Εσύ ξέρεις γιατί έχεις θυμώσει?

Όταν ένας άνθρωπος θυμώνει (δε μιλάω για απλό εκνευρισμό του στυλ «Φτουουου, πάλι άργησε 5 λεπτά το λεωφορείο», αλλά για αληθινή οργή του στυλ «Ποιανού το σόι είπες ότι θα γαμήσεις ρε?» λες και αν σου πει κάποιος ότι θα σου γαμήσει το σόι υποχρεώνει αυτόματα όλο το γενεαλογικό σου δέντρο να σκύψει, να τα κατεβάσει και να τον περιμένει) σε μια τέτοια κατάσταση λοιπόν όπου εξοργίζεσαι, θολώνεις, κοκκινίζεις και τρέμεις από τα νεύρα λες και είσαι πυρηνικός αντιδραστήρας που υπερφορτώθηκε, σε μια τέτοια έξαλλη κατάσταση full rage, ο οργανισμός σου παράγει κατεχολαμίνες.

Οι κατεχολαμίνες είναι οι ορμόνες αδρεναλίνη και νοραδρεναλίνη και υπερ-παράγονται σε συνθήκες υψηλού stress και θυμού. Οι ορμόνες αυτές εκκρίνονται σε καταστάσεις οργής ή stress και αυξάνουν την καρδιακή παροχή και αρτηριακή πίεση στέλνοντας περισσότερο αίμα στον εγκέφαλο για να κρατήσει τον οργανισμό σε ετοιμότητα και εγρήγορση. Προκαλούν αγγειοδιαστολή στους μύες στέλνοντας και σ’αυτούς αρκετό αίμα, και άρα «δυναμώνοντας» κατά κάποιον τρόπο τον οργανισμό μας. Αυτή η ξαφνική υπερ-αιμάτωση των μυών μπορεί να οδηγήσει σε τρέμουλο. Αν δεις σε κάποιον να τρέμουν τα χέρια του σε τσακωμό δε σημαίνει πως φοβάται, απλά μάλλον είναι ΠΟΛΥ τσαντισμένος. Επιπλέον αυξάνουν το σάκχαρο του αίματος επάγοντας τη διάσπαση γλυκογόνων του ήπατος, ενώ στο λιπώδη ιστό προκαλούν λιποδιάλυση, δηλαδή με απλά λόγια (κι όχι με επιστημονικές ιατρικές αρλούμπες για να σε ψαρώσω) οι κατεχολαμίνες αξιοποιούν κάθε αποθήκη ενέργειας που έχει το σώμα σου για να κρατήσουν τις μπαταρίες του εγκεφάλου σου φουλ φορτισμένες έτσι ώστε να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στην κρίση οργής. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, προκαλούν και διαστολή των βρόγχων στους πνεύμονες (για να λαμβάνεις μεγαλύτερες ποσότητες οξυγόνου), μυδρίαση (διαστολή της κόρης για να βλέπεις καλύτερα), ανόρθωση των τριχών (εξελικτικό κατάλοιπο από τότε που ήμασταν πίθηκοι –η ανόρθωση των τριχών βοηθούσε στο να φαινόμαστε πιο ογκώδεις και άρα πιο τρομακτικοί-), ενώ οξύνονται και τα αντανακλαστικά.

Αν θες λοιπόν να γίνεις υπερ-άνθρωπος το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να θυμώσεις. Πολύ. Ο Hulk είναι το καλύτερο τραβηγμένο παράδειγμα της δράσης των κατεχολαμινών. Κάθε φορά που θύμωνε, φούσκωναν τα μπράτσα του και γινόταν πολύ πιο γρήγορος και πιο δυνατός. Αν γινόταν και κόκκινος αντί για πράσινος το κόμικ θα ήταν ακόμα πιο ακριβές επιστημονικά.

Αυτά τα εκπληκτικά κάνουν οι κατεχολαμίνες λοιπόν. Σε μια τέτοια έξαλλη κατάσταση βρέθηκα πριν αρκετές μέρες όταν εξερράγην κι άρχισα να φωνάζω κατακόκκινος μέσα στο αυτοκίνητο, στη θέση του οδηγού κι ενώ βρισκόμασταν εν κινήσει στον κεντρικότερο δρόμο της Αργυρούπολης. Ο τσακωμός είχε αίσιο τέλος, αλλά ίσως χρειαστεί να κάνω κανα μήνα να ξαναπέρασω από αυτό το δρόμο μιας και οι περαστικοί που έτυχαν να βρίσκονται κοντά εκείνη την ώρα θα έβλεπαν ένα Peugeot με έναν αξύριστο τύπο να γαβγίζει κατακόκκινος  για πράγματα όπως «θα σου κάνω μασάζ και θα βλέπω τηλεόραση ταυτόχρονα, σ’αρέσει δε σ’αρέσει!» ή «εγώ τόσες φορές σου έχω πει ότι μου αρέσει να μου ξύνουν την πλάτη κι εσύ ποτέ δεν το κάνεις!». Αν τσακωνόμαστε για τέτοια χαζά πράγματα τότε μάλλον είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι του κόσμου. And yeah I know, phantom sucks big time, sometimes.

Δε θα σου πω όμως για τη δική μου οργή. Θα σου πω για την οργή του φίλου Α. χθες το απόγευμα.

Έχοντας περάσει ένα Σαββατοκύριακο εσώκλειστος στο σπίτι από υπερβολική παραγωγή των ορμονών βαριεστημαρίνη, βλεπωντιβιντόνη και ξυνωαρχιδίαση είπα να πάω μια βόλτα μέχρι την πλατεία της γειτονιάς να δω κανα χριστιανό μπας και θυμηθώ με τι μοιάζουν οι άνθρωποι. Εκεί βρήκα 2 φίλους που είχα να δω αιώνες και με το που με είδαν αφού με έβρισαν ως μουνόδουλο, σταρχιδιστή και προδότη επειδή είχα εξαφανιστεί τόσες βδομάδες και δε σήκωνα και τα τηλέφωνα (η εξεταστική βλάπτει σοβαρά τη φιλία) μου είπαν ότι «Μαλάκα, έχουμε εξελίξεις». Ένας φίλος μας, ο ας τον πούμε Α. έμαθε ότι η κοπέλα του τον κεράτωνε.

«Καλά τώρα το έμαθε? Εδώ είχε βουίξει ο τόπος, αυτή έχει πάρει μέχρι και τα κολωνάκια» τους είπα. Apparently, ο Α. είχε δει κι αυτός τα σημάδια αλλά είχε αποφασίσει να τα αγνοήσει. Για παράδειγμα είχε βρει sms από άγνωστα νούμερα που έγραφαν μηνύματα όπως «Καβλάκι μου, τι κάνεις το βράδυ?» όπου η κοπέλα ισχυρίστηκε ότι ήταν μια φίλη της που απλά της μίλαγε έτσι για πλάκα, ή όπως «Θα έρθεις να τον φας πάλι απόψε?» όπου ισχυρίστηκε πως την καλούσαν οι γονείς της ίδιας φίλης της για γεύμα, ή όπως «Θα σε κάνω πάλι να τελειώσεις 3 φορές με τη γλώσσα μου» όπου ισχυρίστηκε πως η φίλη της προσφέρθηκε να τη βοηθήσει να τελειώσει μερικές εργασίες που έπρεπε να κάνει στην αγγλική γλώσσα.

Ο Α. είναι έξυπνο παιδί αλλά καμιά φορά, ιδίως όταν είσαι ερωτευμένος, το προφανές χάνεται από τα μάτια σου. Έτσι, έκλεινε τα μάτια του στην ψυχράδα της, τις συχνές εξόδους χωρίς αυτόν αλλά με φίλες της σε clubs φορώντας μίνι μέχρι τη μήτρα όπου πήγαινε «απλά για να χορέψει», τα συχνά sleepover σε σπίτια της κολλητής της και τα παράξενα σημάδια στο λαιμό και στον κώλο για τα οποία ισχυριζόταν πως χτύπαγε μόνη της στον ύπνο της, ενώ τον κατηγορούσε παράλληλα λέγοντάς του «σταμάτα επιτέλους να γίνεσαι παρανοϊκός!». Μέχρι που χθες το μεσημέρι μετά από ένα σαββατόβραδο ξέφρενου γλεντιού σε ένα club όπου η κοπέλα πήγε «με τις φίλες της» «απλά για να χορέψει», ο Α. το άλλο πρωί την περίμενε 2,5 ώρες σε μια πλατεία απέναντι από το σπίτι της μέχρι να επιστρέψει και είδε να τη φέρνει ένας τύπος σε καγκούρικο αμάξι τον οποίο αυτή προφανώς για να τον ευχαριστήσει που την έφερε μέχρι το σπίτι, του χάρισε ένα φιλί χαϊδεύοντας με τη γλώσσα της το λαρύγγι του ενώ με το χέρι της προσπάθησε δει αν μπορεί να του ξεριζώσει τους όρχεις.

Ο Α. τι λες να έκανε όταν τους είδε? Τους πλησίασε κι άρχισε να κοπανάει το αμάξι? Έδειρε τον τύπο? Έδειρε την τύπισσα? Τραγούδησε το ποιά θυσία έχει κάνει αυτός για σένα? Όχι, δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. Σηκώθηκε κι έφυγε. Πήγε σπίτι του, έσπασε 2 τασάκια στον τοίχο και πήρε τηλέφωνο τους 2 κολλητούς του που εγώ συνάντησα στην πλατεία και τους τα είπε όλα όπως ακριβώς τα διάβασες.

Τον περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή να έρθει να μας βρει. Το απόγευμά μου ίσως γινόταν ενδιαφέρον after all.

Κάποια στιγμή βλέπουμε τον Α. να έρχεται. Περπατούσε με γρήγορο βήμα στο δρόμο και μονολογούσε, ήταν υπερκινητικός και κόκκινος ενώ κλωτσούσε ό,τι εμφανιζόταν μπροστά του από πετραδάκια και κουτάκια αναψυκτικών μέχρι κάδους και μικρά παιδάκια. Μας πλησίασε.

«Τον πούστη θα τον σφάξω!».

«Ποιόν ρε?» του λέει ο ένας εκ των 2 φίλων στο παγκάκι μαζί μου.

«Αυτόν το μαλάκα που την φίλαγε!».

«Καλά αυτή δεν φταίει που έκατσε να τη φιλήσει? Μπορεί να του είπε ότι είναι single».

«Θα τη σφάξω κι αυτήν μετά!»

«Καλά γιατί δεν τους έσφαξες όταν τους είδες?» ρώτησε ο άλλος ένας εκ των 2 φίλων στο παγκάκι.

«Δεν ξέρω ρε φίλε, εκείνη την ώρα έπεσα από τα σύννεφα, ξαφνιάστηκα και θόλωσα τόσο πολύ που δεν ήξερα τι να κάνω».

Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκε κι εμένα.

«Καλά ρε μαλάκα μουνόδουλε, εσύ πού έχεις χαθεί τόσο καιρό?»  μου είπε αφήνοντας για λίγο στην άκρη την οργή του.

«Άσε τα δικά μου τώρα… και για πες, τους έπιασες στα πράσα ε?», απάντησα μετατοπίζοντας την κουβέντα και προσποιούμενος τον έκπληκτο μιας και όλοι ήξεραν ότι η Α. ήταν πιο εύκολη κι από εξίσωση πρώτου βαθμού σε διαγώνισμα μαθηματικών τρίτης λυκείου. Του είχαμε πει ότι η κοπέλα ήταν πουτάνα και τον κορόιδευε, αλλά αυτός δεν άκουγε, ζούσε τον έρωτά του.

Μας διηγήθηκε πολύ γρήγορα τι συνέβη πλουτίζοντας την κουβέντα με υβριστικούς χαρακτηρισμούς κάθε φορά που αναφερόταν στο όνομά της αλλά και στο όνομα της φίλης της που της έκανε πλάτες. Αφού τους έπιασε στα πράσα και πήγε σπίτι του της τηλεφώνησε και τη ρώτησε ποιός τη γύρισε σπίτι και μόλις αυτή του απάντησε «Με γύρισε η τάδε φίλη μου και σταμάτα πια να γίνεσαι παρανοϊκός!» αυτός άρχισε κι έβριζε θεούς και δαίμονες κι αυτή έκλεισε το τηλέφωνο. Έκτοτε δεν έχουν ξαναμιλήσει, η κλήση του προωθείται, όπως προωθούταν μέσα της η στύση του άλλου γκόμενού της το προηγούμενο βράδυ.

Εν τω μεταξύ ο Α. ήθελε κάπου να ξεσπάσει. Περιφερόταν και κουνούσε χέρια πόδια λες και του είχαν ρίξει φαγουρόσκονη και μετά του απαγόρευσαν να ξυστεί, και κλωτσούσε δέντρα, παγκάκια, πετραδάκια, θάμνους, ο,τι έβρισκε. Αυτό είναι που έχει καταστρέψει την ανθρωπότητα, δε διοχετεύουμε σωστά την οργή μας. Και δυστυχώς μέσα στη θολούρα της οργής και των κατεχολαμινών δε μπορούσε να τον καλμάρει κανείς μας.

«Μαλάκες, σας λέω την είδα να του τρίβει τα παπάρια με τόση δύναμη που σας ορκίζομαι αν είχε λίγο αλεύρι και νερό θα έφτιαχνε ψωμί!».  Δε μπόρεσα να κρατηθώ να μη γελάσω. Χαίρομαι τουλάχιστον που οι φίλοι που έχω διαλέξει δε χάνουν ποτέ το χιούμορ τους.

Για να τον ηρεμήσουμε πήγαμε στο κοντινό σαντουιτσάδικο να τσιμπήσουμε κάτι. Προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε τη συζήτηση μόνο γύρω από το Μουντιάλ μπας και τον κάνουμε να ξεχαστεί λίγο. Η οργή του δεν είχε καταλαγιάσει, αντίθετα έμοιαζε να φουντώνει λεπτό με λεπτό. Στο ταμείο του σαντουιτσάδικου ήταν μπροστά μας 2 κοπελίτσες. Τα 30 δευτερόλεπτα που χρειάστηκαν τα κορίτσια να μελετήσουν το μενού για να αποφασίσουν τι θα πάρουν φάνηκαν πάρα πολλά στα μάτια του Α. «Θα τελειώσετε καμιά ώρα γαμώ το μπελά μου? Δε σας ζήτησαν να λύσετε ολοκληρώματα, τι σκατά θα παραγγείλετε σας ρώτησαν!». Τα κοριτσάκια μας παραχώρησαν τρομαγμένα τη σειρά τους.

Η γυναίκα που έφτιαχνε τα σάντουιτς αντιλήφθηκε την ευαίσθητη ψυχολογική κατάσταση του Α. και αφιέρωσε όλη την πνευματική της συγκέντρωσή να του φτιάξει το σάντουιτς ακριβώς όπως το ζήτησε λες και έκανε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Έδινε τόση προσοχή λες κι αφόπλιζε εκρηκτικό μηχανισμό, μια λάθος κίνηση στο μπουκάλι με τη μουστάρδα ή στην κουταλιά της τυροσαλάτας κι η πυρηνική οργή του Α. κινδύνευε να πυροδοτηθεί. Μετά από κάποια λεπτά που φάνηκαν αιώνες και μετά από αμέτρητες φορές σφουγγίσματος του κρύου ιδρώτα στο μέτωπό της, η κυρία είχε τα σάντουιτς μας έτοιμα.

Κάτσαμε στην τζαμαρία δίπλα στο δρόμο κι ο Α. αφιερώθηκε ευλαβικά στο μασούλημα των σάντουιτς, ενώ εγώ κι οι άλλοι δύο τρώγαμε και συζητούσαμε για το Μουντιάλ. Όταν ο Α. τελείωσε το φαγητό του φοβηθήκαμε ότι θα άρχιζε το μοιρολόι για τη γκόμενα αλλά βρήκε άλλη ασχολία. Πήρε τις πίκλες που είχε βγάλει από το σάντουιτς του και τις έβαλε να κάνουν έναν παράξενο αγώνα ράλι: τις κόλλησε ψηλά στο τζάμι και στοιχημάτιζε ποια θα έφτανε κάτω πιο γρήγορα. Οι πίκλες κυλούσαν αργά πάνω στο τζάμι άφηνοντας πίσω τους ένα υγρό ευδιάκριτο ίχνος λαδιού, μουστάρδας και κέτσαπ λερώνοντας όλη την τζαμαρία. Στα επόμενα δύο λεπτά άδειασαν δύο τραπέζια δίπλα μας..! Προσωπικά μου την σπάνε όσο δε φαντάζεσαι τέτοιου είδους εξυπνάδες και μάλιστα σε μέρη που είναι ξένη ιδιοκτησία, αλλά δεδομένης της άθλιας ψυχολογικής κατάστασης του Α. ήμουν υπέρ του δέοντος ανεκτικός. Λιγότερο ανεκτικός όμως ήταν ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού ο οποίος ήρθε 5 λεπτά αργότερα με background ενισχύσεις 2 ντελιβεράδες και μας ζήτησε ευγενικά να φύγουμε, and I quote «πάρτε το βρωμύλο το φίλο σας και δρόμο πριν μου κάνει μουνί το μαγαζί και σας γαμήσω ολονώνε!».

Βγήκαμε και πήγαμε σε άλλη μια πλατεία απέναντι από το μαγαζί. Είχα αποφασίσει ότι είχε έρθει η ώρα να αποκολληθώ από αυτή την παρέα, κάτι ήξερα εγώ που καθόμουν 2 μέρες κλεισμένος μες στο σπίτι.

«Μάγκες, εγώ θα σας καληνυχτίσω γιατί είμαι πτώμα…» τους είπα κι έκανα ότι χασμουριέμαι.

Κοιτάζω τριγύρω και βλέπω ότι έχω μείνει μόνο εγώ κι οι 2 φίλοι του Α. «Πού πήγε ο Α.»?

Τον εντοπίζουμε μετά από λίγο να διαπληκτίζεται έντονα με 6 άτομα που πιθανότατα έκαναν μπάφους πίσω από ένα άγαλμα στην πλατεία. Ο Α. είχε κολλήσει στη μούρη του πιο ψηλού και κάτι του έλεγε, ενώ οι υπόλοιποι της παρέας τον είχαν περικυκλώσει. Απ’ότι έμαθα αργότερα είχε κάποια προηγούμενα μαζί τους χωρίς να ρωτήσω περισσότερες λεπτομέρειες. Πήγαμε και τον τραβήξαμε από τους μπαφιάρηδες που απ’ότι τους έκοψα δεν το είχαν σε τίποτα να έβγαζαν κανα μαχαίρι και να μοιράζονταν μαζί με τον Α. την ηπατίτιδά τους.

Αφού απομακρύναμε τον Α. τους υπενθύμισα πάλι ότι πρέπει να την κάνω σιγά σιγά. «Κάτσε 10 λεπτάκια σε παρακαλώ να κάνω ένα τσιγάρο να ηρεμήσω και μετά φεύγεις» μου είπε. Καθώς ο Α.  έκανε το τσιγάρο του, πέρασε από το απέναντι πεζοδρόμιο ένας από την παρέα των μπαφιάρηδων με την οποία είχε βριστεί προηγουμένως. Ο τύπος μάς εντόπισε και μας κοίταζε περίεργα, ο Α. σηκώθηκε και κάτι του φώναξε, ο τύπος απάντησε και ξαφνικά χωρίς να το καταλάβουμε ο Α. είχε βρεθεί στο απέναντι πεζοδρόμιο και κυνηγούσε τον τύπο. Χάθηκαν πίσω από μία γωνία. Τρέξαμε να τους ακολουθήσουμε και στρίβοντας κι εμείς σ’αυτή την γωνία βλέπουμε τον Α. να διαπληκτίζεται με τα υπόλοιπα 5 άτομα με τα οποία είχε βριστεί προηγουμένως και τα οποία είχαν εμφανιστεί ως δια μαγείας πίσω από τη γωνία, 2 εκ των οποίων είχαν αρχίσει ήδη να τον σπρώχνουν. Το ακόμα πιο σουρεάλ στην όλη υπόθεση είναι πως όλα αυτά διαδραματίζονταν δίπλα σε μια ομάδα Δίας, ξέρεις τους 2-3 μπάτσους με τις μηχανές που τους βλέπεις να ξεφυτρώνουν σχεδόν παντού αυτές τις μέρες και που στήνονται σε διάφορες γωνίες στις πλατείες και ποζάρουν λες και είναι κάδοι ανακύκλωσης που τους βγάζουν φωτογραφία.

Οι μπάτσοι είχαν αντιληφθεί το τσακωμό που κινδύνευε να εξελιχτεί σε full scale fight, αλλά είχαν γυρίσει από την άλλη μεριά, προφανώς γιατί δεν ήθελαν να εμπλακούν και πόζαραν με τα Rayban τους σε κάτι πεύκα. Πριν προλάβουμε να πλησιάσουμε στον τσακωμό και να διασώσουμε τον Α., ο πιο ψηλός της παρέας τον έσπρωξε κι έπεσε πάνω στη μηχανή ενός Δία. Τότε γύρισαν όλοι μαζί κι αποφάσισαν να ασχοληθούν μαζί μας.

«Ρε μαλλλακιεσμένα τι κάνατε εκεί?»

«Όλοι μέσα φυλακή θα πάτε ρε!».

Εγώ κι οι άλλοι δύο φίλοι φτάσαμε λαχανιασμένοι και πήγαμε και σηκώσαμε τον Α. που είχε γίνει ένα με τη μηχανή η οποία είχε γίνει ένα με την άσφαλτο. Οι 6 μπαφιάρηδες είχαν παγώσει και κοιτούσαν τους 2 από τους 3 μπάτσους που είχαν βάλει το ένα χέρι στη λαβή του όπλου, και καλά σε ετοιμότητα αν γίνει κάτι.

Όλοι είχαμε μείνει ακίνητοι και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο, λες και βρισκόμασταν σε γουέστερν κι ετοιμαζόμασταν για την τελική αναμέτρηση. Όντας ο πιο πολιτισμένος σε αυτό το μοντέρνο υπαίθριο σαλούν εξήγησα στους μπάτσους ότι ο Α. δεν έφταιγε σε τίποτα γιατί μπλέχτηκε σε έναν άνισο καυγά 6 ατόμων εναντίον ενός κι ότι η μηχανή στην οποία κοπάνησε δεν είχε ούτε μια γρατζουνιά, οπότε no harm done. Οι μπάτσοι ξίνισαν αλλά ηρέμησαν, ζήτησαν τις ταυτότητές μας, σημείωσαν τα ονόματά μας και μετά έψαξαν τις τσέπες μας. «Τώρα συγνώμη αυτό επιτρέπεται?» αναρωτήθηκα φωναχτά, αλλά δε μου απάντησε κανείς. Στον πιο ψηλό της παρέας των μπαφιάριδων βρήκαν έναν τσιγάρο-μπάφο και (άκουσον άκουσον) τον προειδοποίησαν ότι αν τον ξαναπιάσουν με τσιγαριλίκι θα πάει στην ψειρού και μετά του το έδωσαν πίσω και μας άφησαν όλους να φύγουμε.

Γύρισα σπίτι σκεφτόμενος ότι θα κάνω κανα μήνα να ξαναβγώ πάλι έξω κι έμεινα με την ευχή να πάψει επιτέλους να διοχετεύει ο Α. την οργή του σε λάθος ανθρώπους και προκειμένου να ησυχάσουμε θα πρέπει είτε να δείρει την γκόμενά του είτε να ξεκινήσει κανένα μποξ μπας και εκτονωθεί. Απ’ότι έμαθα σήμερα, διαχειρίστηκε το θέμα της σχέσης του με πιο ώριμο τρόπο. Της τηλεφώνησε να της πει ότι την συγχωρεί για όλα κι ότι θα τη δεχτεί πίσω αν υποσχεθεί να αφήσει πίσω της την άσωτη ζωή. Αυτή αρνήθηκε γιατί δήλωσε ερωτευμένη με το νέο γκόμενο με του οποίου τα παπάρια έπλαθε κουλουράκια χθες το πρωί κι ο Α. τότε της είπε and I quote «αν σε πετύχω στο δρόμο θα σου ανοίξω και τέταρτη τρύπα».

Αυτά χτες. Σήμερα το μεσημέρι που πέρασα μια βόλτα από το νοσοκομείο έμαθα ότι κάποιοι γονείς έτρεχαν έναν από τους αγαπημένους ειδικευόμενούς μας στα δικαστήρια, γιατί σε γενική εφημερία όπου γινόταν πανικός άφησε να φύγει ένας έφηβος με λοιμώδη μονοπυρήνωση (σε πολύ πρώιμη φάση που δεν είχε παρουσιάσει συμπτώματα) και το παιδί τις επόμενες ώρες πέθανε… Οι γονείς με κάμποσο δίκιο στο μέρος τους, ζητούσαν δικαστικώς να του καταστρέψουν την καριέρα και να του πάρουν την περιουσία. Σε έναν γιατρό που ήταν ο πιο εργατικός της κλινικής, ειδικά αν τον σύγκρινες με μερικούς επιμελητές που αν τους έβλεπες θα νόμιζες ότι ο φραπές είναι ιατρικό όργανο κι όχι το στηθοσκόπιο, έναν γιατρό που πάντα ήταν προσεκτικός κι ευγενής με αρρώστους αλλά και φοιτητές ή νοσηλευτικό προσωπικό και που μέσα στην ένταση της γενικής εφημερίας εκτίμησε λάθος μια κατάσταση, κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε, αν όντως δεν πρόκειται για παράλειψη όπως όλοι όσοι τον ξέρουν αποκλείουν αλλά απλά για μια δύσκολη περίπτωση που είχε απρόβλεπτη ραγδαία πρόγνωση.

Κι έρχεται η μέρα μου να κλονιστεί κι άλλο και να κλείσει με ένα απρόσμενο τηλεφώνημα που προέκυψε στο κινητό μου όπου από το ακουστικό μου ξεπήδησε μια αγαπημένη αλλά οργισμένη τρεμάμενη ψιλή φωνή που μου καταλόγιζε πράγματα φαινομενικά τόσο ανούσια που αναρωτιόμουν πάλι what the fuck did just happen now?

Πάντα έλεγα ότι η οργή είναι κάτι καλό, βοηθά στο να δραστηριοποιηθείς, να ξυπνήσεις, να δράσεις. Αλλά πριν μεταμορφωθείς σε Hulk, στάσου μια στιγμή, αποστασιοποιήσου από την κατάσταση και σκέψου. Αξίζει να τα πάρω? Ή να φυλάξω την οργή μου για τους ανθρώπους ή τις καταστάσεις που πραγματικά αξίζουν?

Όπως για όσους λένε ότι μου γαμούν το σόι?