Το να έχεις σαν χόμπι μια πολεμική τέχνη έχει το εξής καλό: Σου προκαλεί την αίσθηση ότι μπορείς να δείρεις όποιον θες.
Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτό δεν ισχύει…
Θα θυμάσαι ότι κάπου έχω αναφέρει ότι κάνω muay thai. Αν δεν το έχεις ακούσει θα σε προλάβω και θα σου πω ότι δεν είναι κινέζικο ορεκτικό αλλά ταϊλανδέζικη πολεμική τέχνη. Πηγαίνω τακτικά όταν δεν πήζω με εξεταστικές ή κλινικές, τον τελευταίο καιρό έχω να πατήσω γύρω στο 5μηνο λόγω αυξημένων υποχρεώσεων στη σχολή, λόγω αισθηματικών ενασχολήσεων και γιατί είχα δανειστεί από τον swift 3 τίτλους need for speed και δεν έβρισκα κανένα νόημα σε οποιαδήποτε άλλη ασχολία εκτός από το να πατάω τα 4 βελάκια στο λάπτοπ μου και να κατευθύνω τα αμάξια στην οθόνη.
Είμαι τελείως εκτός φόρμας λοιπόν. Εκεί που παλιά ανέβαινα με μια ανάσα στον πέμπτο όροφο του Λαϊκού με τα πόδια, τώρα λαχανιάζω και μόνο που σηκώνω το χέρι να πατήσω το κουμπί στο ασανσέρ. Θεωρείται άσκηση το να σηκωθώ από τον καναπέ και να πάω μέχρι την κουζίνα να ανοίξω το ψυγείο. Παθαίνω τράβηγμα όταν αλλάζω πλευρό στο κρεβάτι. Εκεί που πέρσι την άνοιξη το ρεκόρ μου ήταν 15 γύροι σε μισή ώρα, τώρα είναι τρεις πιτό-γυροι στο πεντάλεπτο. Αναπολώ τις ένδοξες φορμαρισμένες εποχές μου όπως θα αναπολούσε τις 3 πρώτες ταινίες ο Σταλόνε όταν αποφάσισε να γυρίσει το Ράμπο 4.
Για να μην πλαδαρέψουμε τελείως και σκουριάσουν τα μπρατσο-σίδερα μερικά απογεύματα πηγαίνω στο γυμναστήριο που υπάρχει στο υπόγειο του κτιρίου όπου στεγάζεται το muay thai, πιάνω έναν πάγκο με θέα στις τηλεοράσεις και κάθομαι και βλέπω Love bites ή House. Στις διαφημίσεις σηκώνω κανα βαράκι (από αυτά τα χρωματιστά τα ελαφριά) για να ξεπιαστώ και τσιμπολογάμε μαζί με τους υπόλοιπους σφίχτηδες μερικές energy bars που μας έχουν αφημένες σε ένα ψυγειάκι.
Σήμερα το πρωί, στη σχολή στο muay thai θα μας έκαναν επίδειξη από ένα καινούργιο τμήμα που άνοιξε με Brazilian ziou zitsou. Αν είσαι ανίδεος (φλώρος ή κορίτσι) κι εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις για τι πράγμα μιλάω, και νομίζεις ότι muay thai είναι ποτό και το brazilian ziou zitsou είναι μέθοδος αποτρίχωσης θα σου ανοίξω τα μάτια και θα σου πω πως muay thai είναι κάτι σαν το kick-boxing όπου χρησιμοποιείς αγκώνες και γόνατα (βρωμόξυλο), ενώ το Brazilian ziou zitsou είναι κάτι παρόμοιο αλλά με περισσότερες λαβές και κινήσεις. Στο muay thai παλεύεις μόνο όρθιος (εκτός αν σε ξαπλώσει ο αντίπαλος, οπότε και λήγει ο αγώνας και σε μαζεύει το ασθενοφόρο), ενώ στο ziou zitsou η μάχη μπορεί να συνεχιστεί και στο έδαφος.
Μη σου μπαίνουν τίποτα τρελές ιδέες ότι είμαι κανένας εκπαιδευμένος επαγγελματίας μαχητής, που μπορεί να αφήσει νοκ άουτ κάποιον με μια γροθιά. Εγώ αν δω αράχνη στο δωμάτιο ξυπνάω τον αδερφό να έρθει να τη σκοτώσει (με τη δικαιολογία ότι δεν τη φτάνω και πρέπει να έρθει αυτός που είναι ψηλός). Τις προάλλες, δυο 10-χρονα αγοράκια μιας φίλης της mother είχαν έρθει στο σπίτι κι εκεί που παίζαμε με καβάλησαν κι άρχισαν να μου κάνουν κάτι λαβές που είχαν δει στους «Γίγαντες του Κατς». Όταν άρχισα να δακρύζω και να ανησυχώ μήπως μου σπάσουν τη σπονδυλική στήλη και με αφήσουν ανάπηρο φώναξα με τρεμάμενη φωνή τη μάνα τους να έρθει να τα μαζέψει.
Τι ταΐζουν τα παιδιά τη σήμερον ημέρα κι έχουν δυναμώσει έτσι? Εμένα όταν ήμουν νιάνιαρο σε όλες μου τις μάλλινες μπλούζες έβρισκες μαγκωμένα απομεινάρια από πατατάκια και πακοτίνια και τα δάχτυλά μου κολλούσαν συνεχώς από υπολείμματα σοκολάτας. Γιαυτό ήμασταν όλα με σπυράκια και πλαδαρές κοιλιές. Τώρα τα παιδιά του δημοτικού έτσι όπως έχουν αναπτυχθεί τα μπερδεύεις με φαντάρους.
Για να μπορώ να δέρνω παιδιά του δημοτικού λοιπόν κι επειδή έχω μεγαλώσει με Τσακ Νόρις, Στήβεν Σιγκάλ, Χάλκ Χόγκαν και Σουγκλάκο γράφτηκα στο muay thai πριν χρόνια. Κι επειδή μετά από τόσο καιρό αυτή την τέχνη τη χόρτασα πήγα σήμερα το πρωί στην επίδειξη που θα μας έκαναν να δω τι εστί Brazilian ziou zitsou και mma (mixed martial arts).
Φόρεσα τη μαύρη αμάνικη και το κοντό μας σορτσάκι, πήρα και όλο τον εξοπλισμό (γάντια, επιγονατίδες, μασελάκι, voltaren, φυλαχτό) και πήγα στη σχολή. Πολύς καινούργιος κόσμος είχε μαζευτεί τους μήνες που είχα να πατήσω. Μας κάθισαν όλους οκλαδόν γύρω από το ρινγκ, μας έκαναν μια μικρή εισαγωγή για την ιστορία και τη φιλοσοφία μερικών τεχνών και μετά μας έκαναν μια μικρή επίδειξη. Αφού μας έδειξαν μερικές βασικές τεχνικές, θεώρησαν καλή ιδέα να διαλέξουν μερικούς που κάνουμε muay thai και μερικούς που κάνουν ziou zitsou ή mma και να μας βάλουν να «παίξουμε» μεταξύ μας για να έρθουμε σε επαφή με τη διαφορετική τέχνη.
Ο δάσκαλος με ρώτησε αν ήθελα να πάρω μέρος και φυσικά αρνήθηκα, του είπα ότι είμαι τόσο ντεφορμέ που θα εξαρθρώσω το μηριαίο μου και μόνο αν σηκώσω το πόδι μου για να πηδήξω τα σκοινιά του ρινγκ. Όσο ανέβαιναν δυο δυο τα παιδιά επάνω και πάλευαν, εγώ είχα πιάσει κουβέντα με έναν μικρό που καθόταν δίπλα μου. Ήταν νέοπας οπότε εγώ σαν παλιός έκανα πως τα ήξερα όλα. Του έλεγα «πφφ, αυτός δεν το κάνει σωστά», «καλά αυτό μόνο έτσι δε γίνεται», «τώρα συγνώμη αυτός κάνει ziou zitsou ή χορεύει πεντοζάλη» και κάτι τέτοιες εξυπνάδες. Καμιά φορά έχω μεγάλο στόμα. Συνήθως ποτέ δε μου βγαίνει σε καλό.
Εκεί που το έπαιζα Μίστερ Μιγιάγκι κι έλεγα στο μικρό ότι το muay thai γαμάει όλες τις άλλες πολεμικές τέχνες, συνειδητοποιώ πως όλη την ώρα με άκουγε ένας από τους προπονητές του mma ο οποίος είχε έρθει κι είχε κάτσει πίσω μου χωρίς να τον αντιληφθώ.
«Πόσα χρόνια κάνεις muay thai?» ρώτησε με προσποιητό φιλικό ενδιαφέρον.
«Γύρω στα τρία-τέσσερα αλλά με διακοπές ενδιάμεσα» απάντησα.
«Γιατί δεν ανεβαίνεις να δεις πώς είναι να παλεύεις ενάντια σε μια άλλη τέχνη? Δεν πιστεύω να φοβάσαι!»
The bastard. Με έριξε σε παγίδα. Το άκουσαν 3-4 φίλοι από τη σχολή εκεί κι άρχισαν τα «ναι ρε πήγαινε!», «έλα θα σηκωθείς δεν έχει!» κοιτούσε κι ο δάσκαλος και δεν ήθελα να κοτέψω μπροστά του οπότε λέγε λέγε σηκώθηκα όρθιος.
Δεν είχα κάνει ούτε ζέσταμα for Christ’s sake. Τα πόδια μου είχαν μουδιάσει επειδή καθόμουν οκλαδόν τόση ώρα.
«Περίμενε θα διαλέξω εγώ έναν κατάλληλο για σένα» είπε ο προπονητής που με παγίδευσε. Σήκωσε έναν που είχε ήδη παλέψει πριν, πιο κοντό από μένα αλλά πιο γεροδεμένο. «Ο Γ. κάνει 3 χρόνια mma, έχει κατέβει 4 φορές σε επίσημους αγώνες». Ο τύπος ήταν ήδη ιδρωμένος, η μόνη μου ελπίδα ήταν να τον είχε κουράσει ο προηγούμενος. Άρχισε να τινάζει τα χέρια του και να στρίβει αριστερά-δεξιά το κεφάλι του για να τεντώσει τον αυχένα του. Με κοιτούσε στα ματιά κι έγνευσα το κεφάλι μου σαν χαιρετισμό. Δεν ανταπέδωσε.
Θα παίζαμε σε κανόνες mma δηλαδή mixed martial arts, όπου επιτρέπονται λαβές, πτώσεις στο έδαφος, τα πάντα όλα. Δε θα παλεύαμε κανονικά εννοείται, δε θα χτυπούσαμε με όλη μας τη δύναμη, ούτε θα παίζαμε όλους τους γύρους κανονικά, σκοπός ήταν να ερχόμασταν απλά σε επαφή με τη νέα τέχνη για πρώτη φορά. Επειδή στο muay thai λαβές και πτώσεις δεν υπάρχουν και άρα μου είναι άγνωστες σαν τεχνικές, ο αντίπαλός μου είχε εμφανές πλεονέκτημα!
Μόλις ανέβηκα στο ρινγκ και φόρεσα αυτά τα γάντια που σου αφήνουν τα δάχτυλα ελεύθερα σκέφτηκα ότι ήθελα να πάω για κατούρημα. Damn it, έπρεπε να πάω πριν ανέβω στο ρινγκ. Ένιωσα τα βλέμματα πάνω μου. Είδα τον αντίπαλο προπονητή που με παγίδευσε να μειδιά.
«Ήρεμα μην σκοτωθείτε» φώναξε ο δάσκαλος μου. Είμαι σίγουρος πως ανησυχούσε μόνο για τη δική μου σωματική ακεραιότητα. Τρεις γύρους θα παίζαμε συνολικά. Το μπιπ του χρονομέτρου σηματοδότησε την έναρξη του πρώτου γύρου. Bring on the pain!
(MY pain…)
Ξεκινήσαμε χαλαρά και κρύα. Το πρώτο λεπτό απλά στριφογυρίζαμε και περιμέναμε ποιος θα κάνει την αρχή και θα επιτεθεί. Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το μυαλό μου, μπορεί αυτός να ήταν καλύτερα προπονημένος αλλά εγώ ήμουν πιο έξυπνος. Σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω τις ψυχαναλυτικές μεθόδους μου, τις οποίες έχω τελειοποιήσει. Προσπάθησα από τη γλώσσα του σώματός του να καταλάβω ποια θα ήταν η επόμενη κίνησή του. Το βλέμμα μου έπεσε στο πόδι του. Το κινούσε νευρικά, σαν να το είχε σε ετοιμότητα να μου το εκτοξεύσει. Αυτό ήταν, τον είχα καταλάβει. Τον άφησα να με πλησιάσει κι ετοιμάστηκα να αποκρούσω την κλωτσιά που πίστευα ότι θα μου ρίξει και να ανταποδώσω.
Εκείνη τη στιγμή έφαγα την πρώτη γροθιά στο δεξί μου αυτί. Ούτε που κούνησε το πόδι του τελικά…
Οκέι, μπορεί να απέτυχε η θεωρία μου με τη γλώσσα του σώματος. Αλλά now he had my attention. Η γροθιά του με επανέφερε στην πραγματικότητα, ήταν σαν να με ξύπνησε. Συνεχίζαμε να στριφογυρίζουμε και να ρίχνουμε μερικές άγαρμπες κλωτσιές και μπουνιές υπό τις οδηγίες των προπονητών μας μέχρι που τέλειωσαν τα τρία λεπτά του πρώτου γύρου.
That wasn’t so bad. Άρχισα να παίρνω τα πάνω μου, ίσως να μην ήταν και τόσο δύσκολος αντίπαλος.
Φυσικά διαψεύστηκα στο δεύτερο γύρο. Με το που ακούστηκε το μπιπ του χρονομέτρου της έναρξης πριν καν καταλάβω ότι ξεκινήσαμε ο τύπος πήρε φόρα ήρθε τρέχοντας σκυφτός, έχωσε το κεφάλι του στην κοιλιά μου με σήκωσε και με έριξε κάτω. Στο δευτερόλεπτο βρέθηκα με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω, να μου έχει κοπεί η ανάσα και να έχω κι ένα γομάρι 100 κιλά από πάνω μου να θέλει να με γρονθοκοπήσει.
Αρχίσαμε να αγκαλιαζόμαστε στο έδαφος, προσπαθώντας να κάνουμε ο ένας στον άλλο μια λαβή της προκοπής. Είχα ιδρώσει κι είχα λαχανιάσει κι αναρωτιόμουν πόση ώρα απέμενε ακόμα για να λήξει ο γύρος. Με κάθε χτύπημα που κατάφερνε ο ένας στον άλλον άκουγες από τους τριγύρω «Οοοοου» ή «αυτό πρέπει να πόνεσε». Basically, εγώ δεχόμουν τα περισσότερα.
Κάποια στιγμή δεν ξέρω πώς, κατάφερα και τον έπιασα κεφαλοκλείδωμα. Απλά τον κράταγα εκεί ακινητοποιημένο μπας και πάρω καμιά ανάσα. «Άφησε το κεφάλι του καλύτερα!» μου φώναξε ο δάσκαλος. What the fuck? Ξέρεις τι κόπο μου πήρε για να καταφέρω να τον πιάσω?
Το άφησα το κεφάλι του τελικά, κάτι θα ήξερε ο δάσκαλος, ο τύπος ελευθερώθηκε, το εκμεταλλεύτηκε και με έδεσε κόμπο στη στιγμή με μια λαβή. Ευτυχώς χτύπησε το χρονόμετρο. Τέλος δεύτερου γύρου.
Saved by the bell.
Στον τρίτο γύρο πέσαμε στο έδαφος κι αρχίσαμε τις αγκαλιές από την αρχή. Άρχισα να αναρωτιέμαι πόσο γκέι θα φαινόταν αυτό που κάνουμε. Ήμασταν κι οι δυο ζεσταμένοι πλέον κι αγριεμένοι. Κάποια στιγμή απέκτησα το πάνω χέρι στην πάλη μας. Γλίστρησε από τους πολλούς ιδρώτες που είχε γεμίσει κάτω οπότε τον στρίμωξα στα σκοινιά. Κατάφερα να του περάσω μια γροθιά στο πρόσωπο. Δε νομίζω να τον πόνεσα καθόλου. Ίσως να τον εκνεύρισα λίγο παραπάνω.
Με ένα βρυχηθμό με σήκωσε με γύρισε στα σκοινιά κι έσπρωχνε το κεφάλι μου προς τα πίσω. Κοίταζα αναγκαστικά το ταβάνι. Ήθελε ένα σοβάτισμα γιατί άρχιζε να ξεβάφει. Σε κάποια φάση ο λαιμός μου άρχισε να μπλέκεται στα σκοινιά του ρινγκ. Ο βάρβαρος ήθελε να με πνίξει!
Κάποια στιγμή κατάφερα και του ξέφυγα και το χρονόμετρο χτύπησε επιτέλους. Προσπάθησα να ανασάνω νιώθοντας την καρδιά μου να βαράει περισσότερο κι από ηχείο σε αμάξι κάγκουρα. Κατέβηκα από το ρινγκ και σωριάστηκα στο πάτωμα σαν ξεχυμένος λουκουμάς.
Ο αλήτης ο προπονητής που με είχε παγιδεύσει ήρθε και στάθηκε από πάνω μου.
«Πώς σου φάνηκε σαν εμπειρία?» με ρώτησε χαμογελώντας.
Προσπάθησα να βρω την ανάσα μου για να μπορέσω να αρθρώσω μια πρόταση.
«Παιχνιδάκι… Απέκρουσα σχεδόν όλες τις γροθιές του με το στομάχι μου. That’s how we do it!»
