ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ 2011 - Απάντηση στο θέμα της έκθεσης

"Ως ομιλητής σε ημερίδα που οργανώνει το σχολείο σου με θέμα τη χρήση του διαδικτύου, να αναπτύξεις τις απόψεις σου σχετικά με τις υπηρεσίες που προσφέρει το διαδίκτυο στη διάδοση της γνώσης, καθώς και τους τρόπους με τους οποίους μπορεί αυτό να αξιοποιηθεί δημιουργικά στο πλαίσιο του σχολείου."

*ανεβαίνω στο μικρόφωνο*

Φου φου ένα δύο, ένα δύο, ακούγομαι? (υποτίθεται ότι είμαι ομιλητής, όταν μπαίνεις στο ρόλο πρέπει να προσέχεις κάθε λεπτομέρεια)

Καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους παρευρίσκονται σήμερα στην ημερίδα που διοργανώνει το σχολείο μας. Είναι ιστορική μέρα η σημερινή μιας και είναι η πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά που διοργανώνεται ημερίδα σε δημόσιο σχολείο. Δε μπορώ να σκεφτώ άλλο δημόσιο σχολείο που να έχει κάνει ημερίδα για το οτιδήποτε. Εκτός κι αν θεωρούνται ημερίδες οι χοροεσπερίδες, οι πενταήμερες και οι καταλήψεις. Τότε έχουμε κάνει πολλές.

Υποθέτω ότι στα μάτια των μεγάλων οι νέοι φαντάζουν μόνο σαν παράξενα κουρέματα πάνω από ακόμα πιο παράξενα ρούχα, με σκουλαρίκι στο ένα αυτί και κινητό στο άλλο, που χαϊδεύουν συνεχώς ένα πληκτρολόγιο κοιτώντας υπνωτισμένα μια οθόνη. Η εικόνα που έχει ένας μέσος άνθρωπος για τους νέους είναι ότι όλη μέρα την περνάνε στο Facebook, έχουν το attention span ενός χρυσόψαρου, δεν ψηφίζουν, προτιμούν να παίζουν video games αντί να διαβάζουν βιβλία, η γνώση τους περιορίζεται στην κατάταξη της αγωνιστικής του ποδοσφαίρου κι η εμπειρία τους από τη ζωή μετριέται σε level στο WOW.

«Η νεολαία έχει χαλάσει», «εμείς στην ηλικία τους δε φερόμασταν έτσι», «οι νέοι είναι κακομαθημένοι», «δεν ενδιαφέρονται για τίποτα» είναι μερικά μόνο από τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγουν όσοι συγκρίνουν τη  συμπεριφορά των νέων με τα δικά τους εφηβικά χρόνια. Μάλλον όλοι οι μεγάλοι πέρασαν τη δική τους παιδική τους ηλικία αριστεύοντας στο σχολείο, στον ελεύθερο χρόνο τους διάβαζαν τη βιβλιογραφία του Ντοστογιέφσκι, έσωζαν χελώνες καρέτα-καρέτα κι άκουγαν Μότσαρτ, ώστε να μη μπορεί κανένας νέος να συγκριθεί μαζί τους.

Οπότε τώρα σε μια εποχή που έξω ο κόσμος καίγεται και καταρρέει, ο νέος καλείται να μιλήσει σε μια υποθετική ημερίδα, από ένα υποθετικό μικρόφωνο, για το ίντερνετ. Ας μιλήσουμε για το ίντερνετ λοιπόν.

Κατηγορούν τους νέους ότι είναι όλη μέρα μπροστά από έναν υπολογιστή μιλώντας στο Facebook ή παίζοντας παιχνίδια. Τα παιδιά είναι όντα κοινωνικά. Θέλουν να επικοινωνούν, να μιλάνε με τους φίλους τους. Όταν οι γειτονιές έχουν γίνει επικίνδυνες, όταν φοβάσαι να κυκλοφορήσεις μετά τη δύση του ηλίου, όταν δεν τολμάς να περπατήσεις μέχρι το πάρκο γιατί πιθανότατα θα γυρίσεις σπίτι χωρίς κινητό ή πορτοφόλι, τότε είναι λογικό ο νέος να κλειστεί μέσα και όσο ο γονιός ψυχοπλακώνεται από τις ειδήσεις, το παιδί να πλακωθεί στα poke συνομιλώντας με τους φίλους του στο chatroom.

Τα παιδιά θέλουν να παίζουν. Όταν έχεις εξαφανίσει τις αλάνες, όταν άλλες παιδικές χαρές είναι εγκαταλελειμμένες και σκουριασμένες τόσο ώστε να στέλνεις το παιδί στις κούνιες και μετά να χρειάζεται αντιτετανικό ορό ή θεραπεία για ηπατίτιδα από τη σύριγγα που πάτησε, τότε ο νέος θα κάτσει μέσα και θα παίξει από την ασφάλεια του σπιτιού του. Εσείς παίζατε ποδόσφαιρο στις αλάνες, εμείς παίζουμε μέσω της οθόνης.

Οι νέοι έχουν κατηγορηθεί ότι είναι επαναστάτες του καναπέ γιατί επαναπαύονται στο να κάνουν μόνο join ανά χιλιάδες σε σελίδες διαμαρτυρίας στο facebook. Γιατί αυτό να είναι χειρότερο από τις απλές δηλώσεις που κάνετε εσείς ότι «εκφράζετε την αγανάκτησή σας και καταδικάζετε τα γεγονότα»?

Θέλετε να μάθετε τις υπηρεσίες που προσφέρει το διαδίκτυο στη διάδοση της γνώσης? Μας βοηθά να μην εξαρτώμαστε για την ενημέρωσή μας από τους πουλημένους δημοσιογράφους-φερέφωνα, που γράφουν τα πληρωμένα άρθρα τους στις ξεπουλημένες φυλλάδες ή παπαγαλίζουν τα τρομολαγνικά σενάρια στα τηλεοπτικά παράθυρα. Αντί να βλέπουμε μόνο καμένα περίπτερα κι αναποδογυρισμένους κάδους με υπόκρουση το κυβερνητικο-οπαδικό σπικάζ της Όλγας Τρέμη, βάζουμε στο repeat το βίντεο στο youtube με το μπάτσο που βαράει το φοιτητή. Το διαδίκτυο βοηθά να κλικάρεις σε ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, να ενώσεις τη φωνή σου με του Πορτογάλου, του Αργεντίνου ή του Άραβα, να ξεδώσεις γράφοντας σε ένα blog, σε ένα twitter. Τρέμω από φόβο αν η μοναδική πηγή πληροφόρησής μας ήταν η Όλγα Τρέμη. (see what I did there?)

Θέλετε να αξιοποιηθεί δημιουργικά το ίντερνετ στο πλαίσιο του σχολείου? Τότε μην κάνετε υποχρεωτικά τα Θρησκευτικά και προαιρετική την Πληροφορική!

Ενθαρρύνετε τη χρήση του ίντερνετ και την έκφραση απόψεων μέσα από αυτό και μην το δαιμονοποιείτε επειδή απλά και μόνο δε μπορείτε να το ελέγξετε και να το λογοκρίνετε.

Ξανανοίξτε τα σχολεία που κλείσατε.

Βάλτε free wi-fi στα σχολεία και στις πλατείες.

Χρησιμοποιήστε το μισθό των βουλευτών για να πάρετε υπολογιστές στους μαθητές.

Εσείς φέρατε τα παιδιά σε αυτή την κοινωνία. Κι αν αυτά επιλέγουν να κάνουν zone out κλείνοντας τα αυτιά τους με ακουστικά, απασχολώντας τα μάτια τους χαζεύοντας σε οθόνες και τα χέρια τους χτυπώντας πληκτρολόγια, τότε σημαίνει ότι κάτι κάνατε στραβά. Μπορεί το ίντερνετ να είναι χρήσιμο εργαλείο για τη διάδοση της γνώσης και της ενημέρωσης, αλλά σε αυτή την ανυπόφορη χώρα αυτούς τους δύσκολους καιρούς, το ίντερνετ έχει γίνει αποκούμπι και παρηγοριά για να ξεχαστεί το μυαλό και να εκτονώνεται το πνεύμα.

Σήμερα μιλάμε και σκεφτόμαστε για το ίντερνετ, το «ασφαλές» θέμα που διάλεξαν οι σοφοί του υπουργείου παιδείας για να μη βρει αφορμή κάποιος νέος να θίξει στο γραπτό του αυτό το μπάχαλο που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι κοινωνία. Κάποιο θέμα έπρεπε να βρεθεί… όπως κι από κάπου πρέπει να ξεκινήσει μια επανάσταση. Ας ξεκινήσει από το ίντερνετ.

*κατεβαίνω από το μικρόφωνο*

*βαριεστημένα τυπικά χειροκροτήματα*