Η λύση στην Υγεία έχει όνομα.

Το ξέρω, το ξέρω, έχω χαθεί. Για όσους από εσάς  τελοσπάντων που έχετε απομείνει να διαβάζετε ακόμα blogs και δεν έχετε κάψει τον εγκέφαλό σας ώστε να αντέχει να κάνει πλέον μόνο scroll down σε status στο facebook και να τσεκάρει high scores στο candy crash saga. Σκόπευα να κάνω μια δυναμική επάνοδο γράφοντας ένα επικό ποστ για το πώς πέρασα στο στρατό, αλλά όλο το αναβάλλω και δεν ξέρω πότε θα το γράψω. I am what I am.

Κάνε υπομονή και το ποστ θα απολυθεί κάποια στιγμή από τα πρόχειρα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Word. Μέχρι τότε θα διαβάσεις για τον Άδωνη. Τον νέο υπουργό Υγείας.

Δεν ξέρω αν έχεις παραιτηθεί πλέον από τη ζωή και δε θες να μαθαίνεις άλλες ειδήσεις για την Ελλάδα, αλλά θα σου πω ότι ο Άδωνις επισκέφτηκε χθες το Αττικό νοσοκομείο. Εκεί  του την έπεσαν. Πολλές θεωρίες ακούγονται για το τι συνέβη ακριβώς (δεν μπορείς να εμπιστευτείς το internet) αλλά σχεδόν σίγουρα τον έβρισαν, τον προπηλάκισαν, μπήκαν διμοιρίες των ΜΑΤ στο νοσοκομείο και γενικά ήταν another day at the office για τον Μπουμπούκο.

Ένα μικρό googlάρισμα να κάνεις θα δεις μια λίστα από βίντεο ενδεικτικά της αγάπης του κόσμου για τον υπουργό μας.

Αν αυτά συνέβαιναν σε μένα και σε σένα, πιθανόν θα κλαίγαμε και θα φοβόμασταν να βγούμε από το σπίτι. Ή τουλάχιστον θα ήμασταν έστω τόσο δα λίγο προβληματισμένοι. Ο Άδωνις όμως, ακόμα κι αν είναι εκατομμύρια άνθρωποι απέναντι να του πετάνε ό,τι ληγμένο Total 2% είχαν στο σπίτι, έχει μια χαλαρή και ξιπασμένη έκφραση λες και βρίσκεται στο ασανσέρ και περιμένει να περάσει η ώρα και να φτάσει στον όροφό του. Φαντάζομαι ότι θα έχει συνηθίσει τόσο πολύ τις λεκτικές και μη επιθέσεις όπου σταθεί κι όπου βρεθεί που στα αυτιά του όλα τα μπινελίκια και τα συνθήματα θα ακούγονται σαν απλός θόρυβος, σαν να είναι οι κόρνες και τα μηχανάκια μιας πολύβουης λεωφόρου που προσπαθείς να αγνοήσεις για να σε πάρει ο ύπνος. Οι κραυγές των διαμαρτυρομένων εναντίον του κάνουν γκελ πάνω του σαν τα ρύζια στο πέπλο νύφης.

Τι να είναι πάνω του αυτό που εκνευρίζει τόσο πολύ τον κόσμο? Η φωνή του? Η γυναίκα του? Το ότι πριν γίνει υπουργός ήταν ο πιο επίμονος πλασιέ βιβλίων, πιο αποφασισμένος να σου δώσει την Ιλιάδα μαζί με δέκα βιβλία για τους Ελλοχίμ δώρο, πιο πολύ κι από τους Μάρτυρες του Ιαχωβά όταν προσπαθούν να μοιράσουν τη Σκοπιά? Ή μήπως ότι κάνει κωλοτούμπες κι ότι εκεί που κατούραγε τώρα γλύφει?

Παρόλαυτα τον έκαναν υπουργό Υγείας. Γιατί αν ήσουν Σαμαράς σε ποιόν άλλον καλύτερο θα εμπιστευόσουν την υγεία σου? Στην Apple ίσως. Χμ μπορεί, τόσα εκατομμύρια κόσμου χρησιμοποιούν προϊόντα της Apple, μπορεί να είναι υπερκοστολογημένα αλλά και τι δεν είναι στην υγεία? Βέβαια, ακόμα κι αν η Apple αναλάμβανε την υγεία στην Ελλάδα, πάλι δε θα ήμασταν ευχαριστημένοι. Το καλώδιο του φορτιστή των i-phone για παράδειγμα είναι σχετικά κοντό, ας πούμε. Και η διάρκεια ζωής της μπαταρίας είναι μικρή. Αυτά σε ιατρικούς όρους θα ήταν σαν να σε άφηνε ο χειρουργός με ένα ελαφρύ κούτσαμα γιατί στις 5 σχολάει και δεν προλάβαινε να σε τελειώσει. Ας μην πιάσω τις εγκαταστάσεις στις οποίες φτιάχνονται τα i-phone. Στα sweatshops της Ασίας, όπου δουλεύουν ανήλικα παιδιά σε απάνθρωπες συνθήκες και ωράρια. Αν ας πούμε στις ίδιες εγκαταστάσεις μαγειρευόταν το φαγητό του νοσοκομείου, κάθε γεύμα θα είχε γεύση από δάκρυα και χαμένα παιδικά όνειρα. Θα καθόσουν σε ένα κρεβάτι, άρρωστος, με ένα πόδι κουτσό, με φαί νερουλό και αλμυρό από τα τόσα δάκρυα, βάζοντας συνεχώς κέρματα σε μια υποδοχή δίπλα στο μαξιλάρι σου για να το εμποδίσεις να σε εκσφενδονίσει έξω από το νοσοκομείο ανοίγοντας χώρο για τον επόμενο πελάτη.

Για να έχεις μια εικόνα της κατάστασης, ένας νέος ειδικευόμενος γιατρός τη σήμερον παίρνει 900 ευρώ. Με εφημερίες απλήρωτες σε βάθος εξαμήνου. Με ξενύχτια και υπερωρίες στο βρόντο, να τα κάνει από την καλή του την καρδιά, για τη φουκαριάρα τη μάνα του. Στην Ελλάδα της Πόρσε, της καφετέριας και με τον κάθε Έλληνα να θεωρεί τον εαυτό του επιχειρηματία με αλλοδαπούς υπαλλήλους ή άνεργο, ο επαγγελματίας Υγείας εξαργυρώνει τα χρόνια σπουδών του με κάλπικες λύρες και υποσχέσεις.

Η μόνη μου ελπίδα με τον Άδωνη Υπουργό Υγείας είναι μήπως κάνει καμιά κίνηση Βορίδη. Μήπως για να φτιάξει καριέρα, ασκήσει κανα βέτο από το πουθενά όπως ο έταιρος ακροδεξιός Βορίδης που δε δέχτηκε να ανοίξει το επάγγελμα για τους ταξιτζήδες. Η άλλη μου ελπίδα και ίσως πιο ρεαλιστική είναι ότι ίσως ενδιαφέρονται πραγματικά για την υγεία μας. Μας θέλουν υγιείς για να πληρώνουμε τα χαράτσια. Worry not.

Υ.Γ. Κι αν αφήσουμε στιγμιαία τους ακροδεξιούς και πιάσουμε τους επαναστάτες αριστερούς θα καταλήξουμε σε έναν κοινό παρονομαστή. Στα sweatshops. Τα sweatshops πρέπει να βασίζονται στην αρχή των six degrees of separation δεν εξηγείται αλλιώς. Τα ίδια δύσμοιρα παιδάκια που φτιάχνουν τα i-phone ή τα βολικά παπούτσια Nike σου φτιάχνουν και αυτό:

Την επόμενη φορά που θα φορέσεις τη μάσκα του Guy Fawkes και θα φωνάξεις Fuck the system σκέψου λίγο πού έχει φτιαχτεί. Και μήπως θα ήταν καλύτερα αντί να ποζάρεις με φωτογένεια μπροστά από το Σύνταγμα με έξυπνα πλακάτ και καυστικά συνθήματα, αντ'αυτού να πρόσεχες τι θα ψηφίσεις στις επόμενες εκλογές ή ποιά κατουρημένη ποδιά να μην φιλήσεις αν χρειαστείς ρουσφέτι. Γιατί κι ο Άδωνις ένας από εμάς είναι. Κι η απόστασή μας από αυτόν είναι μόνο μια χαμένη αξιοπρέπεια.