Το φετινό Χριστουγεννιάτικο ποστ

Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Φωτάκια. Άη-Βασίλης. Με αυτά είναι συνυφασμένη η γιορτή των Χριστουγέννων. Ίσως και με τα δώρα. Βασικά με τα ψώνια γενικότερα. Χμμ και με το φαί είναι συνυφασμένα τα Χριστούγεννα: γαλοπούλες, σοκολατομελομακάρονα, κουραμπιέδες, you name it, we eat it. Επίσης με το χιόνι, τις ευχετήριες κάρτες, τα κάλαντα, το λίγο παραπάνω αλκοόλ, την οδήγηση υπό την επήρεια, το τζόγο, τη μοναξιά, την εγκατάλειψη της τρίτης ηλικίας, τη θλίψη. Την απόγνωση γενικά. Αυτά χαρακτηρίζουν τις γιορτές.

Η αντίδρασή μου στις γιορτές θυμίζει το σκηνικό μιας ταινίας που είχε βγει πριν 4-5 χρόνια, μια από αυτές τις ποιοτικές, συναισθηματικές ταινίες που μου αρέσουν. Ήταν το Land of the Dead του Ρομέρο. Στην ταινία αυτή, ο κόσμος έχει γεμίσει ζόμπι, η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει μετατραπεί σε λυσσασμένους νεκροζώντανους που ψάχνουν με μανία για ανθρώπινη σάρκα περισσότερο κι απότι ένας παρθένος 17χρονος αναζητά γυμνά γυναικεία κορμιά στο ίντερνετ, ενώ οι επιζήσαντες κρύβονται για να μη γίνουν γαλοπούλα στη θέση της γαλοπούλας. Οι επιζήσαντες κάποια στιγμή διαπιστώνουν ότι κάθε φορά που ρίχνουν πυροτεχνήματα στον ουρανό, τα ζόμπι σταματάνε ό,τι κάνουν εκείνη την ώρα (εδώ που τα λέμε τα ζόμπι δε φαίνεται να έχουν ιδιαίτερες ασχολίες εκτός από το να τεντώνουν τα χέρια και να περπατάνε σαν συγκαμένα) μένουν ακίνητα και κοιτάζουν υπνωτισμένα τον ουρανό. Έτσι οι επιζήσαντες βρίσκουν την ευκαιρία να τους επιτεθούν στα κρυφά και να τους κάνουν τα μυαλά ένα με την άσφαλτο.

Ακριβώς σαν τα ζόμπι που χαζεύουν τα πυροτεχνήματα στην ταινία του Ρομέρο, έτσι υπνωτίζομαι κι εγώ με τα φωτάκια. I can’t help it, αυτά τα μικρά πολύχρωμα παλλόμενα λαμπάκια συντονίζονται με τα ραδιοκύματα του εγκεφάλου μου και προβάλλουν στην οθόνη του μυαλού μου παιδικές αναμνήσεις και εικόνες από γιορτές και παιδικά πάρτη, ήχους από αθώα παιδικά γέλια και χριστουγεννιάτικα κάλαντα, γεύσεις από ζεστό μαμαδίσιο σπιτικό φαί και σοκολατομελομακάρονα, ξετύλιγμα δώρων, χουχούλιασμα στο ζεστό πάπλωμα αγκαλιά με το νέο παιχνίδι, βόλτες στη στολισμένη γειτονιά με τα αυτιά και τα μάγουλα κόκκινα από το κρύο, αγάπη, χριστουγεννιάτικο πνεύμα…SNAP OUT OF IT PHANTOM!

Φωτάκια, φωτάκια παντού βλέπεις φωτάκια, όχι μόνο σε χριστουγεννιάτικα δέντρα αλλά και σε μπαλκόνια, κολώνες, τέντες, κάγκελα, παγκάκια, you name it they light it. Οι δήμοι που δεν έχουν φαντασία ή λεφτά για μια διακόσμηση της προκοπής, έχουν πετάξει φωτάκια με το κιλό πάνω σε ό,τι δέντρο έχει η πλατειά τους, λες κι έχουν απλώσει φωσφοριζέ δίχτυα και προσπαθούν να ψαρέψουν περιστέρια. Έτσι αντί για φωτισμένα έλατα, οδηγείς στις κεντρικές οδούς και βλέπεις να φέγγουν πεύκα, λεμονιές, ελιές, νερατζιές, θάμνοι, λες και ξέσπασε πυρκαγιά κι έχουν λαμπαδιάσει όλα.

Δε θα αρνηθώ ότι μου αρέσει αυτή η μαζική διάθεση για γιορτή, αυτό το υπερβολικό παραφορτωμένο γιορτινό πνεύμα αυτής της εποχής. Είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσουν τα Χριστούγεννα, τα θεωρώ big deal και θέλω να τα περνάω με τους ανθρώπους που αγαπώ, όσο πιο ξεχωριστά και «μαγικά» γίνεται. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.

Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο για παράδειγμα. Ίσως γνωρίζεις ότι το στόλισμα του ελάτου πρόκειται για ξενόφερτο έθιμο κι ότι το αντίστοιχο ελληνικό είναι να στολίζουμε ένα καραβάκι. Προσωπικά, καλύτερα να μη στολίσω τίποτα παρά να έχω ένα φωτισμένο Δημητρούλα στο σαλόνι μου λες και κάνω μνημόσυνο σε ναυτικό.

Γνωρίζεις όμως ότι το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι γερμανικό έθιμο? Στη Γερμανία εμφανίστηκε το πρώτο στολισμένο δέντρο το 1539. Πώς νιώθεις τώρα που έμαθες ότι ξόδεψες τόσα λεφτά για το δέντρο, πέρασες κρίση άσθματος από τη σκόνη ξεπακετάροντας τα περσινά στολίδια και κόντεψες να γκρεμιστείς από την καρέκλα καθώς τεντωνόσουν να ισορροπήσεις το αστέρι στην κορυφή κι όλα αυτά γιατί? Για να διαφημίσεις και να αναπαράγεις ένα ξενόφερτο έθιμο και μάλιστα των Γερμανών, αυτών που μας έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο με τα λεφτά τους και μας ρουφάνε το αίμα ευρώ-ευρώ, επειδή ήταν πιο ευκολόπιστοι και πίστεψαν την παροιμία του Αισώπου για το μυρμήγκι που αποταμίευε όλο τον χρόνο ενώ το τζιτζίκι που μόνο γλένταγε στο τέλος πήρε τα αρχίδια του.

Ανέκαθεν οι δήμαρχοι των Αθηναίων έδιναν μεγάλη σημασία στο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος. Ο Αβραμόπουλος για παράδειγμα είχε βάλει σκοπό της ζωής του να έχει η Αθήνα το ψηλότερο δέντρο στην Ευρώπη, έτσι σαν γνήσιος Έλληνας παγαπόντης έφτιαξε ένα τεράστιο μακρύ παλούκι, το τοποθέτησε κάθετα στην πλατεία και του έβαλε φωτάκια τα οποία ενώνονταν στην κορυφή και απλώνονταν προς τα κάτω σαν γαϊτανάκι θυμίζοντας περισσότερο κολώνα της ΔΕΗ της οποίας ξεκόλλησαν τα καλώδια και πετάνε σπίθες και λιγότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Στη θητεία του Κακλαμάνη κατέστη φανερό πόσο σπουδαίο ήταν γι’αυτόν το χριστουγεννιάτικο δέντρο του όταν έβαλε ματατζήδες να το φυλάνε μην γίνει παρανάλωμα του πυρός από τους αναρχικούς και τους διαδηλωτές κι αντί για δέντρο θα μιλούσαμε μετά για τη μεγαλύτερη λαμπάδα στην Ευρώπη.

Ο τωρινός δήμαρχος όντας οικολόγος και περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένος (σύμφωνα με δημοσίευμα του Βήματος που μπορείς να διαβάσεις κάνοντας κλικ ΕΔΩ –για να μη νομίζεις ότι το βγάζω από το μυαλό μου) τοποθέτησε το «ψηλότερο φυσικό δέντρο» για να «συνδυάσει το μήνυμα της οικολογικής συνείδησης με το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων». Αν καταλαβαίνω καλά, έκοψε το ψηλότερο έλατο και σκοπεύει να το τοποθετήσει στο κέντρο της πλατείας για να δείξει ότι είναι οικολόγος... Είναι σαν να παίρνω το ψηλότερο και παχύτερο κοάλα, να το σκοτώνω, να το κρεμάω ανάποδα στη μέση της πλατείας με ένα κασκόλ του ολυμπιακού κι ένα φακό στον κώλο και να δηλώνω ότι θέλω να συνδυάσω το μήνυμα του αθλητισμού με την αγάπη μου για τα ζώα!

Και τι είναι πια αυτή η ανάγκη των δημάρχων μας να θέλουν συνεχώς να αποδείξουν ότι έχουν το ψηλότερο something στην Ευρώπη? Μήπως πηγάζει από κάποια ενδόμυχη ανάγκη τους να αποζημιώσουν έλλειψη μεγέθους σε κάποιον άλλο τομέα? Μήπως είναι πολύ κοντοί ξέρω γω ή τον έχουν μικρό και κουβαλάνε απωθημένα?

Μεγάλα στολισμένα δέντρα δεν υπάρχουν μόνο στις πλατείες. Υπάρχουν και στα εμπορικά κέντρα. Για παράδειγμα πριν 2 βδομάδες στο Mall στο Μαρούσι η Έρικα Πρεζεράκου παρέα με τις Μέλισσες (μια ατάλαντη μπάντα που ξεπήδησε από τα X-Factor κι έκτοτε φυτοζωεί στη μουσική βιομηχανία κάνοντας κάτι τέτοιες αρπαχτές), τη Νόνη Δούνια κι έναν άγνωστο γόη που κάνει την αρσενική γλάστρα της Μενεγάκη (Φαίδων Κεφαλέας) έδωσαν το σύνθημα να ανάψουν τα φώτα του χριστουγεννιάτικου δέντρου του εμπορικού κέντρου καθώς ήταν περιτριγυρισμένοι από πλήθος κόσμου με σακούλες γεμάτες ψώνια στα χέρια τους. Χιλιάδες πρόγονοί μας πολέμησαν κι έδωσαν τη ζωή τους σε μάχες για να απολαμβάνουμε εμείς τέτοιες ελευθερίες...

…Για να μπορούμε να συγκεντρωνόμαστε σε εμπορικούς καταναλωτικούς ναούς όπως το Mall απαρτιζόμενους από κυψέλες πολυεθνικών εταιριών (Zara, Bershka, Publib, Bsb, you name it we buy it) προσπαθώντας με το ένα χέρι να ισορροπήσουμε τις σακούλες από υπερκοστολογημένες σαβούρες που δε χρειαζόμαστε ή που θα έχουν χαλάσει στον πρώτο μήνα χρήσης τους, ενώ με το άλλο χέρι πασχίζουμε να τραβήξουμε φωτογραφία με το κινητό μας τη ψωνισμένη πρώην αθλήτρια, τους μουσικούς που τους βάζουν με το ζόρι μες στα αυτιά μας οι γκέι μανατζέρ τους μέσα από τα πληρωμένα ραδιόφωνα-μπατονέτες και τα 2 αποτυχημένα μοντέλα που νομίζουν πως στη ζωή πας μπροστά αν έχεις ωραίο χαμόγελο και σφιχτό κώλο, οι οποίοι όλοι αυτοί με σύμβολο ένα τεράστιο ξενόφερτο δέντρο προσπαθούν να προμοτάρουν ένα θρησκευτικό πανηγύρι ευλογημένο από τον καταναλωτισμό θέλοντας να γιορτάσουν τη γέννηση κάποιου, ο οποίος θα είχε ξεράσει τα σωθικά του από την αηδία στη θέα του κενού, αποχαυνωμένου από τον καπιταλισμό συγκεντρωμένου πλήθους του Mall.

Δεν ξέρω αν έχεις ακούσει τη φετινή χριστουγεννιάτικη ραδιοφωνική διαφήμιση των Jumbo. Είναι ο ορισμός του mindfuck, το απόλυτο manipulation. Ξεκινάει με ένα παιδάκι το οποίο με σπαρακτική, λυπημένη παιδική φωνούλα ανακοινώνει στον πατέρα του ότι γνωρίζει πως περνάμε δύσκολους οικονομικούς καιρούς και δε θέλει δώρο για φέτος. Έχει πάρει ένα τόσο σπαραξικάρδιο ύφος λες και είναι αυτό το μυξιάρικο κρητικόπουλο που παίζει στο Νησί και μόλις έμαθε ότι έχει λέπρα. Ο πατέρας αρχίζει να τραγουδάει ότι «στην καρδούλα του παιδιού δε μπαίνει φόρος» και ότι θα κάνει τα πάντα για να μπορέσει το καμάρι του να νιώσει τη μαγεία των Χριστουγέννων αγοράζοντάς του ένα παιχνίδι από τα Jumbo, λες και δε μπορεί να βρει 5 ευρώ να του αγοράσει ένα κουκλάκι αλλά κάνει λες και θα χρειαστεί να πάρει πίπες στο διευθυντή του ή να πουλήσει το ένα του νεφρό για το δώρο. Πρόκειται για μια άκρως ύπουλη διαφήμιση που περνάει με υπολανθάνοντα συναισθηματικό εκβιασμό στο υποσυνείδητο των γονιών ότι ο μόνος τρόπος να δείξουν την αγάπη τους στα παιδιά είναι να τους αγοράσουν το νέο πανάκριβο βενζινοκίνητο τηλεκατευθυνόμενο με τις ζάντες αλουμινίου και τις τουρμπίνες που πετάνε φλόγες, αλλιώς θα καταστραφεί η παιδική τους αθωότητα για πάντα ή ξέρω γω θα χάσουν την παρθενιά τους.

Παρόμοιες παραπλανητικές διαφημιστικές τακτικές βίωσα πρόσφατα με έναν τύπο από του οποίου το μαγαζί πήραμε τα φωτιστικά του δωματίου μου στο νέο σπίτι. Ο τύπος δήλωνε παντού με επιγραφές πως το μαγαζί είναι υπό διάλυση και πως πουλάει τα πάντα σε τιμή κόστους. Εμείς το πιστέψαμε και κάναμε μερικές αγορές θεωρώντας ότι βρήκαμε ευκαιρίες, μέχρι που μάθαμε ότι το συγκεκριμένο μαγαζί δηλώνει υπό διάλυση τα τελευταία 12 χρόνια! Τώρα η συμβίωσή μου με τα νέα φωτιστικά είναι συναρπαστική. Κάθε μέρα που περνάει χωρίς να εκραγούν/καούν/σπάσουν από μόνα τους (you name it they’ll do it -probably) είναι ένας μικρός θρίαμβος.

Για το τέλος άφησα τον βασικότερο εκπρόσωπο τον Χριστουγέννων, τον PR αυτής της γιορτής, τον πιο πολυσυζητημένο πολυτραγουδισμένο και χιλιοπαιγμένο στην τηλεόραση άγιο, τον πιο γνωστό μετά τον Άη γαμήσου και τον πιο ξακουστό μετά τον Άη-ποντ: Τον Άη Βασίλη. Κατά κόσμον Santa Claus. Αυτές τις μέρες όπου και να κοιτάξεις θα δεις την κόκκινη στολή του, την άσπρη γενειάδα και τη μεγάλη του κοιλιά να δεσπόζει επιβλητικά άλλοτε σε μπαλκόνια, άλλοτε σε αφίσες, σε κουκλάκια, σε διαφημιστικά, σε ταινίες. Όπως βλέπεις εγώ τον έχω μέχρι και σε κεράκια.

Μιας κι έκανα την αρχή, θα σου δείξω και την υπόλοιπη διακόσμηση για να μη μείνεις με την περιέργεια και μετά συνεχίζω:

Το μίνι δεντράκι παρέα με τους φίλους του

Τα φωτάκια στο μπαλκόνι με φόντο τα φρεσκοπλυμένα ρούχα

Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα ακούμπησε μέχρι και τη ντουλάπα

Μένει να βάλω ένα παγοδρόμιο στο μπαλκόνι και μερικούς πάγκους με μαλλί της γριάς στην είσοδο και θα έχω δημιουργήσει μια μικρογραφία του χριστουγεννιάτικου Ζαππείου στο σπίτι μου!

Λέγαμε λοιπόν για τον Άη-Βασίλη. Ό,τι ήταν να ειπωθεί γι’αυτόν έχει ειπωθεί, από το πόσο επιστημονικά αδύνατον είναι να μοιράσει τα δώρα σε δισεκατομμύρια παιδιά ανά τον κόσμο μέσα σε ένα βράδυ μέχρι αναλύσεις επί αναλύσεων για το ποιες πράξεις καθιστούν naughty το ένα παιδί και nice το άλλο ή συζητήσεις για τις στυλιστικές του επιλογές (φήμες λένε ότι τον ντύνει η Coka Cola) ενώ η πιο πρόσφατη επικρατούσα άποψη είναι... *SPOILER ALERT –αν είσαι κάτω των 8 μην διαβάσεις παρακάτω-* ...ότι δεν υπάρχει.

Αυτό όμως που δεν ακούγεται συχνά είναι ότι ο Santa Claus δεν είναι ο Άγιος Βασίλης αλλά ο Άγιος Νικόλαος.

Κατ'αρχάς δες πώς είναι ο Santa Claus (Santa Nicolas)

Και πώς είναι ο δικός μας Άη-Βασίλης.

Έχουν τόση ομοιότητα όση κι η Πέγκυ Ζήνα με τη Χάρις Αλεξίου. Η μία είναι εμπορική κι η άλλη αντιπροσωπεύει την ποιότητα.

Οπότε κάθε φορά που θα δεις σε κάποιο εμπορικό κέντρο ή μαγαζί ή πολυσύχναστο πεζόδρομο έναν (κατά πάσα πιθανότητα κακοπληρωμένο μετανάστη) ντυμένο με κόκκινα ρούχα, ψεύτικα μούσια και ψεύτικη κοιλιά, η οποία θα έρχεται σε αντίθεση με το συνήθως αποστεωμένο από τις στερήσεις  πρόσωπο, θα ξέρεις ότι βλέπεις τον δυτικό Άη-Νικόλα. Στο μπαλκόνι της γειτόνισσάς σου? Έχουν κρεμάσει τον Άη Νικόλα. Έχει χριστουγεννιάτικη ταινία στην τηλεόραση? Σίγουρα με τον Άη-Νικόλα. Τα κεράκια που έχω εγώ στο δωμάτιό μου? Yep, ο Άη-Νικόλας. Ποιος θα σου φέρει τα δώρα φέτος?.. εχμ.. βασικά κανένας, το μόνο δωράκι που μπορεί να σου έρθει είναι κανας λογαριασμός ή χαρτί απόλυσης από τη δουλειά, so don’t get your hopes too high.

Τον Santa Claus εμείς οι Έλληνες τον μετατρέψαμε σε Άη-Βασίλη γιατί αυτός ήταν ο κοντινότερος μεγάλος Άγιος προς τα Χριστούγεννα αλλά και γιατί στο βιογραφικό του Άη-συνονόματού μου υπάρχει η εξής ιστορία: Όταν ο original Άη-Βασίλης ήταν δεσπότης σε μια πόλη, μπήκε μια μέρα ένας τύραννος και με το έτσι θέλω απαίτησε να του δώσουν όλοι τους θησαυρούς τους αλλιώς θα τους έπαιρνε τα κεφάλια ή θα τους πηδούσε όλες τις παρθένες or something like that φαντάζομαι. Οι κάτοικοι δεν ήξεραν ότι we never negotiate with terrorists και μάζεψαν ό,τι πολύτιμο είχαν και τα πήγαν στο δεσπότη τον Άη-Βασίλη γιατί τον εμπιστεύονταν. Εκείνος προσευχήθηκε για βοήθεια, οπότε και κατέβηκε ένας άγγελος μαχητής με σπαθιά και ιστορίες, φαντάσου τον κάτι σαν το Σβαρτζενέγκερ όταν έπαιξε τον Κόναν το βάρβαρο αλλά με φτερά, και άλλαξε τα φώτα στον τύραννο και τα τσιράκια του. Όταν ο τύραννος τράπηκε σε φυγή ο Άη-Βασίλης ήθελε να ξαναμοιράσει πίσω τα χρυσαφικά που είχαν συγκεντρωθεί μπροστά του, έλα όμως που δεν ήξερε σε ποιόν αντιστοιχεί το καθετί. Έτσι έφτιαξε πίτες κι έβαλε μέσα κι από ένα θησαυρό και τις μοίρασε και τελικά ως δια μαγείας ή ως εκ θαύματος (ή ως εκ εκκλησιαστικής μυθοπλασίας -όπως το πάρει κανείς) κατέληξε σε κάθε οικογένεια το κομμάτι θησαυρού που της αναλογούσε. Τώρα έμαθες και την προέλευση της βασιλόπιτας.

Βέβαια ούτε ο δυτικός Santa Nicolas έχει καμία σχέση με το δικό μας Άη-Νικόλα αλλά whatever, το θέμα είναι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και γενικά να έχουμε πάντα ένα λόγο να γκρινιάζουμε για κάτι στα blogs μας.

Αρκετά όμως με τις αναλύσεις, πες όπως θες τον χοντρό Άγιο, ούτως ή άλλως δώρο δε θα σου φέρει. Τουλάχιστον εσύ αυτές τις μέρες βγες να το γιορτάσεις! Φόρα τα καλά σου, πήγαινε στο πρώτο ρεβεγιόν που θα σε καλέσουν, φάε ό,τι κακομαγειρεμένο κρεατικό έχει φτιάξει η οικοδέσποινα, πιες μπιτόνια απότι μπόμπα σε σερβίρουν -αρκεί να έχεις κάποιον να σε γυρίσει σπίτι, αντάλλαξε κακόγουστα δώρα, χάσε τη μισή σου περιουσία στα χαρτιά, προσποιήσου ότι περνάς καλά και "μαγικά" όπως κάνουν οι περισσότεροι τις γιορτινές μέρες και γενικά κάνε τις φετινές γιορτές σου αξέχαστες. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να καταλήξεις στο τέλος της βραδιάς γονατιστός στο πάτωμα του μπάνιου, αγκαλιά με τη λεκάνη της τουαλέτας να κοιτάς εξουθενωμένος τα ξερασμένα απομεινάρια της γαλοπούλας ανάμεσα σε υγρά από βότκες, ουίσκια και τη χολή σου και να σκέφτεσαι πόσο κρίμα είναι που το δύστυχο πουλερικό κατέληξε εκεί ενώ εσύ έκανες τόσο κόπο να το μασουλάς όλο το βράδυ.

Καλά Χριστούγεννα!!!! :)