Όχι άλλη γκρίνια

Δε θέλω να σου χαλάσω το σαββατόβραδο αλλά πρέπει να ξέρεις ότι στο σύντομο μέλλον θα σε βρει φρικτός θάνατος από βιβλικές καταστροφές. Κι αν τυχόν γλιτώσεις από το βέβαιο θάνατο, αν δηλαδή δεν πνιγείς από ένα τεράστιο τσουνάμι την ώρα που χέζεις στην τουαλέτα ή δε γίνεις πράσινος με κεραίες στο κεφάλι από τη ραδιενέργεια, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα ζεις τόσο μίζερα κι εξαθλιωμένα λόγω της οικονομικής κρίσης που η εικόνα μιας σφαίρας να διαπερνά το κρανίο σου ή ενός κύματος 10 μέτρων να σε καταπλακώνει θα είναι οι αισιόδοξες σκέψεις σου. Καλησπέρα και σε σένα.

Συμβαίνουν τόσα συγκλονιστικά γεγονότα στον κόσμο και στην Ελλαδίτσα που είναι αδύνατο να γράψει κάποιος ένα ποστ χωρίς να βρεθεί κάποιος άλλος και να πει: «Πφφ τι με νοιάζει εμένα τι έκανες χθες βράδυ ρε phantom, εδώ ο κόσμος πεθαίνει στην Ιαπωνία» ή «Πφφφ δε μπορώ να γελάσω με τα αστεία σου ρε phantom, μου μείωσαν κι άλλο το μισθό κι έπεσα σε κατάθλιψη» ή «Πφφφου… βασικά τώρα δεν ασχολούμαι μαζί σου phantom απλά φυσάω να φύγει η σκόνη από το λαπτοπ μου… πφφουου πφφφφουουου».

Γι’αυτό λοιπόν κι εγώ τα παρατάω. Αυτό ήταν, ως εδώ. Παραιτούμαι! Αρκετά πια σε ανέχτηκα φίλε αναγνώστη. Που κάθεσαι εκεί και με κοιτάς επίμονα όλη την ώρα. Φεύγω! Μην προσπαθείς να με μεταπείσεις, έχω ήδη ανοίξει την πόρτα. Και το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να σταματήσεις να διαβάζεις αυτή τη στιγμή γιατί όπου να’ναι θα σταματήσω να πληκτρολογώ και κάποια στιγμή θα κάνεις scroll down αλλά τα μάτια σου δε θα βρουν άλλες λέξεις να διαβάσουν οπότε θα κοιτάς έκπληκτος και μπερδεμένος το κενό μέχρι να τρελαθείς ή να τυφλωθείς. Ή και τα δύο μαζί.

Είπα φεύγω. Φεύγω! Γειααααα!

Άντε καλά, δε φεύγω, έτσι το είπα. Προσπάθησα να δημιουργήσω λίγο ίντριγκα στο blog για να ανέβει το ενδιαφέρον αυτό ήταν όλο. Ο μάνατζερ swift μου αναφέρει ότι η fan page μας στο facebook έχει κολλήσει κάτω από το φράγμα των 3000 fans κι ότι πρέπει να γράψω κανένα ποστ της προκοπής για να φτάσουμε τους 3000 και να τον κεράσω σουβλάκια. Γιατί είχαμε κάνει μια συμφωνία, τον πρώτο καιρό όταν έμαθα ότι η fan page είχε φτιαχτεί τελικά από αυτόν, του είχα υποσχεθεί ότι με κάθε νέους  χίλιους fans θα τον κέρναγα φαγητό, επειδή τότε πίστευα ότι δε θα έκαναν like παραπάνω από 50 άτομα (δηλαδή οι 10 φίλοι μου που ήξεραν για το blog επί 5 ψεύτικα προφίλ που είχε ο καθένας στο facebook ίσον 50 likes).

Γι’αυτό λοιπόν αν είσαι φατσαμπουκόπαιδο και θες να φάει σουβλάκια ο swift κάνε like στην fan page ΕΔΩ και βοήθησε να αποδείξεις ότι όλοι αυτοί που έχουν κάνει ήδη like είναι όντως αναγνώστες κι όχι άσχετοι με το blog μανιακοί κλικαδόροι που κάνουν like ή join ή add σε οτιδήποτε είναι έστω και αμυδρά ενδιαφέρον πχ:
«Αυτό που δεν θέλουν οι γυναίκες!» like *κλικ*
«Κι εγώ μικρή έβαζα τη Μπάρμπι και τον Κεν να κάνουν σεξ» like *κλικ*
«Πόσα άτομα με κρεατοελιές στην πλάτη μπορούμε να μαζευτούμε στο facebook?» like *κλικ*
«Αν μαζευτούνε 10.000 άτομα θα καθαρίσω επιτέλους το δωμάτιό μου» like *κλικ*
«I hate Κάτω Πετράλωνα: Η απάντηση μας στο γκρουπάκι I hate Άνω Πετράλωνα» like *κλικ*
«Διαγωνισμός: Η πιο σέξυ πόζα μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου σου με φόντο το πλυντήριο και το μπιντέ ενώ σουφρώνεις τα φρύδια και φουσκώνεις τα χείλη σαν ροφός (Δήλωσε συμμετοχή με τη φωτογραφία σου)» like *κλικ*.

Προσπάθησε τώρα να ξεχάσεις αυτά περί φρικτών θανάτων που λέγαμε στην αρχή γιατί ο πλανήτης γη εκτός από τρομακτικός είναι και παράλογος. Ώρες ώρες πραγματικά δε βγάζει τίποτα νόημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του παραλογισμού δεν είναι μόνο η απάνθρωπη σκληρότητα του δικτάτορα στη Λιβύη ή το δράμα της παράνομης μετανάστευσης ή ο τοκογλυφικός εκβιασμός του ΔΝΤ...αλλά και οι τουαλέτες του Metro Mall. Είναι το νέο εμπορικό κέντρο που έχει ανοίξει εδώ και κάποιους μήνες στον Άγιο-Δημήτριο. Σε προκαλώ να πας αυτή τη στιγμή και να τις δεις, αν χέζεσαι ή κατουριέσαι έστω και λίγο σήκω ντύσου και πήγαινε κάνε την ανάγκη σου στο Metro Mall. Αξίζει. Έχουν κάνει το εξής εκπληκτικό: όταν η πόρτα της τουαλέτας είναι κλειστή, στη χαραμάδα ανάμεσα στην πόρτα και στον τοίχο σχηματίζεται ένα μεγάλο κενό από το οποίο άνετα βλέπεις τι γίνεται μέσα.

Τις προάλλες έδινα ένα μάθημα κι επειδή δεν είχα κλείσει μάτι το βράδυ από το άγχος, κατέβασα ένα φραπέ-μπόμπα στη διαδρομή για να ξυπνήσω κι έναν γαλλικό λίγο πριν μπω στην αίθουσα με αποτέλεσμα το μεσημέρι γυρνώντας από τη σχολή να ψάχνω επειγόντως –mayday-αμόλατανα-γλιτώσεις μια τουαλέτα για να αδειάσω την κύστη μου. Μπαίνω στο mall, κατευθύνομαι εκεί που λέει WC, βλέπω τις πόρτες για τις τουαλέτες κλειστές και προσπαθώντας να διακρίνω αν είναι κάποιος άνθρωπος μέσα διαπιστώνω ότι σε κάθε πόρτα έχει ένα κενό στο σημείο που στο περιέγραψα, το οποίο σου παρέχει πλήρη θέα στο εσωτερικό. Μπήκα γρήγορα και κατά τη διάρκεια των δέκα περίπου λεπτών που κατουρούσα ασταμάτητα (σε σημείο που άρχισα να φοβάμαι ότι σε λίγο θα κατουρούσα μέχρι και το σάλιο μου και θα με έβρισκαν στραγγισμένο από κάθε υγρό, μια τεράστια ανθρώπινη άψυχη σταφίδα με κατεβασμένα παντελόνια να κρατάει το πουλί της), άρχισα να αναρωτιέμαι αν όλες οι πόρτες είναι έτσι ή απλά εγώ έτυχα στη λάθος σχεδιασμένη με το μεγάλο κενό. Έτσι, βγαίνοντας κοίταξα από περιέργεια αν έχει χαραμάδα κι η διπλανή πόρτα. Όχι μόνο είχε μια εξίσου μεγάλη χαραμάδα αλλά I took a full glimpse από έναν σεκιουριτά που έχεζε. Είδα το γαλάζιο πουκάμισό του και τους γυμνούς του μηρούς. Το κενό ήταν τόσο μεγάλο που χωρούσε άνετα η παλάμη μου για να του κάνω χειραψία, χρήσιμο αν τυχόν θέλει κάποιος ενώ χέζει να κάνει κάποια γνωριμία με αυτόν που περιμένει απέξω. Πρέπει να με αντιλήφθηκε ο σεκιουριτάς, ίσως με πέρασε για κάποιον διεστραμμένο γκέι κοπρολάγνο που παραμονεύει σε τουαλέτες. Έπλυνα γρήγορα γρήγορα τα χέρια μου κι έφυγα.

Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω τι σκέφτονται αυτοί που φτιάχνουν τουαλέτες στα mall. Μετά τις διάφανες τουαλέτες του Mall στο Μαρούσι όπως ίσως θα θυμάσαι από ΕΔΩ, τώρα έχουμε τις τουαλέτες με χαραμάδα για μπανιστήρι στο Metro Mall. Στο επόμενο mall το μόνο που μένει είναι να φτιάξουν τουαλέτες με κάμερες και live streaming στο Google Earth Toilet.

Αυτό όμως που χαρακτηρίζει τον πλανήτη Γη δεν είναι ούτε ο τρόμος ούτε ο παραλογισμός. Αλλά η γκρίνια. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Όλοι γκρινιάζουν για κάτι, μιζεριάζουν και πιρπιρίζουν με τη μίρλα τους το μυαλό όποιου είναι διαθέσιμου εκείνη τη στιγμή με την παραμικρή αφορμή.

Για παράδειγμα προχτές χάζευα στο site τρομαχτικό, όπου εκτός από διάφορες ειδήσεις που δημοσιεύονται, γράφουν ανώνυμα και πολίτες που θέλουν να κάνουν τις καταγγελίες τους. Δώσε βάση τι βρήκαν να καταγγείλουν μερικοί για να πάρεις μια εικόνα με τι γκρινιάζει ο κόσμος. ΕΔΩ ένας τύπος γκρινιάζει επειδή δεν του άρεσε ο καφές που πήρε από τα Starbucks, ΕΔΩ άλλος στέλνει ανοιχτή επιστολή διαμαρτυρίας στον πρωθυπουργό επειδή καθυστερεί να περάσει ο ταχυδρόμος από το σπίτι του, ΕΔΩ τρίτος παραπονιέται γιατί τον κάλεσε μια υπάλληλος της Cosmote και του είπε ότι θα είναι διαθέσιμοι από τις 08.00-18.00 κι αυτός νόμισε ότι τους υποχρεώνουν να δουλεύουν δεκάωρα κι έγραψε να διαμαρτυρηθεί για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων που τον καλούν, ενώ ΕΔΩ ένας άλλος ανήσυχος πολίτης φοβούμενος μήπως μπουν κλέφτες στο σπίτι του πήγε και ρώτησε τον αξιωματικό υπηρεσίας του τμήματος της περιοχής του τι να κάνει σε περίπτωση διάρρηξης κι όταν ο αξιωματικός του απάντησε «καλέστε το 100 και σε 5 λεπτά θα είμαστε εκεί» ο πολίτης αναρωτήθηκε οργισμένος «Και τι θα κάνω εγώ με έναν κλέφτη στο σπίτι μου 5 ολόκληρα λεπτά?». Ήμαρτον, δηλαδή σε πόση ώρα έπρεπε να είναι η αστυνομία εκεί για να μην γκρινιάζουμε? Να διακτινιστεί το όργανο? Μέχρι κι ο σούπερμαν ήθελε λίγο χρόνο να πάει από μέρος σε μέρος!

Κι όλες αυτές τις παράλογες επιστολές τις πήρε το μάτι μου μόνο από προχτές. Αν έχουμε διάθεση να γκρινιάζουμε για τον καφέ των Starbucks, τα διόδια της Αττικής Οδού ή τις Real Housewives of Athens τότε θα πρέπει να είμαστε ο πιο ευτυχισμένος λαός στον κόσμο.

Σε ένα άλλο παράδειγμα ακατάσχετης γκρίνιας έγινα μάρτυρας τις προάλλες που είχαν απεργία όλα τα μέσα εκτός των λεωφορείων. Ορδές ανθρώπων ήταν μαζεμένοι στις στάσεις και περίμεναν τα λεωφορεία τα οποία κατέφθαναν γεμάτα από τις άλλες ορδές των ανθρώπων που είχαν επιβιβαστεί σε προηγούμενες στάσεις, ήταν τόσο φίσκα που ξεπρόβαλλαν από τα παράθυρα χέρια, πόδια και κεφάλια στριμωγμένων ανθρώπων. Σε ένα από τα διερχόμενα λεωφορεία κατάφερα και στριμώχτηκα κι εγώ, αφού είχα την οξυδέρκεια να αντιληφθώ την έγκαιρη στιγμή ότι στη μπροστινή πόρτα είχε λίγο κενό κι έτσι I outruned μια γριά που είχε εντοπίσει το ίδιο κενό σημείο και μπήκα πρώτος. Βρέθηκα ακριβώς δίπλα στον οδηγό.

Ο οδηγός του λεωφορείου δίπλα μου κάθε φορά που περνούσε από στάση γεμάτη κόσμο σιγομουρμούριζε ειρωνείες του στυλ (I quote ακριβώς όπως ειπώθηκαν): «ναι καλά, σιγά μη σας ανοίξω να μπείτε, δε χωράει ούτε καρφίτσα», «καλά μαλάκα σήκωσε το χέρι σου και περίμενε εσύ να σταματήσω, γαμώ το διάολό σας όλοι», δηλαδή συνηθισμένες γλυκές κουβέντες ενός Έλληνα οδηγού δημόσιου μέσου μεταφοράς.

Σε μια φάση σκάει μύτη ένας παππούς δίπλα του κι αρχίζει να γκρινιάζει γιατί το λεωφορείο έκανε μια ώρα για να περάσει. Ο οδηγός σαν απάντηση ξεκίνησε να γκρινιάζει γιατί «τα ζώα οι οδηγοί» πήραν όλοι το αμάξι τους κι έχουν μπλοκάρει οι δρόμοι από την κίνηση και γι’αυτό αργούν τα λεωφορεία. Εγώ ήθελα να γκρινιάξω στον οδηγό ότι χίλιες φορές καλύτερο είναι να πάρει κάποιος το αμάξι του και να μπλοκάρει τους δρόμους παρά να περιμένει μια ώρα το λεωφορείο και να στριμωχτεί σαν σαρδέλα, μια μαντάμ δίπλα μου γκρίνιαζε γιατί η δερμάτινη τσάντα της πιάστηκε στην πόρτα καθώς έκλεινε κι είχε χιλιοτσαλακωθεί και γεμίσει κάτι μαύρες γραμμές, ενώ τριγύρω στο δρόμο οι άλλοι οδηγοί ήθελαν να γκρινιάξουν για την κίνηση αλλά επειδή δεν είχαν κανέναν να τους ακούσει, απλά κόρναραν. Η κόρνα είναι η γκρίνια του οδηγού.

Όλη αυτή η χορωδία γκρίνιας στην προνομιακή τιμή των 1,40 με χορηγό επικοινωνίας το υπουργείο μεταφορών.

Αναρωτιέμαι άραγε πού να πηγαίνει όλη αυτή η γκρίνια? Τι να γίνεται όλη αυτή η εκλυόμενη οργή? Απλά εξανεμίζεται? Φεύγει ψηλά προς τον ουρανό και συσσωρεύεται στα σύννεφα όπου προκαλεί τους κεραυνούς ή τρελαίνει τα περιστέρια και τα κάνει να κουτσουλάνε όλα τα αγάλματα?

Τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε αυτή την εκλυόμενη οργή, αυτή την ένταση, το πάθος που προκαλεί τη γκρίνια και να τη μετατρέπαμε σε μια μορφή ενέργειας? Φαντάσου ας πούμε ένα αμάξι που αντί για βενζίνη να καίει απλή, καθαρή οργή. Ένας τσακωμός για το πόσο άχρηστη είναι που δε μπορεί να διαβάσει ένα χάρτη και δε σου είπε εγκαίρως πού έπρεπε να στρίψεις ή για το πόσο ανεύθυνος και ψεύτης είσαι που δεν επέστρεψες τα dvd στο βιντεοκλάμπ παρόλο που είπες ότι το έκανες, αντί να σας προβληματίσει για το πού πήγε η αγάπη που νοιώθατε ότι είχατε, θα σας γεμίσει με ικανοποίηση αφού θα μαζεύετε καύσιμα για το υπόλοιπο ταξίδι σας.

Ίσως η επιστήμη να μας βοηθήσει να μετατρέψουμε την οργή σε κάτι χρήσιμο. Εκτός κι αν τη στρέψουμε εναντίον των πολιτικών, σαν αυτούς που πέταξαν τα γιαούρτια στον Πάγκαλο. Αυτή είναι η πιο αποτελεσματική και χρήσιμη αξιοποίηση της οργής. Η μετατροπή της σε γιαούρτια εναντίον των πολιτικών. Ή ακόμα καλύτερα εναντίον αυτών που τους ψήφισαν.

Σταμάτα όμως τώρα να διαβάζεις εμένα να γκρινιάζω για αυτούς που γκρινιάζουν και πήγαινε εσύ και γκρίνιαξε σε κάποιον. Αν σε ανέχεται σημαίνει ότι σ’αγαπάει. Ή ότι έχει πρόβλημα ακοής.

Υ.Γ. 1 Επειδή δεν τα είπαμε τις Απόκριες, ορίστε τι ντύθηκε ο phantom φέτος

Σταρόβας! Με περούκα και preinstalled κοιλιά, στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος.

Υ.Γ. 2 Για κλείσιμο, τσάκω ένα τραγουδάκι με attitude σε ένα βιντεοκλίπ γεμάτο με αυτές τις cool εναλλαγές quick and slow motion που σε κάνει να πιστεύεις ότι ακόμα κι αν έδειχνε τον Πάγκαλο να κινείται σε slow motion θα τον έκανε να φαίνεται πιο μάγκας κι απότι φαινόταν ο Γαρδέλης με δερμάτινο μπουφάν. Αν και δεν ακούμε τέτοια, ο ρυθμός δε λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό μου.