3 σε 1

1. Βραδιά ποίησης.

Προχθες το απόγευμα συνόδευσα τον swift σε μια εκδήλωση όπου θα βραβεύονταν τα 6 καλύτερα κείμενα ενός ηλεκτρονικού διαγωνισμού διηγήματος το οποίο διοργάνωνε η ιστοσελίδα artmag.gr  για να «προωθήσει τη γραφή και να δώσει το κίνητρο στους ανθρώπους να γράψουν», όπως δήλωσαν. Δηλαδή για να διαφημιστεί το site.

Φτάσαμε κατά τις 6 παρέα με άλλους 2 γνωστούς σε έναν πολυχώρο στον Πειραιά, πρώην συνοικιακό κινηματογράφο που θύμιζε μικρή αίθουσα εκδηλώσεων βιβλιοπωλείου. Όταν αρχίσαμε να παραγγέλνουμε τους Νες και τις ζεστές σοκολάτες μας, ακούσαμε με έκπληξη από τη σερβιτόρα ότι δε σερβίρουν καφέδες παρά μόνο ποτά ή πορτοκαλάδα. Δηλαδή σε μια αίθουσα με αέρα βιβλιοπωλείου στις 6 το απόγευμα έπρεπε ντε και σώνει να κατεβάσεις ξύδια ή να πιείς ξινισμένη πορτοκαλάδα στυμμένη από το πρωί.

Επειδή κάθε φορά που παραγγέλνω πορτοκαλάδα μετανιώνω τα 3 μίνιμουμ ευρώ που μου τη χρεώνουν γιατί σκέφτομαι πόσα κιλά πορτοκάλια θα αγόραζα με 3 ευρώ, αποφασίσαμε να παραγγείλουμε μπυρόνια. Τα οποία μας χρεώθηκαν 7 ευρώ το ένα.. ούτε στο Balux να είχαμε βγει για ποτό.

Η εκδήλωση άνοιξε με μια τριμελή μπάντα η οποία έπαιζε ορχηστρικά theme songs από ταινίες μεταξύ των οποίων το χιλιοπαιγμένο Requiem for a dream αλλά και το theme του Εξορκιστή (κατά τη διάρκεια του οποίου φωνάζαμε hell yeahs και κάναμε devil horns με τα δάχτυλα). Όταν τελείωσαν και μετά από ένα σύντομο χαιρετισμό της επιτροπής από την οποία το πιο γνωστό όνομα σε μένα ήταν ο Μάνος Κοντολέων ξεκίνησε η ανακοίνωση των νικητών.

Ο swift παρότι είναι ρεαλιστής, σεμνός και μερικές φορές αρκετά ηττοπαθής είχε φορέσει το καλό του παντελόνι, είχε φρεσκοξυριστεί και ενώ γνώριζε πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσει ένα διήγημα ανάμεσα σε 269 άλλες συμμετοχές, είμαι σίγουρος πως στο βάθος του μυαλού του είχε μια αμυδρή ελπίδα ότι μπορεί να άκουγε το όνομά του. Όπως άλλωστε θα ελπίζαμε όλοι στη θέση του.

Τη διαγωνιζόμενη ιστορία του swift την είχα διαβάσει και παρόλο ότι μου άρεσε πολύ δεν πίστευα ότι θα κατέληγε ανάμεσα στις νικητήριες. Όχι γιατί ο swift δεν είναι γεννημένος λογοτέχνης (για λογοτέχνης μπορεί, για φωτογράφος σίγουρα) αλλά γιατί σε κάτι τέτοιους διαγωνισμούς από έντυπα ηλεκτρονικά ή μη, που αυτοπροσδιορίζονται ως οάσεις κουλτούρας ή δίαυλοι προώθησης της τέχνης, πιστεύω ότι βραβεύονται οι κραυγαλέα λογοτεχνικές ιστορίες. Ιστορίες γεμάτες από λογοτεχνικά τρικ εντυπωσιασμού, πομπώδεις δύσκολες λέξεις, δυσνόητα νοήματα, ιστορίες που κάνουν ΜΠΑΜ ότι τις έχει γράψει λογοτέχνης, λεξιπλάστης, ψαγμένος κουλτουριάρης τύπος.

Κάτι σαν τα βραβεία Όσκαρ. Στα οποία θα έπρεπε να αντικαταστήσουν τη λέξη «Καλύτερο» με «Περισσότερο», για παράδειγμα αντί για «Καλύτερο Μοντάζ» θα έπρεπε να λένε «Περισσότερο Μοντάζ» μιας και βραβεύουν ταινίες όπου το μοντάζ είναι κραυγαλέο, ώστε άτομα που δεν έχουν ιδέα από μοντάζ να το αντιλαμβάνονται ή το «Καλύτερα Εφέ» θα έπρεπε να μετονομαστεί σε «Περισσότερα Εφέ» μιας κι εκεί ακολουθούν την ίδια λογική βραβεύουν τα εφέ που βγάζουν μάτι κι όχι αυτά που ξέρω γω είναι λιγοστά αλλά πετυχημένα κι εξυπηρετούν απλά τους σκοπούς του σεναρίου και του σκηνοθέτη και δεν έχουν σκοπό μόνο να εντυπωσιάσουν το θεατή.

Αυτή την άποψη είχα και με αυτή τη διάθεση πήγα. Επαληθεύτηκε άραγε η προκατάληψή μου? Μα φυσικά!

Με το που ανακοινώθηκε το πρώτο όνομα και ανέβηκε ο πρώτος από τους έξι νικητές διαπιστώσαμε ότι οι νικητές πρέπει να είχαν ειδοποιηθεί για τη βράβευσή τους μιας και το άτομο που ανέβηκε έσκασε πάνω στη σκηνή με σούπερ κοστουμιά που και στα Όσκαρ να το φόραγε θα τραβούσε τα βλέμματα. Ένας άλλος  τυπάκος ανέβηκε να παραλάβει το βραβείο (ήμασταν σε ένα χώρο με το καλοριφέρ στο φουλ) φορώντας καπαρντίνα και το «Κασκόλ του καλλιτέχνη», αυτό το κασκολάκι που πολλοί συγγραφείς ή καλλιτέχνες έχουν πεταμένο δήθεν ανέμελα στους ώμους τους. Σου μιλώ ειλικρινά, μέτρησα γύρω στα 12 άτομα εκεί μέσα που φορούσαν το «Κασκόλ του καλλιτέχνη» μεταξύ των οποίων και ο Μάνος Κοντολέων. Μου θύμισαν τον Καλιβάτση στους ΑΜΑΝ όταν έκανε το ζωγράφο Μαέβιο Παχατουρίδη.

Τις 3 πρώτες ιστορίες θα τις διάβαζαν κάποιοι ηθοποιοί. Οι πομπώδεις τίτλοι των ιστοριών, όπως «Τανγκό Νοκτούρνο» ή «Σικ Τράνζιτ» με προετοίμαζαν ότι αυτό που θα άκουγα θα ήταν τελείως έξω από το γούστο μου. Ακόμα κι ο ηθοποιός που ανέβηκε να διαβάσει το ένα κείμενο φορούσε το «Κασκόλ του καλλιτέχνη». Ακούγοντας τις ιστορίες άρχισα να νιώθω περήφανος που ο φίλος μου δεν ήταν ανάμεσα στους νικητές. Χρησιμοποιούσαν όλοι πομπώδεις εκφράσεις του στυλ «Ο μενεξεδένιος κήπος μου» ή «όταν πεισμώνω ιδρώνουν οι μασχάλες μου» (ορκίζομαι ότι το τελευταίο το ακούσαμε όλοι με τα αυτιά μας –έχω μάρτυρες ότι ειπώθηκε) ενώ διαπίστωσα ότι οι νικητήριες ιστορίες πέραν από την τέλεια χρήση της ελληνικής γλώσσας και του συντακτικού και της μεγάλης φαντασίας στη χρήση των λέξεων, δεν είχαν τίποτα να πούνε (με εξαίρεση ίσως την ιστορία Η Τρύπα-που ανέφερε μια εκτός ελληνικής πραγματικότητας ιστορία από τον στρατό).

Ο γραπτός λόγος δεν είναι έργο τέχνης. Δε γράφεις ένα κείμενο όπως ζωγραφίζεις έναν ωραίο πίνακα απλά για να διακοσμεί το δωμάτιό σου. Γράφεις ένα κείμενο επειδή θέλεις κάτι να πεις. Αλλιώς άνοιξε το λεξικό, διάλεξε καμιά εικοσαριά δύσκολες, πολυσύλλαβες λέξεις, ένωσέ τις σε μερικές προτάσεις και καθάρισες.

Ένα κείμενο, ένα έργο τέχνης, ένα τραγούδι αποκτά αξία όταν μιλάει στην καρδιά σου, όταν ταυτίζεσαι με αυτό, όταν νιώθεις μια ένωση με το μυαλό του δημιουργού. Τότε μιλάμε για έργο τέχνης, η τέχνη είναι τόσο υποκειμενική όσο κι ο έρωτας. Και σε αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει ποιότητα. Άλλος μπορεί να ανατριχιάζει με τον Μπετόβεν, άλλος με τον Πλούταρχο, στην ίδια κατηγορία τους βάζω γιατί το ίδιο αίσθημα βιώνουν και οι δύο ακροατές. Θεωρώ όμως υποκριτές όσους προσποιούνται ότι ανατριχιάζουν ή συγκινούνται από πράγματα ανούσια και ανυπόστατα μόνο και μόνο επειδή έχουν βαφτιστεί τέχνη και εξαπατούν και τους εαυτούς τους θέλοντας να υποκριθούν τους ψαγμένους και τους εναλλακτικούς.

Η Μόνα Λίσα για παράδειγμα, μπορεί να είναι από τα πιο γνωστά πολυσυζητημένα έργα και να έχει ανεκτίμητη αξία σαν έργο τέχνης, αλλά σαν πίνακας ζωγραφικής εμένα δε μου λέει τίποτα. Είναι το πορτραίτο μιας άσχημης γυναίκας. Ε και? Δε θα πλήρωνα ούτε 5 ευρώ για να το κρεμάσω στο δωμάτιό μου.

Το κείμενο του swift μπορεί να μην είχε λογοτεχνικά διαμάντια, φανφάρες ή πολύπλοκες εκφράσεις ήταν όμως ειλικρινές, είχε κάτι να πει και μίλησε τουλάχιστον σε μια καρδιά. Τη δικιά μου. Οπότε εγώ του απονέμω το πρώτο βραβείο!

Η εκδήλωση έκλεισε με την ερώτηση από την επιτροπή προς τους νικητές για το πώς τους ήρθε να γράψουν, από πού εμπνέονται και τέτοια. Δε θα σου πω τι απάντησαν απλά το αναφέρω για να το χρησιμοποιήσω σαν πάσα για να περιαυτολογήσω και να σου πω ότι τα τελευταία χρόνια που γράφω τα παραληρήματα μου στο blog, μου έχουν ζητήσει κατά καιρούς συμβουλές για το πώς να δημιουργήσουν ένα blog και πώς να ξεκινήσουν να γράφουν και άλλα τέτοια, γιατί προφανώς πιστεύουν ότι αν ένα προβληματικό, ανώριμο κι αναβλητικό άτομο σαν εμένα καταφέρνει και γράφει σχετικά αναγνώσιμα και υποτυπωδώς ενδιαφέροντα κείμενα που αρέσουν σε λίγους εξίσου προβληματικούς αναγνώστες, τότε μπορεί να γράψει ο καθένας.

Συνήθως δεν απαντώ. Αφενός γιατί δεν υπάρχει καμιά συμβουλή που μπορώ να δώσω, εκτός από κάτι του στυλ «συνέχισε να γράφεις και ίσως κάποιος καμένος ενδιαφερθεί για τη μίζερη ύπαρξή σου» ή «σχολίαζε άλλα blogs μπας και σε μάθουν» κι αφετέρου γιατί υποψιάζομαι ότι ψάχνουν περισσότερο για ενθάρρυνση και επιβεβαίωση παρά για πρακτικές συμβουλές.

Ενθάρρυνση δεν έχω διάθεση να δώσω σε κανέναν, τι είμαι τσιρλίντερ? Εξάλλου κι εγώ είναι φορές που μπαίνω σε μια νιρβάνα και πληκτρολογώ λέξεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα όντας τόσο συνεπαρμένος που ξεχνάω να αναπνεύσω (όπως σε αυτό το ποστ το οποίο όπως ίσως μάντεψες από τον τίτλο θα έχει 3 ποστ σε 1) ενώ άλλες φορές που έχω πολλά πράγματα να πω δε μου βγαίνει να γράψω τίποτα, μου κατεβαίνει μία πρόταση στο δεκάλεπτο λες και παίζω Scrabble και μου έχουν τύχει όλα τα αταίριαστα γράμματα και πρέπει με αυτά να σχηματίσω λέξη. Αν θες τη γνώμη μου, καλύτερα να μη δοκιμάσεις να γράψεις τίποτα. Τι θα γίνει αν καταλήξεις να γράψεις ένα εκπληκτικό αριστούργημα που θα μείνει στην ιστορία κι από το οποίο θα επωφεληθεί όλη η ανθρωπότητα? Γιατί να πάρεις εσύ όλη τη δόξα? Είναι εγωιστικό και μόνο που το σκέφτηκες.

Το μόνο που έχω να πω για τη δημιουργική συγγραφή είναι το εξής: προσπάθησε να βρίσκεσαι αλλού όταν γράφεις. Όταν προσπαθείς να γράψεις συνειδητά οι λέξεις δε βγαίνουν. Αν θες να γράψεις κάτι όμορφο πρέπει το 95% του εγκεφάλου σου να τηλεμεταφερθεί κάπου αλλού, και να μείνει μπροστά στη λευκή κόλλα χαρτί μόνο το υπόλοιπο 5%, αυτό το παιχνιδιάρικο, αυτοεξομοληγητικό, κάφρικο, ξεδιάντροπο κομμάτι του μυαλού σου. Οι λέξεις λοιπόν είναι σαν τις κατσαρίδες, μόνο όταν κλείνουν τα φώτα νιώθουν ελεύθερες να σουλατσάρουν στο πάτωμα της κουζίνας του μυαλού. (Πώς σου φαίνεται αυτό για λογοτεχνική φανφάρα, ε?)

Πάντως αν σκέφτεσαι κι εσύ να ξεκινήσεις το γράψιμο έχεις δύο επιλογές: α. να βγεις να ζήσεις ενδιαφέροντα πράγματα και μετά να έρθεις να τα γράψεις με όλες τις πικάντικες λεπτομέρειές τους ή β. να μη στεριώνεις σε κανένα απολύτως χόμπι/παρέα/σχέση και να βρεις εδώ το βήμα να πεις τις σκέψεις σου σε κάποιον χωρίς να φοβάσαι μην αρχίσει να βγάζει τα νύχια του από τη βαρεμάρα ή να τρώει τα άκρα του μέχρι να σταματήσεις.

Σε περίπτωση που κάποιος από τους παρευρισκόμενους της προχθεσινής εκδήλωσης διαβάσει αυτό το κείμενο θέλω να πω ότι ο phantom ήταν ένας από τα 4 άτεχνα πιθήκια που έπιναν μπύρα και κρυφογελούσαν όλη την ώρα με κάθε τύπο που έσκαγε στη σκηνή με το «Κασκόλ του καλλιτέχνη» ή σε κάθε στιγμή που ακουγόταν μια ανούσια τραβηγμένη λογοτεχνική έκφραση, αγνοώντας μερικά αποδοκιμαστικά τσκ τσκ τσκ από τριγύρω, ενώ βγαίνοντας συνεχίσαμε στο ίδιο ανώριμο στυλάκι λέγοντας εξυπνάδες του στυλ «μην με κάνετε να πεισμώσω και ιδρώσουν οι μασχάλες μου».

Να τη χαίρεστε την τέχνη σας.

Για να πάρεις μια ιδέα για τη σχέση μου με την τέχνη, τους τοίχους του δωματίου μου κοσμούν αυτά:

Το είχα πάρει από έναν πλανόδιο πριν κάτι χρόνια, η αξία του ήταν γύρω στα 20 ευρώ κι είναι ίσως ο πιο αγαπημένος μου πίνακας.

Κι αυτό

που μου το έχει ζωγραφίσει ένα χέρι που αγαπώ.

2. Οι φορές που μου μίλησε η μοίρα.

Θρησκεία, ζώδια, χαρτομαντεία, καφετζούδες, Τειρεσίας, Πητ Παπαδάκος, Νίκος Χορταρέας. Από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα οι άνθρωποι ένιωθαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν με κάποια ανώτερη δύναμη, με το υπερπέραν, με το Θεό και να αντλήσουν συμβουλές ή σημάδια για τη ζωή τους, το μέλλον τους και τη μοίρα τους. Σημάδια και οιωνοί όπως μια έκλειψη, ένας θάνατος ή μια κακοκαιρία λογαριάζονταν σαν σπουδαία από μεγάλους στρατηλάτες και αυτά μπορούσαν να καθορίσουν την πορεία, την έναρξη ή την έκβαση ολόκληρων εκστρατειών. Από το Μέγα Αλέξανδρο και τις μαντείες με εντόσθια ζώων, μέχρι τον προπονητή Γιάννη Ιωαννίδη και τις προλήψεις του ή το Μάικλ Τζόρνταν και το τυχερό του σώβρακο, όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή της ζωής τους έχουν βαφτίσει ένα φαινομενικά τυχαίο γεγονός ως σημάδι από τη μοίρα και έπραξαν ανάλογα.

Παρόμοια αλισβερίσια με τη μοίρα και τα σημάδια της είχα κι εγώ πολύ πρόσφατα. Δώσε βάση. Μου έχουν πάρει δώρο αυτή την όμορφη κούπα

και ψάχνω αφορμές να τη χρησιμοποιώ συχνά. Επειδή δε μπορώ να πίνω συνέχεια ζεστές σοκολάτες χωρίς να έχω το άγχος μη καταλήξω με σάκχαρο στα ύψη και κοιλιά στο πάτωμα ή καφέδες που με κάνουν να έχω μάτι γαρίδα όλο το βράδυ από την υπερένταση και νεύρα τσαντάλια, αποφάσισα να γεμίζω την κούπα μου με κάτι υγιεινό. Τσάγια.

Έτσι εφοδιάστηκα με φακελάκια από πράσινο τσάι, φασκόμηλο, ευκάλυπτο, χαμομήλι και λουίζα και μάλιστα δεν προτίμησα τα ξενόφερτα Lipton αλλά μια ελληνική εταιρία τη FINO (είπαμε στηρίζουμε την ελληνική βιομηχανία, αγοράζουμε προϊόντα με barcode που ξεκινά από 520) η οποία έχει κάνει την εξής πανέξυπνη πατέντα.

Καθώς βουτάς το φακελάκι μες στο ποτήρι, προεξέχει μια κλωστή με ένα χαρτάκι έξω από το ποτήρι. Το χαρτάκι αυτό που προεξέχει γράφει κι από μια «σοφία» του στυλ: «Ο πιο σοφός είναι αυτός που μιλάει λιγότερο» κι άλλα τέτοια παρόμοια. Έτσι πίνεις το τσαγάκι σου και φιλοσοφείς ταυτόχρονα.

Τώρα θα αναρωτιέσαι πού κολλάνε τα τσάγια με τα σημάδια της μοίρας? Και πώς γίνεται να ιδρώνουν οι μασχάλες όταν κάποιος πεισμώνει?

Μη φοβού αναγνώστη, στον κυκεώνα της καθημερινότητάς μου όλα συνδέονται (εκτός ίσως από αυτό με τις μασχάλες και το πείσμα).

Κάποιες μέρες που είχα περάσει μερικές συναισθηματικές στεναχώριες,  εκεί που έφτιαχνα τσαγάκια να ζεστάνω την παγωμένη μου καρδιά η σοφία του τσαγιού ερχόταν να με στηρίξει λέγοντας: «Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» ή ξέρω γω «Δεν υπάρχουν δύσκολες καταστάσεις, εμείς οι άνθρωποι τα κάνουμε δύσκολα». Μια μέρα που είχα πελαγώσει με τα χρωστούμενα της σχολής και είχα απηυδήσει ήρθε το τσάι να μου πει «Αισιόδοξος είναι ο άνθρωπος που βλέπει φως εκεί που δεν υπάρχει». Ένα απόγευμα που είχα μελαγχολήσει με την οικονομική κρίση μπροστά από ένα δελτίο ειδήσεων το φασκόμηλο μου έγραψε: «Πλούσιος είναι αυτός που έχει λίγες ανάγκες». Ειλικρινά υπήρχαν φορές που άνοιγα το φακελάκι και περίμενα να δω να γράφει: «Πρόσεχε Βασίλη, αν θες να δεις προκοπή στρώσε τον κώλο σου να διαβάσεις και σταμάτα να φέρεσαι σαν ανώριμο καθίκι στη σχέση σου».

Τι τους θέλεις τους φίλους? Τι να την κάνεις τη γλυκιά κουβέντα, τον ώμο να κλάψεις ή το ενθαρρυντικό χτύπημα στην πλάτη? Έχεις τα σοφά τσάγια να σε στηρίζουν σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής σου. Δοκίμασέ το κι εσύ. FINO.

Η συνομιλία μου όμως με τη μοίρα δεν τελειώνει στα τσάγια, αλλά έχει συμβεί και κάτι άλλο ακόμα πιο συγκλονιστικό. Πριν καιρό είχαμε βγει βόλτα με το κορίτσι στα Public της Γλυφάδας. Πρώτα παίξαμε ένα από αυτά τα τζάμπα παιχνίδια στο Playstation που έχουν για επίδειξη σε αυτά τα καταστήματα όπου την κέρδισα με άνεση -έχει πλάκα όταν αγόρια παίζουν βιντεοπαιχνίδια με τις κοπέλες τους, γιατί σχεδόν όλα τα αγόρια σε αντίθεση με τις εκλεπτυσμένες κοπέλες μας έχουμε κάψει αρκετές ώρες μπροστά από ένα βιντεοπαιχνίδι έτσι όταν μια κοπέλα προσπαθεί να πατήσει ένα κουμπί ή να καταλάβει τι είναι όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα σχεδιάκια στην οθόνη, εμείς τα αγόρια σε ταχύτητα nanosecond έχουμε πατήσει ό,τι κουμπί χρειάζεται, έχουμε περάσει level κάνοντας expert score κι έχουμε κάνει και το χορό της νίκης φωνάζοντας «In your face!» ή «Epic Fail!» ή «I own you!»-.

Μετά προχωρήσαμε στον όροφο με τα σιντί όπου το παιχνιδιάρικο κορίτσι είχε την εξής φαεινή ιδέα. Θα κλείναμε τα μάτια θα τριγυρνούσαμε στον όροφο, θα διαλέγαμε στην τύχη ένα σιντί, θα βάζαμε στην τύχη το δάχτυλό μας στην πίσω επιφάνεια του σιντί και ο τίτλος του τραγουδιού στον οποίο θα έπεφτε το δάχτυλο θα ήταν κάτι σαν αφιέρωση για τον άλλον.

Πρώτη ξεκίνησε το κορίτσι. Έκλεισε τα μάτια, πήγε σε ένα πάγκο, άρπαξε ένα σιντί, τοποθέτησε το δάχτυλό της στην πίσω επιφάνεια της συσκευασίας και ο τίτλος στον οποίο έπεσε το δάχτυλο της και τον οποίο σύμφωνα με το παιχνίδι μού αφιέρωνε ήταν το: «Feeling gravity».

«Τι θέλεις να πεις, ότι έχω παχύνει?» της λέω. «Διάλεξε άλλο, θα παίξουμε το παιχνίδι στα τρία, τρεις αφιερώσεις εσύ, τρεις εγώ.»

Το κορίτσι συμφώνησε, έκλεισε τα μάτια, ψάρεψε ένα άλλο σιντί, τοποθέτησε άγαρμπα το δάχτυλό της στο πίσω μέρος και ο τίτλος στον οποίο πέσαμε ήταν: «Let’s be friends»!!!

Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο κορίτσι το πολιορκούσα αρκετό καιρό μέχρι να ενδώσει αλλά πλέον πίστευα ότι τα είχα καταφέρει όμως η μοίρα άλλα μου αποκάλυπτε!

Ήμουν περίεργος τι θα έβγαινε η τρίτη επιλογή. Το κορίτσι ακολούθησε την ίδια διαδικασία… και ποιος λες να ήταν ο τίτλος που βγήκε?

«I’m trying very hard to be here»!!!!!

Είχε φτάσει η δική μου σειρά να διαλέξω 3 τυχαία σιντί και να της αφιερώσω τους τίτλους. Κλείνω τα μάτια, πάω σε ένα πάγκο, αναμοχλεύω λίγο τα σιντί, τραβάω ένα, τοποθετώ το δάχτυλό μου στην πίσω επιφάνεια με τους τίτλους των τραγουδιών και ο τίτλος που έτυχε ήταν το: «Now and always».

Τώρα και πάντα, ευτυχώς μου έτυχε κάτι γλυκό. Έτσι είναι ο phantom, ζουζουνιάρης. Έκλεισα τα μάτια, ακολούθησα πάλι τη διαδικασία και βρέθηκα με τον εξής δεύτερο τίτλο-αφιέρωση: «Θέλω να πάρω τα βουνά»!!! από ένα σιντί με κάτι δημοτικά τραγούδια.

Προχώρησα γρήγορα γρήγορα στον τρίτο τίτλο πριν προλάβει να σχολιάσει το κορίτσι το «θέλω να πάρω τα βουνά» και βρέθηκα με το «against all odds», κάτι αθεράπευτα ρομαντικό που μπορεί να δηλώνει πως όσες δυσκολίες κι αναποδιές κι αν εμφανιστούν εμείς όλα θα τα ξεπεράσουμε.

Ικανοποιημένος με δύο από τις τρεις τυχαίες επιλογές μου και απογοητευμένος με όλες τις τυχαίες επιλογές του κοριτσιού, το κορίτσι πρότεινε το εξής. Να διαλέξουμε έναν τίτλο μαζί. Εγώ θα διάλεγα στα τυφλά το σιντί κι αυτή θα διάλεγε στα τυφλά τον τίτλο. Κι αυτό που θα προέκυπτε θα ήταν ένα μήνυμα-αφιέρωση για τη σχέση μας.

Ε, τι λες να βγήκε? Το τράβηξα φωτογραφία για να το έχω σαν απόδειξη, είναι ο τίτλος του τραγουδιού 9.

«Fools»!!!!!

3. Επίσκεψη στο πρώτο νεκροταφείο.

Σαν φάντασμα που σέβομαι που τον εαυτό μου, μου αρέσει να επισκέπτομαι νεκροταφεία. Δεν είμαι emo, ούτε χρειάζεται να κάνεις περίεργες συνδέσεις με το επάγγελμα που σπουδάζω (πχ. άσχετος γιατρός που θα τους στείλει όλους στα θυμαράκια). Το πρώτο νεκροταφείο έχει μουσειακό ενδιαφέρον και είναι καλή ιδέα αν είσαι Αθηναίος να βγεις εκεί για περπάτημα μια μέρα που δε θα έχεις κάτι ιδιαίτερο να κάνεις και δε θα σου περισσεύουν λεφτά για ξόδεμα.

Δεν πιστεύω να το θεωρείς μακάβριο θέμα και να αρχίζεις να φιλάς τον κόρφο σου ή να ετοιμάζεσαι να πατήσεις το Χ στο κόκκινο πλαίσιο πάνω δεξιά. Έφτασες μέχρι εδώ και θα λακίσεις τώρα? Αν είσαι αγόρι θυμήσου ότι έχεις μπαλάκια και συνέχισε να σέρνεις τη σελίδα προς τα κάτω. Αν είσαι κορίτσι θυμήσου ότι στάνταρ κάποιο σετ μπαλάκια θα σε γουστάρει και θα σέρνεται πίσω από τις φούστες σου οπότε κατέβαινε κι εσύ να δεις μερικά υπέροχα αγάλματα ή παράξενους τάφους.

Τα παρακάτω δύο τεράστια αγάλματα κοσμούν την κεντρική πλατεία μπροστά στην είσοδο.

Το πρώτο ήταν ένας άγγελος, το δεύτερο ένας άγγελος που κρατά ένα παιδάκι.

Εδώ είναι ένα τρέντι άγαλμα που μου έκανε εντύπωση με τυπάκο που φοράει ατσαλάκωτο παντελόνι και χαλαρά δεμένο μπλουζάκι στους ώμους.

Style is everything.

Εδώ ένας τάφος-ζούγκλα!

Ο σεμνός διακριτικός τάφος της Καρέζη.

Η πιο έξυπνη ταφόπλακα: «Ενθάδε κείται όνειρον με φαντασίας σάρκα».

Εδώ δύο μαύρες γάτες που μας παραμόνευαν.

Το συγκεκριμένο μνήμα με συγκίνησε περισσότερο απ’όλα (κι όχι επειδή πρόκειται για βάζελο). Απομάκρυνε κάθε διάθεση καφρίλας γιατί πρόκειται για μνήμα μικρού παιδιού και παρατήρησε το.

Έχουν τοποθετήσει διάφορα αναμνηστικά του Παναθηναϊκού, κουκλάκι με τον αγαπημένο του ήρωα τον Σπάιντερμαν, ένα πρόσφατο φύλλο της Πράσινης και ένα σιντί από τον αγαπημένο του τραγουδιστή τον Χατζηγιάννη. Τα αγαπημένα πραγματάκια του μικρού. Όταν κάποιος φεύγει, εκτός από τις γλυκές αναμνήσεις μένουν πίσω και τα μικρά χαζά προσωπικά πραγματάκια του να μας τον θυμίζουν. Όλο και κάποια κορίτσια θα έχουν κλάψει αγκαλιά με το ξεχασμένο μπλουζάκι του αγαπημένου τους όταν χώρισαν ξέρω γω. Έτσι είναι αυτά, θυμάμαι δυο μέρες αφότου ο 17-χρονος τότε αδερφός μου είχε φύγει για φαντάρος, η μάνα μου είδε τις τεράστιες παντοφλάρες του στη μέση του δωματίου και την πήραν τα ζουμιά.

Ένα πολύ γλυκό ζευγάρι (παρατήρησε ότι η γυναίκα φαίνεται να είναι λίγο πιο πάνω από τον άντρα-σαν δείγμα σεβασμού).

Το άγαλμα και το μνήμα του Κολοκοτρώνη!

Και δίπλα του η Σοφία Βέμπω!

Αυτό ειλικρινά δε μπορώ να φανταστώ τι σκεφτόταν αυτός που το έφτιαξε. Εκτός κι αν έχουν θαμμένο κάποιον Αιγύπτιο Φαραώ, η Σφίγγα δε μπορώ να καταλάβω πού κολλάει.

Θρησκεία, αστρονομία, παιδεία είπε ο Αιγινήτης… Whatever.

Και τελειώνουμε με την κοιμωμένη του Χαλεπά ένα από τα πιο διάσημα ελληνικά αγάλματα.

Ο Χαλεπάς ήταν ένας κορυφαίος Έλληνας γλύπτης ο οποίος βασανιζόταν από ψυχιατρικά προβλήματα κι οι γιατροί της εποχής πίστευαν ότι η τρέλα του οφειλόταν στη τελειομανία του για τη γλυπτική οπότε του απαγόρευσαν να φτιάξει ακόμα και το παραμικρό έργο, μέχρι που κατέληξε να ζει φτωχός, βόσκοντας πρόβατα έχοντας το στίγμα του τρελού του χωριού. Αν αντέχεις να διαβάσεις κι άλλο μπορείς να ρίξεις μια ματιά στην πολύ ενδιαφέρουσα σύντομη βιογραφία του από τη Wikipedia κάνοντας κλικ ΕΔΩ. (τι έχει πάθει η Wikipedia και μας κοτσάρει συνέχεια τη φάτσα του δημιουργού της Τζίμι Γουέιλς? Μήπως ζήλεψε τον Zuckerberg και το Social Network και θέλει να γίνει κι αυτός διάσημος?)

Το πιο γλυκό μνήμα ήταν της Βουγιουκλάκη το οποίο ήθελε πολύ να το δει το κορίτσι, αν και χρειάστηκε να περπατήσουμε όλο το νεκροταφείο για να το βρούμε μέχρι που στο τέλος διαπιστώσαμε ότι ήταν αριστερά κάτω από τα σκαλιά ακριβώς δίπλα στην είσοδο!

Ω ναι, πήγα το κορίτσι βόλτα στο πρώτο νεκροταφείο. Δεν είναι να αναρωτιέται κανείς μετά γιατί έχω συναισθηματικές στεναχώριες!

Υ.Γ.1 Δεν ξέρω αν το παρατήρησε κανείς αλλά σε αυτό το ποστ χρησιμοποίησα μόνο δύο αγγλικές/αμερικανικές εκφράσεις! (εκτός από τα σημεία όπου δε γινόταν διαφορετικά γιατί επρόκειτο για τίτλους στα αγγλικά ή ξένα ονόματα). Προσπαθώ να αποβάλλω την πλύση εγκεφάλου που μου έχει γίνει από τις ξένες ταινίες και τα βιβλία και να χρησιμοποιώ την πλούσια ελληνική γλώσσα μας αντί να χώνω συνέχεια εκφράσεις όπως by the way, or something, mood, come to think about it και άλλες τέτοιες λες και μεγάλωσα στις γειτονιές του Λονδίνου τρώγοντας english breakfast με τον πρίγκιπα Γουίλιαμς. Κι αυτό γιατί δε θέλω να μοιάσω σαν αυτές τις γελοίες τιβί περσόνες (κυρίως γυναίκες ή γκέι) που το παίζουν ευρωπαίες και που λένε ρεπορτάζζζζζ με παχύ ζ ή πιζζζζάμες ή σααακ αντί για σοκ, ή σσσσσοκολατάκια, σαν τη Μανωλίδου και τη Ντόρα. Θες να πεις τις ξένες λέξεις με προφορά? Μαγκιά σου, αλλά τότε να πεις όλη τη λέξη με προφορά όχι να παχαίνεις μόνο το σίγμα. Πες ας πούμε γεπογτάζζζ αν θες να το πεις σωστά στα γαλλικά, μην τονίζεις μόνο το παχύ ζ γιατί είναι τόσο άσκοπο και εκνευριστικό που κάνει τον άλλο να θέλει να χώσει μια μπουνιά στα χείλη της Μανωλίδου, να τα ανοίξει στα 2 και να ψευδίζει για μια ζωή.

Επίσης οι τιβί περσόνες θα πρέπει να λένε με προφορά όλες τις ελληνοποιημένες γαλλικές λέξεις όπως η μπούρδα, το γρανάζι, το ντοσιέ, το ραμολί, η σαμπρέλα, η πλατφόρμα, η γκάφα κι όχι μόνο το ρεπορτάζζζζζζ ή ο σσσσσεφ. Επίσης αν είναι να λέμε τις ξένες λέξεις με προφορά γιατί να λέμε μόνο τις γαλλικές και να μην πιάσουμε και τις υπόλοιπες? Να λέμε και τις ιταλικές με ιταλική προφορά όπως γκόμενα, ντελικάτος, πατσαβούρα, πλέμπα, ρεπερτόριο, ρίσκο, σπάτουλα, τρένο, φασίνα, παπαρδέλα, πασατέμπος και πολλές άλλες που δε μου έρχονται τώρα. Επιπλέον πολύ θα γούσταρα να ακούσω την πολυμαθή Μανωλίδου να λέει με τη σωστή προφορά και τις τούρκικες λέξεις όπως αμπάρι, ατζαμής, γιαπί, γιουβαρλάκια, γιουβέτσι, θεριακλής, καζάνι, καΐκι, κεφτές, λουκουμάς, κοτσάνι, μαϊντανός.

Ή να τα λέμε όλα με προφορά ή τίποτα! Νισάφι πια!

Υ.Γ.2 Δωράκι για όσους άντεξαν να φτάσουν μέχρι εδώ. Κάνε κλικ ΕΔΩ αν θες να δεις νέο βιντεάκι της Τζούλιας.