Πάρος in a day.

Αν ήθελες να κάνεις μια χάρη στον εαυτό σου θα μπορούσες, αντί να διαβάζεις αυτό το σκουπίδι blog, να πας μια εκδρομούλα. Αν όμως επιμένεις στη μίζερη συνήθειά σου να με διαβάζεις και να τιμωρείς τόσο απάνθρωπα τον εαυτό σου, who am I to judge, κάθισε αναπαυτικά και διάβασε για μια μονοήμερη επίσκεψη στην Πάρο. 

Πάρος. Σε μια ημέρα. Μες στο καταχείμωνο. Όχι και η καλύτερη ιδέα για εκδρομή, αλλά πότε είχα καλές ιδέες εγώ για να έχω τώρα. Λίγο το ότι οι γονείς λείπουν στο χωριό για να μαζέψουν τις ελιές, η εξεταστική έχει πέσει σε hibernation μέχρι να ανακοινωθούν οι ημερομηνίες της νέας εμβόλιμης, τα μποφόρ δεν ήταν απαγορευτικά, συν το γεγονός ότι πλέον έχω βρει την ιδανική συντροφιά και πετάω τη σκούφια μου για ταξίδια, όλα αυτά συνέβαλλαν στο να επισκεφτούμε το νησί.

Έτσι, βρεθήκαμε το Σάββατο το πρωί να τρέχουμε αλαφιασμένοι (κλασικά) στο λιμάνι του Πειραιά για να προλάβουμε το καράβι πριν αναχωρήσει. Καφέ σε θερμός, μπισκότα, πατατάκια, το κορίτσι παραμάσχαλα, μικρό βιβλιαράκι σε ετοιμότητα για ξεφύλλισμα και όλα κομπλέ για την εκδρομή. Το καράβι μας ήταν το Blue Star Δήλος, ένα καινούργιο πλοίο που έκανε ένα από τα πρώτα ταξίδια του, και φαινόταν πως οι ορδές των τουριστών δεν είχαν προλάβει ακόμα να το μαγαρίσουν. Έμοιαζε τόσο καινούργιο που πριν ανέβεις τις σκάλες για το κατάστρωμα είχες την αίσθηση ότι τα καθίσματα θα ήταν καλυμμένα ακόμα με σελοφάν και τα παράθυρα με bubble wrap. 

Πιάσαμε θέση σε παράθυρο και σε λίγα λεπτά το καράβι αναχώρησε. Συνεχίζοντας την παράδοση να λερώνω κάθε μεταφορικό μέσο στο οποίο βρίσκομαι (όπως τότε στην Ιταλία όπου άπλωσα όλη την ομελέτα στο πάτωμα του αεροπλάνου) έτσι και αυτή τη φορά ασήμωσα το κάθισμα του ολοκαίνουργιου πλοίου με Regaine. Το Regaine είναι ένα δερματικό διάλυμα μινοξιδίλης που διεγείρει την τριχόπτωση και αναστέλλει την τριχοφυΐα (κοινώς είναι μια απέλπιδα προσπάθεια των εν δυνάμει καραφλών να σώσουν ό,τι προλαβαίνουν) και το τοποθετώ στο κεφάλι μου το τελευταίο δίμηνο μπας και καταφέρω και διατηρήσω την κώμη μου χωρίς σημαντικές απώλειες. Χωρίς να το αντιληφθώ, το Regaine που έβαλα στο κεφάλι μου πριν βγω από το σπίτι, δεν είχε απορροφηθεί ακόμα κι έτσι όπως απλώθηκα σαν ξεχυμένος λουκουμάς πάνω στο κάθισμα του πλοίου αυτό πήγε και ενσωματώθηκε στο fake leather του καθίσματος και άφησε ένα τεράστιο γυαλιστερό ίχνος που όχι μόνο δεν έφευγε αλλά έμοιαζε λες και κάποιος είχε φάει ένα λιπαρό και λαδωμένο σουβλάκι πάνω στο κάθισμά μου. 

Σε κάποια φάση έρχεται στα καθίσματα μπροστά μας και κάθεται ένα πολύ ηλικιωμένο ζευγάρι, κάτω από 70 ετών δεν ήταν με τίποτα. Τακτοποιούνται γρήγορα και διακριτικά, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο τον οποίο θα τον μάθεις στην πορεία αν συνεχίσεις να διαβάζεις, αρχίζουν να κλείνουν πριν κάτσουν όλες τις κουρτίνες στα γύρω παράθυρα. Τις έκλειναν με τέτοια προσήλωση ώστε να μη μείνει ούτε χαραμάδα ανοικτή που να βλέπει έξω. Έκλεισαν και τις κουρτίνες του μπροστινού και προσπάθησαν να κλείσουν και τις δικές μου αλλά damn it εγώ είχα κάτσει παράθυρο για να βλέπω τη θάλασσα, όχι ένα κομμάτι ύφασμα. Αφού υπερασπίστηκα την κουρτίνα μου συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Ανυποψίαστοι…

Μετά από ένα πεντάλεπτο και καθώς προσπαθούσα να βολευτώ στο κάθισμά μου χωρίς να το λερώνω κι άλλο με Regaine, σηκώνομαι λίγο από τη θέση μου κι από μια χαραμάδα ανάμεσα στα δυο μπροστινά καθίσματα πέφτει το μάτι μου στο ηλικιωμένο ζευγάρι, όπου ο παππούς χάιδευε το χέρι της γριάς. «Τι γλυκό σε αυτή την ηλικία..» σκέφτηκα. Καθώς το χάιδευε αντιλήφθηκα ότι τράβαγε το χέρι της προς τη μεριά του καβάλου του. Ο οποίος καβάλος του παντελονιού ήταν καλυμμένος με ένα μπουφάν. Όποια πονηρή σκέψη μου δημιουργήθηκε για το τι μπορεί να έκαναν δεν έμεινε στο μυαλό μου πάνω από 2 δευτερόλεπτα. Έπεισα τον εαυτό μου πως δεν είδα καλά και δεν το θεώρησα άξιο λόγου για να το αναφέρω ούτε στο κορίτσι.

Πέρασαν πέντε, δέκα λεπτά και κάποια στιγμή το κορίτσι ανασηκώθηκε λίγο από τη θέση της. Καθώς σηκωνόταν τη βλέπω να μένει ακίνητη και έκπληκτη κοιτάζοντας από το μικρό κενό των δύο μπροστινών καθισμάτων. «Ρε συ, νομίζω ότι η γριά μπροστά, του τον παίζει!» μου λέει. Κοιτάζω όσο πιο διακριτικά μπορούσα και όντως διακρινόταν μια παλινδρομική κίνηση στο επίμαχο σημείο, η γριά δούλευε εργολαβία, φαινόταν πως είχε πιάσει τον πλάστη και άνοιγε φύλλο για τυρόπιτα if you know what I mean.

Ξαναπέφτουμε πίσω στα καθίσματά μας ψιλοσοκαρισμένοι, αδιαφορώντας για το υπόλοιπο Regaine μου που απλώθηκε και στα υπόλοιπα σημεία του καθίσματος τα οποία απεγνωσμένα προσπαθούσαν να διατηρηθούν καθαρά, και βλέπουμε τη γριά να ξαπλώνει τελείως στην αγκαλιά του γέρου και το κεφάλι της να γίνεται ένα με τον καβάλο του. Ναι, η γριά τον τσιμπούκωνε. Συγνώμη αλλά πιο κομψά δεν μπορώ να το πω. Με πιστεύεις δε με πιστεύεις το σκηνικό δε χωράει αμφιβολία, η γριά ρούφαγε τη ψωλή του παππούλη like there was no tomorrow. 

Οι πιθανότητες να συναντήσει κάποιος μπροστά του τέτοιο σκηνικό πρέπει να είναι μία στο εκατομμύριο, πιο πιθανό είναι να κερδίσεις το τζόκερ και μάλιστα δύο φορές και με τους ίδιους κιόλας αριθμούς, πιο πιθανό είναι να κάνει ο Ολυμπιακός νίκη στην Ευρώπη, πιο συχνά συναντάς μαύρο με αλφισμό, πολιτικό που δεν κλέβει, κνίτισα χωρίς τρίχες, γκέι που να μην του αρέσει ο Ρουβάς. Γιατί σκέψου. Το να δεις ένα ζευγάρι να τσιμπουκώνονται μπροστά σου σε δημόσιο χώρο είναι κάτι σπάνιο από μόνο του. Το να τσιμπουκώνεται ένα ζευγάρι άνω των 70 στο κρεβάτι σπίτι τους είναι κι αυτό σπάνιο, εγώ πίστευα ότι το μόνο που μπορεί να θεωρηθεί ερωτική συνεύρεση σε αυτή την ηλικία είναι να γυρίζει ο άντρας από τη λαϊκή και να λέει στη γυναίκα ότι βρήκε τα ραπανάκια με 50 λεπτά το κιλό. Φαντάσου λοιπόν πόσο σπάνιο είναι να τσιμπουκώνονται α)μπροστά σου σε δημόσιο χώρο και β)το ζευγάρι που τσιμπουκώνεται να είναι άνω των 70 ετών!

Εντωμεταξύ ο γέρος πάνω στην αντάρα του δε λογάριαζε τίποτα, είχε σηκώσει τη ζακέτα της γριάς και της χάιδευε τη γυμνή ρυτιδιασμένη πλάτη της, ενώ την πίεζε όλο και πιο πολύ προς το πουλί του. Σε κάποια φάση ένας τύπος που λαγοκοιμόταν στα καθίσματα δίπλα μας πρέπει να τους αντιλήφθηκε και αυτός. Τα μάτια του γούρλωσαν, προφανώς προσπαθούσε να καταλάβει αν ήταν ακόμα ξύπνιος ή έβλεπε σουρεάλ εφιάλτη. Κοιτούσε μία αυτούς και μία εμάς, προσπαθώντας να αποφασίσει πώς πρέπει να αντιδράσει. Να τους κάνει παρατήρηση, να γυρίσει από την άλλη και να συνεχίσει τον ύπνο του ή να βγάλει τα μάτια του με τα ίδια του τα δάχτυλα μπας και μπορέσει να ξεχάσει αυτό το θέαμα? Αποφάσισε, με περίσσιο θάρρος οφείλω να του παραδεχτώ, να σηκωθεί και να περάσει από δίπλα τους κοιτώντας καλύτερα. Δε θέλω καν να φανταστώ τι μπορεί να αντίκρισε. Ένα τέτοιο θέαμα σε σημαδεύει για μια ζωή, για να το ξεχάσεις θα χρειαστείς χρόνια ψυχοθεραπείας, υπνωτισμού και αντικαταθλιπτικών. Μετά από ένα τέτοιο παρόμοιο θέαμα ο σεναριογράφος του Saw πρέπει να εμπνεύστηκε και τις 5 ταινίες. Ένας βιασμός στην παιδική ηλικία είναι πιο ευχάριστο ψυχικό τραύμα για να το κουβαλάει κάποιος.  

Τα γερόντια απτόητα συνέχισαν το κλαρινέτο, ενώ ο τύπος δίπλα μας ξαναγύρισε άναυδος στη θέση του κι εμείς είχαμε χωθεί στα καθίσματά μας με τα μάτια μας να προσπαθούν να γυρίσουν ανάποδα και να κοιτάζουν προς το κρανίο. Κάποια στιγμή η γριά σηκώθηκε χαμογελαστή και καμαρωτή κι άρχισε και σκούπιζε τα χείλη της, ενώ ο γέρος –άκουσον άκουσον- σκούπιζε μέχρι και την πλάτη του μπροστινού του καθίσματος! Προφανώς πετάχτηκε σπέρμα μέχρι και εκεί! It’s one thing να γεμίζεις το κάθισμα με μινοξιδίλη(Regaine) -είναι μεν σιχαμένο αλλά το χειρότερο που μπορεί να πάθει ο επόμενος που θα κάτσει είναι να βγάλει τρίχες- και it’s a totally different thing να χύνεις στο motherfucking κάθισμα!

Μπορεί το διαφημιστικό φυλλάδιο του ταξιδιωτικού γραφείου να έγραφε: "Στα πλοία της Blue Star νιώθετε σαν στο σπίτι σας" αλλά νομίζω τα 2 γερόντια το παραπήραν κυριολεκτικά το σλόγκαν.

Ο γέρος σηκώθηκε αμέσως και άρχισε να περπατάει στο διάδρομο αφήνοντας πίσω τη γριά να καθαρίσει τα τελευταία απομεινάρια. Πιθανότατα θα πήγαινε να κάνει τσιγάρο ή να τραγουδήσει «Κελαηδήστε ωραία μου πουλάκια κελαηδήστε» ή να κάτσει με ανοιχτά χέρια στην πλώρη και να φωνάξει αλά Ντι Κάπριο «I’m the king of the woooorld!». Who knows. Καθώς τον παρατηρούσαμε να φεύγει τον είδαμε να χαιρετάει έναν γνωστό του λέγοντάς του: «Πού’σαι αγόρι μου?». Προφανώς πρέπει να ήταν σε πολύ mood γαμάω-και-δέρνω που φαντάζομαι στον επόμενο γνωστό που θα συνάντησε θα του είπε: «Πού είσαι εσύ ρε καβλιάρη, άτσααα κόλλα πέντε, έλα δώσε κι ένα high five σου λέωωωωω!!!»

Αυτά τα ωραία και ποιοτικά διαβάζεις στο Αυτό που δεν θέλουν οι γυναίκες… Ειλικρινά συγνώμη. Ντρέπομαι για λογαριασμό σου. Θα σηκώσω λίγο τον πήχη του blog από τον βούρκο στον οποίο το κύλησα με τις τελευταίες περιγραφές και για να ξεχαστείς θα σου πω για την όμορφη Πάρο.

Κατεβαίνοντας από το καράβι, μας περίμεναν δυο ευγενικοί κύριοι από το γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων με το οποίο είχα συνεννοηθεί. Μας έδωσαν ένα παλιό Fabia με σπασμένο καθρέφτη του οδηγού και καθίσματα λερωμένα με αλάτι προφανώς από τα βρεγμένα μαγιό των τουριστών. Αφού θα είχα το αμάξι τους μόνο για λίγες ώρες δεν υπογράψαμε κανένα συμβόλαιο, δε ζήτησαν καν να δουν ταυτότητα ή δίπλωμα. Θα μπορούσα κάλλιστα να πάρω το αμάξι και να το ρίξω στη θάλασσα και μετά να δω πώς θα με έβρισκαν.

Μπήκαμε στο αμάξι, βολευτήκαμε κι αφού φώναξα στον ένα από τους 2 κυρίους να μου δώσει τα κλειδιά τα οποία είχε ακόμα στην τσέπη του καθώς απομακρυνόταν, κινήσαμε για το τουρ του νησιού. 

Η Πάρος τον χειμώνα είναι ψιλοέρημη και μπορείς άνετα να τη γυρίσεις όλη σε μία ώρα. Οι παραλίες και τα δρομάκια ήταν χωρίς κόσμο.

 

Κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει αυτό το θέαμα καταθλιπτικό αλλά αν σκεφτείς ότι το καλοκαίρι 4 μήνες τουλάχιστον στα σοκάκια δε μπορείς να περάσεις από την πολυκοσμία, και στις παραλίες κάθε σπιθαμή είναι καλυμμένη από πετσέτες, κουβαδάκια, ανθρώπους που κάνουν ηλιοθεραπεία και κώλους με μικροσκοπικά μαγιό, τότε αυτή την ερημιά τη βλέπεις σαν ευκαιρία για να απολαύσεις τις ομορφιές του νησιού χωρίς να σε αποσπά η οχλαγωγία.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο χαμένοι στον κόσμο μας που χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να εκτιμήσουμε τις ομορφιές γύρω μας. Η πρώτη φορά που πρόσεξα τα αστέρια μικρός ήταν όταν είχε κοπεί το ρεύμα και μου είχαν τελειώσει και οι μπαταρίες στο Game Boy. Έτσι και τώρα, μακριά από την πολυκοσμία μπόρεσα και πρόσεξα εικόνες σαν και αυτή. 

Ο Θεός φωτίζει με έναν προβολέα τη θάλασσα.

Η Πάρος είναι πανέμορφο νησί αλλά σχετικά μικρό. Καταλαβαίνεις πόσο μικρό είναι από το εχμ… αεροδρόμιό της.

Κι εδώ για παράδειγμα βλέπεις τον εχμ… εναέριο στόλο του νησιού.

Στην αρχή νόμισα ότι αυτό είναι τηλεκατευθυνόμενο με μπαταρίες, αλλά το κορίτσι με διαβεβαίωσε ότι χωράει ανθρώπους.

Είδαμε ονειρεμένες παραλίες, έρημα μα γραφικά κι αξιολάτρευτα σοκάκια, γλυκές πλατείες και ξερά λοφάκια.

Υπήρχε γενικά μια χαλαρότητα στο νησί. Οι άνθρωποι δε φαίνονταν να βιάζονται όπως στην Αθήνα όπου αν σταθείς για ένα δευτερόλεπτο ακίνητος στο μετρό θα σε ποδοπατήσουν λες και είναι ταύροι σε ταυροδρομίες. Την υπάλληλο που μας έβγαλε τα εισιτήρια για την επιστροφή χρειάστηκε να την περιμένουμε 5 λεπτά να έρθει κάπου από μέσα, στο δρόμο ο από πίσω δε σου έπαιζε τα φώτα για να σε προσπεράσει, οι γάτες δε φοβόντουσαν τους ανθρώπους

ενώ οι δρόμοι έμοιαζαν τόσο ασφαλείς που μέχρι και οι πάπιες έβγαιναν χαλαρά για περίπατο.

Περάσαμε κι από τη διαβόητη Πούντα: είναι ένα μικροσκοπικό κομμάτι παραλίας που έχει πισίνες και μπαράκια κι όπου εκεί συγκεντρώνονται τα άτομα που αντιπροσωπεύουν όλα όσα μισώ. Είναι αυτά τα άτομα που προτιμούν να αγνοήσουν την πεντακάθαρη θάλασσα και τις μεταξένιες αμμουδιές για να στριμωχτούν πίνοντας αλκοόλ και ακούγοντας μπιτάκια, για να ανεβούν σε μπάρες και να δείξουν πόσο καλά κουνάνε τον κώλο τους και για να βουτήξουν σε πισίνες γεμάτες αντιηλιακό, ιδρώτα, ούρα και σάλια από τα λιγούρια που κάνουν χάζι αυτές που κουνάνε τον κώλο τους πάνω στις μπάρες. Έχεις προσέξει ότι όλα αυτά τα party animals κρατάνε πάντα ποτό στο ένα χέρι, τσιγάρο στο άλλο και κάθε πέντε λεπτά, αν είναι ξένοι χρησιμοποιούν τη λέξη party σαν ρήμα ("Let's partyyyyy"), ενώ αν είναι Έλληνες φωνάζουν στο αυτί του φίλου τους «περνάμε γαμάταααααα ναιαιαιαια» προσπαθώντας να πείσουν τον διπλανό και τον εαυτό τους ότι περνάνε γαμάτα. Αν μέσα στον Αύγουστο γινόταν ένα τσουνάμι κι έπνιγε όλους όσους «παρτάρουν γιέεεεεα» στην Πούντα, να είσαι σίγουρος πως ο μέσος όρος του IQ των Ελλήνων θα ανέβαινε κατά 50 πόντους.

Οι πύλες της κόλασης. 

(δώσε βάση και στο σπασμένο καθρέφτη του ενοικιαζόμενου αυτοκινήτου)

Αναμφίβολα το πιο ωραίο μέρος της Πάρου είναι η Νάουσα. 

 

 

Στη Νάουσα όπου κι αν κοίταζες έβλεπες όμορφα σοκάκια και υπέροχα παραθαλάσσια μπαράκια, τα οποία όπως πληροφορήθηκα σφύζουν κι αυτά από κόσμο το καλοκαίρι. Αυτή την περίοδο βέβαια έσφυζαν μόνο από κάτι πάπιες στην πλατεία.

Το νησί έχει διάφορα σημεία που συνεχώς σε εκπλήσσουν ευχάριστα. Στην παρακάτω φωτό ας πούμε βλέπεις κάτι βράχια από το πιο παράξενο πέτρωμα που έχω δει στη ζωή μου. Μοιάζει με αφρολέξ που το έχουν βάψει γκρι.

Like a pimp.

Το πιο κεντρικό σημείο του νησιού είναι η Παροικιά, όπου βρίσκεται και το λιμάνι. Άπειρες καφετέριες και μπαράκια κι εδώ, ενώ οι ντόπιοι που κυκλοφορούσαν στα δρομάκια εδώ ήταν περισσότεροι. Τα στενά σοκάκια με τα όμορφα, γραφικά μικρά μαγαζάκια μου θύμισαν τη Βενετία, χωρίς υπερβολή. Στην Παροικιά βρίσκεται και η ξακουστή εκκλησία της Πάρου, η Εκατονταπυλιανή.

Έβαλα το κορίτσι με το ζόρι να μπούμε να ανάψουμε ένα κεράκι κι εκείνη πολύ γλυκά τοποθέτησε το κερί της τέρμα κολλητά με το δικό μου ώστε οι φλόγες να ενώνονται. Sweet…

Όσο γυρίζαμε στο νησί σκεφτόμουν πώς θα ήταν η ζωή εδώ. Μόνιμα. Η Αθήνα έχει γίνει πλέον ανυπόφορη, βρωμιά, εγκληματικότητα, φτώχεια, μιζέρια, κίνηση. Τρέχουμε όλοι στους βρώμικους δρόμους σαν ποντίκια σε πλοίο που βουλιάζει, με μίζερα πρόσωπα, συνέχεια minding our own businesses. Είμαστε εκπαιδευμένοι να ζούμε με την ασχήμια και να προσπαθούμε να την αγνοούμε. Έχουμε μάθει να μην κοιτάμε τον άστεγο που κοιμάται στο πεζοδρόμιο, να μη βλέπουμε το ζητιάνο με το κομμένο χέρι, να μην ακούμε τις κόρνες. Αυτό είναι το background που έχουμε φτιάξει, πιο φυσικό θεωρούμε τον ήχο της εξάτμισης και τη θέα από τα φώτα των βιτρινών παρά τον ήχο του κύματος κι ένα ηλιοβασίλεμα. Δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα θετικό πλέον για αυτή την κωλοπόλη. Τουλάχιστον εμείς εδώ στα νότια προάστια κρατάμε ακόμα κάπως ανθρώπινες τις συνθήκες, αλλά σιγά-σιγά νιώθω πως η μιζέρια εξαπλώνεται και προς εμάς.

Όσο ήμασταν στο νησί αναρωτιόμουν λοιπόν συνεχώς πώς θα ήταν ένας γιατρός σε ένα τέτοιο νησί. Κι ενώ παντού τριγύρω βλέπαμε μόνο μικρά αμάξια και σχετικά οικονομικά, το μάτι μου πέφτει σε αυτό.

Η μοναδική Πόρσε του νησιού κοίτα έξω από πού βρίσκεται. Τυχαίο? Χμμμ…

Προς το τελείωμα του μεσημεριού και έχοντας πλέον λιμοκτονήσει κάτσαμε σε ένα από τα λίγα ανοικτά εστιατόρια το οποίο δήλωνε απ’έξω ότι σερβίρει πολίτικη κουζίνα. Ανοίγοντας το μενού διαπιστώσαμε ότι εκτός από τα κλασικά πολίτικα πιάτα (κεμπάπ, σουτζουκάκια και τα ρέστα) είχε επιπλέον μακαρονάδες, πίτσες, μαγειρευτά καθημερινά πιάτα, μέχρι και ψάρι. Τόση ποικιλία is never a good thing. Το εστιατόριο είχε λιγότερη ταυτότητα κι από λαθρομετανάστη σε ξένη χώρα. Το να βλέπεις τόσα φαγητά σε ετοιμότητα να σερβιριστούν, σε μια περίοδο που έχει ελάχιστη κίνηση και σε ένα μαγαζί που είχε μόνο δύο τραπέζια με κόσμο, σου χτυπάει περισσότερα καμπανάκια κι απ’όσα χτυπάνε στην Εκατονταπυλιανή τον 15αύγουστο. Πρόσθεσε σε όλα αυτά τη λαϊκή μουσική που έπαιζε στη διαπασών και ένα σερβιτόρο ο οποίος είχε μονίμως λόξυγκα. Ήθελα να ρωτήσω τον σερβιτόρο «Συγνώμη τι φάγατε ακριβώς κι έχετε τέτοιο λόξυγκα? Να ξέρω αν είναι να μην το παραγγείλω».

Αποφασίσαμε τελικά να παραγγείλουμε κάτι της ώρας που να μην είναι προμαγειρεμένο, για μεγαλύτερη ασφάλεια. Η δική μου πανσέτα με μέλι την οποία ζήτησα από το μενού ήταν μια χαρά... απλά χωρίς μέλι. Δεν υπερβάλλω, έδωσα και στο κορίτσι να δοκιμάσει, ήταν εντελώς σκέτη χωρίς ίχνος σάλτσας μελιού παρόλο που με μέλι την έγραφε στο μενού. Τώρα αν το ξέχασε ή τους τέλειωσε το μέλι, δε θα το μάθουμε ποτέ. Το κορίτσι αυτό το θεώρησε θετικό, «καλύτερα να λες που δε σου έβαλαν μέλι, ποιός ξέρει πώς θα ήταν το πιάτο».

Παρόλαυτα το εστιατόριο δε μου έκανε τόσο άσχημη εντύπωση όσο μπορεί να άφησα να φανεί. Νομίζω πως είναι αντιπροσωπευτικό της όλης φιλοσοφίας των ντόπιων κατοίκων στα νησιά. Αξιοποιούν κάθε σπιθαμή χώρου, κτιρίου και υπηρεσιών για να εκμεταλλευτούν τον τουρισμό. Και καλά κάνουν. Το παλικάρι που είχε το εστιατόριο μπορεί να φαινόταν ερασιτέχνης, μπορεί να έβγαζε μάτι ότι δεν ξέρει τη δουλειά, ότι δεν «το έχει» σαν επιχειρηματίας (κι ούτε σαν μάγειρας εδώ που τα λέμε) αλλά τουλάχιστον φαινόταν να το κάνει με κέφι και χωρίς να σε τσεκουρώνει στις τιμές.

Για να χωνέψουμε κάναμε άλλη μια γύρα στα σοκάκια της Παροικιάς προσπαθώντας να καλυφθούμε από τον έντονο αέρα, καθαρός αλλά παγωμένος, στην οποία γύρα ανακαλύψαμε κι άλλες ιδιαίτερες γωνιές όπως ας πούμε αυτήν εδώ…

Δύο κάλτσες απλωμένες μπροστά από τα μαρμάρινα απομεινάρια ενός αρχαίου κάστρου του νησιού. Δεν ξέρω τι θέλει να πει ο ποιητής.

Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Συναντηθήκαμε με τον κύριο από τα ενοικιαζόμενα για να του παραδώσουμε το αυτοκίνητο, ο οποίος αφού πήγαινα προς το λιμάνι με φώναζε από μακριά να του δώσω τα κλειδιά του αμαξιού τα οποία είχα ακόμα στην τσέπη μου (deja vu), κι επιτέλους κάποτε μπήκαμε στο καράβι.

Στο καράβι αυτή τη φορά ευτυχώς δεν πετύχαμε free sex horror show παρόλο που κάτσαμε στα ίδια ποτισμένα με μινοξιδίλη καθίσματα.  Ο γυρισμός δεν είχε τίποτα το επεισοδιακό, το μόνο ελαφρώς αστείο σκηνικό συνέβη όταν η τηλεόραση στο σημείο όπου καθόμασταν έπαψε να βγάζει ήχο και 2 παππούδια που παρακολουθούσαν προσηλωμένα μέχρι εκείνη τη στιγμή φώναξαν έναν υπάλληλο του πλοίου που έφτιαχνε καφέδες να έρθει να τη φτιάξει. Προσπαθούσε ο καημένος ο υπάλληλος να τη ρυθμίσει, ενώ η ουρά στο ταμείο του μεγάλωνε κι ενώ τα παππούδια ήταν από πάνω του και τον έχωναν κανονικά. Όταν με τα πολλά την έφτιαξε κι οι παππούδες του είπαν ένα τυπικό «Να’σαι καλά», αυτός απάντησε με ένα «Να’στε καλά κι εσείς» αλλά το είπε με τέτοιο βιτριολικό ύφος γεμάτο μίσος και απέχθεια που αν έμπαιναν υπότιτλοι από κάτω θα έπρεπε να αλλάξουμε και το σηματάκι από πάνω σε απαραίτητη η γονική συναίνεση.  

Κατεβήκαμε από το πλοίο, μπήκαμε στο αμάξι και βγαίνοντας από το λιμάνι βρεθήκαμε στους γνώριμους βρώμικους δρόμους γεμάτους φώτα, κίνηση και δυστυχισμένους ανθρώπους. Πίσω στην Αθήνα.