31 Δεκ 2010

Παραμονή Πρωτοχρονιάς

Αυτό ήταν. Τέρμα με τον κυνισμό. Το 2010 την πήγε πίπα κώλο την Ελλαδίτσα μας, οπότε καθώς το αφήνουμε πίσω και με τον ερχομό του νέου έτους, αναλογικά αν το δεις το πράμα, το 2011 πρόκειται να είναι μια πολύ καλή χρονιά. Βασικά είμαι σίγουρος πως θα είναι μια γαααααμάτη χρονιά. Για όλο τον πλανήτη. 

Όλοι οι πόλεμοι θα σταματήσουν. Θα βρεθεί φάρμακο για τον καρκίνο και για το AIDS, το οποίο θα είναι σε μορφή βοτάνου που θα μπορεί να το καλλιεργεί ο οποιοσδήποτε στον κήπο του και δε θα κοστίζει τίποτα. Οι καραφλοί θα βγάλουν μαλλιά και τα νέα παιδιά θα σταματήσουν να γίνονται Ολυμπιακοί. Προς το Μάρτιο θα βρέξει 500ευρα για μια εβδομάδα, ενώ το Μάιο θα αρχίσουν να μιλάνε τα κουνέλια. Βασικά δε θα μιλάνε απλά, αλλά θα λένε ωραία ανέκδοτα, ξεκαρδιστικά ανέκδοτα, ανέκδοτα που δε θα χρειάζεται να είσαι κουνέλι για να τα καταλάβεις αλλά θα προσθέτουν μια νέα, χιουμοριστική κουνελένια ματιά στα ανθρώπινα δρώμενα που θα μας κάνει να γελάμε καλοπροαίρετα με τα χάλια μας και θα μας γεμίσει αισιοδοξία. Τον Αύγουστο η Γερμανία θα περάσει οικονομική κρίση και θα μας ζητήσει δανεικά κι εμείς από μεγαλοψυχία θα τους δανείσουμε με το χαμηλότερο επιτόκιο, ενώ τον Οκτώβρη θα έρθουμε σε επαφή με τον πρώτο εξωγήινο πολιτισμό από ένα μακρινό πλανήτη. Τα εξωγήινα πλάσματα θα χέζουν τη νοστιμότερη σοκολάτα και θα κατουράνε τη δροσερότερη λεμονάδα, οπότε όλοι θα θέλουμε έναν για φιλοξενούμενο. 

Όσον αφορά στον phantom, το 2010 ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες του σύμπαντός του και βρήκε αυτό που είχε σταματήσει να ψάχνει γιατί ήταν πεπεισμένος ότι δεν επρόκειτο να το βρει ποτέ. Ευτυχώς, σε αντίθεση με τον Άη-Βασίλη, αυτό που ονειρεύεσαι υπάρχει, αρκεί να επιμείνεις και να το παρενοχλήσεις όσο χρειάζεται μέχρι να το κερδίσεις και μετά να το κρατήσεις ασφυκτικά για να μην το χάσεις ποτέ. Ξέρεις εσύ (κλείνω το μάτι)... Ναι Μ. μην κοιτάς πίσω από τον ώμο σου, για σένα μιλάω. :*

Με αγχώνει λίγο η Πρωτοχρονιά, γιατί από το γενικότερο γιορτινό κλίμα τριγύρω νιώθω να μου επιβάλλεται ότι πρέπει να την περάσω καλά. Φέτος ας μην το κάνουμε έτσι. Ας μην στριμωχτούμε σαν τα ποντίκια σε marlboroκαπνισμένα καταγώγια με κακόφωνους στολισμένους σαν λαμέ χριστουγεννιάτικα δέντρα τραγουδιστές να μας εύχονται καλή χρονιά, ούτε καλεσμένοι σε σπίτια με τον μισό κώλο στον αέρα καθώς είμαστε στριμωγμένοι στην άκρη ενός ξεφτισμένου καναπέ παρέα με άτομα που βλέπουμε μόνο μια δυο φορές το χρόνο σε πάρτι γενεθλίων ή επετείων μόνο και μόνο για να νιώσουμε ότι είμαστε κοινωνικοποιημένοι. Δεν τρέχει κάτι αν ο νέος χρόνος μας βρει μόνους ή με την καλή που αγαπάμε ή την οικογένειά μας, χωρίς τα λαμέ μας αλλά με μια φαρδιά πιτζάμα, χωρίς πλουσιοπάροχο γεύμα αλλά με κάτι απλό κι εύγευστο, χωρίς στολίδια, φανφάρες, πολυτέλειες και μουσικές αλλά μόνο με το μεγαλύτερο και λαμπρότερο στολίδι που έχει ένας άνθρωπος. Το χαμόγελό του. :)

Ετοιμάσου λοιπόν φέτος να γεμίσει το πρόσωπό σου με ένα τεράστιο γαμημένο χαμόγελο μέχρι να κοντέψει το κεφάλι σου να κοπεί στα δύο.

Σήμερα δε χρησιμοποιήσαμε καμία αγγλική λέξη (ζορίστηκα λίγο, βοήθησε που ήταν μικρό το ποστ) αλλά είχα δηλώσει πως θα προσπαθήσω να τις μειώσω. Και μες στο 2011 αποφάσισα ό,τι δηλώνω να γίνεται. Για να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει να ξεκινήσεις από τα μικρά πράγματα. Και στην πορεία θα βλέπεις τα μεγάλα να αλλάζουν από μόνα τους.

Καλή χρονιά σε όλους!


21 Δεκ 2010

Το φετινό Χριστουγεννιάτικο ποστ

Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Φωτάκια. Άη-Βασίλης. Με αυτά είναι συνυφασμένη η γιορτή των Χριστουγέννων. Ίσως και με τα δώρα. Βασικά με τα ψώνια γενικότερα. Χμμ και με το φαί είναι συνυφασμένα τα Χριστούγεννα: γαλοπούλες, σοκολατομελομακάρονα, κουραμπιέδες, you name it, we eat it. Επίσης με το χιόνι, τις ευχετήριες κάρτες, τα κάλαντα, το λίγο παραπάνω αλκοόλ, την οδήγηση υπό την επήρεια, το τζόγο, τη μοναξιά, την εγκατάλειψη της τρίτης ηλικίας, τη θλίψη. Την απόγνωση γενικά. Αυτά χαρακτηρίζουν τις γιορτές.

Η αντίδρασή μου στις γιορτές θυμίζει το σκηνικό μιας ταινίας που είχε βγει πριν 4-5 χρόνια, μια από αυτές τις ποιοτικές, συναισθηματικές ταινίες που μου αρέσουν. Ήταν το Land of the Dead του Ρομέρο. Στην ταινία αυτή, ο κόσμος έχει γεμίσει ζόμπι, η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει μετατραπεί σε λυσσασμένους νεκροζώντανους που ψάχνουν με μανία για ανθρώπινη σάρκα περισσότερο κι απότι ένας παρθένος 17χρονος αναζητά γυμνά γυναικεία κορμιά στο ίντερνετ, ενώ οι επιζήσαντες κρύβονται για να μη γίνουν γαλοπούλα στη θέση της γαλοπούλας. Οι επιζήσαντες κάποια στιγμή διαπιστώνουν ότι κάθε φορά που ρίχνουν πυροτεχνήματα στον ουρανό, τα ζόμπι σταματάνε ό,τι κάνουν εκείνη την ώρα (εδώ που τα λέμε τα ζόμπι δε φαίνεται να έχουν ιδιαίτερες ασχολίες εκτός από το να τεντώνουν τα χέρια και να περπατάνε σαν συγκαμένα) μένουν ακίνητα και κοιτάζουν υπνωτισμένα τον ουρανό. Έτσι οι επιζήσαντες βρίσκουν την ευκαιρία να τους επιτεθούν στα κρυφά και να τους κάνουν τα μυαλά ένα με την άσφαλτο.

Ακριβώς σαν τα ζόμπι που χαζεύουν τα πυροτεχνήματα στην ταινία του Ρομέρο, έτσι υπνωτίζομαι κι εγώ με τα φωτάκια. I cant help it, αυτά τα μικρά πολύχρωμα παλλόμενα λαμπάκια συντονίζονται με τα ραδιοκύματα του εγκεφάλου μου και προβάλλουν στην οθόνη του μυαλού μου παιδικές αναμνήσεις και εικόνες από γιορτές και παιδικά πάρτη, ήχους από αθώα παιδικά γέλια και χριστουγεννιάτικα κάλαντα, γεύσεις από ζεστό μαμαδίσιο σπιτικό φαί και σοκολατομελομακάρονα, ξετύλιγμα δώρων, χουχούλιασμα στο ζεστό πάπλωμα αγκαλιά με το νέο παιχνίδι, βόλτες στη στολισμένη γειτονιά με τα αυτιά και τα μάγουλα κόκκινα από το κρύο, αγάπη, χριστουγεννιάτικο πνεύμα…SNAP OUT OF IT PHANTOM!

Φωτάκια, φωτάκια παντού βλέπεις φωτάκια, όχι μόνο σε χριστουγεννιάτικα δέντρα αλλά και σε μπαλκόνια, κολώνες, τέντες, κάγκελα, παγκάκια, you name it they light it. Οι δήμοι που δεν έχουν φαντασία ή λεφτά για μια διακόσμηση της προκοπής, έχουν πετάξει φωτάκια με το κιλό πάνω σε ό,τι δέντρο έχει η πλατειά τους, λες κι έχουν απλώσει φωσφοριζέ δίχτυα και προσπαθούν να ψαρέψουν περιστέρια. Έτσι αντί για φωτισμένα έλατα, οδηγείς στις κεντρικές οδούς και βλέπεις να φέγγουν πεύκα, λεμονιές, ελιές, νερατζιές, θάμνοι, λες και ξέσπασε πυρκαγιά κι έχουν λαμπαδιάσει όλα.

Δε θα αρνηθώ ότι μου αρέσει αυτή η μαζική διάθεση για γιορτή, αυτό το υπερβολικό παραφορτωμένο γιορτινό πνεύμα αυτής της εποχής. Είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσουν τα Χριστούγεννα, τα θεωρώ big deal και θέλω να τα περνάω με τους ανθρώπους που αγαπώ, όσο πιο ξεχωριστά και «μαγικά» γίνεται. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.

Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο για παράδειγμα. Ίσως γνωρίζεις ότι το στόλισμα του ελάτου πρόκειται για ξενόφερτο έθιμο κι ότι το αντίστοιχο ελληνικό είναι να στολίζουμε ένα καραβάκι. Προσωπικά, καλύτερα να μη στολίσω τίποτα παρά να έχω ένα φωτισμένο Δημητρούλα στο σαλόνι μου λες και κάνω μνημόσυνο σε ναυτικό.


Γνωρίζεις όμως ότι το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι γερμανικό έθιμο? Στη Γερμανία εμφανίστηκε το πρώτο στολισμένο δέντρο το 1539. Πώς νιώθεις τώρα που έμαθες ότι ξόδεψες τόσα λεφτά για το δέντρο, πέρασες κρίση άσθματος από τη σκόνη ξεπακετάροντας τα περσινά στολίδια και κόντεψες να γκρεμιστείς από την καρέκλα καθώς τεντωνόσουν να ισορροπήσεις το αστέρι στην κορυφή κι όλα αυτά γιατί? Για να διαφημίσεις και να αναπαράγεις ένα ξενόφερτο έθιμο και μάλιστα των Γερμανών, αυτών που μας έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο με τα λεφτά τους και μας ρουφάνε το αίμα ευρώ-ευρώ, επειδή ήταν πιο ευκολόπιστοι και πίστεψαν την παροιμία του Αισώπου για το μυρμήγκι που αποταμίευε όλο τον χρόνο ενώ το τζιτζίκι που μόνο γλένταγε στο τέλος πήρε τα αρχίδια του.

Ανέκαθεν οι δήμαρχοι των Αθηναίων έδιναν μεγάλη σημασία στο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος. Ο Αβραμόπουλος για παράδειγμα είχε βάλει σκοπό της ζωής του να έχει η Αθήνα το ψηλότερο δέντρο στην Ευρώπη, έτσι σαν γνήσιος Έλληνας παγαπόντης έφτιαξε ένα τεράστιο μακρύ παλούκι, το τοποθέτησε κάθετα στην πλατεία και του έβαλε φωτάκια τα οποία ενώνονταν στην κορυφή και απλώνονταν προς τα κάτω σαν γαϊτανάκι θυμίζοντας περισσότερο κολώνα της ΔΕΗ της οποίας ξεκόλλησαν τα καλώδια και πετάνε σπίθες και λιγότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Στη θητεία του Κακλαμάνη κατέστη φανερό πόσο σπουδαίο ήταν γι’αυτόν το χριστουγεννιάτικο δέντρο του όταν έβαλε ματατζήδες να το φυλάνε μην γίνει παρανάλωμα του πυρός από τους αναρχικούς και τους διαδηλωτές κι αντί για δέντρο θα μιλούσαμε μετά για τη μεγαλύτερη λαμπάδα στην Ευρώπη.

Ο τωρινός δήμαρχος όντας οικολόγος και περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένος (σύμφωνα με δημοσίευμα του Βήματος που μπορείς να διαβάσεις κάνοντας κλικ ΕΔΩ –για να μη νομίζεις ότι το βγάζω από το μυαλό μου) τοποθέτησε το «ψηλότερο φυσικό δέντρο» για να «συνδυάσει το μήνυμα της οικολογικής συνείδησης με το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων». Αν καταλαβαίνω καλά, έκοψε το ψηλότερο έλατο και σκοπεύει να το τοποθετήσει στο κέντρο της πλατείας για να δείξει ότι είναι οικολόγος... Είναι σαν να παίρνω το ψηλότερο και παχύτερο κοάλα, να το σκοτώνω, να το κρεμάω ανάποδα στη μέση της πλατείας με ένα κασκόλ του ολυμπιακού κι ένα φακό στον κώλο και να δηλώνω ότι θέλω να συνδυάσω το μήνυμα του αθλητισμού με την αγάπη μου για τα ζώα!

Και τι είναι πια αυτή η ανάγκη των δημάρχων μας να θέλουν συνεχώς να αποδείξουν ότι έχουν το ψηλότερο something στην Ευρώπη? Μήπως πηγάζει από κάποια ενδόμυχη ανάγκη τους να αποζημιώσουν έλλειψη μεγέθους σε κάποιον άλλο τομέα? Μήπως είναι πολύ κοντοί ξέρω γω ή τον έχουν μικρό και κουβαλάνε απωθημένα?

Μεγάλα στολισμένα δέντρα δεν υπάρχουν μόνο στις πλατείες. Υπάρχουν και στα εμπορικά κέντρα. Για παράδειγμα πριν 2 βδομάδες στο Mall στο Μαρούσι η Έρικα Πρεζεράκου παρέα με τις Μέλισσες (μια ατάλαντη μπάντα που ξεπήδησε από τα X-Factor κι έκτοτε φυτοζωεί στη μουσική βιομηχανία κάνοντας κάτι τέτοιες αρπαχτές), τη Νόνη Δούνια κι έναν άγνωστο γόη που κάνει την αρσενική γλάστρα της Μενεγάκη (Φαίδων Κεφαλέας) έδωσαν το σύνθημα να ανάψουν τα φώτα του χριστουγεννιάτικου δέντρου του εμπορικού κέντρου καθώς ήταν περιτριγυρισμένοι από πλήθος κόσμου με σακούλες γεμάτες ψώνια στα χέρια τους. Χιλιάδες πρόγονοί μας πολέμησαν κι έδωσαν τη ζωή τους σε μάχες για να απολαμβάνουμε εμείς τέτοιες ελευθερίες...

…Για να μπορούμε να συγκεντρωνόμαστε σε εμπορικούς καταναλωτικούς ναούς όπως το Mall απαρτιζόμενους από κυψέλες πολυεθνικών εταιριών (Zara, Bershka, Publib, Bsb, you name it we buy it) προσπαθώντας με το ένα χέρι να ισορροπήσουμε τις σακούλες από υπερκοστολογημένες σαβούρες που δε χρειαζόμαστε ή που θα έχουν χαλάσει στον πρώτο μήνα χρήσης τους, ενώ με το άλλο χέρι πασχίζουμε να τραβήξουμε φωτογραφία με το κινητό μας τη ψωνισμένη πρώην αθλήτρια, τους μουσικούς που τους βάζουν με το ζόρι μες στα αυτιά μας οι γκέι μανατζέρ τους μέσα από τα πληρωμένα ραδιόφωνα-μπατονέτες και τα 2 αποτυχημένα μοντέλα που νομίζουν πως στη ζωή πας μπροστά αν έχεις ωραίο χαμόγελο και σφιχτό κώλο, οι οποίοι όλοι αυτοί με σύμβολο ένα τεράστιο ξενόφερτο δέντρο προσπαθούν να προμοτάρουν ένα θρησκευτικό πανηγύρι ευλογημένο από τον καταναλωτισμό θέλοντας να γιορτάσουν τη γέννηση κάποιου, ο οποίος θα είχε ξεράσει τα σωθικά του από την αηδία στη θέα του κενού, αποχαυνωμένου από τον καπιταλισμό συγκεντρωμένου πλήθους του Mall.

Δεν ξέρω αν έχεις ακούσει τη φετινή χριστουγεννιάτικη ραδιοφωνική διαφήμιση των Jumbo. Είναι ο ορισμός του mindfuck, το απόλυτο manipulation. Ξεκινάει με ένα παιδάκι το οποίο με σπαρακτική, λυπημένη παιδική φωνούλα ανακοινώνει στον πατέρα του ότι γνωρίζει πως περνάμε δύσκολους οικονομικούς καιρούς και δε θέλει δώρο για φέτος. Έχει πάρει ένα τόσο σπαραξικάρδιο ύφος λες και είναι αυτό το μυξιάρικο κρητικόπουλο που παίζει στο Νησί και μόλις έμαθε ότι έχει λέπρα. Ο πατέρας αρχίζει να τραγουδάει ότι «στην καρδούλα του παιδιού δε μπαίνει φόρος» και ότι θα κάνει τα πάντα για να μπορέσει το καμάρι του να νιώσει τη μαγεία των Χριστουγέννων αγοράζοντάς του ένα παιχνίδι από τα Jumbo, λες και δε μπορεί να βρει 5 ευρώ να του αγοράσει ένα κουκλάκι αλλά κάνει λες και θα χρειαστεί να πάρει πίπες στο διευθυντή του ή να πουλήσει το ένα του νεφρό για το δώρο. Πρόκειται για μια άκρως ύπουλη διαφήμιση που περνάει με υπολανθάνοντα συναισθηματικό εκβιασμό στο υποσυνείδητο των γονιών ότι ο μόνος τρόπος να δείξουν την αγάπη τους στα παιδιά είναι να τους αγοράσουν το νέο πανάκριβο βενζινοκίνητο τηλεκατευθυνόμενο με τις ζάντες αλουμινίου και τις τουρμπίνες που πετάνε φλόγες, αλλιώς θα καταστραφεί η παιδική τους αθωότητα για πάντα ή ξέρω γω θα χάσουν την παρθενιά τους.

Παρόμοιες παραπλανητικές διαφημιστικές τακτικές βίωσα πρόσφατα με έναν τύπο από του οποίου το μαγαζί πήραμε τα φωτιστικά του δωματίου μου στο νέο σπίτι. Ο τύπος δήλωνε παντού με επιγραφές πως το μαγαζί είναι υπό διάλυση και πως πουλάει τα πάντα σε τιμή κόστους. Εμείς το πιστέψαμε και κάναμε μερικές αγορές θεωρώντας ότι βρήκαμε ευκαιρίες, μέχρι που μάθαμε ότι το συγκεκριμένο μαγαζί δηλώνει υπό διάλυση τα τελευταία 12 χρόνια! Τώρα η συμβίωσή μου με τα νέα φωτιστικά είναι συναρπαστική. Κάθε μέρα που περνάει χωρίς να εκραγούν/καούν/σπάσουν από μόνα τους (you name it theyll do it -probably) είναι ένας μικρός θρίαμβος.

Για το τέλος άφησα τον βασικότερο εκπρόσωπο τον Χριστουγέννων, τον PR αυτής της γιορτής, τον πιο πολυσυζητημένο πολυτραγουδισμένο και χιλιοπαιγμένο στην τηλεόραση άγιο, τον πιο γνωστό μετά τον Άη γαμήσου και τον πιο ξακουστό μετά τον Άη-ποντ: Τον Άη Βασίλη. Κατά κόσμον Santa Claus. Αυτές τις μέρες όπου και να κοιτάξεις θα δεις την κόκκινη στολή του, την άσπρη γενειάδα και τη μεγάλη του κοιλιά να δεσπόζει επιβλητικά άλλοτε σε μπαλκόνια, άλλοτε σε αφίσες, σε κουκλάκια, σε διαφημιστικά, σε ταινίες. Όπως βλέπεις εγώ τον έχω μέχρι και σε κεράκια.

Μιας κι έκανα την αρχή, θα σου δείξω και την υπόλοιπη διακόσμηση για να μη μείνεις με την περιέργεια και μετά συνεχίζω:

Το μίνι δεντράκι παρέα με τους φίλους του

Τα φωτάκια στο μπαλκόνι με φόντο τα φρεσκοπλυμένα ρούχα

Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα ακούμπησε μέχρι και τη ντουλάπα
Μένει να βάλω ένα παγοδρόμιο στο μπαλκόνι και μερικούς πάγκους με μαλλί της γριάς στην είσοδο και θα έχω δημιουργήσει μια μικρογραφία του χριστουγεννιάτικου Ζαππείου στο σπίτι μου!

Λέγαμε λοιπόν για τον Άη-Βασίλη. Ό,τι ήταν να ειπωθεί γι’αυτόν έχει ειπωθεί, από το πόσο επιστημονικά αδύνατον είναι να μοιράσει τα δώρα σε δισεκατομμύρια παιδιά ανά τον κόσμο μέσα σε ένα βράδυ μέχρι αναλύσεις επί αναλύσεων για το ποιες πράξεις καθιστούν naughty το ένα παιδί και nice το άλλο ή συζητήσεις για τις στυλιστικές του επιλογές (φήμες λένε ότι τον ντύνει η Coka Cola) ενώ η πιο πρόσφατη επικρατούσα άποψη είναι... *SPOILER ALERT –αν είσαι κάτω των 8 μην διαβάσεις παρακάτω-* ...ότι δεν υπάρχει.

Αυτό όμως που δεν ακούγεται συχνά είναι ότι ο Santa Claus δεν είναι ο Άγιος Βασίλης αλλά ο Άγιος Νικόλαος.

Κατ'αρχάς δες πώς είναι ο Santa Claus (Santa Nicolas)


Και πώς είναι ο δικός μας Άη-Βασίλης.


Έχουν τόση ομοιότητα όση κι η Πέγκυ Ζήνα με τη Χάρις Αλεξίου. Η μία είναι εμπορική κι η άλλη αντιπροσωπεύει την ποιότητα.

Οπότε κάθε φορά που θα δεις σε κάποιο εμπορικό κέντρο ή μαγαζί ή πολυσύχναστο πεζόδρομο έναν (κατά πάσα πιθανότητα κακοπληρωμένο μετανάστη) ντυμένο με κόκκινα ρούχα, ψεύτικα μούσια και ψεύτικη κοιλιά, η οποία θα έρχεται σε αντίθεση με το συνήθως αποστεωμένο από τις στερήσεις  πρόσωπο, θα ξέρεις ότι βλέπεις τον δυτικό Άη-Νικόλα. Στο μπαλκόνι της γειτόνισσάς σου? Έχουν κρεμάσει τον Άη Νικόλα. Έχει χριστουγεννιάτικη ταινία στην τηλεόραση? Σίγουρα με τον Άη-Νικόλα. Τα κεράκια που έχω εγώ στο δωμάτιό μου? Yep, ο Άη-Νικόλας. Ποιος θα σου φέρει τα δώρα φέτος?.. εχμ.. βασικά κανένας, το μόνο δωράκι που μπορεί να σου έρθει είναι κανας λογαριασμός ή χαρτί απόλυσης από τη δουλειά, so dont get your hopes too high.

Τον Santa Claus εμείς οι Έλληνες τον μετατρέψαμε σε Άη-Βασίλη γιατί αυτός ήταν ο κοντινότερος μεγάλος Άγιος προς τα Χριστούγεννα αλλά και γιατί στο βιογραφικό του Άη-συνονόματού μου υπάρχει η εξής ιστορία: Όταν ο original Άη-Βασίλης ήταν δεσπότης σε μια πόλη, μπήκε μια μέρα ένας τύραννος και με το έτσι θέλω απαίτησε να του δώσουν όλοι τους θησαυρούς τους αλλιώς θα τους έπαιρνε τα κεφάλια ή θα τους πηδούσε όλες τις παρθένες or something like that φαντάζομαι. Οι κάτοικοι δεν ήξεραν ότι we never negotiate with terrorists και μάζεψαν ό,τι πολύτιμο είχαν και τα πήγαν στο δεσπότη τον Άη-Βασίλη γιατί τον εμπιστεύονταν. Εκείνος προσευχήθηκε για βοήθεια, οπότε και κατέβηκε ένας άγγελος μαχητής με σπαθιά και ιστορίες, φαντάσου τον κάτι σαν το Σβαρτζενέγκερ όταν έπαιξε τον Κόναν το βάρβαρο αλλά με φτερά, και άλλαξε τα φώτα στον τύραννο και τα τσιράκια του. Όταν ο τύραννος τράπηκε σε φυγή ο Άη-Βασίλης ήθελε να ξαναμοιράσει πίσω τα χρυσαφικά που είχαν συγκεντρωθεί μπροστά του, έλα όμως που δεν ήξερε σε ποιόν αντιστοιχεί το καθετί. Έτσι έφτιαξε πίτες κι έβαλε μέσα κι από ένα θησαυρό και τις μοίρασε και τελικά ως δια μαγείας ή ως εκ θαύματος (ή ως εκ εκκλησιαστικής μυθοπλασίας -όπως το πάρει κανείς) κατέληξε σε κάθε οικογένεια το κομμάτι θησαυρού που της αναλογούσε. Τώρα έμαθες και την προέλευση της βασιλόπιτας.

Βέβαια ούτε ο δυτικός Santa Nicolas έχει καμία σχέση με το δικό μας Άη-Νικόλα αλλά whatever, το θέμα είναι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και γενικά να έχουμε πάντα ένα λόγο να γκρινιάζουμε για κάτι στα blogs μας.

Αρκετά όμως με τις αναλύσεις, πες όπως θες τον χοντρό Άγιο, ούτως ή άλλως δώρο δε θα σου φέρει. Τουλάχιστον εσύ αυτές τις μέρες βγες να το γιορτάσεις! Φόρα τα καλά σου, πήγαινε στο πρώτο ρεβεγιόν που θα σε καλέσουν, φάε ό,τι κακομαγειρεμένο κρεατικό έχει φτιάξει η οικοδέσποινα, πιες μπιτόνια απότι μπόμπα σε σερβίρουν -αρκεί να έχεις κάποιον να σε γυρίσει σπίτι, αντάλλαξε κακόγουστα δώρα, χάσε τη μισή σου περιουσία στα χαρτιά, προσποιήσου ότι περνάς καλά και "μαγικά" όπως κάνουν οι περισσότεροι τις γιορτινές μέρες και γενικά κάνε τις φετινές γιορτές σου αξέχαστες. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να καταλήξεις στο τέλος της βραδιάς γονατιστός στο πάτωμα του μπάνιου, αγκαλιά με τη λεκάνη της τουαλέτας να κοιτάς εξουθενωμένος τα ξερασμένα απομεινάρια της γαλοπούλας ανάμεσα σε υγρά από βότκες, ουίσκια και τη χολή σου και να σκέφτεσαι πόσο κρίμα είναι που το δύστυχο πουλερικό κατέληξε εκεί ενώ εσύ έκανες τόσο κόπο να το μασουλάς όλο το βράδυ.

Καλά Χριστούγεννα!!!! :)



14 Δεκ 2010

3 σε 1



1. Βραδιά ποίησης.

Προχθες το απόγευμα συνόδευσα τον swift σε μια εκδήλωση όπου θα βραβεύονταν τα 6 καλύτερα κείμενα ενός ηλεκτρονικού διαγωνισμού διηγήματος το οποίο διοργάνωνε η ιστοσελίδα artmag.gr  για να «προωθήσει τη γραφή και να δώσει το κίνητρο στους ανθρώπους να γράψουν», όπως δήλωσαν. Δηλαδή για να διαφημιστεί το site.

Φτάσαμε κατά τις 6 παρέα με άλλους 2 γνωστούς σε έναν πολυχώρο στον Πειραιά, πρώην συνοικιακό κινηματογράφο που θύμιζε μικρή αίθουσα εκδηλώσεων βιβλιοπωλείου. Όταν αρχίσαμε να παραγγέλνουμε τους Νες και τις ζεστές σοκολάτες μας, ακούσαμε με έκπληξη από τη σερβιτόρα ότι δε σερβίρουν καφέδες παρά μόνο ποτά ή πορτοκαλάδα. Δηλαδή σε μια αίθουσα με αέρα βιβλιοπωλείου στις 6 το απόγευμα έπρεπε ντε και σώνει να κατεβάσεις ξύδια ή να πιείς ξινισμένη πορτοκαλάδα στυμμένη από το πρωί.

Επειδή κάθε φορά που παραγγέλνω πορτοκαλάδα μετανιώνω τα 3 μίνιμουμ ευρώ που μου τη χρεώνουν γιατί σκέφτομαι πόσα κιλά πορτοκάλια θα αγόραζα με 3 ευρώ, αποφασίσαμε να παραγγείλουμε μπυρόνια. Τα οποία μας χρεώθηκαν 7 ευρώ το ένα.. ούτε στο Balux να είχαμε βγει για ποτό.

Η εκδήλωση άνοιξε με μια τριμελή μπάντα η οποία έπαιζε ορχηστρικά theme songs από ταινίες μεταξύ των οποίων το χιλιοπαιγμένο Requiem for a dream αλλά και το theme του Εξορκιστή (κατά τη διάρκεια του οποίου φωνάζαμε hell yeahs και κάναμε devil horns με τα δάχτυλα). Όταν τελείωσαν και μετά από ένα σύντομο χαιρετισμό της επιτροπής από την οποία το πιο γνωστό όνομα σε μένα ήταν ο Μάνος Κοντολέων ξεκίνησε η ανακοίνωση των νικητών.

Ο swift παρότι είναι ρεαλιστής, σεμνός και μερικές φορές αρκετά ηττοπαθής είχε φορέσει το καλό του παντελόνι, είχε φρεσκοξυριστεί και ενώ γνώριζε πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσει ένα διήγημα ανάμεσα σε 269 άλλες συμμετοχές, είμαι σίγουρος πως στο βάθος του μυαλού του είχε μια αμυδρή ελπίδα ότι μπορεί να άκουγε το όνομά του. Όπως άλλωστε θα ελπίζαμε όλοι στη θέση του.

Τη διαγωνιζόμενη ιστορία του swift την είχα διαβάσει και παρόλο ότι μου άρεσε πολύ δεν πίστευα ότι θα κατέληγε ανάμεσα στις νικητήριες. Όχι γιατί ο swift δεν είναι γεννημένος λογοτέχνης (για λογοτέχνης μπορεί, για φωτογράφος σίγουρα) αλλά γιατί σε κάτι τέτοιους διαγωνισμούς από έντυπα ηλεκτρονικά ή μη, που αυτοπροσδιορίζονται ως οάσεις κουλτούρας ή δίαυλοι προώθησης της τέχνης, πιστεύω ότι βραβεύονται οι κραυγαλέα λογοτεχνικές ιστορίες. Ιστορίες γεμάτες από λογοτεχνικά τρικ εντυπωσιασμού, πομπώδεις δύσκολες λέξεις, δυσνόητα νοήματα, ιστορίες που κάνουν ΜΠΑΜ ότι τις έχει γράψει λογοτέχνης, λεξιπλάστης, ψαγμένος κουλτουριάρης τύπος.

Κάτι σαν τα βραβεία Όσκαρ. Στα οποία θα έπρεπε να αντικαταστήσουν τη λέξη «Καλύτερο» με «Περισσότερο», για παράδειγμα αντί για «Καλύτερο Μοντάζ» θα έπρεπε να λένε «Περισσότερο Μοντάζ» μιας και βραβεύουν ταινίες όπου το μοντάζ είναι κραυγαλέο, ώστε άτομα που δεν έχουν ιδέα από μοντάζ να το αντιλαμβάνονται ή το «Καλύτερα Εφέ» θα έπρεπε να μετονομαστεί σε «Περισσότερα Εφέ» μιας κι εκεί ακολουθούν την ίδια λογική βραβεύουν τα εφέ που βγάζουν μάτι κι όχι αυτά που ξέρω γω είναι λιγοστά αλλά πετυχημένα κι εξυπηρετούν απλά τους σκοπούς του σεναρίου και του σκηνοθέτη και δεν έχουν σκοπό μόνο να εντυπωσιάσουν το θεατή.

Αυτή την άποψη είχα και με αυτή τη διάθεση πήγα. Επαληθεύτηκε άραγε η προκατάληψή μου? Μα φυσικά!



Με το που ανακοινώθηκε το πρώτο όνομα και ανέβηκε ο πρώτος από τους έξι νικητές διαπιστώσαμε ότι οι νικητές πρέπει να είχαν ειδοποιηθεί για τη βράβευσή τους μιας και το άτομο που ανέβηκε έσκασε πάνω στη σκηνή με σούπερ κοστουμιά που και στα Όσκαρ να το φόραγε θα τραβούσε τα βλέμματα. Ένας άλλος  τυπάκος ανέβηκε να παραλάβει το βραβείο (ήμασταν σε ένα χώρο με το καλοριφέρ στο φουλ) φορώντας καπαρντίνα και το «Κασκόλ του καλλιτέχνη», αυτό το κασκολάκι που πολλοί συγγραφείς ή καλλιτέχνες έχουν πεταμένο δήθεν ανέμελα στους ώμους τους. Σου μιλώ ειλικρινά, μέτρησα γύρω στα 12 άτομα εκεί μέσα που φορούσαν το «Κασκόλ του καλλιτέχνη» μεταξύ των οποίων και ο Μάνος Κοντολέων. Μου θύμισαν τον Καλιβάτση στους ΑΜΑΝ όταν έκανε το ζωγράφο Μαέβιο Παχατουρίδη.

Τις 3 πρώτες ιστορίες θα τις διάβαζαν κάποιοι ηθοποιοί. Οι πομπώδεις τίτλοι των ιστοριών, όπως «Τανγκό Νοκτούρνο» ή «Σικ Τράνζιτ» με προετοίμαζαν ότι αυτό που θα άκουγα θα ήταν τελείως έξω από το γούστο μου. Ακόμα κι ο ηθοποιός που ανέβηκε να διαβάσει το ένα κείμενο φορούσε το «Κασκόλ του καλλιτέχνη». Ακούγοντας τις ιστορίες άρχισα να νιώθω περήφανος που ο φίλος μου δεν ήταν ανάμεσα στους νικητές. Χρησιμοποιούσαν όλοι πομπώδεις εκφράσεις του στυλ «Ο μενεξεδένιος κήπος μου» ή «όταν πεισμώνω ιδρώνουν οι μασχάλες μου» (ορκίζομαι ότι το τελευταίο το ακούσαμε όλοι με τα αυτιά μας –έχω μάρτυρες ότι ειπώθηκε) ενώ διαπίστωσα ότι οι νικητήριες ιστορίες πέραν από την τέλεια χρήση της ελληνικής γλώσσας και του συντακτικού και της μεγάλης φαντασίας στη χρήση των λέξεων, δεν είχαν τίποτα να πούνε (με εξαίρεση ίσως την ιστορία Η Τρύπα-που ανέφερε μια εκτός ελληνικής πραγματικότητας ιστορία από τον στρατό).

Ο γραπτός λόγος δεν είναι έργο τέχνης. Δε γράφεις ένα κείμενο όπως ζωγραφίζεις έναν ωραίο πίνακα απλά για να διακοσμεί το δωμάτιό σου. Γράφεις ένα κείμενο επειδή θέλεις κάτι να πεις. Αλλιώς άνοιξε το λεξικό, διάλεξε καμιά εικοσαριά δύσκολες, πολυσύλλαβες λέξεις, ένωσέ τις σε μερικές προτάσεις και καθάρισες.

Ένα κείμενο, ένα έργο τέχνης, ένα τραγούδι αποκτά αξία όταν μιλάει στην καρδιά σου, όταν ταυτίζεσαι με αυτό, όταν νιώθεις μια ένωση με το μυαλό του δημιουργού. Τότε μιλάμε για έργο τέχνης, η τέχνη είναι τόσο υποκειμενική όσο κι ο έρωτας. Και σε αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει ποιότητα. Άλλος μπορεί να ανατριχιάζει με τον Μπετόβεν, άλλος με τον Πλούταρχο, στην ίδια κατηγορία τους βάζω γιατί το ίδιο αίσθημα βιώνουν και οι δύο ακροατές. Θεωρώ όμως υποκριτές όσους προσποιούνται ότι ανατριχιάζουν ή συγκινούνται από πράγματα ανούσια και ανυπόστατα μόνο και μόνο επειδή έχουν βαφτιστεί τέχνη και εξαπατούν και τους εαυτούς τους θέλοντας να υποκριθούν τους ψαγμένους και τους εναλλακτικούς.

Η Μόνα Λίσα για παράδειγμα, μπορεί να είναι από τα πιο γνωστά πολυσυζητημένα έργα και να έχει ανεκτίμητη αξία σαν έργο τέχνης, αλλά σαν πίνακας ζωγραφικής εμένα δε μου λέει τίποτα. Είναι το πορτραίτο μιας άσχημης γυναίκας. Ε και? Δε θα πλήρωνα ούτε 5 ευρώ για να το κρεμάσω στο δωμάτιό μου.

Το κείμενο του swift μπορεί να μην είχε λογοτεχνικά διαμάντια, φανφάρες ή πολύπλοκες εκφράσεις ήταν όμως ειλικρινές, είχε κάτι να πει και μίλησε τουλάχιστον σε μια καρδιά. Τη δικιά μου. Οπότε εγώ του απονέμω το πρώτο βραβείο!



Η εκδήλωση έκλεισε με την ερώτηση από την επιτροπή προς τους νικητές για το πώς τους ήρθε να γράψουν, από πού εμπνέονται και τέτοια. Δε θα σου πω τι απάντησαν απλά το αναφέρω για να το χρησιμοποιήσω σαν πάσα για να περιαυτολογήσω και να σου πω ότι τα τελευταία χρόνια που γράφω τα παραληρήματα μου στο blog, μου έχουν ζητήσει κατά καιρούς συμβουλές για το πώς να δημιουργήσουν ένα blog και πώς να ξεκινήσουν να γράφουν και άλλα τέτοια, γιατί προφανώς πιστεύουν ότι αν ένα προβληματικό, ανώριμο κι αναβλητικό άτομο σαν εμένα καταφέρνει και γράφει σχετικά αναγνώσιμα και υποτυπωδώς ενδιαφέροντα κείμενα που αρέσουν σε λίγους εξίσου προβληματικούς αναγνώστες, τότε μπορεί να γράψει ο καθένας.

Συνήθως δεν απαντώ. Αφενός γιατί δεν υπάρχει καμιά συμβουλή που μπορώ να δώσω, εκτός από κάτι του στυλ «συνέχισε να γράφεις και ίσως κάποιος καμένος ενδιαφερθεί για τη μίζερη ύπαρξή σου» ή «σχολίαζε άλλα blogs μπας και σε μάθουν» κι αφετέρου γιατί υποψιάζομαι ότι ψάχνουν περισσότερο για ενθάρρυνση και επιβεβαίωση παρά για πρακτικές συμβουλές.

Ενθάρρυνση δεν έχω διάθεση να δώσω σε κανέναν, τι είμαι τσιρλίντερ? Εξάλλου κι εγώ είναι φορές που μπαίνω σε μια νιρβάνα και πληκτρολογώ λέξεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα όντας τόσο συνεπαρμένος που ξεχνάω να αναπνεύσω (όπως σε αυτό το ποστ το οποίο όπως ίσως μάντεψες από τον τίτλο θα έχει 3 ποστ σε 1) ενώ άλλες φορές που έχω πολλά πράγματα να πω δε μου βγαίνει να γράψω τίποτα, μου κατεβαίνει μία πρόταση στο δεκάλεπτο λες και παίζω Scrabble και μου έχουν τύχει όλα τα αταίριαστα γράμματα και πρέπει με αυτά να σχηματίσω λέξη. Αν θες τη γνώμη μου, καλύτερα να μη δοκιμάσεις να γράψεις τίποτα. Τι θα γίνει αν καταλήξεις να γράψεις ένα εκπληκτικό αριστούργημα που θα μείνει στην ιστορία κι από το οποίο θα επωφεληθεί όλη η ανθρωπότητα? Γιατί να πάρεις εσύ όλη τη δόξα? Είναι εγωιστικό και μόνο που το σκέφτηκες.

Το μόνο που έχω να πω για τη δημιουργική συγγραφή είναι το εξής: προσπάθησε να βρίσκεσαι αλλού όταν γράφεις. Όταν προσπαθείς να γράψεις συνειδητά οι λέξεις δε βγαίνουν. Αν θες να γράψεις κάτι όμορφο πρέπει το 95% του εγκεφάλου σου να τηλεμεταφερθεί κάπου αλλού, και να μείνει μπροστά στη λευκή κόλλα χαρτί μόνο το υπόλοιπο 5%, αυτό το παιχνιδιάρικο, αυτοεξομοληγητικό, κάφρικο, ξεδιάντροπο κομμάτι του μυαλού σου. Οι λέξεις λοιπόν είναι σαν τις κατσαρίδες, μόνο όταν κλείνουν τα φώτα νιώθουν ελεύθερες να σουλατσάρουν στο πάτωμα της κουζίνας του μυαλού. (Πώς σου φαίνεται αυτό για λογοτεχνική φανφάρα, ε?)

Πάντως αν σκέφτεσαι κι εσύ να ξεκινήσεις το γράψιμο έχεις δύο επιλογές: α. να βγεις να ζήσεις ενδιαφέροντα πράγματα και μετά να έρθεις να τα γράψεις με όλες τις πικάντικες λεπτομέρειές τους ή β. να μη στεριώνεις σε κανένα απολύτως χόμπι/παρέα/σχέση και να βρεις εδώ το βήμα να πεις τις σκέψεις σου σε κάποιον χωρίς να φοβάσαι μην αρχίσει να βγάζει τα νύχια του από τη βαρεμάρα ή να τρώει τα άκρα του μέχρι να σταματήσεις.

Σε περίπτωση που κάποιος από τους παρευρισκόμενους της προχθεσινής εκδήλωσης διαβάσει αυτό το κείμενο θέλω να πω ότι ο phantom ήταν ένας από τα 4 άτεχνα πιθήκια που έπιναν μπύρα και κρυφογελούσαν όλη την ώρα με κάθε τύπο που έσκαγε στη σκηνή με το «Κασκόλ του καλλιτέχνη» ή σε κάθε στιγμή που ακουγόταν μια ανούσια τραβηγμένη λογοτεχνική έκφραση, αγνοώντας μερικά αποδοκιμαστικά τσκ τσκ τσκ από τριγύρω, ενώ βγαίνοντας συνεχίσαμε στο ίδιο ανώριμο στυλάκι λέγοντας εξυπνάδες του στυλ «μην με κάνετε να πεισμώσω και ιδρώσουν οι μασχάλες μου».

Να τη χαίρεστε την τέχνη σας.

Για να πάρεις μια ιδέα για τη σχέση μου με την τέχνη, τους τοίχους του δωματίου μου κοσμούν αυτά:
Το είχα πάρει από έναν πλανόδιο πριν κάτι χρόνια, η αξία του ήταν γύρω στα 20 ευρώ κι είναι ίσως ο πιο αγαπημένος μου πίνακας.

Κι αυτό
που μου το έχει ζωγραφίσει ένα χέρι που αγαπώ.


2. Οι φορές που μου μίλησε η μοίρα.

Θρησκεία, ζώδια, χαρτομαντεία, καφετζούδες, Τειρεσίας, Πητ Παπαδάκος, Νίκος Χορταρέας. Από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα οι άνθρωποι ένιωθαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν με κάποια ανώτερη δύναμη, με το υπερπέραν, με το Θεό και να αντλήσουν συμβουλές ή σημάδια για τη ζωή τους, το μέλλον τους και τη μοίρα τους. Σημάδια και οιωνοί όπως μια έκλειψη, ένας θάνατος ή μια κακοκαιρία λογαριάζονταν σαν σπουδαία από μεγάλους στρατηλάτες και αυτά μπορούσαν να καθορίσουν την πορεία, την έναρξη ή την έκβαση ολόκληρων εκστρατειών. Από το Μέγα Αλέξανδρο και τις μαντείες με εντόσθια ζώων, μέχρι τον προπονητή Γιάννη Ιωαννίδη και τις προλήψεις του ή το Μάικλ Τζόρνταν και το τυχερό του σώβρακο, όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή της ζωής τους έχουν βαφτίσει ένα φαινομενικά τυχαίο γεγονός ως σημάδι από τη μοίρα και έπραξαν ανάλογα.

Παρόμοια αλισβερίσια με τη μοίρα και τα σημάδια της είχα κι εγώ πολύ πρόσφατα. Δώσε βάση. Μου έχουν πάρει δώρο αυτή την όμορφη κούπα

και ψάχνω αφορμές να τη χρησιμοποιώ συχνά. Επειδή δε μπορώ να πίνω συνέχεια ζεστές σοκολάτες χωρίς να έχω το άγχος μη καταλήξω με σάκχαρο στα ύψη και κοιλιά στο πάτωμα ή καφέδες που με κάνουν να έχω μάτι γαρίδα όλο το βράδυ από την υπερένταση και νεύρα τσαντάλια, αποφάσισα να γεμίζω την κούπα μου με κάτι υγιεινό. Τσάγια.

Έτσι εφοδιάστηκα με φακελάκια από πράσινο τσάι, φασκόμηλο, ευκάλυπτο, χαμομήλι και λουίζα και μάλιστα δεν προτίμησα τα ξενόφερτα Lipton αλλά μια ελληνική εταιρία τη FINO (είπαμε στηρίζουμε την ελληνική βιομηχανία, αγοράζουμε προϊόντα με barcode που ξεκινά από 520) η οποία έχει κάνει την εξής πανέξυπνη πατέντα.

Καθώς βουτάς το φακελάκι μες στο ποτήρι, προεξέχει μια κλωστή με ένα χαρτάκι έξω από το ποτήρι. Το χαρτάκι αυτό που προεξέχει γράφει κι από μια «σοφία» του στυλ: «Ο πιο σοφός είναι αυτός που μιλάει λιγότερο» κι άλλα τέτοια παρόμοια. Έτσι πίνεις το τσαγάκι σου και φιλοσοφείς ταυτόχρονα.

Τώρα θα αναρωτιέσαι πού κολλάνε τα τσάγια με τα σημάδια της μοίρας? Και πώς γίνεται να ιδρώνουν οι μασχάλες όταν κάποιος πεισμώνει?

Μη φοβού αναγνώστη, στον κυκεώνα της καθημερινότητάς μου όλα συνδέονται (εκτός ίσως από αυτό με τις μασχάλες και το πείσμα).

Κάποιες μέρες που είχα περάσει μερικές συναισθηματικές στεναχώριες,  εκεί που έφτιαχνα τσαγάκια να ζεστάνω την παγωμένη μου καρδιά η σοφία του τσαγιού ερχόταν να με στηρίξει λέγοντας: «Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» ή ξέρω γω «Δεν υπάρχουν δύσκολες καταστάσεις, εμείς οι άνθρωποι τα κάνουμε δύσκολα». Μια μέρα που είχα πελαγώσει με τα χρωστούμενα της σχολής και είχα απηυδήσει ήρθε το τσάι να μου πει «Αισιόδοξος είναι ο άνθρωπος που βλέπει φως εκεί που δεν υπάρχει». Ένα απόγευμα που είχα μελαγχολήσει με την οικονομική κρίση μπροστά από ένα δελτίο ειδήσεων το φασκόμηλο μου έγραψε: «Πλούσιος είναι αυτός που έχει λίγες ανάγκες». Ειλικρινά υπήρχαν φορές που άνοιγα το φακελάκι και περίμενα να δω να γράφει: «Πρόσεχε Βασίλη, αν θες να δεις προκοπή στρώσε τον κώλο σου να διαβάσεις και σταμάτα να φέρεσαι σαν ανώριμο καθίκι στη σχέση σου».

Τι τους θέλεις τους φίλους? Τι να την κάνεις τη γλυκιά κουβέντα, τον ώμο να κλάψεις ή το ενθαρρυντικό χτύπημα στην πλάτη? Έχεις τα σοφά τσάγια να σε στηρίζουν σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής σου. Δοκίμασέ το κι εσύ. FINO.

Η συνομιλία μου όμως με τη μοίρα δεν τελειώνει στα τσάγια, αλλά έχει συμβεί και κάτι άλλο ακόμα πιο συγκλονιστικό. Πριν καιρό είχαμε βγει βόλτα με το κορίτσι στα Public της Γλυφάδας. Πρώτα παίξαμε ένα από αυτά τα τζάμπα παιχνίδια στο Playstation που έχουν για επίδειξη σε αυτά τα καταστήματα όπου την κέρδισα με άνεση -έχει πλάκα όταν αγόρια παίζουν βιντεοπαιχνίδια με τις κοπέλες τους, γιατί σχεδόν όλα τα αγόρια σε αντίθεση με τις εκλεπτυσμένες κοπέλες μας έχουμε κάψει αρκετές ώρες μπροστά από ένα βιντεοπαιχνίδι έτσι όταν μια κοπέλα προσπαθεί να πατήσει ένα κουμπί ή να καταλάβει τι είναι όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα σχεδιάκια στην οθόνη, εμείς τα αγόρια σε ταχύτητα nanosecond έχουμε πατήσει ό,τι κουμπί χρειάζεται, έχουμε περάσει level κάνοντας expert score κι έχουμε κάνει και το χορό της νίκης φωνάζοντας «In your face!» ή «Epic Fail!» ή «I own you!»-.

Μετά προχωρήσαμε στον όροφο με τα σιντί όπου το παιχνιδιάρικο κορίτσι είχε την εξής φαεινή ιδέα. Θα κλείναμε τα μάτια θα τριγυρνούσαμε στον όροφο, θα διαλέγαμε στην τύχη ένα σιντί, θα βάζαμε στην τύχη το δάχτυλό μας στην πίσω επιφάνεια του σιντί και ο τίτλος του τραγουδιού στον οποίο θα έπεφτε το δάχτυλο θα ήταν κάτι σαν αφιέρωση για τον άλλον.

Πρώτη ξεκίνησε το κορίτσι. Έκλεισε τα μάτια, πήγε σε ένα πάγκο, άρπαξε ένα σιντί, τοποθέτησε το δάχτυλό της στην πίσω επιφάνεια της συσκευασίας και ο τίτλος στον οποίο έπεσε το δάχτυλο της και τον οποίο σύμφωνα με το παιχνίδι μού αφιέρωνε ήταν το: «Feeling gravity».

«Τι θέλεις να πεις, ότι έχω παχύνει?» της λέω. «Διάλεξε άλλο, θα παίξουμε το παιχνίδι στα τρία, τρεις αφιερώσεις εσύ, τρεις εγώ.»

Το κορίτσι συμφώνησε, έκλεισε τα μάτια, ψάρεψε ένα άλλο σιντί, τοποθέτησε άγαρμπα το δάχτυλό της στο πίσω μέρος και ο τίτλος στον οποίο πέσαμε ήταν: «Lets be friends»!!!

Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο κορίτσι το πολιορκούσα αρκετό καιρό μέχρι να ενδώσει αλλά πλέον πίστευα ότι τα είχα καταφέρει όμως η μοίρα άλλα μου αποκάλυπτε!

Ήμουν περίεργος τι θα έβγαινε η τρίτη επιλογή. Το κορίτσι ακολούθησε την ίδια διαδικασία… και ποιος λες να ήταν ο τίτλος που βγήκε?

«I’m trying very hard to be here»!!!!!


Είχε φτάσει η δική μου σειρά να διαλέξω 3 τυχαία σιντί και να της αφιερώσω τους τίτλους. Κλείνω τα μάτια, πάω σε ένα πάγκο, αναμοχλεύω λίγο τα σιντί, τραβάω ένα, τοποθετώ το δάχτυλό μου στην πίσω επιφάνεια με τους τίτλους των τραγουδιών και ο τίτλος που έτυχε ήταν το: «Now and always».

Τώρα και πάντα, ευτυχώς μου έτυχε κάτι γλυκό. Έτσι είναι ο phantom, ζουζουνιάρης. Έκλεισα τα μάτια, ακολούθησα πάλι τη διαδικασία και βρέθηκα με τον εξής δεύτερο τίτλο-αφιέρωση: «Θέλω να πάρω τα βουνά»!!! από ένα σιντί με κάτι δημοτικά τραγούδια.

Προχώρησα γρήγορα γρήγορα στον τρίτο τίτλο πριν προλάβει να σχολιάσει το κορίτσι το «θέλω να πάρω τα βουνά» και βρέθηκα με το «against all odds», κάτι αθεράπευτα ρομαντικό που μπορεί να δηλώνει πως όσες δυσκολίες κι αναποδιές κι αν εμφανιστούν εμείς όλα θα τα ξεπεράσουμε.

Ικανοποιημένος με δύο από τις τρεις τυχαίες επιλογές μου και απογοητευμένος με όλες τις τυχαίες επιλογές του κοριτσιού, το κορίτσι πρότεινε το εξής. Να διαλέξουμε έναν τίτλο μαζί. Εγώ θα διάλεγα στα τυφλά το σιντί κι αυτή θα διάλεγε στα τυφλά τον τίτλο. Κι αυτό που θα προέκυπτε θα ήταν ένα μήνυμα-αφιέρωση για τη σχέση μας.

Ε, τι λες να βγήκε? Το τράβηξα φωτογραφία για να το έχω σαν απόδειξη, είναι ο τίτλος του τραγουδιού 9.

«Fools»!!!!!


3. Επίσκεψη στο πρώτο νεκροταφείο.

Σαν φάντασμα που σέβομαι που τον εαυτό μου, μου αρέσει να επισκέπτομαι νεκροταφεία. Δεν είμαι emo, ούτε χρειάζεται να κάνεις περίεργες συνδέσεις με το επάγγελμα που σπουδάζω (πχ. άσχετος γιατρός που θα τους στείλει όλους στα θυμαράκια). Το πρώτο νεκροταφείο έχει μουσειακό ενδιαφέρον και είναι καλή ιδέα αν είσαι Αθηναίος να βγεις εκεί για περπάτημα μια μέρα που δε θα έχεις κάτι ιδιαίτερο να κάνεις και δε θα σου περισσεύουν λεφτά για ξόδεμα.

Δεν πιστεύω να το θεωρείς μακάβριο θέμα και να αρχίζεις να φιλάς τον κόρφο σου ή να ετοιμάζεσαι να πατήσεις το Χ στο κόκκινο πλαίσιο πάνω δεξιά. Έφτασες μέχρι εδώ και θα λακίσεις τώρα? Αν είσαι αγόρι θυμήσου ότι έχεις μπαλάκια και συνέχισε να σέρνεις τη σελίδα προς τα κάτω. Αν είσαι κορίτσι θυμήσου ότι στάνταρ κάποιο σετ μπαλάκια θα σε γουστάρει και θα σέρνεται πίσω από τις φούστες σου οπότε κατέβαινε κι εσύ να δεις μερικά υπέροχα αγάλματα ή παράξενους τάφους.

Τα παρακάτω δύο τεράστια αγάλματα κοσμούν την κεντρική πλατεία μπροστά στην είσοδο.

Το πρώτο ήταν ένας άγγελος, το δεύτερο ένας άγγελος που κρατά ένα παιδάκι.

Εδώ είναι ένα τρέντι άγαλμα που μου έκανε εντύπωση με τυπάκο που φοράει ατσαλάκωτο παντελόνι και χαλαρά δεμένο μπλουζάκι στους ώμους.
Style is everything.

Εδώ ένας τάφος-ζούγκλα!


Ο σεμνός διακριτικός τάφος της Καρέζη.


Η πιο έξυπνη ταφόπλακα: «Ενθάδε κείται όνειρον με φαντασίας σάρκα».


Εδώ δύο μαύρες γάτες που μας παραμόνευαν.


Το συγκεκριμένο μνήμα με συγκίνησε περισσότερο απ’όλα (κι όχι επειδή πρόκειται για βάζελο). Απομάκρυνε κάθε διάθεση καφρίλας γιατί πρόκειται για μνήμα μικρού παιδιού και παρατήρησε το.


Έχουν τοποθετήσει διάφορα αναμνηστικά του Παναθηναϊκού, κουκλάκι με τον αγαπημένο του ήρωα τον Σπάιντερμαν, ένα πρόσφατο φύλλο της Πράσινης και ένα σιντί από τον αγαπημένο του τραγουδιστή τον Χατζηγιάννη. Τα αγαπημένα πραγματάκια του μικρού. Όταν κάποιος φεύγει, εκτός από τις γλυκές αναμνήσεις μένουν πίσω και τα μικρά χαζά προσωπικά πραγματάκια του να μας τον θυμίζουν. Όλο και κάποια κορίτσια θα έχουν κλάψει αγκαλιά με το ξεχασμένο μπλουζάκι του αγαπημένου τους όταν χώρισαν ξέρω γω. Έτσι είναι αυτά, θυμάμαι δυο μέρες αφότου ο 17-χρονος τότε αδερφός μου είχε φύγει για φαντάρος, η μάνα μου είδε τις τεράστιες παντοφλάρες του στη μέση του δωματίου και την πήραν τα ζουμιά.

Ένα πολύ γλυκό ζευγάρι (παρατήρησε ότι η γυναίκα φαίνεται να είναι λίγο πιο πάνω από τον άντρα-σαν δείγμα σεβασμού).

Το άγαλμα και το μνήμα του Κολοκοτρώνη!

Και δίπλα του η Σοφία Βέμπω!

Αυτό ειλικρινά δε μπορώ να φανταστώ τι σκεφτόταν αυτός που το έφτιαξε. Εκτός κι αν έχουν θαμμένο κάποιον Αιγύπτιο Φαραώ, η Σφίγγα δε μπορώ να καταλάβω πού κολλάει.

Θρησκεία, αστρονομία, παιδεία είπε ο Αιγινήτης… Whatever.

Και τελειώνουμε με την κοιμωμένη του Χαλεπά ένα από τα πιο διάσημα ελληνικά αγάλματα.

Ο Χαλεπάς ήταν ένας κορυφαίος Έλληνας γλύπτης ο οποίος βασανιζόταν από ψυχιατρικά προβλήματα κι οι γιατροί της εποχής πίστευαν ότι η τρέλα του οφειλόταν στη τελειομανία του για τη γλυπτική οπότε του απαγόρευσαν να φτιάξει ακόμα και το παραμικρό έργο, μέχρι που κατέληξε να ζει φτωχός, βόσκοντας πρόβατα έχοντας το στίγμα του τρελού του χωριού. Αν αντέχεις να διαβάσεις κι άλλο μπορείς να ρίξεις μια ματιά στην πολύ ενδιαφέρουσα σύντομη βιογραφία του από τη Wikipedia κάνοντας κλικ ΕΔΩ. (τι έχει πάθει η Wikipedia και μας κοτσάρει συνέχεια τη φάτσα του δημιουργού της Τζίμι Γουέιλς? Μήπως ζήλεψε τον Zuckerberg και το Social Network και θέλει να γίνει κι αυτός διάσημος?)

Το πιο γλυκό μνήμα ήταν της Βουγιουκλάκη το οποίο ήθελε πολύ να το δει το κορίτσι, αν και χρειάστηκε να περπατήσουμε όλο το νεκροταφείο για να το βρούμε μέχρι που στο τέλος διαπιστώσαμε ότι ήταν αριστερά κάτω από τα σκαλιά ακριβώς δίπλα στην είσοδο!
Ω ναι, πήγα το κορίτσι βόλτα στο πρώτο νεκροταφείο. Δεν είναι να αναρωτιέται κανείς μετά γιατί έχω συναισθηματικές στεναχώριες!

Υ.Γ.1 Δεν ξέρω αν το παρατήρησε κανείς αλλά σε αυτό το ποστ χρησιμοποίησα μόνο δύο αγγλικές/αμερικανικές εκφράσεις! (εκτός από τα σημεία όπου δε γινόταν διαφορετικά γιατί επρόκειτο για τίτλους στα αγγλικά ή ξένα ονόματα). Προσπαθώ να αποβάλλω την πλύση εγκεφάλου που μου έχει γίνει από τις ξένες ταινίες και τα βιβλία και να χρησιμοποιώ την πλούσια ελληνική γλώσσα μας αντί να χώνω συνέχεια εκφράσεις όπως by the way, or something, mood, come to think about it και άλλες τέτοιες λες και μεγάλωσα στις γειτονιές του Λονδίνου τρώγοντας english breakfast με τον πρίγκιπα Γουίλιαμς. Κι αυτό γιατί δε θέλω να μοιάσω σαν αυτές τις γελοίες τιβί περσόνες (κυρίως γυναίκες ή γκέι) που το παίζουν ευρωπαίες και που λένε ρεπορτάζζζζζ με παχύ ζ ή πιζζζζάμες ή σααακ αντί για σοκ, ή σσσσσοκολατάκια, σαν τη Μανωλίδου και τη Ντόρα. Θες να πεις τις ξένες λέξεις με προφορά? Μαγκιά σου, αλλά τότε να πεις όλη τη λέξη με προφορά όχι να παχαίνεις μόνο το σίγμα. Πες ας πούμε γεπογτάζζζ αν θες να το πεις σωστά στα γαλλικά, μην τονίζεις μόνο το παχύ ζ γιατί είναι τόσο άσκοπο και εκνευριστικό που κάνει τον άλλο να θέλει να χώσει μια μπουνιά στα χείλη της Μανωλίδου, να τα ανοίξει στα 2 και να ψευδίζει για μια ζωή.

Επίσης οι τιβί περσόνες θα πρέπει να λένε με προφορά όλες τις ελληνοποιημένες γαλλικές λέξεις όπως η μπούρδα, το γρανάζι, το ντοσιέ, το ραμολί, η σαμπρέλα, η πλατφόρμα, η γκάφα κι όχι μόνο το ρεπορτάζζζζζζ ή ο σσσσσεφ. Επίσης αν είναι να λέμε τις ξένες λέξεις με προφορά γιατί να λέμε μόνο τις γαλλικές και να μην πιάσουμε και τις υπόλοιπες? Να λέμε και τις ιταλικές με ιταλική προφορά όπως γκόμενα, ντελικάτος, πατσαβούρα, πλέμπα, ρεπερτόριο, ρίσκο, σπάτουλα, τρένο, φασίνα, παπαρδέλα, πασατέμπος και πολλές άλλες που δε μου έρχονται τώρα. Επιπλέον πολύ θα γούσταρα να ακούσω την πολυμαθή Μανωλίδου να λέει με τη σωστή προφορά και τις τούρκικες λέξεις όπως αμπάρι, ατζαμής, γιαπί, γιουβαρλάκια, γιουβέτσι, θεριακλής, καζάνι, καΐκι, κεφτές, λουκουμάς, κοτσάνι, μαϊντανός.

Ή να τα λέμε όλα με προφορά ή τίποτα! Νισάφι πια!

Υ.Γ.2 Δωράκι για όσους άντεξαν να φτάσουν μέχρι εδώ. Κάνε κλικ ΕΔΩ αν θες να δεις νέο βιντεάκι της Τζούλιας.


7 Δεκ 2010

Κάνε σαν τον Cantona





Ανακάλυψα αυτό το βιντεάκι στο πάντα επαναστατικό piratebay, το οποίο προτρέπει σήμερα όλους τους ιντερνετάκηδες να αποσύρουν τα λεφτά τους από το paypal για να καταρρεύσει. Μακάρι οι άνθρωποι να αποφάσιζαν να πάρουν παρόμοιες δραστικές αποφάσεις αντί μόνο να μιζεριάζουν μπροστά από τα δελτία ειδήσεων.

By the way, στήριξε την ελληνική οικονομία, προτίμησε προϊόντα των οποίων το barcode ξεκινά από -520. Οι επαναστάσεις ξεκινούν από τα μικροπράγματα.

Keep it up.