5 Ιουλ 2014

Σαν ναυαγοί σαν ροβινσώνες.


Cliffhanger είναι ο όρος που χρησιμοποιούν οι σινεφίλ για να περιγράψουν το τέλος ενός επεισοδίου ή μιας ταινίας το οποίο είναι απρόσμενο και σε αφήνει σε αγωνία, αυτό το τέλος που έχει βάλει τον πρωταγωνιστή σε μια δύσκολη κατάσταση και δεν ξέρεις αν θα σωθεί ή θα πεθάνει και μετά σε κόβει με ένα to be continued χωρίς να σου πει τι απέγινε.  

Μάλλον δε θα το θυμάσαι γιατί ελπίζω να έχεις σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθείς, αλλά το προηγούμενο ποστ είχε τελειώσει με ένα cliffhanger. Είχα πει ότι ναυάγησα σε ένα νησί και το άφησα να πλανάται στον αέρα χωρίς να δώσω περισσότερες εξηγήσεις. Ομολογώ πως προσπάθησα να δημιουργήσω μια ατμόσφαιρα μυστήριου. Μέχρι και αποσιωπητικά είχα βάλει. Thats how I roll.

Για ένα καλομαθημένο παιδί της πόλης, θηλασμένο με καυσαέριο, αναθρεμμένο παρέα με άγνωστο συνεχώς βιαστικό και μόνιμα κατσούφη κόσμο και με μόνιμη εικόνα τα μαγαζιά σε κάθε γωνία, σταθερό φόντο τα φώτα και υπόκρουση τους ήχους από τα αυτοκίνητα, η μόνιμη μετάβαση σε ένα νησί είναι σίγουρο πως θα εμφανίσει κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες. Όπως:



1. Τα έντομα.



Η Αθήνα είναι τόσο βρώμικη που ούτε τα έντομα δε μπορούν να επιβιώσουν. Ακόμα κι εκεί όμως θα συναντήσεις μύγες και κουνούπια. Όχι πολλά, αλλά κάπου θα τα δεις. Μέχρι και κατσαρίδες αν είσαι γκαντέμης. Κι αν είσαι ψηφοφόρος του Άδωνη, του Βορίδη και του Πλεύρη μπορεί να θεωρείς έντομα και τους πακιστανούς.

Εδώ που βρίσκομαι τα έντομα είναι ο βασικός πληθυσμός του νησιού. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι οι περισσότεροι ντόπιοι κάτοικοι πληρώνουν νοίκι σε έντομα και όχι σε ανθρωπόμορφους σπιτονοικοκύρηδες. Τα μυρμήγκια ας πούμε έχουν κατακλύσει τα πάντα. Φυτέψαμε στον κήπο μας γεράνια και την επόμενη μέρα τα γεράνια είχαν σχεδόν ξεριζωθεί από τον ανεπτυγμένο πολιτισμό των μυρμηγκιών που υπήρχε από κάτω. Θα ορκιζόμουν μάλιστα πως πλάι στο ξεριζωμένο γεράνι είδα μια μικροσκοπική ταμπελίτσα που έγραφε: «AND STAY OUT! -ΤΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ-».

Τις προάλλες βρισκόμουν στην κουζίνα και στον τοίχο πλάι μου εμφανίστηκε μια αράχνη. Για να το διατυπώσω πιο σωστά, τις προάλλες βρισκόμουν στην κουζίνα και στην αράχνη πλάι μου εμφανίστηκε ένας τοίχος. Ήταν τόσο μεγάλη που αρχικά νόμισα ότι αλλάξαμε ταπετσαρία. Μόλις την είδα να κινείται κατέρριψα τους νόμους της φυσικής, σε ένα nanosecond διένυσα 50 μέτρα, κινήθηκα τόσο γρήγορα που βρέθηκα σε 2 μέρη ταυτόχρονα. Για να τη σκοτώσω δε χρησιμοποίησα εφημερίδα, έριξα πάνω της ολόκληρο τον καναπέ. Μου έγινε πρόταση να πουλήσω τα δικαιώματα της ιστορίας για το Godzilla 2.

Με την ίδια συχνότητα που μπαίνουν οι κλέφτες στα διαμερίσματα της Αθήνας όταν ανοίγεις τα παράθυρα, εδώ μπαίνουν οι μύγες. Ανοίγεις να απλώσεις ένα ρούχο στο μπαλκόνι και ξαναμπαίνοντας μέσα βλέπεις καμιά εκατοστή μύγες να κάνουν πάρτι γενεθλίων στον καναπέ σου πίνοντας μπύρες από το ψυγείο σου.

Το Όσκαρ για το πιο σιχαμερό έντομο όλων των εποχών ανήκει δικαιωματικά στην κατσαρίδα. Οι κατσαρίδες είναι σαν τους τσακωμούς. Εμφανίζονται ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις και μπορεί να σου γαμήσουν την ψυχολογία για μια ολόκληρη βδομάδα. Η πιο πρόσφατη κατσαρίδα εμφανίστηκε πριν δυο βδομάδες στο μπάνιο. Την είδα με την άκρη του ματιού μου, σερνόταν στα σκοτάδια του μπάνιου σαν βλάσφημη σκέψη που δε λέει να φύγει. Της πέταξα μια εφημερίδα γιατί δεν την έφτανα, έπεσε, με ντρίμπλαρε σαν τον Μέσι και χώθηκε κάτω από το πλυντήριο. Το κορίτσι δήλωσε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθεί όσο κυκλοφορούσε αυτός ο δαίμονας ελεύθερος στο σπίτι, οπότε ανέλαβα εγώ χρέη εξορκιστή.

Παραμόνευα έξω από το μπάνιο μέχρι να εμφανιστεί. Όταν ήρθε η ώρα να βγει για το ποτό της, προσπάθησα να τη στριμώξω πίσω από τη σφουγγαρίστρα και να τη συνθλίψω με την παντόφλα.  Η πονηριά της ήταν αξεπέραστη, προέβλεπε τα σημεία που θα βρεθεί η παντόφλα μου και τα απέφευγε πριν την πετύχω. Αντιλαμβανόταν ποια είναι τα τυφλά σημεία των ματιών μου και κρυβόταν εκεί. Είχα σαστίσει με τη νοημοσύνη της. Μετά από επίμονες προσπάθειες την ανακάλυψα κρυμμένη σε μια γωνιά να λύνει εξισώσεις μιγαδικών και να προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει το ανθρώπινο γονιδίωμα. Την πάτησα με τόσο πολύ δύναμη όση χρειαζόταν για να τη συνθλίψω και τόσο λίγη δύναμη όση μπορούσα για να αποφύγω να τη νιώσω να συνθλίβεται κάτω από την πατούσα μου γιατί αηδίαζα. Μετά από 3 μέρες κατάφερα να κοιμηθώ. Με ανοιχτό φως πλέον.



2. Τα καράβια.



«Μάνα θα πάω στα καράβια» λέει με πόνο το τραγούδι και σίγουρα το έγραψε κάποιος τουρίστας που προσπάθησε να ταξιδέψει από τον Πειραιά με καράβι για προορισμό κάποιο από τα ελληνικά νησιά.

Η ελληνική ακτοπλοΐα τον χειμώνα ερημώνει. Το ενδιαφέρον των τουριστών να επισκεφτούν τα νησιά μες στην παγωνιά είναι μειωμένο και έτσι τα δρομολόγια είναι πιο αραιά και από τις τρίχες στο κεφάλι του Μπρους Γουίλις. 

Το καλό είναι ότι τον χειμώνα βρίσκεις να κάτσεις όπου γουστάρεις. Η μόνη θέση που είναι πιασμένη είναι του καπετάνιου, από τις υπόλοιπες μπορείς να διαλέξεις όποια σου αρέσει. Όποτε έτυχε να ταξιδέψω χειμώνα, έψαξα και βρήκα θέση δίπλα σε πρίζα, συνέδεσα το λάπτοπ και πέρασα τόσο καλά που ευχόμουν το καράβι να συνεχίσει μέχρι Αίγυπτο για να μην κατέβω.

Το κακό είναι ότι τον χειμώνα τα δρομολόγια είναι πολύ αραιά εξαιτίας της κακοκαιρίας. Συνήθως με μποφόρ άνω των 8 ο απόπλους απαγορεύεται. Οπότε μπορεί να πεταχτείς στο νησί για μερικές δουλειές και να ξεμείνεις εκεί σαν άλλος Οδυσσέας για κανα μήνα παρακολουθώντας κάθε βράδυ τον Αρνιακό με την ελπίδα να σου ανακοινώσει ότι τα μποφόρ θα σε απελευθερώσουν από όμηρο και θα σε αφήσουν να επιστρέψεις στην Ιθάκη σου.

Με μποφόρ κάτω των 8 το καράβι ναι μεν ταξιδεύει αλλά μπορεί να τύχει να κουνάει τόσο πολύ που μερικές φορές αν φοράς βραχιολάκι του Allou Fun Park σε αφήνουν να μπεις χωρίς εισιτήριο. Το στομάχι σου κολλάει στο λαρύγγι σου και μπορεί να ξεράσεις φαγητά που είχες ξεχάσει ότι τα έφαγες.

Το καλοκαίρι από την άλλη, που αυξάνεται ραγδαία η ζήτηση και ο καιρός είναι πάντα καλός, τα δρομολόγια πραγματοποιούνται χωρίς πρόβλημα. Το κακό με το καλοκαίρι όμως είναι ότι η ζήτηση είναι τόσο αυξημένη που εκεί που ένα καράβι χωράει 1000 άτομα, οι λιμενικοί θα αφήσουν να μπουν μέσα ένα εκατομμύριο. Έτσι το καλοκαίρι θα αντικρίσεις εικόνες τουριστών να κοιμούνται στο πάτωμα, να είναι στοιβαγμένοι στις σκάλες, να κρέμονται από τις άγκυρες του πλοίου. Στις τουαλέτες η ουρά είναι τόσο μεγάλη που ο ένας κατουράει στην πλάτη του μπροστινού του.

Αν αποφασίσεις να αγοράσεις κάτι για να φας από το πλοίο, μια τυρόπιτα ας πούμε ή έναν καφέ θα σου κοστίσει περίπου όσο ένα καλό οικογενειακό αυτοκίνητο. Με το που λες τη φράση «εχμ θα ήθελα μια τυρόπιτα, πόσο κοστίζει?» αμέσως βγαίνει ένα δάνειο στο όνομά σου και το σπίτι σου μπαίνει σε υποθήκη. Έχει τύχει να δω κάποιον να πληρώνει ένα φρέντο καπουτσίνο σε ράβδους χρυσού. Μια κυρία που δεν είχε να πληρώσει μια sprite την έριξαν στη θάλασσα και κράτησαν τις βαλίτσες της και το ένα της εγγόνι.

Η συμπεριφορά του προσωπικού στα πλοία κυμαίνεται από αδιαφορία στις καλές τους μέρες μέχρι προχώρα-με-την-κωλοβαλίτσα-σου-βρωμιάρη στις δύσκολες μέρες του μήνα.

Όσο για τους επιβάτες… Υπάρχουν τρεις τύποι ανθρώπων σε όλη την πλάση. Αυτοί που κάνουν φασαρία, αυτοί που αδιαφορούν για αυτούς που κάνουν φασαρία και αυτοί που ενοχλούνται από αυτούς που κάνουν φασαρία. Για να βρεις σε ποια κατηγορία ανήκεις επανάφερε στη μνήμη σου την πρόσφατη εμπειρία σου από το τελευταίο σινεμά που πήγες. Ήσουν ο τύπος που γέλαγε δυνατά σε κάθε αστεία σκηνή της ταινίας, που χτύπαγε το κινητό του και έλεγε «έλα δε μπορώ να σου μιλήσω τώρα, είμαι στο σινεμά… μ’ακούς? δε μπορώ να σου μιλήσω σου λέω είμαι στο σινεμά… στο σινεΜΑ!...ΔΕ ΣΕ ΑΚΟΥΩ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!»? Ή ήσουν ο τύπος που έλεγε συνέχεια «τσκ τσκ τσκ», «κάντε λίγο ησυχία επιτέλους, μα δε σέβονται τίποτα πια?» και αγριοκοίταζε συνέχεια τον αποπίσω του? Ή μήπως το μόνο που θυμάσαι από το σινεμά ήταν ό,τι συνέβη στην ταινία και που σημαίνει ότι άρα αδιαφορούσες για τους παραπάνω?

Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία και όπως καταλαβαίνεις σε ένα καράβι όπου υπάρχει ένα πλήθος επιβατών όσο είναι περίπου ο πληθυσμός όλης της Αυστραλίας είναι στατιστικά βέβαια ότι θα πετύχεις και ανθρώπους που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Έχω τύχει σε ταξίδι όπου πίσω μου καθόταν ένας Άραβας όπου ΚΑΘΟΛΗ τη διάρκεια του ταξιδιού μιλούσε στο κινητό του. Δεν ξέρω πώς είχε καταφέρει και είχε ενεργοποιήσει όλα τα δωρεάν πακέτα της Whats up αλλά το έκλεισε μόνο μια φορά για να πάει για κατούρημα. Κατέβηκα από το καράβι και οι πρώτες μου λέξεις ήταν Σαλάμ Αλέκουμ.

Μια άλλη φορά ένα ζευγάρι αμερικανών έβλεπαν από το laptop τους Avengers. Με την ένταση ΣΤΟ ΦΟΥΛ! ΧΩΡΙΣ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ!  Μα ποιος άνθρωπος το κάνει αυτό? Τριγύρω τους να υπάρχουν άνθρωποι που κοιμόντουσαν, που διάβαζαν τις εφημερίδες τους, που τους έβγαζαν δάνεια για μια τυρόπιτα και αυτοί να τους αναγκάζουν να ακούν τις τουρμπίνες του Iron Man και τις κραυγές του Hulk? Έβγαζαν ανακοίνωση από τα μεγάφωνα κι εγώ το μόνο που άκουγα ήταν κοπανήματα από το σφυρί του Θορ.  Μπορεί να βουλιάζαμε εκείνη την ώρα και εγώ να έλεγα από μέσα μου «πωπω τι γαμάτα ηχητικά εφέ που έχει η ταινία». Ήθελα να καθίσω από πίσω τους και να ανοίξω το δικό μου λάπτοπ και να το βάλω να παίζει αυτό μια ταινία με την ένταση στο φουλ αλλά  η κοπέλα που αυτή τη στιγμή μου σιδερώνει τα πουκάμισα και την οποία αποκαλώ –και επίσημα- το άλλο μου μισό δε με άφησε. Όταν κάποια στιγμή τέλειωσε η τρίωρη αυτή ταινία ένιωσα τις σκέψεις μου να επιστρέφουν πίσω στο κεφάλι μου και τα αυτιά μου προσπάθησαν να πέσουν για ύπνο μετά από αυτή την εξαντλητική εμπειρία.

Και δεν είναι μόνο η φασαρία. Τις προάλλες είχα τύχει σε θέση που ήταν μέρος μιας τετράδας θέσεων, δηλαδή δύο θέσεις απέναντι σε άλλες δύο με ένα τραπεζάκι στη μέση. Οι κανόνες της βασικής κοινωνικής συναναστροφής προτείνουν να αντιστοιχεί ένα κομμάτι του τραπεζιού σε καθέναν από τους επιβάτες που κάθονται γύρω του. Όοοοχι, η τριμελής οικογένεια που καθόταν στις υπόλοιπες τρεις θέσεις είχε αντίθετη γνώμη. Είχαν κάνει κατάληψη στο τραπεζάκι σαν αποφασισμένος διοικητικός υπάλληλος πανεπιστημίου που δε θέλει να τον απολύσουν. Με τέτοια επιμονή και αποφασιστικότητα κατάφεραν στα χρόνια του Πολυτεχνείου οι φοιτητές να ρίξουν τη χούντα. Είχαν απλώσει όλο τους το βιος πάνω στο τραπέζι λες και ήταν πάγκος σε πανηγύρι, είχαν ανοίξει κάτι ρυζογκοφρέτες που βρώμαγαν μέχρι τον πλούτωνα, είχαν απλώσει ποτήρια, είχαν χύσει νερά, και με κοιτούσαν και καχύποπτα κάθε φορά που σηκώνονταν από το τραπέζι μην τυχόν και τους κλέψω τα πράγματα.

Επίσης έχω συναντήσει και αυτό.
Δες καλά στο βάθος. Βρωμερές κάλτσες φορεμένες σε ακόμα πιο βρωμερά πόδια ακριβώς εκεί που ο αρχιτέκτονας του πλοίου θεώρησε ότι μπορώ να ακουμπάω το χέρι μου.


Επίσης θέλω εδώ να καταγγείλω επίσημα μια απαράδεκτη συμπεριφορά όλων ανεξαιρέτως των λιμενικών. Για κάποιον αρρωστημένο λόγο, πιθανώς με σκοπό την πραγματοποίηση μια κακόγουστης χυδαίας φάρσας και την εκπλήρωση κάποιων άρρωστων ορέξεων, οι υπάλληλοι που βγάζουν τα εισιτήρια προφανώς έχουν βάλει σκοπό της επαγγελματικής τους ευημερίας να ισοκατανέμουν τα βρέφη σε κάθε σημείο του πλοίου… έτσι ώστε όπου και να καθίσεις να έχεις σε hearing distance ένα δυστυχισμένο μωρό που θα κλαίει! Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς, το κάνουν επίτηδες. Πρέπει να υπάρχει στο σύστημα των εισιτηρίων ένας ειδικός αλγόριθμος που να κατανέμει ένα μωρό σε κάθε κομμάτι του πλοίου. Δεν έχω ταξιδέψει ΠΟΤΕ χωρίς να ακούω μόνιμη υπόκρουση το έντονο κλάμα ενός μωρού. Έχω φτάσει στο σημείο, απελπισμένος, να έχω σηκώσει τη μπλούζα μου, να έχω βγάλει το βυζί μου έξω και να είμαι έτοιμος να το θηλάσω μπας και σταματήσει.



3. Ο κόσμος του νησιού.



Ο πληθυσμός του νησιού είναι κάτι ανάλογο με την κινητικότητα στα καράβια. Το χειμώνα τα νησιά ερημώνουν. Βγαίνεις έξω από το σπίτι και βλέπεις πιο οικείες φάτσες από όσες βλέπεις μες στο σπίτι. Περπατάς 100 μέτρα και έχεις χαιρετήσει 50 άτομα. Οι ντόπιοι οδηγούν στη μέση του δρόμου κι ας είναι διπλής κατεύθυνσης, με ταχύτητες που αγγίζουν τζετ αεριωθούμενο γιατί νιώθουν ότι είναι μόνοι τους πάνω στο νησί, βρίσκεις να παρκάρεις όπου θέλεις, και οι μόνες ουρές που βλέπεις σε υπηρεσίες ή τράπεζες είναι οι φουντωτές ουρές από τις γάτες που κάθονται αμέριμνες απέξω.

Το καλοκαίρι από την άλλη, τα περισσότερα ελληνικά βουλιάζουν από κόσμο, οι περισσότεροι από τους οποίους θέλουν να ξεσαλώσουν. Οι άνθρωποι στις παραλίες είναι περισσότεροι από τους κόκκους της άμμου πάνω στους οποίους λιάζονται, οι τουρίστες οδηγούν τα ενοικιαζόμενα στη μέση του δρόμου κι ας είναι διπλής κατεύθυνσης, με ταχύτητες που αγγίζουν τζετ αεριωθούμενο γιατί δεν κοιτάνε το δρόμο αλλά χαζεύουν τα τοπία, δε βρίσκεις να παρκάρεις ούτε το φουσκωτό σου σωσίβιο μες στη θάλασσα και οι ουρές στα σούπερ-μάρκετ και τις τράπεζες είναι τόσο μεγάλες που φαίνονται από το απέναντι νησί.



4. Τα ζώα.



Εκτός από τα ενοχλητικά έντομα υπάρχουν και τα ζώα. Κι αυτά ενοχλητικά. Για παράδειγμα, κάθε πρωί στις 5 ξυπνάμε από τα κακαρίσματα του κόκορα. Ο κόκορας έχει δώσει άλλη έννοια στις λέξεις «ενοχλητικός γείτονας». Οκέι στην Αθήνα είχα το μικρό κοριτσάκι της οικογένειας Αλβανών που έμεναν από πάνω και που μπορεί να ξύπναγε μες στη νύχτα και να έκλαιγε γοερά χωρίς λόγο ή που περπάταγε με τόσο βαριά βήματα που μες στη ντάγλα του ύπνου μου νόμιζα ότι είμαι εβραίος που κρύβεται κάτω από το πάτωμα κι από πάνω παρελαύνουν τα SS και με ψάχνουν. Αλλά όχι κάθε πρωί στις 5 κικιρίκου και κικιρίκου! Ήρθα εγώ στη φωλιά σου ρε φίλε σου να αρχίσω τα «Γιουχουου! Καλήμερα! Τι ωραία μέρα!» ενώ εσύ κοιμάσαι ή βατεύεις τις κότες?

Είναι μάταιο να προσπαθήσεις να αγνοήσεις τον κόκορα γιατί τη ζημιά του την έχει κάνει. Οι αψυχολόγητες χουλιγκανικές κραυγές του έχουν ξυπνήσει ό,τι πουλάκι κυκλοφορεί τριγύρω και αυτά με τη σειρά τους, ενοχλημένα φαντάζομαι, αρχίζουν τα τιβίσματα. Είναι τόσο πολλά και πρέπει να έχουν τις φωλιές τους τόσο κοντά στο παράθυρό μας που νιώθω ότι αν ανοίξω τα μάτια μου θα δω ένα σμήνος από σπουργιτάκια και καναρινάκια να έρχονται καταπάνω μου. Angry birds live edition.



Στο δρόμο μπορείς άνετα να συναντήσεις γελάδια να βόσκουν, προβατάκια, άλογα να χλιμιντρίζουν και γαϊδούρια να γκαρίζουν. Τόση φύση και ζώα στην Αθήνα τα έβλεπα μόνο σε ντοκιμαντέρ. Αφού τον πρώτο καιρό περπάταγα, χάζευα τα ζώα και νόμιζα ότι θα ακουστεί από κάπου η φωνή του Ατένμπορο να αφηγείται τις ζωές μας.




Δεν έχω πολύ καιρό εδώ. Φαντάζομαι θα συναντήσω κι άλλες δυσκολίες, ελπίζω όχι, αλλά με σιγουριά μπορώ να πω ότι η ζωή εδώ είναι πιο φυσιολογική από την αστική ζούγκλα της Αθήνας. Όλες οι αντικειμενικές δυσκολίες που προκύπτουν και θα προκύψουν ξέρω ότι στο τέλος θα περάσουν αδιάφορες. Γιατί εγώ έχω το αλεξικέραυνό μου. Που μαζεύει όλες τις δυσκολίες, ακόμα κι αν έχουν την ένταση κεραυνών και τις γειώνει. Το αλεξικέραυνό μου, το κορίτσι που αυτή τη στιγμή που γράφω το ποστ μου σιδερώνει υπομονετικά τις μπλούζες μου. Και που σε καθημερινή βάση προσπαθεί να εξαφανίσει κάθε τσαλάκωμα και κάθε στραβή πτυχή του παράξενου χαρακτήρα μου. Με υπομονή, αγάπη και πολύ γκρίνια.


Το «μαζί σου και στην άκρη του κόσμου» δε μου φαντάζει καθόλου μεγάλη κουβέντα.



Υ.Γ.1 Αν άντεξες και διάβασες μέχρι εδώ πάρε δώρο μια γάτα-Χίτλερ.

Υ.Γ.2 Και κάτι αφιερωμένο στο blog.

4 σχόλια:

Dark Whisper είπε...

Και άντεξα...και το διάβασα...και γέλασα...και στα περισσότερα συμφώνησα κι όλας...οπότε δικαιωματικά μου ανήκει το δώρο,απλά γίνεται να το πάρω σε σκύλο?Το προτιμώ...Αν ναι,το ξαναδιαβάζω και δεύτερη φορά :p

Lazarus είπε...

Φιλε μου Βασιλη το παρακατω κειμενακι να το μελετησεις με ιδιαιτερη προσοχη. :)

"Πολλοί άνθρωποι αηδιάζουν και μόνο στην εικόνα μιας κατσαρίδας, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που η εμφάνισή της προκαλεί ένα κύμα από ουρλιαχτά και ανελέητο κυνηγητό σε διάφορους χώρους, αλλά μήπως τελικά αυτό το έντομο αξίζει λίγο παραπάνω σεβασμό.

Πρόκειται για έναν πραγματικά αρχαίο οργανισμό με εκπληκτικές ικανότητες επιβίωσης και προσαρμογής και αναμφισβήτητα θεωρείται το πιο κοντινό στην τελειότητα δημιούργημα, αλλά και μεγάλο αίνιγμα για τους επιστήμονες.

Μερικά δεδομένα:

Περπατάει και «τρομοκρατεί» τον πλανήτη εδώ και 300 εκατομμύρια χρόνια, ενώ ο άνθρωπος μόλις 40.000 χρόνια
Επέζησε από τις εποχές των παγετώνων, το διαχωρισμό των ηπείρων και τις πτώσεις αστεροειδών
Μπορεί να αντέξει ώρες έλλειψης οξυγόνου, ενενήντα ημέρες χωρίς φαγητό και σαράντα ημέρες χωρίς νερό
Και τα επτά του άκρα μπορούν να «ξαναφυτρώσουν» Το κεφάλι μπορεί να μείνει ζωντανό χωρίς σώμα για δώδεκα ώρες και το σώμα έως και σαράντα ημέρες.
Υπάρχουν 428 είδη με το πιο κοινό να είναι η γερμανική κατσαρίδα. Εάν αυτή εγκατασταθεί στο σπίτι μπορεί να γεννήσει μέχρι και 100.000 μωρά μέσα σε ένα χρόνο
Ακολουθούν κατά πόδας τους ανθρώπους ακόμη και στο διάστημα. Πληροφορίες αναφέρουν ότι έχουν εγκατασταθεί στο Διαστημικό σταθμό MIR. Το 2007 η κατσαρίδα εν ονόματι «Ελπίδα» (sic) έγινε το πρώτο γήινο ζώο που συνέλαβε και γέννησε στο διάστημα και μάλιστα 33 απογόνους στο διαστημικό σκάφος Photon
Παρά τις φήμες είναι πιο καθαρές από τους ανθρώπους, ενώ συνήθως δεν είναι φορείς καμίας ασθένειας. Τα εντομοκτόνα που χρησιμοποιούμε για να τις εξολοθρεύσουμε έχουν αποδειχτεί πιο επικίνδυνα για εμάς απ' ότι οι κατσαρίδες.
Εχουν αποδειχτεί, μάλιστα, χρήσιμες για τους ανθρώπους καθώς έχουν χρησιμοποιεί για την καταπολέμηση της δυσπεψίας, του τετάνου, της ανικανότητας και της ωτίτιδας
Ερευνα του 2010 έδειξε ότι ο εγκέφαλος της κατσαρίδας έχει αντιβιωτικές ιδιότητες όντας ικανός να εξολοθρεύσει έως και το 90% των ανθεκτικών βακτηρίων.
Ο χρόνος αντανακλαστικών μιας κατσαρίδας είναι 40 χιλιοστά του δευτερολέπτου και μπορεί να διανύσει έως και 50 ανθρώπινους κορμούς το δευτερόλεπτο
Οι βιολόγοι προσπαθούν να ανακαλύψουν τα μυστικά των μηχανισμών τους, ενώ ελπίζουν ότι τα ευρήματα θα μπορέσουν να αποτελέσουν τη βάση για κατασκευή αυτοκινήτων που δεν θα μπορέσουν να συντριβούν."

Λευκάδιος είπε...

Πάλι καλά που υπάρχει κι η fan page στο Facebook και μαθαίνουμε για τα καινούργια posts!

Mizi Margueron είπε...

Δεν έχω δει ποτέ έναν σπουδαίο άνθρωπο όπως το Drigbinovia, Είναι τόσο αληθινό με τα λόγια, είμαι Ελευθερία Πέτρος και είμαι από τον Πειραιά. είχα μια ευτυχισμένη οικογένεια και έχω παντρευτεί για έξι χρόνια και ευλογημένος με δύο παιδιά μέχρι κάτι Τρομερά όντα για να πάω στο σπίτι μου και η πρώτη μου έχασα το γάμο μου, τότε χάσω τη δουλειά μου, η Aweeks αργότερα άρχισε να ψάχνει για διαζύγιο και ήμουν τόσο καταστρεμμένος γιατί την αγάπησα τόσο πολύ και έπειτα αποφάσισα να επικοινωνήσω με όλους όσους γνωρίζω ότι θα μπορούσα να με βοηθήσουν να μιλήσω με τη σύζυγό μου αλλά εκείνη αρνήθηκε, έχασα την ελπίδα να την πάρω πίσω, προσπαθώ το καλύτερό μου για να είμαι άντρας για έξι χρόνια και έχω σχεδόν εγκαταλείψει κάτι που έχω μέχρι μια μέρα όταν συναντήθηκα με έναν παλιό φίλο που επέστρεψε από ένα επαγγελματικό ταξίδι και μου είπε για έναν σπουδαίο μάγο με το όνομα Digbinovia που την βοήθησε να επιστρέψει τον πρώην φίλο της με μόλις 48 ώρες και μου έδωσε το e-mail του doctorigbinovia93@gmail.com και αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί του και να τον δοκιμάσω. και αφού του είπα το πρόβλημα που έχω στη ζωή μου, μου είπε ότι όλα θα ήταν πίσω όπως και πριν, και μου έδιναν τι να κάνω σε μόλις δύο μέρες και ακολουθούσα όλες τις οδηγίες του το επόμενο πρωί η γυναίκα μου επέστρεψε στο σπίτι κλάμα ζητώντας συγγνώμη για μένα να την πάρω πίσω και μετά από αυτό κλήθηκε πίσω στην δουλειά και πάλι και προωθήθηκε ακόμη και από τους αντιπροσώπους πωλήσεων στο μάρκετινγκ έτσι παιδιά μπορείτε επίσης να τον WhatsApp στο +2348144480786. επικοινωνήστε μαζί του σήμερα και λύστε όλα τα προβλήματά σας