Μερικά πράγματα που δε μπορώ να καταλάβω

Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι παράξενος. Οι άνθρωποι είναι άλλοτε σοκαριστικά απρόβλεπτοι κι άλλοτε εκνευριστικά προβλέψιμοι. Καθιερωμένες συμπεριφορές και παράλογες αντιλήψεις έχουν με τα χρόνια επικρατήσει, κι εμείς με τον καιρό τις έχουμε συνηθίσει και πλέον τις αποδεχόμαστε ως φυσιολογικές. Παρακάτω είναι μια μικρή συλλογή από μερικά απλά πράγματα που κάνουν οι άνθρωποι και που εγώ αδυνατώ να καταλάβω γιατί να συμβαίνουν.

Δε μπορώ να καταλάβω γιατί τα καταστήματα τον χειμώνα ανεβάζουν τόσο πολύ τη θέρμανση. Δώσε βάση πώς έχει η κατάσταση: κάθεσαι στο σπιτάκι σου κι ετοιμάζεσαι να βγεις έξω. Τραβάς την κουρτίνα να δεις τι καιρό κάνει έξω, ίσως ανοίγεις δύο δάχτυλα το παράθυρο και βγάζεις δειλά άλλα δύο δάχτυλα για να νιώσεις λίγο τη θερμοκρασία. Το πόρισμα από τη σύντομη μετεωρολογική σου έρευνα είναι ότι έξω κάνει: ΠΑΓΕΤΟ. Φοράς το χοντρό σου τζιν, κατεβάζεις το βαρύ μάλλινο πουλόβερ που σε κάνει να νιώθεις τόση ζεστασιά και προστασία όση ένιωθε κι ο Ηρακλής όταν φόραγε το δέρμα του λιονταριού της Νεμέας, ξεναφθαλινιάζεις το βαρύ χειμωνιάτικο παλτό σου που το έχεις μόνο γι’αυτές τις περιπτώσεις και βγαίνεις έξω.

Όσο είσαι έξω χώνεις τα χέρια στις τσέπες, εξαφανίζεις το λαιμό σου μες στο γιακά και περπατάς κυριλέ και άνετος στο κρύο γιατί με τόση μόνωση πάνω σου, ακόμα και να έρθει κάποιος να σε μαχαιρώσει αποκλείεται να καταφέρει να φτάσει στο δέρμα κάτω από τόσα στρώματα ρούχων. Όλα καλά και ωραία μέχρι τη στιγμή που αποφασίζεις να μπεις μέσα σε μια καφετέρια/ κατάστημα/ εμπορικό κέντρο. Τη στιγμή που η πόρτα ανοίξει και κάνεις το πρώτο βήμα μέσα στο χώρο…ΜΠΑΜ!

Ένα θερμό κύμα ζέστης έρχεται και σου χτυπάει τα μάγουλα. Στην αρχή το υποδέχεσαι ευχάριστα, ίσως με ένα επιφώνημα του τύπου «αααααχ, τι ωραία ζέστη…». Σύντομα όμως η ζέστη μετατρέπεται σε δυσφορία. Όσο το αίμα ξαναγυρίζει στα παγωμένα αυτιά και στα μάγουλά σου, η υπερβολική ζέστη του καταστήματος αρχίζει να σε πνίγει. Το βαρύ χειμωνιάτικο παλτό πλέον το νιώθεις σαν μια μεγάλη αρκούδα που σε έχει τυλίξει, το χοντρό πουλόβερ σου σε τσιμπάει, το κεφάλι σου σε φαγουρίζει, ενώ ένας απροσδιόριστος εκνευρισμός αρχίζει να εξαπλώνεται σε όλο σου το είναι. Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ τα περνάω όλα αυτά τα στάδια ένα προς ένα. Η υπερβολική ζέστη μου δημιουργεί τόση δυσφορία και ένταση που έχει τύχει να έρθει πωλήτρια δίπλα μου να με ρωτήσει «θέλετε να σας βοηθήσω με κάτι?» κι εγώ να της απαντήσω: «ΟΧΙ ΜΩΡΗ ΣΚΡΟΦΑ! ΑΠΛΑ ΚΟΙΤΑΩ! ΤΡΑΒΑ ΝΑ ΔΙΠΛΩΣΕΙΣ ΚΑΝΑ ΡΟΥΧΟ ΚΙ ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ!».

Ντάξει, δεν το έχω πει αυτό ακριβώς αλλά θα μπορούσα. Σε έναν τέτοιο χώρο λοιπόν, σε χρόνο dt έχεις πετάξει το παλτό, έχεις βγάλει το πουλόβερ, έχεις μείνει μόνο με το εσωτερικό φανελάκι, κι από την τεράστια διαφορά θερμοκρασίας μέσα-έξω αρχίζουν να σου δημιουργούνται παραισθήσεις ότι έχεις τηλεμεταφερθεί σε μια καλοκαιρινή παραλία και γύρω σου όλοι πίνουν καϊπιρίνιες και κάνουν ηλιοθεραπεία. Σοβαρά, η διαφορά θερμοκρασίας ξεπερνά τα όρια του γελοίου και φτάνει στα όρια του αρρωστημένου. Είναι δυνατόν έξω να κάνει μείον 5 βαθμούς και μέσα να ανεβάζουν την ένταση στους 35 βαθμούς? 40 βαθμοί διαφορά θερμοκρασίας! Αν μετά από αυτή τη ζέστη βγεις ξανά έξω στο κρύο, θα αρχίσουν να ξεκολλάνε τα αυτιά σου και θα τα μαζεύεις από το έδαφος!

 

Άλλο που δε μπορώ να καταλάβω είναι για ποιο λόγο οι περισσότερες κουζίνες, οι κάπως πιο παλιές, έχουν από αυτές τις λάμπες που αργούν να ανάψουν. Ξέρεις ποιές λέω: αυτές τις μεγάλες κυκλικές λάμπες που ενώ έχεις πατήσει το διακόπτη του ρεύματος, κάνουν μερικά τσαφ, ανάβουν και σβήνουν 2-3 φορές σαν να μην μπορούν να αποφασίσουν αν θέλουν να μείνουν αναμμένες ή σβηστές και τελικά σου κάνουν τη χάρη και σε φωτίζουν. Ποιός ο λόγος ύπαρξής τους και γιατί να μπαίνουν στην κουζίνα συγκεκριμένα? Είναι άραγε κάποια σκευωρία των διαιοτολόγων, να σου κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη αν αποφασίσεις να πας στην κουζίνα για ένα βραδινό σνακ? Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω.

 

Δε μπορώ να καταλάβω τους Έλληνες που φωνάζουν υπέρ της δημιουργίας ενός ισλαμικού τεμένους στο κέντρο της Αθήνας. Είμαι σίγουρος ότι εκφράζουν αυτές τις «ανθρωπιστικές» απόψεις τους από τα όμορφα ασφαλή σπίτια τους στα βόρεια προάστια(ή κάπου πολύ μακριά από το κέντρο) χωρίς να έχουν ιδέα τι γίνεται στα σκοτεινά σοκάκια κάτω από την Ομόνοια. Συγγνώμη αλλά δεν είναι ρατσιστικό αυτό που λέω, είναι μια απλή διαπίστωση: αν περπατήσεις βράδυ στο κέντρο υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να σε ληστέψει μετανάστης, αυτό είναι δεδομένο που δε μπορεί να το αρνηθεί κανείς, όπως στην Κρήτη κινδυνεύεις να πυροβοληθείς από αδέσποτες μπαλωθιές κρητικών, ή όπως στην Καρδίτσα κινδυνεύεις να πεθάνεις από χοληστερίνη από τα νόστιμα καρδιτσιώτικα λουκάνικα.

Πιστεύω ακράδαντα ότι όσοι φωνάζουν υπέρ του τεμένους είναι απάνθρωποι υποκριτές. Για να καταλάβεις πού το πάω, έλα λίγο στη θέση ενός από τους πολλούς λαθρομετανάστες της Αθήνας και σκέψου: τι θα είχες περισσότερο ανάγκη? Μήπως μια δουλειά που να μην περιλαμβάνει καθάρισμα τζαμιών στα φανάρια, διακίνηση ναρκωτικών ή ανασφάλιστο χαμαλίκι με ανταμοιβή ψίχουλα? Μήπως μια στέγη που να μην είναι τρώγλες όπου ζουν 50 άτομα σε 10 τετραγωνικά μέτρα? Ή τελικά αυτό που θα είχες ανάγκη είναι μόνο ένας χώρος να μπορείς να προσεύχεσαι? Ας λύσουμε πρώτα τις βασικές ανάγκες αυτών των ανθρώπων και μετά ας προχωρήσουμε στα περαιτέρω. Γιατί ανοίγοντας ένα τέμενος είναι σαν να αποδέχεσαι την υπάρχουσα άθλια κατάσταση, σαν να λες «οκέι το μόνο που τους έλειπε ήταν ένα τέμενος, τσουπ το χτίσαμε άρα είμαστε φιλάνθρωποι, τώρα θα είναι ευτυχισμένοι οι μετανάστες κι όλα καλά όλα ωραία».

Εκτός κι αν αυτοί που υποστηρίζουν τη δημιουργία του τεμένους θεωρούν τη θρησκεία και τους λατρευτικούς χώρους σαν πρώτιστη ανάγκη… Γιατί όμως εγώ έχω διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι που θέλουν το τέμενος δηλώνουν συνήθως άθεοι και έχουν να πατήσουν σε εκκλησία από τότε που βαφτίστηκαν? Αυτό είναι πιο οξύμωρο κι από το να διαμαρτύρεται καραφλός για το πρόβλημα της ψαλίδας στα μαλλιά. Εκτός κι αν η θρησκεία είναι μια πολύ σημαντική ανάγκη, αλλά μόνο όταν πρόκειται για τη θρησκεία των άλλων κι όχι τη δική μας. Μιλάμε για υποκρισία μεγαλύτερη κι από όλα τα Όσκαρ ηθοποιίας του Ρόμπερτ Ντε Νίρο!

Εγώ δεν είμαι αντίθετος στο να ανοίξει τέμενος. Αλλά ας λύσουμε πρώτα όλα τα άλλα προβλήματα της μετανάστευσης, ας σταματήσουμε τη γκετοποίηση και την εγκληματικότητα του κέντρου, ας κρατήσουμε όσους λαθραίους μπορεί να βοηθήσει η χώρα και μετά συζητάμε και για το τέμενος. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, για την εγκληματικότητα δεν ευθύνονται οι μετανάστες, αλλά εμείς σαν κράτος. Γιατί κι εσύ αν δεν είχες να φας κλέφτης θα γινόσουν. Το κράτος φταίει που επέτρεψε να δημιουργηθούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ευοδώθηκαν τα κυκλώματα εκμετάλλευσης των μεταναστών, κυκλώματα που κατά κύριο λόγο έχουν δημιουργηθεί από Έλληνες.

 

Και μιας και μιλήσαμε για υποκριτές δε μπορώ να καταλάβω αυτά τα άτομα που κάνουν φιλανθρωπία ή επανάσταση μέσω διαδικτύου. Ξέρεις για ποια άτομα μιλάω: αυτούς που υπογράφουν σε online petitions για τα παιδάκια στην Αφρική και για να επιστραφούν τα μάρμαρα του Παρθενώνα, αυτούς που αναμεταδίδουν παμπάλαια chain letters για τον τάδε που χρειάζεται αίμα και για το δείνα παιδάκι που πεθαίνει και με κάθε share η οικογένεια του παιδιού παίρνει 1 ευρώ, ή για αυτούς που ανεβάζουν συνεχώς σαν status στο facebook κειμενάκια του στυλ «ανέβασέ το κι εσύ στον τοίχο σου αν θες να καταπολεμήσεις τον καρκίνο του μαστού».

Το πιο πρόσφατο που κυκλοφόρησε ήταν αυτό:

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΛΥΘΗΚΕ! Βοηθάμε όλοι τους αστέγους με το να μην ευχόμαστε να χιονίσει!

Το ξέρω ότι τώρα γίνομαι κάπως υπερβολικός, γιατί η παραπάνω φωτογραφία είχε αγνά κίνητρα μιας και ήταν στα πλαίσια μιας ευρύτερης καμπάνιας για τη διάδοση ενός τηλεφωνικού αριθμού για το κέντρο στέγασης αστέγων, το 1960, που μπορείς να το καλέσεις όταν δεις έναν άστεγο και θα έρθει μια υπηρεσία του δήμου να τον μεταφέρει σε ένα ζεστό μέρος ή να του προσφέρει μια κουβέρτα.

Το πρόβλημα όμως με την όλη φάση είναι ότι οι άνθρωποι που κάνουν αυτά τα share, βάζουν τις υπογραφές , τα ανεβάζουν στον τοίχο τους ή κάνουν τα «φιλανθρωπικά» κλικ, στη συντριπτική τους πλειοψηφία επαναπαύονται μόνο σε αυτά. Τρέχουν να προωθήσουν την έκκληση για αίμα, αλλά δε σηκώνονται να πάνε για αιμοδοσία.  Πόσοι ας πούμε από αυτούς που ανέβασαν τη φωτογραφία με τον άστεγο στο λογαριασμό τους στο facebook κάλεσαν όντως το νούμερο μόλις συνάντησαν έναν άστεγο? Και στην τελική γιατί να μείνεις μόνο στο νούμερο? Πρόσφερέ του εσύ μια κουβέρτα. Πρόσφερέ του εσύ μια ζεστή γωνιά. Αντί να διαδίδεις μια συγκινητική φωτογραφία που δείχνει πόσο κοινωνικά ευαίσθητος είσαι -ανάμεσα στις άλλες φωτογραφίες σου που παρτάρεις με τους κολλητούς ή σουφρώνεις τα χείλη μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου ενώ φαίνεται τυχαία λίγο στήθος-, δώσε εσύ το καλό παράδειγμα και φιλοξένησε εσύ έναν άστεγο σε μια ζεστή γωνιά στο σπίτι σου ή έστω πήγαινε στο κέντρο αστέγων και πρόσφερε λεφτά ή τρόφιμα. Όμως η απόσταση ανάμεσα στα κλικ και στην πραγματική πράξη βοηθείας είναι τεράστια.

 

Και μιας και πιάσαμε τους ιντερνετάκηδες, δε μπορώ με τίποτα να καταλάβω αυτούς που τσακώνονται συστηματικά μέσα από το internet. Ειλικρινά, οι τσακωμοί μέσω internet είναι πιο άσκοποι κι από το να παραγγέλνεις coca-cola light όταν έχεις ήδη φάει δύο χοιρινές μπριζόλες, τρείς μερίδες πατάτες και ένα καρβέλι ψωμί.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υποτιμάω τη μεγάλη αξία που έχει ένας ανώνυμος διαδικτυακός τσακωμός μια στο τόσο, γιατί πολλές φορές μπορεί να σε ανακουφίσει και να σε κάνει να εκτονωθείς. Μιλάω όμως για τους επαγγελματίες αντιφρονούντες, γι’αυτούς που τρέχουν να χώσουν τη μύτη τους και να πουν την άποψή τους στην πρώτη αντιμαχία που θα εντοπίσουν. 

Όλοι σίγουρα έχουμε από ένα- δυο φίλους στο facebook που τους βλέπουμε τακτικά να λογομαχούν διαδικτυακά.  Θα βριστούνε με αυτούς που εκθειάζουν τον Αγγελόπουλο χωρίς να έχουν δει ούτε μια ταινία του, μπορεί να βριστούνε με αυτούς που θυμήθηκαν να κράξουν τις αργές ταινίες του Αγγελόπουλου τώρα που πέθανε, θα τρέξουν να υποστηρίξουν τον Χριστιανόπουλο που την έλεγε στην Τσαπανίδου ή θα τρέξουν να υποστηρίξουν την Τσαπανίδου που άντεξε τον Χριστιανόπουλο, θα βρίσουν τον pitsiriko που άφησε να εννοηθεί ότι είναι πουτάνα ο Τατσόπουλος ή θα υποστηρίξουν τον Τατσόπουλο που τον έβρισε ο pitsirikos. Γενικά για να μην σε κουράζω, όλο και θα βρούνε κάποια ανούσια αφορμή για να διατυπώσουν την ηλίθια άποψή τους.

Αυτά τα άτομα πολλές φορές δε χρειάζονται καν αφορμές για να διατυπώσουν τις απόψεις τους. Μπορούν κάλλιστα, έτσι στο άσχετο, να αρχίσουν να διαμαρτύρονται για κάτι που τους συνέβη.  Βρίστηκαν με υπάλληλο της εφορίας? Status: ΤΙ ΜΑΛΑΚΕΣ ΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΗΣ ΕΦΟΡΙΑΣ! Κάνει θόρυβο η από πάνω? Status: ΤΙ ΠΟΥΤΑΝΑ Η ΑΠΟ ΠΑΝΩ! Της κάνει παρατήρηση η από κάτω να κάνει λίγο πιο ησυχία? Status: ΤΙ ΚΑΡΙΟΛΑ Η ΑΠΟ ΚΑΤΩ! Δεν της έκοψαν απόδειξη στο κατάστημα? Status: ΤΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ! Συνήθως όλα αυτά τα ξεσπάσματα συνοδεύονται και με τη λέξη: ΜΗΝΥΣΗ!, καθώς και με ένα σκασμό από σχόλια συμπαράστασης του στυλ « ναι πολύ πουτάνα η από πάνω, κι εγώ τα ίδια τραβάω», «ναι πολύ καριόλα η από κάτω κι εγώ τα ίδια τραβάω», «ναι πολύ κλέφτες οι τάδε κι εγώ θα τους κάνω μήνυση».

 

Δε μπορώ να καταλάβω το κανάλι MTV. Κατ’αρχάς να σου εξηγήσω ότι από την ελληνική τηλεόραση έχω πλέον παραιτηθεί γιατί συνειδητοποίησα ότι η κατάσταση έχει γαμηθεί πιο πολύ κι απ’όσο χρειάστηκε η Μπεζαντάκου για να γίνει τραγουδίστρια, κάτι που το αντιλήφθηκα τη στιγμή που παρέλασαν μπροστά στα μάτια μου: 

α)το Laugh Attack -μια εκπομπή που απαιτεί από τον τηλεθεατή να κάτσει στον καναπέ του και να δει δύο άτομα τα οποία κάθονται στον καναπέ τους και βλέπουν εκπομπές που παίχτηκαν πριν 12 χρόνια,
 

β)το Junior Master Chef -όπου 3 κριτές και μια λαϊκιά μιλάνε αργά σε παιδάκια γιατί προφανώς κάποιος τους είπε ότι τα παιδιά σε καταλαβαίνουν μόνο αν τους μιλάς σε slow motion, και τα κρίνουν στο ποιο θα σωτάρει καλύτερα τα κρεμμυδάκια χωρίς να τους κόψει το αυγολέμονο, αντί να κάθονταν σπίτι να διαβάσουν τα μαθήματά τους και να περιμένουν τη μαμά πότε θα ετοιμάσει το φαγητό, 

γ)το Black Out -μια εκπομπή που φοράει κολλητές φόρμες σε γκέι και που μας μαθαίνει ότι ο καλύτερος τρόπος για να αναγνωρίσεις κάτι στο σκοτάδι είναι να το χτυπάς συνεχώς με το χέρι σου ενώ ξεφωνίζεις και χοροπηδάς
 

και φυσικά δ)τα τούρκικα.

Πάνω λοιπόν στο ζάπινγκ των ψηφιακών καναλιών μπας και ανακαλύψω τίποτα διαφορετικό βρέθηκα στο MTV. Η ελληνική τηλεόραση μπροστά του φαντάζει σαν κυριακάτικη λειτουργία στην εκκλησία.

Η πιο παράξενη εκπομπή του MTV είναι μακράν το Paris Hilton’s BFF (best friend forever). 

 

Είναι ένα reality όπου η Πάρις Χίλτον τραβολογάει μια 12αδα από τσόλια και γκέι για να διαλέξει ποιός/ποιά θα γίνει η κολλητή της. Το δείχνει μεσημεριάτικα κατά τις 5, την ώρα που όλα τα παιδιά(εκτός από αυτά που μαγειρεύουν στο Master Chef) είναι σπίτι και βλέπουν τηλεόραση. Είναι τόσο αισχρό που αν είχε ανακαλυφθεί η τηλεόραση στα Σόδομα και στα Γόμορα, το ίδιο reality θα βλέπανε. Δύο επεισόδια να παρακολουθήσεις και είναι σίγουρο ότι θα αποκτήσεις κονδυλώματα και έρπη. Σε κάθε επεισόδιο οι συμμετέχοντες διαγωνίζονται στο ποιός θα αντέξει να παρτάρει περισσότερο (όπου παρτάρει=να χορέψει σε μπάρα στριπτιτζάδικου, να φασωθεί με αγνώστους, να δείξει το στρίνγκ του/της) και στο ποιος θα γλύψει πιο καλά την Πάρις Χίλτον. Πέντε λεπτά να κάτσεις να δεις και θα αρχίσει η ανάσα σου να βρωμάει βότκα, τις προάλλες είδα ολόκληρο ένα επεισόδιο και την επόμενη μέρα είχα μια ακατανίκητη επιθυμία να αγοράσω ένα τσιουάουα, να φορέσω γκλίτερ στα βλέφαρα και να βγω να φωνάξω partyyyyyy!

Εκτός από το παραπάνω αριστούργημα, το MTV έχει κι άλλες εκπομπές όπως:

α)το Teen Mom όπου μια στρατιά από 15χρονα (ναι 15χρονα) έχουν γκαστρωθεί και συζητάνε τι να κάνουν με το παιδί τους,
 

β)το Cribs όπου ξιπασμένοι διάσημοι παντελώς άγνωστοι σε μένα κάνουν μια ξενάγηση στις σπιταρώνες στις οποίες ζούνε και διηγούνται πόσο σπάζονται που η πισίνα τους είναι μόνο ένα στρέμμα ή πώς δε μπορούν να αποφασίσουν ποια από τις 10 Ferrari να διαλέξουν για να οδηγήσουν,
 

γ)το Next όπου τσόλια και ποζέρια βγαίνουν μισάωρα ραντεβού για να διαλέξουν με ποιόν θα γαμηθούν βγουν ραντεβού απόψε,
 

δ)μια άλλη εκπομπή όπου οι γονείς διαλέγουν με ποιόν/α θα γαμηθεί βγει ραντεβού το παιδί τους
 

στ)μια εκπομπή όπου αγόρια και κορίτσια γνωρίζουν μόνο τους γονείς και με βάση αυτούς κρίνουν αν θα γαμηθούν βγουν ραντεβού με τον/την απόγονό αυτών

και ζ)μια εκπομπή όπου ένα αγόρι ή κορίτσι βλέπει τα δωμάτια των διαγωνιζομένων και με βάση το δωμάτιο αποφασίζει με ποιον/α θα γαμηθεί βγει ραντεβού το ίδιο βράδυ.

Σου λέω ειλικρινά, μισή ώρα να χαζέψεις στο MTV θα νιώσεις περήφανος που είσαι Έλληνας. Για τέτοια παρακμή πρόκειται.

Οι μόνες εκπομπές που αξίζουν είναι το Pimp My Ride όπου ο Xzibit παίρνει τα σαράβαλα από κάτι καρμίρηδες φτωχομπινέδες και τα μετατρέπει σε υπερ-γαμάτα ποζέρικα οχήματα που αν τα οδηγούσες θα έριχνες άνετα γκόμενα στο Μπουρνάζι, και το Punk’d όπου ο Άστον Κούτσερ κάνει φάρσες σε διάσημους. 

Δε μπορώ να καταλάβω γιατί κατηγορούν μόνο τους Έλληνες ότι είμαστε τεμπέληδες, ότι δε δουλεύουμε κι ότι τόσα χρόνια ξοδεύαμε τα λεφτά των ξένων (όπως δήλωσε η Νανά Μούσχουρη) από τη στιγμή που κι άλλες χώρες πολύ πιο συνεπείς κι «εργατικές» από εμάς αντιμετωπίζουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα. Μήπως τελικά ο γιαλός μας δεν είναι στραβός αλλά αυτοί στραβά αρμενίζουν?

Δε μπορώ να καταλάβω πώς καταφέραμε να εξελιχτεί και να αλλοιωθεί τόσο πολύ το σύμβολο του σταυρού ανά τους αιώνες. Από όργανο βασανιστηρίου

έγινε σύμβολο λατρείας

για να καταλήξει να γίνει θεμέλιο πάνω στο οποίο δημιουργήθηκαν εκατομμύρια ευρώ και off-shore εταιρίες

(η εικόνα είναι από το http://ecoleft.wordpress.com)

αλλά έγινε και ευκαιρία για να δείξουν κομμουνιστές δήμαρχοι την αντρειοσύνη τους όταν πέφτουν να πιάσουν τον σταυρό στα Θεοφάνεια

(Γκλέτσος παρέα με άλλον έναν προφανώς αριστερό σύντροφο με τατουάζ του Τσε –και λογικά άθεο- που φαίνεται στα δεξιά)

Τέλος, και με αυτό κλείνουμε, δε μπορώ να καταλάβω αυτό το φανάρι που είδαμε χθες βράδυ.

Πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο ήταν και τα 3 αναμμένα!

Υπάρχουν κι άλλα πολλά που δε μπορώ να καταλάβω, όπως ας πούμε τη διάκριση διιδρώματος και εξιδρώματος στην Πνευμονολογία την οποία θα έπρεπε να διαβάζω τώρα αντί να γράφω αυτό το ποστ, αλλά θα σταματήσω εδώ για την ώρα. Αυτά αρκούν σαν μια μίνι-συλλογή πραγμάτων που δεν καταλαβαίνω. Τελικά ο κόσμος πρέπει να είναι πολύ παράλογος. Ή εγώ ηλίθιος. Μπορεί και τα δύο.