Είσαι και γιατρός παναθεμά σε!

Χτες το μεσημέρι με πέτυχε γειτόνισσα έξω από το σπίτι μου και με κάλεσε για λίγο στο δικό της. Είναι από αυτές τις γειτόνισσες που δε δέχονται άρνηση για το αν θα ανέβεις στο σπίτι τους και είναι αποφασισμένες να το διαπραγματευτούν μέχρι να δεχτείς ή ένας από τους δυο σας να πεθάνει. Επιπλέον είναι από αυτές που έχουν συνήθειο κάθε φορά που σε βλέπουν να σε φορτώνουν με ένα σκασμό γλυκά και φαγώσιμα «έτσι για το καλό». Συνήθως την αποφεύγω, όχι απαραιτήτως γιατί είναι κακή, αλλά γιατί τι να συζητήσω εγώ με μια 50άρα γεροντοκόρη που μένει ακόμα με τους γονείς της? Καλύτερη συζήτηση θα έκανε ένας κωφάλαλος με έναν τυφλό.

Έτσι και lockάρει πάνω σου κι αρχίσει να σου μιλάει δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρεις να αρνηθείς ακόμα και κόψιμο να σε έχει πιάσει και να θες επειγόντως τουαλέτα. Χρησιμοποιώντας ειδικά επιλεγμένες και άκρως αποτελεσματικές φράσεις, δοκιμασμένες σε γείτονες  για χρόνια, όπως «έλα να σου δώσω κάτι για το σπίτι μέρα που είναι», «μην αρνηθείς και με στεναχωρήσεις μεγάλη γυναίκα», «αν δεν έρθεις θα στα φέρω εγώ αλλά πονάει το πόδι μου και υποφέρω» καταφέρνει να παρασύρει το γειτονικό θύμα στη φωλιά της χωρίς να του αφήνει περιθώρια να αντιδράσει. Ειλικρινά αν δούλευε διαφημίστρια για τα Bodyline θα με είχε πείσει χαλαρά να κλείσω διατροφή για ένα χρόνο, αποτρίχωση μπικίνι και μασάζ για κυτταρίτιδα.

Ανέβηκα στο σπίτι της και όσο ετοίμαζε αυτά που ήθελε να μου δώσει εγώ περίμενα όρθιος στην πόρτα επαναλαμβάνοντας τη φράση «θα καθόμουν αλλά με περιμένουν και πρέπει να φύγω» γύρω στο ένα εκατομμύριο φορές. Έβαλε ντολμαδάκια, κάτι ξεχασμένα βουτήματα που τα χρησιμοποιούσε ο Νώε για να πίνει το τσάι του στην Κιβωτό και λίγο σιτάρι. Το σιτάρι το είχε φτιάξει επειδή ήταν Ψυχοσάββατο για να «σχωρεθούν τα πεθαμένα» κι αφού μου έκανε μια μίνι ιστορική αναδρομή για τα λατρευτικά έθιμα και τις χριστιανικές γιορτές με τόσες λεπτομέρειες που δεν τις ξέρει ούτε ο Χριστός ο ίδιος, μου πέταξε την εξής φράση-συμβουλή η οποία έγινε αφορμή για να δημιουργηθεί αυτό το ποστ:

«Θα ρίξεις ζάχαρη μόνο στη μερίδα που θα φας εκείνη τη στιγμή, γιατί αν ρίξεις ζάχαρη σε όλο το σιτάρι και μετά το αφήσεις στο ψυγείο μετατρέπεται σε δηλητήριο!»

Σιτάρι + ζάχαρη + λίγες ώρες στο ψυγείο = δηλητήριο? Άκουγα το μυαλό μου να παίρνει τηλέφωνο τον ψυχοθεραπευτή του, τόσο βιασμένο ένιωσε. Από κάπου μακριά ακούστηκε ένα κροτάλισμα,  ήταν τα κόκκαλα του Παστέρ καθώς γύριζε στον τάφο του.

Είμαι ευγενικό παιδί, οπότε κράτησα poker face σαν να μην άκουσα μόλις μια κοτσάνα και απάντησα με ένα: «Σοβαρά? Δεν το έχω ξανακούσει αυτό.»

«Μα φυσικά, δεν το ήξερες? Είσαι και γιατρός παναθεμά σε!»

Μου την είπε κι από πάνω, κατάλαβες τώρα? Για να τεκμηριώσει τα λεγόμενά της μου διηγήθηκε ιστορία από το χωριό της όπου κάποια είχε φτιάξει σιτάρι, το είχε αφήσει με ζάχαρη στο ψυγείο και όταν μετά το μοίρασε χέστηκε όλο το χωριό. Εκείνη τη μέρα χύθηκαν τόσο σκατά από τις αποχετεύσεις τους στη θάλασσα που εξαφανίστηκαν 40 είδη ψαριών. Δημιουργήθηκε δεύτερη Μαύρη θάλασσα. Οι τσιπούρες ακόμα βλέπουν εφιάλτες. Υποθέτω.

Εκτός από ευγενικός είμαι και ψωρο-περήφανος οπότε προσπάθησα να σκεφτώ μήπως όντως υπάρχει κάποιος μηχανισμός που να μετατρέπει το σιτάρι και τη ζάχαρη σε κάτι βλαβερό. Τα βιβλία της χημείας που είχα διαβάσει κοκκίνισαν από την ντροπή τους για τη σκέψη που έκανα. Προσπάθησα να ψελλίσω κάτι επιστημονικό για να περισώσω την αξιοπρέπειά μου.

«Εεε… δεν ξέρω… ίσως τα σάκχαρα… εεεεχμ… αν ζυμωθούν με τον σίτο… να εεε… σε συνδυασμό με την υγρασία μήπως?... εεε… τα ντολμαδάκια είναι έτοιμα?»

«Για πήγαινε διάβασε τα βιβλία σου λίγο καλύτερα και θα το δεις που το λένε» μου την ξαναείπε.

Κάποια στιγμή κατάφερα και ξέφυγα από τη γειτόνισσα κρατώντας τα πεσκέσια που μου έδωσε και μέχρι να μπω στο σπίτι μου επαναλάμβανα από μέσα μου τη φράση «υδρογόνο δύο οξυγόνο» -τη χημική σύσταση του νερού- για να σιγουρέψω ότι θυμάμαι έστω τα βασικά. Στο σπίτι ο αδερφός μου έφαγε τα ντολμαδάκια πριν καν προλάβω να τα ακουμπήσω στο τραπέζι, αλλά του είπα καλού κακού να μείνει μακριά από το σιτάρι. Αργότερα συζητώντας το περιστατικό με το κορίτσι, μου είπε ότι το χωριό της γειτόνισσας δε δηλητηριάστηκε από τη ζύμωση του σιταριού με τη ζάχαρη αλλά από κάτι βρωμερό που μάλλον θα έριξαν μέσα. Μου είπε ότι και τα ντολμαδάκια που έφαγε ο αδερφός δεν ήταν καλή ιδέα.

Το θέμα δεν είναι αν τελικά η ζάχαρη και ο σίτος μετατρέπονται σε υδροκυάνιο ή σε date rape pill ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Το θέμα είναι η φράση «είσαι και γιατρός παναθεμά σε» που ξεστόμισε η γειτόνισσα και με την οποία έχω έρθει αντιμέτωπος ξανά. Οι άνθρωποι προϋποθέτουν ότι επειδή σπουδάζεις ιατρική θα ξέρεις τα πάντα γύρω από χημεία, βιολογία, φυσική, φαρμακολογία, μαθηματικά, αστροφυσική, κβαντομηχανική και τον πατέρα και τη μάνα του Stephen Hawking. Δεν ξέρω αν ο απλός κόσμος πιστεύει ότι χρειάζεται μια ιδιοφυία για να περάσει στην ιατρική, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις ενός νέου γιατρού λιγότερο συνέβαλλε το γεγονός ότι είναι έξυπνος και περισσότερο το ότι δεν είχε γκόμενα στο λύκειο και καθόταν και διάβαζε.

Λίγο πιο παλιά, είχα βρεθεί σε μια παρέα όπου τυχαία ξεκίνησε μια κουβέντα για τους αλχημιστές (ναι ντρέπομαι για τους φίλους μου). Οι αλχημιστές, αν δε γνωρίζεις, ήταν κάτι αργόσχολοι κάπου στον 17^ο αιώνα που συνδύαζαν χημεία, ιατρική και παράνοια σε μια προσπάθεια να ανακαλύψουν το ελιξίριο της ζωής και να μετατρέψουν απλά μέταλλα σε χρυσάφι -μπας και ρίξουν καμιά γκόμενα θα πρόσθετα εγώ. Ανάμεσα σε ένα κάρο ανακρίβειες που λέγανε οι καμένοι φίλοι μου αναφέρθηκε κάποιος σε έναν αλχημιστή που έβραζε τα ούρα του για μέρες και το κατακάθι που έμεινε έλαμπε.

«Εύκολο» τους λέω. «Ανακάλυψε τον φώσφορο. Φώσφορος υπάρχει στα ούρα μας κι αυτό ήταν που λαμπύριζε». *Like a boss*

«Και πώς λεγόταν αυτό το μέταλλο που τελικά μετέτρεψαν σε χρυσό?» με ρώτησε ο ίδιος.

«Πού θες να ξέρω? Άσε που πιστεύω ότι κανείς αλχημιστής τελικά δεν κατάφερε να μετατρέψει τίποτα σε χρυσό.»

«Δεν τα ξέρεις καλά» μου απάντησε. «Είσαι και γιατρός τρομάρα σου!».

Μένει ακόμα να με ρωτήσουν τι πάθηση είχε ο Βόλντεμορτ και του έλειπε η μύτη, αν ο Γκάνταλφ ο Γκρίζος έπαθε την ασθένεια λεύκη και μετατράπηκε σε Γκάνταλφ ο Λευκός,  ή αν ο Darth Vader είχε καρκίνο στο λάρυγγα και μιλούσε πάντα από το μικρόφωνο. Κι αν δεν ξέρω να απαντήσω μου την λένε κι από πάνω!

Οι προσδοκίες από ένα γιατρό δε σταματούν μόνο στα επιστημονικά θέματα. Ένας γιατρός εξυπακούεται ότι θα ξέρει τα πάντα γύρω από τα ηλεκτρολογικά, θα μιλάει για πολιτική, θα είναι γνώστης κρασιών, θα ξέρει από λογοτεχνία. Για παράδειγμα, εγώ χάνομαι εύκολα όταν οδηγώ σε ξένο μέρος. Έχω αυτό το ελάττωμα δεν ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα να προσέχω τους δρόμους, μπορεί να έχω ξαναπεράσει δέκα φορές από το ίδιο σημείο και να χρειάζομαι κάθε φορά τις ίδιες οδηγίες, είτε επειδή βαριέμαι να προσέχω το δρόμο, είτε επειδή προτιμώ να συζητάω με τα άτομα εντός του αυτοκινήτου, είτε επειδή επαναπαύομαι στο ότι ο παντο-δρομο-γνώστης ταξιτζής swift θα με ξελασπώσει όπως κάνει πάντα κάθε φορά που χάνομαι. 

Ε, μια φορά που είχα χαθεί με το κορίτσι και της είχα σπάσει τα νεύρα καθώς πήγαινα και πήγαινα με το αμάξι κι αντί για τον προορισμό μας κοντεύαμε να φτάσουμε στην Κίνα, μου λέει μες στη σύγχυσή της «Απορώ πώς πέρασες ιατρική!». Έκτοτε κυκλοφορεί πάντα με χάρτες στη τσάντα της, τους οποίους συμβουλεύεται πριν καν προλάβω να χαθώ. Είμαστε σαν τους αγώνες ράλι όπου ο οδηγός αφοσιώνεται στην οδήγηση και ο συνοδηγός του δίνει συμβουλές κοιτώντας τον χάρτη, με τη μόνη διαφορά ότι δε φοράμε στολές κι ότι πηγαίνουμε καμιά εκατοστή χιλιόμετρα/ώρα λιγότερα.

Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς φαντάζεται ο κόσμος τους γιατρούς. Δηλαδή τον γνωστό καρδιολόγο Τούτουζα για παράδειγμα, τον φαντάζονται εκεί που χειρουργεί προσηλωμένος πάνω από μια ανοιχτή καρδιά, να έρχεται η προϊσταμένη και να του λέει «Γιατρέ, για να πάω μέχρι το βιντεοκλάμπ θα κάνω δεξιά στη Μιχαλακοπούλου και μετά θα το πάρω όλο ευθεία? Α κι επειδή θα καλέσω κόσμο το βράδυ, το κρασί Brunello di Montalicino ταιριάζει με το φιλέτο ψαριού? Όταν τελειώσετε πάντως, σας περιμένει κι αυτό το τραπεζάκι από το ΙΚΕΑ για να το συναρμολογήσετε».

Να εύχεστε να είναι καλοί στη δουλειά τους και αφήστε όλα τα υπόλοιπα. Εγώ προσωπικά δεν έχω τρελές προσδοκίες από τον κλάδο μας. Σκέψου μόνο ότι υπάρχουν γιατροί που πιστεύουν στην ομοιοπαθητική.