Χακί, σκοπιά και αγγαρεία. Ένα ποστ για τον στρατό.

Οι πιο αετομάτηδες αναγνώστες θα έχουν παρατηρήσει ότι έχω κάμποσο καιρό να γράψω στο blog. Αυτό έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις στην κοινωνία: περίπου ένας αναγνώστης το δίμηνο θα με θυμηθεί και θα μου στείλει κάποια παραλλαγή του «πού χάθηκες ρε μαλάκα?».

Ο phantom^TM λοιπόν σταμάτησε να γράφει? Μην τρέχεις στο νεροχύτη της κουζίνας σου να γεμίσεις ένα ποτήρι με νερό για να καταπιείς το πακέτο με τα χάπια που θα σε οδηγήσουν στην αυτοκτονία, το blog «Αυτό που δεν θέλουν οι γυναίκες»^TM δεν έχει κλείσει κι ο phantom^TM δεν έχει παρατήσει το γράψιμο. Νομίζω δηλαδή^{TM(ώπα λάθος)}.

Μετά τη μεγάλη αποχή που έκανα από το blog λόγω στρατού, μου ήταν δύσκολο να επανέλθω στο γράψιμο. Από τη μία, βγαίνοντας από φαντάρος οι υποχρεώσεις που είχαν προκύψει ήταν τόσο πολλές που δεν έβρισκα ώρες συνεχόμενες για να καθίσω μπροστά από το πληκτρολόγιο και να πατάω τα κουμπιά υπνωτισμένος σε αρμονία με τις αρρωστημένες σκέψεις που ήθελε να ξεράσει το μυαλό, είχα ανάγκη να ζήσω λίγο χωρίς να πρέπει να τα διηγούμαι όλα, σόρι γι’αυτό.

Από την άλλη, το γεγονός ότι ήμουν για 9 μήνες σε ένα στρατόπεδο με τριγύρω μόνο δέντρα, φαντάρους και ντόνατς από το καψιμί μου προκάλεσε μια πλήρη αποτοξίνωση από καθετί διαδικτυακό. Δεν προλάβαινα να χαζέψω άρθρα στο ίντερνετ, έβγαιναν άλμπουμ από αγαπημένα συγκροτήματα τα οποία αγνοούσα, αγαπημένες σειρές έβγαζαν νέα επεισόδια με τη σέσουλα κι εγώ δε θυμόμουν καν τα ονόματα των πρωταγωνιστών, το facebook έχει να δει προσωπικό μου status περίπου 3 χρόνια, ενώ όταν κάθομαι μπροστά στο λάπτοπ μου να γράψω ένα καινούργιο ποστ για το blog δε θα περάσουν ούτε 5 λεπτά μέχρι να σηκωθώ και να ανοιγοκλείσω το ψυγείο να δω τι έχει να τσιμπήσω.

Εξάλλου στον κόσμο υπάρχει απίστευτη πολυλογία και παπαρολογία. Συζητήσεις επί συζητήσεων, απόψεις, γνώμες, σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, ίντερνετ. Όλοι έχουν κάτι να πουν.  Ένα τεράστιο τοξικό σύννεφο από μπλαμπλαμπλα στο οποίο συνεισέφερα κι εγώ με κάθε νέο ποστ.

Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο υπερ-ανάλυσης και σχολιασμού που αν ένας μετεωρολόγος στην τηλεόραση μπερδευτεί κι εκεί που πάει να δείξει προς τα πού θα πνέουν οι άνεμοι, στρίψει το χέρι του και χαιρετήσει καταλάθος ναζιστικά, την επόμενη στιγμή θα εμφανιστούν:

- 30 αγανακτισμένα εξώφυλλα εφημερίδων,

-talk shows που θα αναλύουν το συμβάν,

-20 σατιρικές εκπομπές που θα παίζουν σε replay το βίντεο περικυκλωμένο από αστείες λεζάντες,

-200 νέα blogs όλα με πιασάρικους τίτλους ΣΟΚ-ΓΝΩΣΤΟΣ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΟΣ ΝΕΟΝΑΖΙ, ΤΙ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΙΣΩ- Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, με pop-ups σε κάθε σελίδα  να κάνεις like και share στο facebook,

-μισό εκατομμύριο tweets,

-δηλώσεις της κυβέρνησης που καταδικάζουν τα γεγονότα,

-και ένα meme με το δύσμοιρο μετεωρολόγο να κάνει Χάιλ Χίτλερ και να γυρίζει το διαδίκτυο.

Συμβαίνει κάθε μέρα, γεγονότα και θόρυβος, γεγονότα και θόρυβος. Όλα τριγύρω δε μοιάζουν παρά τίποτα άλλο από γεγονότα και θόρυβο. Το να συνεισφέρω κι εγώ σε όλη αυτή την πολυλογία, την υπερ-ανάλυση και την άσκοπη συζήτηση μου φαίνεται ανούσιο και ντροπιαστικό. Άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου σαν άλλο ένα εργοστάσιο που διοχετεύει διοξείδιο μπλαμπλάνθρακα στον ήδη μολυσμένο και παραφορτωμένο διαδικτυακό ουρανό.

Δεν ξέρω ποια θα είναι η τύχη του blog, αν συνεχίσω να γράφω κι εξακολουθώ να σου αυξάνω τη μυωπία με αυτά τα άσπρα γράμματα στο μαύρο φόντο ή αν θα εξαφανιστώ και θα γίνω μια μακρινή ανάμνηση μερικών χαμόγελων που σου είχαν δημιουργήσει κάποια κείμενα. Ό,τι και να γίνει όμως, θα πρέπει πρώτα να σου πω για το στρατό.

Στρατός. Μια λέξη. Επτά γράμματα. Εννέα μήνες χαμένοι από τη ζωή ενός αγοριού.     

       

Η θητεία στο στράτευμα είναι μια δυνατή εμπειρία για τα αγόρια. Είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται για τόσο μεγάλο διάστημα μακριά από το σπίτι τους καλούμενοι να συμβιώσουν με δεκάδες άλλα άγνωστα άτομα σε μια αυστηρά οργανωμένη μικρο-κοινωνία γεμάτη κανόνες και υποχρεώσεις με κυρίαρχο γνώμονα το σεβασμό στην πατρίδα και στην ελευθερία. Ή έτσι υποτίθεται πως θα έπρεπε να είναι τελοσπάντων.

Πριν 1,5 χρόνο έφτασε κι η δική μου ώρα να μπω φαντάρος. Το κάλεσμά μου στα όπλα έγινε κάπως άξαφνα, υπολόγιζα να μπω πολύ αργότερα αλλά μετά από κάποιες αλλαγές στις ΕΣΣΟ και στο σύστημα εισαγωγής νεοσυλλέκτων με κάλεσαν νωρίτερα. Πρόσθεσε και τη ραθυμία της αστυνομίας, κατέληξα να μάθω ότι πρέπει να φορέσω τα χακί σε μια βδομάδα.

Αποχαιρέτησα όσους ήταν να αποχαιρετήσω (το κορίτσι ήταν το πιο δύσκολο για μένα) και το πρωί της Δευτέρας 5 Μαρτίου κίνησα για να υπηρετήσω την πατρίδα. Συνοδεία είχα τους γονείς, σταθερούς συμπαραστάτες σε κάθε σημαντική στιγμή. Σε διακριτική απόσταση από την πύλη του στρατοπέδου τους φίλησα και έχοντας στο χέρι τη χακί φρεσκοαγορασμένη βαλίτσα μου τίγκα από πράγματα, που είχα διαβάσει σε φόρουμ στο ίντερνετ ότι θα χρειαζόμουν, κατευθύνθηκα προς την πύλη.

5. Το κέντρο νεοσυλλέκτων.

(Η μέτρηση είναι αντίστροφη από το 5 στο 1, έτσι για να υπάρχει ένας υποτυπώδης διαχωρισμός κεφαλαίων να μπορείς να πας για κατούρημα χωρίς να μου διακόψεις τον ειρμό και ενοχλήσεις και τους από πίσω.)

Λίγο πριν την είσοδο για την πύλη του στρατοπέδου ήταν μια κοπέλα που ζήταγε τα στοιχεία μας. Τα έγραψα σε ένα χαρτί σαν σωστός και υπάκουος στρατιώτης που είχα αποφασίσει να γίνω, της τα έδωσα και μετά συνειδητοποίησα ότι η κοπέλα δεν είχε καμία σχέση με το στρατόπεδο αλλά ήταν από τη Gillette και σημείωνε τα στοιχεία μας για διαφημιστική χρήση. Σιχτίρισα, μου έδωσε με το ζόρι κάτι διαφημιστικά ξυραφάκια σε μια ογκώδη συσκευασία την οποία η φισκαρισμένη χακί βαλίτσα μου δε μπορούσε να χωρέσει οπότε ξαναγύρισα πίσω να τα αφήσω στους γονείς που δεν έφευγαν μέχρι να με δουν να μπαίνω, ξανα-αποχαιρετιστήκαμε αμήχανα και κίνησα για δεύτερη φορά προς την πύλη.

Εκείνη η πρώτη μέρα χαρακτηρίστηκε από έναν κυκεώνα αναμονής, συνεντεύξεων, ερωτηματολογίων και ιατρικών εξετάσεων ανάμεσα σε ένα τεράστιο πλήθος νεοσυλλέκτων. Αναμονές σε μεγάλες ουρές αγχωμένων παιδιών. Ερωτηματολόγια στα όποια έπρεπε να τικάρεις ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε ερωτήσεις όπως «κάνεις ναρκωτικά?», «έχεις σκεφτεί να κάνεις κακό στον εαυτό σου ή στους άλλους?», «σου αρέσει να καις πράγματα?», «θα μας πεις μας τώρα αν είσαι ψυχοπαθής, να γλιτώσουμε τη δυσάρεστη έκπληξη να το ανακαλύψουμε μόνοι μας?». Δήλωση προσωπικών και οικογενειακών στοιχείων. Ψάξιμο της βαλίτσας (κατά το οποίο μου πέταξαν κάτι βιταμίνες κι ένα σαμπουάν για την τριχόπτωση). Συνεντεύξεις για ψυχολογική εκτίμηση (τελείως πρόχειρες κι επιφανειακές, αλλά είπαμε αν κάποιος είναι ψυχοπαθής θα το δήλωνε με ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στα ερωτηματολόγια). Ακουογράμματα, οφθαλμολογικός έλεγχος, αιμοληψίες. Το μόνο που δε με ρώτησαν ήταν το αγαπημένο μου χρώμα και αν το τυρί στα μακαρόνια το θέλω πριν τον κιμά ή μετά.

Η περίφημη «γυμνή» εξέταση ή εξέταση των όρχεων που την φοβούνται μερικοί γίνεται ως εξής. Την ώρα που τελειώσαμε τον οφθαλμολογικό έλεγχο και το ακουόγραμμα και καταθέσαμε την ακτινογραφία θώρακος, σε τσιμπά ένας στρατιωτικός γιατρός και πας μαζί του σε ένα παραβάν. Κλείνεστε και οι δύο κι εκεί σου παίρνει ένα μικρό ιατρικό ιστορικό. Σε ακροάζεται στην καρδιά και στους πνεύμονες και μετά σου ζητά ευγενικά να κατεβάσεις το παντελόνι σου (χωρίς να σε κεράσει πρώτα ένα ποτό, ο αλήτης!). Εκεί ΔΕ σου ζητάει να σκύψεις, ΟΥΤΕ ελέγχει τον κώλο σου να δει αν είσαι γκέι, ΟΥΤΕ δείχνει το πουλί σου και κλαίει από τα γέλια. Το μόνο που σου ζητάει είναι να βάλεις ένα δάχτυλο χωρίστρα στους όρχεις σου να δει ότι έχεις δύο. Αυτό γίνεται γρήγορα και διακριτικά, χωρίς πολλά πολλά.

Στη δική μου περίπτωση έτσι κύλησε η διαδικασία, με μία μικρή και κάπως ενοχλητική διαφορά. Ο στρατιωτικός γιατρός που μου έτυχε ήταν ΓΥΝΑΙΚΑ. Η γιατρός τελείωσε το ιστορικό και την ακρόαση και μετά μου ζήτησε να τα κατεβάσω.  Αντί να της απαντήσω «Oh behave!» σαν άλλος Austin Powers, υπάκουσα τρακαρισμένος, έβαλα το δάχτυλο εκεί που ήξερα, ψέλισα «δύο είναι» κι έφυγα. Δεν είχα ούτε μισή μέρα μακριά από την κοπέλα μου και είχα ήδη φλασάρει τα γεννητικά μου σε μια άγνωστη μέσα σε ένα χώρο που υποτίθεται υπάρχουν μόνο άντρες. Καλή τύχη να το εξηγήσεις αυτό.

Μας έδωσαν ρούχα, μας έβγαλαν άθλιες αναμνηστικές φωτογραφίες από μια στιγμή που κανείς δε θέλει να θυμάται και μας χώρισαν σε κοιτώνες. Εκεί θα περνούσαμε τις ζωές μας για ένα μήνα.

Από την πρώτη κιόλας μέρα σαν φαντάρος μου κόλλησαν το παρατσούκλι «ο παλιός». Αυτό γιατί τη βδομάδα πριν την κατάταξη είχα ξεψαχνίσει φόρουμ, blogs και sites και είχα μάθει τα πάντα σχετικά με το υγειονομικό Αυλώνας. Οπότε έλεγα σε όλους τι επρόκειτο να κάνουμε, τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα, τι να περιμένουμε, γενικά πράγματα που θα ήξερε μόνο ένας παλιός. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι ήμουν από τους πιο αγχωμένους και απροσάρμοστους εκεί μέσα έκανε το παρατσούκλι ταιριαστό και ειρωνικό ταυτόχρονα.

Αν μου έβαζες ένα G3A3 στον κρόταφο και με ανάγκαζες να χαρακτηρίσω το στρατό με μια λέξη αυτή δε θα ήταν το χάσιμο χρόνου. Αφενός γιατί το χάσιμο χρόνου είναι δύο λέξεις κι όχι μία κι αφετέρου γιατί υπάρχει μια άλλη πιο ταιριαστή. Η ΒΡΩΜΙΑ.

Οι τουαλέτες στους κοιτώνες αποτελούνται από δεκαετίες κοπράνων και ούρων που έχουν διαβρώσει και ενσωματωθεί με τα πλακάκια. Είναι σαν να έχουν παίξει τουρτοπόλεμο 100 άτομα σε μια τουαλέτα 5 τετραγωνικών μέτρων κι αντί για τούρτες να πετάνε σκατά και μετά να έδωσαν σε έναν τυφλό χωρίς χέρια ένα Kleenex για να τις καθαρίσει.

Τα κρεβάτια μας ήταν ρημαγμένες διπλές κουκέτες με σιδερένια δίχτυα πάνω στα οποία ήταν στοιβαγμένα ορθογώνια κομμάτια σκόνης. Φήμες λένε ότι κάτω από τη σκόνη κρύβονται στρώματα και κουβέρτες. Όταν μας έβαλαν να τινάξουμε τις κουβέρτες, η σκόνη που βγήκε ήταν τόση που κρύφτηκε ο ήλιος στον Αυλώνα για δύο μέρες. Τα ακάρεα ήταν τόσο αναπτυγμένα που μπορώ να ορκιστώ ότι καθώς τίναζα πετάχτηκε ένα από την κουβέρτα μου που είχε το μέγεθος μικρού σκυλιού.

Μέσα στον υπνόσακο που φαίνεται βρίσκομαι εγώ κουκουκλωμένος και ξαπλωμένος σε αναπαυτική και αφράτη σκόνη αιώνων.

Τα μαγειρεία ήταν το αποκορύφωμα. Το πλύσιμο των χεριών ήταν τόσο άγνωστη λέξη που αν πήγαινες σε ένα μάγειρα και τον ρώταγες «Έχεις πλύνει τα χέρια σου?» θα σε ρώταγε «γιατί μου μιλάς κινέζικα?» Με δύο διαλυμένα σφουγγαράκια και μερικές σταγόνες απορρυπαντικό ανάγκαζαν τους δύσμοιρους που είχαν αγγαρεία να πλένουν εκατοντάδες ταψιά. Χύτρες γεμάτες φασολάδα αφημένες στο πάτωμα, ακάλυπτες, με δεκάδες φαντάρους να στέκονται από πάνω μιλώντας και βήχοντας. Ταψιά με φαγητά στο πάτωμα ενώ δίπλα σφουγγάριζαν βρωμόνερα, ποτήρια που απλά ξεπλένονταν με νερό. Ειλικρινά, το να γλωσσοφιλήσεις μια τυχαία πόρνη στην Ομόνοια είναι πιο ασφαλές από το να φας σε εκείνα τα μαγειρεία.

Το βασικότερό μου πρόβλημα ήταν η τουαλέτα. Δε με βόλευαν. Πριν με κρίνεις σαν καλομαθημένη μυξοπαρθένα, λάβε υπόψη ότι οι τουαλέτες του στρατού είναι οι τούρκικες, αυτές που είναι απλά μια τρύπα στο έδαφος περιμετρικά της οποίας έχει δύο ανάγλυφες πατούσες σε περίπτωση που είσαι τόσο βλάκας και δεν ξέρεις πού να βάλεις τα πόδια σου. Κι όπως είπαμε ήταν πολύ βρώμικες. Μια άστοχη κουράδα μπορεί να κάνει γκελ σε λάθος σημείο και να εκσφενδονίσει στον κώλο σου βρωμόνερα γεμάτα γνωστά και άγνωστα μικρόβια που αν τα ανακαλύψει κάποιος όλα θα πάρει Νόμπελ. Όσο κι αν τις καθαρίζαμε στο θάλαμό μου, αν δεν τις λούσεις με πετρέλαιο και ανάψεις ένα σπίρτο, δεν πρόκειται να θεωρηθούν ποτέ καθαρές. Είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο απελπισίας που δεν έτρωγα για να μη χρειαστεί να πάω τουαλέτα. Τον μήνα στο κέντρο έχασα κοντά δέκα κιλά.

Από τα 200 άτομα που ήμασταν στον Αυλώνα, τα 180 αρρωστήσαμε με βήχα και πονόλαιμο. Οι υπόλοιποι 20 πήραν αναβολή. Το στρατόπεδο θύμιζε προαύλιο φυματικού νοσοκομείου. Στην αναφορά κάθε βράδυ βγαίναμε και τα γκουχου γκουχου ήταν διπλάσια από τα «Παρών!». Οι φαντάροι ένας-ένας έβηχαν, ανέβαζαν πυρετό, και μετά κόλλαγαν ο ένας τον άλλο. Προσωπικά πιστεύω ότι ευθύνονταν τα άπλυτα ποτήρια και τα κατασκονισμένα κρεβάτια. Τα βράδια στο θάλαμο αντί για ροχαλητά άκουγες βήχα. Αντί για πορδές βήχα. Τα «Άλτ τις ει» διακόπτονταν από βήχα.  Ένα βράδυ ο τύπος που κοιμόταν από πάνω μου έβηξε τόσο πολύ που θα ορκιζόμουν ότι τον είδα να βήχει ένα κομμάτι από το πνευμόνι του αν μετά δε νόμιζα ότι το είδα στον ύπνο μου.

Ο πρώτος αυτός μήνας στο κέντρο ήταν σχετικά δύσκολος για μένα. Δε μπόρεσα να διαχειριστώ το θέμα του στρατού όπως θα ήθελα. Μου έλειπε το κορίτσι, δε μπορούσα να βολευτώ με τις τουαλέτες, δεν έβρισκα κανένα νόημα σε όσα κάναμε σαν νεοσύλλεκτοι, έπαθα φαρυγγίτιδα, ανέβασα πυρετό, είχα βήχα για περίπου 3 βδομάδες(όπως όλοι), με έπιασε η μέση μου, μέχρι και σκουπιδάκι στο μάτι μου μπήκε κι έκανε να βγει δυο μέρες.

Ευτυχώς είχαμε τουλάχιστον ταιριάξει με τα παιδιά στο θάλαμο και η συναναστροφή μας ήταν ευχάριστη και πολιτισμένη.

Εδώ είχα φορέσει το μπερέ σαν παπάς και έκανα πως εξομολογώ ένα φαντάρο, ενώ δεξιά και αριστερά με πλαισιώνουν τα παπαδοπαίδια μου.

Ένα παλικάρι ξύρισε στο κεφάλι του τον αριθμό της σειράς μας (ο οποίος αριθμός είναι και λάθος, 318 γράφει ενώ ήμασταν 319). Τέτοιο μοντέρνο ξύρισμα στο κεφάλι δεν έχει κάνει ούτε η Μπρίτνει Σπίαρς.

Ο πρώτος μήνας στο κέντρο κάποια στιγμή  τελείωσε, ορκιστήκαμε, πήραμε την πρώτη μας άδεια η οποία ενώθηκε με τις διακοπές του Πάσχα, είδαμε τις οικογένειές μας, αναρρώσαμε, κοιμηθήκαμε για λίγο στα καθαρά κρεβάτια μας, τραφήκαμε σωστά, και μετά έπρεπε να χωριστούμε πάλι και να πάει ο καθένας στη μονάδα που θα του τύχαινε Θεού θέλοντος και βύσματος επιτρέποντος.

4. Η μονάδα.

Η μονάδα που έλαχε στον καθένα ήταν για τους περισσότερους το μέρος στο οποίο θα περνούσαμε όλη την υπόλοιπη θητεία μας εκτός κι αν το βύσμα άκουγε τις προσευχές σου και σε έστελνε στο ΓΕΣ. Είμαι εκ πεποιθήσεως κατά των βυσμάτων, των ρουσφετιών και κάθε λογής σπρωξιμάτων, αλλά με ντροπή παραδέχομαι ότι ο πατέρας εν αγνοία μου «έσπρωξε» λίγο να βρεθώ σε μια πιο κοντινή μονάδα σχετικά κοντά στην Αθήνα. Αυτό το σπρώξιμο είχε ως αποτέλεσμα να φύγω από το ευνοϊκότατο σώμα του υγειονομικού και να βρεθώ σε μια ξεχασμένη από το Θεό πυροβολαρχία στο μπαρουτοκαπνισμένο πυροβολικό. Ποτέ μην εμπιστεύεσαι βύσματα.

Ξεψαρωμένος πλέον άρχισα να μπαίνω σιγά-σιγά στην παράλογη λογική του στρατού και να συνηθίζω. Στη μονάδα ξεκινήσαμε μια στοιχειώδη εκπαίδευση μαθαίνοντας θεωρητικά στοιχεία για το βάρος του όπλου, τα μέρη του, το βεληνεκές, στρατιωτικούς όρους, κόλπα με το όπλο (επ’ώμου, παρουσιάστε), τρόπο ρίψης χειροβομβίδας (αντί για αληθινές χειροβομβίδες προβάραμε τη ρίψη με κουκουνάρια- εγώ έκανα πως τη ρίχνω με τα δόντια Rambo style), πυροβολήσαμε με το όπλο(έριχνα στο γάμο του καραγκιόζη), βαφτήκαμε μέχρι και με φούμο στο πρόσωπο για καμουφλαζ σαν τους κομάντο στις ταινίες!

Πώς νόμιζα ότι έμοιαζα όταν βάφτηκα με φούμο

Πώς πραγματικά έμοιαζα

Τις τούρκικες τουαλέτες με τον καιρό τις είχα συνηθίσει, ενώ στα μαγειρεία έπλενε ο καθένας το δίσκο του και ήταν γενικά πολύ πιο καθαρά. Οι σκοπιές, η γκρίνια από τους ανωτέρους, οι αδικίες από τους παλιούς, τα καψώνια, όλα αυτά υπήρχαν αλλά πλέον είχαμε εξοικειωθεί και τα αντιμετωπίζαμε.

Με φόντο την υπέροχη θέα του στρατοπέδου ποζάρω στο φακό (εκεί που χαιρετάω είναι γκρεμός απλά προσπαθούσαμε με το φωτογράφο να με πιάσει σε μια δήθεν φυσική πόζα γιατί πάντα όταν βγαίνω φωτογραφία στήνομαι αμήχανα).

Αυτή είναι μια άλλη "φυσική" πόζα από τα άτομα που βρισκόντουσαν πίσω από τον φακό στην προηγούμενη φωτογραφία.

Στον εγκλιματισμό μου στο νέο στρατόπεδο βοήθησε πολύ το γεγονός ότι επειδή η μονάδα μας ήταν μικρή και αρκετά απομονωμένη ήμουν ο μοναδικός γιατρός εκεί. Σε απόσταση μάλιστα χιλιομέτρων. Οπότε οτιδήποτε συνέβαινε από τσίμπημα κουνουπιού μέχρι σπάσιμο ποδιού, ήμουν αυτός στον οποίο πήγαιναν όλοι. Στην αρχή ξεκίνησε με μια φουσκάλα στο πόδι ενός γραφέα, από τους πρώτους παλιούς που συνάντησα. Τον είχαν χτυπήσει οι αρβύλες, είχε εμφανίσει μια πληγή η οποία είχε μαζέψει πύον και είχε κάνει μια επώδυνη φουσκάλα. Κάποιος έπρεπε να την σπάσει. Αποστείρωσα μια βελόνα με έναν αναπτήρα, η φουσκάλα έσπασε ξερνώντας ένα τσουνάμι κίτρινου αηδιαστικού πύον και η αρχή είχε γίνει.

Από τότε, οποιοσδήποτε  παλιός και νέος ακόμα κι αν δε με συμπαθούσε φρόντιζε να τα πηγαίνει καλά μαζί μου γιατί ποιος ήξερε πότε μπορεί να με χρειαζόταν. Τσιμπήματα, πιασίματα, αλλεργικά εξανθήματα, μυκητιάσεις στα πόδια, απανωτές διάρροιες, ιώσεις, όλα τα έσφαζα όλα τα μαχαίρωνα. Ακόμα και όταν έβγαλαν στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες από τις δύσμοιρες οροθετικές ιερόδουλες ερχόντουσαν και με ρωτούσαν ένας ένας εμπιστευτικά πώς καταλαβαίνει κάποιος αν έχει κολλήσει AIDS και καθόμουν και τους μάθαινα για τα αρχικά συμπτώματα της νόσου και τις βασικές αρχές αντισύλληψης. Για να μη σε παραπλανώ, δεν έκανα τίποτα σπουδαίο, ασκούσα μια πολύ βασική ιατρική την οποία η μαμά σου που σε μεγάλωσε ξέρει και καλύτερα, απλά σε αυτές τις συνθήκες ήταν μεγάλο ζήτημα.

Ήταν βέβαια φορές που τα πράγματα έγιναν αρκετά ανησυχητικά. Μια φορά που κάναμε μαζική πρόβα με σκοπό να δείξουμε καλή εικόνα σε επερχόμενη επιθεώρηση ενός ταξιάρχου και να βοηθήσουμε έτσι με προθυμία (αλλιώς θα έπεφταν καμπάνες) να προωθηθεί η καριέρα του ταγματάρχη μας, τσίμπησε κάτι έναν από τους σκοπούς της πύλης. Για την ταυτότητα αυτού του κάτι υπήρξαν πολλές εικασίες. Σκορπιός, φίδι, μέλισσα, εξωγήινο ον, όλα ακούστηκαν. Το θέμα ήταν ότι το παλικαράκι που τσιμπήθηκε άρχιζε να πρήζεται ραγδαία. Τα ιατρικά αποθέματα στο στρατόπεδο ήταν μηδαμινά, οπότε μετά από έντονους διαπληκτισμούς, με άφησαν να τον συνοδεύσω στο κοντινότερο νοσοκομείο της Χαλκίδας.

Αυτό το αραχνοειδές πλάσμα το έσκασε από την κόλαση και κατασκήνωσε στα αναχώματα της πύλης μας. Οι φήμες ότι έχει φάει δύο ανθρώπους δεν έχει επιβεβαιωθεί. Ακόμη.

Μέχρι και τα μυρμήγκια ήταν βιονικά στο στρατόπεδο. Αυτές είναι κάτι υπερ-τεράστιες φωλιές που είχαν ανοίξει περιμετρικά της πύλης. Πιθανόν να σχεδίαζαν να μας κάνουν επίθεση.

Μετά από εκείνο το συμβάν όσο ήμουν στην πυροβολαρχία, σε μια προσπάθεια να καλύψω τις ελλείψεις από ιατρικό υλικό είχα στήσει ένα δικό μου μινι-φαρμακείο κάτω από την κουκέτα μου. Πλήθος παρέλαυνε από την κουκέτα για ιατρικές συμβουλές και φαρμακευτική περίθαλψη, με τα έξοδα να είναι μόνο δικά μου. Το 70% των περιστατικών ήταν τσιμπήματα ή αλλεργικές εκδηλώσεις από επαφή με κάποιο αλλεργιογόνο, είτε έντομο είτε αχαρτογράφητη πανίδα μικροοργανισμών που έχει αναπτυχθεί με τα χρόνια στις βρώμικες κουβέρτες του στρατού. 

Το γεγονός ότι παρείχα τις συμβουλές μου και τα φάρμακα αφιλοκερδώς μου έδωσε το δικαίωμα να πειραματίζομαι πού και πού στους ασθενείς. Σε ένα παλικάρι που είχε βγάλει σπυριά στα δύο άνω άκρα, του δοκίμαζα άλλη κρέμα στο ένα χέρι και άλλη στο άλλο για να βγάλουμε συμπέρασμα ποια έχει αποτέλεσμα. Πειραματιζόμουν μεν αλλά είχα μεγάλο ποσοστό επιτυχίας στη θεραπεία. Ένα παλικάρι που είχε γεμίσει με κάτι αμέτρητα αγνώστου ταυτότητας σπυράκια σε μέγεθος ευρώ σε όλο του το πρόσωπο και σώμα, με συμβουλεύτηκε, του έδωσα μια αγωγή και την ακολούθησε. Την επόμενη μέρα που είχε άδεια πήγε στο Συγγρός για μια δεύτερη γνώμη. Εκεί τον συμβούλεψαν να πάρει κορτιζόνη μια αγωγή δηλαδή πιο επιθετική και «επικίνδυνη» από αυτή που του είχα προτείνει, αυτός προτίμησε να ακολουθήσει την πρότασή μου και σε δύο μέρες τα σπυράκια είχαν εξαφανιστεί. Μπορεί τα σπυράκια του να ξεφούσκωσαν αλλά το δικό μου ego είχε φουσκώσει που ο ασθενής εμπιστεύτηκε πιο πολύ εμένα παρά το νοσοκομείο και έγινε και καλά.

Δες μια φωτογραφία από ένα πανέμορφο γατάκι που κυκλοφορούσε στο στρατόπεδο να ξεκουράσεις λίγο τα μάτια σου γιατί έχεις δρόμο ακόμα μέχρι το τέλος του ποστ.

Ένα βράδυ συνέβη το εξής περιστατικό. Στη βραδινή αναφορά ο αξιωματικός υπηρεσίας μάς δήλωσε γεμάτος στόμφο και υπερβολική-για-να-είναι-αληθινή καλοσύνη: «Όποιος χρειαστεί το οτιδήποτε, η πόρτα μου είναι ανοιχτή για όλους σας, ό,τι ώρα και να’ναι μη κωλώσετε να με ενοχλήσετε.»

Κάνουμε οι φαντάροι τα βραδινά μας νούμερα, πέφτουμε για ύπνο και λίγο πριν ξημερώσει νιώθω ένα σκούντημα στον ώμο μου. «Γιατρούλη, ξύπνα έχω πρόβλημα». Ήταν ένα υποχόνδριο παλικάρι που κοιμόταν στη διπλανή κουκέτα, σειρά και φίλος μου. Επειδή ήξερα ότι ήταν υποχόνδριος και φοβιτσιάρης κι επειδή στο στρατό εκτός από λογική λείπει και πολύ ύπνος προτίμησα να κάνω ότι δεν τον ακούω και να συνεχίσω να κοιμάμαι.

Δεν το έβαζε κάτω. «Σήκω ρε μαλάκα, έχω πρόβλημα, νιώθω τα χείλη μου πολύ πρησμένα».

«Μχμχφφνμχμμφ… ιδέα σου θα είναι… μχμμμχχφνφμφχφ πέσε κοιμήσου», του λέω χωρίς καν να ανοίξω τα μάτια.

«Έλα ρε γιατρέ ξύπνα να με δεις, σου λέω δεν είναι φυσιολογικό, φοβάμαι» συνέχισε μες στον πανικό.

Επειδή ο συγκεκριμένος ήταν μονίμως μες στον πανικό κι επειδή είπαμε το ego μου είχε φουσκώσει με τις τόσες απανωτές επιτυχημένες διαγνώσεις και τη δημοτικότητά μου στο στρατόπεδο να αυξάνεται, προτίμησα να του κάνω ένα μίνι-μίνι ιστορικό επί τόπου στο σκοτάδι χωρίς να έχω ανοίξει ακόμα τα μάτια μου.

«Έφαγες κανένα ψάρι ή τίποτα οστρακοειδή? Ξηρούς καρπούς? Κάτι στο οποίο είσαι αλλεργικός? Μήπως απλά έχουν σκάσει τα χείλη σου από το κρύο και τα νιώθεις παράξενα?» ρώτησα με κλειστά τα μάτια κουκουλωμένος στο sleeping bag.

«Λίγο μερέντα έφαγα το βράδυ, τίποτα άλλο, άνοιξε τα μάτια να με δεις, σε παρακαλώ!» κλαψούρισε.

Με το μπίρι-μπίρι μου τον είχε βγάλει τον ύπνο οπότε σηκώνω το κινητό μου και φέγγω το πρόσωπό του να δω τα χείλη του. Τινάχτηκα μισό μέτρο πίσω από την έκπληξη. Αντίκρισα τον άνθρωπο-πάπια. Τα χείλη του ήταν τουμπανιασμένα, το άνω χείλος άγγιζε τη μύτη του και το κάτω έφτανε στο πηγούνι. Αν οι μαύροι φημίζονται για τα φουσκωτά χείλη τους, αυτός έβαζε κάτω όλη τη φυλή της Αφρικής. Αν του φόραγες κραγιόν και τον έβαζες να σε φιλήσει, το σημάδι που θα άφηναν τα χείλη του θα μπορούσε να καλύψει όλη την παλάμη σου. Αν με αυτά τα χείλη δοκίμαζε να σου κάνει πιπιλιά, θα σου ρούφαγε όλο το κεφάλι.

Πετάχτηκα από το κρεβάτι και του είπα να κατέβει στις τουαλέτες. Τον ρώτησα αν μπορεί να αναπνεύσει κανονικά, μην τυχόν αρχίζει να πρήζεται κανένας λάρυγγας και χανόμασταν. Τον έγδυσα να δω αν τον είχε τσιμπήσει τίποτα. Κανένα σημάδι. Εντωμεταξύ, αυτός να έχει πανικοβληθεί, να με ρωτάει και να με ξαναρωτάει τι έχει, ανεβοκατεβάζοντας τα τεράστια φουσκωτά χείλη του και να παρουσιάζει ένα τόσο αστείο θέαμα που ντρέπομαι με τον εαυτό μου αλλά με έπιασε νευρικό γέλιο. Ήταν σαν να βλέπεις το Ντόναλντ να φωνάζει.

Τον πήρα και πήγαμε και χτυπήσαμε στον η-πόρτα-μου-είναι-πάντα-ανοιχτή-για-εσάς-ό,τι-ώρα-θέλετε αξιωματικό υπηρεσίας για να τον πάμε σε ένα νοσοκομείο. Μετά από 5 λεπτά ο αξιωματικός στραβοξυπνημένος ανοίγει, του εξηγούμε ότι προέκυψε ένα ιατρικό επείγον κι εκείνος μας απαντάει εξοργισμένος: «Τέτοια ώρα βρήκατε γαμώ την πουτάνα μου?»!!!!

Τελικά, το παλικάρι το πήγαμε στο νοσοκομείο γιατί δεν είχα ούτε αντιισταμινικά ούτε κορτιζόνη ούτε δυνατότητα να του βάλω ορό. Στο νοσοκομείο τον περιποιήθηκαν, του χορήγησαν όσα έπρεπε και όπως τελικά όπως απεδείχθη τον είχε τσιμπήσει κάτι ακριβώς στο άνω χείλος του. Βγήκε ελεύθερος υπηρεσίας για 2 μέρες και ήταν μια χαρά.

Γενικά η πλειοψηφία των στρατιωτικών ήταν στο επίπεδο του άνωθεν αξιωματικού υπηρεσίας.  Κομπλεξικοί αγράμματοι τεμπέληδες που βγάζουν τα γούστα τους στα παιδάκια που μπαίνουν φαντάροι. Οι καλοί στρατιωτικοί που συνάντησα σε όλη μου τη θητεία αν τους προσθέσω θα βγάλουν μονοψήφιο νούμερο. Οι περισσότεροι ήταν ψευτο-νταήδες, φιλο-χρυσαυγίτες, απαίδευτοι μοναχικοί κακομοίρηδες. Άλλοι ερχόντουσαν μπεκρουλιασμένοι και πηδούσαν την πύλη ξημερώματα για να μπουν μέσα, άλλοι τα έπιναν μόνοι τους στο στρατόπεδο όπου και κοιμόντουσαν, παρακαλώντας για λίγη παρέα από κάποιο φανταράκι το οποίο οι ίδιοι είχαν τραμπουκίσει την προηγούμενη μέρα, ενώ αν ψυλλιάζονταν ότι κάποιος φαντάρος έχει λεφτά τον έγλυφαν μπας και ποτιστούν μαζί με το βασιλικό.

Οι γάτες πιο καλά μπορούσαν να συνεννοηθούν με τους σκύλους απ'ότι οι φαντάροι με τους καραβανάδες. Εδώ είναι το γατάκι της παραπάνω φωτογραφίας, μια απόδειξη ότι ο ρατσισμός δεν υπάρχει έμφυτος στα πλάσματα της γης. Μεγαλώνοντας, θα διαβρωθεί από τη σάπια κοινωνία και θα μάθει να μισεί τα σκυλιά.

Ο χειρότερος άνθρωπος που συνάντησα σε όλο το στράτευμα ήταν ο ταγματάρχης μας, ο διοικητής της πυροβολαρχίας στην οποία βρισκόμουν. Μου θύμιζε σε όλα του τον στρατηγό Μπαλαφάρα που είχε περιγράψει ο Στρατής Μυριβήλης στο Η Ζωή Εν Τάφω (ένα πολεμικό ρομαντικό μυθιστόρημα που μου είχε πάρει το κορίτσι για να διαβάζω στο στρατό). Ο ταγματάρχης Μπαλαφάρας, θα τον λέω έτσι, δεν ανήκε στην κατηγορία των απαίδευτων, είχε βγάλει τη σχολή Ευελπίδων και φαινόταν μορφωμένος από τον τρόπο που χειριζόταν τον λόγο. Πριν με κατηγορήσει κάποιος για προσωπική βεντέτα, να τονίσω ότι ποτέ δεν με πείραξε εμένα προσωπικά, ούτε ασχολήθηκε μαζί μου, ούτε αυτός ούτε κανείς. Τον γιατρό δεν τον πειράζει κανείς. Ίσα ίσα σε προσωπικό πρόβλημα υγείας του πατέρα του, του έδωσα συμβουλές χωρίς κανένα δισταγμό. Και μόνο η παρουσία του όμως σαν ανώτατη αρχή στο στρατόπεδο, ο τρόπος που μιλούσε στις καθημερινές αναφορές της πυροβολαρχίας και γενικά όλη του η στάση ήταν για φτύσιμο.

Κατ’αρχάς ο συγκεκριμένος ταγματάρχης είχε μια ακατανόητη εμμονή με το αντρικό μόριο. Δεν υπήρξε αναφορά που να μην χρησιμοποιούσε έστω και μία φορά κάποια από τις λέξεις πούτσο, αρχίδια, πέος. Το «στ’αρχίδια μου» το έλεγε με την ίδια συχνότητα που ο μέσος άνθρωπος λέει γεια. Και αυτό συνοδευόταν πάντα με τη χειρονομία προς τους όρχεις του, μην τυχόν και κάποιος δεν κοιτάξει προς το πέος του. Κάποιος ψυχολόγος ίσως έλεγε ότι η εμμονή αυτή να προβάλλει το μόριό του πηγάζει αντισταθμιστικά από κάποιο κόμπλεξ κατωτερότητας προς αυτό το σημείο… αλλά δεν είμαι ψυχολόγος δε μπορώ να ξέρω.

Αν τον συναντούσες σε κάποιο σημείο του στρατοπέδου και είχες την κακή ιδέα να του ευχηθείς καλημέρα, θα σε κατσάδιαζε επειδή του απεύθυνες τον λόγο, κάτι που προφανώς δε μπορούσε να κάνει ένας απλός τιποτένιος στρατιώτης. Εκτός από μεγαλομανής και φαλλοκράτης ήταν και μισογύνης. Συνεχώς αναφερόταν στις γυναίκες σεξιστικά: «θέλετε άδειες για να ρίχνετε πούτσους στις γκόμενες σας», «φλώρεψαν τα σκοινάκια όταν άρχισαν να έρχονται γυναίκες, ήθελαν νερό να πλένουν τις μούνες τους» και κάτι τέτοια τελείως ανάρμοστα για να τα ακούνε 18χρονα φανταράκια.  Σε μια άλλη πυροβολαρχία εκείνη την περίοδο αυτοκτόνησε ένα παλικαράκι, κι ο ταγματάρχης μας χωρίς να έχει ενημερωθεί για τα αίτια, χωρίς να έχει βγει κανένα επίσημο πόρισμα και χωρίς να ξέρει το παιδί που αυτοκτόνησε έσπευσε να δηλώσει στην πρωινή μας αναφορά μας ότι «σκοτώθηκε για ένα μουνί, ο μαλάκας» και μετά άρχισε ένα λογύδριο για το πώς «τα μουνιά είναι ασήμαντα και πως πρέπει να τα γράφουμε στα αρχίδια μας» προσπαθώντας να αποδώσει το θάνατο του παιδιού σε ερωτική απογοήτευση και να αποποιηθεί κάθε ευθύνης σαν στρατιωτικός. Κάποιος ψυχολόγος ίσως έλεγε ότι αυτή του η απέχθεια προς το άλλο φύλο πηγάζει από ένα κρυφό θαυμασμό ή μια καταπιεσμένη επιθυμία για ταύτιση με το άλλο φύλλο αλλά δεν είμαι ψυχολόγος δε μπορώ να ξέρω, αλλά μάλλον ήταν πούστης.

Το ακριβώς αντίθετο αυτού του ταγματάρχη ήταν ένας λοχαγός που είχαμε. Το πρώτο πράγμα που μας είπε μόλις φτάσαμε στο στρατόπεδο ήταν ότι ο στρατός είναι ένα θέατρο και ότι αυτούς τους 9 μήνες θα δώσουμε μια παράσταση. Του δήθεν καλού και υπάκουου στρατιώτη, που χαιρετά ανωτέρους, κάνει σωστά επ’ώμου και φωνάζει δυνατά «Αλτ τις ει» και «Μάλιστα». Σε κάθε υπηρεσία του αυτός ο λοχαγός ήταν μεθυσμένος, κυκλοφορούσε πάντα κρατώντας ένα μπουκαλάκι νερό που μέσα είχε τσίπουρο, μας έβαζε να κάνουμε καψώνια-παρωδίες, μας πείραζε και στο τσακίρ κέφι έδινε καμιά γεμιστήρα σε κανέναν να πυροβολήσει στον αέρα για πλάκα. Πώς δεν σκοτώθηκε κανένας φαντάρος όποτε είχε υπηρεσία ακόμα δεν το έχω καταλάβει.

Τουλάχιστον είχαμε ωραία θέα, δε μπορείς να πεις.

Σε γενικές γραμμές σε εκείνη την πυροβολαρχία ήταν καλά, μπορεί οι παλιοί να κανόνιζαν να κάνουμε αγγαρείες μόνο εμείς οι νέοι, μπορεί τα περισσότερα στελέχη να ήταν για τον μπούτσο (όπως θα έλεγε κι ο ταγματάρχης Μπαλαφάρας δείχνοντας ταυτόχρονα το μόριό του) αλλά δεθήκαμε τόσο πολύ με μερικά πολύ αξιόλογα παιδιά που έχω πάρα πολλά θετικά πράγματα να θυμάμαι. Είχα μπει γραφέας, είχαμε ωραία σουβλατζίδικα που μας έφερναν ντελίβερι στην περιοχή, ασκούσα και την ιατρική μου, τους έκανα μέχρι και μάθημα πρώτων βοηθειών, οπότε δεν είχα κάτι να παραπονιέμαι.

Πάνω που συνήθιζα και έβρισκα τις ισορροπίες μου ήρθε σήμα για μετάθεση.

3. Η μετάθεση στην πυροβολαρχία διοικήσεως.

Η θητεία μου δεν έμελλε να κλείσει  σε εκείνη την πυροβολαρχία. Στα μέσα περίπου της θητείας ένα μεσημέρι εντελώς απροειδοποίητα δόθηκε εντολή να κατέβω μαζί με άλλα δύο άτομα στην πυροβολαρχία διοικήσεως. Η πυροβολαρχία διοικήσεως είναι η κεντρική πυροβολαρχία για να στο δώσω να το καταλάβεις, από την οποία βγαίνουν οι εντολές για τις υπόλοιπες 4 πυροβολαρχίες σε μία εκ των οποίων βρισκόμουν μέχρι πρότινος.

Πήγαμε στο καινούργιο στρατόπεδο με βαριά καρδιά εγώ και άλλοι δύο, ήμασταν ξενερωμένοι γιατί πάνω που είχαμε τακτοποιηθεί και συνηθίσει μας μετέφεραν σε νέο μέρος με νέα άτομα. Είχα άγχος για το τι θα αντιμετωπίζαμε. Γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ότι το μέλλον διαγραφόταν θετικό για μένα. Η φήμη μου για τις ιατρικές μου υπηρεσίες είχε φτάσει μέχρι το νέο μας μεγάλο στρατόπεδο κι επειδή ο παλιός γιατρός απολυόταν από το ιατρείο (το νέο στρατόπεδο είχε και ιατρείο) είχαν καλέσει εμένα να τον αντικαταστήσω.

Ταράν ταράαααν...! ΤΟ ΙΑΤΡΕΙΟ.

Οπότε από εκεί που κοιμόμουν σε ένα θάλαμο με άλλα 20 άτομα, χρησιμοποιούσα κοινές τούρκικες τουαλέτες, έκανα αγγαρείες και είχα φαρμακείο κάτω από το κρεβάτι μου το οποίο χρηματοδοτούσα από την τσέπη μου, βρέθηκα σε ένα bungalow μόνο δικό μου (γιατί τα ιατρεία ήταν σε ξεχωριστό κτίριο όπου δεν επιτρεπόταν να μένει κανείς άλλος), να κοιμάμαι σε δικό μου δωμάτιο, με καθαρό κρεβάτι, γραφείο, ασύρματο τηλέφωνο, δεύτερο γραφείο με υπολογιστή,  τουαλέτα με κάθισμα, προσωπική ντουζιέρα και πρόσβαση σε ένα πλήρως εξοπλισμένο φαρμακείο.

Ναι, καλά βλέπεις, είχα φέρει λάπτοπ. Δε μπορούσαν να έβαζαν και ένα ρημαδο wi-fi? Πολλά ζητάω?

Εκεί ήταν καλύτερα κι από το σπίτι μου!

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο ανώτερός μου στρατιωτικός γιατρός, στον οποίο θα λογοδοτούσα για όλα τα θέματα του ιατρείου ήταν μια συμπαθέστατη γιατρίνα υπολοχαγός, μάνα δύο παιδιών, γεμάτη μητρικά ένστικτα τα οποία πρόβαλλε και στους φαντάρους. Άκουγε την γκρίνια και τα προβλήματά τους, ήταν καλή σε βαθμό εκμετάλλευσης και δε χάλαγε χατίρι σε κανέναν. Γενικά ήταν από τους καλύτερους ανθρώπους του στρατοπέδου κι αυτό όχι επειδή ήταν γυναίκα.

Και ω ναι, μετακινιόμουν με αυτό. Όποτε γινόντουσαν βολές και χρειαζόντουσαν γιατρό παρόντα για λόγους ασφαλείας, με πήγαιναν βολτίτσα με αυτή την τζιπάρα. Πείτε μου πού υπογράφω για να γίνω μόνιμος στο στρατό?

Στο ιατρείο λοιπόν σε αυτό το κεντρικό στρατόπεδο ασχολιόμουν με τα ιατρικά θέματα που προέκυπταν και από τις 5 πυροβολαρχίες. Όσα δε μπορούσα να τα αντιμετωπίσω στο αναρρωτήριο η υπίατρος κι εγώ τα παραπέμπαμε στην αρμόδια κλινική του 401. Ήταν εντυπωσιακό το πόσο πολλά προβλήματα υγείας παρουσίαζαν οι φαντάροι, νέα υγιή παιδιά υποτίθεται. Τα μισά από τα προβλήματα υγείας, μεταξύ μας, ήταν μούφα, μια απλή δικαιολογία για να λουφάρουν και να τσιμπήσουν αναρρωτικές άδειες.

Αν κάποιος ήθελε να βγει ελεύθερος ξυρίσματος η συνήθης διάγνωση ήταν ψευδοθυλακίτιδα γενείου. Το έγραφα σαν διάγνωση στο βιβλίο ασθενών, του έδινα και ένα αποδεικτικό χαρτάκι για να το κουβαλάει μαζί του ο φαντάρος και απολάμβανε τα γένια του χωρίς να μπορεί να του πει τίποτα κανένας καραβανάς. Για να γλιτώσει κάποιος το κράνος είχαμε εφεύρει τη σμηγματορροική δερματίτιδα. Φαντασία να έχεις και καλή γνώση της νοσολογίας και μπορούσες να γλιτώσεις τον οποιοδήποτε από το οτιδήποτε.

Από τις αληθινές ασθένειες πονόλαιμους, στομαχόπονους, διάρροιες, ιώσεις, όλα τα αντιμετωπίζαμε στο αναρρωτήριο του ιατρείου, είχαμε τα μέσα να βάλουμε ορό, κορτιζόνες, αντισταμινικά, σιτρονέλα για τα κουνούπια, τα πάντα. Ήταν γενικά ό,τι έπρεπε για να εξασκήσω όλα όσα είχα μάθει στην πράξη. Την πρώτη βδομάδα που είχα κατέβει σαν γιατρός εκεί στο κεντρικό στρατόπεδο, πήρα το βάπτισμα του πυρός με ένα ατύχημα. Ένας λοχίας κοπάνησε το κεφάλι του σε ένα τσίγκο καθώς κατέβαινε από το βοθρατζίδικο και σκίστηκε το μισό κούτελο. Η υπίατρος έλειπε και κλήθηκα να αντιμετωπίσω μόνος μου το περιστατικό. Το αξιολόγησα, του περίδεσα το τραύμα, τον έφερα στο ιατρείο να του κάνω ράμματα και συνεννοήθηκα με την κίνηση να τον μεταφέρουμε στο 401 να κάνει μια ακτινογραφία.

Είχα δισταγμούς να κάνω τα ράμματα, η τελευταία φορά που είχα κάνει ήταν σε μια κλινική της χειρουργικής του λαϊκού πριν 2 χρόνια σε χαλαρό κλίμα και υπό την επίβλεψη του καθηγητή, όχι με έναν ματωμένο από κάτω να σφαδάζει. Οι δισταγμοί εξαφανίστηκαν όταν βρήκα το κιτ ραμμάτων καταχωνιασμένο σε μια γωνιά στην αποθήκη. Ήταν αρχαίο και μες στη σκόνη κι ο τραυματίας θα ήταν πολύ πιο ασφαλής αν κόλλαγα τα χείλη του τραύματος με σελοτέιπ. Αρκέστηκα να δέσω την πληγή πιο σφιχτά για να μην υπάρχει αιμορραγία και τον συνόδευσα μέχρι το 401 για να του τα κάνουν εκεί.

Ευτυχώς άλλα ατυχήματα τέτοιου είδους δεν είχαμε για να χρειαστεί να εξασκήσω την κοπτοραπτική των ραμμάτων, μόνο ένα σπασμένο χέρι από ένα φαντάρο που ενώ έκανε αγγαρεία με το χλοοκοπτικό βιαζόταν να πάει να ντυθεί για να φύγει για την έξοδό του  και μπουρδουκλώθηκε και τσακίστηκε στα φρεσκοκουρεμένα χορτάρια, και δυο σπασμένα πόδια ενός λοχία που ανέβηκε σε ένα αποθηκάκι να αλλάξει μια λάμπα κι έπεσε και τσακίστηκε.

Να σου γνωρίσω τον Λευτέρη, το πιο χαδιάρικο και χαζό σκυλί της υφηλίου. Ήταν τόσο χαζός και χαδιάρης που μπορεί εσύ να έχεις πάρει φόρα για να κλωτσήσεις μια μπάλα ποδοσφαίρου με όλη σου τη δύναμη κι αυτός να μπει ανάμεσα στο πόδι σου και την μπάλα γιατί νόμιζε ότι ήθελες να τον χαιδέψεις. Η μοναδική φορά που δεν καθόταν να τον αγγίξεις ήταν όταν επρόκειτο να του ρίξει κάποιος σταγόνες για ψύλλους. Επιπλέον, τρέμει τις γάτες.

Σημείωση: Το λεξικό του στρατού.

Για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την κουβέντα οφείλω εδώ να παραθέσω σαν σημείωση μερικές λέξεις από το λεξικό του στρατού για να γίνουν πιο κατανοητά όσα διαβάσεις στη συνέχεια.

Γιωτάς: Αυτός που για κάποιον ιατρικό λόγο κρίνεται σαν Ι3, Ι4 ή Ι2 άοπλο.Οι γιωτάδες είναι πάντα άοπλοι και χρησιμεύουν σε υπηρεσίες όπως θαλαμοφύλακες, κάμερες, για διαφόρων ειδών αγγαρείες ενώ πολλές φορές αποκλείονται ακόμα κι από  τις πιο απλές υπηρεσίες αν για παράδειγμα η πάθησή τους απαγορεύει την ορθοστασία.  Άλλα παράγωγα της λέξης είναι το  γιωτόμπαλο (παρόμοιας σημασίας με τον γιωτά) και ο γιωτομπαλάρας(μεγάλος γιωτάς).

Το σύνθημα «γιώτα, γιώτα ζωή και κότα» είναι μεγάλη αλήθεια. Όλη η δυσκολία του στρατού είναι οι σκοπιές, αν κάποιος μπορεί και τις γλιτώσει, γλιτώνει τη μισή θητεία. Ένας γιωτάς λίγο πριν απολυθώ μου εκμυστηρεύτηκε ότι όταν του έκαναν το ακουόγραμμα τη μέρα της κατάταξης, προσποιήθηκε ότι δεν άκουγε. Του έβγαλαν 80% κώφωση δε μπορούσε να κουβαλήσει όπλο και το υπόλοιπο της θητείας του το έβγαλε κάνοντας μόνο θαλαμοφυλίκια και βάφοντας. Επειδή ήμασταν και συνονόματοι, όταν φώναζε κάποιος «Βασίλη!», γύριζε πρώτος αυτός και μετά εγώ, είχε πιο καλή ακοή κι απ’τον Daredevil.

Κούμπωμα: Κούμπωμα κάνει κάποιος που παίρνει πολλές μέρες αναρρωτική άδεια, συνήθως για ψεύτικους λόγους. Η αρχική προέλευση του όρου προήλθε από αυτούς που έπαιρναν ολιγοήμερη άδεια ή έξοδο, προσποιούνταν ότι αρρώστησαν στην έξοδό τους, πήγαιναν στο 401 και μετά γυρνούσαν με ένα μήνα αναρρωτική, «κούμπωσαν» δηλαδή κι άλλες μέρες άδεια στις ήδη υπάρχουσες. Ο όρος γενικεύτηκε αργότερα για όλους αυτούς που παίρνουν αναρρωτικές.

Σκάτωμα: Όταν σε κατσαδιάζει κάποιος ανώτερος για παραπάνω από δύο λεπτά. Παράδειγμα: έφαγε τρελό σκάτωμα ο Μπιτζιμπιτζίδης από τον Λοχία.

Μου γάμησε την ψυχολογία: Αναφέρεται στις επιδράσεις που έχει ένα σκάτωμα στην ψυχολογία ενός φαντάρου. Παράδειγμα: ο Λοχίας γάμησε την ψυχολογία του Μπιτζιμπιτζίδη με το σκάτωμα που του έριξε. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν απειλή. Λοχίας: «Μπιτζιμπιτζίδη θα σου γαμήσω την ψυχολογία με το σκάτωμα που θα φας ρε γιωτά!».

Γλέντι: Όταν κάποιος σε σκατώνει ή σε χώνει σε αγγαρείες ή γενικά σε βάζει να κάνεις πράγματα που δε θέλεις και που μπορεί ενδεχομένως να σου γαμήσουν και την ψυχολογία. Παράδειγμα: Γερμανικό νούμερο σήμερα ενώ περίμενα έξοδο? Αυτό είναι μεγάλο γλέντι!

Τα τρία στάδια του γλεντιού είναι: 1.Να σε γλεντάνε. 2. Να γλεντάς άλλους. 3 Να γλεντιέσαι μόνος σου.

2. Ο στρατός σαν μια μικρογραφία της κοινωνίας.

Το να είσαι γιατρός σε ένα στρατόπεδο και μάλιστα βυσματικό όπως ήταν το συγκεκριμένο παρουσίαζε άλλου είδους προβλήματα. Όλοι οι φαντάροι ερχόντουσαν και ζητούσαν παραπεμπτικά για το 401 με δικαιολογία ανύπαρκτες ασθένειες μόνο και μόνο για να σταλούν στο 401 κι από εκεί να τσιμπήσουν μίνιμουμ 15 μέρες αναρρωτική άδεια με μια απλή συνεννόηση με το βύσμα τους. Άλλοι πιο θρασείς έκαναν εισαγωγή στο 401 όπου έμεναν δήθεν σαν ασθενείς πάντα σε συνεννόηση με βύσμα και το μόνο που έκαναν ήταν να είναι αραχτοί σε ένα κρεβάτι. Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι «γάτοι», άτομα υγιέστατα που απλά διαμένουν στο νοσοκομείο για να περάσουν τη θητεία τους ξάπλα σε ένα κρεβάτι.

Αυτό παρουσίαζε τα εξής προβλήματα για μένα. Αν έκανα το χατήρι σε κάθε φαντάρο και τον έστελνα στο νοσοκομείο αυτό σημαίνει ότι το στρατόπεδο θα άδειαζε από φαντάρους και θα έμενα μόνο εγώ να κάνω τις σκοπιές. Επιπλέον ο διοικητής του στρατοπέδου και παράλληλα και των άλλων 5 πυροβολαρχιών, ανώτερος κι από τον ταγματάρχη Μπαλαφάρα, είχε ψυλλιαστεί την απάτη και σκάναρε κάθε παραπεμπτικό για το πόσο έγκυρη είναι η διάγνωση και πόσο πιθανό να την έχει ο εν λόγω στρατιώτης. Οπότε δε μπορούσα να στέλνω για αναρρωτικές τον οποιοδήποτε και να εκτίθεμαι εγώ για τον κάθε λουφαδόρο. Άσε που τα προνόμια του ιατρείου ήταν πολύ γλυκά και δεν ήθελα να τα χάσω.

Η αμορφωσιά βάραγε κόκκινο. Όταν έγραψα "ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΜΕ ΦΕΙΔΩ" πάνω στα μπουκαλάκια σιτρονέλας(εντομοαπωθητικό) επειδή είχα περιορισμένο αριθμό στο φαρμακείο του ιατρείου και τα οποία είχα αφήσει στην πύλη για να μη γαζώνουν τα κουνούπια τους σκοπούς, δεν τα άγγιξε κανείς -ενώ συνήθως τα κατανάλωναν με το λίτρο. Υποψιάζομαι ότι δε γνώριζαν τι σημαίνει η λέξη και δε ρίσκαραν να τα χρησιμοποιήσουν χωρίς αυτή την άγνωστη "φειδώ".

Το τι θέατρο είδα στο ιατρείο δε λέγεται. Ένας παπάρας μας είχε ζαλίσει τον έρωτα ότι δήθεν φτύνει αίμα και πρέπει να τον στείλουμε στο πνευμονολογικό για εξετάσεις (το κάπνισμα δεν το σταμάταγε τον καιρό της δήθεν αιμόπτυσης), άλλος ότι δήθεν χτύπησε το γόνατο του σε μια περιπολία κι ότι χρειάζεται φυσικοθεραπείες κάθε μέρα (στην πρώτη του άδεια ανέβασε φωτό στο facebook να παίζει ποδόσφαιρο), άλλος ότι είχε τενοντίτιδα και του έδωσαν ένα μήνα άδεια συν άλλο ένα μήνα να πηγαινοέρχεται για μασαζάκι-φυσικοθεραπείες, άλλος ότι είχε πρόβλημα με την καρδιά του(ήταν επαγγελματίας πιλότος εντωμεταξύ), σου λέω αυτό δεν ήταν στρατόπεδο, αλλά ο χώρος συγκέντρωσης των κουτσών και των στραβών του άγιου-Παντελεήμονα ή ακόμα καλύτερα ο θίασος για το νέο θεατρικό της Μιμής Ντενίση! Και κάθε ένας από αυτούς τους λεχρίτες που κατάφερναν και έπαιρναν τις αναρρωτικές έκοβε εξόδους και αύξανε τις υπηρεσίες για εμάς που μέναμε πίσω στο στρατόπεδο.

Αυτή η λογική των φαντάρων στο στρατό, νέων παιδιών υποτίθεται, είναι που γκρέμισε κάθε ελπίδα μου για αυτή τη χώρα. Η συντριπτική πλειοψηφία κοιτούσαν πώς να βολευτούν οι ίδιοι, με λαμογιές,  ψέματα και τηλέφωνα των βυσμάτων στο διοικητή αδιαφορώντας πλήρως για τα άμεσα προβλήματα που προκαλούσαν στους υπόλοιπους.

Ο διοικητής αυτού του στρατοπέδου ήταν διοικητής όλως των πυροβολαρχιών και όσο ήμουν στην προηγούμενη μικρή πυροβολαρχία είχε αποκτήσει μια μυθική υπόσταση στα μάτια μου. Κάθε φορά που μας επισκεπτόταν κάναμε αγγαρείες μια βδομάδα πιο πριν για να τα δει όλα καθαρά κι έτοιμα. Ό,τι διέταζε αυτός, δε μπορούσε να το αμφισβητήσει ούτε ο ταγματάρχης Μπαλαφάρας. Με αυτή τη μυθική περσόνα η πρώτη μας συνάντηση έγινε ως εξής.

Δεύτερη μου μέρα σαν γιατρός στο νέο στρατόπεδο, πηγαίνω στο γραφείο του διοικητή να του δώσω την ημερήσια αναφορά ιατρού, ένα έγγραφο που έλεγε αναλυτικά ποιους έχουμε νοσηλευόμενους στο αναρρωτήριο, ποιους στο 401, ποιοι είναι ελεύθεροι υπηρεσίας και ποιους σκοπεύουμε να στείλουμε για εξετάσεις, ενώ έπρεπε να του δώσω και μερικά παραπεμπτικά για το 401 να τα υπογράψει. Ο διοικητής ένας πολύ ξύπνιος και κοινωνικός άνθρωπος, με πονηρά χαρακτηριστικά προσώπου και ένα μόνιμο χαμόγελο που ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβει από πίσω, μου έπιασε την κουβέντα. Τυπικούρες, αν προέρχομαι από οικογένεια γιατρών, πού σπούδασα, τι ειδικότητα θέλω να ακολουθήσω και τέτοια. Είπα εκεί μια ειδικότητα, αστειεύτηκε αυτός ότι τώρα μόνο οι πλαστικοί χειρουργοί έχουν πολύ χρήμα κι εκείνη τη στιγμή εγώ είχα τη χαζή ιδέα να το παίξω και καλά σούπερ ντούπερ γιατράρα οπότε του πέταξα κάτι του στυλ ο πλαστικός δεν ασκεί σοβαρή ιατρική κι εγώ δεν πάω για τα λεφτά αλλά θέλω να νιώθω ότι προσφέρω και να σώζω ανθρώπους και άλλες τέτοιες παπάτζες.

Πριν με κρίνεις να σου θυμίσω ότι μιλούσα σε ένα υποτιθέμενο μυθικό πρόσωπο κι ότι δυστυχώς η μικροπρέπεια κι η ασημαντότητα του στρατού με είχε επηρεάσει και μέχρι τότε δεν ήξερα αν θα είμαι μόνιμος στο ιατρείο ή όχι γι’αυτό άρχισα τέτοιες αηδίες και γαλιφιές για να σχηματίσω καλή εντύπωση. Ο διοικητής αφού άκουσε τις παπαριές μου για το τι φοβερός είμαι, μου λέει «μπράβο παιδί μου, μπράβο» και απλώνει το χέρι του. Εγώ, στην κοσμάρα μου απλώνω το δικό μου και κάνω να του το σφίξω γιατί νόμισα ότι μου το έτεινε σαν συγχαρητήρια… αυτός όμως ήθελε απλά να πάρει τα παραπεμπτικά… Όταν οι παλάμες μας μόλις είχαν αγγιχτεί, συνειδητοποίησα την μαλακία μου, τράβηξα το χέρι μου, αυτός αμήχανα ξερόβηξε «εχμ τα παραπεμπτικά δώσε να υπογράψω» του ψέλισα «ωχ συγνώμη νόμισα, εχμ χε…» κι έφυγα.

Τώρα θα μου πεις σιγά, πήγες να του πιάσεις το χέρι και τι έγινε, λάβε κατά νου όμως ότι στο στρατό μερικά πράγματα δεν έχουν την ίδια βαρύτητα όπως έξω στην κανονική ζωή. Όσοι έμπαιναν στο γραφείο του διοικητή εκτός του ότι έπρεπε να είναι στην τρίχα, γυαλισμένοι, ξυρισμένοι και κορδωμένοι, δεν επιτρεπόταν καν  να του γυρίσουν την πλάτη φεύγοντας. Απομακρύνονταν από το γραφείο του με την όπισθεν. Χωρίς υπερβολή, την απόσταση από το γραφείο του μέχρι την πόρτα ήσουν υποχρεωμένος να την κάνεις οπισθοχωρώντας.  Ένας φαντάρος που είχε αποφασίσει να το πάρει με την όπισθεν όπως όλοι, μπερδεύτηκε έχασε την πόρτα, έφυγε δεξιά και κοπάνησε στη βιβλιοθήκη του διοικητή. Ο ταγματάρχης Μπαλαφάρας δε μας επέτρεπε να του λέμε καλημέρα, πόσω μάλλον δεν επιτρεπόταν να χαϊδεύουμε παλάμες ανωτέρων του.

Μετά από αυτό το τρυφερό ενσταντανέ η καθημερινή μας επαφή ξέφευγε των τυπικών και συζητούσαμε διάφορα, που πολλές φορές κατέληγαν σε ωραίες συζητήσεις. Μια φορά μου εκμυστηρεύτηκε ότι βλέπει τον εαυτό του σαν τον βουλευτή Καλοχαιρέτα από μια παλιά κωμωδία το «Φτώχεια και Αριστοκρατία» που δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Αυτό γιατί τον έπαιρναν καθημερινά τηλέφωνο τα βύσματα των καλομαθημένων φαντάρων με διάφορα αιτήματα για προνομιακή αντιμετώπιση κι αυτός συνέχεια προσπαθούσε να μην κακοκαρδίσει κανέναν, όχι βέβαια επειδή δεν ήθελε να τους στεναχωρήσει αλλά επειδή ήταν στυγνός δημοσιοσχετίστας και ήθελε να ανέβει κι άλλο στην ιεραρχία των στρατιωτικών αξιωμάτων.

1. O French και ο Curly.

Στο ιατρείο κανα μήνα αφότου κατέβηκα εγώ έστειλαν κι άλλο ένα φαντάρο να το στελεχώσει. Ένα νοσηλευτή, που θα τον ονομάσω French. Στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός μαζί του γιατί ήταν ένα ντερέκι πιο γομάρι από τον αδερφό μου και μου φαινόταν κάπως άγριος και δυσπρόσιτος, αλλά αποδείχτηκε μια από τις καλύτερες γνωριμίες που έκανα στο στρατό. Ο French από την αρχή της γνωριμίας μας έβγαζε μια αδερφική  προστατευτικότητα απέναντί μου. Έδειχνε ανεκτικότητα στην ακαταστασία μου ή στη βαρεμάρα μου να καθαρίσω κάποιες φορές τους κοινούς μας χώρους, αναλάμβανε εθελοντικά δυσάρεστες αγγαρείες κι άφηνε εμένα πίσω να απαντάω τα τηλέφωνα του ιατρείου, δεν είχε απαιτήσει ούτε μία φορά να κοιμηθεί αυτός στο προσωπικό δωμάτιο στο οποίο κοιμόμουν αλλά κοιμόταν στο αναρρωτήριο παρέα με τον εκάστοτε άρρωστο που προσέχαμε και γενικά ήταν τέτοιος τύπος.

Επίσης έπαιζε και μπουζούκι. Τον είχα πιάσει μια φορά να παίζει Παντελίδη μπροστά στο λάπτοπ του το οποίο έπαιζε Παντελίδη στο youtube ο οποίος Παντελίδης έπαιζε μπουζούκι μπροστά από το δικό του λάπτοπ. Παντελίδης inception.

Επιπλέον έφερνε συνέχεια παγωτά ή γλυκά στο ιατρείο, χωρίς να διαμαρτύρεται όταν του τα εξαφάνιζα, ενώ είχε εγκαταστήσει αυτή την υπεργαμάτη καφετιέρα που διαφημίζει κι ο Κλούνει και κάθε πρωί πίναμε καφέ σαν Qυρίες.

Τον French τον έκαναν Υποδεκανέα γιατί ίσως καλόπιανε τον διοικητή Καλοχαιρέτα λίγο παραπάνω απ’όσο αντέχει κάποιος χωρίς να ξεράσει, αλλά νταξ όλοι έχουμε τα ελαττώματα μας.

Ένας άλλος μόνιμος θαμώνας που είχαμε στο ιατρείο ήταν ένα παλικάρι το οποίο κατά δήλωση δική του και ενός νευρολόγου του 401 παρουσίαζε αθροιστικές κεφαλαλγίες. Είχε δηλαδή συχνούς πονοκεφάλους τόσο έντονους που δε μπορούσε να κάνει καμία υπηρεσία. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να τον έπιανε πόνος και έτρεχε στη φιάλη οξυγόνου που είχαμε στο ιατρείο για να σνιφάρει O₂ γιατί μόνο έτσι του περνούσε. Όλη μέρα τον είχαμε στο αναρρωτήριο, άκουγε μουσική, έβλεπε ταινίες, κάπνιζε και πού και πού βοηθούσε στα μαγειρεία. Οι πονοκέφαλοι δεν είναι μετρήσιμο είδος, δε μπορείς να εξακριβώσεις αν κάποιος έχει όντως, κι ακόμα μέχρι σήμερα δεν έχω καταλήξει αν αυτό το παιδί πονούσε ή απλά ήταν αποφασισμένος να παίξει θέατρο για 9 ολόκληρους μήνες. Την τελευταία μέρα που απολυθήκαμε μαζί και τα αφήναμε όλα πίσω μας τον ρώτησα να μου απαντήσει αν όντως τον έπιαναν πονοκέφαλοι ή αν μας δούλεψε ψιλό γαζί όλους. Μου απάντησε ότι τον έπιαναν. Δεν ξέρω ακόμα αν τον πιστεύω. Ήταν υπέροχη παρέα στα ιατρεία παρόλαυτα και έβαζε συχνά ροκιές στη διαπασών να τη σπάσει στα μπουζούκια του French.

Το αναρρωτήριο μας. Εδώ μέσα είχαν διεξαχθεί πολλές βραδιές με σουβλάκια, μπουζούκια και ταινίες.

Στο ιατρείο σύντομα προστέθηκε κι άλλος ένας ανώτερος εκτός από την υπίατρο. Ένας λοχαγός μικροβιολόγος. Είχε τις διαστάσεις του French στον σωματότυπο, και την καφρίλα αυτών που έγραψαν το American Pie. Προσπαθούσε να είναι τυπικός και απόμακρος με τους φαντάρους για να μην του πάρουν τον αέρα επειδή ήταν καινούργιος στο στρατόπεδο, αλλά με εμάς του ιατρείου ήταν κάφρος με την καλή έννοια. Το μόνο του ελάττωμα ήταν ότι έτρωγε τα γλυκά που άφηνε ο French πριν προλάβω να του τα φάω εγώ. Δύο στα δύο μου είχαν τύχει οι καλύτεροι ανώτεροι που θα μπορούσε να έχει φαντάρος.

Ένα από τα πρώτα άτομα με τα οποία δέσαμε στο νέο στρατόπεδο ήταν ο ας τον πούμε Curly. Τον άφησα τελευταίο για να του δώσω την  βαρύτητα που του αξίζει. Ο Curly ήταν δικηγόρος και είχε αναλάβει τη θέση του πρώτου γραφέα, είχε δηλαδή την αρμοδιότητα να βγάζει τις υπηρεσίες, να ισοκατανέμει τις εξόδους και να φροντίζει να παίρνουν όλοι τα υπηρεσιακά τους, όλα όσα αφορούσαν άμεσα τους φαντάρους. Σε ένα βυσματικό στρατόπεδο σαν το δικό μας, όπου σχεδόν ο κάθε φαντάρος πιστεύει ότι ο κόσμος του ανήκει, αυτό ήταν μια ανυπόφορη δουλειά γιατί πάντα κάποιος θα γκρίνιαζε γιατί τον έβαλες δεύτερο περίπολο ή γιατί δεν έχει έξοδο. Δύσκολη δουλειά αλλά αν μπορούσε κάποιος να την κάνει αυτός ήταν ο Curly.

Μπορούσε και έκανε τέλειο manipulation στον ανώτερό του λοχαγό ο οποίος τυπικά ήταν αυτός ο υπεύθυνος για τις υπηρεσίες μας, ενώ κατάφερε με μια επίκληση στο συναίσθημα της υπιάτρου να την κάνει να συνεννοηθεί με το διοικητή Καλοχαιρέτα και να αυξήσουν τα υπηρεσιακά μας από 5 ώρες σε 7. Από την αρχή της γνωριμίας μας ο Curly όντας και πιο παλιός δρούσε κι αυτός προστατευτικά απέναντί μου. Με έβαζε συνέχεια μαζί του σκοπιά, σε εύκολα νούμερα, δε μου χάλαγε ποτέ χατίρι όταν του ζητούσα να με βγάλει μέρες που με βόλευε, στα υπηρεσιακά κανόνιζε να βγαίνουμε πάντα μαζί για να με πηγαινοφέρνει με το αυτοκίνητό του, γενικά η ποιότητα της θητείας μου καλυτέρευσε κατά 100% από τη στιγμή που τον συνάντησα. Συνεχώς έπαιζε μπιλιάρδο στο καψιμί και το διέκοπτε μόνο για να μαζευτούμε και να φάμε σουβλάκια στα ιατρεία.

Όσο πάλιωνε τόσο έκανε ό,τι ήθελε, μιας και όλα σχεδόν περνούσαν από τα χέρια του. Όταν είχα ξεψαρώσει κι εγώ, κανονίζαμε δήθεν ότι θα πάμε για εξετάσεις στο 401 τα πρωινά, κολλάγαμε και υπηρεσιακές εξόδους στο καπάκι και την σκάγαμε από το στρατόπεδο για μια ολόκληρη μέρα. Προς το τέλος της θητείας του ο Curly επειδή τα πράγματα στο στρατόπεδο ήταν ζόρικα στο θέμα των εξόδων λόγω έλλειψης ατόμων κι επειδή ήθελε να πάρει όσες άδειες δικαιούνταν χωρίς να του στερήσουν καμία έγινε γάτος στο 401. Θυμάμαι για καμιά βδομάδα είχα πέσει σε κατάθλιψη όταν έφυγε.

Έτσι λοιπόν κύλησε η υπόλοιπη θητεία μου, με τον French και τον Curly να με προσέχουν, με πολλά σουβλάκια, με τα παιδιά από το ΚΕΠΥΚ και τον ασθενή με τις αθροιστικές κεφαλαλγίες να βλέπουμε ταινίες, και με πολύ σκοπέτο και έλλειψη ύπνου. Πόσο ύπνο στερήθηκα αυτούς τους 9 μήνες δε διανοείται ανθρώπινος νους. Ξέρεις τι είναι να γυρνάς από τη σκοπιά, να πέφτεις να κοιμηθείς γιατί έχεις μόνο δύο ώρες μέχρι το εγερτήριο και να σε παίρνουν τηλέφωνο από άλλη πυροβολαρχία να σε ρωτήσουν συμβουλή για ιατρικό επείγον? Απορώ με τα κουράγια μου όταν με ρώτησε φαντάρος σε τηλεφώνημα μες στη νύχτα αν έπρεπε να κατέβει στο ιατρείο επειδή τον έπιασε διάρροια και δεν του απάντησα ΕΛΑ ΕΔΩ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΣΩ ΤΟ ΕΝΤΕΡΟ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΧΕΣΕΙΣ ΠΟΤΕ.

Αυτά τα όμορφα λοιπόν συνέβησαν στο στρατό. Προσωπικά, οι αναμνήσεις μου είναι οι περισσότερες ευχάριστες. Έκλεισα τη θητεία ακαμπάνιαστος και με καινούργιους φίλους. Μπορεί να υπήρχε γκρίνια, κούραση, αγγαρεία, αϋπνίες και σκοπιές, σκοπιές, σκοπιές αλλά οι ωραίες στιγμές ήταν περισσότερες. Αν τώρα αναρωτηθεί κανείς αν σε όλη μας τη θητεία αποκτήσαμε κάποια στοιχειώδη εκπαίδευση για να αμυνθούμε σε περίπτωση πολέμου με τους Τούρκους… στο λέω ξεκάθαρα, μας βλέπω γιουσουφάκια!

Υ.Γ.1 Πολύ μπλαμπλάνθρακα εξέπεμψα στην ατμόσφαιρα πάλι. Συγνώμη γι’αυτό, ορίστε ένα τραγουδάκι για να γλυκαθείς.

Υ.Γ.2 Λόγω της μεγάλης μου παρανοϊκής ανάγκης να διατηρηθεί η ανωνυμία μου στους αναγνώστες του blog(οι φωνές δε με αφήνουν) το ποστ αυτό ίσως δε διαβαστεί ποτέ από τα άτομα που αναφέρονται με ψευδώνυμα. Όπως και να’χει, για καθαρά προσωπικούς και αρχειακούς λόγους θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους παρακάτω:

(επειδή θα αναφερθώ σε άτομα άγνωστα σε σένα, μπορείς να φύγεις από τώρα δεν έχει άλλο υστερόγραφο πιο κάτω. Σε ευχαριστώ για την ανάγνωση και θα τα ξαναπούμε σύντομα -αν και για να άντεξες να φτάσεις ως εδώ θα είσαι αρκετά μαζόχας να διαβάσεις και τα υπόλοιπα)

στο Σωτηράκη από την Πάρο που αν και μικρούλης με βοηθούσε με το λύσιμο του όπλου, με τα λουριά της εξάρτησης, με το λουκάνικο και με ο,τι άλλο χρειαζόμουν επειδή έπιαναν τα χέρια του σε αντίθεση με τα δικά μου. Ήταν ο καλύτερος συγκάτοικος στην άνω κουκέτα που είχα σε όλη μου τη θητεία.

στον ΚΕΠΥΚάριο με το μουστάκι που οι κοπέλες μας είχαν το ίδιο όνομα και έμοιαζαν ανησυχητικά πολύ, που ήταν ο πιο αστείος άνθρωπος που γνώρισα στο στρατό και που με φίλησε στο μάγουλο όταν ένα πρωί ήμουν θαλαμοφύλακας και τους ξύπνησα με το Knockin' on Heaven's doors από Guns and Roses.

στον υποχόνδριο και στον Plaf που κοιμόταν από πάνω του, την παρέα των οποίων δεν τη βαριόμουν ποτέ και που δεν πρόλαβα να τους το πω όταν με κατέβασαν στο νέο στρατόπεδο.

στον little King που αντικατέστησε τον Curly σαν γραφέας όταν ο τελευταίος «κούμπωσε» στο 401 και που ένα απόγευμα μου έφερε μια πάστα να τη μοιραστούμε.

στον δικηγόρο ασκούμενο σε μεγαλο-δικηγόρο που αντικατέστησε τον little King που είχε αντικαταστήσει τον Curly που έφαγε τον ποντικό που πήρε το φιτίλι μεσα απ'το καντίλι ντίλι ντιλ..ώπα λάθος, που έγινε κι αυτός γραφέας τελοσπάντων στη θέση των άλλων δύο όταν έφυγαν και μου διηγιόταν σοκαριστικές υποθέσεις του στη σκοπιά. Από τις λίγες φορές που δεν ήθελα να τελειώσει η υπηρεσία μας.

στον Pass που ήταν το πιο τακτικό και εργατικό παλικάρι που έχω γνωρίσει.

στον Manolo τον πολιτικό μηχανικό που μου έκανε μαθήματα μηχανικής τις βαρετές ώρες μέσα στο στάγκερ όταν μας πηγαινοέφερναν για εκπαίδευση. Επίσης για το ότι μου έμαθε το μυστικό να χρησιμοποιώ σωστά τις τούρκικες τουαλέτες.

στον ηχολήπτη ιατρικών συνεδρίων  που ήταν γεμάτος ευαισθησίες και καλοσύνη(αν και ποτέ δε βγαίνει σε καλό σε όποιον έχει πολύ και από τα δύο)

στον little Paul που ήταν πάντα μια χαλαρή και πολιτισμένη σταθερά στην καφρίλα του στρατοπέδου.

στον French που με πρόσεχε σαν μεγάλος αδερφός

στον Curly που ήταν και γαμώ τα άτομα (αν δεν έχει γίνει ήδη σαφές μέχρι τώρα)

και στο μαγαζί που μας έφερνε στην πύλη την πιο ευφυή παραλλαγή μπουγάτσας. Ένα κεσεδάκι με τραγανό φύλλο μπουγάτσας να καλύπτει μια αχνιστή γέμιση κρέμας και όλα αυτά λουσμένα με μισό κιλό μερέντα. Έλειπε μια πεντάλφα ζωγραφισμένη στο καπάκι για να γίνει το πιο αμαρτωλό πράγμα του κόσμου.

Τέλος και με τις ευχαριστίες. Αρκετά είπα δε νομίζεις? Μέχρι να τα ξαναπούμε εσύ μην ξεχνάς να χαμογελάς. Πώς αλλιώς περιμένεις να ομορφύνει ο κόσμος?