Πώς απέτυχε η πρώτη μου απόπειρα να γράψω βιβλίο.

Όταν γράφεις σε blog είναι αναπόφευκτο κάποια στιγμή να οδηγηθείς στην ψευδαίσθηση ότι είσαι συγγραφέας. Αυτό έπαθα εγώ τις προάλλες… και ξεκίνησα να γράφω μια ιστορία. Παρακάτω είναι όλη η τραγική απόπειρα αυτού του εγχειρήματος:

Ο Λευτέρης ήταν ένα συνηθισμένο 12-χρονο αγόρι. Μέτριο ανάστημα, μέτριος μαθητής, μέτριος στα αθλήματα. Ακόμα και η εμφάνισή του ήταν συνηθισμένη: καστανά ανάκατα μαλλιά πλαισίωναν ένα λιπόσαρκο νεαρό πρόσωπο, το οποίο τονιζόταν από δυο διαπεραστικά γαλανά μάτια. Συνήθως περνούσε απαρατήρητος, δύσκολα τον ξεχώριζες ανάμεσα στους συνομηλίκους του. Ενδιαφέροντα πολλά δεν είχε, δεν ήταν σε τίποτα ιδιαίτερα καλός, σαν να μην είχε βρει ακόμα την κλίση του αυτό το κάτι στο οποίο κάποια μέρα θα διέπρεπε. Χωρίς να το γνωρίζει, η ώρα που θα αποκαλυπτόταν μια μεγάλη αλήθεια για το πεπρωμένο του πλησίαζε…

Ένα όμορφο μεσημέρι, μόλις το καμπανάκι του σχολείου τους είχε σημάνει το σχόλασμα, ο Λευτέρης πήγε μαζί με την κολλητή φίλη του την Νικολέτα στην κεντρική πλατεία της γειτονιάς τους. Κάθισε βαριεστημένα σε μια από τις κούνιες της πλατείας και κατέβασε με θλίψη το βλέμμα του κάτω στα χαλίκια. Η Νικολέτα κάθισε στη διπλανή κούνια.

«Είσαι στεναχωρημένος?» τον ρώτησε.

«Όχι… Βασικά, ναι… Δηλαδή δεν ξέρω.»

«Τι συμβαίνει?» ρώτησε η Νικολέτα με ειλικρινές ενδιαφέρον.

«Είναι τα γενέθλιά μου σήμερα και κανείς δεν τα θυμήθηκε. Είναι σαν να μην μου δίνει κανείς σημασία. Αν με πάταγε αυτή τη στιγμή αυτοκίνητο να δεις που δε θα έλειπα σε κανέναν».

«Αυτό δεν είναι αλήθεια», του απάντησε η Νικολέτα και του χαμογέλασε τόσο πλατιά που φωτίστηκε όλο της το πρόσωπο. «Εγώ σε θυμήθηκα» του λέει και βγάζει ένα πακέτο από την τσάντα της και του το δίνει. «Χρόνια πολλά».

Ο Λευτέρης σήκωσε το βλέμμα του και χαμογέλασε. Ένιωθε ότι ήταν πολύ τυχερός που είχε φίλη τη Νικολέτα.

«Δε χρειαζόταν να μου πάρεις δώρο» είπε ο Λευτέρης, ενώ είχε ήδη αρχίσει να το ξετυλίγει.

«Δεν είναι κάτι σπουδαίο. Είναι απλά ένα τετράδιο. Δε θέλω να είσαι στεναχωρημένος, είμαι σίγουρος πως και οι θετοί σου γονείς σε έχουν στην καρδιά τους και θα σε θυμηθούν σήμερα. Να δεις που μόλις γυρίσεις σπίτι θα σου έχουν ετοιμάσει κάτι ξεχωριστό».

«Ναι καλά…» ξεκίνησε να λέει ο Λευτέρης αλλά η φράση του έμεινε μετέωρη, όπως και το σαγόνι του το οποίο δεν έλεγε να κλείσει από την έκπληξη με αυτό που είχε μόλις δει: πίσω από τη Νικολέτα είχε εμφανιστεί σαν από το πουθενά ένας τεράστιος τύπος, σαν γίγαντας, με μακριά μούσια και μια φαρδιά καπαρντίνα. Το νεαρό αγόρι τινάχτηκε προς τα πίσω και το τετράδιο του έπεσε από τα χέρια.

Ο τεράστιος τύπος με την καπαρντίνα πλησίασε κι άλλο τα δύο παιδιά. Τα είδε φοβισμένα και για να τα καθησυχάσει έβγαλε από την τσέπη δυο καραμέλες και τους τις έδωσε.

«Είσαι ο Λευτέρης?» ρώτησε με τραχιά, μπάσα φωνή.

«Ν,νν,ναι…» ψέλλισε ενώ ξετύλιγε σαν υπνωτισμένος την καραμέλα του.

«Μη φοβάσαι. Έχω να σου κάνω μια πολύ σημαντική αποκάλυψη.» Ο γίγαντας έγειρε κι άλλο προς τα παιδιά και χαμήλωσε τη φωνή του. «Ονομάζομαι Οράτιος και δουλεύω επιστάτης στη σχολή Μαγείας και Τελετουργιών Χομποντόμπουαρτς. Οι πραγματικοί σου γονείς ήταν μάγοι. Και το ίδιο είσαι και εσύ! Ήρθα να σε πάρω για να γίνεις μαθητής στη σχολή μας.»

«Oh come on!!!» είπε με οργή ο Λευτέρης. «Για βάστα λίγο ρε μάστορα γιατί μου φαίνεται πως το έχουμε παραγαμήσει το θέμα. Έι! Έι εσύ εκεί πάνω με ακούς? Ε εσύ είσαι συγγραφέα, πού είσαι?»

*Σε μένα μιλάς?*

«Ναι, σε σένα που γράφεις αυτές τις παπαριές! Δε ντρέπεσαι λίγο ρε?»

*Για ποιο λόγο να ντραπώ?* 

«Τι μαλακίες είναι αυτές που γράφεις?»

*Εντάξει ίσως έχει κάποια μικρά λαθάκια η ιστορία, αλλά αν λάβεις υπόψη ότι είναι η πρώτη μου προσπάθεια νομίζω ότι πάει καλά.*

«Τι μικρά λαθάκια ρε? Το μόνο μεγαλύτερο λάθος από αυτή την ιστορία είναι το λάθος που έκανε η μάνα σου όταν σε γέννησε!»

*Δεν καταλαβαίνω προς τι όλη αυτή η επίθεση Λευτέρη. Μην ξεχνάς ότι εγώ σε δημιούργησα. Τι σε ενόχλησε τόσο πολύ πια?*

 

«Ας αφήσω στην άκρη ότι γράφεις λες και είναι έκθεση πρώτης δημοτικού. Είναι όμως δυνατόν να νομίζεις ότι δε θα προσέξει κανείς πως έχεις κατακλέψει τον Χάρι Πότερ? Λίγο παραπάνω αντιγραφή αν τον έκανες θα έβγαζες βυζιά και το επώνυμό σου θα είχε αλλάξει σε Ρόουλινγκ! 12χρονο παιδί που ξαφνικά στα γενέθλιά του μαθαίνει ότι οι πεθαμένοι γονείς του ήταν μάγοι κι ότι θα πάει να φοιτήσει σε σχολή μάγων? Copy paste ο Πότερ είναι! Ακόμα και το όνομα Χομποντόμπουρτς θυμίζει το Χόγκουαρτς αλλά σε πιο ηλίθια εκδοχή! Μέχρι και τον επιστάτη τον έκανες τεράστιο χοντρό με μούσι, σαν αυτόν στου Χάρι Πότερ.»

«Για να πούμε και του στραβού το δίκιο» πετάχτηκε ο Οράτιος «δεν είπε πουθενά ότι είμαι χοντρός. Μπορεί κάτω από την καπαρντίνα να κρύβονται καλοσμιλεμένοι κοιλιακοί. Ε συγγραφέα? Τι λες?» είπε ο Οράτιος κλείνοντας το μάτι.

*Η αλήθεια είναι ότι χοντρό είχα σκεφτεί να σε κάνω, αλλά ναι εντάξει μπορώ να πω ότι είσαι ξέρω γω πολύ γυμνασμένος. Χμμ, ναι γιατί όχι. Κι αν ποτέ η ιστορία μου γίνει ταινία θα σε υποδυθεί ο Σβαρτζενέγκερ, πώς σου φαίνεται?*

«Θα προτιμούσα τον Τζεράρ Μπάτλερ» είπε ο Οράτιος, ο οποίος άνοιξε την καπαρντίνα του και θαύμασε το καλογυμνασμένο του σώμα.

«Συγνώμη που διακόπτω» πετάχτηκε δειλά η Νικολέτα σηκώνοντας το χέρι της «αλλά μιας και βλέπω ότι εδώ καταθέτουμε όλοι τις απόψεις μας, μήπως θα μπορούσα να επισημάνω κι εγώ μερικά λαθάκια?»

*Για να ακούσουμε κι εσένα…*

«Με όλο το σεβασμό, ξέρω ότι εσύ είσαι ο συγγραφέας και μας δημιούργησες όλους από κάπου εκεί ψηλά, αλλά come on συγκεντρώσου λίγο αγόρι μου. Σε παιδικό βιβλίο έρχεται τύπος με καπαρντίνα και μας δίνει καραμέλες? Κι εμείς τις παίρνουμε? Αυτά τα μηνύματα θέλεις να περάσεις στα μικρά παιδιά? Αν τυχόν το βιβλίο γίνει επιτυχία, που δεν το βλέπω, θα βγούνε όλοι οι ανώμαλοι στις πλατείες και θα λένε στα μούλικα να βάλουν το χεράκι στην τσέπη της καπαρντίνας για να πιάσουν ένα σκληρό… μαγικό ραβδί!»

*Εεε ναι, ντάξει, ίσως χρειαστεί κάποια μικρή διόρθωση εκεί.*

«Και τι μαλακίες είναι αυτές που με βάζεις να πω? “Είμαι σίγουρη ότι οι θετοί σου γονείς σε έχουν στην καρδιά τους και θα σε θυμηθούν? “ Ποιός μιλάει έτσι?» συνέχισε η Νικολέτα.

*Το θεώρησα έξυπνο τρόπο να εισάγω στην ιστορία το ότι είναι υιοθετημένος.*

«Μαλακία ήταν. Άσε που ενώ έχει ο άλλος ο κλαψομούνης γενέθλια και είναι μες στη μιζέρια και στην κατάθλιψη εσύ με βάζεις να του υπενθυμίσω ότι είναι ΚΑΙ υιοθετημένος!».

«Ποιόν είπες κλαψομούνη μωρή καριόλα?» πετάχτηκε ο Λευτέρης.

*Έλα παιδιά ηρεμήστε λιγάκι σας παρακαλώ, παιδικό βιβλίο προσπαθούμε να γράψουμε εδώ πέρα. Ωραία τι προτείνετε να κάνουμε?*

«Αν δεν ήμουν εγώ πρωταγωνιστής» είπε ο Λευτέρης «πολύ θα γούσταρα να συνέχιζες να γράφεις αυτή την παπάτζα και μετά να σου τράβαγε μια μηνυσάρα για λογοκλοπή η Ρόουλινγκ, να σε άφηνε μόνο με ένα σώβρακο.»

«Κοίταξε να δεις, ο Χάρι Πότερ είναι ξεπερασμένος πλέον» άρχισε να λέει με πάθος η Νικολέτα αγνοώντας τα δηκτικά σχόλια του Λευτέρη «αυτό που είναι πολύ in αυτή την περίοδο είναι οι βρικόλακες. Κάτι σαν το Twilight ας πούμε. Εγώ θα μπορούσα να είμαι μια πολύ σέξι και έξυπνη τύπισσα, που με θέλουν όλα τα αγόρια και με ζηλεύουν όλα τα κορίτσια και η οποία ερωτεύεται ένα μυστήριο αγόρι, πολύ κακό παιδί και αλήτη αλλά καλό κατά βάθος, που αποδεικνύεται στην πορεία πως είναι βρικόλακας.»

*Χμμμ δεν ξέρω ρε συ, δε μου αρέσουν καθόλου τα Twilight.*

«Έλαααααα, κάνε μια προσπάθεια, πλιζ πλιζ πλιζ πλιζ!» είπε με νάζι η Νικολέτα.

«Τέλεια, τώρα προβλέπω μήνυση και από την Stephenie Meyer» πέταξε ο Λευτέρης.

Σκοτάδι. Παντού γύρω σκοτάδι. Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος που κάνουν τα τακούνια της στο κρύο δάπεδο καθώς περπατάει. «Αχ τι ήθελα και έκοψα δρόμο από αυτό το σοκάκι» σκέφτηκε η 20-χρονη Νικολέτα. Είχε χάσει το τελευταίο βραδινό λεωφορείο και δεν της έφταναν τα λεφτά που είχε πάνω της για να πάρει ταξί. «Τι άλλο θα μου πάει στραβά» σκέφτηκε. 

Από κάπου μακριά ακούστηκε μια εξάτμιση μηχανής μεγάλου κυβισμού. Η καρδιά της πετάρισε. «Λες να είναι ο Λευτέρης?» αναρωτήθηκε. Και μόνο η σκέψη του της έδωσε θάρρος. Γι’αυτόν είχε βγει απόψε, ήξερε ότι σε αυτά τα μέρη συνήθιζε να κάνει κόντρες με τη μηχανή του, κι ήλπιζε να τον πετύχει. Οι άντρες της έκαναν συχνά καμάκι αλλά κάθε φορά που την πλησίαζε κάποιος, πριν στραφεί να τον κοιτάξει, ήλπιζε να γυρίσει και να δει τα υγρά γαλανά μάτια του Λευτέρη. Σήμερα η βραδιά ήταν απογοητευτική, δεν τον συνάντησε πουθενά. Αχ πόσο της έλειπαν τα μάτια του… κάθε φορά που την κοίταζε ήταν σαν να τη ρουφάνε, σαν να θέλουν να την καταπιούν, την έκαναν να νιώθει στα βάθη της ψυχής της κάτι θερμό και σκοτεινό, έναν ακατανόμαστο πόθο και φόβο μαζί.

«Έι κοριτσάκι!» ακούστηκε μια φωνή πίσω της. Η Νικολέτα γύρισε με κομμένη την ανάσα. Ένας γεροδεμένος πανύψηλος τύπος με μούσια πετάχτηκε πίσω από ένα σκοτεινό κάδο.

«Ποιός είσαι?» είπε η Νικολέτα με τρεμάμενη ανάσα, γουρλώνοντας τα μάτια της για να μπορέσει να τον διακρίνει μες στο σκοτάδι.

«Είμαι ο Οράτιος. Κι εσύ είσαι το επόμενο θύμα μου!»

Ο γεροδεμένος άντρας έκανε αργά βήματα προς το μέρος της. Καθώς περπατούσε άρχισε να σκύβει, έσκυβε κι άλλο, κι άλλο μέχρι που έπεσε στα τέσσερα. Το σώμα του άρχισε να παραμορφώνεται, τρίχες ξεφύτρωναν από την πλάτη του, οι παλάμες και τα πέλματά του μετατρέπονταν σε πατούσες, άγριες τριχωτές πατούσες με μεγάλα γαμψά νύχια. Το στόμα του μάκραινε και τεράστιοι κυνόδοντες ξεφύτρωσαν. Ήταν λυκάνθρωπος!

Η Νικολέτα ξεκίνησε να τρέχει, φωνάζοντας βοήθεια. Ήξερε ότι κανείς δεν επρόκειτο να την ακούσει σε αυτό το σκοτεινό σοκάκι, ένιωθε καταδικασμένη. Καθώς έτρεχε, ένιωθε την καυτή ανάσα του λυκανθρ

«Συγνώμη! Συγγραφέα να σε διακόψω λίγο?» ρώτησε η Νικολέτα.

*Τι είναι πάλι? Στο καλύτερο σημείο με κόβεις.*

«Δε λέω, καλή αυτή η σκοτεινή ατμόσφαιρα η αγωνία και τα ρέστα που δημιούργησες αλλά δώσε λίγες παραπάνω λεπτομέρειες στην περιγραφή μου ρε άνθρωπε. Εμάς τις γυναίκες μας ενδιαφέρουν πολύ τα θέματα της μόδας.»

Καθώς έτρεχε, ένιωθε την καυτή ανάσα του λυκανθρώπου στο σβέρκο της ακριβώς κάτω από την αλυσίδα του κολιέ από λευκόχρυσο που είχε κρεμασμένο στο λαιμό της. Τα πόδια της ταλαντεύονταν επικίνδυνα πάνω στις μαύρες πανάκριβες γόβες της, αλλά δεν έπρεπε να επιτρέψει να χάσει την ισορροπία της. Το βεραμάν φόρεμά της που της έφτανε μέχρι το γόνατο κι έκανε ένα σέξι V στο στήθος κυμάτιζε στον υγρό βρωμερό αέρα του σοκακιού. Ο ψηλός υπέροχος κότσος στα μαλλιά της παρόλο το τρεχαλητό είχε διατηρηθεί ανέπαφος.

Κάποια στιγμή το σοκάκι κατέληξε σε αδιέξοδο. Πανικόβλητη κόλλησε την πλάτη της στον τοίχο και γύρισε να κοιτάξει τον θηρευτή της. Ο Οράτιος συνηθισμένος να παίζει με το φαγητό του την πλησίασε λαίμαργα και τη μύρισε. Η μυρωδιά της Magnifique της Lancome του πλημμύρισε τα ρουθούνια.

«Όχι μηηηηηηη!» φώναξε η Νικολέτα. «Μη σου λέω! Ε συγγραφέα σε σένα το λέω! Όχι μη τη Magnifique, για καμιά φτηνιάρα με πέρασες? Τη σιχαίνομαι αυτή την κολόνια!».

Η μυρωδιά της Hugo Boss του πλημμύρισε τα ρουθούνια.

«Ίου! Αυτή είναι αντρική άσχετε!».

*Ποιά κολόνια σου αρέσει μπας και το βουλώσεις επιτέλους?*

«Η Diamonds του Armani».

Η μυρωδιά της Diamonds του Armani του πλημμύρισε τα ρουθούνια. Το τέρας την πλησίασε κι άλλο, ακόμα κι άλλο κι η Νικολέτα τέντωσε τα χέρια της για να τον απωθήσει. Τα φούξια νύχια της

«Κόκκινα…»

Τα κόκκινα νύχια της χάθηκαν μέσα στο πυκνό τρίχωμά του. Τα δάκρυά της είχαν γίνει ένα με τη μπλε μάσκαρά της.

«Μαύρη μάσκαρα.»

Είχαν γίνει ένα με τη μαύρη μάσκαρά της. Πάνω που ετοιμάστηκε για το δάγκωμα του κτήνους ακούστηκε από τα σκοτάδια μια γνώριμη φωνή.

«Άφησέ την ήσυχη λυκάνθρωπε!». 

Ήταν ο Λευτέρης, είχε έρθει να τη σώσει!

Με ένα τεράστιο υπεράνθρωπο σάλτο ο Λευτέρης βρέθηκε δίπλα στο τέρας και με μιας άρχισαν να παλεύουν. Τα ιδρωμένα σφιχτά μπράτσα του Λευτέρη γυάλιζαν κάτω από το φεγγαρόφως. Καθώς πάλευαν, η Νικολέτα παρατήρησε κάτι που την έκανε να ανατριχιάσει ακόμα περισσότερο. Οι κυνόδοντες του Λευτέρη είχαν μακρύνει και τα μάτια του ήταν κατακόκκινα. Ω Θεέ μου, ο Λευτέρης ήταν βρικόλακας!

Με ένα βρυχηθμό το σιχαμερό τέρας όρμησε στο Λευτ

«Ώπα ώπα ώπα, σόρι αλλά τώρα θα κάνω εγώ μια παρέμβαση. Όχι και σιχαμερό τέρας! Πώς με περιγράφεις έτσι?» είπε ο Οράτιος ο λυκάνθρωπος.

*Θα με αφήσετε να γράψω τη γαμημένη ιστορία όπως γουστάρω εγώ, μπας και καταφέρω και την τελειώσω καμιά φορά?*

«Α όχι μάγκα, διαμαρτύρομαι γιατί το παράχεσες το θέμα. Κτήνος με ανεβάζεις, τέρας με κατεβάζεις. Από εκεί που με είχες νταγλαρά με μπράτσα και τρέντι μούσι σαν σωσία του Τζεράρ Μπάτλερ να μοιράζω καραμέλες στα 12-χρονα, με κατάντησες σιχαμερό τριχωτό λυκάνθρωπο που την πέφτει σε κοριτσάκια.»

«Δεν είμαι κοριτσάκι, είμαι γυναίκα αγροίκε» απάντησε η Νικολέτα με τουπέ.

*Δεν είπα ποτέ ότι το μούσι σου είναι τρέντι, ούτε σου είπα αν αποφάσισα για το αν θα είσαι σωσίας του Σβαρτζενέγκερ ή του Τζεράρντ. Βασικά δεν είπα ποτέ ότι θα είσαι σωσίας κανενός! Απλά μιλούσαμε για το ποιός θα σε υποδυθεί στην ταινία.*

«Βρε ουστ που μου θες και ταινία καημένε!» φώναξε ο Λευτέρης.

«Νομίζετε όλοι πως επειδή είμαι μεγαλόσωμος με μούσια ότι θα είμαι και άξεστος χωρίς συναισθήματα.» κλαψούρισε με παράπονο ο Οράτιος. «Ε όχι… σνιφ σνιφ… αυτό δεν πρόκειται να το ανεχτώ… κλαψ… μπουχουχουουουου! Και γιατί να κάνω εγώ το κακό τέρας? ΑΑΜΠΟΥΧΟΥΟΥΧΟΥΟΥΟΥΑΑΑΑΑ!»

*Έλα εντάξει, μην κλαις τώρα κοτζάμ άντρας.*

«ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!» Ο Οράτιος συνέχισε να κλαίει όλο και πιο δυνατά.

*Έλα σώπα τώρα, πες μου πώς θες να σε παρουσιάσω και θα το κάνω. Σταμάτα μόνο να κλαις.*

«Σνιφ…λυγμ… Κοίτα, εμένα όσο κι αν δε μου φαίνεται, μου αρέσουν τα λογοτεχνικά βιβλία. Με κοινωνικό θέμα, όμορφες περιγραφές και πολύπλοκες λέξεις. Που να διαδραματίζονται σε μια παλιά εποχή. Και δε θέλω να είμαι κακός αυτή τη φορά, αλλά πρωταγωνιστής. Αυτό θέλω.» είπε αποφασιστικά ο Οράτιος.

«Μην του βάζεις δύσκολα» είπε με απαξίωση ο Λευτέρης. «Εδώ το άτομο είναι τόσο άχρηστο που δε μπορούσε να κάνει ούτε μια αντιγραφή της προκοπής του Χάρι Πότερ κι εσύ του ζητάς να γράψει λογοτεχνικό μυθιστόρημα? Είναι σαν να ζητάς από μια μαϊμού να σου ζωγραφίσει την Γκουέρνικα. Δε βλέπεις που μας έχει ζαλίσει τα αρχίδια με τα “είπε ο ένας” και “είπε ο άλλος” λες και δεν υπάρχουν άλλες λέξεις εκτός από το είπε?» είπε ο Λευτέρης ξέσπασε με θυμό Λευτέρης.

*Χαλαρώστε παιδιά νομίζω ότι το έχω.* 

«Και που’σαι, συγγραφέα της κακιάς ώρας! Μην ξεκινήσεις κι αυτή την ιστορία πάλι με στίχο του Τσαλίκη όπως στην προηγούμενη με τα “Σκοτάδι γύρω μου σκοτάδι”. Άντε να σε δούμε.»

Το μικρό σπουργίτι φτερούγισε τα εύθραυστα φτερά του και προσγειώθηκε γλυκά στο αδύνατο κλαράκι της ανθισμένης αμυγδαλιάς. Τα μωβ χρώματα των ξεπεταγμένων ανθών στόλιζαν όλη την πλάση και εύφραιναν την καρδιά όσων περαστικών είχαν την τύχη να περνούν από κάτω. Εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό ρέμβαζε στο γέρικο κορμό της αμυγδαλιάς ο κόμης του Σάσεξ Οράτιος. Είχε αποφασίσει να κάνει μια στάση με την άμαξά του σε εκείνο το δροσερό σημείο για να ξαποστάσουν λίγο τα άλογα μετά από το πολύωρο ταξίδι τους προς την πόλη του Μάρπισαϊρ, όπου τον περίμενε η μέλλουσα γυναίκα του πριγκίπισσα Νικολέτα. 

Ο ταχύς καλπασμός των αλόγων είχε συγχρονιστεί πλήρως με τους χτύπους της καρδιάς του. Η λαχτάρα του να φιλήσει τα κόκκινα σαν αίμα χείλη της Νικολέτας και να χαϊδέψει τον ευωδιαστό λαιμό της τον έκαναν να αγνοεί άθελά του την υπέροχη πλάση που ξανοιγόταν γύρω του. Πολύχρωμα μπουμπούκια από αγρούς της εξοχής εναλλάσσονταν με πανύψηλα αγέρωχα στητά δέντρα, κι όλα μαζί συνέθεταν έναν καμβά αρμονίας, αγαλλίασης και ομορφιάς.

Κάποια στιγμή έφτασαν έξω από τα βικτωριανά τείχη της πόλης όπου βασίλευε ο πατέρας της Νικολέτας. Η μέλλουσα γυναίκα του τον είχε προειδοποιήσει ότι τον τελευταίο μήνα είχε ξεσπάσει στην πόλη θανάσιμος λοιμός. Εκατοντάδες ήταν οι νεκροί που κατέκλυζαν τους δρόμους. Περνώντας τα τείχη ο αγέρωχος γεροδεμένος Οράτιος σοκαρίστηκε από τη μεγάλη αντίθεση: έξω από τα τείχη να δεσπόζει η παραδεισένια φύση και μέσα από τα τείχη να κυριαρχεί η αρρώστια, η παρακμή και η ασχήμια.

«Ωιμέ!» αναφώνησε ο Οράτιος. «Ποιά μαύρη μοίρα σκοτείνιασε πάνω από αυτή την πόλη?».

Ο Οράτιος κατέβηκε από την άμαξά του και περπάτησε τα βρώμικα δρομάκια της χτυπημένης από τη δυστυχία πόλης. Ένας ζητιάνος σύρθηκε στα πόδια του.

«Ένα κέρμα σε παρακαλώ κόμη μου» ζητιάνεψε με δουλοπρέπεια ο βρώμικος επαίτης.

«Πώς σε λένε δύστυχε άνθρωπε?» ρώτησε ο Οράτιος.

«Λευτέρη» ψέλλισε και έβηξε τα πράσινα φλέγματά του.

«Δείξε μου πού είναι η πριγκίπισσά σου και φύγε από μπροστά μου!».

«Ε όχι! Ε ΟΧΙ! Τι μας λες ρε μόρτη? Ε συγγραφέα! Ακούς? Μου έβαλες το τριχωτό γομάρι να μου δίνει και διαταγές? Αν σε πιάσω στα χέρια μου θα σε πλακώσω ρε! Από 12-χρονο Χάρι Πότερ και εραστή βαμπίρ με υποβιβάζεις σε ζητιάνο με φυματίωση? Νιώθεις?»

*Να μάθεις να με λες συγγραφέα της κακιάς ώρας. Καλά να πάθεις ρε.*

«Δε θα το αφήσω να περάσει έτσι. Κάνε με έναν ιππότη, αμαξά, έστω βοηθό αυτού του μαλάκα, αλλά όχι ζητιάνο! Ακούς ρε?».

Ο ζητιάνος έβηξε τόσο δυνατά που έχασε τη μιλιά του. Τώρα δε μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Ησυχία βασίλεψε πάλι στη βρώμικη πόλη.

Ξαφνικά κάτι φωτίστηκε από την πολεμίστρα ενός πύργου. Είχε εμφανιστεί η Νικολέτα στο μπαλκόνι της.

Ο Οράτιος έσπευσε να τη χαιρετήσει. «Ω ωραία δεσποσύνη, τα μεταξένια σου μαλλιά ξεπερνούν ακόμα και το ακριβότερο μετάξι, τα γαλανά μάτια σου είναι πιο όμορφα κι από τα γαλάζιο της καθαρότερης θάλασσας, το σομόν φόρεμά σου σε αγκαλιάζει τόσο τέλ

«Ροζ φόρεμα».

 «Ροζ θες να είναι? Βασικά γίνεται να το κάνουμε κάποιο άλλο χρώμα, γιατί το ροζ ήταν το αγαπημένο της πρώην μου και δε θέλω να μου τη θυμίζεις. Να πούμε μπορντό?».

«Έστω μπορντό» απάντησε καταφατικά η Νικολέτα.

*Απορώ τι κάνω εγώ εδώ πέρα.*

«Το μπορντό φόρεμά σου αγκαλιάζει τόσο τέλεια τις πανέμορφες καμπύλες σου!».

Από κάπου μακριά ακούστηκε ένα δυνατό ροχαλητό.

*Ροχαλητό? Από πού στην ευχή προέκυψε αυτό?*

«Χχχχχχχμμμμνφφφφφφ». Ο μουγκός ζητιάνος Λευτέρης είχε αποκοιμηθεί.

«Μάλλον ο Λευτέρης δεν άντεξε τόση γλυκανάλατη περιγραφή και τον πήρε ο ύπνος» είπε η Νικολέτα.

*Ας τον ξυπνήσει κάποιος.*

Ο Οράτιος κλώτσησε τον ζητιάνο Λευτέρη για να ξυπνήσει.

«Μμμμμ, μμμμμ» μούγκριζε ο μουγκός Λευτέρης που τώρα ήταν πάλι ξύπνιος.

«Δωσ’του πάλι τη μιλιά του κυρ-συγγραφέα» παρακάλεσε ο Οράτιος «γιατί αν συνεχίσει να μουγκανίζει, σε λίγο δε θα κρατηθώ και θα τον αρμέξω για να βγάλει γάλα».

Ο ζητιάνος ξαναέβηξε και η φωνή του επανήλθε.

«Μαλάκα φασίστα συγγραφέα της κακιάς ώρας! Με έκανες και ζητιάνο και μουγγό ρε? Μόνο Ολυμπιακό δε με έκανες!».

*Με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένος. Πρώτη μούρη σταρ σε κάνω και γκρινιάζεις, συμπρωταγωνιστή που δεν έχει πολλά λόγια σε βάζω και πάλι γκρινιάζεις. Όλοι μέχρι τώρα είπαν τι προτιμάνε. Εσύ με τι θα ήσουν ευχαριστημένος πια? Εδώ που φτάσαμε ας δοκιμάσουμε και τα δικά σου γούστα.*

Ο ζητιάνος έδειχνε να το σκέφτεται. «Να σου πω την αλήθεια είμαι μεγάλος φαν της αστυνομικής λογοτεχνίας. Ξέρεις, μυστήρια, ποιος είναι ο δολοφόνος, Άγκαθα Κρίστι, Σέρλοκ Χολμς, τέτοια φάση.»

*Χμμμ ωραίο ακούγεται. Τα αστυνομικά πουλάνε σαν τρελά. Νομίζω θα ήμουν καλός σε αυτό το είδος, ειδικά κάτι παρόμοιο με Άγκαθα Κρίστι μπορώ να φτιάξω.*

«Μη συγκρίνεις τη βούρτσα με την πούτσα» πετάχτηκε ο Λευτέρης.

*Έχε λίγο πίστη, δημιούργημα μου. Check this out.*

Οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν με μανία στην οροφή του ταξί. Η Νικολέτα καθόταν μόνη της στο πίσω κάθισμα κοιτάζοντας βαριεστημένα έξω από το παράθυρό της. Δε μπορούσε να διακρίνει τίποτα, η βροχή σε συνδυασμό με το παχύ σκοτάδι και την πυκνή ομίχλη είχαν δημιουργήσει ένα αδιαπέραστο γκρίζο πέπλο. Προσπαθούσε να αγνοήσει τον ταξιτζή που έριχνε κλεφτές ματιές από τον καθρέφτη στο τελείωμα του κοντού επίσημου μαύρου φορέματός της. 

Είχε λάβει την πρόσκληση πριν δύο μέρες. Ο φάκελος που βρήκε στο γραμματοκιβώτιό της δεν είχε αποστολέα, ενώ μέσα περιείχε ένα μόνο χαρτί με γραμμένες πάνω τις εξής λιτές μυστηριώδεις λέξεις: «Είστε καλεσμένη σε δείπνο.» Από κάτω υπήρχε η διεύθυνση στην οποία κατευθυνόταν αυτή τη στιγμή.

Ποιός να ήταν άραγε αυτός ο μυστηριώδης οικοδεσπότης? Και γιατί δεν αποκάλυπτε την ταυτότητα του? Η Νικολέτα ήξερε πως έπρεπε να αρνηθεί την πρόσκληση, αλλά μέσα της την έτρωγε η περιέργεια να μάθει περί τίνος πρόκειται. Μήπως ήταν κάποιος παλιός γνωστός? Κάποιος νέος θαυμαστής ίσως? Όλο αυτό το μυστήριο και το άγνωστο την ιντρίγκαρε κι ένιωθε να τη συναρπάζει ο οικοδεσπότης της πριν καν τον γνωρίσει.

Το ταξί κινούνταν αργά μες στη βροχή και την ομίχλη και μετά από πολλές στροφές φάνηκε από το παράθυρο ο προορισμός της: ένας τεράστιος πύργος στο τέλος ενός σκοτεινού φιδογυριστού δρόμου. Ο πύργος έμοιαζε να είναι χτισμένος στην άκρη ενός γκρεμού όπου από κάτω ανοιγόταν ένας πλατύς θαλάσσιος κόλπος. Την ημέρα η θέα από τον πύργο μπορεί να ήταν υπέροχη αλλά τώρα έτσι όπως τον έβλεπε από το παράθυρό της μες στο σκοτάδι, αντί για θάλασσα έμοιαζε να χάσκει κάτω από τον πύργο ένα αχανές δυσοίωνο σκοτάδι.

Πλήρωσε τον ταξιτζή και τον παρακάλεσε σε 2 ώρες να είναι στο ίδιο σημείο και να την περιμένει. Κατέβηκε, σήκωσε το παλτό της ψηλά στο κεφάλι της για να προστατευτεί από τη βροχή κι έτρεξε μέχρι την μεγάλη κεντρική πόρτα του πύργου. Χτύπησε το κουδούνι και σχεδόν αμέσως η βαριά ξύλινη πόρτα άνοιξε με ένα δυνατό τρίξιμο. Από μέσα ξεχύθηκε έντονο φως. Η Νικολέτα μισόκλεισε τα μάτια της τα οποία δεν είχαν προλάβει να προσαρμοστούν μετά από τόσο μεγάλη διαδρομή μες στο σκοτάδι και όταν τα ξανάνοιξε αντίκρισε μπροστά της έναν πανύψηλο, γεροδεμένο άνθρωπο με μούσια. Ενστικτωδώς έκανε ένα βήμα πίσω.

«Καλησπέρα όμορφη δεσποινίς» είπε ο άντρας. «Είμαι ο μπάτλερ Οράτιος, παρακαλώ περάστε».

Ο μπάτλερ πήρε ευγενικά το παλτό της και την οδήγησε σε ένα μεγάλο σαλόνι με ένα τεράστιο μισάνοιχτο παράθυρο που έβλεπε προς τη σκοτεινή θάλασσα. Της είπε να περιμένει εκεί. Μπροστά από το παράθυρο στεκόταν ένας σκεφτικός τύπος με ξύπνιο πρόσωπο και διαπεραστικά μάτια καπνίζοντας την πίπα του. Η Νικολέτα τον πλησίασε.

«Καλησπέρα» του είπε και του έτεινε το χέρι της.

Ο άγνωστος με την πίπα γύρισε κι αφού πρώτα την περιεργάστηκε διακριτικά πήρε το χέρι της και το φίλησε. «Να σας συστηθώ» της είπε. «Είμαι ο ντετέκτιβ Λευτέρης».

«Α είστε ντετέκτιβ? Συναρπαστικό! Αλήθεια γνωρίζετε ποιος είναι ο σημερινός οικοδεσπότης μας? Η πρόσκλησή μου δεν έγραφε τον αποστολέα και θεώρησα ότι ίσως έγινε κάποιο λάθος.»

«Δυστυχώς αυτό παραμένει μυστήριο ακόμα και για μένα. Σκοπεύω όμως να το διαλευκάνω σύντομα.»

Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο σαλόνι ο μπάτλερ Οράτιος. «Θέλουν ο κύριος και η κυρία να με ακολουθήσουν στην τραπεζαρία για να ξεκινήσουμε το δείπνο?».

«Δεν περιμένουμε άλλους καλεσμένους?» ρώτησε με απορία η Νικολέτα.

«Όχι κυρία, εσείς οι δύο είστε μόνο».

«ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ!» ξέσπασε ο ντετέκτιβ Λευτέρης. «Ρε άχρηστε συγγραφέα, ρε μυγόχεσμα, ρε συμφορά του γραπτού λόγου, που καλύτερα να έπιανες μόνο το πουλί σου παρά την πένα, ας δεχτώ ότι με έκανες να καπνίζω πίπα σαν να είμαι κακέκτυπο του Σέρλοκ Χόλμς, αλλά πώς θες να κάνεις μυθιστόρημα μυστηρίου με μόνο δύο υπόπτους?»

*Καλά ντε μην φωνάζεις, δε μου έδωσες πολύ χρόνο να σκεφτώ την πλοκή. Wait.*

Ο μπάτλερ κοντοστάθηκε και έδειχνε να σκέφτεται κάτι. «Τώρα που το θυμήθηκα έχουν έρθει μερικοί ακόμα καλεσμένοι. Περάστε από δω παρακαλώ.»

Η Νικολέτα κι ο ντετέκτιβ Λευτέρης προχώρησαν σε μια μεγάλη πολυτελή τραπεζαρία. Πάνω σε ένα τεράστιο μαονένιο τραπέζι ήταν απλωμένο ένα κάτασπρο τραπεζομάντηλο. Πιάτα και μαχαιροπήρουνα ήταν τοποθετημένα μπροστά από κάθε καρέκλα ενώ ο χώρος φαινόταν να φωτίζεται μόνο από κεριά. Στις καρέκλες καθόντουσαν άτομα που ο Λευτέρης και η Νικολέτα έβλεπαν για πρώτη φορά.

«Να σας συστήσω και τους υπόλοιπους καλεσμένους» είπε ο μπάτλερ Οράτιος. «Έχουμε τον Συνταγματάρχη Μουστάρδα, την κυρία Παγώνη, τη δεσποινίδα Φλόγα και τον καθηγητή Δαμάσκηνο».

«Έλα πες την αλήθεια μου κάνεις πλάκα!» ξέσπασε ο Λευτέρης. «Αυτά τα ονόματα είναι ακριβώς οι χαρακτήρες από το Cluedo! Είσαι τόσο άχρηστος που ούτε νέα ονόματα για το βιβλίο σου δε μπορείς να σκαρφιστείς αλλά τα κλέβεις από ένα επιτραπέζιο? Έχεις λιγότερη φαντασία κι από μπερμπάντη σύζυγο που γυρίζει αργά στο σπίτι κι όταν τον ρωτάει η γυναίκα του πού ήταν αυτός απαντά “Ήμουν με άλλη γκόμενα” γιατί δε μπορεί να σκεφτεί άλλη δικαιολογία!»

*Αγνόησε τα ονόματα και συγκεντρώσου στην ιστορία. Το πολύ πολύ τα διορθώνω αργότερα δε χάθηκε ο κόσμος.*

Εκείνη την ώρα ακούστηκε μια ανατριχιαστική ανδρική κραυγή πόνου κι έπειτα ένας δυνατός γδούπος από κάποιο διπλανό δωμάτιο. Ο μπάτλερ Οράτιος έτρεξε να δει τι είχε συμβεί. Όταν ξαναγύρισε στην τραπεζαρία το πρόσωπό του ήταν άσπρο σαν πανί. «Ο οικοδεσπότης μας είναι νεκρός!» αναφώνησε.

«Εγώ σε αυτή τη μαλακία αρνούμαι να συμμετάσχω» διαμαρτυρήθηκε ο Λευτέρης. «Δεν εμφάνισες πουθενά τον οικοδεσπότη και πήγες και τον σκότωσες ήδη, τι σόι συγγραφέας είσαι εσύ? Ο αναγνώστης δεν πρόλαβε να σχηματίσει κανένα συναισθηματικό δέσιμο με το θύμα, οπότε δεν θα ενδιαφερθεί για το θάνατό του και άρα ούτε και για τη διαλεύκανση του εγκλήματος.» 

Ο Συνταγματάρχης Μουστάρδας ατάραχος άρχισε να τσιμπολογάει από τα φαγητά πάνω στο τραπέζι. «Παιδιά μην ασχολείστε μαζί μου, όσο εσείς ψάχνετε το δολοφόνο πειράζει να τσιμπήσω λίγο γιατί σαν να ένιωσα μια λιγουρίτσα? Μιαμ, χλουρπ, μιαμ…» είπε ενώ μπούκωνε το στόμα του. «Θα φαινόταν πολύ ειρωνικό αν σας έλεγα ότι παρά το όνομά μου δε μου αρέσει η μουστάρδα? Χαχαχα, σλουρπ σλουρπ μιαμ μιαμ…»

«Πιο ειρωνικό είναι» συμπλήρωσε η Νικολέτα «που ο Οράτιος που θέλει να τον υποδυθεί ο Τζεράρ Μπάτλερ, κατέληξε να είναι μπάτλερ.»

Ο μπάτλερ Οράτιος έκλεισε την πόρτα της τραπεζαρίας. «Δε θα φύγει κανείς από εδώ μέχρι να αποκαλυφθεί ο δολοφόνος. Είστε όλοι ύποπτοι.»

Μια μουρμούρα ανησυχίας εξαπλώθηκε στα άτομα του τραπεζιού.

«Μήπως κάποιος να καλούσε την αστυνομία? Λέω εγώ τώρα.» είπε ο ντετέκτιβ Λευτέρης.

 «Μα καλά εσύ δεν είσαι ντετέκτιβ? Τι τη θες την αστυνομία?» ρώτησε η δεσποινίδα Φλόγα.

«Κι επειδή είμαι ντετέκτιβ μωρή ηλίθια αυτό σημαίνει ότι δε χρειάζεται να καλέσουμε τη Σήμανση να πάρει αποτυπώματα, να κάνει ανακρίσεις και να μαζέψει το πτώμα? Όσο εμείς συζητάμε ο δολοφονημένος σαπίζει εκεί μέσα! Άιντε βρήκαμε έναν ντετέκτιβ και θα τα λύσει όλα? Μα καλά τα πιστεύει κανείς αυτά που γράφεις ρε?»

*Εσύ είπες ότι σου αρέσουν τα αστυνομικά.*

«Τα αστυνομικά είπα, αυτά που γράφεις εσύ έχουν τόση σχέση με τα αστυνομικά όσο και ο Άη-Βασίλης με το Πάσχα! Εγώ δε βρίσκω κανέναν δολοφόνο, την κάνω από εδώ μέσα και πάω να καλέσω τώρα την αστυνομία.»

*Δε θα πας πουθενά.*

Ένα τεράστιο ΚΛΑΚ ακούστηκε. Όλες οι πόρτες του σπιτιού κλείδωσαν. Μια φωνή αντήχησε από τα μεγάφωνα: «Οι πόρτες θα ξεκλειδώσουν μόνο αν βρείτε το δολοφόνο.»

«Πολύ έξυπνο κόλπο» είπε πικρόχολα ο Λευτέρης. «Ξέχασες όμως και το τηλέφωνο» είπε κι έτρεξε προς τη συσκευή του τηλεφώνου.

Όταν σήκωσε το ακουστικό συνειδητοποίησε ότι η γραμμή ήταν κομμένη.

*Χαχα σε πρόλαβα.*

«Βασικά εγώ έχω μαζί το κινητό μου» είπε η κυρία Παγώνη. Ο Λευτέρης έτρεξε προς το μέρος της αλλά μόλις πήρε το κινητό στα χέρια του αυτό έκλεισε από μπαταρία.

*Σε ξαναπρόλαβα. Δε θα σε αφήσω να καλέσεις καμία αστυνομία. Στρώσου και βρες το δολοφόνο.*

«Έτσι είσαι ρε?» απάντησε με θυμό ο Λευτέρης. «Τώρα θα δεις» είπε. Άρπαξε ένα μαχαίρι από το τραπέζι και μαχαίρωσε τον μπάτλερ Οράτιο στην καρδιά.

*Μα καλά τι… γιατί τον σκότωσες?*

«Δεν ήθελες να σου βρω το δολοφόνο?» κραύγασε ο Λευτέρης. «Ε, ο μπάτλερ ήταν. Πάντα ο μπάτλερ είναι.»

*Καλά κι έπρεπε να τον σκοτώσεις?*

«Ναι μπας και πάψεις να μου ζαλίζεις τα αρχίδια».

«Δεν το πιστεύω αυτό που συνέβη!»

«Τώρα έχουμε και δεύτερο φόνο!»

«Ποιος τις είπε τις δύο παραπάνω φράσεις? ρώτησε ο Λευτέρης. «Καλά ρε συγγραφέα, ούτε ποιος λέει τι δε μπορείς να γράψεις σωστά?»

*Δε σας προλαβαίνω ρε παιδιά. Άσε που έτσι που μου τα έκανες δεν ξέρω πώς να το συνεχίσω.*

«Θα στο συνεχίσω εγώ τότε. Θα σε κάνω να γράψεις το πιο πρωτότυπο αστυνομικό βιβλίο που γράφτηκε ποτέ σε όλη την ιστορία των αστυνομικών βιβλίων: ο ντετέκτιβ θα είναι ο δολοφόνος!» είπε ο Λευτέρης και μαχαίρωσε μεμιάς την κυρία Παγώνη. Μετά έχωσε ένα κηροπήγιο στην καρωτίδα της δεσποινίδος Φλόγας, έμπηξε ένα πηρούνι στο μάτι του καθηγητή Δαμάσκηνου κι έπνιξε στουμπώνοντας ένα ολόκληρο μπούτι κοτόπουλο στο ήδη μπουκωμένο στόμα του συνταγματάρχη Μουστάρδα.

*ΟΧΙ! Τι έκανες εκεί? Μου σκότωσες όλο μου το καστ!*

«Χάρη τους έκανα, μπας και γλιτώσουν από τα άθλια κείμενά σου.»

Η Νικολέτα στεκόταν παγωμένη όντας η μόνη επιζών και κοιτούσε το φρικτό θέαμα τριγύρω της. Παντού υπήρχαν πτώματα. Έτρεξε τρομαγμένη πίσω στο σαλόνι. Στο κατόπι της ρίχτηκε αλλόφρων ο Λευτέρης.

«Μη φοβάσαι μωρή ηλίθια, εσένα δε θα σε πειράξω!» φώναξε ο Λευτέρης. 

Η τρομαγμένη κοπέλα έψαξε κάπου να κρυφτεί αλλά τελικά στάθηκε με την πλάτη στο μεγάλο παράθυρο του σαλονιού.

«Αχ μη δολοφόνε! Ξέρω ότι ποθείς να γευτείς τους χυμούς του υπέροχου κορμιού μου αλλά δε θα σου κάνω τη χάρη!»

Ο Λευτέρης στράφηκε και κοίταξε ψηλά: «Τι λέει αυτή ρε?»

*Δεν ξέρω τι την έπιασε.*

«Έλα πάρε με λοιπόν! Τι περιμένεις? Δεν τα έκανες όλα αυτά για να γλεντήσεις το κορμί μου? Αφού ξέρω ότι αυτό θες! Σκίσε με αλήτη! ΠΗΔΑ ΜΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΑΧΡΗΣΤΕ!» φώναζε και χτυπιόταν η Νικολέτα μπροστά στο μεγάλο παράθυρο.

«Ηρέμησε ρε κούκλα μου και κάτσε λίγο φρόνιμη να δούμε πώς θα φύγουμε από εδώ μέσα.»

«ΣΚΙΣΕ ΜΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΡΕ ΑΝΙΚΑΝΕ! ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ?» φώναζε η Νικολέτα κι έτσι όπως στηριζόταν στο παράθυρο τουρλώνοντας τον κώλο της, αυτό άνοιξε κι η Νικολέτα έχασε την ισορροπία της και βρέθηκε στο κενό.

«Εσύ άνοιξες το παράθυρο ρε?» ρώτησε ο Λευτέρης κάπου προς τα ψηλά.

*Όχι, είχα γράψει στην  αρχή ότι ήταν μισάνοιχτο αλλά η ηλίθια το ξέχασε.*

«Με τόσα Twilight που πρέπει να είχε διαβάσει, θα κάηκε ο εγκέφαλός της».

*Και τώρα τι κάνουμε μου λες?*

«Έμεινε ένας ακόμα που πρέπει να ξεφορτωθώ.»

*Ποιός?*

«Εσύ».

*Εγώ? Χα! Εμένα δε μπορείς να με πειράξεις. Αφού εγώ σε έφτιαξα.*

«Ναι ε? Για κοίτα αυτό…»

*Τι πρά μα? Δε  λέπω να  ίνεται κάτι. Ώπα? Πώ  μπορ ίς και μο  σβ ν ίς τα γράμ ατ ? Κόφτ !

«Χαχα δε σε χάλασε! Είμαι δημιουργημένος από τα γράμματά σου και άρα είμαι άρρηκτα συνδεδεμένος με αυτά. Οπότε με λίγη συγκέντρωση μπορώ να σβήνω και μερικά από αυτά! Μπορεί εγώ να είμαι δημιούργημα της φαντασίας σου αλλά κι εσύ για αυτούς που σε διαβάζουν είσαι μόνο μερικά γραμματάκια σε μια οθόνη. Χωρίς αυτά δεν υπάρχεις. Don’t screw with me motherfucker, I will ruin you!»

*Ο έι,  κέι, οκέι μισό! Μ σό λ πτό! Μισό λεπτό να πω κάτι!*

«Τι θες?»

*Υπάρχει μια εφημερίδα στην πολυθρόνα εκεί δίπλα. Πήγαινε πάρτην.*

 Ο Λευτέρης πήγε μέχρι την πολυθρόνα και σήκωσε την εφημερίδα. 

*Δες την ημερομηνία στην οποία βρίσκεσαι.*

«6 Αυγούστου 1945? Δεν ήξερα ότι αυτό ήταν ιστορικό μυθιστόρημα».

*Δεν ήταν αρχικά αλλά τώρα μου φαίνεται σαν καλή ιδέα. Δες και το μέρος στο οποίο βρίσκεσαι.*

Ο Λευτέρης διάβασε την τοποθεσία και γούρλωσε τα μάτια του από την έκπληξη. «Χιροσίμα?!!!»

Πριν προλάβει καν να ολοκληρώσει τη λέξη έσκασε η πυρηνική βόμβα διαλύοντας ολοσχερώς τον πύργο στον οποίο βρισκόταν καταστρέφοντας τα πάντα τριγύρω του σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων.

Και ζήσαμε εμείς καλύτερα.

                                                               

                                           ΤΕΛΟΣ