Το πείραμα του Milgram και άλλες ιστορίες

Κάπου κοντά στο 1974 ένας καθηγητής του πανεπιστημίου Γέιλ ονόματι Milgram έκανε ένα πολύ ενδιαφέρον ψυχολογικό πείραμα. Ξέρω ότι δε σε ενδιαφέρει καθόλου να μάθεις γι’αυτό το πείραμα, πιθανότατα το μόνο που σε νοιάζει είναι αν θα γίνει αναδιάρθωση του χρέους, πώς θα χάσεις τα κιλά του Πάσχα και αν τα πλιέ και τα αν πασάντ της Ελεονόρας Μελέτη ήταν όντως τόσο άσχημα για να αξίζει το 7 στο Dancing with the (wannabe) Stars. 

Ναι, τα πλιέ και τα αν πασάντ της ήταν τόσο άσχημα κι ακόμα χειρότερα, αλλά στις πρόβες περνάει υπέροχα κι αυτό βγαίνει στο κοινό, τα κιλά του Πάσχα δε θα τα χάσεις ποτέ αλλά θα μείνουν μόνιμο σουβενίρ στην κοιλιά σου αν είσαι άντρας ή στα μπούτια σου αν είσαι γυναίκα κι η «αναδιάρθρωση» είναι μια φανταστική έννοια που κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει ακριβώς, επινοημένη από τα κανάλια και την κυβέρνηση για να σε κρατάνε συνεχώς τρομαγμένο με όλα αυτά τα σενάρια καταστροφολογίας, στην προσπάθειά τους να σε πείσουν ότι αν δε δεχτείς τα νέα μέτρα που θέλουν να σου επιβάλλουν θα πτωχεύσεις, θα πεινάσεις, και θα σβηστούν κι όλες οι τσόντες που κατέβαζες τόσα χρόνια στον υπολογιστή σου.

Τώρα που έλυσα όλα τα προβλήματα που σε απασχολούν θα σου πω για το πείραμα του Milgram. Το πείραμα αυτό είναι ένα από τα πολλά ψυχολογικά πειράματα που έγιναν κατά καιρούς κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. Αν δεν είσαι ένας εντελώς απαίδευτος λεχρίτης που το μόνο που διαβάζεις είναι το tv guide, τότε ίσως έχεις ακούσει για παρόμοια πιο γνωστά ψυχολογικά πειράματα όπως τα σκυλιά του Παβλώφ, τη γάτα του Schroedinger, τις χελώνες του Hawking, τις μαϊμούδες του Borel ή το Big Brother του Μικρούτσικου. Μπορεί για όλα τα παραπάνω να χρησιμοποιήθηκαν ζώα κι οι ονομασίες τους να θυμίζουν χορηγούς ζωολογικού κήπου αλλά feel free to google them, είναι όλα υπαρκτά πειράματα-προβληματισμοί. Οκέι εκτός από το τελευταίο το Big Brother, αυτό είναι απλά ζωολογικός κήπος.

Το πείραμα του Milgram έχει ως εξής:

Καθίζουν έναν ανυποψιαστό εθελοντή(Τ) μπροστά από ένα μικρόφωνο και μία κονσόλα γεμάτη διακόπτες. Ένας υποτιθέμενος γιατρός-επιστήμονας(Ε) του εξηγεί ότι θα συνομιλεί μέσω του μικροφώνου με ένα άτομο σε άλλο δωμάτιο(L) στον οποίο πρέπει να κάνει κάποιες ερωτήσεις. Αν το άτομο στο άλλο δωμάτιο απαντάει λάθος, τότε ο ανυποψίαστος εθελοντής θα κατεβάζει ένα διακόπτη και θα χτυπάει με ρεύμα μικρής τάσης το άτομο που βρίσκεται στο άλλο δωμάτιο(L). Με κάθε λάθος απάντηση θα κατεβάζει κι από ένα διακόπτη και η τάση που θα δέχεται ο άλλος θα είναι συνεχώς αυξανόμενη.

Είναι σαν μια παραλλαγή του Πλάκα Κάνεις με λιγότερο εκνευριστικούς παρουσιαστές και χωρίς χρηματικό έπαθλο στο τέλος.

Το άτομο που δέχεται το ρεύμα στο άλλο δωμάτιο είναι κι αυτός μες στο κόλπο, στην πραγματικότητα δεν του χορηγείται ρεύμα απλά προσποιείται ότι πονάει βγάζοντας κραυγές πόνου για να τις ακούει ο ανυποψίαστος εθελοντής. Σκοπός του πειράματος είναι να δουν πόση ώρα ο εθελοντής θα χορηγεί ρεύμα και θα βασανίζει τον άλλον μόνο και μόνο επειδή του το επιβάλλει μια φιγούρα εξουσίας.

Κάθε φορά που ο ανυποψίαστος εθελοντής δηλώνει ότι δε νιώθει άνετα να βασανίζει κάποιον για χάρη ενός πειράματος, ο γιατρός-επιστήμονας του λέει φράσεις όπως: «Είναι απολύτως απαραίτητο να συνεχίσεις», «Δεν έχεις άλλη επιλογή πρέπει να συνεχίσεις» και άλλα τέτοια, δηλαδή τον προτρέπει να συνεχίσει χωρίς όμως να το δικαιολογεί ικανοποιητικά και με επιχειρήματα. Τελικά το πείραμα απέδειξε ότι ένας σοκαριστικά μεγάλος αριθμός ανθρώπων συνέχισαν να βασανίζουν το υποτιθέμενο θύμα τους, φτάνοντας στο σημείο να του χορηγούν μέχρι και φονικές δόσεις ηλεκτρισμού μόνο και μόνο επειδή τους το επέβαλλε κοφτά μια φιγούρα εξουσίας με άσπρη ποδιά.

Αυτό είναι τροφή για σκέψη.

Πειραματόζωο σε μια παραλλαγή του πειράματος του Milgram έγινε ο phantom σήμερα, καθώς πήγα μετά από καιρό στο νοσοκομείο γιατί έπρεπε να καλύψω μια εφημερία για να δώσω ένα μάθημα που χρωστάω. Αν δεν έχεις άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή σου και διαβάζεις όλα μου τα ποστ τότε θα έχεις παρατηρήσει ότι τελευταία δε γράφω πολλές ιστορίες από νοσοκομεία κι η γκάμα των ποστ μου περιορίζεται μόνο σε αστείες εξυπνάδες λες κι αποφάσισα να σταματήσω την ιατρική και να ξεκινήσω stand up comedy. Αυτό συμβαίνει γιατί πλέον δεν πηγαίνω πολύ συχνά στα νοσοκομεία, όλες οι απαραίτητες κλινικές έχουν σχεδόν καλυφτεί και το μόνο που κάνω είναι να διαβάζω και να κατεβαίνω μια στο τόσο στη σχολή να δίνω μαθήματα, ενώ στον ελεύθερό μου χρόνο γράφω αστείες εξυπνάδες στο blog και φέρνω στα όρια της αντοχής της μια συγκεκριμένη κοπέλα.

Έχοντας λοιπόν να καλύψω μια εφημερία βρέθηκα το πρωί στο νοσοκομείο και χωρίς να το ξέρω θα αποτελούσα το ανυποψίαστο θύμα ενός ιδιότυπου πειράματος Milgram που θα συνέβαινε πολύ σύντομα και στο οποίο ο γιατρός-φιγούρα εξουσίας δε θα ήταν καθόλου υποτιθέμενος και το θύμα δε θα ήταν καθόλου μες στο κόλπο, αλλά θα βασανιζόταν αληθινά…

Μαζευτήκαμε 4 φοιτητές όλα αγόρια, και οι 2 πρώτες ώρες μας στους θαλάμους κύλησαν φυσιολογικά. Πήραμε ιστορικά, βοηθήσαμε να συλλέξουμε αίματα και στην επίσκεψη των καθηγητών στους θαλάμους κρατούσαμε σημειώσεις και προσπαθούσαμε να δείχνουμε προσηλωμένοι σε όσα μας έλεγαν ενώ από μέσα μας ευχόμασταν μην αρχίσουν να μας ρωτάνε πράγματα που δεν ξέρουμε. 

Μισή ώρα πριν λήξει η εφημερία, σκάει μύτη ένας γιατρός εξηντάρης γκριζομάλλης κι εντελώς φουρκισμένος για κάποιον άγνωστο λόγο. Φαινόταν τόσο τσαντισμένος λες και μόλις έμαθε ότι η γυναίκα του τον απατά. Και μετά να του είπαν ότι του τράκαραν και το αμάξι. Σαν να έμαθε δηλαδή ότι του τράκαρε το αμάξι αυτός με τον οποίο τον απατούσε η γυναίκα του, τόσο τσαντισμένος ήταν. Ήρθε σαν σίφουνας στην αίθουσα που συζητούσαμε για τους φακέλους των ασθενών κι άρχισε να βρίζει το κράτος που δεν πληρώνει, που δε διορίζει γιατρούς και που γενικά έχει κάνει ένα «νοσοκομείο μπουρδέλο» -φράση κλισέ που με παραξενεύει κάθε φορά που την ακούω γιατί έχω την εντύπωση πως τα μπουρδέλα μια χαρά οργανωμένα είναι. 

Καθώς ο τσαντισμένος γιατρός τα έχωνε, ένας συμφοιτητής δίπλα μου βγάζει και τσεκάρει διακριτικά το κινητό του. Τι το ήθελε? Τον βλέπει ο γιατρός που ωρυόταν κι άρχισε να μας βρίζει για το πόσο έχει χαλάσει η νεολαία κι ότι οι νέοι γιατροί θα βγουν χασάπηδες κι ότι το μόνο που κάνουν οι φοιτητές είναι να πίνουν φραπέδες στο κυλικείο και να ανταλλάσσουν τηλέφωνα με τις φοιτήτριες της νοσηλευτικής.

Με τα πολλά μας σήκωσε από εκεί που καθόμασταν και μας πήρε μαζί του σε μια γύρα σε έναν πιο ζόρικο θάλαμο ακριβώς δίπλα στα εφημερεύοντα. Έτσι τσαντισμένο που τον είδαμε νομίζαμε ότι θα μας βάλει να συλλέξουμε αίματα ακόμα κι από τις γάτες στο προαύλιο και μετά να μαζέψουμε ιστορικά από όσους κάθονταν στα Έβερεστ απέναντι, αλλά τελικά σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει, μας έδειξε κάποιες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις για κανα 20λεπτο και μετά προσποιήθηκε ότι είχε κάποια δουλειά κι έπρεπε να φύγει. Τελικά αυτοί που γκρινιάζουν είναι αυτοί που ενδιαφέρονται λιγότερο. Λίγο πριν φύγει όμως μας ρωτάει: «Ποιός θέλει να βάλει έναν καθετήρα Foley?».

Καθετήρα Foley είχα βοηθήσει να βάλουν μια φορά όταν κάναμε ουρολογία κι ενώ είναι σχετικά απλή και συνηθισμένη διαδικασία θυμάμαι είχαμε δυσκολευτεί. Καθετήρας Foley σε απλά ελληνικά είναι ένα σωληνάκι που μπαίνει από την ουρήθρα του/της ασθενούς για να συλλέγει τα ούρα ή να εγχύει σκιαγραφική ουσία. 

Μόλις έκανε την ερώτηση ποιος θέλει να βάλει τον καθετήρα εμείς μείναμε μουγγοί για το επόμενο λεπτό. Συνήθως it goes down ως εξής: Ένας καθηγητής ζητάει έναν εθελοντή-φοιτητή για αγγαρεία, σχεδόν ποτέ δεν προσφέρεται κανείς και στο τέλος διαλέγει έναν με το ζόρι. Όσο δε μιλούσε κανείς και απλά περιμέναμε να προσφερθεί ένας από τους 4 μας ένιωθα την οργή του γιατρού σιγά σιγά να επανέρχεται. Κι επειδή τώρα τελευταία αρκετή γκρίνια δέχομαι από τα αγαπημένα μου πρόσωπα για να την υπομένω κι από έναν άγνωστο, προσφέρθηκα να τον βάλω εγώ.

Πήγαμε σε ένα θάλαμο που είχε μόνο 2 άτομα. Ο γιατρός έδιωξε τους 2-3 συγγενείς που χαζεύανε στην τηλεόραση, έκλεισε την πόρτα και μείναμε εγώ, αυτός, οι άλλοι 3 συμφοιτητές και οι 2 ξαπλωμένοι γέροι ασθενείς. Μου δίνει το Foley και μια αλοιφή. «Ξεκίνα».

«Αν μπορείτε να με καθοδηγήσετε γιατί είναι μόνο η δεύτερη φορά που βάζω καθετήρα», του λέω.

Ο γιατρός ξεφύσηξε αποδοκιμαστικά κι έκανε μια κίνηση με το χέρι του σαν να λέει άκου-τι-είπε-το-μαλακισμένο, αλλά ευτυχώς συγκρατήθηκε και δε με πρόσβαλλε μπροστά στον ασθενή.

«Είναι πιο απλό κι από το να βάζεις σκουλαρίκι. Ξεκίνα σε παρακαλώ γιατί δεν έχουμε χρόνο».

Ήθελα να του πω ότι δεν έχω βάλει ποτέ σκουλαρίκι, αλλά δεν το τόλμησα. Γύρισα στον παππού και του ζήτησα να κατεβάσει το παντελόνι του. Ο παππούς ενώ τόση ώρα καθόταν χαλαρός και χάζευε στην τηλεόραση μόλις άκουσε την ερώτησή μου πετάχτηκε πάνω και φώναξε:

«Όχι! Άλλο δάχτυλο στον κώλο δε θα μου βάλετε! Ήρθα για να με κάνετε καλά κι εσείς μόνο που δε με έχετε πηδήξει ακόμα! Τόσα μέσα έχετε, ακτινογραφίες, μαγνητικές, αντί να χρησιμοποιήσετε αυτά πάτε και βάζετε τα χέρια σας στον κώλο μου?»

Ο παππούς προφανώς νόμισε ότι θα του έκανα εξέταση προστάτη (στην οποία βάζεις ένα δάχτυλο από πίσω και αγγίζεις τον διογκωμένο προστάτη, it is brutal το ξέρω αλλά είναι η καλύτερη τεχνική για την ανίχνευση του προστάτη, ο οποίος μάλιστα είναι η πιο συχνή πάθηση στους άντρες –κοινώς πιθανότατα πολλοί από εμάς τα αγόρια θα φάμε ένα δάχτυλο κάποια στιγμή). Απ’ότι φαίνεται του είχαν κάνει ήδη δύο εξετάσεις προστάτη μέχρι τώρα και φαινόταν πως προτιμούσε να ζωστεί με εκρηκτικά και να ανατινάξει το νοσοκομείο παρά να του κάνουν και τρίτη.

«Δε θα σας ψάξω για προστάτη κύριε, θα σας βάλω μόνο αυτό τον καθετήρα».

«Από πού θα μου τον βάλεις? Από τον κώλο?».

«Εχμ όχι, από μπροστά».

«Από τη μύτη?»

«Από την ουρήθρα».

«Κι η ουρήθρα βρίσκεται εκεί που φαντάζομαι?»

«Εεε, η ουρήθρα βρίσκεται στο πέος.»

Ο παππούς άσπρισε αλλά δεν αντέδρασε γιατί εκείνη τη στιγμή επενέβη ο καθηγητής-γιατρός ο οποίος τον ξάπλωσε και του κατέβασε τα παντελόνια σχεδόν με το ζόρι, ενώ παράλληλα σιγομουρμούριζε λέγοντάς μου ότι «αν μιλάς φοβισμένα και διστακτικά στους ασθενείς τους μεταδίδεις το φόβο σου και μετά δε συνεργάζονται» με το οποίο δε μπορούσα να διαφωνήσω.

Βρέθηκα λοιπόν μπροστά στον γυμνό από τη μέση και κάτω κυριούλη, έχοντας βάλει τα γάντια μου και κρατώντας στο ένα χέρι μια λιπαντική αναισθητική αλοιφή υδροχλωρικής λιδοκαίνης και στο άλλο χέρι τον καθετήρα. Πιάνω το πέος του με το δεξί μου χέρι και εγχύω την αλοιφή μέσα στην ουρήθρα του. Περίμενα λίγο να δράσει το αναισθητικό της αλοιφής και μετά ξεκίνησα να βάζω το σωληνάκι του καθετήρα. Για να καταλάβεις τη διαδικασία σκέψου ότι το να περάσεις μέσα από τη στενή ανδρική ουρήθρα ένα αρκετά μεγάλο σωληνάκι, είναι σαν να προσπαθείς να περάσεις μια κλωστή μέσα από τη τρύπα μιας βελόνας μόνο που η κλωστή είναι ο καθετήρας και η τρύπα της βελόνας είναι η ουρήθρα ενός πέους, το οποίο πέος είναι προσκολλημένο σε έναν άνθρωπο που συνεχώς διαμαρτύρεται.

Ξέρω ότι όποιο αγόρι διαβάζει, αυτή τη στιγμή έχει κλείσει σφιχτά τα πόδια του.

Κατάφερα να εισχωρήσω τον καθετήρα στην κορυφή της ουρήθρας αλλά δεν έμπαινε πιο βαθιά.

Έσπρωχνα ελαφρά αλλά ο ασθενής έδειχνε να πονάει.

«Δεν μπαίνει πιο βαθιά», δήλωσα το αυτονόητο στον καθηγητή.

«Συνέχισε, θα μπει».

Έσπρωχνα πολύ απαλά αλλά μάταια.

«Τίποτα».

«Βγες και ξαναμπές» μου είπε ο καθηγητής.

Έκανα τόση ώρα να το βάλω στην κορυφή της ουρήθρας και τώρα μου λέει να βγω? Βγήκα, προσπάθησα να κεντράρω καλύτερα και μετά από 2 λεπτά ξαναμπήκα. Δεν προχωρούσε πιο βαθιά ούτε τώρα.

«Όχι, ούτε τώρα μπαίνει». Είχα ιδρώσει.

«Συνέχισε να προσπαθείς, μη σταματάς» μου έλεγε, ακριβώς όπως θα έπρεπε να κάνει κι  ο γιατρός-φιγούρα εξουσίας στο πείραμα Milgram. Δε μου έδωσε καμία άλλη οδηγία, απλά μου έλεγε να συνεχίσω. Ο ασθενής όσο πήγαινε βογκούσε πιο πολύ.

«Έχω διαβάσει ότι η υπερπλασία προστάτη μπορεί να δυσκολεύσει τον καθετηριασμό, μήπως έχει προστάτη και γι’αυτό δε μπαίνει?», τον ρώτησα.

«Προσπάθησε λίγο ακόμα και θα μπει», συνέχισε το χαβά του ο καθηγητής. Ούτε κασέτα να είχε καταπιεί και να την είχε βάλει στο repeat. Οι 3 συμφοιτητές κάθονταν πιο πίσω και με κοιτούσαν με σοβαρό ύφος σκεφτόμενοι πόσο τυχεροί ήταν που δεν προσφέρθηκαν αυτοί να βάλουν τον καθετήρα.

Έλεγα του ασθενή να χαλαρώσει και να πάρει βαθιές εισπνοές αλλά τίποτα. Ο καθετήρας είχε μουλαρώσει κι ο ασθενής πόναγε. Εκείνη ήταν η στιγμή που μου ήρθε στο μυαλό το πείραμα Milgram, θυμήθηκα ότι το είχα ακούσει πολύ πρόσφατα και τώρα το ζούσα. Έκανα ό,τι μου έλεγε μια φιγούρα εξουσίας με άσπρη ποδιά, ενώ εγώ συνέχιζα να βασανίζω έναν άνθρωπο. Ποιός ήταν αυτός ο καθηγητής στην τελική? Επειδή μπήκε φουριόζος στο γραφείο των γιατρών ένας τύπος με άσπρη ποδιά και μας κατσάδιασε σημαίνει ότι ήταν γιατρός? Κι αν ήταν κανένας sociopath που την έβρισκε με το να κάνει manipulation σε φοιτητές ώστε να βασανίζουν ασθενείς?

Ευτυχώς ο καθηγητής δεν ήταν sociopath και κάποια στιγμή βαρέθηκε να με βλέπει να παιδεύομαι και να παιδεύω και τον παππού κι αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, με απομάκρυνε κάπως απότομα, πήρε τον καθετήρα και μέσα σε 2 λεπτά τον είχε βάλει. Μας εξήγησε στα γρήγορα τι πιθανότατα έκανα λάθος (το οποίο πάνω στην ένταση της στιγμής δεν το κατάλαβα –δηλαδή τζάμπα παιδέψαμε τον παππού, ακόμα δεν ξέρω να βάζω σωστά καθετήρα) και φύγαμε.

Σέβομαι την καλή διάθεση του καθηγητή να με βοηθήσει να μάθω, τον ευχαρίστησα και το εκτίμησα γιατί λίγοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται να μας δείξουν, αλλά εμένα δε λέει να μου φύγει από το μυαλό η αίσθηση ότι έλαβα μέρος στο πείραμα Milgram. Κι ότι ίσως ανήκω στην πλειοψηφία που υπακούει στις φιγούρες εξουσίας και που θα βασάνιζε το συνάνθρωπό της! 

Ίσως γι’αυτό να μην έχω αλλάξει ακόμα αυτό το γκαβωτικό μαύρο φόντο και τα άσπρα γράμματα στο blog. Μπορεί υποσυνείδητα να θέλω να βασανίζω εσένα που διαβάζεις. Beware!

Υ.Γ.1 Αυτό το ποστ είναι το πρώτο μετά το Πάσχα, κι επειδή το Πάσχα is all about tradition θα πρέπει κι εγώ να τηρήσω την παράδοση και να σου πω λίγα λόγια σχετικά με το πώς πέρασα αυτές τις μέρες. Δεν πρόκειται όμως να το κάνω αυτό. Αρκετά πια με μένα και τις μακροσκελείς περιαυτολογίες μου για το πώς περνάω στις διακοπές μου, τι κάνω στα νοσοκομεία, τι μου τη σπάει στον κόσμο τριγύρω και μπλα μπλα μπλα. Enough! Για τώρα δε θα ξανασχοληθούμε με τον phantom. Είμαι θυμωμένος κι απογοητευμένος μαζί μου, επειδή απεδείχθη ότι είμαι ένα με τη μάζα, με την πλειοψηφία του Milgram. Και το ίδιο θυμωμένος θα έπρεπε να είσαι κι εσύ μαζί μου, γιατί πού ξέρεις μπορεί κάποια μέρα να σε βασανίσω.

Γι’αυτό λοιπόν θα αδιαφορήσουμε για το τι έκανα εγώ και θα σου πω σύντομα για κάποια άλλα πολύ ενδιαφέροντα άτομα με τα οποία πέρασα το Πάσχα, όπως:

-Η ξαδέρφη μου Λ. Είναι η αγαπημένη μου ξαδέρφη και φέτος αποφάσισε να φέρει για πρώτη φορά στο χωριό το μελλοντικό γαμπρό της. Παντρεύονται το Σεπτέμβρη και με παρακάλεσε να βρίσκομαι οπωσδήποτε μαζί τους τις μέρες του Πάσχα για να είμαι ένα στήριγμα-φωνή της λογικής δίπλα στο γαμπρό όταν του την πέσουν οι συγγενείς. Όσο βρισκόμουν μαζί τους λειτουργούσα περισσότερο σαν comic relief προσπαθώντας να σπάσω τον πάγο και να αποφορτίσω την ένταση και τα awkward vibes που δημιουργούνταν όταν άρχιζαν οι συγγενείς να ξεψαχνίζουν το γαμπρό με ερωτήσεις τι δουλειά κάνεις, τι έχεις τελειώσει, ποιανού είσαι εσύ, πόσο τον έχεις κτλ.

-Ο γαμπρός Α. Ο γαμπρός το διαχειρίστηκε πολύ καλά το θέμα «συγγενολόι» ίσως επειδή έχει κι αυτός εμπειρίες από χωριό ή ίσως επειδή κατανάλωνε κρυφά κάθε πρωί μεγάλη ποσότητα βαρβιτουρικών που τον διατηρούσαν χαλαρό και ήρεμο καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας. Ελπίζω το πρώτο. Παραδόξως, το χωριό τού φέρθηκε πολύ πολιτισμένα και οι περισσότεροι συγγενείς περιορίστηκαν στα απολύτως τυπικά «να ζήσετε» και «η ώρα η καλή».

-Ο Ιούδας. Κάθε Κυριακή του Πάσχα το απόγευμα όλο το χωριό μαζεύεται στην κεντρική πλατεία του χωριού και καίει τον Ιούδα. Φυσικά δεν είναι ο πραγματικός Ιούδας αλλά ένας Πακιστανός που τον απαγάγουν συνήθως από το χωράφι που δουλεύει και του βάζουν φωτιά. 

Πλάκα κάνω φυσικά, το κατάλαβες ε? Είναι απλά μια κούκλα σε ανθρώπινο μέγεθος τιγκαρισμένη με βαρελότα, την οποία την κρεμάνε, την ανατινάζουν, την καίνε. Ό,τι πρέπει για να έχουν εφιάλτες τα μικρά παιδάκια το βράδυ.

-Ο παπάς του χωριού. Μ.Σάββατο πρωί λίγο πριν μεταλάβουμε βγαίνει ο παπάς από τον άμβωνα και θέλοντας να βάλει μια τάξη στο πλήθος που έχει στριμωχτεί μπροστά του περιμένοντας να κοινωνήσουν, πηγαίνει στο μικρόφωνο και παρακαλεί να προχωρήσουν πρώτα τα παιδιά, μετά οι άντρες και τελευταίες οι γυναίκες. lol!

-Ο καραφλός ξάδερφος. Είναι από αυτούς τους καραφλούς που μισούν την καράφλα τους και για χρόνια κυκλοφορούν με περουκίνι-road kill στο κεφάλι, το οποίο κάνει μπαμ ότι είναι περουκίνι και σε δυσκολεύει πολύ να τους κοιτάξεις στα μάτια όταν σου μιλάνε κι όχι στο περουκίνι. Κάποια στιγμή μετά από χρόνια, αποφασίζουν να βγάλουν το περουκίνι και υιοθετούν look skinhead θέλοντας να κάνουν τους άλλους να πιστέψουν ότι τόσα χρόνια είχαν μαλλιά κι απλά τώρα αποφάσισαν να τα ξυρίσουν όλα γιατί δήθεν είναι wild τύποι ή κάτι τέτοιο.

-Έναν 45αρη που πιστεύει ακόμα στα προξενιά. Ο ξάδερφός πρώην-περουκίνι-νυν-skinhead όσο δεν ασχολείται με τις τρίχες στο κεφάλι του την έχει δει Γεωργία Βασιλειάδου και προσπάθησε να προξενέψει την 32αρα αδερφή της μέλλουσας νύφης-ξαδέρφης, με ένα 45αρη φίλο του. Κάποια στιγμή πριν το Πάσχα είχαν βγει για ένα καφέ κι η ξαδέρφη μου τον απέρριψε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ο θρασύς 45αρης όμως δεν το έβαλε κάτω κι όταν έμαθε ότι οι γονείς της ξαδέρφης μου θα ερχόντουσαν για Πάσχα στο χωριό ήρθε και μας βρήκε στην καφετέρια του χωριού κι έκατσε μαζί μας σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κάνει τους γονείς της ξαδέρφης μου να τον συμπαθήσουν μπας και της βάλουν λόγια να τον δεχτεί. Ναι, αυτά τα πράγματα συμβαίνουν. 

Θέλοντας να μας εντυπωσιάσει άρχισε να ξεστομίζει διάφορες φανφάρες προσπαθώντας να διαφημίσει τον εαυτό του. Δήλωσε ότι η δουλειά του είναι συναρπαστική, ότι τον έχει μετατρέψει σε πολύ ισχυρή προσωπικότητα κι ότι τον ενοχλεί που οι νέοι σήμερα είναι υπερπροστατευμένοι από τους γονείς τους και τα βρίσκουν όλα έτοιμα: Ο τύπος δουλεύει στον ΟΑΕΔ, είναι 45 ετών και ζει με τη μάνα του.

Όταν ρωτήθηκε τι το συναρπαστικό βρίσκει στη δουλειά του απάντησε ότι «Ξέρουμε τα στοιχεία, το ΑΦΜ και το ΑΜΚΑ όλων των ανέργων της περιοχής». Fuck, I can’t stand the thrill! Θα πρέπει να είναι κάτι σαν την ελληνική CIA! Οι αστροναύτες δεν κλάνουν μία μπροστά στη δική του δουλειά! 

Καταλαβαίνω ότι you have to work with what you have κι ότι δε μπορούμε όλοι να κάνουμε τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές του κόσμου αλλά όταν ακούς πράγματα όπως «η δουλειά μου θέλει γερά νεύρα για να μπορέσεις να διαχειριστείς τον κίνδυνο σε κάποιες περιπτώσεις, όπως όταν έρχονται μερικοί αποφυλακισμένοι να κάνουν αιτήσεις για το επίδομα ανεργίας» πες μου εσύ δε θα είχες κάνει τσίχλα όλο σου το κάτω χείλος από το μασούλημα για να κρατηθείς να μη γελάσεις?

-Ο γευσιγνώστης της σούβλας. Όλοι έχουμε από έναν τέτοιο στη γειτονιά. Είναι ο τύπος που κυκλοφορεί με ένα πιρούνι στην τσέπη, τριγυρνάει από σούβλα σε σούβλα και με σοβαρό ύφος κριτή Μαμαλάκη δοκιμάζει απρόσκλητος τα αρνιά και κάνει προβλέψεις με ακρίβεια λεπτού –«το αρνί σε 38 λεπτά θα είναι έτοιμο, θέλει να πάρει λίγο χρωματάκι ακόμα κοντά στα μπούτια»- ενώ το σφάζει διακριτικά με το πιρούνι δοκιμάζοντας συνεχώς μεγάλες μπουκιές με την πρόφαση ότι θέλει να το ελέγξει. Κατά τη διάρκεια της γευσιγνωσίας του συνήθως χαρίζει απλόχερα λαϊκές σοφίες όπως: «εγώ έχω φίλο καρδιολόγο ο οποίος είναι 140 κιλά, τρώει ό,τι σαβούρα μπορείς να φανταστείς και το μόνο που κάνει είναι να πίνει απλά ένα χαπάκι και δεν παθαίνει ποτέ τίποτε»(το άκουσα φέτος επί λέξη). Νομίζω αποτελεί το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα του Νεοέλληνα.

-Ο παπάς στο σόι μου. Ο συγχωρεμένος παππούς μου κάποτε είχε βαφτίσει ένα μωράκι ο οποίος τώρα είναι 60 χρονών παπάς. Πώς λέμε τρελός παπάς σε βάφτισε? Ε, ο παππούς μου βάφτισε τρελό παπά. Τον κάλεσαν οι θείοι μου για γεύμα στο σπίτι τη Δευτέρα του Πάσχα. Μόλις κατέβασε 2 κρασάκια άρχισε να μας λέει ότι έχει τρελό σουξέ στις γυναίκες (είναι παντρεμένος με 2 παιδιά), ότι τον έχουν ερωτευτεί πολλές συμφοιτήτριές του στη φιλολογία που σπουδάζει (γιατί σπουδάζει και φιλολογία) ενώ κατέβασε και μερικά καντήλια για άσχετη αφορμή (κυριολεκτώ είπε «γαμώ το καντήλι σου», παπάς!) ανάμεσα στα άλλα μπινελίκια που έριξε (γαμώ την πουτάνα μου, μαλακιστήρι, πουστάρα κτλ). Όταν πήρε τηλέφωνο μπροστά μας το γιο του Γιώργο να του ευχηθεί για τη γιορτή του, του ευχήθηκε «Χρόνια πολλά και με μια καλή γκόμενα!». Ένα ποτήρι κρασί παραπάνω να έπινε και είμαι σίγουρος ότι θα του ευχόταν «Χρόνια πολλά και με πολλά μουνιά στην καραπουτσακλάρα σου ρε μπάσταρδο!»

Όταν ρωτήθηκε πώς και έχει τόσο σουξέ με τις γυναίκες μάς απάντησε ότι πολλές τις εξιτάρει το ότι είναι παπάς ενώ άλλες τρελαίνονται για τον τρόπο που τους μιλάει, για παράδειγμα μια επιτυχημένη σύμφωνα με τις δηλώσεις του ατάκα ήταν το: «εκπληκτικός ο χρωστήρας του ζωγράφου που σε έφτιαξε, ξεπερνάς σε ομορφιά τους άνθους του αγρού και τους ήχους των πουλιών». WTF?

Η θεία μου επέμενε να του φιλήσουμε το χέρι φεύγοντας. Ακόμα ελέγχω τα χείλη μου για έρπη.

Κλείνω αυτό το ποστ των εκατό χιλιάδων λέξεων με ένα μικρό βιντεάκι από το κάψιμο του Ιούδα στην πλατεία του χωριού. Ανάμεσα στις διάφορες φωνές, μια σέξυ αντρική βαρύτονη φωνή που μπορεί να ακούσεις ΔΕΝ είναι η δικιά μου, αλλά του γαμπρού της ξαδέρφης. Εγώ είμαι αυτός που παρηγορεί τη mother όταν αυτή αναφωνεί: «Αμάν! Άμα έρθει από δω (η φωτιά)?» λέγοντάς της βαριεστημένα «άμα έρθει από δω θα φύγουμε ρε μαα». There goes your dream writer.

Υ.Γ.2  Χθες μου ήρθε να κάνω μια διαδικτυακή έρευνα αγοράς για το πόσο κοστίζει να αγοράσεις ένα χρυσόψαρο. Δεν έβρισκα πουθενά να λένε τιμές για ένα απλό χρυσόψαρο κι έτσι αποφάσισα να γράψω εγώ αυτή την πληροφορία και να συνεισφέρω έτσι εγώ ο ίδιος ανώνυμα στο database των διαδικτυακών πληροφοριών που αφορούν τα χρυσόψαρα. Αν θες να δεις τη συνεισφορά μου στη γνώση γράψε στο google «ποσο κοστιζει ενα χρυσοψαρο» και κάνε κλικ στη δεύτερη επιλογή (μπορεί και στην πρώτη). Αν δεν το βρίσκεις μπορείς να κάνεις κλικ ΕΔΩ.

Ποτέ μην εμπιστεύεσαι όλα όσα διαβάζεις στο ίντερνετ!

Τελικά το χρυσόψαρο το αγόρασα. (φωτό τραβηγμένη από τη μαγική swiftοκάμερα)

 Το ψαράκι προοριζόταν για δώρο αλλά το συμπάθησα και θα το κρατήσω!