Πασχαλιάτικο

Το Πάσχα δεν είναι ευχάριστη γιορτή. Υποτίθεται πως ολόκληρη τη Μ. Εβδομάδα η ανθρωπότητα ξαναζεί συγκινημένη το στενάχωρο Θείο δράμα που έλαβε μέρος πριν δύο χιλιάδες χρόνια. Και λέω «υποτίθεται» γιατί πόσες φορές να συγκινηθείς πια από ένα συγκλονιστικό σίγουρα δράμα, το οποίο όμως παίζεται ξανά και ξανά κάθε χρόνο στις multiplex εκκλησίες κάθε γειτονιάς? Δηλαδή νισάφι, περισσότερες επαναλήψεις έχει παιχτεί μόνο το ρετιρέ στο Mega.

Εξάλλου γνωρίζεις το ending, κάτι που για εμάς που έχουμε δεχτεί περισσότερη ακτινοβολία από την οθόνη της τηλεόρασης απ’ότι έχουμε θηλάσει, μας κλέβει τη μισή χαρά. Οκέι, την πρώτη φορά που μαθαίνεις ότι σταυρώθηκε και μετά από 3 μέρες οι μυροφόρες βρήκαν άδειο το τάφο, λες «what the fuck man, αυτό είναι καλύτερο κι από το τέλος της  Έκτης αίσθησης!». Πρόκειται για ιστορία που συνδυάζει ταχυδακτυλουργία μεγέθους Prestige του Νόλαν, σούπερ-ήρωα πιο cool από τον Spiderman, προδοσία πιο αναπάντεχη απ’ότι στους 300, gore επιπέδου Hostel, σενάριο με περισσότερες αλληγορίες κι από του Μάτριξ κι όλα αυτά στα κλείνει με sci-fi zombie twist ending. Ιn your face Michael Night Shyamalan and bring it on Ευαγγελιστή Λουκά!

Επιπλέον το Πάσχα μού θυμίζει την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Στου Βαλεντίνου ανταλλάζεις σοκολατάκια, στο Πάσχα σοκολατένια αυγά. Στου Βαλεντίνου φοράς τα καλά σου και βγαίνεις να ξοδέψεις τα λεφτά σου σε ένα καλό εστιατόριο, στο Πάσχα φοράς τα καλά σου και πας να ξοδέψεις τα λεφτά σου στο παγκάρι της Εκκλησίας. Στο Πάσχα βρίσκεσαι με τους συγγενείς και προσποιείσαι ότι περνάς καλά κι ότι τους συμπαθείς, στου Βαλεντίνου συναντιέσαι με το ταίρι σου και προσποιείσαι ότι περνάς καλά κι ότι το αγαπάς. Και  για το κλείσιμο των δύο γιορτών, στο μεν Πάσχα τσακίζεις ένα ολόκληρο αρνί, ενώ στον Βαλεντίνο τσακίζεις για παρηγοριά ένα κιλό παγωτό Ben&Jerry μόλις γυρίσεις σπίτι επειδή έχεις συνειδητοποιήσει ότι το ταίρι που βρήκες είναι χειρότερο κελεπούρι κι από τον single 50άρη γείτονά σου με τη μπυροκοιλιά που αυνανίζεται στο μπαλκόνι του κάθε φορά που βγαίνεις να απλώσεις ρούχα. 

Πάντως  χωρίς πλάκα θα σε συμβούλευα αυτή την περίοδο να πας στην εκκλησία. Ακούγονται οι πιο ωραίες ψαλμωδίες και δημιουργείται η πιο κατανυκτική ατμόσφαιρα. Άσε που είναι κι από τις λίγες ευκαιρίες να πετύχεις ανάμεσα στους παρευρισκόμενους νέα άτομα κι όχι μόνο γιαγιάδες άνω των 80 που παρακαλάνε το Θεό να μην τις πάρει ακόμα ή να μην τους κοπεί κι άλλο η σύνταξη ή να βρει επιτέλους ο Θεούλης μια κόρη στο μαγκούφη το γιόκα τους.

Το απόλυτο mood killer όμως στην εκκλησία είναι οι τύποι που τριγυρνάνε με το δίσκο για να μαζέψουν ψιλά (οι πρόγονοι των μαύρων που πουλάνε σιντί στις καφετέριες ή των κωφάλαλων που πουλάνε μικρούς φακούς κι αναπτήρες που φωτίζουν). Φαντάζομαι ότι τα χρήματα που θα μαζέψουν από το δίσκο θα  πάνε «για την ενίσχυση του Ιερού ναού» δηλαδή (probably) για να βάλουν Nova στο παρεκκλήσι μη χάνουν τα ντέρμπι. Οι τύποι με τους δίσκους λοιπόν βγαίνουν κάποια στιγμή σαν άλλες λουλουδούδες σε μπουζουκτζίδικο και εντελώς διακριτικά(not!) σου κρατάνε το δίσκο μετέωρο πάνω από το κεφάλι σου μέχρι να σταματήσεις δήθεν να τους αγνοείς, να βάλεις το ξεράδι σου στην τσέπη και να καταθέσεις τον οβολόν. 

Για παράδειγμα, ο δισκάς στην εκκλησία του χωριού μου είναι τελείως hardcore. Δε φεύγει με τίποτα αν δε του δώσεις κάτι.  Ξεκινάει πρώτα ερχόμενος διακριτικά δίπλα σου. Εσύ φυσικά τον αγνοείς κάνοντας δήθεν ότι ψέλνεις προσηλωμένος ή ότι εντόπισες κάτι πολύ σημαντικό στην άλλη πλευρά της εκκλησίας και δεν τραβάς τα μάτια σου από εκείνο το σημείο. Αυτός όχι μόνο δεν takes the hint, αλλά αρχίζει να κουνάει το δίσκο γκλιν-γκλον γκλιν-γκλον από τα ψιλά, για να τον προσέξεις. Αν επιμείνεις να τον αγνοείς με θράσος, έρχεται πιο κοντά σου σε σημείο να νιώθεις την οργισμένη ανάσα του στο αυτί σου, κρατώντας το δίσκο μετέωρο πάνω από το κεφάλι σου σαν φωτοστέφανο, ενώ τον κουνάει γκλιν-γκλον ΚΑΙ ξεροβήχει. Είναι αποφασισμένος να το τραβήξει στα άκρα. 

Σε περίπτωση που παρ’όλαυτά έχεις ατσάλινα νεύρα κι εξακολουθείς να τον αγνοείς, τότε θα ξεκινήσει ένας stare down contest απ’όπου μόνο ένας από τους δυο σας θα βγει ζωντανός. Μπορεί εσύ να προσποιείσαι ότι δεν ξεκολλάς τα μάτια σου από τον παπά και να κάνεις ότι δεν ακούς τα γκλιν-κλον και τα γκουχ γκουχ μέσα στο αυτί σου στα οποία έχουν προστεθεί τώρα και τα τσκ τσκ τσκ από τους τριγύρω που έχουν πάρει χαμπάρι τι γύφτος είσαι, κι ενώ αρχίζεις να ιδρώνεις και να κοκκινίζεις από την αμηχανία, ο δισκάς θα κάθεται εκεί όση ώρα χρειαστεί ατάραχος και ψύχραιμος κοιτώντας επίμονα το προφίλ σου και  θα συνεχίζει αυτό το παράξενο χορευτικό του με το κούνημα του δίσκου και το βήχα μέχρι να λυγίσεις και να ρίξεις κάτι στο δίσκο ή να πεθάνεις επί τόπου από ντροπή. Ειλικρινά αν τον χρησιμοποιούσαν για ανακριτή μέσα σε μερικά λεπτά θα είχε ανακαλύψει που βρίσκεται  κρυμμένος ο Μπιν Λάντεν. Και θα είχε βγάλει και μερικά ψιλά για τον καφέ του.

Είμαι σίγουρος ότι  όταν ακούμε τη λέξη Πάσχα στο μυαλό όλων μας δεν εμφανίζονται εικόνες του Θείου δράματος και του μεγαλείου του Θεανθρώπου, αλλά πιο πολύ μας έρχονται εικόνες-μνήμες από τη θεία της οποίας η ξασμένη καούκα κινδύνευε να αρπάξει φωτιά κατά τον επιτάφιο και θα λαμπάδιαζε γρηγορότερα κι από παλαιστίνιο που έχει λουστεί με βενζίνη και σκοπεύει να διαμαρτυρηθεί, εικόνες του θείου που πάντα λέει «Εγώ θα καθήσω με τη νεολαία» (όλοι έχουμε από έναν τέτοιο), της δεύτερης ξαδέρφης γεροντοκόρης-«πωπω συμφορά πέρασε τα 30 και δεν έχει παντρευτεί ακόμα»-, της  θείας που κυνηγάει τα κουτσούβελα να τους πάρει τα δυναμιτάκια από τα χέρια σιχτιρίζοντας ταυτόχρονα το θείο που κάθεται ατάραχος και συζητάει για τα αθλητικά με τα ανίψια ή θα έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας στιγμιότυπα από απειλές της μάνας ότι θα πέσει αυτοβούλως από τα μεγάλα σκαλιά της εκκλησίας έτσι και ο αδερφός δε βγάλει το σκουλαρίκι του πριν βγει στην πλατεία του χωριού (real life dialog between mother-brother).

Ο κύριος λόγος όμως που δε μου αρέσει το Πάσχα είναι γιατί συνήθως πηγαίνω στο χωριό μου. Κάτι που θα κάνω και φέτος. Για να φανταστείς για τι πράγμα μιλάω, ο hardcore δισκάς είναι από τα συμπαθητικά άτομα του χωριού. 

*hate vibes all around*

Αν σκοπεύεις να περάσεις καλά αυτές τις μέρες και δε θέλεις να σε μισήσω θανάσιμα, μείνε μακριά μου ή κράτα το στόμα σου κλειστό.

Υ.Γ. Από φόβο μην τυχόν ο Θεός κάνει να πεταχτεί κανένα δυναμιτάκι τη στιγμή της Ανάστασης και να μπει μέσα στο αυτί μου και σκάσει, ελπίζω με αυτό το ποστ να μη θεωρηθώ βλάσφημος και ποντάρω στο ότι έχει χιούμορ. Κακό χιούμορ μπας και με συμπαθεί.

Ό,τι κι αν κάνεις αυτές τις μέρες, εσύ προσπάθησε να το διασκεδάσεις. Απλά μην μου το πεις! :)