Εκλοyes ή μάλλον εκλο-oh-no

Έκανα μια βόλτα τις προάλλες στην κεντρική πλατεία της Δάφνης καθώς περίμενα ένα ραντεβού που είχε αργήσει (τον Trikalo -αργεί περισσότερο κι από περίοδο σε έγκυο γυναίκα-) κι έπεσα πάνω σε μια προεκλογική επίσκεψη ενός υποψήφιου δημάρχου σε μια μεγάλη καφετέρια στο κέντρο της πλατείας.

Είχε σκάσει μύτη με το κοστουμάκι του και δίπλα τα τσιράκια του κι έλεγε συνέχεια «Καλημέρα, χαίρομαι που σας βλέπω» ενώ έσφιγγε χέρια που ξεπετάγονταν τριγύρω του, χέρια που άλλοι τα έτειναν διστακτικά κι άλλοι τα έτειναν αποφασισμένα και λαίμαργα προσπαθώντας να αποκτήσουν μια πιο προσωπική επαφή μαζί του για να νιώσουν λίγο ασφάλεια ότι γνωρίζουν έναν πολιτικό. Κάτι γιαγιάδες του έσφιγγαν το απαλό γραφειοκρατικό κι αδούλευτο χέρι του με τα δικά τους γερασμένα, τραχιά χεράκια και τον κοιτούσαν στα μάτια με θαυμασμό και δέος. Παραδίπλα δυο 20άρηδες κάπνιζαν τα στριφτά τους  χωρίς να κάνουν καν τον κόπο να γυρίσουν και να του χαρίσουν έστω μια ματιά.

«Σας ευχαριστώ, χαίρομαι πολύ που σας βλέπω» έλεγε και συνέχιζε να χαιρετάει. «Ωραίο μαγαζάκι αυτό ε?» ρώτησε κάποια στιγμή το ταβάνι ενώ έκανε πως παρατηρεί το χώρο γύρω του, προφανώς από αμηχανία. Μια γιαγιά τον πλησίασε με το εγγόνι της στο ένα χέρι και το καρότσι της λαϊκής στο άλλο. Έσερνε το μικρό να χαιρετήσει τον υποψήφιο δήμαρχο, λες και τον πήγε στο μητροπολίτη να πάρει την ευλογία του. «Επ, πόσο είσαι εσύ?» ρώτησε, το αγοράκι μουρμούρισε κάτι και μετά αυτός συνέχισε: «Τι ομάδα είσαι?».

Αφού είδε τι ωραίο ήταν το μαγαζί και ενημερώθηκε τι ομάδα ήταν ο μικρός, ο υποψήφιος δήμαρχος και τα τσιράκια του προχώρησαν στη διπλανή καφετέρια και μαζί τους κι εγώ. Σιγά σιγά άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι επαναλαμβάνεται ένα pattern... «Καλημέρα, χαίρομαι που σας βλέπω» άρχισε να λέει πάλι ο δήμαρχος. Έσφιξε μερικά γεροντίστικα χέρια, «Ωραίο μαγαζάκι αυτό ε?» ρώτησε πάλι το υπερπέραν, νέα γιαγιά με παιδάκι προσέγγισε from six o’clock, «Επ, πόσο είσαι εσύ?, Τι ομάδα είσαι?». Είχε προγραμματιστεί να λέει τις ίδιες και τις ίδιες φράσεις, είχε φορέσει το φιλικό, προεκλογικό του πρόσωπο και είχε μπει σε mode "χαμογελώ, σφίγγω χέρι και λέω τυπικούρες". Ενώ με τα τόσα "τι ομάδα είσαι?" ούτε δημοσκόπηση να έκανε για την προτίμηση των αθλητικών ομάδων στα παιδιά του δημοτικού.

Γενικά αντιπαθώ τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών. Τώρα που το καλοσκέφτομαι δε νομίζω πως συμπαθώ κανέναν, οπότε scratch that. Αντιπαθώ ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς. Για τον συγκεκριμένο υποψήφιο δήμαρχο όμως ένιωσα μια ελαφριά συμπόνοια, φαινόταν αμήχανος, άγαρμπος και διστακτικός μη ξέροντας πώς να φερθεί στους καθημερινούς ανθρώπους τριγύρω του. Μου θύμισε εμένα. Παλαιότερα ένιωθα άβολα ακόμα και αν ενώνονταν τυχαία τα βλέμματά με τους τριγύρω μου στο σούπερ-μάρκετ. Βρήκα τον τρόπο να επιβιώνω στις απαραίτητες επιφανειακές κοινωνικές μου επαφές με το να υιοθετώ μια αστεία, ανώριμη, φαφλατάδικη και μισανθρωπική περσόνα, 50% της οποίας ήμουν εγώ και 50% κωμικό μου υποκριτικό δημιούργημα.

Είχα δημιουργήσει μια προσωπικότητα που λειτουργούσε σαν ασπίδα προστασίας η οποία παρείχε αρκετή διασκέδαση και ψυχαγωγία στους άλλους ώστε να εμποδίσει τις άγνωστες παρέες στις οποίες βρισκόμουν από το να μου επιτεθούν και να με λιντσάρουν, και αρκετή ψυχολογική απόσταση σε μένα ώστε να μην κυλιστώ τρομοκρατημένος στο πάτωμα, σαν τρομαγμένο έμβρυο που το έφεραν στον κόσμο νωρίτερα απ’ότι έπρεπε και να ουρλιάζω κλαίγοντας τρομαγμένος από την άβολη κατάσταση του όλου πράγματος.

I mean, αν έστελνες εμένα σε μια καφετέρια να χαιρετήσω τους άγνωστους θαμώνες και να τους πω να με ψηφίσουν, είναι σίγουρο ότι σε λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα θα σκαρφάλωνα πάνω στον ψηλότερο ψυγειοκαταψύκτη απειλώντας με ένα σπασμένο μπουκάλι όσους προσπαθούσαν να με κατεβάσουν από εκεί πάνω και θα αρνιόμουν να φύγω αν δεν έφευγαν πρώτα όλοι από το μαγαζί.

Με αυτές τις σκέψεις έφυγα από την ακολουθία του υποψήφιου δημάρχου και συνέχισα για μια βόλτα στην πλατεία (ναι ο Trikalos είχε αργήσει ΤΟΣΟ  –χαχα τον έχω δώσει στεγνά) παρατηρώντας αυτή τη φορά τις διάφορες προεκλογικές αφίσες τριγύρω.

Ορίστε τι είδα.

Το κλασικό λουκ «πέταξα το σακάκι στον ώμο για να δείξω ότι είμαι κουλ, άνετος, διαφορετικός, αντισυμβατικός και επαναστάτης, δε λογαριάζω πρέπει και μη, ψεύτικους τύπους και δήθεν συμπεριφορές, έχω το θάρρος να βγάλω το σακάκι και να το κρατήσω με τα δυο δάχτυλα πίσω από την πλάτη μου αντί να το ακουμπήσω σε κάποια κρεμάστρα γιατί απλά είμαι γα-μα-τος». Το σλόγκαν του συγκεκριμένου υποψηφίου τουλάχιστον είναι ειλικρινέστατο. «Δημιουργούμε την πόλη που μας αξίζει». Μπουρδέλο (αυτό τους αξίζει, αυτό έχουν δημιουργήσει).

Παρακάτω συνάντησα ένα από τα χιλιάδες φυλλάδια που ξεδιάντροπα και αναίσθητα βρωμίζουν τον τόπο μας αυτές τις μέρες. Απορώ πώς μπορούν να μιλάνε για καθαρούς δήμους άτομα που έχουν μετατρέψει ένα ολόκληρο rainforest σε φυλλάδια και τα πετάνε στους δρόμους και στα γραμματοκιβώτια με τέτοιο καμάρι λες και μοιράζουν λεφτά. 

Το φυλλάδιο είναι της υποψήφιας Παγώνας, η οποία όπως και πολλοί άλλοι υποψήφιοι παρουσιάζει τον εξής παραλογισμό. Τη λένε Παγώνα, αλλά οι φίλοι τη φωνάζουν Λία. Επαναλαμβάνω τη λένε Παγώνα και τη φωνάζουν Λία…! Ας μου πει κάποιος πώς στο διάολο γίνεται να βγαίνει το Λία από το Παγώνα! Όχι ας μου πει κάποιος κι εγώ υπόσχομαι να φάω το φυλλάδιο και να μην ξαναπω τίποτα για κανέναν υποψήφιο.

Αυτό είναι το κακό με τις εκλογές, είσαι γνωστός ρε παιδί μου στη γειτονιά σαν Μάκης ο Power Ranger. Ή οι φίλοι σου σε φωνάζουν Καίτη η ρουφήχτρα, ή Μπάμπης ο μακρύκαννος, ή Μιχαλάκης το Πόκεμον ξερω γω. Έτσι σε ξέρουν τόσα χρόνια, έτσι είσαι γνωστός στη γειτονιά. Αν μετά από καιρό γίνεις υποψήφιος τι θα γράφει το ψηφοδέλτιο? Ευάγγελος (Χαμηλολοκώλης) Παπαδόπουλος? Ή εγώ ας πούμε μπορεί να μη γουστάρω να με λένε Βασίλη και να θέλω να με φωνάζουν Αρθούρο ή Επαμεινώνδα ξέρω γω ή Τζιμπρίλ. Πάνω που τους έχω πείσει όλους τόσα χρόνια ότι είμαι μακρινός ξάδερφος του Τζιμπρίλ Σισέ κι ότι έχω δυνατό δεξί και πέος μαύρου έρχεται ένα ψηφοδέλτιο να αποκαλύψει σε όλους το πραγματικό μου όνομα, ενώ βάζει και σε παρένθεση το nickname με το οποίο είμαι γνωστός και για να κάνει σε όλους ολοφάνερη τη διαφορά!

Συνεχίζω να περπατάω παρακάτω και βλέπω ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα πολιτικής φανφάρας.

Κάτι τέτοια λέει και τον γιαουρτώνουν. Εδώ δεν πήγε κανένας φυλακή παρόλο που έκλεβαν για δεκαετίες κάνοντας μακροχρόνια συνεχή οικονομική αφαίμαξη χρεοκοπώντας τη χώρα και θα πάνε φυλακή αν μας βρουν δουλειά? Για κάτι τέτοιες υπερφίαλες δηλώσεις λένε γλοιώδεις τους πολιτικούς. Δηλαδή τι θα κάνει ο Αλαβάνος που μπορεί να τον οδηγήσει στη φυλακή? Θα αγοράσει ένα Μάγκνουμ, θα μπουκάρει στα διοικητικά γραφεία μιας εταιρίας και θα απειλήσει το διευθυντή να προσλάβει 100 ανέργους αλλιώς «θα του απλώσει τα μυαλά στον τοίχο?». Ή μήπως θα κάνει τη συνήθη πρακτική, δηλαδή να χαρίσει στα μουλωχτά και με κομπίνες σε παιδιά συγγενών και γνωστών του μια θέση στο δημόσιο? Αν πρόκειται να βρούνε δουλειά στα παιδιά μας με το δεύτερο τρόπο, τότε ναι να πάνε φυλακή. Και θα πάω εγώ ο ίδιος να κλειδώσω το κελί.

Στην πολιτική μάχη κάποιες φορές ξεπετάγονται μερικά εναλλακτικά σχήματα, υποτίθεται νεανικά, επαναστατικά, δήθεν έξυπνα και πρωτότυπα. Ένα από αυτά προσπαθεί να είναι και το Μ.ΑΡΙ.Δ.Α.

 Αυτά τα κόμματα είναι πάντα αριστερά κι έχουν πάντα γελοίες ονομασίες. Το συγκεκριμένο όπως βλέπεις από την αφίσα είναι εμπνευσμένο από την τελευταία ταινία Piranhas 3D! Μην ψαρώνεις (pun intended), κάτι τέτοια κόμματα είναι τόσο εναλλακτικά, όσο κι οι Onirama στη ροκ μουσική.

Κλείνουμε με την αφίσα ενός υποψηφίου, ο οποίος με την αλλαγή ενός και μόνος γράμματος θα ήταν ο ιδανικός δήμαρχος για ολόκληρη την Αθήνα.

Νίκος Μπουρδέλες.

Κάποια στιγμή ο Trikalos τελικά ήρθε και η έρευνά μου στα κόμματα τελείωσε για να πάμε για καφέ.

Στο γυρισμό για το σπίτι όμως είδα κάτι άλλο εξωφρενικό. Στις στάσεις της Βουλιαγμένης στο ύψος της γειτονιάς μου είχε εξαπλωθεί σαν ιός η παρακάτω αφίσα-εξώφυλλο μιας εβδομαδιαίας αθηναϊκής free press εφημερίδας.

 

Αν την παρατηρήσεις δεν έχει καμία σχέση με εξώφυλλο εφημερίδας αλλά είναι μια ελαφρά κεκαλυμμένη διαφήμιση του Σγουρού. Δίπλα από την ολόσωμη φωτογραφία του Σγουρού, όπου χαιρετά και ποζάρει σαν λευκός Μπαράκ Ομπάμα ένα κείμενο διαφημίζει τη «χρηστή διαχείριση των οικονομικών» που έκανε τόσα χρόνια στο Δήμο.

Μάλιστα το νόημα και η σύνταξη χάνεται αφού σε ένα σημείο λέει «…η χρηστή διαχείριση των οικονομικών που έχει κάνει ο κ.Σγουρός είναι βέβαιο ότι θα φανεί απόλυτα χρήσιμο (απόλυτα χρήσιμη θα έπρεπε να λέει)  στην Περιφέρεια Αττικής, ιδιαίτερα σε αυτές τις δύσκολες οικονομικά συνθήκες που βιώνουμε…» πρόταση η οποία εκτός από εσφαλμένη συντακτικά είναι και οξύμωρη μιας και αν η διαχείριση των οικονομικών ήταν χρηστή δε θα βιώναμε δύσκολες οικονομικά συνθήκες in the first place. Παρακάτω στην αφίσα αναφέρει πως ο Κικίλιας (αντίπαλος του Σγουρού) μένει πίσω στις δημοσκοπήσεις (πληροφορία τόσο χρήσιμη κι ενδιαφέρουσα όσο κι αν μάθαινες τα ποσοστά στα νεανικά κοινά 15-44 στις πρωινές εκπομπές), ενώ διαφημίζει και 2 τσιράκια του πόσο ο ένας συμμάζεψε τα οικονομικά του Δήμου κάνοντας παράλληλα έργο ουσίας σε όλα τα επίπεδα (μόνο γενικόλογα) και πόσο ο άλλος είναι μπροστά στις δημοσκοπήσεις.

Obviously, ο Σγουρός και οι pr του εκδίδουν αυτή τη free press εφημερίδα κι έχουν το θράσος και την έπαρση να διαφημίζουν ξεδιάντροπα ένα έντυπο βαφτίζοντάς το σαν «free press αθηναϊκή εφημερίδα» ενώ στην ουσία είναι ένα τεράστιο προεκλογικό φυλλάδιο ανθρώπων που έχουν τις «πλάτες» να βγάλουν εκδοτική άδεια και να το εκδίδουν σαν εφημερίδα ή να το κάνουν αφίσα στους δρόμους. Νιώθω μίσος για κάτι τέτοιους ανθρώπους με την αλαζονεία και το θράσος τους. Ρίξτε μαύρο.

Το επόμενο βήμα για το Σγουρό μετά τη free press εφημερίδα θα ήταν να  βγάλει ένα περιοδικό με τίτλο «Sgouros by night» όπου θα αναφέρει τα αγαπημένα του στέκια όπου πίνει χαλαρά το ποτό του παρέα με τους γιάπηδες κοστουμαρισμένους φίλους του με τα Iphone4 σε θήκη στις δερμάτινες ζώνες τους, το bluetooth στο αυτί και το σακάκι κρατημένο με 2 δάχτυλα και περασμένο πάνω από τον ώμο, ή θα βγάλει το δικό του άρωμα με διαφημιστικό σλόγκαν «η γοητεία στην εξουσία», δικό του ανδρικό αποσμητικό με σλόγκαν «θα είσαι πάντα σ(ί)γουρος ότι μυρίζεις όμορφα», δικό του πιστολάκι για σγουρά μαλλιά και μπορεί να συγγράψει κι ένα νέο αλφαβητάρι για τα δημοτικά σχολεία όπου αντί για το «Λόλα, να ένα μήλο» θα διδάσκουμε στα παιδιά μας το «Σγουρέ, να μία ψήφος».

Ευτυχώς εκτός από την αφίσα του Σγουρού υπάρχει κι η νέα αφίσα του σόου της Τζούλιας και χαζεύει λίγο το μάτι μας. 

Θα μπορούσε κάλλιστα το σόου της Τζούλιας να είχε χορηγό επικοινωνίας τα μανάβικα. Μετά από αυτή την αφίσα οι άντρες θα αρχίσουν μανιωδώς να τρώνε μήλα.

Οι προεκλογικές επιθέσεις των υποψηφίων τοπικών δημάρχων, δημοτικών ή τοπικών συμβούλων δεν περιορίζεται μόνο σε επισκέψεις σε δημόσια μέρη, σε χτυπήματα κουδουνιών πολυκατοικιών, σε αυθαίρετα προσωρινά περιπτεράκια με τις αφίσες τους σε κάθε κεντρικό σημείο, σε διανομή φυλλαδίων με αμφιβόλου αυθεντικότητας βιογραφικά ή σε εμφανίσεις σε τηλεοράσεις και περιοδικά, αλλά όσο εξελίσσεται η τεχνολογία θα εξαπλώνεται και σε όλο πιο νέα μέσα.

Check this out: Κάνε κλικ εδώ

Όλοι στον αγώνα μαζί με την Παγώνα. Κάποιο από τα παιδιά της συμπαθέστατης αυτής κυρίας έφτιαξαν groupάκι με το παραπάνω ευφάνταστο σλόγκαν (όλοι δικαιούνται μια fan page –εδώ μου έφτιαξαν εμένα σαν phantom), στο οποίο γκρουπάκι της κ.Παγώνας υπάρχει ένα άλμπουμ με τον τίτλο Pagwnara (σαν location έχουν γράψει Padaxu Parusa) όπου έχει φωτογραφία ένα «protypo pshfodeltio» με το όνομά της σταυρωμένο. Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε μέχρι και ψηφοδέλτια στο facebook!

Το ψηφοδέλτιο δεν είναι πρότυπο, όχι μόνο επειδή έχει σταυρωμένο το όνομα της Παγώνας αλλά γιατί ο σταυρός είναι με κόκκινο, ενώ επιτρέπεται μόνο μπλε ή μαύρο μελάνι. :P

Νομίζω αυτές οι μέρες είναι οι χειρότερες για να ασχοληθεί κάποιος με την πολιτική κι όταν παντού βλέπω στους δρόμους απλούς δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους με υπερπαραγωγές προεκλογικές εκδηλώσεις, ακριβά κοστούμια,  έπαρση και αστείρευτες υποσχέσεις για ρουσφετάκια ενώ χρησιμοποιούν σαν πρόφαση «το καλό αυτού του τόπου» εκνευρίζομαι και θέλω να μαζέψω όλα τους τα φυλλάδια και να τα κάνω προσάναμμα για να κάψω τα προεκλογικά περίπτερά τους.

Κατέβα να ψηφίσεις, η αποχή δεν είναι λύση. Αν σε κάθε δήμο ψηφίζουν μόνο τα τσιράκια των υποψηφίων τότε το κάθε λαμόγιο θα βγει και θα καμαρώνει ότι τον ψήφισε το 40%, ενώ στην ουσία οι περισσότεροι τους έχουν γραμμένους στα αρχίδια τους και αηδιασμένοι δε θέλουν καν να ασχολούνται. Δε λέω ότι δεν υπάρχουν λίγοι καλοί. Αν ξέρεις ποιοι είναι πήγαινε ψήφισέ τους.

Με όλες αυτές τις προεκλογικές ιαχές που βλέπω τριγύρω και ακούγοντας έναν πρωθυπουργό να μετατρέπει αυτοδιοικητικές εκλογές σε βουλευτικές προσπαθώντας να πάρει το οκέι να συνεχίσει να μας γαμάει από τον κώλο χωρίς βαζελίνη (το ίδιο σκοπεύουν να κάνουν και τα αντιπολιτευτικά κόμματα, όλα κοινή γραμμή ακολουθούν) ανησυχώ σοβαρά για το μέλλον αυτής της χώρας. Η μόνη ελπίδα θα μπορούσαν να είναι τα νιάτα, αλλά και αυτά είναι ή παντελώς άβουλα και αδιάφορα ή διαβρωμένα από τη διαφθορά των μεγαλυτέρων τους.

Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη, let’s face it, ακόμα κι ο καιρός μας έχει τρελαθεί, τα μεσημέρια θες κοντομάνικο και τα βράδια παλτό με (οικολογική) γούνα, οδηγούμαστε προς τη χρεωκοπία, τα παιδιά μας βγαίνουν άβουλα και διεφθαρμένα και το X-factor συνεχίζεται για άλλη μια χρονιά. Επειδή it is better to burn out, than to fade away (φράση με την οποία υποτίθεται έκλεισε ο Curt Cobain το σημείωμα αυτοκτονίας του), αν η Ελλάδα πρόκειται να καταστραφεί οικονομικο-κοινωνικά τουλάχιστον ας κάνουμε εντυπωσιακή έξοδο. Πώς? Πανεύκολα. Να τι μπορούμε να κάνουμε σε 4 απλά βήματα.

Βήμα 1: Να νομιμοποιήσουμε τα πάντα.

Βήμα 2: Να πουλήσουμε ό,τι εθνικά αποθέματα έχουμε στους Κινέζους και τα λεφτά που θα πάρουμε να τα ξοδέψουμε όλα σε σοκολατένια γλυκά, σε ναρκωτικά και σε ερωτικά παιχνίδια.

Βήμα 3: Με την αρχή της νέας χρονιάς θα ανακοινωθεί η έναρξη ενός μαζικού εθνικού οργίου όπου όλα θα επιτρέπονται αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη διασκέδασή μας.

Βήμα 4: Στο τέλος αυτού του χρόνου θα μαζευτούμε όλοι γυμνοί, εξαντλημένοι και χορτάτοι από κάθε είδους σωματική απόλαυση γύρω από μια τεράστια πυρηνική βόμβα, θα τη βάλουμε σε λειτουργία και με μια θεαματική έκρηξη θα αποτεφρώσουμε τους εαυτούς μας έξω από την ιστορία αυτού του πλανήτη.

Αυτό είναι το πιο αισιόδοξο σενάριο για το μέλλον αυτής της χώρας. Τώρα πήγαινε ψήφισε.