Καταδολίευση

Φαίνεται πως αυτές τις μέρες εδώ στη γειτονιά μου διανύουμε τη φάση "θέλω να γίνω λογοτέχνης". Δεν ξέρω αν θυμάσαι το περσινό ποστ τέτοιο καιρό, όπου ο swift είχε κάνει την πρώτη του λογοτεχνική απόπειρα λαμβάνοντας μέρος σε ένα διαδικτυακό διαγωνισμό διηγήματος. Το θυμάσαι δεν το θυμάσαι στον ίδιο διαγωνισμό πήγε κι έλαβε μέρος και φέτος.

Καθώς διάβαζα τη φετινή ιστορία του κάποια σημεία μου φάνηκαν πολύ αστεία και σε μια στιγμή απερισκεψίας τού υποσχέθηκα ότι θα την ανεβάσω στο blog. Θα τηρήσω αυτή μου την υπόσχεση όχι γιατί είμαι άνθρωπος που κρατά τις υποσχέσεις του αλλά γιατί ο swift εκτός από παιδικός φίλος είναι και μάνατζερ της fan page αυτού του blog στο facebook και καλό είναι να μην του χαλάω χατήρια! Επιπλέον το κομμάτι του κειμένου του το οποίο έχω βάλει με έντονα bold γράμματα πιστεύω πως είναι η πιο επικά ειρωνική λογοτεχνική απόπειρα που έχει γραφτεί από την εποχή που ανακαλύφθηκε το κασκόλ του καλλιτέχνη.

Αν δεν έχεις έρθει ποτέ σε επαφή με τη συγγραφική προσωπικότητα του swift να σε ενημερώσω ότι τα κείμενά του συνήθως είναι αυτοβιογραφικά, αυτοσατυρικά και ενίοτε αυτοκαταστροφικά. Όντας τσαντισμένος επειδή η πρώτη του περσινή απόπειρα -με ένα σοβαρό κείμενο- είχε αποτύχει να γοητεύσει την κριτική επιτροπή αποφάσισε φέτος να διαγωνιστεί με το παρακάτω κείμενο:

Τίτλος: Καταδολίευση (by swift).

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας νεαρός ο οποίος ζούσε στην εποχή των videogames και του ίντερνετ. “Καιγόταν” δηλαδή στα site κοινωνικής δικτύωσης παίζοντας παιχνίδια αλλά και συνομιλώντας με άτομα από τα παλιά, όπως συμμαθητές, που είχε χάσει επαφή και τους ξαναβρήκε στο facebook. Επίσης έστελνε αιτήματα φιλίας σε άγνωστα άτομα για να κάνει και νέους φίλους, “ανέβαζε” φωτογραφίες που είχε τραβήξει και “πόσταρε”  τραγούδια στον τοίχο του για να δουν οι φίλοι του και να του κάνουν like αλλά και να του αφήσουν σχόλια. Επίσης κατά το σερφάρισμα στο διαδίκτυο “κατέβαζε” ταινίες και μουσική, διάβαζε αγαπημένα blogs, ιστολόγια επί το ελληνικότερον, και ενημερωνόταν για τις νέες τάσεις στη μουσική από myspace και jumpingfish.

Ένα απόγευμα καθώς διάβαζε τη διαδικτυακή έκδοση μιας εφημερίδας, έπεσε το μάτι του σε μία στήλη που έγραφε για έναν διαγωνισμό διηγήματος που διοργάνωνε ένας ιστότοπος (κοινώς site). Οι κανόνες ήταν απλοί, έπρεπε λέει να γράψεις ένα διήγημα μέχρι χίλιες λέξεις που να περιέχει τις εξής εφτά λέξεις: αγάλμα, βιολί, καμβάς, κάμερα, μάσκα, πένα, τανγκό. Του φάνηκε εύκολο, σχεδόν γελοίο κι έκατσε λοιπόν και έγραψε το διήγημα μέσα σε λίγη ώρα. Πολύ καλό κατά τη γνώμη του αλλά και όσων φίλων το διάβασαν, χωρίς κραυγαλέες εκφράσεις και φανφάρες όπως: “τι ωραία που πέφτει η βροχή στη μενεξεδένια μας αυλή”, “-Χορεύετε; -Εξαρτάται τις ορέξεις”, “η διονυσιακή μάσκα σου πάει τρέλα”, ένα άγαλμα που στροβιλίζεται γελώντας”, “στη μπρούτζινη μεριά του χώματος κάτι πλοκάμια μαδημένα”, μεθυσμένα ξωτικά κι αγάλματα”, “όταν πεισμώνω ιδρώνουν οι μασχάλες μου”.

Το στέλνει το απλό κι απέριττο διήγημα λοιπόν δυο μέρες προτού εκπνεύσει η προθεσμία και περίμενει την ανακοίνωση της ημερομηνίας. Ένα μήνα αργότερα μαθαίνει την  ημερομηνία, η οποία τελικά ήταν τρείς μήνες μετά τη λήξη του διαγωνισμού. Περνάει ο καιρός και φτάνει η μεγάλη ημέρα οπότε παίρνει τρεις καλούς του φίλους να πάνε στο χώρο που γινόταν η απονομή. Φτάνουν, στρογγυλοκάθονται, πάνε να παραγγείλουν καφέ μιας και ήταν έξι το απόγευμα και τους έρχεται η αποστομωτική απάντηση: “Δε φτιάχνουμε καφέ!” “Έχουμε μόνο πορτοκαλάδα ή μπύρα”. Τι να κάνουνε λοιπόν οι φίλοι, αποφασίζουν να πάρουν αντί για ξινισμένη πορτοκαλάδα στιμμένη από το πρωί που ήταν η μία επιλογή να πάρουν μπύρες που ήταν η άλλη επιλογή και τις οποίες τελικά τις πληρώσανε €7 τη μία, ούτε στο Balux να είχαν βγει για ποτό! 

Ξεκινάει η εκδήλωση, φτάνει κι η ώρα της ανακοίνωσης των νικητών και της απονομής των βραβείων, και ήταν ηλίου φαεινότερον, φως φανάρι δηλαδή ότι οι νικητές είχαν ειδοποιηθεί από πριν γιατί όλοι είχαν σκάσει στην τρίχα ντυμένοι είτε με σούπερ κουστουμιά λες και παντρευόταν ο διάδοχος του θρόνου την εκλεκτή της καρδιάς του (και της μαμάς του) είτε φορώντας καμπαρντίνα και το “κασκόλ του καλλιτέχνη” αν ήταν γένους αρσενικού (του θύμισαν τον Καλυβάτση στους ΑΜΑΝ όταν έκανε το ζωγράφο Μαέβιο Παχατουρίδη), ενώ αν ήταν γένους θηλυκού το “φουλάρι της διανοούμενης”.

Τι αποκόμισε λοιπόν, ο νεαρός, από όλη αυτή τη διαδικασία; Κατέληξε στο συμπέρασμα  ότι ο γραπτός λόγος δεν είναι έργο τέχνης και πρέπει να γράφεις άμα έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις και να έχεις γενικά αρχή μέση και τέλος αλλιώς άνοιξε ένα λεξικό διάλεξε μερικές λέξεις όπως άναξ, εύδιος, νεφελοβατώ, ουλόθριξ, ουτιδανός, τολύπες, ένωσε τες και φτιάξε διήγημα σαν αυτό εδώ:

Ο ουλόθριξ ήρωας μας έκλεισε τον browser (περιηγητή σελίδας) και μετά τερμάτισε τη λειτουργία του υπολογιστή του. Φόρεσε την αγαπημένη του μπλούζα από κασμίρ και βγήκε από το φτωχικό του σπίτι. Κοίταξε τριγύρω του, ο καιρός ήταν εύδιος, ένας λαμπρός ήλιος  έστεκε χαμηλά και έβαφε πορτοκαλί τα ελάχιστα σύννεφα, όμοια με τολύπες καπνού, που βρίσκονταν στον ουρανό.

Αμέσως ξαστέρωσε ο νους του και ένιωσε σαν άναξ. Αποφάσισε να περιπλανηθεί στους πολύβουους δρόμους και τα ντεπό κοντά στο παλιό ντοκ. Εκεί που είχε χαθεί στις σκέψεις του και νεφελοβατούσε στη μέση του δρόμου κάτι ουτιδανό του τράβηξε την προσοχή επάνω στο πεζοδρόμιο κι έτρεξε γρήγορα για να δει τι ήταν. Ήταν ένα κομμάτι χαρτί, απλώς ένα κομμάτι χαρτί που όμως έγραφε: “Ο από μηχανής Θεός”. “Ο από μηχανής Θεός;” σκέφτηκε. 

Εκείνη τη στιγμή γυρίζει το βλέμμα του στο δρόμο, εκεί που μερικά στιγμιότυπα  πριν περπατούσε καταμεσής. Βλέπει ένα αυτοκίνητο να “τρέχει σαν τρελό” και να παραβιάζει το φωτεινό σηματοδότη, να εκτρέπεται της πορείας του λόγω τηςυπερβολικής ταχύτητας και να καταλήγει σε ένα στύλο της ΔΕΗ. Έτσι σώθηκε την τελευταία στιγμή από το να τον χτυπήσει αμάξι και να κοπεί άδοξα το νήμα της ζωής του. Οπότε ο ήρωας μας, μετά από αυτό το περιστατικό, αποφάσισε να επιστρέψει σπίτι του και να συνεχίσει να “καίγεται” στο facebook. 

Με ένα τέτοιο διήγημα λοιπόν θα καταφέρεις να πάρεις παμψηφεί το πρώτο βραβείο σε κάτι τέτοιους διαγωνισμούς από έντυπα ηλεκτρονικά ή μη, που αυτοπροσδιορίζονται ως οάσεις κουλτούρας ή δίαυλοι προώθησης της  τέχνης, και που βραβεύονται ιστορίες που κάνουν μπαμ ότι τις έχει γράψει ψαγμένος κουλτουριάρης τύπος.

Όπως καταλαβαίνεις στην εκδήλωση βράβευσης των νικητών ο swift πήρε όσα βραβεία έχει πάρει κι η Pamela Anderson στα Όσκαρ. Κανένα. Σε κάποια φάση όμως ανέφεραν από το μικρόφωνο πως φέτος είχαν και μερικές συμμετοχές που πήγαν "κόντρα στο ρεύμα" *hint hint*. Yep, για τον swift έλεγαν. Definitely. Το να σε θεωρούν κόντρα στο ρεύμα της λογοτεχνικής φανφαρολογίας είναι το καλύτερο βραβείο που μπορεί να πάρει κάποιος.

Υ.Γ.1 Οι λογοτεχνικές φανφάρες που αναφέρει στο κείμενό του ο swift, αυτά δηλαδή περί μασχαλών που ιδρώνουν, αγαλμάτων που στροβιλίζονται και μαδημένων πλοκαμιών είναι φράσεις παρμένες αυτούσιες από τα κείμενα των νικητών.

Υ.Γ.2 Αν δεν έχεις άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή σου και θες να μάθεις περισσότερα για το διαγωνισμό καθώς και για το τι είχε συμβεί πέρσι μπορείς να διαβάσεις το περσινό ποστ κάνοντας κλικ εδώ.

Υ.Γ.3 Τις ευχές για τα Χριστούγεννα θα τις πούμε σε χριστουγεννιάτικο πόστ πριν τα Χριστούγεννα.