Όχι άλλο Share!

Share. Ένα κουμπάκι που το βλέπεις σε όποια σελίδα, εφαρμογή ή παιχνίδι κι αν ανοίξεις στην ηλεκτρονική συσκευή σου. Share, Like, κοινωνική δικτύωση. Να επικοινωνείς και να μοιράζεσαι. Μια βασική ανθρώπινη ανάγκη η οποία, όπως και σχεδόν όλα στην εποχή μας, έχει ξεφύγει.

Η ιδέα πίσω από το sharing είναι απλή. Είμαι σίγουρος πως δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις, οπότε γύρνα πίσω στην παλαιολιθική εποχή. Πες ότι είμαι άνθρωπος των σπηλαίων. Κυνηγώ και σφάζω ένα μαμούθ αλλά δε μπορώ να το φάω όλο μόνος μου οπότε το μοιράζομαι με άλλους, οι περισσότεροι εκ των οποίων το εκτιμούν πολύ, όπως ο 80-χρονος γέρος γείτονάς μου που δεν έχει φάει ένα γεύμα της προκοπής εδώ και βδομάδες γιατί δε μπορεί να σκοτώσει τίποτα εκτός από καμιά τραυματισμένη νυφίτσα. Έχεις φάει ψητή νυφίτσα? Δεν αξίζει καν ο κόπος να ανάψεις τη φωτιά.

Δεν είναι μόνο το κρέας του μαμούθ. Πες ότι ακόμα είμαι άνθρωπος των σπηλαίων. Μοιράζομαι επίσης και πληροφορίες: σκέψεις του μυαλού μου ή πράγματα που έχω δει. Γρυλίζω γύρω από τη φωτιά αστείες ιστορίες για το πώς μου έπεσε μια κοτρώνα στο κεφάλι μιας πάπιας και ξεπήδησε ένα αυγό από την άλλη μεριά ή προσπαθώ με παντομίμα να διηγηθώ κουτσομπολιά που έμαθα για άλλους γνωστούς ανθρώπους των γύρω φυλών. Είμαι η ψυχή του πάρτυ της σπηλιάς.

Αυτή η ανταλλαγή επικοινωνίας είχε ένα σκοπό. Να κρατά τη φυλή ταϊσμένη και να παρέχει μια στοιχειώδη ψυχαγωγία. Τώρα γύρνα απότομα στο παρόν και συνειδητοποίησε πόσο αυτή η βασική ανθρώπινη ανάγκη έχει ξεφύγει και σε μερικές περιπτώσεις αντιστραφεί.  Ένα μικρό ποσοστό του συνολικού πληθυσμού του πλανήτη έχει μαζέψει πιο πολύ κρέας μαμούθ απ’όσο μπορεί να φάει σε 40.000 ζωές. Και μπορεί οι κυβερνήσεις να σε αναγκάζουν να μοιραστείς λίγο από το κρέας μαμούθ σου για το κοινό καλό μέσω φόρων, αλλά πάλι όλοι προσπαθούμε να μαζέψουμε όσο πιο πολύ κρέας μαμούθ μπορούμε κι ας μην προλάβουμε να το φάμε ποτέ. Και στην περίπτωση που δεν είσαι τόσο έξυπνος όσο λες στα κορίτσια, χρησιμοποιώ τις  λέξεις  «κρέας μαμούθ» σαν μια πανέξυπνη μεταφορά για τα χρήματα.

Χρήματα λοιπόν δε θέλει να μοιράζεται κανείς. Πληροφορίες για τη ζωή τους όμως, άπειρες! Πού είσαι, τι κάνεις, τι μουσική ακούς. Μοιράσου το!

Το φαινόμενο αυξάνεται συνεχώς. Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ιστοσελίδα, εφαρμογή, παιχνίδι, ηλεκτρονική συσκευή που να μην περιμένει από σένα να μοιραστείς αυτόματα τις δραστηριότητες  σου στο Facebook ή στο Twitter. Έψαχνα τις προάλλες μια εφαρμογή στο smartphone μου για τρέξιμο. Όλες όσες βρήκα, ανέβαζαν αυτόματα στο Facebook πότε έτρεχα, τι χρόνο έκανα, μέχρι και χάρτη της διαδρομής που ακολούθησα μέσω gps! Στην εφαρμογή Nike Running για παράδειγμα αν κάποιος σου κάνει like την ώρα που τρέχεις, η εφαρμογή παίζει τον ήχο χειροκροτημάτων στα ακουστικά σου σαν να βρίσκονται δίπλα οι φίλοι σου και να σε εμψυχώνουν! Δε μπορεί αυτά τα πράγματα να είναι φυσιολογικά, δε γίνεται.

Πάρε το Spotify. Έκανε πρόσφατα μια αναβάθμιση και ενημερώνει αυτόματα τους φίλους σου για το τι ακούς. Μπορείς να το απενεργοποιήσεις αν δεν το θες, το θέμα είναι ότι το ενημερώνει αυτόματα, preinstalled, σαν να θεωρεί αυτονόητο ότι το θες. Και γενικά σε κάθε εφαρμογή, σε κάθε παιχνίδι, αν δεν κάνεις login στο facebook να ζαλίσεις τα @@ του κοσμάκη με τα notification κάθε τρεις και λίγο για το σκόρ σου στο Candy Crash Saga, μοιάζουν ανολοκλήρωτα συνεχώς πετάγονται pop-ups κάνε share στο Twitter και κάνε Like στο Facebook.

Όταν η Sony δημιούργησε το Walkman στα τέλη του 70 (αυτή ήταν η πρωτοπόρος κι όχι η Apple με το i-pod) το μεγαλύτερό του πλεονέκτημα ήταν ότι για πρώτη φορά στην ιστορία μπορούσες να περπατάς στο δρόμο ακούγοντας στο τέρμα «Ποια θυσία έχει κάνει αυτή για μένα» της Άντζελας Δημητρίου χωρίς να μπορεί να σε κρίνει κανένας. Ήσουν ο άρχοντας του προσωπικού μουσικού σου κόσμου. Αν εκείνη την εποχή το Walkman, αυτόματα, ενημέρωνε από μόνο του στα κρυφά τους φίλους σου για το τι ακούς, όχι μόνο δε θα είχε κάνει επιτυχία, αλλά οι δημιουργοί του θα αντιμετωπίζονταν με μεγάλη καχυποψία όσον αφορά στις προθέσεις τους.

Μην παρεξηγηθώ, είμαι υπέρ του να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, όσο ηλίθιες κι αν είναι (όπως αποδεικνύει δυστυχώς κάθε κείμενο που έχω γράψει). Οι άνθρωποι δε θα σταματήσουν να πολυλογούν. Αν κάποιος θέλει να στείλει tweet για το αν σήμερα θα φορέσει μπλε ή μαύρες κάλτσες, δικαίωμά του. Αλλά όταν διατάζεσαι να μοιράζεσαι τα πάντα τριγύρω σου ή ακόμα ακόμα αυτό γίνεται αυτόματα σε κάθε τι που χρησιμοποιείς, διαβάζεις ή ακούς τότε μιλάμε για κάτι τελείως διαφορετικό. Για μια αρρωστημένη κοινωνία που δεν είχε φανταστεί ούτε ο George Orwell.

Οι άνθρωποι έχουν ήδη δημιουργήσει πιο cool διαδικτυακές παραλλαγές του εαυτού τους: εξυπναδίστικα στάτους, έντονες αντιδράσεις σε κοινωνικά φαινόμενα, εναλλακτικές μουσικές. Πόσο θλιβερό είναι να ακούει κάποια Χαρά Βέρρα αλλά να ανεβάζει στο Facebook μόνο τραγούδια της Χαρούλας Αλεξίου? Online, παίζεις με το να δημιουργείς μια περσόνα που θες να βγάλεις προς τα έξω. Ένα χαρακτήρα Sims. Αν όμως αυτή την «πλάκα» την επεκτείνεις και σε απλές καθημερινές ασήμαντες διαδικασίες –όπως το να ακούς μουσική στην ησυχία του δωματίου σου- τότε τι μπορεί να ακολουθήσει? Καζανάκια με αυτόματο like στη σελίδα «Χέσιμο»? Αυτόματες ανανεώσεις για το τι αγόρασες από το σούπερ-μάρκετ? Εφαρμογή i-sneeze που θα αντιλαμβάνεται πότε φτερνίζεσαι, θα ενημερώνει τους φίλους σου κι αυτοί θα σου στέλνουν εμψυχωτικά μηνύματα με γείτσες?

Θυμάσαι πόσο ενοχλητικό ήταν όταν διάβαζες μια εφημερίδα στο μετρό ή έστελνες ένα μήνυμα στο λεωφορείο και ο τύπος δίπλα σου τέντωνε τον λαιμό του να δει τι διαβάζεις? Καλωσήρθες στη μελλοντική σου καθημερινότητα. Γιατί αυτό ακριβώς θα συμβαίνει, χωρίς καν ο peeping tom διπλανός σου να χρειάζεται να τεντώσει το λαιμό του. Θα μοιράζονται όλα αυτόματα από μόνα τους.

Να επικοινωνείς και να μοιράζεσαι. Μια βασική ανθρώπινη ανάγκη η οποία, όπως και σχεδόν όλα στην εποχή μας, έχει ξεφύγει.

Τώρα πήγαινε κάνε αυτό το πόστ Share στο Facebook και στο Twitter και κάνε κι ένα Like στο update που θα ανεβάσει ο swift στη Fanpage μας στο facebook.