Λατρεμένοι μου γείτονες

Quiz: Ποιό από τα παρακάτω είναι το πιο ανυπόφορο και δεν πρέπει να το υποστεί κανένας άνθρωπος?

α. Η ανεργία.

β. Η δίαιτα.

γ. Ο καρκίνος.

δ. Οι φασαριόζοι γείτονες.

Σωστή απάντηση: Δ, οι φασαριόζοι γείτονες.

Πραγματικά λυπάμαι όσους έχουν φασαριόζους γείτονες, είναι ένα από τα μεγαλύτερα μαρτύρια που μπορεί να υποστεί ένας άνθρωπος. Η ανεργία παλεύεται, η δίαιτα κάποια στιγμή θα διακοπεί και θα αρχίσεις να τρως πάλι σαν γουρούνι, ακόμα και στον καρκίνο υπάρχει η προοπτική της λύτρωσης με το θάνατο. Με τους γείτονες όμως, ειδικά αν το διαμέρισμα που μένεις είναι ιδιόκτητο και δεν είσαι στο νοίκι, είσαι αναγκασμένος να συζείς μαζί τους μέχρι ένας από τους δυο σας να πεθάνει. Το βιοτικό επίπεδο κάποιου που μένει δίπλα σε φωνακλάδες γείτονες είναι κάπου ανάμεσα στο βιοτικό επίπεδο μιας φυλής κανίβαλων στην Αφρική και στο βιοτικό επίπεδο των ανθρακωρύχων που είχαν παγιδευτεί στα ορυχεία της Χιλής.

Θα στα πάρω απ’την αρχή. Στη διπλανή μας πολυκατοικία στο ισόγειο παλιότερα έμενε μια οικογένεια Άγγλων. Καλοσυνάτοι άνθρωποι, ήσυχοι και χαμογελαστοί, κάθε φορά που άνοιγα το παράθυρο και τους πετύχαινα έξω μου έλεγαν καλημέρα με χαμόγελο. Είχαν πάθος με τα ζωάκια κι είχαν 2 σκυλιά, 2 γατιά και 2 παιδιά. Κάποια στιγμή μετακόμισαν και ήρθε να μείνει μια οικογένεια Αλβανών. Ο άντρας  δουλεύει εργάτης, η γυναίκα του οικιακά κι έχουν μια Μερσεντές, μια BMW κι ένα εργατικό φορτηγάκι. Αφήνω στην άκρη αυτό το παράδοξο και θα καταπιαστώ μόνο με τα ντεσιμπέλ που παράγουν. 

Συνηθισμένος από την ησυχία των Άγγλων, όταν εγκαταστάθηκε η νέα οικογένεια έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ. Ο άντρας έβγαινε στην αυλή για να μιλήσει στο κινητό του και φώναζε λες και έβγαζε ανακοίνωση με ντουντούκα σε όλη τη γειτονιά. Άκουγα όλα τα τηλεφωνήματά του λέξη προς λέξη λες και ήμουν γραμματέας του και κρατούσα πρακτικά. Ακόμα και η φωνή του ήταν φτιαγμένη για να ενοχλεί, είναι τραχιά και ψιλή, σαν να γρατζουνά γάτα τα νύχια της σε πίνακα από γυαλόχαρτο. Η γυναίκα του όταν θέλει να μιλήσει με την τύπισσα που μένει στον πάνω όροφο βγαίνουν στα μπαλκόνια τους και λένε τα νέα τους φωναχτά. Αντί ας πούμε να την πάρει ένα τηλέφωνο ή έστω να πάει στον πάνω γαμω-όροφο να τα πούνε. Τα δε παιδιά τους γλυκούλια μεν, υπερκινητικά δε, κάνουν λες και έχουν σνιφάρει δέκα γραμμές κοκαΐνη και μετά να κατέβασαν κι ένα λίτρο RedBull. Τρέχουν πάνω κάτω στην αυλή κλωτσώντας μπάλες, αναποδογυρίζοντας κάδους, φωνάζοντας, γκρινιάζοντας και ουρλιάζοντας. Είναι ένας συνδυασμός αναρχικού και δαίμονα σε συσκευασία 6-χρονου παιδιού. Από κατοικίδια το μόνο που έχουν είναι ένα κουνέλι μόνιμα κλεισμένο σε ένα κλουβί, τόσους μήνες δεν τους έχω δει ποτέ να το βγάζουν έξω να περπατήσει το καημένο. Για καλημέρα δε, όταν ανοίγω το παράθυρο και τους πετυχαίνω, ούτε για δείγμα.

Τα παιδάκια των Αλβανών έχουν γίνει φίλοι με κάτι παιδάκια που μένουν στην πολυκατοικία μας. Έτσι όλα μαζί τα παιδάκια συγκεντρώνονται στην πιλοτή μας επειδή είναι πιο μεγάλη και άνετη από την αυλή τους και ξεσπάνε εκεί όλη την παιδική ενέργειά τους. Η γειτονιά μου έχει γήπεδα μπάσκετ σε πεζόδρομο στα 100 μέτρα, έχει παιδική χαρά στα 500 μέτρα, έχει 2 πλατείες στα 50 μέτρα, αλλά όχι, τα μούλικα θέλουν να παίξουν κάτω  στην πιλοτή και να τα κάνουν όλα πουτάνα. Αν δεν ήξερα ότι πρόκειται για παιδάκια θα πίστευα ότι έχει ανοίξει σύνδεσμος του Παναθηναικού στην πιλοτή και γαύροι κάνουν επιδρομές για να τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο.

Οι γονείς μου κι εγώ με τον αδερφό είμαστε γενικά φιλήσυχοι και ανεκτικοί άνθρωποι και δεν παραπονιόμαστε εύκολα. Πριν 2 χρόνια περίπου ένα βράδυ γύρω στη 1 οι Αλβανοί γείτονες έπιναν μπύρες στην αυλή με κάτι φίλους τους φωνάζοντας δυνατά, όσο τα παιδάκια τους έπαιζαν κάτω στην πιλοτή μας κι έδιναν ένα δείγμα πώς θα είναι περίπου η στιγμή της Δευτέρας Παρουσίας κι η καταστροφή του κόσμου. Πετούσαν μπάλες του μπάσκετ, ούρλιαζαν και κοπανούσαν κάτι μαδέρια. Όταν βγήκε η mother με αυστηρό τόνο να τα συνετίσει, αυτά αντί να μαζευτούν και να ησυχάσουν, έτρεξαν να παραπονεθούν στους γονείς τους οι οποίοι νταγκλαρισμένοι από τις μπύρες που είχαν κατεβάσει όλο το βράδυ άρχισαν τα καντήλια και τις απειλές. Για κανα τέταρτο έβριζαν τους γονείς μου... επειδή μάλωσαν τα παιδιά τους που έκαναν φασαρία στη 1 τα ξημερώματα σε κοινόχρηστο χώρο της πολυκατοικίας. Αντί ας πούμε οι ίδιοι να μαζέψουν τα παιδιά τους. Ευτυχώς λείπαμε εγώ κι ο αδερφός αλλιώς θα κατεβαίναμε κάτω και θα έπεφταν φάπες. Τις πιο πολλές ίσως να τις τρώγαμε εμείς, αλλά still θα υπερασπιζόμασταν την τιμή της οικογένειας.

Εγώ θυμάμαι όταν ήμουν μικρός αν με μάλωνε κάποιος χεζόμουν και μαζευόμουν σπίτι μου. Μια φορά που έκανα ποδήλατο στην πιλοτή ενός φίλου μου μια μπάμπο έχυσε κάτι βρωμόνερα από το μπαλκόνι της κι επειδή δε με είδε τα έριξε όλα πάνω μου. Όχι μόνο δεν έτρεξα να κάνω παράπονα στους γονείς μου αλλά της ζήτησα και συγνώμη γιατί ένιωθα ότι εγώ έφταιγα μιας και δεν είχα καμία δουλειά να σουλατσάρω σε ξένη πολυκατοικία. Μια φορά, πάλι με το ποδήλατο βγήκα σε ένα δρόμο χωρίς να σταματήσω στο STOP και χτύπησε την πίσω ρόδα μου ένα αμάξι. Εγώ βρέθηκα φαρδύς πλατύς κάτω κι ο οδηγός τρομαγμένος  άρχισε να κατεβάζει χριστοπαναγίες. Σηκώθηκα με ματωμένο πόδι του είπα ότι είμαι μια χαρά, ανέβηκα στο ποδήλατο του οποίου η πίσω ρόδα είχε στραβώσει τελείως, ζήτησα  συγνώμη και σηκώθηκα κι έφυγα.

Ο φωνακλάς γείτονας εκτός από τους γονείς μου έχει τσακωθεί και με τους δύο ορόφους της διπλανής πολυκατοικίας του και με έναν όροφο από την απέναντι πολυκατοικία. Μερικά μεσημέρια κάθονται έξω στο πεζοδρόμιο μαζί με άλλους εργάτες και πίνουν Amstel.  Έχουν πολύ ωραία αυλή και μεγάλο σπίτι, αλλά παρόλαυτα κάθονται κάτω στο πεζοδρόμιο να πιουν τις μπύρες. Ο γείτονας δεν περιορίζεται μόνο στις φωνές. Είχε πλακωθεί στα μαπίδια με τον πετρελαιά(sic) που ήρθε να τους βάλει πετρέλαιο για το χειμώνα, έχει πλακωθεί με ένα γείτονα για το πού πρέπει να παρκάρουν τα αμάξια και τους χώρισε η αστυνομία, ενώ ένα μεσημέρι είχε τουλουμιάσει στο ξύλο και τη γυναίκα του. Αφού της κατέβαζε μπινελίκια για καναδύωρο κατέληξε να την κυνηγάει σε όλη τη γειτονιά για να την δείρει. Σε εκείνη την περίπτωση καλέσαμε εμείς την αστυνομία να έρθει να την σώσει.

Μια Κυριακή πρωί γύρω στις 9.00 αυτός ο γείτονας είχε πάρει ένα σιδεροπρίονο κι έκοβε κάτι ξύλα, σχεδόν έξω από το παράθυρό μου. Ξύπνησα πανικόβλητος από το Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι του πριονιού και μες στον ύπνο μου νόμισα πως ήρθε ο δολοφόνος με το πριόνι να με κάνει κομφετί. Βγήκα στο μπαλκόνι με το μποξεράκι, με το ένα μάτι κλειστό από τις τσίμπλες, κουτσαίνοντας επειδή δεν είχε ξεμουδιάσει το πόδι μου γιατί όλο το βράδυ είχα κοιμηθεί πάνω του και του είπα ότι μια Κυριακή πρωί έχουμε κι εμείς ρε μάστορα για να κοιμηθούμε, δε μπορείς να κόψεις τα ξύλα λίγο πιο μετά? Η απάντηση του ήταν η εξής: «Δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας». Αυτό. Και γύρισε και συνέχισε το ανατριχιαστικό Ιιιιιιιιιιιι. Μάλιστα εκείνη την ώρα βρισκόταν δίπλα του η γυναίκα του κι έπλενε την Μερσεντές (την πλένουν μέρα παρά μέρα) και γυρίζει και μου λέει: «πληρώνουμε νοίκι εδώ, δε θα μας απαγορεύσετε και να μιλάμε!». Τελικά ξέρεις τι? Ν’αγιάσει το χέρι του που την έδειρε. 

Για να δοκιμαστεί κι άλλο η ξενοφοβία μου μια νέα οικογένεια Αλβανών ήρθε να εγκατασταθεί στον όροφο ακριβώς πάνω από το σπίτι μου. Είναι καλοί και χρυσοί άνθρωποι, ευγενικοί και χαμογελαστοί. Απλά έχουν 2 μικρούλικα παιδάκια, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, τα οποία μπορεί να μην κάνουν γης μαδιάμ την πιλοτή, αλλά φωνάζουν όλη μέρα στο διαμέρισμά τους. Καμιά φορά για λόγους που δε μπορεί να συλλάβει το μυαλό μου τα παιδάκια βγαίνουν στο μπαλκόνι τους και πετάνε πράγματα στον κήπο κάτω, αφού πρώτα κάνουν γκελ στα κάγκελα του δικού μας μπαλκονιού. Μπορεί δηλαδή να ρεμβάζω έξω στο μπαλκόνι χαζεύοντας τα απλωμένα ρούχα των γειτόνων και ξαφνικά να κοπανήσει στα κάγκελά μου ένα πλαστικό φορτηγάκι, μια γυάλινη κανάτα, μια γλάστρα ή το μεσημεριανό φαί που δεν τους αρέσει. Μαζί με το πιάτο. Είναι φορές που περιμένω ότι το αγοράκι στο τέλος δε θα έχει τι άλλο να πετάξει και θα ρίξει τη μικρή του αδερφή.

Δίπλα από αυτή την κατά τ’άλλα πολύ συμπαθητική οικογένεια Αλβανών μένει μια καθηγήτρια, πρώην καθηγήτρια μου, πολύ καλή αλλά κάπως στριμμένη. Όλη την ώρα τους κοπανάει τους τοίχους για να κάνουν ησυχία λες και έχει πάρει φωτιά το σπίτι και πασχίζει απελπισμένα να φωνάξει κάποιον για βοήθεια, ενώ αν τολμήσει να τηγανίσει κάποιος στην πολυκατοικία έστω κι ένα κεφτεδάκι θα αρχίσει να φωνάζει ότι πνίγεται από τον καπνό και τη λαδίλα κι ότι της γεμίσαμε μπόχα και τηγανίλα όλο το σπίτι. Τουλάχιστον εξαιτίας της κόψαμε τα τηγανιτά, κάτι είναι κι αυτό. Έχουμε κι ένα μπάτσο 2 ορόφους πιο πάνω, ωραίος τύπος και cool, αλλά φαίνεται πως είναι τόσο cool που δεν κρυώνει με τίποτα. Ο τύπος χειμώνα καλοκαίρι κυκλοφορεί με κοντομάνικο. Δε μπα να χιονίζει έξω, να φυσάει, να λυσσομανά, αυτός θα είναι με τα μπράτσα έξω. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα κάθε φορά που το χειμώνα ανάβουμε το καλοριφέρ να κατεβαίνει σε εμάς (επειδή είμαστε διαχειριστές και η θέρμανση είναι κεντρική) και να παραπονιέται ότι τζάμπα το ανάβουμε και ξοδεύουμε πολλά λεφτά στο πετρέλαιο και ότι δεν έχει κρύο. Μιλάει πολύ γρήγορα κι ενώ ο τόνος του είναι ήρεμος κι ευγενικός μπορεί να κάθεται με τις ώρες να μας πιρπιρίζει το μυαλό μέχρι να κατεβούμε στο υπόγειο και να τα κλείσουμε. Κι όταν τελικά τα κλείσουμε τα καλοριφέρ θα έρθει κάποιος άλλος ένοικος να μας παραπονεθεί γιατί τα κλείσαμε κι ότι κρυώνουν κι ότι έχουν μικρά παιδιά που είναι ευαίσθητα και τα καλοριφέρ πρέπει να είναι συχνά αναμμένα. 

Ο πιο πρόσφατος ένοικος της πολυκατοικίας μας είναι ένας Πέρσης. Έτσι δήλωσε, ότι είναι Πέρσης. Αυτός είναι καινούργιος και δεν έχει δώσει δείγματα γραφής ακόμα. Τα παράξενα συμβάντα της πολυκατοικίας δεν τελειώνουν εδώ. Κάποιος σκίζει τους φακέλους που αφήνει ο ταχυδρόμος στην είσοδο της πολυκατοικίας. Στο καινούριο ασανσέρ που βάλαμε φέτος, κάηκαν σε μια βδομάδα και οι 4 λάμπες του. Όταν φωνάξαμε τον ασανσερά(sic) μας είπε ότι δε μπορεί να καταλάβει πώς τέλειωσαν τόσο γρήγορα και οι 4 λάμπες κι αναρωτήθηκε μήπως κάποιος τις άλλαξε και τις αντικατέστησε με καμένες. Είναι ένα πιθανό σενάριο αν σκεφτεί κανείς ότι κάποιος έκλεψε και το ρολόι που είχαμε μέσα στην είσοδο της πολυκατοικίας, είσοδος η οποία κλειδώνει αυτόματα.

Για να τα ανακεφαλαιώσουμε, στο δεξιά μου λοιπόν έχω τον τσαμπουκαλή φωνακλά μετανάστη εργάτη με τη Μερσεντές, από πάνω έχω τα συμπαθή παιδάκια που μετακομίζουν όλος τους το βιός από το μπαλκόνι τους αφού πρώτα περάσει από τα κάγκελά μου και πάμε τώρα στα αριστερά μου. Στα αριστερά βρίσκεται μια καινούργια πολυκατοικία, η οποία έχει ακριβό νοίκι και μένουν ένοικοι με αρκετά λεφτά, δεδομένου ότι βλέπω Καγιέν παρκαρισμένες. Δεν έχουν κάνει ποτέ φασαρία τόσα χρόνια. Στον πρώτο όροφο αυτής της πολυκατοικίας, στο μπαλκόνι που βλέπει διαγώνια στο δικό μας μένει μια σέξι αεροσυνοδός. Για να στην κάνω εικόνα, φαντάσου μια πολύ πρόστυχη βιζιτού πολυτελείας με φουσκωμένα βυζιά. Δεν την έχω πετύχει ποτέ στο μπαλκόνι, μια δυο φορές την είχα πετύχει έξω στο δρόμο και νόμιζα ότι ήταν call girl που την κάλεσε κάποιος από τους λεφτάδες που μένουν εκεί μέχρι που η mother μας είπε ότι αυτή μένει δίπλα μας και μας προειδοποίησε να μη διανοηθούμε καν να βγούμε στο μπαλκόνι και να της πιάσουμε την κουβέντα γιατί συνήθως μένει μαζί της ένας μελαχρινός νταγλαράς, ένα μίγμα Ούνου πολεμιστή και γορίλλα και δεν θα το έχει σε τίποτα να πηδήξει στο μπαλκόνι μας και να μας φυτέψει στις γλάστρες.

Αυτή η αεροσυνοδός λόγω των ταξιδιών λείπει βδομάδες από το σπίτι της αφήνοντάς το κλειστό. Για να μη δείχνει όμως το σπίτι ακατοίκητο κι άρα έτσι προσελκύσει διαρρήκτες, η τύπισσα συνήθως αφήνει απλωμένο κάποιο ρούχο στο μπαλκόνι της. Καμιά πετσέτα, κανα μπλουζάκι, έτσι για να δίνει την εικόνα ότι κάποιος είναι μέσα και θα βγει να το μαζέψει. Λογικό. Μια φορά όμως αντί για πετσέτα ή μπλουζάκι ή σεντόνι ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο πήγε και άπλωσε ένα στρινγκ. Ένα μόνο στρινγκ. Μαύρο. Μόνο του. Απλωμένο στο μπαλκόνι φάτσα φόρα διαγώνια με το δικό μας. Και το είχε αφήσει εκεί για ΕΝΑ ΜΗΝΑ. Έβγαινες στο μπαλκόνι και ήξερες ότι σαν φόντο θα έχεις το μικρό πεύκο, την αμυγδαλιά, μια γλάστρα με βασιλικό, μια μπάλα μπάσκετ του αδερφού,  τα πράγματα που θα ρίχνουν τα παιδάκια από τον πάνω όροφο και το μαύρο δαντελωτό στριγνκ της γειτόνισσας.

Στην άλλη μεριά του δρόμου υπάρχει μια βίλα. Ο προηγούμενος ένοικός της την έχασε στα χαρτιά. Υπέροχο οίκισμα, με τεράστιους φοίνικες και καταπράσινο γκαζόν, όπου μένει μια ήσυχη οικογένεια. Δεν ακούγονται ποτέ. Δίπλα από αυτούς μένει άλλη μια οικογένεια Αλβανών. Έχουν 2 σκύλαρους σαν θεριά του Χάροντα που σε αναγκάζουν να αλλάξεις πεζοδρόμιο κάθε φορά που περνάς απέξω γιατί είσαι σίγουρος ότι δεν το έχουν σε τίποτα να λυγίσουν τα κάγκελα με την υπερσκυλίσια δύναμή τους και να καταπιούν το πόδι σου σαν να ήταν ντεπόν. Αυτή η οικογένεια των Αλβανών τις προάλλες αποφάσισε να οργανώσει ένα πάρτυ σε ένα από τα καμάρια της. Από τις 5 το απόγευμα του Σαββάτου άρχισαν τα όργανα. Πρέπει να είχαν συγκεντρώσει μες στο σπίτι τους ηχεία που θα αρκούσαν για να καλύψουν ολόκληρο το Rockwave κι είχαν ανοίξει τόσο δυνατά τη μουσική που στοιχηματίζω ότι εκείνο το βράδυ ακουστήκανε μέχρι το διάστημα. Φαντάσου ότι εκεί που διάβαζα σαββατομεσημεριάτικα ανυποψίαστος ακούω ξαφνικά το Tonight’s gonna be a good night! λες και μπούκαραν οι Black Eyed Peas μες στο δωμάτιο με όλα τα μικρόφωνα στη διαπασών, κι αμέσως κατάλαβα ότι tonight is NOT gonna be a good night. Ένιωσα λες και με ρούφηξαν από το κρεβάτι μου και με ξέβρασαν στην Ibiza δίπλα ακριβώς από τα ηχεία.

Απορώ πώς άντεχαν και καθόντουσαν εκεί μέσα οι θαμώνες του πάρτι, εγώ ένιωθα πως ακόμα κι έξω από το σπίτι να πέρναγα θα μάτωναν τα αυτιά μου, ένιωθα το μπάσο να αντανακλά έως το έντερό μου και φοβόμουν μήπως αυτό το γκντουπ γκντουπ μπερδέψει την καρδιά μου και την κάνει να σταματήσει να χτυπά. Τα παιδιά του πάρτι απτόητα, τριγυρνούσαν γύρω γύρω, φώναζαν, κάπνιζαν, ανέβαιναν στην ταράτσα και πέταγαν παντού κονφετί. Φανταζόμουν τη δύσμοιρη και πάντα ήσυχη οικογένεια στη βίλα δίπλα τους, σχεδόν μεσοτοιχία, να προσπαθούν να κρατήσουν τα σερβίτσια και τα βάζα από τα ράφια για να μην πέσουν από το σεισμό που θα προκαλούσε η τόση ένταση. Υποψιάζομαι ότι εκείνο το Σάββατο τα ντεσιμπέλ του πάρτι έσπασαν το φράγμα του ήχου. Μαζί με τα νεύρα μας.

Κάποιος τελικά κάλεσε την αστυνομία. Δύο φορές. Την πρώτη φορά που ήρθε το περιπολικό τους έκανε παρατήρηση και τη χαμήλωσαν αλλά με το που έστριψε στο στενό να φύγει, την ξανανέβασαν στα απάνθρωπα ντεσιμπέλ. Τη δεύτερη φορά που ξαναήρθε το περιπολικό ευτυχώς δεν την ξανανέβασαν. Απορώ ρε πούστη μου, σε μια πιο ανθρώπινη ένταση δε μπορούσαν να διασκεδάσουν? Έπρεπε να ακούγεται η μουσική τους σε όλα τα νότια προάστια? Αφού είχαν την απαίτηση να υπομένω τη μουσική τους, τότε δικαιωματικά έπρεπε να πάω εκεί, να χτυπήσω το κουδούνι και να ζητήσω να με κεράσουν τούρτα. Μαλακία μου που δεν το έκανα.

Θα συνέχιζα να σου περιγράφω και άλλες μεγάλες μορφές της γειτονιάς όπως τη χοντρή γεροντοκόρη κουτσομπόλα που είναι όλο γλύκες με όλη τη γειτονιά και πίσω από την πλάτη του καθενός παίρνει φτυάρι και ρίχνει θάψιμο, τον γέρο ξεμωραμένο πατέρα της που παίρνει ένα ψαλιδάκι, κατεβαίνει στην αυλή και κόβει όσα δικά μας τριαντάφυλλα περνάνε τη μάντρα και μπαίνουν στο «χώρο του» (γιατί ως γνωστών τα τριαντάφυλλα είναι κάτι άσχημο, τοξικό και βλαβερό) ή τη γριά-μεγαλύτερη-κουτσομπόλα-ανά-τους-αιώνες που μέρα νύχτα σκουπίζει το δρόμο και τα πεζοδρόμια για να έχει πάντα πρόσβαση στη γειτονιά και να βλέπει ποιος κινείται, πότε και με ποιόν, αλλά θα σταματήσω εδώ για να συνεχίσω στο επόμενο μικρό κουίζ.

Quiz: Σε ποιο μέρος κάποιοι άνθρωποι κρατούσαν τεράστιες χάρτινες ψωλές και τις περιέφεραν πανηγυρικά?

 α. Στο γήπεδο.

β. Στην πλατεία Συντάγματος.

γ. Στο gay parade.

δ. Στην Επίδαυρο.

Σωστή απάντηση: Δ στην Επίδαυρο. 

 

Εδώ είναι τα ρούχα των ηθοποιών πίσω από τη σκηνή, τις ψωλές δεν τις βρήκα για να τις φωτογραφίσω.

Στην Επίδαυρο πήγαμε τις προάλλες σαν μίνι εκδρομή στην παράσταση Ειρήνη του Αριστοφάνη με τον Φιλλιπίδη. Είχαν εκμοντερνίσει το κείμενο και είχε πολλές αναφορές στη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας. Ήταν πολύ καλή φάση αν εξαιρέσεις μόνο το γεγονός ότι τσιγγουνευτήκαμε να αγοράσουμε μπουκαλάκια νερό στην αρχή από τη μοναδική καντίνα που βρισκόταν 2 χιλιόμετρα μακριά από το θέατρο κι επειδή μες στο θέατρο δεν είχε από αυτούς τους κλασικούς πωλητές που πουλάνε μπύρες, κοκα κόλες και πατατάκια (για σεβασμό στο χώρο) είχαμε ουάξει καθ’όλη τη διάρκεια.

Quiz : Τι πιστεύεις ότι δείχνει αυτή η εικόνα?

α. Έναν τύπο που πίνει τη μαλαματίνα και "ξεκλειδώνει" την ευχάριστη διάθεσή του.

β. Έναν τύπο που τον μαχαίρωσαν στην κοιλιά με ένα κλειδί, ενώ έπινε.

γ. Έναν τύπο που αντί για κρασοκοιλιά απέκτησε κλειδοκοιλιά.

δ. Έναν καβλωμένο τύπο.

Απάντηση: Θα το αφήσω να το απαντήσεις εσύ, για να δω αν έχουμε το ίδιο πονηρό μυαλό...

Quiz: Ποιό πιστεύεις ότι είναι το καλύτερο τατουάζ?

α. Αστεράκια.

β. Tribal.

γ. Κινέζικα γράμματα ή σύμβολα.

δ. Αυτό:

 

Σωστή απάντηση: Μα φυσικά το Δ, γιατί από τα υπόλοιπα έχει χεστεί ο τόπος!

Quiz:(τελευταίο) Τα κανάλια μετά από τις χιλιοστές επαναλήψεις των ελληνικών σειρών(κυρίως του Ρώμα), μετά από την προβολή όλων των saga των τουρκικών σειρών (Μενεξέ, Κεμπάπ Κιοφτέ, Χίλιες και μια αραβικές πίτες), μετά το ξεθάψιμο αρχαίων σειρών όπως το Prince of Bel Air ή παλιών σόου όπως το Ποτέ την Κυριακή (που θα έπρεπε να μετονομαστεί σε Όχι Πάλι Αρναούτογλου την Κυριακή) τι άλλο θα σκεφτούν να βάλουν για να καλύψουν τον τηλεοπτικό χρόνο χωρίς να ξοδέψουν χρήματα?

α. Ρομαντικές μεταγλωττισμένες σειρές από τη Γουαδελούπη.

β. Ζωντανή αναμετάδοση μπογιάς που στεγνώνει στον τοίχο.

γ. Επαναλήψεις Δυναστείας, Τόλμης και Γοητείας, Λάμψης και Καλημέρα Ζωής.

δ. Όλα τα παραπάνω.

Σωστή απάντηση: Δ, έτσι όπως το πάνε τα κανάλια, θα δούμε όλα τα παραπάνω!

Πριν κλείσω να διευκρινίσω στα ευαίσθητα μυαλά εκεί έξω ότι ελπίζω να μην παρεξηγήθηκα και να μην διέκρινε κάποιος ρατσιστικές τάσεις ενάντια στους Αλβανούς. Το ότι οι δικοί μου Αλβανοί γείτονες είναι φασαριόζοι δε σημαίνει ότι είναι όλοι έτσι. Δεν έχω κάνει στατιστική έρευνα για το ποιές φυλές φωνάζουν και πόσο, αλλά στη δική μου γειτονιά το 90% της ηχορύπανσης τυγχάνει να προέρχεται από αυτούς. Πάντως επειδή το θέμα το έχω συζητήσει με φιλικό άτομο που έχει καταγωγή από Αλβανία κι έχει ζήσει εκεί, μου είπε πως εκεί έτσι φωνάζουν, βγαίνουν στους δρόμους και μιλάνε ο ένας με τον άλλον σε απόσταση ενός χιλιομέτρου. Οι υπόλοιποι από τους κακούς γείτονες/ισες που ανέφερα είναι φυσικά Ελληνάρες.

Και τώρα κλείνοντας τσέκαρε μια πολύ ενδιαφέρουσα αγγελία για δουλειά, που μπορεί να σου φανεί χρήσιμη στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε: (τα πλάγια γράμματα είναι σχόλια δικά μου)

«Εάν είσαι πανέμορφη κοπέλα ή πολύ όμορφος άντρας, εκπληκτική μαγείρισσα ή ο τέλειος σεφ, μια ασυναγώνιστη καθαρίστρια ή ένας υπάκουος μπλάτλερ (αυτό γράφει η «αγγελία», μπΛάτλερ) ψώνιο ή μοντέλο, ένας σταρ αδικημένος από το σύστημα, και αναζητάς διέξοδο στα όνειρά σου, τότε είσαι για εδώ! Η Τζούλια Ντεσιρέ Αλεξανδράτου Χαντ (WTF?) σου ανοίγει την (πίσω) πόρτα στην ελπίδα. Δήλωσε συμμετοχή αμέσως τώρα, και διεκδίκησε την είσοδό σου στο πρώτο και μεγαλύτερο reality του ελληνικού διαδικτύου.»

(όπως το διάβασα από το bigjulia.com, όπου μπήκα κι εγώ σαν μαλάκας να δω περί τίνος πρόκειται)

Έλα παιδιά όσοι είστε άνεργοι ορμάτε, δε χάνονται τέτοιες ευκαιρίες!