Summer whining

Όποιος ξαναευχηθεί «Καλό χειμώνα» να είναι προετοιμασμένος να δεχτεί τους κυνόδοντές μου στην καρωτίδα του. Το να εύχεσαι σε κάποιον καλό χειμώνα είναι μια άσκοπη, δυσάρεστη υπενθύμιση ότι το καλοκαίρι τελείωσε, έχει το ίδιο νόημα με το να τον πληροφορείς ότι τα παιδάκια στην Αφρική πεθαίνουν από την πείνα, ότι οι μισθοί κι οι συντάξεις έχουν κατέβει πιο χαμηλά κι από τον καβάλο τζιν παντελονιού μιας μαθήτριας λυκείου ή ότι η Τζέσικα Άλμπα είναι παντρεμένη.

Δεν είναι ότι τρελαίνομαι τόσο για το καλοκαίρι ή ότι πέρασα σούπερ-γαμάτα και δε θέλω να φτάσει ο χειμώνας, αλλά όπως και να το κάνουμε ο χειμώνας σηματοδοτεί τέλος διακοπών κι αραλικιού, αρχή εξεταστικής, υποχρεώσεις, δουλειές και no more Boss Double Caramel στα περίπτερα. And we don’t fucking like that.

Απέχω αυτές τις μέρες από τα τριγύρω blogs γιατί με το ζόρι συγκρατώ τον εμετό στον οισοφάγο μου όταν διαβάζω λεπτομερείς περιγραφές του πόσο γαμάτα και τζαμάουα και σούπερ ουάου πέρασε ο καθένας στις διακοπές του. Αν νιώθεις την ανάγκη να περιγράψεις με αηδιαστικές λεπτομέρειες πού πήγες, τι φόρεσες, σε ποιο κλαμπάκι χτυπήθηκες και με ποιον πηδήχτηκες, you don’t have a life in the first place. Όταν ο άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να δηλώσει τα θετικά αισθήματα που νιώθει π.χ. «Τι όμορφα που είναι εδώ!», «Τι υπέροχα που πέρασα!», «Περνάμε τέλειαααα ουουουου!» συνήθως δηλώνει τα αισθήματα που θα ήθελε να ένιωθε, αλλά κατά βάθος δε νιώθει. Αυτός που πέρασε καλά στις διακοπές κι ακολούθησε τις συμβουλές του προηγούμενου ποστ μου είτε θα έχει πέσει σε κώμα από το πολύ αλκοόλ, το φαϊ και τον ήλιο ή θα έχει πέσει σε κατάθλιψη που έφτασε ο Σεπτέμβρης.

Εξαίρεση φυσικά αποτελώ εγώ και το παμμεγιστότατοτατο ποστ των περσινών διακοπών μου όπου περιγράφω πλήρως πού πήγα, τι έκανα μέχρι και πού κατούρησα (κυριολεκτώ –αν δε θυμάσαι μπες και δες ΕΔΩ την πρώτη πρώτη φωτό).

Το μόνο καλό με το τέλος του καλοκαιριού είναι ότι θα σταματήσουν επιτέλους τα ρεπορτάζ του Star στα οποία διάφοροι κουνάμενοι σινάμενοι κώλοι σε πληροφορούν γιουχάροντας για το μέρος και τη χρονολογία στην οποία βρίσκονται (του στυλ «Γιουχουουου Μύκονοοοοος 2010!!! Πάρτυυυυυ!»).

Anywayzzz, φέτος όπως τη βλέπεις τη δουλειά δε θα έχει αναλυτικό ποστ καλοκαιρινών διακοπών από τον phantom. Κι όχι επειδή πέρασα τόσο υπέροχα που δεν έχω κουράγιο να γράψω, αλλά επειδή φέτος δε συνέβη σχεδόν τίποτα ενδιαφέρον. Scratch that, δε συνέβη ΤΙΠΟΤΑ ενδιαφέρον.

Τις περισσότερες μέρες του Αυγούστου τις πέρασα στο εξοχικό που έχουν χτίσει με τον ιδρώτα και το παξιμαδένιο σκατό τους οι γονείς μου, το οποίο βρίσκεται μετά τη Βάρκιζα και πριν το Λαγονήσι. Technically βρισκόμουν εντός Αττικής, άρα δε μπορώ ούτε καν να πω ότι έφυγα από την Αθήνα για διακοπές.

Επαναλαμβάνω για όποιου αναγνώστη ο εγκέφαλος δεν το αντιλήφθηκε με την πρώτη ανάγνωση, τις περισσότερες μέρες του Αυγούστου τις πέρασα στο εξοχικό ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ. Έχεις δει κάτι μαντράχαλους που κοντεύουν τα 30 και πάνε για μπανάκι με τη μαμάκα και το μπαμπάκα, καρεκλίτσες κι αντιηλιακά and everything ανα χείρας, κι όταν τους βλέπεις παίρνεις άνετα όρκο ότι θα είναι ακόμα παρθένοι? Αν έχεις δει, τότε σίγουρα έχεις μια εικόνα του τι σκεφτόντουσαν οι άλλοι όταν έβλεπαν εμένα.

Η απομόνωση κι η περισυλλογή στο εξοχικό δε με βοήθησε ιδιαίτερα. Μένοντας αρκετές ώρες μόνος με τις σκέψεις μου, χωρίς αποσπάσεις από υπολογιστές, τηλεοράσεις ή φίλους, με έπιασαν εσωτερικές αναζητήσεις του στυλ που πηγαίνω, πού βρίσκομαι, μήπως αρρωστήσει κάποιος δικός μου, πότε θα πάρω πτυχίο κι άλλα τέτοια ευχάριστα τα οποία πυροδότησαν όλους σχεδόν τους ψυχαναγκασμούς μου. Έγινα ένας μικρός Monk, minus το ατσαλάκωτο κοστούμι και την εξιχνίαση εγκλημάτων. Για δυο συνεχόμενα βράδια δε μπορούσα να ξαπλώσω αν δεν είχα ανοιγοκλείσει το φως 12 φορές ακριβώς (3 επί 4 –έχει σημασία για μένα, και να σου εξηγήσω δεν πρόκειται να καταλάβεις αν δεν είσαι κι εσύ ψυχαναγκαστικός), ενώ θα έπαιρνα όρκο στη φανέλα του Παναθηναϊκού (ό,τι πιο ιερό) ότι άκουσα να σέρνει κάποιος το ηλεκτρικό πριόνι του ακριβώς έξω από το παντζούρι μου. Γιουχουου εξοχικό phantom 2010 (δεν)περνάμε τέλειαααα!

Ένα Σαββατοκύριακο πήρα τους γονείς και πήγαμε μέχρι το χωριό της mother να διαπραγματευτούμε μια αποζημίωση που θα μας έδινε η κοινότητα επειδή ένα κομμάτι από κάποιο χωράφι του συχωρεμένου παππού θα γινόταν δρόμος για να έχει απ'ότι ακούγεται πρόσβαση στο εξοχικό του ο Μητροπολίτης. Από εκείνο το ξέφρενο Σαββατοκύριακο έχω τραβήξει ένα βίντεο και first time ever στη blogohistory θα το ανεβάσω εδώ! Απομακρύνετε παιδιά κι άτομα ευπαθών ομάδων από τις οθόνες. Επίσης beware γιατί περιέχει μια ελαφριά κακοποίηση σε ζώα. Viewer’s discretion is advised.

Έλα πες την αλήθεια δεν παίζει να είδες παραπάνω από 30 δευτερόλεπτα ε? Ίσως το βίντεο χρήζει επεξηγήσεων: Καθόμουν στην αυλή και σκυλοβαριόμουν τη μίζερη ζωή μου μέχρι που είδα ένα μυρμήγκι να προσπαθεί να σηκώσει ένα κομματάκι τυρί που παράπεσε από την τυρόπιτα που είχα τσακίσει προηγουμένως. Το κομμάτι ήταν κατά πολύ βαρύτερο του μυρμηγκιού κι αυτό πάσχιζε να το τραβήξει στη φωλιά αλλά δε μπορούσε και στριφογυρνούσε συνέχεια. Θαύμασα την επιμονή του μυρμηγκιού και για κάποιον διεστραμμένο λόγο η όλη προσπάθεια, έτσι όπως το δύσμοιρο γύριζε γύρω γύρω, μου φάνηκε ξεκαρδιστική οπότε σκέφτηκα να το βιντεοσκοπήσω.

Γύρω στο 2:20 αποφάσισα να το βοηθήσω. Σηκώνω το κομματάκι τυρί μαζί με το μυρμήγκι και κατέβηκα τη σκάλα για να τα ακουμπήσω στο έδαφος και να βρεθούν λίγο πιο κοντά στη φωλιά. Το μυρμήγκι όμως προφανώς σοκαρισμένο από την απότομη αλλαγή ύψους με το που το τοποθέτησα στο νέο έδαφος παράτησε το τυρί κι έγινε Λούης. Δεν πτοήθηκα όμως, ήμουν αποφασισμένος να το βοηθήσω, έτσι πήρα στο κυνήγι το μυρμήγκι και πέταγα συνέχεια μπροστά του το κομματάκι με το τυρί μπας και το θυμηθεί και το πάρει.

Κάποια στιγμή βαρέθηκα, δέχτηκα σαν fact ότι το μυρμήγκι εκείνο το βράδυ θα κοιμόταν νηστικό κι έκλεισα την κάμερα.

Αυτό το βίντεο ήταν από ένα τα πιο ενδιαφέροντα περιστατικά που μου συνέβησαν οπότε νομίζω αντιλαμβάνεσαι σε τι ξέφρενους ρυθμούς έζησα όλο τον Αύγουστο…

Μπορείς να πεις ότι οι μέρες απέκτησαν λίγο ενδιαφέρον όταν πνίγηκε κάποιος στην παραλία. Η πιο κοντινή παραλία στο εξοχικό μας χωρίζεται σε 2 σημεία. Το αριστερό σημείο όπου έχει βραχάκια και κάθε πρωί καμιά δεκαριά πούλμαν ξεφορτώνουν με το τσουβάλι ηλικιωμένους από ΚΑΠΗ με τα καπελάκια, τα μπικίνια τους, τα σωβρακομαγιώ and everything για να κολυμπήσουν και να τρομάξουν τα ψάρια, και το δεξιό σημείο όπου είναι αμμουδιά κι έχει 50% νεολαία και 50% τους παππούδες των ΚΑΠΗ που πετάχτηκαν από τα διπλανά βραχάκια κι ήρθαν στην αμμουδιά για να μπανίσουν κανα κωλαράκι. Με τους γονείς πηγαίναμε συνέχεια στο αριστερό σημείο γιατί τους ενοχλεί η ψιλή άμμος κι ήθελαν βραχάκια (γκχχχ αυτοί άνθρωποι στα –ηντα τους με τις παραξενιές τους). Εκείνη τη μέρα όμως είχα πάει στη θάλασσα με τον αδερφό που δε δούλευε και περνούσε κάποιες μέρες μαζί μας κι ήθελε να πάμε στο σημείο με την αμμουδιά και την ημι-νεολαία.

Βγαίνοντας από το παρκαρισμένο αμάξι και πλησιάζοντας στην παραλία μια κυρία γυρίζει και μας φωνάζει: «Παιδιά, σας παρακαλώ, μήπως ξέρει κανείς από εσάς πρώτες βοήθειες? Πνίγεται ένας άνθρωπος εκεί!».

Κοιτάζω με τον αδερφό στο σημείο που μας έδειξε. Στην άλλη άκρη της παραλίας είχε ξεβραστεί ένας χριστιανός και κάποιος από πάνω του φαινόταν να του κάνει μαλάξεις, ενώ τριγύρω διάφοροι κοίταζαν τρομαγμένοι.

Ανακοίνωσα του αδερφού ότι θα πάω να δω τι γίνεται. Άρχισα να διασχίζω όλη την παραλία με βιαστικά βήματα φορώντας καπελάκι, γυαλί ηλίου, μπλουζάκι που έγραφε «This t-shirt was made for you» και ανήσυχο ύφος γιατί σκεφτόμουν τι θα αντίκριζα και πώς θα μπορούσα να βοηθήσω.

Ένας ηλικιωμένος άντρας γύρω στα 65 μίνιμουμ βρισκόταν ξαπλωμένος αναίσθητος ανάσκελα κι ένας ηλιοκαμένος νεαρός με τατουάζ και speedo είχε γονατίσει δίπλα του και του έκανε μαλάξεις. Έφτασα τη στιγμή που ο ηλιοκαμένος νεαρός είχε κουραστεί από τις μαλάξεις και σταμάτησε να πάρει μια ανάσα. Αμέσως πήρε την σκυτάλη μια καλή Σαμαρίτισα γιαγιά η οποία έσκυψε χωρίς να γονατίσει καν, τέντωσε τις παλάμες της κι έπεσε 2-3 φορές με όλο της το βάρος πάνω στο στέρνο του αναίσθητου παππού.

«Μην το κάνετε αυτό, δε βοηθάει» της είπα και την έκανα στην άκρη. Γονάτισα και ζούληξα με την άκρη των δαχτύλων μου την καρωτίδα του να δω αν έχει σφυγμό. Τίποτα. Ζούληξα πιο δυνατά, κι από την άλλη μεριά, πιο δυνατά. Τίποτα. Έχω ξαναγγίξει νεκρό, αλλά δεν έχει πάψει να με σοκάρει η απουσία σφυγμού στο ανθρώπινο σώμα. Το σώμα ήταν ακόμα ζεστό.

«Πόση ώρα του κάνεις μαλάξεις?» ρωτάω τον ηλιοκαμένο νεαρό.

«Κανα δεκάλεπτο» μου λέει.

«Ας του κάνουμε πάλι» του είπα «έχω ακούσει περιπτώσεις όπου ανένηψαν ακόμα και μετά από μία ώρα».

«Θα του κάνω εγώ μαλάξεις, δως του εσύ το φιλί της ζωής γιατί εγώ δεν ξέρω πώς γίνεται και δεν του κάνει κανένας άλλος» μου λέει.

«Καλά τόση ώρα του κάνεις μαλάξεις στην καρδιά και δε φυσάς αέρα στους πνεύμονες?» ρώτησα σοκαρισμένος. Κοίταξα τριγύρω, κόσμος είχε μαζευτεί και κοίταζε αλλά δε μας πλησίαζε κανείς.

Έκανε πάλι ο τύπος τις μαλάξεις στην καρδιά του αναίσθητου άντρα κι εγώ του έκλεισα τη μύτη, κάλυψα με τα χείλη μου το στόμα του και φύσηξα με όλη μου τη δύναμη. Ένιωσα τα πνευμόνια του να φουσκώνουν. Συνεχίσαμε έτσι γύρω στα 10 λεπτά. Καμιά φορά του έκλεινα τη μύτη για να φυσήξω στο στόμα του και μετά ξέχναγα να την αφήσω. Μου το επεσήμαναν ευγενικά οι τριγύρω. Κάθε φορά που φύσαγα στο στόμα του άκουγα όλο και πιο έντονα τον ήχο νερού που αναδεύεται μέσα από το σώμα του ηλικιωμένου άτυχου ανθρώπου. Πρέπει να είχε πάει πολύ νερό στους πνεύμονες. Φύσαγα, και το νερό στους πνεύμονες το άκουγα να γουργουρίζει. Σοκαριστικός ήχος.

Από ένα σημείο και μετά φυσαλίδες άρχισαν να αναδύονται από το στόμα του παππού και να βγαίνουν υγρά. Από το πολύ φύσημα ο όγκος του νερού που είχε εισροφήσει έβγαινε προς τα έξω. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση εκτός νοσοκομείου και χωρίς επίβλεψη καθηγητή και βίωνα μια παράμετρο που δεν είχα υπολογίσει. Την παράμετρο της σιχαμάρας. Στο στόμα του είχαν αναδυθεί υγρά από το εσωτερικό του, μερικά από τα οποία έμοιαζαν με εμετό και κάθε φορά που πλησίαζα το στόμα του γινόταν όλο και πιο δυσάρεστο. Damn, θα άφηνα τον άνθρωπο να πεθάνει επειδή σιχαινόμουν?

Μας πλησίασε μια γυναίκα η οποία ήρθε με ύφος Τζορτζ Κλούνει στην Εντατική και ζήτησε να μάθει τι συνέβη. Δήλωσε νοσηλεύτρια. Της είπα ότι δεν έχει σφυγμό εδώ και 20 λεπτά κι ότι του κάνουμε καρπα. Δε συνεισέφερε τίποτα άλλο στην κουβέντα ή στην όλη διαδικασία.

Συνεχίσαμε αυτό το βιολί για κανα πεντάλεπτο ακόμα αφήνοντας τη σιχαμάρα aside μέχρι που εξαντληθήκαμε και οι 2. Ο άνθρωπος δεν έδινε κανένα σημάδι ανάνηψης. Κάθισα με τον κώλο δίπλα στον αναίσθητο (μάλλον νεκρό πλέον) άντρα και ρώτησα αν έχουν ειδοποιήσει ασθενοφόρο. Ναι μου είπαν. Είναι κανείς μαζί του? Όχι, μόνο ο οδηγός του πούλμαν το οποίο τον έφερε.

Εκείνη την ώρα ακούσαμε τη σειρήνα του ασθενοφόρου να πλησιάζει. Κατέβηκε ο οδηγός μαζί με μια ολοφάνερα φοβισμένη ξανθιά, σχετικά νέα γιατρίνα. Της είπαμε ότι δεν έχει σφυγμό κι ότι του προσφέρουμε πρώτες βοήθειες εδώ και μισή ώρα περίπου. Η νοσηλεύτρια που είχε παρουσιαστεί πριν συνέχισε να δηλώνει ότι είναι νοσηλεύτρια και στο πλήρωμα του ασθενοφόρου. Δε συνεισέφερε τίποτα άλλο στην κουβέντα ή στην όλη διαδικασία.

Στα μάτια της νεαρής ξανθιάς γιατρού νόμισα πως είδα μια ανακούφιση όταν μας άκουσε να λέμε ότι ο άνθρωπος δεν έχει σφυγμό εδώ και μισή ώρα. Θα ασχολιόντουσαν καθόλου μαζί του ή θα τον δήλωναν κατευθείαν νεκρό και θα ξεμπέρδευαν?

«Είναι φρέσκο το περιστατικό» της φώναξα καθώς τον έβαζαν στο φορείο κι έκλειναν τις πόρτες «μπορεί να επανέλθει, μην τον δηλώσετε νεκρό ακόμα, βάλτε τον σε απινιδωτές ή αδρεναλίνες και μπορεί να επανέλθει!». Ήθελα αυτά τα λόγια να στοίχειωναν τη γιατρίνα καθώς έκλειναν οι πόρτες κι έμενε μόνη της με το θύμα πίσω στο ασθενοφόρο, να ηχούν συνέχεια στα αυτιά της έστω και προσωρινά μπας και την κάνουν να ασχοληθεί με τον άτυχο άνθρωπο και να μην τον ξεγράψει αμέσως.

«Όλα θα τα κάνουμε» μου είπε βιαστικά κι αδιάφορα ο οδηγός, άνοιξε την πόρτα του, μας πληροφόρησε ότι θα τον πάνε στο νοσοκομείο της Βούλας κι έφυγαν.

Ο κόσμος σιγά σιγά άρχισε να διαλύεται, μου έδωσαν μερικά μουδιασμένα χτυπήματα στην πλάτη, σιγομουρμούριζαν κάποια άψυχα «τι κρίμα να συμβεί αυτό» και μετά γύρισαν όλοι στο μπάνιο τους. Έσφιξα το χέρι του ηλιοκαμένου νεαρού με τα τατουάζ τον οποίο θαύμασα, εμένα ήταν υποχρέωσή μου να βοηθήσω γιατί στην τελική είναι το επάγγελμά μου, αυτός ανέλαβε να βοηθήσει χωρίς προηγούμενη εμπειρία με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία. Κι ας μην του φύσαγε στο στόμα.

Προχώρησα στο σημείο όπου είχε αφήσει τα πράγματα ο αδερφός, ο οποίος είχε βουτήξει κι είχε έρθει κοντά στο σκηνικό αλλά κολυμπώντας, μέσα από τη θάλασσα για να βλέπει καλύτερα τι γίνεται χωρίς να μπλέξει μες στον κόσμο που είχε μαζευτεί στην ξηρά. Τις επόμενες μέρες περιέγραφε σε όλους πόσο εντυπωσιάστηκε όταν με είδε να βοηθάω το πνιγμένο θύμα. Με έχει συνηθίσει να με βλέπει στο σπίτι με τις πιτζάμες, κολλημένο σε ένα βιβλίο ή σε ένα πισί, να του κάνω όλα τα θελήματα ως μικρότερος κι όταν με είδε εν δράση να προσπαθώ να σώσω μια ζωή εντυπωσιάστηκε. Ήταν σαν να έβλεπε τον φλώρο Κλαρκ Κεντ να μεταμορφώνεται σε σούπερμαν.

Ο άτυχος ηλικιωμένος δεν ξέρω τι απέγινε, φοβάμαι πάντως πως δε θα τα κατάφερε. Ήθελα τις επόμενες μέρες να τηλεφωνήσω στο νοσοκομείο της Βούλας να ρωτήσω αλλά σαν γνήσιος αναβλητικός δεν το έκανα. Μετά το σκηνικό αυτό, ξεντύθηκα και βούτηξα κι εγώ να κολυμπήσω μαζί με τον αδερφό. Καθώς έβγαζα τα ρούχα μου (εκτός από το μαγιώ), συνειδητοποίησα ότι φορούσα το καπέλο και τα γυαλιά ηλίου καθ’όλη τη διάρκεια που πρόσφερα τις πρώτες βοήθειες. Φιλί της ζωής με γυαλί ηλίου έχεις δει ποτέ? You’ve got to give me points for style!

Μια τελευταία highlight στιγμή των διακοπών που μου έρχεται στο μυαλό είναι που πήρα τους γονείς και πήγαμε εκδρομούλα μέχρι το Σούνιο και το Ναό να δούμε το ηλιοβασίλεμα και την αυγουστιάτικη πανσέληνο μετά.

Δες το ολόγιομο φεγγάρι από πίσω μου. Παρατήρησε ότι ενώ όλος ο κόσμος θαυμάζει το μαγευτικό φεγγάρι, το ψώνιο phantom έχει γυρισμένη την πλάτη του σε αυτό και ποζάρει για φωτογραφία.

Θα κλείσω αυτό το ποστ χρησιμοποιώντας τη μικρή αναγνωσιμότητά μου για να κάνω μια έκκληση μπας και φτάσει στα αυτιά κανενός αρμοδίου του δήμου Κορωπίου. Στην ελεύθερη παραλία που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από τη μεγάλη εκκλησία της Αγίας-Μαρίνας (πρόκειται για την παραλία στην οποία βρέθηκε ο πνιγμένος) πηγαίνουν καθημερινά δεκάδες ηλικιωμένοι άνθρωποι με πούλμαν από ΚΑΠΗ ή δήμους. Χάθηκε να βάλετε ένα ναυαγοσώστη ή έστω να έχετε έναν άνθρωπο με γνώσεις από πρώτες βοήθειες σε ετοιμότητα? Εξάλλου εκεί υπάρχει ένας μεγάλος ναυτικός όμιλος, δε μπορούν να διορίσουν κάποιον εκεί? Αντί για 20 κηπουρούς του δήμου ας έχουμε 19 κηπουρούς το καλοκαίρι κι έναν ναυαγοσώστη! Καλύτερα εκεί ένας ναυαγοσώστης να προσέχει τα εύθραυστα παππούδια που την έχουν δει Ράϊαν Φελπς και ξανοίγονται στα βαθιά κολυμπώντας όπως στην εποχή που υπηρετούσαν στο Αβέρωφ, παρά ναυαγοσώστες στις πλαζ όπου σχεδόν κανείς δεν κολυμπάει και άρα δεν κινδυνεύει να πνιγεί αλλά όλοι κάθονται στην παραλία πασαλειμμένοι με λάδι να περιμένουν πότε ο καυτός ήλιος θα τους δώσει καρκίνο του δέρματος καθώς αυτοί τσεκάρουν τα μικροσκοπικά μαγιώ των κοριτσιών.

Έκκληση λοιπόν στο δήμο Κορωπίου να βάλει κάποιον κάθε καλοκαίρι να προσέχει τα πολύτιμα γηρατειά μας, έκκληση και στα παππούδια να μην κάθονται 3 ώρες μες στη θάλασσα και να ανοίγονται στα βαθιά μέχρι που η άσπρη γέρικη κώμη τους να μη ξεχωρίζει από τον αφρό των κυμάτων και έκκληση στα κορίτσια με τα μικροσκοπικά μαγιό να προσέχουν πού τα φοράνε. Άντρας είμαι και μου αρέσει το γυναικείο σώμα δε λέω, αλλά νομίζω έχουμε χάσει τα όρια, όταν σε οικογενειακή παραλία η άλλη έχει χώσει το μαγιό στον κώλο και παίζει ρακέτες τάκα τούκα κατά μήκος όλης της παραλίας με τα κωλομέρια να πηγαίνουν ξεδιάντροπα πέρα-δώθε έχοντας καβλώσει τη μισή παραλία κι έχοντας σπάσει τα νεύρα της άλλης μισής,  ε εκεί νομίζω τα χάσαμε τα όρια! Τον είδαμε τον κώλο σου, μπορείς να τον καθίσεις σε μια βρωμοξαπλώστρα μπας και μπορέσω να απολαύσω λίγο και τη θάλασσα?

Κλείνω με ένα τραγούδι όπου μόνο ένας phantom θα μπορούσε να αφιερώσει (ο τίτλος είναι “Say you’ll haunt me –το βλέπεις το connection με το nickname μου?) και μια όμορφη φωτογραφία όπου η mother με φωτογραφίζει να φωτογραφίζω το υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Ναι ξέρω είναι kinda pathetic αντί να απολαμβάνω το όμορφο τοπίο, να κλείνω το ένα μάτι και να προσπαθώ να το καδράρω το τοπίο μέσα από το φακό και την οθονούλα της κάμερας αλλά that’s the price of being a blogger. Έχουμε μάθει να ζούμε μέσα από τις οθόνες.

Καλή επιστροφή στους χειμωνιάτικους ρυθμούς…!

"Say You'll Haunt Me"

-Stone Sour-

Little supernovas in my head
Little soft pulses in my dead
Little souvenirs and secrets shared
Little off guard and unprepared

I was never good enough to find
I was never bad enough to mind
In the middle I will do my best
Take me in your arms and leave the rest

I will give you anything to

Say you want to stay, you want me to
Say you'll never die, you'll always haunt me
I want to know I belong to you
Say you'll haunt me

Together, together we'll be together, together forever

Little variations on my page
Little doors open on my cage
Little time has come and gone so far
Little by little who you are

I can see the patterns on your face
I can see the miracles I trace
Symmetry in shadows I can't hide
I JUST WANT TO BE RIGHT BY YOUR SIDE

I will give you everything to

Say you want to stay you want me too
Say you'll never die, you'll always haunt me
I want to know I belong to you
Say you'll haunt me
(2x)

Together, together we'll be together, together forever
I BELONG TO YOU
(2x)

Little supernovas in my head
Little soft pulses in my dead
Little souvenirs and secrets shared
Little of guard and unprepared

I will give you anything to
I will give you everything to

Say you want to stay you want me too
Say you'll never die you'll always haunt me
I want to know I belong to you
Say you'll haunt me
(2x)

Together, together we'll be together, together forever
I BELONG TO YOU
(2x)