Η μέρα που ίσιωσα τον πύργο της Πίζας.

Η παραπάνω φωτογραφία δεν έχει υποστεί καμία επεξεργασία. Αν εξαιρέσεις το μικρό ρακούν που πάτησε πάνω και τη λέρωσε.

Στα 27 χρόνια της ζωής μου κατάφερα να μην έχω ταξιδέψει ποτέ εκτός Ελλάδος. Τα μόνα μέρη όπου βρέθηκα και που θα μπορούσαν να θεωρηθούν εξωτερικό ήταν η Κύπρος (όπου δεν το λες και εκτός Ελλάδας ακριβώς) και η Αγία-Βαρβάρα Αττικής (όπου το λες εκτός πλανήτη). Την τελευταία διετία οι διακοπές μου ήταν μόνο εξοχικό ή χωριό, μέρη τα οποία αν τα αποκαλούσες "διακοπές" ο θεός του τουρισμού Δημήτρης Αβραμόπουλος θα έριχνε κεραυνούς. Έτσι αποφάσισα να κάνω δώρο στον εαυτό μου, μιας και δεν προθυμοποιούνταν να μου το κάνει δώρο κάποιος άλλος, ένα ταξίδι στην Ιταλία.

Με την Ιταλία δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση. Από ιταλικές λέξεις γνωρίζω μόνο το «σκούζι»-που σημαίνει συγνώμη, τη φράση «φινίτο λα μούζικα πασάτο λα φιέστα»-που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει μάγκες πουλέψτε την και σηκωθείτε να φύγουμε, και το «περικολοζαμέντε» το οποίο δε γνωρίζω ακριβώς τι σημαίνει και δε θυμάμαι πού το έχω ακούσει αλλά μου αρέσει σαν λέξη, υποψιάζομαι πως πρόκειται για κάτι πρόστυχο. Σαδομαζοχιστικό ίσως. Όπως διαπιστώνεις λοιπόν δεν είχα καμία ιδιαίτερη επαφή με την ιταλική κουλτούρα, γνώριζα μόνο τα πολύ βασικά ότι δηλαδή φημίζεται για την πίτσα, το Βατικανό, τις Φεράρι και τη μαφία. Με την ελπίδα να φάμε πολύ από το πρώτο και να μην έχουμε καμία σχέση με το τελευταίο, ψάξαμε με το κορίτσι ταξιδιωτικά γραφεία, προσφορές, ημερομηνίες και τελικά καταλήξαμε σε μια οικονομική οργανωμένη εκδρομή με τίτλο «Πανοραμικός Γύρος Ιταλίας» για τις αρχές Αυγούστου.

Το κακό πνεύμα των διακοπών μάς χτύπησε πριν καν ξεκινήσουμε τις διακοπές. Η ώρα αναχώρησης του αεροπλάνου ήταν στις 08.45 το πρωί και μας είχαν πει ότι θα μας περίμενε στο αεροδρόμιο ένας υπεύθυνος του ταξιδιωτικού γραφείου για να μας βοηθήσει με το check-in. Κατά τις 07.10 και καθώς βρισκόμασταν στο μετρό καθ’οδόν για το αεροδρόμιο με παίρνει τηλέφωνο ο υπεύθυνος που μας περίμενε να δει πού βρισκόμαστε. Όταν του λέω ότι φτάνουμε σε κανα μισάωρο μου λέει «Βιαστείτε γιατί δε θα το προλάβετε!». Παραξενεμένος ρίχνω μια ματιά στην ώρα και βλέπω ότι είχαμε ακόμα μιάμιση ώρα μέχρι την πτήση.

Τον αγνόησα και με ξαναπαίρνει κατά τις 07.30 να με ρωτήσει πάλι πού βρισκόμαστε. «Ακόμα μέσα στο μετρό» του απαντάω. «Θα το χάσετε το αεροπλάνο, δε θα προλάβετε να κάνετε check in, βιαστείτε!» μου λέει. Του εξηγώ ότι είμαστε στο μετρό και δεν μπορώ να το κάνω να πάει πιο γρήγορα. Ίσως αν ζωνόμουν με εκρηκτικά και φώναζα Allahu Akbar! να έπειθα τον οδηγό να επιταχύνει αλλά σε μία ώρα κι ένα τέταρτο πριν την αναχώρηση του αεροπλάνου θεωρούσα λίγο άσκοπο να μπω σε μια τέτοια διαδικασία, άσε που αμφιβάλλω αν κάποιος στο βαγόνι είχε εκρηκτικά, αλλά και να είχε δε θα μου τα δάνειζε. «Δε θα προλάβετε, κλείνουν όλα!» μου φώναξε από το ακουστικό πριν το κλείσει.

Αυτό ήταν. Ο τύπος είχε καταφέρει να με αγχώσει, σκεφτόμουν ότι για να επιμένει τόσο πολύ όντως θα υπάρχει πρόβλημα και μπορεί να χάσουμε την πτήση. Όλη την ώρα τριγυρνούσαμε με το κορίτσι πάνω-κάτω από την αγωνία μες στο βαγόνι, σιχτιρίζοντας κάθε φορά που αργοπορούσαμε σε μερικές στάσεις ή ο συρμός έκοβε ταχύτητα. Όταν επιτέλους φτάσαμε στο αεροδρόμιο ζωστήκαμε τις τσάντες και τρέξαμε του σκοτωμού να προλάβουμε το check-in. Ξέρεις τι είναι να τρέχεις με μια βαλιτσάρα στον ώμο, με ένα backpack στην πλάτη και να είναι και χαράματα? Αν δεν έχεις κάνει αργοπορημένος ταξιδιώτης ή καταδρομέας, τότε δεν ξέρεις. Τρέχοντας, λαχανιασμένοι και πανικοβλημένοι καταφέρνουμε και φτάνουμε στην πύλη για το check-in (μισή ώρα πριν κλείσουν όπως διαπιστώσαμε αργότερα) κι εκεί συναντάμε και τον υπεύθυνο. Εντελώς χαλαρός μου είπε ότι δε θα έχω πρόβλημα με το check-in, μας ευχήθηκε καλό ταξίδι τόσο ψυχρά που αν φορούσα γυαλιά θα είχαν θολώσει από την υγρασία και σηκώθηκε κι έφυγε. Κατάλαβες τι είχε συμβεί? Ο τύπος επειδή βαριόταν να μας περιμένει να φτάσουμε με έπαιρνε τηλέφωνο και με εκβίαζε ότι δε θα προλάβουμε και ότι «κλείνουν όλα» για να βιαστώ και να μην τον καθυστερήσω ενώ όπως απεδείχθη είχαμε περιθώριο άλλης ΜΙΣΗΣ ΩΡΑΣ για το check-in! Το όνομά του ήταν Χρήστος και επίσημα δηλώνω ότι είναι στυγνός εκβιαστής, παρτάκιας και τον μισώ. Παραπάνω στοιχεία δε θα δώσω παρόλο που τα έχω, γιατί είμαι καλό παιδί (και γιατί άκουσα κάτι για άρση της ανωνυμίας στο διαδίκτυο).

Ένα "τυχαίο" ταξιδιωτικό γραφείο. Όπου ίσως, να δουλεύει εκεί κάποιος εκβιαστής Χρήστος. Ίσως και να μη δουλεύει εκεί. Ποιος ξέρει... ;)

Το ταξίδι με το αεροπλάνο κύλησε καλά. Αν εξαιρέσεις ένα ασήμαντο συμβάν με την ομελέτα που μας έφεραν για πρωινό και την οποία έχυσα όλη πάνω μου. Στο στενό χωρο του καθίσματος προσπαθώντας να μη ζουλάω με τους αγκώνες μου τα πλευρά των διπλανών έστειλα την ομελέτα συστημένη πάνω ακριβώς στον καβάλο του τζιν μου. Ήταν σαν να είχε γεννήσει ένα ολόκληρο κοτέτσι πάνω στα μπαλάκια μου. Αντανακλαστικά τίναξα την στραπατσάδα από πάνω μου, κίνηση για την οποία με κατσάδιασε με γλυκό τρόπο το κορίτσι λέγοντάς μου: «Γύφτο! Έπρεπε να την μαζέψεις από πάνω σου, τώρα θα βρωμίσει όλο το αεροπλάνο!» κάτι για το οποίο απεδείχθη ότι είχε δίκιο γιατί η ομελέτα έπεσε στα πόδια μου και με κάθε ακούσια κίνησή μου στο μικρό χώρο του καθίσματος την πάταγα και την άπλωνα όλο και πιο πολύ στο χαλί του πατώματος.

Κάποια στιγμή κι ενώ η χυμένη ομελέτα είχε ενσωματωθεί πλήρως με τη μοκέτα του αεροπλάνου αλλά και με τις σόλες των παπουτσιών μου, προσγειωθήκαμε στη Ρώμη και πήγαμε να πάρουμε τις βαλίτσες μας. Αναρωτιέμαι, όταν περιμένεις να βγει η βαλίτσα σου από τον κυλιόμενο ιμάντα νιώθεις κι εσύ μια έντονη ανησυχία ότι η βαλίτσα σου δεν πρόκειται να εμφανιστεί ποτέ ή μόνο εγώ το παθαίνω? Με κάθε δευτερόλεπτο που περνάει κι η βαλίτσα δεν εμφανίζεται γίνομαι όλο και πιο σίγουρος ότι η βαλίτσα δε φορτώθηκε ποτέ ή ότι τη φόρτωσαν στο διπλανό αεροπλάνο που πάει στη Νορβηγία ή ότι την πήρε κάποιος άλλος κι αυτή τη στιγμή μου κλέβει τα λεφτά και δοκιμάζει τα σώβρακά μου. 

Μετά από μισή περίπου ώρα η βαλίτσα δέησε να εμφανιστεί στον ιμάντα κι όταν κάνω να την πιάσω βλέπω ότι η βαλίτσα ήταν λούτσα. Ήταν εντελώς μούσκεμα, από το εσωτερικό της έσταζαν νερά, ήταν πιο υγρή κι από γυναίκα που βλέπει τσάντα Luis Vuitton σε προσφορά, τελευταία φορά που είδα τόσο νερό μαζεμένο ήταν στα βιντεάκια με το τσουνάμι της Ιαπωνίας. Σήκωσα την τσάντα-υποβρύχιο η οποία συνέχισε να στάζει κι απομακρύνθηκα γρήγορα-γρήγορα πριν διαπιστώσουν όλοι ότι εγώ έκανα πουτάνα τον κυλιόμενο διάδρομο. Είχε σπάσει ένα θερμός με νερό που είχα βάλει μέσα. Το κορίτσι είδε τα νερά που είχα γεμίσει, θυμήθηκε και την ομελέτα που άπλωσα σαν μαρμελάδα στο χαλί του αεροπλάνου και μου είπε «η Aegean δεν πρόκειται να σε αφήσει να ξαναπετάξεις!».

Βρήκαμε τα υπόλοιπα άτομα του γκρουπ, μπήκαμε στο πούλμαν και ξεκινήσαμε για τον πρώτο μας σταθμό την Σιένα ελπίζοντας να στεγνώσουν τα ρούχα μου μες στη βαλίτσα και να μην έχουμε άλλες αναποδιές.

Στη Σιένα διαπίστωσα την πρώτη και βασική αρχή μιας οργανωμένης εκδρομής: ποτέ δεν προλαβαίνεις να ακολουθήσεις τον ξεναγό. Ο ξεναγός μας, ένας ευγενικός και ξύπνιος κύριος συνήθως κρατούσε ψηλά σαν σημαία ένα κόκκινο καπέλο για να τον ακολουθούμε και μας έλεγε διάφορες πληροφορίες και ιστορικά στοιχεία καθώς περπατούσαμε γρήγορα στα στενά ψυχοπλακωματικά σοκάκια της μεσαιωνικής αυτής πόλης.

 Αν εξαιρέσεις το ψυχοπλάκωμα από τα στενά δρομάκια και τους ψηλούς τοίχους, τουλάχιστον είχε ίσκιο.

Όση ώρα μας έκανε ξενάγηση στη Σιένα εγώ άρχισα να τρελαίνομαι από τη δίψα αλλά επειδή είχα σπάσει το θερμός με το νερό και ούτε προλαβαίναμε να σταματήσουμε κάπου να πάρουμε ένα νερό γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να χάσουμε τον οδηγό που σαν σίφουνας κινούνταν ανάμεσα στα στενά σοκάκια, είχα ουάξει. Δίψαγα λες και μου έδωσαν να φάω ένα κιλό σαρδέλες και μετά με πέταξαν στην έρημο. Ένιωθα ότι δεν είχα υγρά πάνω μου ούτε για να παράγω ιδρώτα, ήθελα να κλάψω από τη δίψα αλλά δε θα έβγαζα δάκρυα.

Δόξα στον Παντοδύναμο κάποια στιγμή η ξενάγηση έφτασε στο τέλος της όταν φτάσαμε στην κεντρικότερη πλατεία της Σιένας, την Πιάτσα Ντελ Κάμπο όπου από το 1349 αυτή η πλατεία ήταν η καρδιά της πόλης.

Παλιότερα αποτελούσε κυρίως τόπο εκτελέσεων και ταυρομαχιών αλλά σήμερα γύρω από αυτή τη "ματωμένη" αλάνα έχει ξεφυτρώσει ένας σκασμός από εστιατόρια και καφέ. 

Ο ξεναγός μας άφησε μια ώρα ελεύθερη να πάμε όπου γουστάρουμε και το καλό μου κορίτσι βλέποντας ότι είχα χάσει τα 79 από τα 80% του νερού από το οποίο αποτελείται το ανθρώπινο σώμα εντόπισε ένα μίνι-μαρκετ και αγοράσαμε ένα μπουκάλι.

Αφού κάλυψα τη δική μου βιολογική ανάγκη, το κορίτσι ήθελε να καλύψει τη δικιά της. Πεινούσε. Εγώ είχα αποφασίσει να μη φάω τίποτα εκείνο το μεσημέρι και να φυλάξω την όρεξή μου για το δωρεάν δείπνο που δικαιούμασταν στο ξενοδοχείο το βράδυ. Ακριβώς, σε μια υπερπολυτελή οργανωμένη 7ημερη εκδρομή στην Ιταλία εγώ φύλαξα τα 2 ευρώ που θα ξόδευα αν έτρωγα ένα κομμάτι πίτσας. Αυτό λέγεται οικονομία για να μαθαίνεις.

Ήξερες εσύ ότι στην πιο κλασική ιταλική πίτσα, την πίτσα Μαργαρίτα, που φτιάχνεται με μοτσαρέλα, ντομάτα και βασιλικό  κάθε υλικό αντιπροσωπεύει κι από ένα χρώμα της σημαίας της Ιταλίας? Ορίστε έμαθες κάτι σήμερα από αυτό το ποστ. Στην πιτσαρία όπου σταματήσαμε τόλμησα μια απόπειρα για την πρώτη μου λεκτική επικοινωνία με Ιταλίδα κάτοικο και κατέληξα να πω γκράτσιας αντί για γκράτσιε λες και ήμουν Ισπανός. Μία λέξη είπα κι αυτή την είπα λάθος. Είδαμε γρήγορα-γρήγορα τον τεράστιο καθεδρικό ναό της πόλης και μετά μπήκαμε στο πούλμαν.

Αυτός είναι ο απίστευτος ναός της Σιένα. Μπήκα μέσα και περίμενα να πεταχτεί από μια γωνιά ο Κουασιμόδος ή η Πεντάμορφη και το Τέρας και να αρχίσουν να χτυπάνε τις καμπάνες και να τραγουδάνε μελωδίες τις Disney.

Επόμενος σταθμός η Πίζα. Εκτός κι αν είσαι λοβοτομημένος ή πέρασες όλη την παιδική σου ηλικία μεγαλώνοντας μαζί με μια αγέλη λύκων θα γνωρίζεις ότι η Πίζα φημίζεται για τον κεκλιμένο πύργο της. Ξεκίνησε να χτίζεται το 1173 και πριν καν ολοκληρωθεί ο τρίτος όροφος ο Πύργος άρχιζε κι έγερνε λες και προσπαθούσε να κλάσει διακριτικά. Στην κορυφή του πύργου λένε πως έκανε μερικά πειράματα ο Γαλιλαίος σχετικά με την ταχύτητα μερικών αντικειμένων που έριξε από εκεί. Μετά από 500 χρόνια η απόκλιση από τον κατακόρυφο άξονα του πύργου έφτασε τα 3,8 μέτρα, ενώ το 1995 προκάλεσαν επιπλέον τεχνητή απόκλιση που έφτασε στα 5,4 μέτρα. Τον έκαναν δηλαδή σκόπιμα να γέρνει κι άλλο αφού διαπίστωσαν ότι τουρίστες από όλον τον κόσμο μαζεύονταν για να δουν αυτό τον στραβό πύργο. 

Ο πύργος είναι πιο στραβός κι από το πηγούνι του Σταλόνε.

Όταν φτάσαμε εμείς, ένα κάρο τουρίστες ήταν ξεχυμένοι στο γρασίδι κάτω από τον Πύργο και προσπαθούσαν με μανία να πετύχουν την ιδανική πόζα που θα τους έκανε να μοιάζουν λες και κρατάνε τον Πύργο μην πέσει. Σαν μαλάκας έκανα κι εγώ το ίδιο όπως θα κατάλαβες από τη φωτό που κότσαρα περήφανα στην αρχή του ποστ και μάλιστα αγγάρεψα και το κορίτσι με το ζόρι  να βγει φωτογραφία στην ίδια πόζα.

Εκείνο το βράδυ της εξαντλητικής πρώτης μέρας φτάσαμε στη Μπολόνια κι αφού φάγαμε το τζάμπα δείπνο πέσαμε σαν ζόμπι από την κούραση στα κρεβάτια μας. Το κρεβάτι του ξενοδοχείου της Μπολόνια ήταν το καλύτερο κομμάτι της μέρας, καλύτερο ίσως κι από το νερό που ήπια διψασμένος στη Σιένα. Ήταν ένα υπέρδιπλο στρώμα τόσο μαλακό που σε έκανε να νιώθεις ότι αιωρείσαι στο διάστημα, λες και σε είχαν σηκώσει άγγελοι στα χέρια τους, λες και κοιμόσουν πάνω σε απαλά καθαρά τροφαντά μωρουδίστικα κωλαράκια και ήταν τόσο μεγάλο και πλατύ που όχι μόνο χωρούσαν 2 άτομα αλλά άνετα ξάπλωναν και τα παιδιά τους, τα πεθερικά ακόμα και τα σκυλιά τους. Μη σου πω ότι είχε χώρο για να παρκάρεις επάνω και το οικογενειακό σου αυτοκίνητο. Και το σκάφος.  Ήταν τόσο μεγάλο που το κορίτσι μου είπε το επόμενο πρωί πως ξύπνησε μες στη νύχτα με είδε γυρισμένο στη μεριά μου και ήθελε να έρθει να με αγκαλιάσει αλλά μετά σκέφτηκε «πού να κάνω τόσο ταξίδι μέχρι εκεί». Ήταν τόσο μεγάλο που χρειαζόσουν διαβατήριο για να πας από τη μια πλευρά στην άλλη. Άλλαζες πλευρό κι έπρεπε να αλλάξεις και το ρολόι σου 2 ώρες μπροστά για να συγχρονιστείς με τη νέα ζώνη ώρας. Αν δεν το έχω κάνει σαφές μέχρι τώρα θέλω να σου πω ότι το στρώμα ήταν μεγάλο. Πολύ. Ήταν το πιο μεγάλο στρώμα που έχω δει.

Το επόμενο πρωί με δυσκολία αποχαιρετήσαμε το πιο μεγάλο στρώμα του κόσμου και μας πήγαν να δούμε τη Μπολόνια. Υπέροχη πόλη, κλασική και στυλάτη, όπως ήταν γενικά όλη η Ιταλία. Τα δρομάκια ήταν πλακόστρωτα και τα περισσότερα κτίρια είχαν κιονοστοιχίες. Σαν λάτρεις των βιβλίων και κατά συνέπεια των βιβλιοπωλείων μπήκαμε σε ένα για να νιώσουμε τον καθημερινό παλμό της πόλης. Το εντυπωσιακό με το συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο ήταν ότι εκτός από βιβλία και χαρτικά στον ίδιο χώρο πουλούσε μακαρόνια, τυριά, κρασιά και είδη κουζίνας, ενώ είχε ελεύθερα τραπεζάκια τριγύρω για να αράξεις. Επίσης κουφάθηκα όταν είδα σε περίοπτη θέση στη γωνία με τα αστυνομικά, τα βιβλία του υπέροχου Έλληνα συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη με τον αστυνόμο Χαρίτο.

Στη Μπολόνια επίσης πέτυχα και το πιο kinky συντριβάνι:

Ήταν μια εχμ...ιδιαίτερη μορφή στο μεγάλο συντριβάνι της Φοντάνα ντι Νετρούνο. Περικολοζαμέντε!

Το πρόγραμμα του γκρουπ στη συνέχεια είχε κανονίσει εκδρομή για πού λες? Για την εθνική πινακοθήκη? Για κάποιον αρχαίο ναό? Μήπως για το μουσείο ανθρώπινης ανατομίας, το οποίο θα ήταν υπερ-γαμάτο? Όχι, σε κανένα από αυτά. Μας πήγαν στο μουσείο Ferrari. -.-

Ήταν η χαρά του νεόπλουτου φιγουρατζή, εμείς τσιγκουνευτήκαμε τα 15 ευρώ που είχε το εισιτήριο και δεν μπήκαμε, κάτσαμε έξω στην μπουτίκ και χαζεύαμε τα πανάκριβα υπερκοστολογημένα αναμνηστικά κουκλάκια, μπρελόκ και μινιατούρες της Ferrari, made in China. Μετά όσο οι άλλοι θαύμαζαν μέσα τις αντίκες στο μουσείο της Ferrari εμείς βγήκαμε έξω σε ένα χώρο όπου με 50 ευρώ έκανες test drive στα αυτοκίνητα και μπορέσαμε να δούμε τα πραγματικά αυτοκίνητα εν δράσει και όχι τις αντίκες. Όταν ρώτησα το κορίτσι μήπως θα ήταν καλή ιδέα να έκανα κι εγώ ένα test drive σε κάποιο από τα απίστευτα αμάξια μού απάντησε "εδώ λέμε Χριστέ μου μην τρακάρεις το Peugeot, Ferrari θες να οδηγήσεις?".

Ένα όνειρο ζωής πραγματοποιήθηκε κατά το ήμισυ. Αν είχα μπει ολόκληρος μέσα στη Lamporghini το όνειρό μου θα είχε πραγματοποιηθεί εξ'ολοκλήρου.

Φύγαμε από το μουσείο για ξιπασμένους νεόπλουτους Ferrari και κινήσαμε για Βενετία, την οποία επισκεφτήκαμε το ίδιο βράδυ, αλλά και το επόμενο πρωί. Όσα έχεις ακούσει για τη Βενετία, είναι αλήθεια. Εγώ προσωπικά ξετρελάθηκα με την πόλη, το κορίτσι όχι και τόσο στην αρχή, γιατί της τη δίνουν τα υπερ-τουριστικά και πολυδιαφημισμένα μέρη αλλά νομίζω πως ώρα με την ώρα το μέρος την κέρδιζε. Ορίστε μια ιδέα πως είναι μια "κεντρική λεωφόρος" της Βενετίας.

Το μόνο αρνητικό είναι τα κάπως δυσώδη βρώμικα νερά. Αν τυχόν πέσεις μέσα κατά λάθος, στάνταρ θα βγεις με σουβενίρ μια ηπατίτιδα Α και έναν στρεπτόκοκκο.

Η Βενετία είναι μια μαγική πόλη, κάθε γωνία σου επιφυλάσσει κι από μία ευχάριστη έκπληξη. Εκεί που περιπλανιέσαι στα στενά σοκάκια τσουπ θα βρεθείς σε ένα άνοιγμα και θα δεις κάτι που θα σε εντυπωσιάσει, είτε αυτό θα είναι μια "απλή" εκκλησία

 

μια όμορφη "κρυμμένη" θέα

μια βιτρίνα "υψηλής ραπτικής"

(οι έχοντες πρόβλημα με καρδιά ας μη δουν τις τιμές)

 (άλλον) ένα πύργο που γέρνει

ένα παράξενο μοντέρνο άγαλμα

μια έκθεση βιολιού (στην οποία βρεθήκαμε εντελώς τυχαία και μπήκαμε γιατί ήταν τζάμπα)

 

ένα μουσείο φυσικής ιστορίας με κάπως...δύσκολη είσοδο

ή έναν αισθησιακό χορό στη μέση μιας κεντρικής πλατείας.

Όλα αυτά τα ανακαλύψαμε με μια βόλτα στην πόλη με τα πόδια σε μιάμιση μέρα. Φαντάσου πόσες άλλες ομορφιές και εκπλήξεις θα κρύβει. Οι τουρίστες ήταν τόσοι πολλοί (λέγεται ότι δέχεται 14 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο!) που ένιωθες πως καμιά εκατοστή παραπάνω άτομα να ήταν και τα νησάκια της Βενετίας θα βούλιαζαν ένα ένα. Ξεφύτρωναν μαζικά από κάθε γωνιά τύποι διαφόρων εθνικοτήτων και χρωμάτων, με τα backpack τους και τις φωτογραφικές και συνέρρεαν στα πιο εμπορικά σημεία βγάζοντας φωτογραφίες ή θαυμάζοντας τα αξιοθέατα. Από τη μία είναι εντυπωσιακό το πόσο οι ντόπιοι έχουν εκμεταλλευτεί το μέρος τουριστικά, από την άλλη όμως είναι και λογικό το κορίτσι να νιώθει αποστροφή για όλον αυτό τον πανζουρλισμό, αφού να φανταστείς την περίφημη γέφυρα των στεναγμών που τη βγάζουν όλοι φωτογραφίες την είχαν περικυκλώσει με πανύψηλα διαφημιστικά πανό δεξιά κι αριστερά λες και θα έκανε εμφάνιση η Britney Spears με το παιδί της. Όσο για τη συγκεκριμένη γέφυρα, οι "στεναγμοί" δεν αφορούν τους στεναγμούς των ερωτευμένων όπως έχουν αφήσει να εννοηθεί για να ψαρώνουν οι τουρίστες, αλλά τους στεναγμούς των φυλακισμένων που πήγαιναν για εκτέλεση μιας και η γέφυρα ενώνει τα δικαστήρια με τις φυλακές. Βέβαια εδώ που τα λέμε, δε βλέπω μεγάλη διαφορά σε ένα φυλακισμένο που πάει για εκτέλεση και σε έναν ερωτευμένο που πάει για γάμο...(oh snap!)

Εκτός από τις γόνδολες, τα νερά και τους ναούς με την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική η Βενετία φημίζεται και για τις μάσκες της. Προσωπικά μου άρεσε αυτή την οποία και αγόρασα

είναι κάπως ασχημούτσικη αλλά κουβαλά ιστορία πάνω της. Όταν πριν πολλά χρόνια ξέσπασε πανώλη στη Βενετία, οι γιατροί έφτιαξαν αυτές τις μάσκες με τη μεγάλη μύτη κι έβαλαν μέσα μυρωδικά για να μπορούν φορώντας τις να περισυλλέξουν τους ζωντανούς ανάμεσα στα δεκάδες πτώματα της πόλης χωρίς να τους ενοχλεί η μυρωδιά της αποσύνθεσης.

Εκτός από τις γόνδολες, τα νερά, τους ναούς και τις μάσκες η Βενετία φημίζεται και για τα κρύσταλλα Μουράνο. Ο ξεναγός μας πήγε σε ένα αυθεντικό εργαστήριο κατασκευής Μουράνο, που το διηύθυνε μια μισή-Ελληνίδα μισή-Ιταλίδα, η οποία μας έδωσε και μερικά κοσμήματα κοψοχρονιά ένεκα της κοινής μας καταγωγής. Ένας τεχνίτης μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα έφτιαξε μπροστά στα μάτια μας ένα αλογάκι από μια άμορφη μάζα καυτού γυαλιού και μετά ένα μπουκάλι. Άκρως εντυπωσιακό.

Θέλοντας να ζήσουμε όλη την εμπειρία της Βενετίας κάτσαμε και σε ένα από τα πιο παλιά καφέ του κόσμου, το cafe Florian στην πλατεία του Αγίου-Μάρκου, το σαλόνι της Ευρώπης όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Ναπολέοντας.

Το τιραμισού του Φλωριάν. Μέτριο.

Στο Φλωριάν μας ψιλοέγδυσαν κανονικότατα, εκτός από αυτά που παραγγείλαμε μας χρέωσαν και τη μουσική που έπαιζε μια ορχήστρα στην πλατεία 6 ευρώ το άτομο! Πώς δε μας χρέωσαν τις καρέκλες που καθόμασταν και τον αέρα που αναπνέαμε! Αλλά έτσι πάνε αυτά, όπως τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους έτσι και τα μέρη για ποζεριά θέλουν γεμάτες τσέπες.

Την επόμενη μέρα μας πήγαν στη Βερόνα όπου μας ενημέρωσαν πως το κύριο αξιοθέατο, εκτός από μια ρωμαϊκή αρένα,  ήταν το σπίτι της Ιουλιέτας.

 

Ο ξεναγός είπε ότι κατά πάσα πιθανότητα η Ιουλιέτα δεν έμενε εκεί, μπορεί να μην ήταν καν υπαρκτό πρόσωπο γιατί ο Σέξπηρ εμπνεύστηκε την ιστορία της από ένα παλιό λαϊκό ποίημα-μύθο, αλλά φυσικά για τουριστικούς λόγους πολλές φορές ο μύθος μετατρέπεται σε εισπρακτική πραγματικότητα. Επειδή ο έρωτας και το παράλογο πάνε μαζί, πλήθος ζευγαριών μπαίνουν στην αυλή του σπιτιού κάτω από το μπαλκόνι της Ιουλιέτας και γράφουν ερωτικά μηνύματα στους τοίχους, του στυλ Μπάμπης+Κούλα=L.F.E.

Πήγα κι έγραψα κι εγώ. Σαχλό ε?

Αυτό είναι το υποτιθέμενο περίφημο μπαλκόνι κάτω από το οποίο πήγαινε ο Ρωμαίος κι έκανε καντάδα στην Ιουλιέτα.

Σύμφωνα με το μύθο από εκεί έβγαινε η λεγάμενη και φώναζε στον κορτάκια της "Ρωμαίο, Ρωμαίο γιατί να είσαι Ρωμαίος?". Σύμφωνα με την πραγματικότητα, από εκεί άπλωνε τα ρούχα της μια απλή κάτοικος της Βερόνας με φοβερό επιχειρηματικό μυαλό.

Στην αυλή υπήρχε επίσης κι ένα μπρούτζινο άγαλμα της Ιουλιέτας. Για κάποιο λόγο που αγνοώ είχε καθιερωθεί σαν τουριστικό έθιμο να ποζάρουν όλοι δίπλα στο άγαλμα χουφτώνοντας της το δεξί βυζί. Από το πολύ χούφτωμα το βυζί είχε αλλάξει χρώμα. Σαν υπάκουο τουριστο-πρόβατο έκανα κι εγώ το ίδιο.

Στη Βερόνα το έθιμο για τους τουρίστες είναι να βάζουν χέρι στην Ιουλιέτα, στη Φλωρεντία είναι να χαϊδεύουν τη μύτη ενός μπρούτζινου αγριογούρουνου για καλή τύχη, στη Ρώμη να πετάνε κέρματα στη Φοντάνα ντι Τρέβι και στην Αθήνα το έθιμο είναι να τους κλέβουν οι ταξιτζήδες.

Στο δρόμο για τη Φλωρεντία κάναμε μια στάση στη Gardaland, τη Disneyland της Ιταλίας. Ξεχυθήκαμε με ενθουσιασμό να απολαύσουμε ένα ελεύθερο τρίωρο στην τεράστια αυτή παιχνιδούπολη, ενθουσιασμός ο οποιός κόπηκε απότομα όταν είδαμε τις τεράστιες ουρές που υπήρχαν για να μπεις στα παιχνίδια-τρενάκια. Έπρεπε να περιμένεις μίνιμουμ 40-50 λεπτά. Ένιωθα σαν να είχα βρεθεί στην εφορία.

Δεν το βάλαμε κάτω και προλάβαμε και μπήκαμε σε 2 τρενάκια, ένα εκ των οποίων ήταν άπαιχτο:

Το παραπάνω τρενάκι λεγόταν Raptor και σε ανεβοκατέβαζε/ αναποδογύριζε/ τράνταζε/ στριφογύριζε τόσο πολύ που ένιωσα ότι θα μου έβγαιναν από τη μύτη μέχρι και τα εμβόλια που έκανα στο δημοτικό.

Στο τέλος είχες τη δυνατότητα να δεις σε βιντεάκι τις αντιδράσεις σου όσο ήσουν πάνω στο τρένο. Εγώ έμοιαζα σαν ένα 10-χρονο που το μαστιγώνουν αλλά του αρέσει ενώ το κορίτσι είχε πάρει μια τόσο φρικτή και αγωνιώδη έκφραση που έμοιαζε λες και προσπαθούσε να διηγηθεί το σενάριο του Scream σε παντομίμα, αν υπήρχε εκεί δίπλα κάποιος ετοιμοθάνατος θα άφηνε το νεκροκρέβατό του και θα πήγαινε να την παρηγορήσει. Σε γενικές γραμμές περάσαμε καλά.

Το βράδυ όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο πεταχτήκαμε σε ένα εμπορικό κέντρο απέναντι για να τσιμπήσουμε. Με μια σύντομη βόλτα στα μαγαζιά διαπιστώσαμε ότι οι τιμές ήταν εξωφρενικά χαμηλές. Είχαν κι εκεί εκπτώσεις αλλά και πάλι οι προσφορές τους δεν άγγιζαν τις δικές μας. Το μάτι του κοριτσιού είχε θολώσει, έβλεπε να παρελαύνουν μπροστά της όλες οι μάρκες σε τιμές κοψοχρονιάς και ήταν στο τσακ να την πιάσει αμόκ και να μπει να αγοράσει μέχρι και τις πωλήτριες. Φτάνοντας στα εστιατόρια βλέπουμε μια προσφορά που λεγόταν "Menu Bimbi" που σου έδινε μια πίτσα ή μπιφτέκι, πατάτες και κόκα με 3,50. Επηρρεασμένοι όπως ήμασταν από την όλη φθήνια του εμπορικού τη θεωρήσαμε κελεπούρι και ζητήσαμε από την Ιταλίδα σερβιτόρα να μας τη σερβίρει. Ελα όμως που το "Menu Bimbi" ήταν το παιδικό μενού..! Κι η σερβιτόρα που δε μιλούσε γρι αγγλικά να προσπαθεί να μας εξηγήσει το αυτονόητο ότι ο τύπος με τα μούσια και η κοτζάμ γυναίκα δίπλα του δεν είναι bambini!

Τελικά συννενοηθήκαμε κάπως με την νοηματική, μας έδωσε για κάποιο λόγο 3 μενού κανονικά αντί για 2, τα πληρώσαμε όλα και φαρμακώσαμε.

Η επόμενη μέρα στο πρόγραμμα έλεγε Φλωρεντία. Με το που έμπαινες στην πολή ένιωθες έναν αέρα κομψότητας, γούστου και καλής αισθητικής που με έκανε να θέλω να βγάλω τα σορτσάκια μου, να ξυρίσω τα μούσια και να φορέσω κοστούμι. Το Ντουόμο της πόλης (ο καθεδρικός της ναός δηλαδή) ήταν ένα αρχιτεκτονικό θαύμα, ένα μεγαθήριο καλής αισθητικής, τόσο μεγάλο που δε μπορούσα με τίποτα να βρω μια καλή γωνία λήψης για να το χωρέσω σε μια φωτογραφία.

Σε μια πλατεία λίγο πιο δίπλα, την Πιάτσα ντελα Σιντόρια που ήταν το πολιτικό και κοινωνικό κέντρο της Φλωρεντίας για αιώνες έχουν τοποθετήσει σε κοινή θέα, προς τέρψιν όλων των επισκεπτών της πόλης μερικά από τα πιο αριστουργηματικά αγάλματα που έχω αντικρίσει. Πάρε μια ιδέα τι εστί καλλιτεχνία μπας και ανοίξει λίγο το μάτι σου γιατί με τη ζωή μας στην Αθήνα θα καταλήξουμε να έχουμε σαν μόνα αξιοθέατα τις άπειρες προτομές του Ελευθέριου Βενιζέλου, τα κουτσουλημένα παγκάκια και τις σκηνές των διαμαρτυρόμενων μεταναστών στο κέντρο.

Αυτή είναι η κρήνη του Ποσειδώνα. Ο θεός της θάλασσας περιβάλλεται από νύμφες και η σκηνή αυτή παραπέμπει σε ναυτικές νίκες πόλεων της Τοσκάνης. Παρακάτω δες το πιο cool άγαλμα που έχει φτιαχτεί:

Είναι ο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου, ο γνωστός Δαβίδ από την ιστορία του Δαβίδ και του Γολιάθ. Σ'αυτό το άγαλμα απεικονίζεται ο Δαβίδ τη στιγμή που λογαριάζει πώς θα καταφέρει το χτύπημα στο τεράστιο γίγαντα. Ο Μιχαήλ Άγγελος του έφτιαξε λίγο μεγαλύτερο κεφάλι για να δείξει ότι ο Δαβίδ είναι άνθρωπος της σκέψης και κάπως μεγαλύτερες παλάμες για να δείξει πως είναι άνθρωπος και της δράσης. Κοιτάς το άγαλμα και είναι σαν να βλέπεις τα γρανάζια του εγκεφάλου αυτού του ατρόμητου νεαρού να γυρίζουν καθώς αντικρύζει άφοβα τον τεράστιο γίγαντα και καταστρώνει τον τρόπο με τον οποίο θα καταφέρει το μικρό αλλά θανατηφόρο χτύπημά του. Συμβολίζει τον θρίαμβο κατά της τυρρανίας. Το άγαλμα είναι πιο cool κι από το να περπατάει κάποιος σε slow motion φορώντας δερμάτινα σε ροκ βιντεοκλίπ.

Εδώ φαίνεται ο Ηρακλής που έχει μετατρέψει σε προσωπική του bitch έναν από τους εχθρούς του.

Εδώ φαίνεται ο Περσέας που έχει αποκεφαλίσει τη Μέδουσα και κρατάει ψηλά το κομμένο κεφάλι σαν να φωνάζει "Μαμάαα, κοίτα τι βρήκα!". Το άγαλμα αυτό αποτελούσε προειδοποίηση προς τους εχθρούς της πόλης.

Προετοιμάσου τώρα για το επόμενο άγαλμα που είναι το πιο γαμάτο άγαλμα που έχει φτιαχτεί, είναι τόσο γαμάτο που μαρτυρίες υποστηρίζουν ότι ένα βράδυ ο Ηρακλής(που απεικονίζεται) πήδηξε ένα διπλανό άγαλμα και έτσι γεννήθηκε το άγαλμα της Ελευθερίας. Ιδού λοιπόν ο Ηρακλής που αλλάζει τα πρέκια στον Κένταυρο.

Είναι τόσο συναρπαστικό άγαλμα που μια ματιά να του ρίξεις μακραίνουν οι τρίχες στα μούσια σου από την πολύ τεστοστερόνη. Είχα ακούσει ότι όταν πρωτοείδε το άγαλμα αυτό ο Τρύφων Σαμαράς για τον επόμενο μήνα έκανε σεξ μόνο με γυναίκες, ενώ έκλεισε το κομμωτήριό του κι έριχνε μπετά στις οικοδομές. Αν μια γυναίκα αγγίξει το άγαλμα, το παιδί που θα γεννήσει θα βγει αρσενικό. Κι ας μην την έχει γκαστρώσει κανένας.

Νταξ, μετά το άγαλμα του "Hercules assfucking Centaur" τα υπόλοιπα ωχριούν κάπως, αλλά δώσε βάση σε αυτό ας πούμε, πώς έχει αποτυπωθεί όλη η κίνηση και η ένταση της στιγμής. Έλα μη βαριέσαι απαίδευτε αναγνώστη, δε μπορεί να καθόμαστε μία ώρα να κοιτάμε replay το σώμα του Κατσουράνη για να δούμε αν καλυπτόταν ή όχι και να βαριόμαστε να δούμε ένα άγαλμα. Αν σε βοηθάει φαντάσου τουλάχιστον ότι ο όρθιος είναι αμυντικός, αυτός που πέφτει είναι αντίπαλος επιθετικός και ψάχνουμε να δούμε  αν η φάση πρέπει να σφυριχτεί φάουλ ή αυτός που πέφτει κάνει θέατρο.

Το τελευταίο άγαλμα είναι αυτό εδώ και νομίζω πως απεικονίζεται ο Θησέας (με επιφύλαξη) που πάει να κοπανήσει μια τύπισσα φωνάζοντας της "Ίσα μωρή παλιοχαμούρα" ενώ αρπάζει μια άλλη.

Γενικά η πόλη της Φλωρεντίας ήταν "τελείως αλλού" με την καλή έννοια. Η τέχνη και η καλαισθησία ήταν γραμμένες στο DNA τους, ακόμα και οι μικροέμποροι στους δρόμους ήταν κι αυτοί καλλιτέχνες:

Στην Ελλάδα το μόνο που βλέπεις ζωγραφισμένο είναι τα "Θρύλε Θεέ μου Ολυμπιακέ μου".

Δεν ξέρω πού να αποδώσω ακριβώς όλη αυτή την καλαισθησία και το γούστο των Φλωρεντσέζων, ίσως να βοηθά και το γεγονός ότι εκεί όταν ανοίγουν τα παράθυρά τους το πρωί αντικρίζουν κάτι τέτοιο:

Είχα εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από τη φινέτσα και την αισθητική της Φλωρεντίας που ήθελα να τη βιώσω σε όλες τις εκφάνσεις της. Έτσι σε έναν από τους εντυπωσιακούς της ναούς μπήκαμε μέσα και κάθισα στα στασίδια για να δω στο περίπου πώς ένιωθαν οι πιστοί.

Καταμαγεμένοι φύγαμε από τη Φλωρεντία και κινήσαμε για τον τελευταίο μας σταθμό τη Ρώμη. Το πρώτο μας βράδυ στην πρωτεύουσα της Ιταλίας το γκρουπ οργάνωσε μια προαιρετική εξόρμηση με την ονομασία "Rome by night" η οποία ήταν απλά μια δικαιολογία να τσεπώσουν 15 ευρώ απ'τον καθένα μας για μια διαδρομή μισής ώρας. Την ονόμασαν προαιρετική για να μπορέσουν να τη χρεώσουν αλλά και να μην υποχρεώσουν να έρθει κάποιος που δε θέλει, όμως και τι άλλο να έκανες όλο το απόγευμα πρώτη μέρα στη Ρώμη σε ένα ξενοδοχείο 20χλμ έξω από το κέντρο? Το ξενοδοχείο που μας πήγαν, το Aurelia Holiday Inn, ήταν το πιο gtpk(gia ton poutso kavala) ξενοδοχείο που έχω βρεθεί. Η πόρτα του μπάνιου δεν έκλεινε (με αποτέλεσμα το κορίτσι να άκουγε dolby digital τους ήχους του φωνακλάδικου εντέρου μου), οι κάρτες για να μπούμε απομαγνητίζονταν, το πρωινό ήταν πιο φτωχικό κι από ζητιάνου και οι τοίχοι τόσο λεπτοί που το πρώτο βράδυ ακούγαμε το διπλανό συν-γκρουπίτη μας να σιχτιρίζει στη γυναίκα του το ταξιδιωτικό γραφείο γιατί "μας έχουν όλη μέρα πηγαινέλα κλεισμένους σε ένα πούλμαν για να μας κατεβάζουν για 1-2 ωρίτσες  σε κάθε πόλη με την ψυχή στο στόμα". Όταν κάποια στιγμή μες στο βράδυ ακουγόντουσαν χτυπήματα από το άλλο διπλανό δωμάτιο, το κορίτσι γύρισε και μου είπε "Άντε θα τη σκοτώσει καμιά ώρα να κοιμηθούμε?"

Στο gtpk Rome by night tour εμείς δεν είδαμε και πολλά πράγματα από τα αξιοθέατα γιατί σφαχτήκαμε με το κορίτσι. Κάθε εκδρομή που σέβεται τον εαυτό της έχει κι από έναν τσακωμό. Τη μεγαλύτερη βραδιά την περάσαμε κρατώντας μούτρα και μένοντας αμίλητοι όσο εγώ προσπαθούσα να αποφασίσω σε ποιο από τα εκατοντάδες υπέροχα συντριβάνια της Ρώμης να την πνίξω, κι αυτή σε ποιόν από τους εκατοντάδες υπέροχους ψηλούς ναούς θα με ανεβάσει για να με ρίξει.

Η Ρώμη είχε αμέτρητα όμορφα σημεία και κρυφές γωνιές, ήταν τόσο πολλά που βαριέμαι να κάτσω να στα γράψω όλα. Πάενε δες τα μόνος σου και μη με κουράζεις. Τόσο γράψιμο που έριξα σε αυτό το ποστ δεν έχει ρίξει ούτε η Κούλα στον Στάθη Ψάλτη όταν τον έφτυσε για να πάει με το κωλόπαιδο τον Κυριάκο. Θα σου δείξω μόνο τα πολύ highlights όπως ας πούμε αυτό:

Αυτό που βλέπεις δεν είναι ο νέος διαστημικός σταθμός του Battlestar Galactica αλλά ένα απλό παλάτι, κάτι μικρό, ζεστό κι απέριττο για να απλώνουν την αρίδα τους οι αυτοκράτορες. Το αποκαλούσαν και "τούρτα" επειδή έχει πολλά στρώματα.

Όχι, το μπαλκόνι αυτό δεν είναι κι άλλο μπαλκόνι της Ιουλιέτας αλλά το μπαλκόνι από το οποίο ο Μουσολίνι κύρηξε τον πόλεμο στην Ελλάδα. Το μπαλκόνι έχει θέα ακριβώς στο παλάτι της παραπάνω φωτογραφίας και το κορίτσι παρατήρησε πολύ έξυπνα ότι όταν ξυπνάς κάθε πρωί και βλέπεις κάτι τόσο μεγαλειώδες τότε πώς να μη σε πιάσει παραλήρημα μεγαλομανίας?

Αυτή είναι η περίφημη Φοντάνα ντι Τρέβι! Έχεις ξαναδει πιο όμορφο συντριβάνι? Η μορφή στο κέντρο είναι ο Ποσειδώνας και δεξιά κι αριστερά του είναι κάποιοι που προσπαθούν να τιθασεύσουν 2 άλογα, το ένα άγριο και το άλλο ήρεμο. Τα άλογα συμβολίζουν τους 2 χαρακτήρες της θάλασσας. Συνηθίζεται σαν έθιμο να ρίχνεις με γυρισμένη πλάτη ένα κέρμα μες στο συντριβάνι και να κάνεις ευχή να ξαναέρθεις στη Ρώμη. Όσο βλέπω αυτό το συντριβάνι και σκέφτομαι μετά και το δικό μας ψωροσυντριβάνι στην πλατεία Συντάγματος, την κεντρικότερη πλατεία της χώρας μας και το οποίο δεν δουλεύει σχεδόν ποτέ, μου έρχεται να βγάλω εισιτήριο χωρίς επιστροφή για οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Αυτή είναι η θέα από την Πιάτσα ντι Σπάνια, στο κάτω μέρος της υπάρχει μια μεγάλη σκάλα που καταλήγει σε τι άλλο? σε ένα υπέροχο συντριβάνι. Στη σκάλα αυτή γυρίστηκε και μια ταινία της Βουγιουκλάκη αν κατάλαβα καλά από τα συγκινημένα επιφωνήματα ενθουσιασμού του κοριτσιού-φαν της Βουγιουκλάκη- όταν είδε το σημείο και θυμήθηκε την ταινία. Την έβγαζα φωτογραφίες ότι και καλά χάνει το παπούτσι της και υποτίθεται θα της το φέρει ο πρίγκηπας-Παπαμιχαήλ. Αν μάθει ότι τα είπα παραέξω αυτά θα με σκοτώσει. Σσσσσς.

Είδαμε το Πάνθεον

που είναι ο καλύτερα διατηρημένος αρχαίος ναός της Ρώμης. Ήταν ειδωλολατρικός αλλά μετά από αιώνες μετατράπηκε σε χριστιανικό επειδή και καλά όποιος περνούσε απέξω δαιμονιζόταν. Η εκκλησία πάντα έβρισκε ευφάνταστες προφάσεις για να οικειοποιείται χώρους και οικίσματα. Πιο πιστευτές ιστορίες λέει ο Πάγκαλος στο διαιτολόγο του όταν τον ρωτάει τι έφαγε. Να δω τώρα τι δικαιολογία θα βρούνε οι δικοί μας παπάδες που τα κιμιάσανε με το δήμαρχο Γλυφάδας, πέταξαν ένα λυόμενο εκκλησάκι στα καμμένα του Υμηττού και το βάφτισαν νεκροταφείο. Τελοσπάντων, στη συγκεκριμένη φωτογραφία εκτός από το ναό φαίνεται κι ένας τενόρος που τραγουδά στην πλατεία μπροστά από το Πάνθεον. Εκτός κι αν είναι κανένας δαιμονισμένος με ωραία φωνή.

Είδαμε ένα κομμένο πόδι αγάλματος μάλλον απομεινάρι κάποιου παλιού τεράστιου αγάλματος της αιγυπτιακής θεότητας Ίσιδας, το οποίο έμοιαζε ακριβώς σαν και αυτό που υπήρχε στο Lost για όσους θυμούνται

Υπάρχει μια αστεία ιστορία σχετικά με αυτό το πόδι. Τη μέρα που μας είχαν αφήσει ελεύθερους στη Ρώμη, ψάχναμε στον ταξιδιωτικό οδηγό ποιά ενδιαφέροντα μνημεία υπάρχουν για να δούμε. Διαβάσαμε για το μαρμάρινο πόδι κι αποφασίσαμε να το ψάξουμε και παράλληλα να κάνουμε μια βόλτα στα σοκάκια της Ρώμης. Μετά από ώρα και αφού ακόμα το ψάχναμε είδαμε σε ένα στενό σοκάκι ένα μεγάλο ζαχαροπλαστείο που είχε απίστευτη ουρά απέξω, μεγαλύτερη κι απόση έχουν οι τράπεζες την πρώτη του μηνός όταν πάνε οι παππούδες να πάρουν τη σύνταξή τους. Το ένστικτο του στομαχιού μου είπε ότι αυτό το ζαχαροπλαστείο πρέπει να κρύβει κάτι ξεχωριστό. Δοκιμάσαμε τελικά παγωτό μιας και η Ιταλία φημίζεται για τα παγωτά της και το συγκεκριμένο ήταν ονειρεμένο, ήταν τόσο νόστιμο που ο εγκέφαλός μου αυτόματα ξέχασε όλα τα παγωτά που είχα φάει μέχρι τότε. Αυτό το παγωτό ανέβασε τον πήχη των παγωτών τόσο ψηλά που τώρα αν ξαναφάω άλλο παγωτό θα πρέπει πρώτα κάθε μπουκιά να την πετάω ψηλά στον αέρα μερικά μέτρα πριν τη βάλω στο στόμα μου. Αργότερα σε μια τυχαία συζήτησή μας με τον ξεναγό μάθαμε ότι το ζαχαροπλαστείο αυτό έφτιαχνε το καλύτερο παγωτό της Ιταλίας και πιθανότατα του κόσμου ολόκληρου. Και το ανακαλύψαμε τυχαία ψάχνοντας το μαρμάρινο πόδι. Αυτή κυρίες και κύριοι είναι η ιστορία του ποδιού.

Μεταξύ άλλων είδαμε το Κολοσσαίο (το οποίο φανταζόμουν μεγαλύτερο)

είδαμε μάντεις ταρό 

τενεκεδένιους ανθρώπους

κι ενώ στη Μπολόνια είχα δει το πιο kinky συντριβάνι, στη Ρώμη πέτυχα το πιο spooky διακοσμητικό εκκλησίας.

Περικολοζαμέντε!

Μας πήγαν και στο Βατικανό αλλά στο μουσείο του δεν επιτρέπονταν φωτογραφίες οπότε τη γλίτωσες δε θα σου δείξω πολλά από εκεί. Αυτό που ανυπομονούσα να δω περισσότερο σε όλη την εκδρομή ήταν η Καπέλα Σιξτίνα, η εκκλησία στην οποία κλείστηκε ο Μιχαήλ Άγγελος για 4 ολόκληρα χρόνια και τη ζωγράφισε σπιθαμή προς σπιθαμή, ήταν το magnum opus του το καλύτερο έργο της ζωής του, ήταν ό,τι για τον Φειδία ήταν η Ακρόπολη, για τον Γκάλη η κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, για τη Τζούλια Αλεξανδράτου το Απαγορευμένο. Ήταν το σημαντικότερο έργο της ζωής του και είναι αυτό εδώ το αριστούργημα:

Σε αυτό το χώρο κλείνονται όλοι οι καρδινάλιοι τη μέρα της ψηφοφορίας του νέου Πάπα και δε βγαίνουν μέχρι να ψηφίσουν έναν υποψήφιο. Και καμία σχέση με την τέχνη ή τη θρησκεία να μην έχει κάποιος, είναι αδύνατον να μη θαμπωθεί από όλο αυτό το πανόραμα έργων τέχνης. Βασικά, τώρα που το καλοσκέφτομαι ξέχνα αυτό που μόλις σου είπα γιατί θυμήθηκα ότι μέσα στην Καπέλα Σιξτίνα παρατήρησα έναν 18χρονο να παίζει με το i-phone του. Αντί να κοιτάζει με ανοιχτό στόμα για ώρα την οροφή. Ορίστε τι άτομα χρησιμοπούν Apple.

Η εκκλησία του Αγίου-Πέτρου όπως βλέπεις κι εσύ είναι τεράστια:

Είναι πιο μεγάλη κι από την παράγκα που έχει στήσει ο Ολυμπιακός στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το αχανές εσωτερικό της αν σε ενδιαφέρει φαίνεται κάπως έτσι:

Σε μια τελείως ματαιόδοξη κίνηση, της λογικής "ποιός την έχει μεγαλύτερη", στο πάτωμα του ναού του Αγίου Πέτρου έχουν σημαδέψει και γράψει μέχρι "πού του φτάνουν" οι άλλες γνωστές μεγάλες εκκλησίες όπως για παράδειγμα της Κωνσταντινούπολης. Οκέι, το καταλάβαμε το στρώμα του ξενοδοχείου της Μπολόνια ήταν το μεγαλύτερο στρώμα του κόσμου κι ο ναός του Αγίου Πέτρου είναι ο μεγαλύτερος ναός του κόσμου. Νισάφι.

Στην παρακάτω φωτογραφία αν φέρεις πολύ κοντά το κεφάλι σου προς την οθόνη για να βλέπεις καλύτερα, προσέχοντας μη γεμίσεις το πληκτρολόγιό σου με πιτυρίδα, θα παρατηρήσεις ότι πίσω από το ιερό έχει μια τεράστια επιγραφή στα ελληνικά.

Ενώ μέσα στο μουσείο του Βατικανού υπήρχε και η προτομή αυτού του εκπληκτικού τύπου

Παντού υπάρχει ένας (αρχαίος) Έλληνας!

Κάποια στιγμή έφτασε και η ώρα το ταξίδι να τελειώσει και να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Η ζωή όμως με τον phantom δεν είναι ποτέ εύκολη και όπως επεισοδιακά ξεκίνησε το ταξίδι έτσι επεισοδιακά έπρεπε να τελειώσει. Στο αεροπλάνο (όχι αυτή τη φορά δεν έριξα επάνω μου το βραδινό που μας σέρβιρε η Aegean) αφού είχαμε καθίσει όλοι και λίγο πριν απογειωθούμε σβήνουν ξαφνικά τα φώτα, πέφτει πίσσα σκοτάδι και κλείνει κι ο εξαερισμός. Μετά από λίγο ευτυχώς ανάβουν έστω τα φωτάκια ασφαλείας. Ξέρεις τι κοινό έχουν ένας τρομοκράτης, τα μωρά με κωλικούς, ο Μητσοτάκης, ένας ελέφαντας, ένα κιβώτιο με νιτρογλυκερίνη και μια διακοπή ρεύματος? Δε θα έπρεπε να υπάρχουν μέσα σε ένα αεροπλάνο, αυτό έχουν κοινό. Η διακοπή δε συνέβη μόνο μια φορά, τα φώτα έσβησαν και ξανάναψαν γύρω στις 7-8 φορές. Οι Έλληνες επιβάτες συνηθισμένοι σε κάτι τέτοια αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε μήπως κάνει καμιά απεργία η ΔΕΗ. Εντωμεταξύ με κάθε νέα διακοπή ανέβαινε όλο και περισσότερο ο ήχος της τρομοκρατημένης μουρμούρας των επιβατών. Μια Ιταλίδα φώναξε "I don't wanna die!".

Ευτυχώς που είχα το κορίτσι δίπλα. Όχι ότι μου συμπαραστάθηκε, απλά όταν έχεις κάποιον δίπλα σου που φοβάται πιο πολύ από σένα, τότε ξεχνάς το δικό σου φόβο και παρηγορείς τον άλλον. Έτσι εγώ στήριζα το κορίτσι και το κορίτσι με τη σειρά του στήριζε τη διπλανή της η οποία είχε φοβηθεί πιο πολύ κι από τον Κούγια όταν έμαθε ότι ψάχνει να τον δείρει ο Μπέος. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, κάποια στιγμή απογειωθήκαμε κι όταν μας σέρβιραν το μπιφτέκι για φαγητό όλοι είχαμε ηρεμήσει.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το πολιτισμικό σοκ ήταν μεγάλο. Μετά το ταξίδι μου στην Ιταλία δε θα ξανακοιτάξω ποτέ πίτσα, παγωτό και συντριβάνι με το ίδιο μάτι. Κι αν σκεφτείς ότι την επόμενη μέρα έφυγα καπάκι για το χωριό της mother το πολιτισμικό σοκ είναι ακόμα μεγαλύτερο. Περίπου όσο μεγάλο ήταν και το στρώμα του ξενοδοχείου της Μπολόνια. Στο χωριό πέρασα τις μέρες κάνοντας μπάνιο, τρώγοντας και χρησιμοποιώντας την εκπληκτικότερη και πιο χρήσιμη εφεύρεση του ανθρώπου μετά το τηλεσκόπιο, το αεροπλάνο και τον υπολογιστή.

Το μυγο-ζάπερ!(δική μου ονομασία) Αυτή η ρακέτα που προκαλεί ηλεκτροπληξία στις μύγες είναι πιο απαραίτητη κι από προφυλακτικό σε οίκο ανοχής και πιο εθιστική από ξύσιμο σε σημείο που σε τσίμπησε κουνούπι. Σε ένα απόγευμα εξαφάνισα τόσα έντομα όσα δεν έχει εξαφανίσει το Autan σε όλη του την καριέρα.

Καλή επιστροφή σε όσους λείπουν ακόμα, καλή δύναμη σε όσους είναι ήδη εδώ και καλό κουράγιο σε όσους δεν πήγαν πουθενά. Ο καθένας επιστρέφει στη βάση του σιγά-σιγά γιατί μας περιμένει ένας δυναμικός χειμώνας..!

Υ.Γ. Κατάφερες και διάβασες μέχρι εδώ? Συγχαρητήρια, μόλις σου ανέβηκε η μυωπία σου κατά ένα βαθμό! Φαντάζομαι ότι θα ήταν εξαντλητική η ανάγνωση ενός τόσο μακροσκελούς οδοιπορικού. Να ξέρεις ότι το ποστ αυτό δεν ήθελα να το γράψω. Αλήθεια δεν ήθελα. Για να το πω πιο σωστά δεν ένιωθα την ανάγκη να το γράψω. Είχα την αίσθηση ότι με κάθε προσπάθεια αφήγησης, όσο λεπτομερής κι αν ήταν, δε θα μπορούσα να αποτυπώσω ποτέ τις εμπειρίες ενός τέτοιου ταξιδιού. Ίσως αν εσύ έχεις κάνει πολλά ταξίδια, να μη σου φαίνεται τόσο μεγάλη υπόθεση, αλλά για μένα ήταν κάτι πρωτοφανές και πολύ σπουδαίο αν λάβεις υπόψιν ότι 27 χρόνια οι μόνες αναφορές από το περιβάλλον μου ήταν ελληνικής νοοτροπίας. Ανέκαθεν πίστευα ότι μπορείς να καταλάβεις τα πάντα από τα μικροπράγματα και σε αυτά ακριβώς φάνηκε η τεράστια διαφορά κουλτούρας των δύο λαών. Για παράδειγμα, συνηθισμένος στην ελληνική πραγματικότητα σοκαρίστηκα όταν στη διάβαση των πεζών σταμάτησε μπροστά μου ένα αμάξι για να περάσω. Κάτι τόσο αυτονόητο και πολιτισμένο για τους Ιταλούς εμείς δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να το εφαρμόσουμε. Δε μας έκλεψε ο ταξιτζής, δε συναντούσαμε μικροπωλητές σε κάθε γωνία, δε βλέπαμε να κάνουν κατάληψη σε ιστορικά μνημεία άτομα που διαμαρτύρονται.

Δεν ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο γιατί πίστευα ότι δε θα αποτύπωνα τις εμπειρίες που αποκόμισα όπως θα τους άξιζε. Με νίκησε όμως η συνήθεια και το ξεκίνησα. Και καθώς έγραφα, ήθελα να γράψω κι άλλη μια λεπτομέρεια, κι άλλη, κι άλλη, και να μην αφήσω τίποτα απέξω, με αποτέλεσμα να καταλήξει να βγει κάαααπως μεγάλο.

Σε ένα ταξίδι σημασία δεν έχει να πασχίζεις με τις ώρες να βρεις τις σωστές ρυθμίσεις για να βγάλεις την τέλεια φωτογραφία, σημασία δεν έχει να σκοτωθείς να δεις όλα τα αξιοθέατα, σημασία δεν έχει να μάθουν οι άλλοι πόσο καλά πέρασες βλέποντας τις φωτογραφίες που ανέβασες στο facebook. Το μόνο που έχει σημασία είναι οι αναμνήσεις που κράτησες, από τη συντροφιά σου πρώτα και από το μέρος έπειτα. Με αυτή τη σειρά. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά υποκατάστατα αυτών των αναμνήσεων. Αν χρειάζεται κάποιος ένα άλμπουμ "τέλειων" φωτογραφιών, ή ένα ράφι γεμάτο σουβενίρ ή ακόμα ακόμα ένα τεράστιο λεπτομερές ποστ για να του θυμίζει πόσο ωραία πέρασε, τότε σημαίνει ότι δεν έφερε μαζί του αναμνήσεις. Και άρα το ταξίδι απέτυχε. Γι'αυτό το λόγο δεν ένιωθα την ανάγκη να γράψω το ποστ. Γιατί ευτυχώς κουβάλησα πίσω μαζί μου όμορφες αναμνήσεις. Και αυτές μου αρκούσαν. :)

Ήθελα δεν ήθελα όμως, να που το ποστ γράφτηκε. Και μάλιστα βγήκε ένα ποστ-σεντόνι τόσο μεγάλο, όσο και το σεντόνι που κάλυπτε το τεράστιο στρώμα του ξενοδοχείου της Μπολόνια!:P Καλή επιστροφή στους ρυθμούς μας! Περικολοζαμέντε!