Η εποχή των ηλιθίων

Ο χρόνος είναι η πιο παράξενη και αφηρημένη έννοια που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος. Τον χρόνο δε μπορείς να τον δεις, να τον αγγίξεις, να τον μυρίσεις, να τον ακούσεις ή να τον αποφύγεις. Ο χρόνος μας κάνει πνευματικά ώριμους και σωματικά αδύναμους. Μας μετατρέπει σταδιακά από δροσερά και σφριγηλά σταφύλια σε ζαρωμένες γέρικες σταφίδες. Ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο πράγμα που έχουμε κι όμως είμαστε περισσότερο χαρούμενοι όταν τον ξοδεύουμε. Ο χρόνος θα ζήσει περισσότερο από σένα, τα παιδιά σου, τα ρομπότ των παιδιών σου και τα παιδιά των ρομπότ των παιδιών σου. Ο χρόνος θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα κι αν εξαφανιστούν τα βράχια, οι ωκεανοί, ο άνεμος, η ροκ μουσική. Ο χρόνος είναι βασιλιάς.

Έχοντας σκεφτεί όλα αυτά λοιπόν δε θα ήταν γαμάτο αν είχαμε μια χρονομηχανή? Όταν λέω «αν είχαμε» εννοώ εμείς οι άνθρωποι, η ανθρωπότητα, δεν εννοώ εγώ κι εσύ. Συγνώμη αλλά δε σε ξέρω, δε μπορώ να μοιραστώ μια χρονομηχανή με έναν άγνωστο. Θα μπορούσες να είσαι ο Κασιδιάρης, πού το ξέρω. Εγώ θα θέλω να γυρίσω στο χρόνο και να σκοτώσω τον Χίτλερ κι εσύ θα θες να του σφίξεις το χέρι.

Χμ, ξέφυγε λίγο το θέμα, δεν έκανα ωραία αρχή, φταίει που γράφω αραιά τον τελευταίο καιρό και έχω σκουριάσει. Ας προσποιηθούμε ότι δεν τα διάβασες όλα αυτά και ας ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή.

Δε θα ήταν γαμάτο αν η ανθρωπότητα (εκτός από τον Κασιδιάρη) είχε δημιουργήσει μια χρονομηχανή? Δεν ξέρω εσύ πού μπορεί να τη χρησιμοποιούσες (πιθανόν να γύριζες δέκα χρόνια πίσω και να έδινες στο νεαρό εαυτό σου τα τυχερά νούμερα του Τζόκερ) αλλά εγώ θα γύριζα πίσω στο πολύ μακρινό παρελθόν και θα σκότωνα τον πρώτο ηλίθιο προϊστορικό άνθρωπο.

Άκουσε με. Στην αρχή της ανθρωπότητας, μερικούς αιώνες αφότου είχαμε κατέβει από τα δέντρα, εκεί που οι άνθρωποι των σπηλαίων ήταν απασχολημένοι να κυνηγούν, να φτιάχνουν παγίδες, να εξερευνούν σπηλιές,  να ανακαλύπτουν τη φωτιά,  τον τροχό, τη συντροφικότητα, να φτιάχνουν φυλές, να οργανώνονται και να επεκτείνονται, κάποιο βράδυ που η φύση ήπιε μερικά ποτηράκια παραπάνω δημιουργήθηκε και ένα άλλο είδος ανθρώπου. Αυτός ο νέος άνθρωπος ήταν κάπως αφελής, δε χρησιμοποιούσε πολύ το μυαλό του, πήγαινε να χαϊδέψει τα μαμούθ κι αυτά τον έτρωγαν, έσκυβε να κάνει την ανάγκη του πάνω από μια φωλιά φιδιών και τον δάγκωναν, δεν ήξερε να χειριστεί τη φωτιά και εξαιτίας του ξεσπούσαν πυρκαγιές στα δάση, δάγκωνε καρπούς δηλητηριώδεις, έπεφτε μέσα στις παγίδες άλλων φυλών, κατρακυλούσε από γκρεμούς, τον κατασπάραζαν όλα τα σαρκοφάγα ζώα. Γενικά ήταν ένας προϊστορικός Κλουζώ.

Αυτός ο άνθρωπος με το μηδενικό IQ και την ελάχιστη ευφυΐα, μια μέρα που η φυσική επιλογή έλειπε για διακοπές κατάφερε να βρει ταίρι, να αναπαραχθεί και να ρίξει στη πισίνα του μελλοντικού ανθρώπινου γονιδιώματος όλα τα χαρακτηριστικά του ηλίθιου ανθρώπου.  Έκτοτε, ο κόσμος άρχισε να κατακλύζεται από ηλίθιους ανθρώπους, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την ευφυΐα, τις οργανωμένες κοινωνίες και τους κόπους των υπόλοιπων ανθρώπων, επιβίωσαν, πολλαπλασιάστηκαν και κατάφεραν να φτάσουμε στη σημερινή εποχή όπου κυριαρχούν.

Δημοκρατία έχουμε. Νόμος είναι η θέληση των πολλών. Μα τι γίνεται όμως αν οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ηλίθιοι? Η απάντηση είναι μία και ξεκάθαρη. Τη γαμήσαμε.

Δε θα κάτσω να μιλήσω για την ηλιθιότητα των ανθρώπων που ψηφίζουν συγκεκριμένα κόμματα, που πέφτουν στα ναρκωτικά, που ξενυχτάνε στα μπουζούκια ή που αρνούνται να δεχτούν ότι ο Μητσοτάκης είναι βρυκόλακας, γιατί –και εδώ θέλω να είμαι ειλικρινής- βαριέμαι. Είπαμε ο χρόνος είναι πολύτιμο πράγμα, άσε που είσαι πολύ ώρα μπροστά στον υπολογιστή και κάποια στιγμή πρέπει να σηκωθείς, να βγάλεις τις πιτζάμες και να κάνεις κάτι παραγωγικό στη ζωή σου. Ξεκίνα με ένα μπάνιο.

Θα σου πω μόνο για την αφορμή η οποία με ώθησε να βγω από τη ζεστή φωλιά της κανονικής ζωής μου και να φορέσω τη στολή της διαδικτυακής περσόνας phantom για να έρθω να σε επισκεφτώ στην οθόνη σου.

Όλα ξεκίνησαν από ένα μπάρμπεκιου χτες. Αν ανοίξεις το λεξικό του νεοέλληνα στο λήμμα μπάρμπεκιου γράφει «μπάρμπεκιου: η παραδοσιακή ελληνική γουρουνιά με ψητές μπριζόλες και παϊδάκια και κοψίδια και χοληστερίνες, αναβαπτισμένη με έναν αμερικάνικο όρο για να της δώσουμε μια πιο cool αισθητική». Και όπως γίνεται συνήθως με τις ενδιαφέρουσες κουβέντες, αυτές ξεσπούν στις πιο άκυρες φάσεις όπως περιμένοντας να έρθει το λεωφορείο, περιμένοντας να αδειάσει μια θέση στις δημόσιες τουαλέτες ή στην προκειμένη περιμένοντας πάνω από τη θράκα να γίνουν οι μπριζόλες.

Στην προσπάθεια όλων μας να κάνουμε μια τυπική κουβέντα περί ανέμων και υδάτων για να ροκανίσουμε το χρόνο –αν είχαμε μια χρονομηχανή θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε στο μέλλον όπου οι μπριζόλες θα είχαν ήδη ψηθεί,  είδες που παντού χρειάζεται μια χρονομηχανή κι εγώ κάθομαι σαν μαλάκας και σπουδάζω για να γίνω γιατρός- ένα συμπαθές παλικαράκι άρχισε να μας διαφημίζει την κάρτα Lyoness. Δε θα σου πω λεπτομέρειες για αυτή την κάρτα, γιατί ειλικρινά από χτες έχω καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να τα ξεχάσω όλα όσα μου είπε, αλλά για να σε προφυλάξω σε περίπτωση που κυκλοφορεί στο DNA σου το γονίδιο του πρώτου ηλίθιου ανθρώπου θα σου πω ότι βασίζεται στη λογική ότι αν ψωνίζεις από μαγαζιά συμβεβλημένα με την εταιρία υποτίθεται πως σου δίνουν πίσω ΟΛΑ τα λεφτά που ξόδεψες.

Υποθέτω ότι στα μελλοντικά σχέδια της εταιρίας είναι να φέρουν την παγκόσμια ειρήνη, να ταΐσουν όλα τα παιδάκια της Αφρικής, να βρουν κοπέλα στον swift και να βοηθήσουν όλα τα Μικρό μου Πόνυ να φτάσουν στο θησαυρό στο τέλος του ουράνιου τόξου. Το παλικαράκι στο μπάρμπεκιου έλεγε ότι η κάρτα συμφέρει όλους τους πελάτες και τους επιχειρηματίες κι ότι με κάθε αγορά σου βάζουν επιτόπου λεφτά στο λογαριασμό σου και άλλα τέτοια εκπληκτικά που αν τον άκουγες και τον πίστευες μετά θα έτρεχες να απαντήσεις και στο e-mail εκείνου του μεγιστάνα από το Ντουμπάι που θέλει να σου χαρίσει ένα εκατομμύριο δολάρια αρκεί να του στείλεις τα στοιχεία του τραπεζικού σου λογαριασμού.

Για του λόγου το αληθές μου έδειξε και το κινητό του όπου με κάθε του αγορά υποτίθεται έμπαινε ένα μεγάλο ποσό στο όνομά του. Βέβαια τα μηνύματα που μου έδειξε φευγαλέα έλεγαν κάτι του στυλ «Μπήκαν στο λογαριασμό σου 0,40 ευρώ εκ των οποίων τα 0,30 θα κρατηθούν για το τάδε πρόγραμμα μπίρι μπίρι μπλα μπλα πότε θα γίνουν οι μπριζόλες». Δηλαδή αν με κάθε αγορά 30, 40 και 50 ευρώ μπαίνουν 0,10 λεπτά καθαρά στο λογαριασμό σου τότε πάει, η ελληνική οικονομία σώθηκε. Σε ένα εκατομμύριο χρόνια θα καταφέρω να αγοράσω τη Φεράρι που πάντα ήθελα.

Το παλικαράκι προσπαθούσε διακριτικά να μας πείσει ότι μας συμφέρει, όταν μάλιστα άκουσε για συγγενείς μας που έχουν επιχειρήσεις μας πρότεινε να τους πείσουμε να μπουν κι αυτοί «είναι κρίμα να μην τους βοηθήσουμε». Παρέλειψε βέβαια να μας πει ότι για να μπει κάθε επιχειρηματίας θα πρέπει να σκάσει ένα διχίλιαρο «για τα μηχανάκια και τον εξοπλισμό για τις κάρτες», ότι ο πελάτης με την κάρτα θα πρέπει να προπληρώνει κουπόνια για να εκμεταλλεύεται τις προσφορές και όταν του ανέφερα ότι μυρίζομαι την κλασική απάτη της πυραμίδας μου το αρνήθηκε χωρίς πολλές εξηγήσεις. Ίσως να μην ήξερε σε τι αναφερόμουν γιατί δεν είχε ιδέα από οικονομικά. Όταν του έκαναν σεμινάρια από την εταιρία, ακόμα κι αν του έδειξαν ένα χαρτί με τη λέξη ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ γραμμένη πάνω του, αυτός δεν πρέπει να κοίταζε.

Η απάτη της πυραμίδας, αν δεν το έχεις ακούσει γιατί είσαι απασχολημένος με το να βλέπεις dancing with the stars και Σουλειμάν, είναι μια απάτη που ξεκίνησε από τον Τσάρλς Πόνζι και αποτελεί ένα παράνομο επενδυτικό σχήμα που περιλαμβάνει την πληρωμή απόδοσης σε επενδυτές από τα χρήματα που πληρώνονται από μεταγενέστερους επενδυτές, αντί από τα καθαρά κέρδη που συγκεντρώνονται από πραγματικές πωλήσεις. Αν θες να μάθεις περισσότερα και για να με γλιτώσεις από το copy paste ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ. Επειδή είμαι σίγουρος ότι δε θα κλικάρεις το link αλλά προτιμάς να δεις βίντεο με γάτες στο youtube θα σου πω μόνο πως η πυραμίδα είναι μια απάτη που βασίζεται στην εξής λογική: φέρνεις 4 άτομα να επενδύσουν στην επιχείρησή σου και παίρνεις ένα ποσό σαν επιβράβευση. Αυτά τα 4 άτομα για να πάρουν αυτό το ποσό θα πρέπει να φέρουν άλλα 4 άτομα να επενδύσουν. Και αυτά με τη σειρά τους άλλα 4. Στο τέλος καταλήγει να κερδίζει μόνο ο ένας που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας. Ο Πόνζι που το εφεύρε μπήκε στη φυλακή.

Δεν είμαι κανένας ειδικός στα οικονομικά. Με το ζόρι καταλαβαίνω τι κάνει ένα κέρμα. Ρώτα με να σου εξηγήσω πώς φτιάχνεται μια φορολογική δήλωση και θα ξεσπάσω σε έναν δεκάλεπτο καταιγισμό από «Εεεεεμ…» με το πρόσωπό μου να μοιάζει με ένα δυσκοίλιο κουτάβι που προσπαθεί να καταλάβει πού πήγε η μπάλα που προσποιήθηκες ότι έριξες ενώ τόση ώρα την έκρυβες πίσω από την πλάτη σου. Καλύτερα να ζήταγες από ένα άλογο να σου το εξηγήσει με παντομίμα. Γνωρίζω ελαφρώς μόνο όσα τυχαία έχω διαβάσει κατά καιρούς κι αυτό όχι γιατί μου φάνηκαν ενδιαφέροντα, αλλά γιατί μου αρέσει να διαβάζω ό,τι βρεθεί μπροστά μου χωρίς διακρίσεις. Πάντως οι λέξεις οικονομικά και ενδιαφέρον έχουν τόση σχέση μεταξύ τους όση και οι λέξεις ταλέντο και Στικούδη. Καμία.

Μπορεί να είμαι άσχετος λοιπόν, αλλά έχω όμως τη στοιχειώδη λογική να αντιληφθώ ότι τα λεφτά δε φυτρώνουν στα δέντρα, ότι κανείς δε χαρίζει λεφτά στη σημερινή εποχή χωρίς αντάλλαγμα κι ότι δε γίνεται να περιμένεις να ξοδεύεις λεφτά και να σου επιστραφούν όλα στο 100% έτσι απλά. Αν δε δουλέψεις, αν δεν κοιτάξεις να παράγεις κάτι, να προσφέρεις κάτι άλλο, να δημιουργήσεις, να κοπιάσεις, να επενδύσεις, να ρισκάρεις, να παιδευτείς, λεφτά δε θα βγάλεις. Το να πιστεύεις ότι η Lyoness και η κάθε Lyoness είναι η λύση η οποία θα βγάλει από το τέλμα την επιχείρησή σου ή θα σε βγάλει από την ανεργία είναι σαν να πέφτει ένα αεροπλάνο που του χάλασαν και οι δύο μηχανές και οι επιβάτες να σφίγγονται για να κλάσουν ώστε να το υψώσουν ξανά στον αέρα. Περισσότερη λογική βρίσκεις σε ένα επεισόδιο του Μπομπ Σφουγγαράκη.

Δεν αντέχω άλλους ευκολόπιστους και ηλίθιους ανθρώπους. Ειδικά όταν είναι και επίμονοι. Γι’αυτό σου λέω, φτιάξε μια χρονομηχανή και πάμε να σώσουμε την ανθρωπότητα. Έι, εσύ, πρώτε προϊστορικέ ηλίθιε άνθρωπε! I’m coming for you!

Υ.Γ. Και μιας και πιάσαμε σαν θέμα την ηλιθιότητα των ανθρώπων θα ήθελα να αναφερθώ και σε κάτι τελευταίο. Πήγα πρόσφατα μια εκδρομή προς τη βόρεια Ελλάδα. Ήταν μαγευτική, πραγματικά η Ελλάδα έχει τόσο πολλές ομορφιές που θα μπορούσε –αν δεν κατοικούνταν από τόσο μεγάλο ποσοστό απογόνων του πρώτου προϊστορικού ηλίθιου ανθρώπου- να είναι πιο πλούσια από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Πανέμορφα δάση απόκοσμα και καθηλωτικά, απέραντοι ευλογημένοι κάμποι που παίρνουν ζωή από τις αρτηρίες γάργαρων ποταμών, καλοσυνάτοι απλοί άνθρωποι, ήταν μερικά από τα πολλά πράγματα που είδα στην εκδρομή. Βέβαια ακόμα πιο απόκοσμο ήταν το ανύπαρκτο επαρχιακό οδικό δίκτυο όπου για να οδηγήσεις  -ειδικά αν είναι νύχτα, έχει ομίχλη και βρέχει- θέλει να έχεις υπομονή, τόλμη, γυαλιά νυχτερινής όρασης, έκτη αίσθηση, να έχεις γράψει τη διαθήκη σου από πριν και να έχεις αποστηθίσει και καμιά δεκαριά προσευχές στον Άγιο Χριστόφορο, τον προστάτη των οδηγών.

Δε θα σου πω λεπτομέρειες για το πού πήγα και τι έκανα, πάρε το αμάξι σου, τραβολόγα μαζί και μια καλή παρέα και μετά έλα να μου πεις εσύ πώς πέρασες, δε θα το μετανιώσεις.

Θα πω μόνο για ένα πράγμα που το θεωρώ μάστιγα στη χώρα μας. ΤΑ ΡΟΖ ΣΠΙΤΙΑ.

Άκου σκηνικό. Φεύγουμε από Τρίκαλα και είμαστε καθ’οδόν για τα Μετέωρα. Από μακριά ξεπροβάλλουν οι επιβλητικοί βράχοι. Τους βλέπω για πρώτη φορά στη ζωή μου και το δέος με κατακλύζει. Με δυσκολία καταφέρνω να πείσω τα μάτια μου να ξαναγυρίσουν στο δρόμο. Σαν αιωρούμενα διαστημόπλοια από το υπερπέραν, σκοτεινά και απειλητικά, δεσπόζουν στο βάθος γεμάτα ιστορίες για άλλους κόσμους, ένα θαύμα της φύσης, μια απόδειξη ότι το μεγαλείο της ζωής δεν κρύβεται πίσω από μια οθόνη ενός i-phone ή μιας 40άρας τηλεόρασης. Γαντζωμένα σαν παράσιτα στη γούνα ενός θηρίου δεσπόζουν τα μοναστήρια που έχουν χτιστεί πάνω στους απίθανους αυτούς βράχους. Το αμάξι κατευθύνεται υπνωτισμένο προς το μεγαλείο της φύσης. Οι βράχοι μας καλούν να έρθουμε να τους θαυμάσουμε, μας ρουφάνε προς τη μεγαλοπρέπειά τους. Γύρω μας υπάρχει μια ελαφρά ομίχλη και μια υποβλητική μουντάδα που κάνει το μυαλό να πλάσει τις δικές του σκοτεινές ιστορίες. Και καθώς πλησιάζουμε αυτό το μοναδικό φαινόμενο για το οποίο έρχονται διάφοροι άνθρωποι από όλα τα μέρη της γης να θαυμάσουν, περνάμε δίπλα από αυτό:

 και αυτό

ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΡΟΖ ΣΠΙΤΙΑ.

Πες μου τι σκέφτονταν, όχι πες μου τι σκέφτονταν. Για ποιο λόγο να βάψει κάποιος το σπίτι του ροζ, ροζ πρέπει να είναι μόνο οι κιλότες και τα ρούχα της Μπάρμπι. Ειδικά σε ένα τέτοιο μέρος γαμώ την τρέλα μου, όπου τα πάντα –από την απόκοσμη ομίχλη μέχρι το διακριτικό τιτίβισμα των πουλιών- έχουν εναρμονιστεί με το μεγαλείο του αξιοθέατου για ποιο λόγο εσύ πας και τα γαμάς όλα φυτρώνοντας μια ροζ πούτσα στη μέση του πουθενά?

Η υπόλοιπη διαδρομή ήταν παρόμοιας και χειρότερης αισθητικής. Καθώς ανέβαινες για τους βράχους περνούσες από μιλιούνια ταβέρνες όπου κοιλαράδες χασάπηδες με ματωμένες ποδιές έκαναν μπάρμπεκιου, έψηναν με καμάρι τα στριφογυριστά εντόσθια ενώ οι αλβανοί κράχτες τους λίγο έλειπε για να πέσουν πάνω στις ρόδες του αυτοκινήτου ώστε να σε πείσουν να κατέβεις να φας. Στην κορφή των βράχων, στο τελευταίο ψηλότερο σημείο, ένα πούλμαν Ρουμάνων είχε παρκάρει και απολάμβαναν το ελληνικό τοπίο αφήνοντας ενθύμιο για την επίσκεψή τους στίγματα από γόπες τσιγάρων και βουναλάκια από πλαστικές σακούλες και ταπεράκια μιας χρήσης.

Υ.Γ.2 Επειδή δεν είναι δυνατόν να κλείσω έχοντας αφήσει εντυπωμένη στα καημένα τα ματάκια σου την εικόνα των ροζ σπιτιών, πάρε κανα-δυο φωτογραφίες από το οδοιπορικό της Βόρειας Ελλάδας για να ξεχαστείς, να νιώσω κι εγώ ότι είμαι κανας φωτογράφος της προκοπής.

Μία είναι η λύση λοιπόν για να σωθεί η ανθρωπότητα (εκτός από τη χρονομηχανή). Να σταματήσουμε να κλάνουμε για να δώσουμε ύψος στο αεροπλάνο που πέφτει χωρίς μηχανές. Αντ'αυτού σήκω από τη θέση σου και τρέξε στο πιλοτήριο. Ή φόρα ένα αλεξίπτωτο και πήδα. Γιατί αλλιώς το μόνο που καταφέρνεις έτσι είναι να κάνεις δυσάρεστη την ατμόσφαιρα για όλους. Και χαλάς και την in-flight movie. Και κάνεις και τις αεροσυνοδούς να δακρύσουν από τη μπόχα. Αρκετά όμως με τις μεταφορές και τις παρομοιώσεις μου, νομίζω πως το παράκανα. Είναι ώρα να τελειώνω με το κείμενο.

Τέλος κειμένου.

;)