Μουντιάλ

Μακάρι να μπορούσα να απολαύσω το μουντιάλ. Υποτίθεται ότι ενώνει την εθνική, συλλογική μας συνείδηση για 4 βδομάδες κάθε 4 χρόνια. Είναι κάτι σαν την Eurovision αλλά για άντρες. Προς μεγάλη μου λύπη δε μπορώ να ταυτιστώ. I just don’t get it. Don’t get me wrong, το λατρεύω το ποδόσφαιρο και ποτέ δε λέω όχι σε ένα καλό ματσάκι (επιπέδου τσαμπιολίκ). Αλλά στην ανάταση του έθνους με κάθε κεφαλιά του Χαριστέα ή κάθε οσκαρική πτώση του Καραγκούνη εγώ μένω αδιάφορος. Με ενοχλεί αυτή η κούφια εξομοίωση του πατριωτισμού. Εκεί που εσύ βλέπεις συμπατριώτες σου ποδοσφαιριστές αντάξιους του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη να ιδρώνουν τα σορτσάκια στα χρώματα της γαλανόλευκης, εγώ βλέπω 11 εκατομμυριούχους να καταστρέφουν ένα καλοκουρεμένο γρασίδι.

Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου πάντως είναι μια προφητική μικρογραφία της κοινωνίας μας. Στα πολύ low μας οι Έλληνες φέραμε Γερμανό (προπονητή) να μας ξελασπώσει. Ο Ρεχάγκελ ήταν ο προάγγελος του δουνουτού.

Ματς με μεγάλες ομάδες όπως Αργεντινή, Βραζιλία, Αγγλία έχουν μεγάλο ενδιαφέρον να τα δεις γιατί παίζουν ωραίο ποδόσφαιρο. Εκεί ευχαρίστως να μπαστακωθώ μπροστά στη μεγάλη plasma τηλεόραση του δωματίου και να κοιτάζω με προσήλωση, αποχαύνωση και θαυμασμό λες και είμαι 5-χρονο που βλέπει για πρώτη φορά τη Ντόρα την Εξερευνήτρια. Αλλά δε μπορώ να μοιραστώ τον ενθουσιασμό των συμπατριωτών μου όταν βλέπουν την Εθνική μας. Κρίνοντας από την έντονη συγκίνηση στα πρόσωπά τους αυτός που φαίνεται να χάνει είμαι εγώ, αλλά πώς να το κάνουμε δε νιώθω καμία συγκίνηση ή εθνική περηφάνια να βλέπω τους «παικταράδες» μας να ιδρώνουν και να ξεφυσάνε προσπαθώντας να βάλουν ΕΝΑ γκολ για να πανηγυρίσουμε το πρώτο μας γκολ ever σε παγκόσμια διοργάνωση.

Τριφύλλι και πάλι τριφύλλι!

Εκτός από το προφανές ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον που έχει το Μουντιάλ μπορεί να προσφέρει και άλλες συγκινήσεις. Προσπάθησε ας πούμε να φανταστείς ότι βρίσκεσαι στη θέση του ΒορειοΚορεάτη προπονητή στο εναρκτήριο ματς με τη Βραζιλία. Είναι σαν να παρακολουθείς ταινία θρίλερ για γερά νεύρα. Μιλάμε για μια χώρα όπου ο δικτάτορας Κορεάτης δεν προβάλλει τους αγώνες για να μη στεναχωρηθεί το έθνος σε περίπτωση που η ομάδα χάσει. Προβάλλει σε επανάληψη μόνο όσους αγώνες έχουν θετικό αποτέλεσμα. I can’t even imagine το άγχος των παικτών σκεφτόμενοι τι τους περιμένει πίσω αν χάσουν. Και τους έκατσε κι άσχημο πρόγραμμα των καημένων, εναντίον της Βραζιλίας ο πρώτος αγώνας, εναντίον της Αργεντινής ο δεύτερος. Give them a break!

Το μουντιάλ επίσης είναι μια καλή ευκαιρία για κοινωνιολογικές μελέτες σε παγκόσμιο επίπεδο και μια καλή ευκαιρία για όσους αρέσκονται στο να βγάζουν εθνικά στερεότυπα. Οι Αργεντινοί παίζουν βρώμικο ποδόσφαιρο, οι Βραζιλιάνοι με κάθε γκολ χορεύουν σάμπα, οι Γερμανοί παίζουν προσηλωμένοι κι ανεπηρέαστοι από συναισθηματισμούς, οι Νιγηριανοί τρέχουν κ.ο.κ. Αναρωτιόμουν τις προάλλες πώς γίνεται οι Κινεζοιαπωνοκορεάτες που είναι τόσα εκατομμύρια άνθρωποι να έχουν τόσα παρόμοια μονοσύλλαβα ή δισύλλαβα ονόματα. Μόνο στη Βόρεια Κορέα σήμερα το μεσημέρι υπήρχαν 2 Τσου, 2 Λη και 2 Γιουν. Good luck σ’αυτόν που ανέλαβε τη μετάδοση του αγώνα.

Αν λοιπόν είσαι ποδοσφαιρόφιλος απόλαυσε το Μουντιάλ αλλά please for Christ’s sake σε περίπτωση που η Ελλάδα κάνει κάποια ποδοσφαιρική επιτυχία (although it seems soooo unlikely) μη βγεις στην Ομόνοια να πανηγυρίζεις λες και δέχτηκε η Βίκυ Καγιά να βγει ραντεβού μαζί σου, φωνάζοντας δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ γιατί θα αρχίσω να ζηλεύω τους μετανάστες στο λέω.

Για να δεις παράδειγμα phycho Ελληνάρα, τις προάλλες είχαμε βγει για χαλαρό όμορφο ρομαντικό δείπνο στην αυλή ενός εστιατορίου, με το τραπέζι μας να βρίσκεται δίπλα στο πεζοδρόμιο. Εκεί που είχαμε μπουκωθεί και μασουλούσαμε εμφανίστηκε φάντης μπαστούνης ένας τύπος στο πεζοδρόμιο δίπλα μας. Μας κοιτούσε επίμονα κι αμέσως μετά στα καλά του καθουμένου άρχισε να λέει με φουλ τσαντίλα: «Αν έχετε 30 λεπτά κι αν δεν έχετε να σας δώσω εγώ, πηγαίντε τώρα να στοιχηματίσετε ότι η Εθνική θα πάρει το Μουντιάλ, να σκάσουν κι οι άλλοι οι μαλάκες που λένε ότι δε θα πάρουμε τίποτα». Προφανώς έλεγε σε κάποιους ότι η Ελλάδα θα πάρει το Μουντιάλ κι αυτοί τον είχαν πάρει στο ψιλό κι ο τύπος τα είχε πάρει. Το σαγόνι μου έμεινε μετέωρο καθώς ο εγκέφαλος ήταν απασχολημένος να αναρωτιέται τι βαθμού παράνοια είχε ο παράξενος τύπος. Μείναμε να τον κοιτάμε λες και βλέπαμε ξανθιά να αναλύει τη θεωρία της σχετικότητας μέχρι που βαρέθηκε κι έφυγε. Obviously, άτομα που πιστεύουν ότι ο Άη Βασίλης υπάρχει, ότι τα πρωταθλήματα του Ολυμπιακού είναι καθαρά, ότι η Ευγενία Μανωλίδου πήγε στο Dancing with the stars για το φιλανθρωπικό σκοπό ή ότι η Ελλάδα θα πάρει το Μουντιάλ έχουν σίγουρα κάποιο βαθμό παράνοιας.

Αυτό τον ακατανόητο ποδοσφαιρικό εθνικισμό καπηλεύονται εταιρίες όπως η Vodafone με τις διαφημίσεις της. Δώσε βάση, δείχνει ταξιτζή ο οποίος δέχεται οικειοθελώς να πάρει 4 ελληνάρες κάφρους μέχρι την Αφρική για να δουν τον αγώνα, κι όλα αυτά χωρίς να τους χρεώσει τίποτα παρά μόνο ένα σημαιάκι έξω από το γήπεδο! ΤΟ σουρεάλ σκηνικό! Εδώ ένα βράδυ πριν πολύ καιρό δεν έβρισκα ταξιτζή που θα δεχόταν να με πάει από Άγιο Δημήτριο μέχρι Γλυφάδα, όχι μέχρι Νότια Αφρική! (Σ.τ.σ. εξαίρεση αποτελούν εξαίρετοι ταρίφες όπως ο αξιαγάπητος κολλητός swift-γκουχγκουχ διαβάζει κιόλας- keep up the good work swift)

Κι η Sony επίσης καπιλεύεται το Μουντιάλ, έχει βάλει τον Κακά να διαφημίζει 3D τηλεοράσεις, μόνο που η προοπτική του να βλέπεις το Μουντιάλ σε 3D τηλεόραση είναι τόσο μακρινή (και άχρηστη) όσο κι αν σου πουλούσαν παπούτσια για να περπατήσεις στον Άρη. Αν θες ντε και σώνει να την αγοράσεις, πάρτην για να δεις το Avatar. Come to think about it, και το Avatar θα αργήσει κάτι μήνες να βγει σε dvd με τεχνολογία 3D, οπότε άχρηστη θα σου βγει η τιβί, πάρε δες το Avatar σε κανονικό 2D dvd. Come to ξαναthink about it, don’t even bother να δεις το Avatar, γιατί οκέι είναι και γαμώ τις ταινίες αλλά μου την έσπαγε τόσο πολύ η φυλή με τα μπλε ανθρωπάκια έτσι όπως ήταν όλοι σοβαροί κι αγέλαστοι με τις μεγάλες πατούσες τους και τα άτριχα μπλε στήθη. Γάμα και το ηλίθιο δέντρο τους, εγώ υποστήριζα τις μπουλντόζες.

Σε όλα τα κράτη του κόσμου λοιπόν πάρα πολλές εταιρίες σπεύδουν να εκμεταλλευτούν το εθνικό ποδοσφαιρικό αίσθημα αφαιμάσσοντας την εθνική ανασφάλεια μετατρέποντάς την σε κέρδος και φθηναίνοντας έτσι τη διασκέδαση που απολαμβάνουν εκατομμύρια άνθρωποι από αυτό το ποδοσφαιρικό τουρνουά. Ανάμεσα στους οποίους δεν είμαι εγώ.

Μπορεί η τηλεόραση μου να είναι ανοιχτή στο background ή να παίρνει φωτιά σε μεγάλα ματς με ποδοσφαιρικό ή κοινωνικοπολιτικό ενδιαφέρον (όπως στο Βραζιλία-Β.Κορέα όπου καθόμουν και μέτραγα πόσες φορές σκούπιζε τον κρύο ιδρώτα στο μέτωπό του ο Κορεάτης προπονητής με κάθε χαμένη ευκαιρία της Βραζιλίας) καθώς έχω κάποιο βαρύ βιβλίο στην κοιλιά μου και προσπαθώ να διαβάσω τώρα στην εξεταστική αλλά ένιωσα πολύ έξυπνος χθες το απόγευμα που αντί να είμαι καρφιτσωμένος σε καφετέρια (και να κοιτάζω τα πίξελ που παίζουν μπάλα μαζί με τους υπόλοιπους θαμώνες μεταξύ των οποίων και γυναίκες οι οποίες εξαπατήθηκαν καθώς τα αγόρια τις παρέσυραν με κάτι του στυλ «Έλα να βγούμε για ένα καφεδάκι -για να μην γκρινιάζεις-» και μετά οι άντρες πέρασαν όλη την ώρα αγνοώντας τις και κοιτάζοντας τα πόδια των Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών πιο πολύ από τα πόδια της κοπέλας τους) εγώ βγήκα βόλτα στο άλσος της Ηλιούπολης με εκπληκτική θέα και μυρωδιές από πεύκα που πυροδοτούσαν déjà vu από παιδικές αναμνήσεις σε κατασκηνώσεις. Και κάπου εκεί στο ανέβα κατέβα των μικρών λοφίσκων του άλσους πετύχαμε εκδήλωση με χορευτικά από μούλικα νηπιαγωγείου.

Το σκηνικό με τα μικρούλια που χόρευαν ήταν τόσο γλυκό και γούτσου γούτσου που χρειάζομαι να δω όλες τις τριλογίες Ράμπο για να αρχίσω να παράγω πάλι τεστοστερόνη.

Υ.Γ. Οι άνθρωποι δε θα σταματήσουν ποτέ να με εκπλήσσουν. Στα επι πληρωμή σεμινάρια του ΟΑΕΔ τα οποία κάνω αυτό τον καιρό (και για τα οποία θα σου πω άλλη φορά γιατί αφενός είναι long story, αφετέρου βαριέμαι, ζεσταίνομαι και πρέπει να γυρίσω στο διάβασμα) υπήρξε ένας τυπάκος 34χρονών παρακαλώ, αρκετά καμένος, ο οποίος τρομοκρατήθηκε όταν του έκανα ένα από τα κλασικά μαγικά τρικ και του εξαφάνισα ένα κέρμα. Μιλάμε βάρεσε κρισάρα, τρομοκρατήθηκε, δε με πίστευε ότι του έκανα κόλπο κι ότι είχα κρύψει το κέρμα στο άλλο χέρι, δεν κάθησε να του εξηγήσω κι έκτοτε με αποφεύγει τρομαγμένος. Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε τυχαία στο διάδρομο και δε πρόλαβε να με αποφύγει, με χαιρέτησε τυπικά λέγοντας: «Καλημέρα μάγε!» (…)