21 Ιουλ 2014

Τρία applications που θα σου αλλάξουν τη ζωή!



 Αυτή τη φορά αντί να γράψω κάτι ουσιώδες και χρήσιμο για τα φλέγοντα θέματα που απασχολούν τον πλανήτη (διαμάχες Ισραηλινών Παλαιστινίων, Μουντιάλ, χωρισμός Πέτρου-Τζένη) θα χρησιμοποιήσω αυτό τον χώρο για να προωθήσω κάποιες ιδέες για μερικά applications που πιστεύω πως  θα αλλάξουν τη ζωή της ανθρωπότητας και θα μου χαρίσουν δόξα και υστεροφημία έως την αιωνιότητα. Ξέρεις τι είναι τα applications, εφαρμογές που εγκαθιστάς με το κιλό στα λάπτοπ, στα κινητά ή στα τάμπλετ και που συνήθως δε χρησιμοποιείς ποτέ και μετά αναρωτιέσαι γιατί σέρνεται ο υπολογιστής σου και γιατί ανοιγοκλείνει συνέχεια το κινητό σου.

 Τις δικές μου εφαρμογές θα τις χρησιμοποιείς εντατικά με μοναδική προϋπόθεση βέβαια να μετατραπούν από απλές ιδέες που θα τις παρουσιάσω εδώ σε κανονικά applications. Θα τα έφτιαχνα εγώ εξ'ολοκλήρου αυτά τα προγράμματα αρκεί να είχα τις γνώσεις που χρειάζεται για κάτι τέτοιο, το budget και την υπομονή. Δεν έχω τίποτα από τα τρία. Η ελπίδα μου είναι ότι ένας έμπειρος προγραμματιστής θα βρεθεί τυχαία σε αυτό το blog, θα του αρέσουν οι ιδέες μου, θα τις μετατρέψει σε applications που θα κάνουν επιτυχία και μετά θα αναγκαστεί να μου δώσει ένα μεγάλο μερίδιο από τα κέρδη του, κανένα μέρος του οποίου δε θα δωρίσω για καλό σκοπό.


 ΙΔΕΑ 1η: DeadlineTrainer.

Πολλοί άνθρωποι όταν τους ρωτάνε ποιο είναι το μεγαλύτερό τους ελάττωμα αντί να απαντήσουν ειλικρινά και να εξομολογηθούν τα ελαττώματά τους, υπεκφεύγουν και λένε κάτι κουλά του στυλ το μεγαλύτερό μου ελάττωμα είναι η υπερβολική καλοσύνη ή η υπερβολική ειλικρίνεια.

Εκτός κι αν η συζήτηση εξελιχθεί ως εξής:
-Ποιό είναι το μεγαλύτερό σου ελάττωμα?
-Η ειλικρίνεια.
-Δε νομίζω ότι η ειλικρίνεια είναι ελάττωμα.
-Χέστηκα για το τι νομίζεις!
μόνο σε μια τέτοια περίπτωση η ειλικρίνεια θα μπορούσε να θεωρηθεί ελάττωμα.

 Όταν με ρωτάνε εμένα για το μεγαλύτερό μου ελάττωμα απαντάω την αναβλητικότητα. Αυτό που μπορώ να κάνω σήμερα, δε θα το αφήσω για αύριο θα το αφήσω για τον επόμενο μήνα. Εδώ που τα λέμε η απόλυτη συνέπεια και η συνεχής παραγωγικότητα είναι πράγματα βαρετά. Το να καθυστερείς μια διωρία, να τη φτάνεις στα άκρα και να τρέχεις μετά την τελευταία στιγμή κάνει τη ζωή πιο συναρπαστική, πιο περιπετειώδη. Φυσικά "πιο συναρπαστική" σημαίνει επίσης και "πιο στρεσογόνα" το οποίο είναι θετικό μόνο αν σου αρέσουν οι αφόρητοι πόνοι στο στήθος και ο πρόωρος θάνατος.

Όπως και να'χει, μόνο ένας ψυχαναγκαστικός ναζί θα μπορούσε να εκπληρώσει όλες τις εκκρεμότητές του στην ώρα τους χωρίς να χρειάζεται μια Δαμόκλειο σπάθη να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του με την ταμπέλα ΔΙΩΡΙΑ για να τον κινητοποιήσει. Αυτό λοιπόν που χρειάζεται ένας συνηθισμένος, απλός, καθημερινός, αναβλητικός τεμπέλης σαν εμένα κι εσένα είναι μια εφαρμογή που θα αύξανε λίγο τον κίνδυνο, θα ανέβαζε την μπάνκα, θα εκτόξευε το ρίσκο και θα σε έβαζε all-in στο τραπέζι. Όλα ή τίποτα.

Εδώ έρχεται το DeadlineTrainer. Την πρώτη φορά που θα εγκαταστήσεις το DeadlineTrainer, χωρίς να σε ρωτήσει θα κλειδώσει τον υπολογιστή σου και θα δεχτεί να τον ξεκλειδώσει μόνο αν ποζάρεις για μια σειρά από φωτογραφίες που θα τραβάει η ενσωματωμένη κάμερα του λάπτοπ ή του κινητού σου. Στην αρχή θα είναι απλές φωτογραφίες, αθώες selfies τις οποίες η εφαρμογή αργά και προοδευτικά θα σε αναγκάζει να είναι όλο και πιο προκλητικές. Θα ξεκινήσεις με απλά χαμόγελα, θα δείχνεις λίγο λαιμό, λίγο στήθος και σταδιακά σαν έκφυλος φωτογράφος που προσπαθεί να αποπλανήσει άμυαλο ξανθό μοντέλο θα σου τραβάει όλο και πιο πρόστυχες όλο και πιο σοκαριστικές φωτογραφίες, σε κάθεμια από τις οποίες θα φαίνεται ξεκάθαρα το πρόσωπό σου (ακόμα κι αν στις περισσότερες είναι μερικώς κρυμμένο από τα ανοιχτά πόδια σου) για να μην αμφιβάλλει κανείς ότι οι φωτογραφίες είναι δικές σου.

Έχοντας δημιουργήσει αυτό το εξευτελιστικό άλμπουμ η εφαρμογή θα κλειδώσει τις φωτογραφίες σου και θα τις αποθηκεύσει σε μια σκοτεινή κι αραχνιασμένη γωνιά του σκληρού σου δίσκου, μακριά από όλα τα μάτια, ακόμα και τα δικά σου. Μετά από αυτό η εφαρμογή θα ξεχάσει την αρχική σου αποπλάνηση και τα λάφυρα-φωτογραφίες που αποκόμισε, και θα μετατραπεί σε ένα απλό organizer. Ένα organizer με δόντια...

Λες στην εφαρμογή τι εκκρεμότητα θες να εκπληρώσεις -από το να γράψεις το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου που πάντα έλεγες να ξεκινήσεις, μέχρι το να θυμηθείς να ψωνίσεις αλεύρι από το σούπερ-μάρκετ- και συμπληρώνεις και τη διωρία μέχρι την οποία πρέπει να έχεις εκπληρώσει αυτό τον στόχο.

Τότε είναι που η εφαρμογή θα αρχίσει να δουλεύει για το σκοπό τον οποίο δημιουργήθηκε. Το DeadlineTrainer θα παρακολουθεί και θα καταγράφει την πρόοδό σου αλλά φευ! Έχε κατά νου ότι αν αποτύχεις να εκπληρώσεις το στόχο σου στη σωστή του ώρα, αν δεν καταφέρεις να φτάσεις τη διωρία, αν κωλυσιεργήσεις ή τεμπελιάσεις, η εφαρμογή θα ξεκλειδώσει όλες τις φωτογραφίες σου και θα αρχίσει να τις δημοσιεύει μία προς μία στο λογαριασμό σου στο facebook. Θα τις στέλνει με e-mail σε όλους τους γνωστούς σου. Θα τις μοιράσει με μήνυμα σε όλες τις επαφές σου. Θα τις ταχυδρομήσει ακόμα και με γράμμα στη γιαγιά σου στο χωριό. 

Μια τέτοια εφαρμογή θα εκτόξευε την παραγωγικότητα της χώρας στο 85% (βάζω τυχαία ένα ποσοστό για να δώσω περισσότερο κύρος στην πρόταση) και θα έδινε ακόμα και στις πιο ανούσιες και βαρετές καθημερινές εργασίες ένα νόημα και μια ουσία που τόσο λείπει από τη βαρετή καθημερινότητά μας.

DeadlineTrainer λοιπόν, σύντομα σε Windows7/8/8.1, IOS και Android 4.1 και πάνω. Αρκεί να δεήσει κάποιος προγραμματιστής να το φτιάξει και να μου δώσει τα μισά κέρδη.


ΙΔΕΑ 2η: FacebookDecoder.



 Βαρέθηκες να βλέπεις τον τοίχο σου στο Facebook να γεμίζει από ανούσια status? Βαρέθηκες να βομβαρδίζεσαι συνεχώς από βαρετές λεπτομέρειες των ακόμα πιο βαρετών ζωών των διαδικτυακών φίλων και γνωστών σου? Σιχάθηκες να βλέπεις συνέχεια φωτογραφίες από τα φαγητά που τρώνε και τα ποτά που πίνουν λες και εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε ξαναδεί φαγητό σε πιάτο και περιμέναμε αυτούς να μας ανοίξουν τα μάτια?

Βρέθηκες ποτέ ένα βήμα πριν να θελήσεις να κρεμαστείς από τον πολυέλαιο του σαλονιού σου επειδή δεν αντέχεις άλλο να κάνουν όλοι check in στο τάδε μπουζουκάδικο ή στο δείνα κυριλέ εστιατόριο? Σκέφτηκες ποτέ να ρίξεις χλωρίνη στα μάτια σου γιατί τα λυπάσαι να βλέπουν συνεχώς προσωπικές φωτογραφίες από διακοπές των φίλων σου, στις οποίες χαριεντίζονται και ξερογλύφονται με το έτερόν τους ήμισυ, φωτογραφίες από την τουαλέτα τους χωρίς να φοράνε μπλουζάκι, από την παραλία με φόντο μαργαρίτες και καϊπιρίνιες, από το ξενοδοχείο που βρίσκονται διακοπές και γενικά από όποιο μέρος τους ξεβράσει η μοίρα και το ελάχιστο εισόδημά τους?

Ήσουν ποτέ ένα στάδιο πριν να αρχίσεις να κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο μέχρι να σε ταΐζουν με το κουτάλι γιατί αναρωτιόσουν για πόσο ακόμα for the love of God θα σε κατακλύζουν με γκομενακίστικες- αμπελοφιλοσοφίες του κώλου όπως οι παρακάτω?





 Αρχικά πίστευα ότι για όλες αυτές τις μαζικά δημοσιευμένες μαλακίες έφταιγαν οι υπολογιστές. Η έκρηξη του διαδικτύου. Αυτή η αμέση δικτύωση πίσω από μια οθόνη που μας μετέτρεπε όλους αργά και σταθερά σε ένα τσούρμο ψεύτικους ερασιτέχνες ηθοποιούς. Όλοι δήθεν έχουμε ευαισθησίες για τα καημένα τα αδέσποτα, για τον τραυματισμό του Νεημάρ, για την ήττα των βραζιλιάνων αλλά στα αρχίδια μας οι καθημερινοί νεκροί στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ. Όλοι πανικοβαλλόμαστε μαζικά με την πρώτη μπούρδα που θα ακούσουμε για τα εμβόλια που προκαλούν αυτισμό ή για τα αεροπλάνα που μας ψεκάζουν αλλά θα συνεχίσουμε να κάνουμε ομοιοπαθητική χωρίς καν να ψάξουμε τι ακριβώς είναι η ομοιοπαθητική. Και γενικά όλοι τελοσπάντων είμαστε πολύ γαμάτοι και ψαγμένοι και in. Στο facebook.

Η συνταγή είναι απλή: διάλεξε την πιο κολακευτική σου φωτογραφία για προφίλ (φρόντισε να σε δείχνει αδύνατο και να έχει στο φόντο κάτι που να δηλώνει ότι είσαι cool, όπως μια παραλία, ένα μπαρ ή γκόμενες), καλλιέργησε μια "προσωπικότητα" που δεν έχει σχέση με τον πραγματικό σου χαρακτήρα αλλά στους άλλους φαίνεται ευαίσθητη και ψαγμένη και μετά αφόδευσε ένα ποτάμι από κουράδες του μυαλού σου.

Η εφαρμογή FacebookDecoder έρχεται να δώσει τέλος σε όλο αυτό. Θα μετατρέπει κάθε ηλίθιο κι ανούσιο στάτους, κάθε φωτογραφία φαγητού ή ποτού, κάθε αμπελοφιλοσοφία, στη φράση: ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ. Θέλει να γράψει ο άλλος "Γιουχουου! Περνάμε γαμάτα στη Μύκονο!"? η εφαρμογή θα το μετατρέπει αυτομάτως σε "ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ". Θέλει να γράψει η άλλη "Μεγάλος έρωτας είναι αυτός που σβήνει τον προηγούμενο, κανένας άλλος"? θα μετατρέπεται αμέσως σε ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ. Πιστεύω πως το 90% όλων των διαδικτυακών συζητήσεων που λαμβάνουν χώρα (το ποσοστό είναι πάλι τυχαίο, απλά δίνω κύρος στην πρόταση) θα μπορούσε άνετα να αντικατασταθεί με ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ.

Ίσως αυτό να είναι το επόμενο στάδιο της εξέλιξης του ανθρώπου. Ίσως τα greeklish, τα emoticons και οι ξενόφερτες συντμήσεις τύπου "k,lol,bb!" να μην είναι τίποτα άλλο από μια απεγνωσμένη προσπάθεια που κάνει η βασανισμένη ψυχή μας για να εκπέμψει με τον απλούστερο τρόπο κι από τον πυρήνα της το ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ.

Ίσως το επόμενο στάδιο της εφαρμογής να είναι μια περαιτέρω μείωση των ανούσιων λέξεων και το ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ να μετατραπεί με τη σειρά του σε ένα μακρόσυρτο μπιιιιιιπ. Αντί να πρέπει να  κάτσεις και να σκεφτείς ένα έξυπνο και πιασάρικο status στο facebook ή να χαραμίζεις τις διακοπές σου βγάζοντας φωτογραφίες τα φαγητά και τα ποτά σου, στα οποία οι φίλοι σου θα δώσουν ελάχιστη προσοχή γιατί θα αγωνιούν για τα δικό τους status και για την αποδοχή και τα likes των δικών τους φωτογραφιών, αυτό που θα κάνει η εφαρμογή είναι να τα μετατρέπει όλα σε ένα απλό μπιπ. Δηλαδή μια απλή συζήτηση στο facebook με τη χρήση του FacebookDecoderθα είναι κάπως έτσι:

Εσύ: Μπιιιπ (ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ)

Facebook φίλος σου: Μπιπ-Μπιπ (Η ΥΠΑΡΞΗ ΣΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗΚΕ. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΤΕ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΥΠΑΡΞΗ)

Εσύ: Μπιπ-Μπιπ (ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΥΠΑΡΞΗ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗΚΕ. ΤΕΛΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ)

Ίσως η εφαρμογή να μας κάνει να φαινόμαστε σαν ρομπότ. Ίσως να είναι τελείως απάνθρωπη. Αλλά τουλάχιστον θα είσαι ευγενικός, θα παίρνεις την επιβεβαίωση που τόσο απεγνωσμένα χρειάζεσαι και θα σου δημιουργήσει τόσο πολύ ελεύθερο χρόνο απαλλαγμένο από ανούσιες συζητήσεις και σαχλές φωτογραφίες που θα βρεις χρόνο να ανακαλύψεις θεραπείες για σπάνιες αρρώστιες ή να πλάσεις κουλουράκια. Οπότε μην το φοβάσαι αυτό το μέλλον σου. Αγκάλιασέ το.



Ιδεα 3η: Tattoo-Translator Free Version

 Με αυτή την εφαρμογή θα μπορέσεις επιτέλους να μάθεις τι στο καλό λένε όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα τατουάζ σε όλους τους μοντέρνους τύπους που βλέπεις τριγύρω σου. Η εφαρμογή Tattoo-Translator θα έχει πλούσια ενημερωμένο κινέζικο λεξικό, μιας και η κινεζική γραμματοσειρά είναι η πιο ευρέως διαδεδομένη (ειδικά στα βόρεια και νότια προάστια).

 (την παραπάνω φωτό δεν την έφτιαξα εγώ, τη βρήκα στα κιτάπια του ίντερνετ)

  Έτσι θα ξέρεις πλέον ότι ο σερβιτόρος που σε σέρβιρε έχει γραμμένο στον πήχη του τη λέξη Δύναμη και Σεβασμός, ενώ η τύπισσα μπροστά σου στο μετρό έχει γράψει στο σβέρκο της Φωτιά. Το Tattoo-Translator Free Version θα έχει ευρύ database από σύμβολα και την ερμηνεία τους, αν και να είσαι σίγουρος πως το 99% (τυχαίο ποσοστό, ξέρεις εσύ) των συμβόλων που καταλήγουν να γίνουν τατουάζ δε σημαίνουν τίποτα απολύτως.

Κι αν αποφασίσεις να αγοράσεις την εφαρμογή Tattoo-Translator Paid Version θα έχεις πρόσβαση σε μια πιο εξειδικευμένη μετάφραση-σχολιασμό για κάθε ένα τύπο τατουάζ που υπάρχει. Για παράδειγμα τα παρακάτω τατουάζ μετά από ένα σκανάρισμα με την εφαρμογή Tattoo-Translator Paid Version σημαίνουν τα εξής:

"Δεν είχα φαντασία να σκεφτώ κάτι έξυπνο κι έτσι έκανα απλά αστεράκια, όπως έχω δει να κάνουν οι γκόμενες. Λογικά για να τα κάνουν θα τους αρέσει, οπότε θα αυξηθούν οι πιθανότητές μου να γαμήσω".


"Κάπου στο ίντερνετ σίγουρα υπάρχει ένα τσοντοβιντεάκι με εμένα πρωταγωνίστρια".


"Δεν καταλαβαίνω γιατί δε μπορώ να βρω δουλειά".


"Από δω και στο εξής θα κυκλοφορώ μόνο με κότσο".


"Δε μπορώ να καταλάβω γιατί τα παιδάκια με δείχνουν συνέχεια με το δάχτυλο κάθε φορά που περνάω από μπροστά τους".

"Τι εννοείς ότι ούτε με τατουάζ δεν πρόκειται να βρω να γαμήσω?"


"Καλύτερα να έμενα στις γκομενακίστικες αμπελοφιλοσοφίες του facebook. Γιατί έπρεπε να το χτυπήσω και σε τατουάζ?"


Tattoo-Translator λοιπόν. Πριν σκεφτείς να κάνεις τατουάζ τουλάχιστον συμβουλέψου το.




Έβαλα εγώ τις ιδέες, ας βάλει κάποιος το budget και τον προγραμματιστή. Φήμη και πλούτη σας ερχόμαστε!




Μπιιιπ. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ. ΤΕΛΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ.


5 Ιουλ 2014

Σαν ναυαγοί σαν ροβινσώνες.


Cliffhanger είναι ο όρος που χρησιμοποιούν οι σινεφίλ για να περιγράψουν το τέλος ενός επεισοδίου ή μιας ταινίας το οποίο είναι απρόσμενο και σε αφήνει σε αγωνία, αυτό το τέλος που έχει βάλει τον πρωταγωνιστή σε μια δύσκολη κατάσταση και δεν ξέρεις αν θα σωθεί ή θα πεθάνει και μετά σε κόβει με ένα to be continued χωρίς να σου πει τι απέγινε.  

Μάλλον δε θα το θυμάσαι γιατί ελπίζω να έχεις σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθείς, αλλά το προηγούμενο ποστ είχε τελειώσει με ένα cliffhanger. Είχα πει ότι ναυάγησα σε ένα νησί και το άφησα να πλανάται στον αέρα χωρίς να δώσω περισσότερες εξηγήσεις. Ομολογώ πως προσπάθησα να δημιουργήσω μια ατμόσφαιρα μυστήριου. Μέχρι και αποσιωπητικά είχα βάλει. Thats how I roll.

Για ένα καλομαθημένο παιδί της πόλης, θηλασμένο με καυσαέριο, αναθρεμμένο παρέα με άγνωστο συνεχώς βιαστικό και μόνιμα κατσούφη κόσμο και με μόνιμη εικόνα τα μαγαζιά σε κάθε γωνία, σταθερό φόντο τα φώτα και υπόκρουση τους ήχους από τα αυτοκίνητα, η μόνιμη μετάβαση σε ένα νησί είναι σίγουρο πως θα εμφανίσει κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες. Όπως:



1. Τα έντομα.



Η Αθήνα είναι τόσο βρώμικη που ούτε τα έντομα δε μπορούν να επιβιώσουν. Ακόμα κι εκεί όμως θα συναντήσεις μύγες και κουνούπια. Όχι πολλά, αλλά κάπου θα τα δεις. Μέχρι και κατσαρίδες αν είσαι γκαντέμης. Κι αν είσαι ψηφοφόρος του Άδωνη, του Βορίδη και του Πλεύρη μπορεί να θεωρείς έντομα και τους πακιστανούς.

Εδώ που βρίσκομαι τα έντομα είναι ο βασικός πληθυσμός του νησιού. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι οι περισσότεροι ντόπιοι κάτοικοι πληρώνουν νοίκι σε έντομα και όχι σε ανθρωπόμορφους σπιτονοικοκύρηδες. Τα μυρμήγκια ας πούμε έχουν κατακλύσει τα πάντα. Φυτέψαμε στον κήπο μας γεράνια και την επόμενη μέρα τα γεράνια είχαν σχεδόν ξεριζωθεί από τον ανεπτυγμένο πολιτισμό των μυρμηγκιών που υπήρχε από κάτω. Θα ορκιζόμουν μάλιστα πως πλάι στο ξεριζωμένο γεράνι είδα μια μικροσκοπική ταμπελίτσα που έγραφε: «AND STAY OUT! -ΤΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ-».

Τις προάλλες βρισκόμουν στην κουζίνα και στον τοίχο πλάι μου εμφανίστηκε μια αράχνη. Για να το διατυπώσω πιο σωστά, τις προάλλες βρισκόμουν στην κουζίνα και στην αράχνη πλάι μου εμφανίστηκε ένας τοίχος. Ήταν τόσο μεγάλη που αρχικά νόμισα ότι αλλάξαμε ταπετσαρία. Μόλις την είδα να κινείται κατέρριψα τους νόμους της φυσικής, σε ένα nanosecond διένυσα 50 μέτρα, κινήθηκα τόσο γρήγορα που βρέθηκα σε 2 μέρη ταυτόχρονα. Για να τη σκοτώσω δε χρησιμοποίησα εφημερίδα, έριξα πάνω της ολόκληρο τον καναπέ. Μου έγινε πρόταση να πουλήσω τα δικαιώματα της ιστορίας για το Godzilla 2.

Με την ίδια συχνότητα που μπαίνουν οι κλέφτες στα διαμερίσματα της Αθήνας όταν ανοίγεις τα παράθυρα, εδώ μπαίνουν οι μύγες. Ανοίγεις να απλώσεις ένα ρούχο στο μπαλκόνι και ξαναμπαίνοντας μέσα βλέπεις καμιά εκατοστή μύγες να κάνουν πάρτι γενεθλίων στον καναπέ σου πίνοντας μπύρες από το ψυγείο σου.

Το Όσκαρ για το πιο σιχαμερό έντομο όλων των εποχών ανήκει δικαιωματικά στην κατσαρίδα. Οι κατσαρίδες είναι σαν τους τσακωμούς. Εμφανίζονται ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις και μπορεί να σου γαμήσουν την ψυχολογία για μια ολόκληρη βδομάδα. Η πιο πρόσφατη κατσαρίδα εμφανίστηκε πριν δυο βδομάδες στο μπάνιο. Την είδα με την άκρη του ματιού μου, σερνόταν στα σκοτάδια του μπάνιου σαν βλάσφημη σκέψη που δε λέει να φύγει. Της πέταξα μια εφημερίδα γιατί δεν την έφτανα, έπεσε, με ντρίμπλαρε σαν τον Μέσι και χώθηκε κάτω από το πλυντήριο. Το κορίτσι δήλωσε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθεί όσο κυκλοφορούσε αυτός ο δαίμονας ελεύθερος στο σπίτι, οπότε ανέλαβα εγώ χρέη εξορκιστή.

Παραμόνευα έξω από το μπάνιο μέχρι να εμφανιστεί. Όταν ήρθε η ώρα να βγει για το ποτό της, προσπάθησα να τη στριμώξω πίσω από τη σφουγγαρίστρα και να τη συνθλίψω με την παντόφλα.  Η πονηριά της ήταν αξεπέραστη, προέβλεπε τα σημεία που θα βρεθεί η παντόφλα μου και τα απέφευγε πριν την πετύχω. Αντιλαμβανόταν ποια είναι τα τυφλά σημεία των ματιών μου και κρυβόταν εκεί. Είχα σαστίσει με τη νοημοσύνη της. Μετά από επίμονες προσπάθειες την ανακάλυψα κρυμμένη σε μια γωνιά να λύνει εξισώσεις μιγαδικών και να προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει το ανθρώπινο γονιδίωμα. Την πάτησα με τόσο πολύ δύναμη όση χρειαζόταν για να τη συνθλίψω και τόσο λίγη δύναμη όση μπορούσα για να αποφύγω να τη νιώσω να συνθλίβεται κάτω από την πατούσα μου γιατί αηδίαζα. Μετά από 3 μέρες κατάφερα να κοιμηθώ. Με ανοιχτό φως πλέον.



2. Τα καράβια.



«Μάνα θα πάω στα καράβια» λέει με πόνο το τραγούδι και σίγουρα το έγραψε κάποιος τουρίστας που προσπάθησε να ταξιδέψει από τον Πειραιά με καράβι για προορισμό κάποιο από τα ελληνικά νησιά.

Η ελληνική ακτοπλοΐα τον χειμώνα ερημώνει. Το ενδιαφέρον των τουριστών να επισκεφτούν τα νησιά μες στην παγωνιά είναι μειωμένο και έτσι τα δρομολόγια είναι πιο αραιά και από τις τρίχες στο κεφάλι του Μπρους Γουίλις. 

Το καλό είναι ότι τον χειμώνα βρίσκεις να κάτσεις όπου γουστάρεις. Η μόνη θέση που είναι πιασμένη είναι του καπετάνιου, από τις υπόλοιπες μπορείς να διαλέξεις όποια σου αρέσει. Όποτε έτυχε να ταξιδέψω χειμώνα, έψαξα και βρήκα θέση δίπλα σε πρίζα, συνέδεσα το λάπτοπ και πέρασα τόσο καλά που ευχόμουν το καράβι να συνεχίσει μέχρι Αίγυπτο για να μην κατέβω.

Το κακό είναι ότι τον χειμώνα τα δρομολόγια είναι πολύ αραιά εξαιτίας της κακοκαιρίας. Συνήθως με μποφόρ άνω των 8 ο απόπλους απαγορεύεται. Οπότε μπορεί να πεταχτείς στο νησί για μερικές δουλειές και να ξεμείνεις εκεί σαν άλλος Οδυσσέας για κανα μήνα παρακολουθώντας κάθε βράδυ τον Αρνιακό με την ελπίδα να σου ανακοινώσει ότι τα μποφόρ θα σε απελευθερώσουν από όμηρο και θα σε αφήσουν να επιστρέψεις στην Ιθάκη σου.

Με μποφόρ κάτω των 8 το καράβι ναι μεν ταξιδεύει αλλά μπορεί να τύχει να κουνάει τόσο πολύ που μερικές φορές αν φοράς βραχιολάκι του Allou Fun Park σε αφήνουν να μπεις χωρίς εισιτήριο. Το στομάχι σου κολλάει στο λαρύγγι σου και μπορεί να ξεράσεις φαγητά που είχες ξεχάσει ότι τα έφαγες.

Το καλοκαίρι από την άλλη, που αυξάνεται ραγδαία η ζήτηση και ο καιρός είναι πάντα καλός, τα δρομολόγια πραγματοποιούνται χωρίς πρόβλημα. Το κακό με το καλοκαίρι όμως είναι ότι η ζήτηση είναι τόσο αυξημένη που εκεί που ένα καράβι χωράει 1000 άτομα, οι λιμενικοί θα αφήσουν να μπουν μέσα ένα εκατομμύριο. Έτσι το καλοκαίρι θα αντικρίσεις εικόνες τουριστών να κοιμούνται στο πάτωμα, να είναι στοιβαγμένοι στις σκάλες, να κρέμονται από τις άγκυρες του πλοίου. Στις τουαλέτες η ουρά είναι τόσο μεγάλη που ο ένας κατουράει στην πλάτη του μπροστινού του.

Αν αποφασίσεις να αγοράσεις κάτι για να φας από το πλοίο, μια τυρόπιτα ας πούμε ή έναν καφέ θα σου κοστίσει περίπου όσο ένα καλό οικογενειακό αυτοκίνητο. Με το που λες τη φράση «εχμ θα ήθελα μια τυρόπιτα, πόσο κοστίζει?» αμέσως βγαίνει ένα δάνειο στο όνομά σου και το σπίτι σου μπαίνει σε υποθήκη. Έχει τύχει να δω κάποιον να πληρώνει ένα φρέντο καπουτσίνο σε ράβδους χρυσού. Μια κυρία που δεν είχε να πληρώσει μια sprite την έριξαν στη θάλασσα και κράτησαν τις βαλίτσες της και το ένα της εγγόνι.

Η συμπεριφορά του προσωπικού στα πλοία κυμαίνεται από αδιαφορία στις καλές τους μέρες μέχρι προχώρα-με-την-κωλοβαλίτσα-σου-βρωμιάρη στις δύσκολες μέρες του μήνα.

Όσο για τους επιβάτες… Υπάρχουν τρεις τύποι ανθρώπων σε όλη την πλάση. Αυτοί που κάνουν φασαρία, αυτοί που αδιαφορούν για αυτούς που κάνουν φασαρία και αυτοί που ενοχλούνται από αυτούς που κάνουν φασαρία. Για να βρεις σε ποια κατηγορία ανήκεις επανάφερε στη μνήμη σου την πρόσφατη εμπειρία σου από το τελευταίο σινεμά που πήγες. Ήσουν ο τύπος που γέλαγε δυνατά σε κάθε αστεία σκηνή της ταινίας, που χτύπαγε το κινητό του και έλεγε «έλα δε μπορώ να σου μιλήσω τώρα, είμαι στο σινεμά… μ’ακούς? δε μπορώ να σου μιλήσω σου λέω είμαι στο σινεμά… στο σινεΜΑ!...ΔΕ ΣΕ ΑΚΟΥΩ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!»? Ή ήσουν ο τύπος που έλεγε συνέχεια «τσκ τσκ τσκ», «κάντε λίγο ησυχία επιτέλους, μα δε σέβονται τίποτα πια?» και αγριοκοίταζε συνέχεια τον αποπίσω του? Ή μήπως το μόνο που θυμάσαι από το σινεμά ήταν ό,τι συνέβη στην ταινία και που σημαίνει ότι άρα αδιαφορούσες για τους παραπάνω?

Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία και όπως καταλαβαίνεις σε ένα καράβι όπου υπάρχει ένα πλήθος επιβατών όσο είναι περίπου ο πληθυσμός όλης της Αυστραλίας είναι στατιστικά βέβαια ότι θα πετύχεις και ανθρώπους που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Έχω τύχει σε ταξίδι όπου πίσω μου καθόταν ένας Άραβας όπου ΚΑΘΟΛΗ τη διάρκεια του ταξιδιού μιλούσε στο κινητό του. Δεν ξέρω πώς είχε καταφέρει και είχε ενεργοποιήσει όλα τα δωρεάν πακέτα της Whats up αλλά το έκλεισε μόνο μια φορά για να πάει για κατούρημα. Κατέβηκα από το καράβι και οι πρώτες μου λέξεις ήταν Σαλάμ Αλέκουμ.

Μια άλλη φορά ένα ζευγάρι αμερικανών έβλεπαν από το laptop τους Avengers. Με την ένταση ΣΤΟ ΦΟΥΛ! ΧΩΡΙΣ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ!  Μα ποιος άνθρωπος το κάνει αυτό? Τριγύρω τους να υπάρχουν άνθρωποι που κοιμόντουσαν, που διάβαζαν τις εφημερίδες τους, που τους έβγαζαν δάνεια για μια τυρόπιτα και αυτοί να τους αναγκάζουν να ακούν τις τουρμπίνες του Iron Man και τις κραυγές του Hulk? Έβγαζαν ανακοίνωση από τα μεγάφωνα κι εγώ το μόνο που άκουγα ήταν κοπανήματα από το σφυρί του Θορ.  Μπορεί να βουλιάζαμε εκείνη την ώρα και εγώ να έλεγα από μέσα μου «πωπω τι γαμάτα ηχητικά εφέ που έχει η ταινία». Ήθελα να καθίσω από πίσω τους και να ανοίξω το δικό μου λάπτοπ και να το βάλω να παίζει αυτό μια ταινία με την ένταση στο φουλ αλλά  η κοπέλα που αυτή τη στιγμή μου σιδερώνει τα πουκάμισα και την οποία αποκαλώ –και επίσημα- το άλλο μου μισό δε με άφησε. Όταν κάποια στιγμή τέλειωσε η τρίωρη αυτή ταινία ένιωσα τις σκέψεις μου να επιστρέφουν πίσω στο κεφάλι μου και τα αυτιά μου προσπάθησαν να πέσουν για ύπνο μετά από αυτή την εξαντλητική εμπειρία.

Και δεν είναι μόνο η φασαρία. Τις προάλλες είχα τύχει σε θέση που ήταν μέρος μιας τετράδας θέσεων, δηλαδή δύο θέσεις απέναντι σε άλλες δύο με ένα τραπεζάκι στη μέση. Οι κανόνες της βασικής κοινωνικής συναναστροφής προτείνουν να αντιστοιχεί ένα κομμάτι του τραπεζιού σε καθέναν από τους επιβάτες που κάθονται γύρω του. Όοοοχι, η τριμελής οικογένεια που καθόταν στις υπόλοιπες τρεις θέσεις είχε αντίθετη γνώμη. Είχαν κάνει κατάληψη στο τραπεζάκι σαν αποφασισμένος διοικητικός υπάλληλος πανεπιστημίου που δε θέλει να τον απολύσουν. Με τέτοια επιμονή και αποφασιστικότητα κατάφεραν στα χρόνια του Πολυτεχνείου οι φοιτητές να ρίξουν τη χούντα. Είχαν απλώσει όλο τους το βιος πάνω στο τραπέζι λες και ήταν πάγκος σε πανηγύρι, είχαν ανοίξει κάτι ρυζογκοφρέτες που βρώμαγαν μέχρι τον πλούτωνα, είχαν απλώσει ποτήρια, είχαν χύσει νερά, και με κοιτούσαν και καχύποπτα κάθε φορά που σηκώνονταν από το τραπέζι μην τυχόν και τους κλέψω τα πράγματα.

Επίσης έχω συναντήσει και αυτό.
Δες καλά στο βάθος. Βρωμερές κάλτσες φορεμένες σε ακόμα πιο βρωμερά πόδια ακριβώς εκεί που ο αρχιτέκτονας του πλοίου θεώρησε ότι μπορώ να ακουμπάω το χέρι μου.


Επίσης θέλω εδώ να καταγγείλω επίσημα μια απαράδεκτη συμπεριφορά όλων ανεξαιρέτως των λιμενικών. Για κάποιον αρρωστημένο λόγο, πιθανώς με σκοπό την πραγματοποίηση μια κακόγουστης χυδαίας φάρσας και την εκπλήρωση κάποιων άρρωστων ορέξεων, οι υπάλληλοι που βγάζουν τα εισιτήρια προφανώς έχουν βάλει σκοπό της επαγγελματικής τους ευημερίας να ισοκατανέμουν τα βρέφη σε κάθε σημείο του πλοίου… έτσι ώστε όπου και να καθίσεις να έχεις σε hearing distance ένα δυστυχισμένο μωρό που θα κλαίει! Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς, το κάνουν επίτηδες. Πρέπει να υπάρχει στο σύστημα των εισιτηρίων ένας ειδικός αλγόριθμος που να κατανέμει ένα μωρό σε κάθε κομμάτι του πλοίου. Δεν έχω ταξιδέψει ΠΟΤΕ χωρίς να ακούω μόνιμη υπόκρουση το έντονο κλάμα ενός μωρού. Έχω φτάσει στο σημείο, απελπισμένος, να έχω σηκώσει τη μπλούζα μου, να έχω βγάλει το βυζί μου έξω και να είμαι έτοιμος να το θηλάσω μπας και σταματήσει.



3. Ο κόσμος του νησιού.



Ο πληθυσμός του νησιού είναι κάτι ανάλογο με την κινητικότητα στα καράβια. Το χειμώνα τα νησιά ερημώνουν. Βγαίνεις έξω από το σπίτι και βλέπεις πιο οικείες φάτσες από όσες βλέπεις μες στο σπίτι. Περπατάς 100 μέτρα και έχεις χαιρετήσει 50 άτομα. Οι ντόπιοι οδηγούν στη μέση του δρόμου κι ας είναι διπλής κατεύθυνσης, με ταχύτητες που αγγίζουν τζετ αεριωθούμενο γιατί νιώθουν ότι είναι μόνοι τους πάνω στο νησί, βρίσκεις να παρκάρεις όπου θέλεις, και οι μόνες ουρές που βλέπεις σε υπηρεσίες ή τράπεζες είναι οι φουντωτές ουρές από τις γάτες που κάθονται αμέριμνες απέξω.

Το καλοκαίρι από την άλλη, τα περισσότερα ελληνικά βουλιάζουν από κόσμο, οι περισσότεροι από τους οποίους θέλουν να ξεσαλώσουν. Οι άνθρωποι στις παραλίες είναι περισσότεροι από τους κόκκους της άμμου πάνω στους οποίους λιάζονται, οι τουρίστες οδηγούν τα ενοικιαζόμενα στη μέση του δρόμου κι ας είναι διπλής κατεύθυνσης, με ταχύτητες που αγγίζουν τζετ αεριωθούμενο γιατί δεν κοιτάνε το δρόμο αλλά χαζεύουν τα τοπία, δε βρίσκεις να παρκάρεις ούτε το φουσκωτό σου σωσίβιο μες στη θάλασσα και οι ουρές στα σούπερ-μάρκετ και τις τράπεζες είναι τόσο μεγάλες που φαίνονται από το απέναντι νησί.



4. Τα ζώα.



Εκτός από τα ενοχλητικά έντομα υπάρχουν και τα ζώα. Κι αυτά ενοχλητικά. Για παράδειγμα, κάθε πρωί στις 5 ξυπνάμε από τα κακαρίσματα του κόκορα. Ο κόκορας έχει δώσει άλλη έννοια στις λέξεις «ενοχλητικός γείτονας». Οκέι στην Αθήνα είχα το μικρό κοριτσάκι της οικογένειας Αλβανών που έμεναν από πάνω και που μπορεί να ξύπναγε μες στη νύχτα και να έκλαιγε γοερά χωρίς λόγο ή που περπάταγε με τόσο βαριά βήματα που μες στη ντάγλα του ύπνου μου νόμιζα ότι είμαι εβραίος που κρύβεται κάτω από το πάτωμα κι από πάνω παρελαύνουν τα SS και με ψάχνουν. Αλλά όχι κάθε πρωί στις 5 κικιρίκου και κικιρίκου! Ήρθα εγώ στη φωλιά σου ρε φίλε σου να αρχίσω τα «Γιουχουου! Καλήμερα! Τι ωραία μέρα!» ενώ εσύ κοιμάσαι ή βατεύεις τις κότες?

Είναι μάταιο να προσπαθήσεις να αγνοήσεις τον κόκορα γιατί τη ζημιά του την έχει κάνει. Οι αψυχολόγητες χουλιγκανικές κραυγές του έχουν ξυπνήσει ό,τι πουλάκι κυκλοφορεί τριγύρω και αυτά με τη σειρά τους, ενοχλημένα φαντάζομαι, αρχίζουν τα τιβίσματα. Είναι τόσο πολλά και πρέπει να έχουν τις φωλιές τους τόσο κοντά στο παράθυρό μας που νιώθω ότι αν ανοίξω τα μάτια μου θα δω ένα σμήνος από σπουργιτάκια και καναρινάκια να έρχονται καταπάνω μου. Angry birds live edition.



Στο δρόμο μπορείς άνετα να συναντήσεις γελάδια να βόσκουν, προβατάκια, άλογα να χλιμιντρίζουν και γαϊδούρια να γκαρίζουν. Τόση φύση και ζώα στην Αθήνα τα έβλεπα μόνο σε ντοκιμαντέρ. Αφού τον πρώτο καιρό περπάταγα, χάζευα τα ζώα και νόμιζα ότι θα ακουστεί από κάπου η φωνή του Ατένμπορο να αφηγείται τις ζωές μας.




Δεν έχω πολύ καιρό εδώ. Φαντάζομαι θα συναντήσω κι άλλες δυσκολίες, ελπίζω όχι, αλλά με σιγουριά μπορώ να πω ότι η ζωή εδώ είναι πιο φυσιολογική από την αστική ζούγκλα της Αθήνας. Όλες οι αντικειμενικές δυσκολίες που προκύπτουν και θα προκύψουν ξέρω ότι στο τέλος θα περάσουν αδιάφορες. Γιατί εγώ έχω το αλεξικέραυνό μου. Που μαζεύει όλες τις δυσκολίες, ακόμα κι αν έχουν την ένταση κεραυνών και τις γειώνει. Το αλεξικέραυνό μου, το κορίτσι που αυτή τη στιγμή που γράφω το ποστ μου σιδερώνει υπομονετικά τις μπλούζες μου. Και που σε καθημερινή βάση προσπαθεί να εξαφανίσει κάθε τσαλάκωμα και κάθε στραβή πτυχή του παράξενου χαρακτήρα μου. Με υπομονή, αγάπη και πολύ γκρίνια.


Το «μαζί σου και στην άκρη του κόσμου» δε μου φαντάζει καθόλου μεγάλη κουβέντα.



Υ.Γ.1 Αν άντεξες και διάβασες μέχρι εδώ πάρε δώρο μια γάτα-Χίτλερ.

Υ.Γ.2 Και κάτι αφιερωμένο στο blog.