Πάρος in a day.

Αν ήθελες να κάνεις μια χάρη στον εαυτό σου θα μπορούσες, αντί να διαβάζεις αυτό το σκουπίδι blog, να πας μια εκδρομούλα. Αν όμως επιμένεις στη μίζερη συνήθειά σου να με διαβάζεις και να τιμωρείς τόσο απάνθρωπα τον εαυτό σου, who am I to judge, κάθισε αναπαυτικά και διάβασε για μια μονοήμερη επίσκεψη στην Πάρο. 

Πάρος. Σε μια ημέρα. Μες στο καταχείμωνο. Όχι και η καλύτερη ιδέα για εκδρομή, αλλά πότε είχα καλές ιδέες εγώ για να έχω τώρα. Λίγο το ότι οι γονείς λείπουν στο χωριό για να μαζέψουν τις ελιές, η εξεταστική έχει πέσει σε hibernation μέχρι να ανακοινωθούν οι ημερομηνίες της νέας εμβόλιμης, τα μποφόρ δεν ήταν απαγορευτικά, συν το γεγονός ότι πλέον έχω βρει την ιδανική συντροφιά και πετάω τη σκούφια μου για ταξίδια, όλα αυτά συνέβαλλαν στο να επισκεφτούμε το νησί.

Έτσι, βρεθήκαμε το Σάββατο το πρωί να τρέχουμε αλαφιασμένοι (κλασικά) στο λιμάνι του Πειραιά για να προλάβουμε το καράβι πριν αναχωρήσει. Καφέ σε θερμός, μπισκότα, πατατάκια, το κορίτσι παραμάσχαλα, μικρό βιβλιαράκι σε ετοιμότητα για ξεφύλλισμα και όλα κομπλέ για την εκδρομή. Το καράβι μας ήταν το Blue Star Δήλος, ένα καινούργιο πλοίο που έκανε ένα από τα πρώτα ταξίδια του, και φαινόταν πως οι ορδές των τουριστών δεν είχαν προλάβει ακόμα να το μαγαρίσουν. Έμοιαζε τόσο καινούργιο που πριν ανέβεις τις σκάλες για το κατάστρωμα είχες την αίσθηση ότι τα καθίσματα θα ήταν καλυμμένα ακόμα με σελοφάν και τα παράθυρα με bubble wrap. 

Πιάσαμε θέση σε παράθυρο και σε λίγα λεπτά το καράβι αναχώρησε. Συνεχίζοντας την παράδοση να λερώνω κάθε μεταφορικό μέσο στο οποίο βρίσκομαι (όπως τότε στην Ιταλία όπου άπλωσα όλη την ομελέτα στο πάτωμα του αεροπλάνου) έτσι και αυτή τη φορά ασήμωσα το κάθισμα του ολοκαίνουργιου πλοίου με Regaine. Το Regaine είναι ένα δερματικό διάλυμα μινοξιδίλης που διεγείρει την τριχόπτωση και αναστέλλει την τριχοφυΐα (κοινώς είναι μια απέλπιδα προσπάθεια των εν δυνάμει καραφλών να σώσουν ό,τι προλαβαίνουν) και το τοποθετώ στο κεφάλι μου το τελευταίο δίμηνο μπας και καταφέρω και διατηρήσω την κώμη μου χωρίς σημαντικές απώλειες. Χωρίς να το αντιληφθώ, το Regaine που έβαλα στο κεφάλι μου πριν βγω από το σπίτι, δεν είχε απορροφηθεί ακόμα κι έτσι όπως απλώθηκα σαν ξεχυμένος λουκουμάς πάνω στο κάθισμα του πλοίου αυτό πήγε και ενσωματώθηκε στο fake leather του καθίσματος και άφησε ένα τεράστιο γυαλιστερό ίχνος που όχι μόνο δεν έφευγε αλλά έμοιαζε λες και κάποιος είχε φάει ένα λιπαρό και λαδωμένο σουβλάκι πάνω στο κάθισμά μου. 

Σε κάποια φάση έρχεται στα καθίσματα μπροστά μας και κάθεται ένα πολύ ηλικιωμένο ζευγάρι, κάτω από 70 ετών δεν ήταν με τίποτα. Τακτοποιούνται γρήγορα και διακριτικά, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο τον οποίο θα τον μάθεις στην πορεία αν συνεχίσεις να διαβάζεις, αρχίζουν να κλείνουν πριν κάτσουν όλες τις κουρτίνες στα γύρω παράθυρα. Τις έκλειναν με τέτοια προσήλωση ώστε να μη μείνει ούτε χαραμάδα ανοικτή που να βλέπει έξω. Έκλεισαν και τις κουρτίνες του μπροστινού και προσπάθησαν να κλείσουν και τις δικές μου αλλά damn it εγώ είχα κάτσει παράθυρο για να βλέπω τη θάλασσα, όχι ένα κομμάτι ύφασμα. Αφού υπερασπίστηκα την κουρτίνα μου συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Ανυποψίαστοι…

Μετά από ένα πεντάλεπτο και καθώς προσπαθούσα να βολευτώ στο κάθισμά μου χωρίς να το λερώνω κι άλλο με Regaine, σηκώνομαι λίγο από τη θέση μου κι από μια χαραμάδα ανάμεσα στα δυο μπροστινά καθίσματα πέφτει το μάτι μου στο ηλικιωμένο ζευγάρι, όπου ο παππούς χάιδευε το χέρι της γριάς. «Τι γλυκό σε αυτή την ηλικία..» σκέφτηκα. Καθώς το χάιδευε αντιλήφθηκα ότι τράβαγε το χέρι της προς τη μεριά του καβάλου του. Ο οποίος καβάλος του παντελονιού ήταν καλυμμένος με ένα μπουφάν. Όποια πονηρή σκέψη μου δημιουργήθηκε για το τι μπορεί να έκαναν δεν έμεινε στο μυαλό μου πάνω από 2 δευτερόλεπτα. Έπεισα τον εαυτό μου πως δεν είδα καλά και δεν το θεώρησα άξιο λόγου για να το αναφέρω ούτε στο κορίτσι.

Πέρασαν πέντε, δέκα λεπτά και κάποια στιγμή το κορίτσι ανασηκώθηκε λίγο από τη θέση της. Καθώς σηκωνόταν τη βλέπω να μένει ακίνητη και έκπληκτη κοιτάζοντας από το μικρό κενό των δύο μπροστινών καθισμάτων. «Ρε συ, νομίζω ότι η γριά μπροστά, του τον παίζει!» μου λέει. Κοιτάζω όσο πιο διακριτικά μπορούσα και όντως διακρινόταν μια παλινδρομική κίνηση στο επίμαχο σημείο, η γριά δούλευε εργολαβία, φαινόταν πως είχε πιάσει τον πλάστη και άνοιγε φύλλο για τυρόπιτα if you know what I mean.

Ξαναπέφτουμε πίσω στα καθίσματά μας ψιλοσοκαρισμένοι, αδιαφορώντας για το υπόλοιπο Regaine μου που απλώθηκε και στα υπόλοιπα σημεία του καθίσματος τα οποία απεγνωσμένα προσπαθούσαν να διατηρηθούν καθαρά, και βλέπουμε τη γριά να ξαπλώνει τελείως στην αγκαλιά του γέρου και το κεφάλι της να γίνεται ένα με τον καβάλο του. Ναι, η γριά τον τσιμπούκωνε. Συγνώμη αλλά πιο κομψά δεν μπορώ να το πω. Με πιστεύεις δε με πιστεύεις το σκηνικό δε χωράει αμφιβολία, η γριά ρούφαγε τη ψωλή του παππούλη like there was no tomorrow. 

Οι πιθανότητες να συναντήσει κάποιος μπροστά του τέτοιο σκηνικό πρέπει να είναι μία στο εκατομμύριο, πιο πιθανό είναι να κερδίσεις το τζόκερ και μάλιστα δύο φορές και με τους ίδιους κιόλας αριθμούς, πιο πιθανό είναι να κάνει ο Ολυμπιακός νίκη στην Ευρώπη, πιο συχνά συναντάς μαύρο με αλφισμό, πολιτικό που δεν κλέβει, κνίτισα χωρίς τρίχες, γκέι που να μην του αρέσει ο Ρουβάς. Γιατί σκέψου. Το να δεις ένα ζευγάρι να τσιμπουκώνονται μπροστά σου σε δημόσιο χώρο είναι κάτι σπάνιο από μόνο του. Το να τσιμπουκώνεται ένα ζευγάρι άνω των 70 στο κρεβάτι σπίτι τους είναι κι αυτό σπάνιο, εγώ πίστευα ότι το μόνο που μπορεί να θεωρηθεί ερωτική συνεύρεση σε αυτή την ηλικία είναι να γυρίζει ο άντρας από τη λαϊκή και να λέει στη γυναίκα ότι βρήκε τα ραπανάκια με 50 λεπτά το κιλό. Φαντάσου λοιπόν πόσο σπάνιο είναι να τσιμπουκώνονται α)μπροστά σου σε δημόσιο χώρο και β)το ζευγάρι που τσιμπουκώνεται να είναι άνω των 70 ετών!

Εντωμεταξύ ο γέρος πάνω στην αντάρα του δε λογάριαζε τίποτα, είχε σηκώσει τη ζακέτα της γριάς και της χάιδευε τη γυμνή ρυτιδιασμένη πλάτη της, ενώ την πίεζε όλο και πιο πολύ προς το πουλί του. Σε κάποια φάση ένας τύπος που λαγοκοιμόταν στα καθίσματα δίπλα μας πρέπει να τους αντιλήφθηκε και αυτός. Τα μάτια του γούρλωσαν, προφανώς προσπαθούσε να καταλάβει αν ήταν ακόμα ξύπνιος ή έβλεπε σουρεάλ εφιάλτη. Κοιτούσε μία αυτούς και μία εμάς, προσπαθώντας να αποφασίσει πώς πρέπει να αντιδράσει. Να τους κάνει παρατήρηση, να γυρίσει από την άλλη και να συνεχίσει τον ύπνο του ή να βγάλει τα μάτια του με τα ίδια του τα δάχτυλα μπας και μπορέσει να ξεχάσει αυτό το θέαμα? Αποφάσισε, με περίσσιο θάρρος οφείλω να του παραδεχτώ, να σηκωθεί και να περάσει από δίπλα τους κοιτώντας καλύτερα. Δε θέλω καν να φανταστώ τι μπορεί να αντίκρισε. Ένα τέτοιο θέαμα σε σημαδεύει για μια ζωή, για να το ξεχάσεις θα χρειαστείς χρόνια ψυχοθεραπείας, υπνωτισμού και αντικαταθλιπτικών. Μετά από ένα τέτοιο παρόμοιο θέαμα ο σεναριογράφος του Saw πρέπει να εμπνεύστηκε και τις 5 ταινίες. Ένας βιασμός στην παιδική ηλικία είναι πιο ευχάριστο ψυχικό τραύμα για να το κουβαλάει κάποιος.  

Τα γερόντια απτόητα συνέχισαν το κλαρινέτο, ενώ ο τύπος δίπλα μας ξαναγύρισε άναυδος στη θέση του κι εμείς είχαμε χωθεί στα καθίσματά μας με τα μάτια μας να προσπαθούν να γυρίσουν ανάποδα και να κοιτάζουν προς το κρανίο. Κάποια στιγμή η γριά σηκώθηκε χαμογελαστή και καμαρωτή κι άρχισε και σκούπιζε τα χείλη της, ενώ ο γέρος –άκουσον άκουσον- σκούπιζε μέχρι και την πλάτη του μπροστινού του καθίσματος! Προφανώς πετάχτηκε σπέρμα μέχρι και εκεί! It’s one thing να γεμίζεις το κάθισμα με μινοξιδίλη(Regaine) -είναι μεν σιχαμένο αλλά το χειρότερο που μπορεί να πάθει ο επόμενος που θα κάτσει είναι να βγάλει τρίχες- και it’s a totally different thing να χύνεις στο motherfucking κάθισμα!

Μπορεί το διαφημιστικό φυλλάδιο του ταξιδιωτικού γραφείου να έγραφε: "Στα πλοία της Blue Star νιώθετε σαν στο σπίτι σας" αλλά νομίζω τα 2 γερόντια το παραπήραν κυριολεκτικά το σλόγκαν.

Ο γέρος σηκώθηκε αμέσως και άρχισε να περπατάει στο διάδρομο αφήνοντας πίσω τη γριά να καθαρίσει τα τελευταία απομεινάρια. Πιθανότατα θα πήγαινε να κάνει τσιγάρο ή να τραγουδήσει «Κελαηδήστε ωραία μου πουλάκια κελαηδήστε» ή να κάτσει με ανοιχτά χέρια στην πλώρη και να φωνάξει αλά Ντι Κάπριο «I’m the king of the woooorld!». Who knows. Καθώς τον παρατηρούσαμε να φεύγει τον είδαμε να χαιρετάει έναν γνωστό του λέγοντάς του: «Πού’σαι αγόρι μου?». Προφανώς πρέπει να ήταν σε πολύ mood γαμάω-και-δέρνω που φαντάζομαι στον επόμενο γνωστό που θα συνάντησε θα του είπε: «Πού είσαι εσύ ρε καβλιάρη, άτσααα κόλλα πέντε, έλα δώσε κι ένα high five σου λέωωωωω!!!»

Αυτά τα ωραία και ποιοτικά διαβάζεις στο Αυτό που δεν θέλουν οι γυναίκες… Ειλικρινά συγνώμη. Ντρέπομαι για λογαριασμό σου. Θα σηκώσω λίγο τον πήχη του blog από τον βούρκο στον οποίο το κύλησα με τις τελευταίες περιγραφές και για να ξεχαστείς θα σου πω για την όμορφη Πάρο.

Κατεβαίνοντας από το καράβι, μας περίμεναν δυο ευγενικοί κύριοι από το γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων με το οποίο είχα συνεννοηθεί. Μας έδωσαν ένα παλιό Fabia με σπασμένο καθρέφτη του οδηγού και καθίσματα λερωμένα με αλάτι προφανώς από τα βρεγμένα μαγιό των τουριστών. Αφού θα είχα το αμάξι τους μόνο για λίγες ώρες δεν υπογράψαμε κανένα συμβόλαιο, δε ζήτησαν καν να δουν ταυτότητα ή δίπλωμα. Θα μπορούσα κάλλιστα να πάρω το αμάξι και να το ρίξω στη θάλασσα και μετά να δω πώς θα με έβρισκαν.

Μπήκαμε στο αμάξι, βολευτήκαμε κι αφού φώναξα στον ένα από τους 2 κυρίους να μου δώσει τα κλειδιά τα οποία είχε ακόμα στην τσέπη του καθώς απομακρυνόταν, κινήσαμε για το τουρ του νησιού. 

Η Πάρος τον χειμώνα είναι ψιλοέρημη και μπορείς άνετα να τη γυρίσεις όλη σε μία ώρα. Οι παραλίες και τα δρομάκια ήταν χωρίς κόσμο.

 

Κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει αυτό το θέαμα καταθλιπτικό αλλά αν σκεφτείς ότι το καλοκαίρι 4 μήνες τουλάχιστον στα σοκάκια δε μπορείς να περάσεις από την πολυκοσμία, και στις παραλίες κάθε σπιθαμή είναι καλυμμένη από πετσέτες, κουβαδάκια, ανθρώπους που κάνουν ηλιοθεραπεία και κώλους με μικροσκοπικά μαγιό, τότε αυτή την ερημιά τη βλέπεις σαν ευκαιρία για να απολαύσεις τις ομορφιές του νησιού χωρίς να σε αποσπά η οχλαγωγία.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο χαμένοι στον κόσμο μας που χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να εκτιμήσουμε τις ομορφιές γύρω μας. Η πρώτη φορά που πρόσεξα τα αστέρια μικρός ήταν όταν είχε κοπεί το ρεύμα και μου είχαν τελειώσει και οι μπαταρίες στο Game Boy. Έτσι και τώρα, μακριά από την πολυκοσμία μπόρεσα και πρόσεξα εικόνες σαν και αυτή. 

Ο Θεός φωτίζει με έναν προβολέα τη θάλασσα.

Η Πάρος είναι πανέμορφο νησί αλλά σχετικά μικρό. Καταλαβαίνεις πόσο μικρό είναι από το εχμ… αεροδρόμιό της.

Κι εδώ για παράδειγμα βλέπεις τον εχμ… εναέριο στόλο του νησιού.

Στην αρχή νόμισα ότι αυτό είναι τηλεκατευθυνόμενο με μπαταρίες, αλλά το κορίτσι με διαβεβαίωσε ότι χωράει ανθρώπους.

Είδαμε ονειρεμένες παραλίες, έρημα μα γραφικά κι αξιολάτρευτα σοκάκια, γλυκές πλατείες και ξερά λοφάκια.

Υπήρχε γενικά μια χαλαρότητα στο νησί. Οι άνθρωποι δε φαίνονταν να βιάζονται όπως στην Αθήνα όπου αν σταθείς για ένα δευτερόλεπτο ακίνητος στο μετρό θα σε ποδοπατήσουν λες και είναι ταύροι σε ταυροδρομίες. Την υπάλληλο που μας έβγαλε τα εισιτήρια για την επιστροφή χρειάστηκε να την περιμένουμε 5 λεπτά να έρθει κάπου από μέσα, στο δρόμο ο από πίσω δε σου έπαιζε τα φώτα για να σε προσπεράσει, οι γάτες δε φοβόντουσαν τους ανθρώπους

ενώ οι δρόμοι έμοιαζαν τόσο ασφαλείς που μέχρι και οι πάπιες έβγαιναν χαλαρά για περίπατο.

Περάσαμε κι από τη διαβόητη Πούντα: είναι ένα μικροσκοπικό κομμάτι παραλίας που έχει πισίνες και μπαράκια κι όπου εκεί συγκεντρώνονται τα άτομα που αντιπροσωπεύουν όλα όσα μισώ. Είναι αυτά τα άτομα που προτιμούν να αγνοήσουν την πεντακάθαρη θάλασσα και τις μεταξένιες αμμουδιές για να στριμωχτούν πίνοντας αλκοόλ και ακούγοντας μπιτάκια, για να ανεβούν σε μπάρες και να δείξουν πόσο καλά κουνάνε τον κώλο τους και για να βουτήξουν σε πισίνες γεμάτες αντιηλιακό, ιδρώτα, ούρα και σάλια από τα λιγούρια που κάνουν χάζι αυτές που κουνάνε τον κώλο τους πάνω στις μπάρες. Έχεις προσέξει ότι όλα αυτά τα party animals κρατάνε πάντα ποτό στο ένα χέρι, τσιγάρο στο άλλο και κάθε πέντε λεπτά, αν είναι ξένοι χρησιμοποιούν τη λέξη party σαν ρήμα ("Let's partyyyyy"), ενώ αν είναι Έλληνες φωνάζουν στο αυτί του φίλου τους «περνάμε γαμάταααααα ναιαιαιαια» προσπαθώντας να πείσουν τον διπλανό και τον εαυτό τους ότι περνάνε γαμάτα. Αν μέσα στον Αύγουστο γινόταν ένα τσουνάμι κι έπνιγε όλους όσους «παρτάρουν γιέεεεεα» στην Πούντα, να είσαι σίγουρος πως ο μέσος όρος του IQ των Ελλήνων θα ανέβαινε κατά 50 πόντους.

Οι πύλες της κόλασης. 

(δώσε βάση και στο σπασμένο καθρέφτη του ενοικιαζόμενου αυτοκινήτου)

Αναμφίβολα το πιο ωραίο μέρος της Πάρου είναι η Νάουσα. 

 

 

Στη Νάουσα όπου κι αν κοίταζες έβλεπες όμορφα σοκάκια και υπέροχα παραθαλάσσια μπαράκια, τα οποία όπως πληροφορήθηκα σφύζουν κι αυτά από κόσμο το καλοκαίρι. Αυτή την περίοδο βέβαια έσφυζαν μόνο από κάτι πάπιες στην πλατεία.

Το νησί έχει διάφορα σημεία που συνεχώς σε εκπλήσσουν ευχάριστα. Στην παρακάτω φωτό ας πούμε βλέπεις κάτι βράχια από το πιο παράξενο πέτρωμα που έχω δει στη ζωή μου. Μοιάζει με αφρολέξ που το έχουν βάψει γκρι.

Like a pimp.

Το πιο κεντρικό σημείο του νησιού είναι η Παροικιά, όπου βρίσκεται και το λιμάνι. Άπειρες καφετέριες και μπαράκια κι εδώ, ενώ οι ντόπιοι που κυκλοφορούσαν στα δρομάκια εδώ ήταν περισσότεροι. Τα στενά σοκάκια με τα όμορφα, γραφικά μικρά μαγαζάκια μου θύμισαν τη Βενετία, χωρίς υπερβολή. Στην Παροικιά βρίσκεται και η ξακουστή εκκλησία της Πάρου, η Εκατονταπυλιανή.

Έβαλα το κορίτσι με το ζόρι να μπούμε να ανάψουμε ένα κεράκι κι εκείνη πολύ γλυκά τοποθέτησε το κερί της τέρμα κολλητά με το δικό μου ώστε οι φλόγες να ενώνονται. Sweet…

Όσο γυρίζαμε στο νησί σκεφτόμουν πώς θα ήταν η ζωή εδώ. Μόνιμα. Η Αθήνα έχει γίνει πλέον ανυπόφορη, βρωμιά, εγκληματικότητα, φτώχεια, μιζέρια, κίνηση. Τρέχουμε όλοι στους βρώμικους δρόμους σαν ποντίκια σε πλοίο που βουλιάζει, με μίζερα πρόσωπα, συνέχεια minding our own businesses. Είμαστε εκπαιδευμένοι να ζούμε με την ασχήμια και να προσπαθούμε να την αγνοούμε. Έχουμε μάθει να μην κοιτάμε τον άστεγο που κοιμάται στο πεζοδρόμιο, να μη βλέπουμε το ζητιάνο με το κομμένο χέρι, να μην ακούμε τις κόρνες. Αυτό είναι το background που έχουμε φτιάξει, πιο φυσικό θεωρούμε τον ήχο της εξάτμισης και τη θέα από τα φώτα των βιτρινών παρά τον ήχο του κύματος κι ένα ηλιοβασίλεμα. Δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα θετικό πλέον για αυτή την κωλοπόλη. Τουλάχιστον εμείς εδώ στα νότια προάστια κρατάμε ακόμα κάπως ανθρώπινες τις συνθήκες, αλλά σιγά-σιγά νιώθω πως η μιζέρια εξαπλώνεται και προς εμάς.

Όσο ήμασταν στο νησί αναρωτιόμουν λοιπόν συνεχώς πώς θα ήταν ένας γιατρός σε ένα τέτοιο νησί. Κι ενώ παντού τριγύρω βλέπαμε μόνο μικρά αμάξια και σχετικά οικονομικά, το μάτι μου πέφτει σε αυτό.

Η μοναδική Πόρσε του νησιού κοίτα έξω από πού βρίσκεται. Τυχαίο? Χμμμ…

Προς το τελείωμα του μεσημεριού και έχοντας πλέον λιμοκτονήσει κάτσαμε σε ένα από τα λίγα ανοικτά εστιατόρια το οποίο δήλωνε απ’έξω ότι σερβίρει πολίτικη κουζίνα. Ανοίγοντας το μενού διαπιστώσαμε ότι εκτός από τα κλασικά πολίτικα πιάτα (κεμπάπ, σουτζουκάκια και τα ρέστα) είχε επιπλέον μακαρονάδες, πίτσες, μαγειρευτά καθημερινά πιάτα, μέχρι και ψάρι. Τόση ποικιλία is never a good thing. Το εστιατόριο είχε λιγότερη ταυτότητα κι από λαθρομετανάστη σε ξένη χώρα. Το να βλέπεις τόσα φαγητά σε ετοιμότητα να σερβιριστούν, σε μια περίοδο που έχει ελάχιστη κίνηση και σε ένα μαγαζί που είχε μόνο δύο τραπέζια με κόσμο, σου χτυπάει περισσότερα καμπανάκια κι απ’όσα χτυπάνε στην Εκατονταπυλιανή τον 15αύγουστο. Πρόσθεσε σε όλα αυτά τη λαϊκή μουσική που έπαιζε στη διαπασών και ένα σερβιτόρο ο οποίος είχε μονίμως λόξυγκα. Ήθελα να ρωτήσω τον σερβιτόρο «Συγνώμη τι φάγατε ακριβώς κι έχετε τέτοιο λόξυγκα? Να ξέρω αν είναι να μην το παραγγείλω».

Αποφασίσαμε τελικά να παραγγείλουμε κάτι της ώρας που να μην είναι προμαγειρεμένο, για μεγαλύτερη ασφάλεια. Η δική μου πανσέτα με μέλι την οποία ζήτησα από το μενού ήταν μια χαρά... απλά χωρίς μέλι. Δεν υπερβάλλω, έδωσα και στο κορίτσι να δοκιμάσει, ήταν εντελώς σκέτη χωρίς ίχνος σάλτσας μελιού παρόλο που με μέλι την έγραφε στο μενού. Τώρα αν το ξέχασε ή τους τέλειωσε το μέλι, δε θα το μάθουμε ποτέ. Το κορίτσι αυτό το θεώρησε θετικό, «καλύτερα να λες που δε σου έβαλαν μέλι, ποιός ξέρει πώς θα ήταν το πιάτο».

Παρόλαυτα το εστιατόριο δε μου έκανε τόσο άσχημη εντύπωση όσο μπορεί να άφησα να φανεί. Νομίζω πως είναι αντιπροσωπευτικό της όλης φιλοσοφίας των ντόπιων κατοίκων στα νησιά. Αξιοποιούν κάθε σπιθαμή χώρου, κτιρίου και υπηρεσιών για να εκμεταλλευτούν τον τουρισμό. Και καλά κάνουν. Το παλικάρι που είχε το εστιατόριο μπορεί να φαινόταν ερασιτέχνης, μπορεί να έβγαζε μάτι ότι δεν ξέρει τη δουλειά, ότι δεν «το έχει» σαν επιχειρηματίας (κι ούτε σαν μάγειρας εδώ που τα λέμε) αλλά τουλάχιστον φαινόταν να το κάνει με κέφι και χωρίς να σε τσεκουρώνει στις τιμές.

Για να χωνέψουμε κάναμε άλλη μια γύρα στα σοκάκια της Παροικιάς προσπαθώντας να καλυφθούμε από τον έντονο αέρα, καθαρός αλλά παγωμένος, στην οποία γύρα ανακαλύψαμε κι άλλες ιδιαίτερες γωνιές όπως ας πούμε αυτήν εδώ…

Δύο κάλτσες απλωμένες μπροστά από τα μαρμάρινα απομεινάρια ενός αρχαίου κάστρου του νησιού. Δεν ξέρω τι θέλει να πει ο ποιητής.

Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Συναντηθήκαμε με τον κύριο από τα ενοικιαζόμενα για να του παραδώσουμε το αυτοκίνητο, ο οποίος αφού πήγαινα προς το λιμάνι με φώναζε από μακριά να του δώσω τα κλειδιά του αμαξιού τα οποία είχα ακόμα στην τσέπη μου (deja vu), κι επιτέλους κάποτε μπήκαμε στο καράβι.

Στο καράβι αυτή τη φορά ευτυχώς δεν πετύχαμε free sex horror show παρόλο που κάτσαμε στα ίδια ποτισμένα με μινοξιδίλη καθίσματα.  Ο γυρισμός δεν είχε τίποτα το επεισοδιακό, το μόνο ελαφρώς αστείο σκηνικό συνέβη όταν η τηλεόραση στο σημείο όπου καθόμασταν έπαψε να βγάζει ήχο και 2 παππούδια που παρακολουθούσαν προσηλωμένα μέχρι εκείνη τη στιγμή φώναξαν έναν υπάλληλο του πλοίου που έφτιαχνε καφέδες να έρθει να τη φτιάξει. Προσπαθούσε ο καημένος ο υπάλληλος να τη ρυθμίσει, ενώ η ουρά στο ταμείο του μεγάλωνε κι ενώ τα παππούδια ήταν από πάνω του και τον έχωναν κανονικά. Όταν με τα πολλά την έφτιαξε κι οι παππούδες του είπαν ένα τυπικό «Να’σαι καλά», αυτός απάντησε με ένα «Να’στε καλά κι εσείς» αλλά το είπε με τέτοιο βιτριολικό ύφος γεμάτο μίσος και απέχθεια που αν έμπαιναν υπότιτλοι από κάτω θα έπρεπε να αλλάξουμε και το σηματάκι από πάνω σε απαραίτητη η γονική συναίνεση.  

Κατεβήκαμε από το πλοίο, μπήκαμε στο αμάξι και βγαίνοντας από το λιμάνι βρεθήκαμε στους γνώριμους βρώμικους δρόμους γεμάτους φώτα, κίνηση και δυστυχισμένους ανθρώπους. Πίσω στην Αθήνα. 

Homeopathy sucks part.2 (undercover edition)

Πρέπει να είναι απογοητευτικό να είσαι επιστήμονας. Βγάζεις τα μάτια σου για χρόνια πάνω από βιβλία και εργαστήρια, κάνοντας παράξενα πειράματα και απίθανους υπολογισμούς, έχοντας ως μόνο στόχο να βοηθήσεις την ανθρωπότητα και τι κερδίζεις? Να σε αποκαλούν αιρετικό, μυθομανή και βλάσφημο, να σε περιθωριοποιούν και να απειλούν να σε ρίξουν στη φωτιά.

Μπορεί να νομίζεις ότι αυτά συνέβαιναν μόνο στα παλιά χρόνια. Στην εποχή του Γαλιλαίου ας πούμε η Εκκλησία τον κάλεσε να απολογηθεί γιατί τόλμησε να υποστηρίξει ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο, κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με τις αλάνθαστες Γραφές: στη Βίβλο υπήρχε ένα απόσπασμα στο οποίο ένας άγιος τύπος με τη βοήθεια του Θεού «έκανε τον Ήλιο να σταματήσει στον ουρανό», που σήμαινε ότι ο Ήλιος γυρίζει γύρω από τη Γη. Ο Γαλιλαίος αναγκάστηκε να πάει στο δικαστήριο να απολογηθεί γιατί υποστήριξε κάτι αντίθετο με τις Γραφές, όπου και λέγεται ότι είπε το περίφημο «και όμως γυρίζει» (η Γη γύρω από τον Ήλιο). 

Λέγεται πως για να μπορέσει να συνεχίσει την επιστήμη του, he went underground και δημιούργησε μια μυστική αδελφότητα μαζί με άλλους επιστήμονες της εποχής, τους λεγόμενους Illuminati, όπου διεξήγαγαν πειράματα κρυφά από την Εκκλησία που τους καταδίωκε. Η προπαγάνδα της Εκκλησίας το τράβηξε τόσο πολύ στα άκρα που στην προσπάθειά της να τους περιθωριοποιήσει διέδιδε ότι οι επιστήμονες έκαναν σατανιστικές τελετές, ενώ έδωσε στον χειρότερο εχθρό της το όνομα «Εωσφόρος» που όπως θα ξέρεις σημαίνει «αυτός που φέρνει το φως». 

Ένας άλλος μεγάλος επιστήμονας ο Δαρβίνος με τη θεωρία του για την εξέλιξη των ειδών ξεσηκώνει διαμαρτυρίες ακόμα και τώρα. Προφανώς ο κόσμος εξακολουθεί να θεωρεί πιο λογικό ότι ο άντρας δημιουργήθηκε από τον Θεό όταν αυτός φύσηξε ζωή στο χώμα, κι η γυναίκα popped από το πλευρό του άντρα. Δε σκοπεύω να κάνω τον έξυπνο και να καταφερθώ κατά της θρησκείας, αλλά ίσως μερικά πράγματα στις Γραφές να πρέπει να τα αποδεχτούμε με τη συμβολική τους αξία και να μην τα δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα και αυτολεξεί.

Ευτυχώς που στη Βίβλο δεν έγραφε ότι η βαρύτητα είναι απλά ο Θεός που μας τραβάει προς το έδαφος με ένα μαγνητάκι, γιατί τότε κι ο Νεύτωνας θα την είχε πολύ άσχημα.

Αυτά νομίζεις ότι συνέβαιναν μόνο στην παλιά εποχή? Όχι. Μπορεί σήμερα οι επιστήμονες να μην κινδυνεύουν να λιθοβοληθούν ή να καούν ζωντανοί στις πλατείες σαν μάγισσες αλλά εξακολουθούν να έρχονται αντιμέτωποι με την προπαγάνδα των αφελών. Ορίστε 3 δημοφιλείς λανθασμένες αντιλήψεις για τους επιστήμονες (γιατρούς, φαρμακοποιούς, φυσικούς, χημικούς κτλ):

1) Γεμίζουν τους οργανισμούς μας με χημικά που τις περισσότερες φορές δε μας χρειάζονται μόνο και μόνο για να βγάλουν λεφτά.

2) Δεν εκτιμούν την απλή δύναμη της φύσης, των βοτάνων και των κάθε λογής φυτικών παρασκευασμάτων.

3) Συνεχώς απορρίπτουν κάθε θεραπεία που διαφοροποιείται από τα ακριβά φάρμακα των πάμπλουτων φαρμακευτικών εταιριών τους και προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι εναλλακτικές θεραπείες δε λειτουργούν, ενώ εμείς ξέρουμε πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πολλούς ανθρώπους που έχουν θεραπευτεί από αυτές.

Αν εσύ θέλεις να πιστεύεις ότι το ενεργειακό μασάζ, το νερό με όζον, το φενγκ σούι, η εικόνα του Οσίου Περπέριου του Κουνελοπνίχτη ή το θαυματουργό μέλι του κυρ-Μπάμπη από την κάτω Δροσοπλαγιά θα σε κάνουν υγιή, και όχι τα δοκιμασμένα σε χιλιάδες ανθρώπους μετά από πολυετείς μελέτες φάρμακα, τότε με γεια σου με χαρά σου. Είσαι ένας ηλίθιος με τη βούλα. Πιθανότατα θα ψηφίσεις και ΝΔ ή Πασόκ στις επερχόμενες εκλογές.

Σήμερα δε θα καταπιαστούμε με όλες τις εναλλακτικές θεραπείες αλλά μόνο με την ομοιοπαθητική. Κι αυτό γιατί το Σάββατο το πρωί βρέθηκα undercover σε ένα συνέδριο ομοιοπαθητικής. 

Το κορίτσι λόγω επαγγέλματος είναι αναγκασμένο να παρακολουθεί κάποια σεμινάρια ομοιοπαθητικής μια φορά το μήνα. Κι αυτή, όπως και όλοι οι άνθρωποι με IQ πάνω από 1, πιστεύει ότι η ομοιοπαθητική είναι μια απάτη, ένα απλό νεράκι που κάνει τους ανθρώπους να νομίζουν ότι θεραπεύονται, θα της ήταν όμως πολύ χρήσιμο το πιστοποιητικό παρακολούθησης για τη δουλειά της. Επειδή όμως το συγκεκριμένο Σάββατο έπρεπε να βρεθεί  και σε ένα δεύτερο σεμινάριο με πιο επιστημονικό θέμα, αγγάρεψε εμένα να πάω στη θέση της στην ομοιοπαθητική για να μη χάσει τυχόν φυλλάδια ή ανακοινώσεις που μπορεί να ακούγονταν στο μάθημα.

Ήταν μια ευκαιρία να βρεθεί ο επιστημονικός phantom στο άντρο των αφελών…  Με χαρά δέχτηκα να παώ.

Έπιασα μια θέση δίπλα ακριβώς στο διάδρομο, 10 μέτρα από την έξοδο, άνοιξα τα αυτιά μου και τέντωσα τις κεραίες μου γεμάτος περιέργεια πώς θα ήταν η διάλεξη. Ένιωθα σαν αρπακτικό ανάμεσα σε θηράματα.

Μέχρι να μαζευτεί όλος ο κόσμος στο αμφιθέατρο, ο οποίος μάλιστα ήταν πολύς, ξεκίνησαν να μας δείχνουν ένα εισαγωγικό βιντεάκι στο youtube με τίτλο «Science and Spirituallity» από ένα κανάλι με το όνομα Supreme Master Television. Αν το ψάξεις στο youtube θα το βρεις. Υποθέτω πως ο τύπος που σκέφτηκε να ονομάσει το κανάλι του Supreme Master Television, θα πρέπει να βάφτισε και το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, και γι'αυτό το αποκαλούμε τώρα Super League. Φαντάζομαι πως αρχικά θα ήταν ανάμεσα στα ονόματα Huge Fucking Awesome Television και Greatest Motherfucking Shit Television αλλά ήταν μάλλον πιασμένα από παλαιστές του WWE, οπότε περιορίστηκε στο διακριτικό Supreme Master.

Εδώ βλέπουμε τον παλαιστή Huge Fucking Awesome μετά τη νίκη του εναντίον του Master Supreme.

Το βιντεάκι λοιπόν μιλούσε για τις παράλογες βασικές αρχές της ομοιοπαθητικής. Για να τις κατανοήσεις θα πρέπει να στείλεις πρώτα τη λογική σου να βγει για ένα καφέ. Υποτίθεται πως όσο πιο αραιωμένη είναι η ουσία τόσο πιο δραστική είναι. Αν δηλαδή μια κουταλιά καφέ σε ένα ποτήρι σε κρατά ξύπνιο όλο το βράδυ τότε χύνοντας μια κουταλιά καφέ σε μια πισίνα και πίνοντας μια σταγόνα από την πισίνα θα μείνεις ξύπνιος για μια βδομάδα. Δε βγάζει νόημα ε? Το να προσπαθείς να εξηγήσεις τι είναι οφσάιντ σε μια γυναίκα είναι πιο εύκολο.

Οι μοντέρνοι ομοιοπαθητικοί πλέον δε χρησιμοποιούν καν αραιωμένες ουσίες. Υποστηρίζουν ότι το νερό έχει μνήμη. Κι έτσι καταλήγουν να παρασκευάζουν ομοιοπαθητικά φάρμακα χωρίς καν να τοποθετούν την αρχική υπερ-αραιωμένη ουσία. Δίνουν δηλαδή απλό νεράκι. Αν το νερό έχει όντως μνήμη τότε κάθε φορά που πίνεις ένα ποτήρι από την βρύση πίνεις μαζί και τα ούρα που κατούρησες το προηγούμενο βράδυ.

Στην ομοιοπαθητική υπάρχει η αρχή ότι μια ουσία αυτό που θεραπεύει μπορεί και να στο προκαλέσει (εξ'ου και το όνομα της ομοιοπαθητικής, πολεμάς το όμοιο με το όμοιο -υποτίθεται). Αν δηλαδή ένα χάπι θεραπεύει τον πονόλαιμο, τότε αν το πάρεις χωρίς να έχεις πονόλαιμο θα σε πιάσει πονόλαιμος. Καλή φάση? Όχι ιδιαίτερα αν σκεφτείς ότι υπάρχουν ομοιοπαθητικά φάρμακα που λέγεται ότι μπορούν να θεραπεύσουν μέχρι και τον καρκίνο. Φαντάζεσαι σε περίπτωση λάθος διάγνωσης να μην έχεις καρκίνο και να πάθεις από το ομοιοπαθητικό φάρμακο? Ευτυχώς που δε λειτουργούν λοιπόν.

Όταν τελείωσε το εισαγωγικό βιντεάκι του Supreme Master Television ξεκίνησε μια θεία να μας κάνει τη διάλεξη. Είχα μαζί μου χαρτί και στυλό για να κρατάω μερικές σημειώσεις για το κορίτσι, αλλά και για να κάνω blend in με το πλήθος χωρίς να αντιληφθεί κανείς ότι είμαι εχθρός behind the enemy lines.

Η θείτσα ξεκίνησε να μιλάει για ένα συγκεκριμένο ομοιοπαθητικό φάρμακο. Αφού αφιέρωσε μόνο 20 δευτερόλεπτα να μιλήσει για τη φυσιολογία του φαρμάκου άρχισε να υποστηρίζει ότι το συγκεκριμένο φάρμακο το δίνουμε σε ανθρώπους με καταπιεσμένο χαρακτήρα, έξυπνους, ζηλιάρηδες, που έχουν συμπτώματα στο αναπνευστικό, βήχα, μύξες «σαν κορδόνια», με έλκη στο πρόσωπο και άλλα τέτοια. Υποστήριζε ότι το φάρμακο τα θεραπεύει όλα αυτά. 

Ποιός λέει ότι αυτό το ματζούνι θα τα θεραπεύσει αυτά? Πού το βασίζει? Στη σχολή μας όταν κάναμε φαρμακολογία, με κάθε φάρμακο μας μιλούσαν για φυσιολογία, φαρμακοκινητική, μας ανέλυαν ποιοι μηχανισμοί εμπλέκονται, ποιους υποδοχείς ενεργοποιεί το φάρμακο, πώς δρα στον ανθρώπινο οργανισμό, πώς μπορεί να θεραπεύσει, τι παρενέργειες έχει και πόσες μελέτες έγιναν σε χιλιάδες άτομα για να ελεγχθεί η αποτελεσματικότητα του φαρμάκου. Σε αντίθεση με τα κλασικά φάρμακα, τα ομοιοπαθητικά conveniently μπορούν να πωλούνται χωρίς να είναι απαραίτητο να γίνονται δοκιμές ή έρευνες.

Η θείτσα δεν εξηγούσε τίποτα από αυτά. Έλεγε ότι το τάδε φάρμακο θεραπεύει αυτό, αυτό και αυτό. Χωρίς να πει κανέναν επιστημονικό μηχανισμό, ούτε πώς κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα, ούτε πώς μπορεί να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο. Τα έλεγε όλα χωρίς καμία εξήγηση ή λογική κι εμείς έπρεπε να τα δεχτούμε.

Δε λέω, δε μπορεί όλοι να ξέρουμε όλη τη φαρμακολογία αλλά γαμώ την πουτάνα μου δεν είναι δυνατόν να απορρίπτεις την κλασική ιατρική επειδή είναι δύσκολο να την καταλάβεις και μετά να δέχεσαι αβίαστα τα ματζούνια μιας θείτσας επειδή σου μιλάει με απλά λόγια!

Το βιολί αυτό συνεχίστηκε όλη την υπόλοιπη ώρα. Πού και πού στη διάλεξη παρεμβαλλόταν κι ένας τύπος, τελείως «εναλλακτική» φυσιογνωμία, αδύνατος, ψηλός, με κοστούμι, χίπικο μουσάκι και πονηρό βλέμμα. Αυτός ήταν ένα από τα μεγάλα κεφάλια εκεί. Σε μια φάση ο τύπος με το μούσι μιλούσε για ένα φάρμακο που πρέπει να δίνεται στους ανθρώπους που έχουν ως ένα από τα συμπτώματα την έντονη επιθυμία για γλυκά. Μιλούσε κι ερχόταν προς τη μεριά μου στο διάδρομο. «Μπορείτε να σκεφτείτε ένα λόγο που μπορεί κάποιος να έχει επιθυμία για γλυκό?» ρώτησε. Ασυναίσθητα, επειδή ήταν δίπλα μου κι επειδή είχε κι αυτός μούσι όπως εγώ και νόμισα ότι ήταν cool, του απάντησα. «Κάποια διαταραχή στο μεταβολισμό ίσως». Είτε το είπα, είτε δεν το είπα... Την ιατρική αυτή άποψη την απέρριψε αμέσως κι αντ’αυτού άρχισε και μίλαγε για «γλυκούς» χαρακτήρες και «καλοσυνάτους» ανθρώπους.

Του δείχνεις το φεγγάρι και δεν κοιτάει ούτε το δάχτυλο ούτε το φεγγάρι. Κοιτάει το σύννεφο! Είναι σαν να ρωτάει κάποιος: «Ο Γιαννάκης έχει 40 σοκολάτες και τρώει τις 36. Τι έχει ο Γιαννάκης τώρα?». Ο άσχετος θα απαντήσει ότι ο Γιαννάκης έχει 4 σοκολάτες, ο γιατρός όμως θα απαντήσει ότι ο Γιαννάκης έχει γαμημένο διαβήτη! Αυτή η απάντηση του μουσάτου ήταν τόσο εκτός θέματος όσο αν έλεγες στην κοπέλα σου «πάρε μου μια πίπα», αυτή σου απαντούσε «δε μπορείς να είσαι λίγο πιο ρομαντικός?» κι εσύ της έλεγες «πάρε μου μια πίπα στη βροχή». Περισσότερο νόημα έχουν οι συζητήσεις ενός ψυχοπαθή με τις φωνές που ακούει, παρά μια συζήτηση με τον μουσάτο τύπο.

Όσες ώρες ήμουν εκεί μέσα και άκουγα τις διαλέξεις πουθενά δεν είδα charts, διαγράμματα και μελέτες. Να σου δείξουν ρε παιδί μου ότι στους 1000 θεράπευσαν 800. Τίποτα. Όλη η ομοιοπαθητική στηρίζεται στο «ξέρω έναν που πήρε το τάδε φάρμακο κι έγινε καλά». Καμία μελέτη, καμία στατιστική, καμία έρευνα.

Το εντυπωσιακό ήταν πως το ακροατήριο άκουγε προσηλωμένο. Όλοι εκεί μέσα επιστήμονες, γιατροί, φαρμακοποιοί, οδοντίατροι, κτηνίατροι και κανείς να μη σηκώσει το χέρι και να ρωτήσει: «Πώς γνωρίζετε ότι το τάδε φάρμακο θεραπεύει τη διάρροια? Πού το βασίζεται?». Καμία αντίδραση.

Ευτυχώς άλλοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν αντιδράσει .Στις 30 Ιανουαρίου 2010 στην Αγγλία στις 10:23 ακριβώς 400 άτομα συγκεντρώθηκαν έξω από τα Boots μια μεγάλη αλυσίδα που μεταξύ άλλων πουλάει και ομοιοπαθητικά φάρμακα και πήραν overdose από μια μεγάλη γκάμα ομοιοπαθητικών φαρμάκων, θέλοντας να αποδείξουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν απολύτως τίποτα. Τι έγινε? Δεν έπαθαν απολύτως τίποτα! Αποτέλεσμα που αντιβαίνει στις αρχές της ομοιοπαθητικής που υποστηρίζει πως αν είσαι υγιής και πάρεις ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο θα σου προκαλέσει το σύμπτωμα του φαρμάκου που υποτίθεται ότι θεραπεύει. Άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε. Το νούμερο 10.23 δεν ήταν τυχαίο, είναι ο αριθμός του Avogadro που τον χρησιμοποιούν οι χημικοί για να υπολογίσουν τον αριθμό των mol σε κάθε διάλυμα. Τα πράσινα γράμματα είναι το link.

Για να γκρεμίσω έστω και την παραμικρή σου αμφιβολία για τον αν η ομοιοπαθητική έχει αποτέλεσμα, μάθε ότι έχει στηρίξει όλη της την καριέρα σε ένα και μοναδικό πράγμα: το placebo effect. Το placebo effect είναι κάτι στο οποίο η ιατρική επιστήμη δίνει πολύ μεγάλη σημασία. Ο άνθρωπος καμιά φορά μπορεί να θεραπευτεί από μόνος του απλά και μόνο επειδή πιστεύει ότι παίρνει ένα φάρμακο που θα τον κάνει καλά. Αυτό είναι ευρέως αποδεκτό από όλη την επιστημονική κοινότητα. Μερικές φορές το να κάνεις τον ασθενή να πιστέψει ότι θα θεραπευτεί είναι εξίσου σημαντικό με την ίδια τη θεραπεία.

Όταν γίνονται δοκιμές ενός φαρμάκου ακολουθείται η εξής διαδικασία. Θες να δοκιμάσεις ξέρω γω ένα φάρμακο για τη διάρροια? Παίρνεις 1000 ασθενείς με διάρροια. Στους 500 χορηγείς το φάρμακο και στους άλλους 500 χορηγείς το placebo που είναι ένα δήθεν φάρμακο χωρίς καμία δραστική ουσία, μια απλή καραμελίτσα δηλαδή, χωρίς αυτοί να το γνωρίζουν. Και οι 1000 ασθενείς νομίζουν πως παίρνουν φάρμακο για τη διάρροια. Αν στους πρώτους 500 θεραπευτούν οι 400, ενώ στους υπόλοιπους 500 (placebo) θεραπευτούν μόνο οι 70 τότε το φάρμακο λειτουργεί. Αυτή η διαδικασία ακολουθείται ΠΑΝΤΑ από όλες τις φαρμακευτικές εταιρίες, η σύγκριση με ένα placebo ανύπαρκτο φάρμακο γίνεται κάθε μα κάθε μα κάθε φορά όταν δοκιμάζεται ένα φάρμακο. Τόσο μεγάλη σημασία δίνει η επιστήμη στο φαινόμενο placebo.

Όλες μα όλες μα όλες οι παρουσιάσεις νέων φαρμάκων είναι γεμάτες από τέτοια διαγράμματα, όπου συγκρίνεται η δράση του φαρμάκου έναντι ενός placebo.

Στο placebo effect βασίζονται ΟΛΕΣ οι εναλλακτικές θεραπείες. Η πίστη του ανθρώπου ότι μπορεί να γίνει καλά καταπίνοντας το χάπι, φιλώντας την εικόνα, πίνοντας το γιατροσόφι ή κάνοντας μια προσευχή, αυτή είναι που ίσως τον θεραπεύσει. Επιπλέον εκτός από το placebo οι μαρτυρίες υπέρ της ομοιοπαθητικής βασίζονται επίσης και στην επιλεκτική και λανθασμένη απόδωση των συμπτωμάτων στο ομοιοπαθητικό φάρμακο, δηλαδή ο ασθενής βλέπει καλυτέρευση και την αποδίδει στο γιατροσόφι ενώ στην ουσία η ασθένεια πέρασε από μόνη της ή πέρασε σε συνδυασμό με τη συμβατική ιατρική θεραπεία που λάμβανε παράλληλα.

Αν είσαι λίγο καχύποπτος μπορεί να με ρωτήσεις: «Κι εσύ τι ζόρι τραβάς ρε phantom? Σου παίρνουν τους πελάτες και θίχτηκες? Μπορεί όντως να μην κάνουν τίποτα τα φάρμακα της ομοιοπαθητικής, αλλά τουλάχιστον δε βλάπτουν με τις παρενέργειές τους όπως αυτά της συμβατικής ιατρικής. Οι γιατροί για παράδειγμα γράφουν αντιβιώσεις με το κιλό και τώρα έχουμε καταλήξει να συζητάμε ότι μάλλον έχουν δημιουργηθεί νέα εξελιγμένα μικρόβια ανθεκτικά στις αντιβιώσεις. Τουλάχιστον τα ομοιοπαθητικά δεν έχουν παρενέργειες και μπορεί όπως έγραψες να σε κάνουν μέσω της πίστης και του placebo effect να γίνεις καλά. Πού είναι το κακό?». 

Αν σκέφτηκες έστω και ένα από τα παραπάνω τότε μαγκιά σου γιατί δε δέχεσαι σαν θέσφατο ό,τι λέω, αλλά το επεξεργάζεσαι. Τη σημερινή εποχή πρέπει να έχεις κριτική σκέψη και να αμφισβητείς όλες τις αυθεντίες που εμφανίζονται μπροστά σου. Αλλά motherfucker η ομοιοπαθητική ΒΛΑΠΤΕΙ και θα σου το αποδείξω. 

Δε θα μιλήσω καν για τα λεφτά που ζητάνε για τα υπερ-κοστολογημένα «αραιωμένα» νεράκια τους. Αφήνοντας στην άκρη την οικονομική εκμετάλλευση ανθρώπων που βρίσκονται σε ανάγκη, οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι πολύ βαθύτεροι.

Αν ένας ασθενής αγνοήσει τη συμβατική ιατρική θεραπεία και στραφεί στα "νεράκια" και τις "καραμελίτσες" των ομοιοπαθητικών τότε μπορεί να καθυστερήσει την αναγκαία θεραπεία κι αυτό να αποβεί μοιραίο. Ένας καρκίνος να εξελιχτεί. Μια λοίμωξη να υποτροπιάσει. Ένας καταθλιπτικός να μην πάρει τα αντικαταθλιπτικά του και να αυτοκτονήσει. Ένας ταξιδιώτης να προμηθευτεί ομοιοπαθητικά φάρμακα κατά της ελονοσίας (που δεν κάνουν τίποτα) και να κινδυνεύσει. Επαναλαμβάνω ό,τι βλέπεις με πράσινα γράμματα είναι τα link για του λόγου το αληθές.

Στο site What's the harm? μπορείς να βρεις μια λίστα ανθρώπων που έχουν πάθει μεγάλες βλάβες στην υγεία τους εξαιτίας ομοιοπαθητικών γιατρών και φαρμάκων. Το site ισχυρίζεται ότι 368.379 άτομα έχουν πεθάνει, 306.096 έχουν τραυματιστεί και 2.815.931 δολλάρια έχουν χαραμιστεί εξαιτίας ανύπαρκτων ομοιοπαθητικών θεραπειών. Είναι πραγματικά σοκαριστικός ο αριθμός και οι περιπτώσεις των ατόμων που υπάρχουν σε αυτό το site.

Ψάχνοντας κι άλλο τη διεθνή ειδησεογραφία ανακαλύπτεις κι άλλες κραυγαλέες περιπτώσεις δολοφονικής ανευθυνότητας από τους ομοιοπαθητικούς: μια γυναίκα πέθανε όταν ο ομοιοπαθητικός της τη συμβούλευσε να σταματήσει να παίρνει τη φαρμακευτική αγωγή για την καρδιά της, ένα μωράκι 6 μηνών πέθανε όταν οι γονείς του, ένας εκ των οποίων εξασκούσε την ομοιοπαθητική, αρνήθηκαν να του χορηγήσουν κανονικά φάρμακα.

Το πιο σοκαριστικό δεν το έχεις διαβάσει ακόμα. Παρανοικοί ομοιοπαθητικοί γιατροί έχουν δημιουργήσει κλινικές και παράνομα ομοιοπαθητικά ερευνητικά κέντρα σε περιοχές όπως η Τανζανία, ισχυριζόμενοι ότι μπορούν να θεραπεύσουν το AIDS ενώ απορρίπτουν ανοιχτά και απροκάλυπτα την κανονική θεραπεία της ασθένειας! Εξαιτίας αυτής της πλύσης εγκεφάλου που κάνουν στον αμόρφωτο λαό και της επίμονης άρνησης να μην επιτρέψουν να δεχτεί κανένας θεραπεία υπολογίζεται ότι έχουν πεθάνει 300.000 άτομα!  

Ανάμεσα στους υποστηρικτές αυτών των δολοφόνων είναι και γνωστοί λεφτάδες όπως ο πρίγκηπας Κάρολος. Απορώ πώς γίνεται αυτές οι New Age εναλλακτικές πίπες να έχουν συνήθως υποστηρικτές τους ανθρώπους με λεφτά. Υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στα χρήματα και τον καμμένο εγκέφαλο?

Κάποια στιγμή το κορίτσι τελείωσε με το άλλο της σεμινάριο και ήρθε να με απαλλάξει. "Δεν αντέχω άλλο εδώ μέσααααα!" της φώναζα φεύγοντας. Στις δε σημειώσεις που της κράταγα είχα αφήσει σχολιάκια από δίπλα του στυλ WTF, lol, ΝΤΡΟΠΗ και άλλα τέτοια γιατί δεν άντεχα να μην εκδηλώσω την αγανάκτησή μου με κάποιο τρόπο. Το υπόλοιπο απόγευμα το περάσαμε σε ένα ταβερνάκι θάβοντας όλα τα άτομα που ήταν στο σεμινάριο και γενικά όλα αυτά που ακούσαμε. Αν δεν είναι αυτό αληθινή αγάπη, τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. :)

Υ.Γ. Επιστήμονες πιστεύουν στην ομοιοπαθητική και βουλευτές του ΛΑΟΣ παίρνουν θέσεις σε υπουργεία...

Αρχίζω να πιστεύω ότι τελικά όντως ίσως έρθει το τέλος του κόσμου το 2012.