Ας υποθέσουμε.

Ας υποθέσουμε ότι σήμερα είσαι καλεσμένος σε γάμο.

Ας υποθέσουμε ότι αυτός που παντρεύεται είναι ο ένας και μοναδικός αδερφός σου.

Ας υποθέσουμε ότι θα στέκεσαι δίπλα του και λίγο πιο πίσω στην τελετή στην εκκλησία.

Ας υποθέσουμε ότι καθ’όλη τη διάρκεια τα μάτια όλων των καλεσμένων θα είναι στραμμένα στις πλάτες σας.

Κι ας υποθέσουμε ότι έχεις βγάλει ένα τεράστιο σπυρί στην πίσω αριστερή μεριά του σβέρκου.

Τόσο αηδιαστικό που ο εμετός αν το δει σε φωτογραφία θα ξεράσει. Τόσο τρομακτικό που είναι πιθανό ο παπάς να αφήσει τη γαμήλια τελετή και να του κάνει εξορκισμό. Τόσο γρήγορα αυξανόμενο που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει ο Godzilla. Τόσο ξεροκέφαλο που δεν πιστεύει στη δυτική ιατρική και δεν το πιάνει καμία κρέμα. Έχει τόση μανία να γίνει διάσημο που δεν καλύπτεται από κανέναν γιακά ή σακάκι. Είναι ο Βόλντεμορτ των σπυριών, τα άλλα σπυράκια φοβούνται να πουν το όνομά του. Ένας καλόγηρος που είχα βγάλει στον πισινό μόλις είδε το συγκεκριμένο σπυρί, σταυροκοπήθηκε, σύμφωνα με μάρτυρες φέρεται ότι είπε «I don’t want to live in this world anymore» και μετά βούτηξε στην τουαλέτα να πνιγεί.

Και ας υποθέσουμε, όπως πάντα πως δεν υπερβάλλω καθόλου.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι όλες οι υποθέσεις είναι αλήθεια.

Τι κάνεις?

Υστερόγραφο: (ή αλλιώς κραυγή απόγνωσης νούμερο δύο). Σε ένα γάμο όπου όλα τα σόγια έχουν ελατήρια στον κώλο τα οποία ενεργοποιούνται με τον παραμικρό ήχο κλαρίνου και τα οποία εκσφενδονίζουν τους εν λόγω κώλους στην πίστα για να χορέψουν, πώς μπορεί κάποιος να αποφύγει τον χορό? Εγώ έχω τόση σχέση με το χορό όση ο Telly Savalas με τις εκδόσεις Σαβάλλα. Η μοναδική φορά στη ζωή μου που ήρθα σε επαφή με τον χορό είναι όταν κοιμήθηκα στο τρέιλερ του Step Up 3. Και τα σόγια όταν χορεύουν, δε χορεύουν απλά. Κάνουν σκοπό της ζωής τους να σε σηκώσουν μέχρι να δεχτείς να χορέψεις με το ζόρι ή να σου ξεριζώσουν τα χέρια.