22 Νοε 2010

Ο μεγάλος ξεριζωμός



Μετακομίσαμε, ο αδερφός κι εγώ φύγαμε από το σπίτι των γονιών και πλέον συγκατοικούμε all by ourselves. Έφτασε η στιγμή οι μικροί νεοσσοί να απογαλακτιστούν, να ανοίξουν τα φτερά τους, να πετάξουν από την ασφαλή φωλίτσα των γονιών τους και να βγουν στην κοινωνία.

Έτσι οι νεοσσοί αδερφός κι εγώ πήραμε όλο μας το βιος, αποχαιρετήσαμε με δάκρυα συγκίνησης τους γονείς και το παλιό μας σπίτι, είπαμε αντίο στην πατρική μας φωλίτσα, στην εστία που για πάντα θα στεγάζει αναμνήσεις από τα παιδικά κι εφηβικά μας χρόνια και μετακομίσαμε.

Μεταφερθήκαμε στο απέναντι σπίτι από το διαμέρισμα των γονιών. Η εξώπορτά μας απέχει από την εξώπορτα του σπιτιού των γονιών 3 μέτρα. Ούτε καν σε άλλο όροφο δεν πήγαμε for Christs sake. Η ζωή μου είναι συναρπαστική I know.

Still, technically ζούμε σε ένα άλλο σπίτι all by ourselves. Η μπατσίνα που προηγουμένως το νοίκιαζε έφυγε παραπονούμενη ότι το σπίτι ήταν πολύ ζεστό για τα γούστα της κι ότι είχε κατσαρίδες, 2-3 από τις οποίες μας τις έφερε σε μια χαρτοπετσέτα για του λόγου το αληθές. Η τύπισσα κουβαλούσε σιδερικό και φοβόταν τις κατσαρίδες?

Έτσι αντί να ψάξουμε νέο ενοικιαστή καθαρίσαμε το σπίτι, βάψαμε τα καινούργια μας δωμάτια, κατεβάσαμε από μια κήλη ο καθένας μετακινώντας τα γραφεία και τις βιβλιοθήκες μας, ρίξαμε σε κάθε γωνιά ραδιενεργό Teza να εξαλείψουμε κάθε ίχνος αραχνοειδούς και εντόμου και εγκατασταθήκαμε μόνιμα στη νέα κατοικία. Πλέον απολαμβάνουμε την πολυτέλεια να έχουμε ζεστό σπιτικό φαγητό σε απόσταση μιας πόρτας, ενώ διατηρούμε την ιδιωτικότητα και την αυτονομία μας, χωρίς για παράδειγμα να έχεις έγνοια να μην σηκωθείς να κατουρήσεις στις 3 τα ξημερώματα γιατί θα ξυπνήσει η μάνα από το μέσα δωμάτιο και θα νομίζει ότι είσαι άρρωστος και μπορεί να σε πείραξε κάτι που έφαγες και θα σε ρωτήσει με τρεμάμενη φωνή αν είσαι καλά και γιατί παιδί μου πας τουαλέτα μες στη μαύρη νύχτα κι εσύ με αγανάκτηση θα πεις «γιατί έτσι μου ήρθε και χέστηκα ρε μάνα, ωωω πια» και μετά θα ξεκινήσει λογύδριο-κύρηγμα καλά να πάθεις, με τις σαβούρες που πάτε και τρώτε εσείς οι νέοι και δεν εκτιμάτε το αγνό σπιτικό φαγητό και δε μας αγαπάτε εμάς τους γονείς που χαλί γινόμαστε να μας πατήσετε εσείς οι αχάριστοι και πότε θα πάρεις πτυχίο.

Με τη μετακόμιση έκανα ένα γερό ξεκαθάρισμα στη σαβούρα που μάζευα στο γραφείο μου όλα αυτά τα χρόνια και παρατηρώντας τι είχα συγκεντρώσει όλον αυτό τον καιρό έκανα τις εξής 2 διαπιστώσεις. Πρώτον, ότι άπαξ και βρεθεί κάτι στην κατοχή μου, όσο άχρηστο και ασήμαντο μπορεί να είναι θα αρνηθώ να το πετάξω. Στα σκοτεινά, υγρά κι ανήλιαγα σκοτάδια των συρταριών μου ανακάλυψα στυλό των οποίων το μελάνι είχε στερέψει εδώ και χρόνια και παρόλαυτα τα φύλαγα, κακόγουστα μπρελόκ που δε σκόπευα να χρησιμοποιήσω ποτέ, αυτοκόλλητα Power Ranger και αποσυναρμολογημένα παιχνιδάκια από τα Lucky Toys ή τα Kinder έκπληξη. Πράγματα που δε θα είχαν καμία χρησιμότητα σε κανέναν, εκτός ίσως κι αν ποτέ κλείδωναν τον Μαγκάιβερ στο δωμάτιό μου και για να αποδράσει να χρειαζόταν ένα στυλό, ένα συνδετήρα, ένα μπρελόκ αλεπού και μια μίνι τσουλήθρα Ice Age από τα Kinder για να φτιάξει μια τηλεκατευθυνόμενη χειροβομβίδα ξέρω γω ή κάτι παρόμοιο.

Η δεύτερη διαπίστωσή μου είναι ότι πρέπει να πέρασα κάποια πολύ μίζερη περίοδο στη ζωή μου κατά τη διάρκεια της οποίας έκανα άσκοπες αγορές για να καλύψω το συναισθηματικό κενό που πρέπει να ένιωθα μέσα μου(no girlfriend obviously, or no serious hobbies) και τώρα έχω βρεθεί να έχω στην κατοχή μου περισσότερα βιβλία, DVD και ηλεκτρονικά παιχνίδια σε σχέση με το προσδοκόμενο όριο ζωής μου που μου απομένει για να μπορέσω να τα διαβάσω/δω/παίξω. Αυτά θα ζήσουν περισσότερο από μένα. Είναι άδικο, δεν έχουν ούτε αντίχειρες for crying out loud.

Είχα τη φαεινή ιδέα για παράδειγμα να αγοράσω το DVD box set της σειράς 21 Jump Street με τον Τζόνι Ντεπ, γιατί μου άρεσε πολύ αυτή η σειρά την εποχή που είχε κυκλοφορήσει κι έψαχνα απεγνωσμένα να ξαναδώ τα επεισόδια. Έτσι έδωσα γύρω στα 40 με 50 ευρώ για την κάθε σεζόν κι επειδή ήταν 5 οι σεζόν έδωσα συνολικά γύρω στα 200 με 250 ευρώ. Γυρνώντας σπίτι και τοποθετώντας το box set σε περίοπτη θέση στο γραφείο μου έκανα το λάθος να κοιτάξω στο πίσω μέρος του κουτιού και να δω ότι αποτελείται από 103 επεισόδια, δηλαδή από 45 λεπτά το επεισόδιο μιλάμε για 80 ώρες σειράς. 80 ώρες! Αυτό μπορεί να διαρκούσε περισσότερο κι από γάμο της Άντζελας Δημητρίου. Η αφοσίωση που απαιτούσε η σειρά ήταν εξουθενωτική κι αγχωτική.

Επιπλέον είχα παραλείψει το γεγονός ότι μπορεί η σειρά να φαινόταν συναρπαστική τις αρχές του ’90 αλλά seriously όσο και να σου αρέσει ο Τζόνι Ντεπ, με την αλλαγή της δεκαετίας άλλαξε και η μόδα με αποτέλεσμα να μην αντέχεις να παρακολουθήσεις πάνω από 5 λεπτά γιατί βλέπεις συνεχώς κάτι τέτοιες εικόνες:




(δες τι φοράει η κοπέλα της παρέας -έχει περισσότερα παράσημα καρφιτσωμένα πάνω της απ'όσα φόραγε ο Σεφερλής όταν έκανε τον Αστυνόμο Θεοχάρη)


Παρακολουθείς τη σειρά και είναι αδύνατον να μη σου έρθει η επιθυμία να αναφωνήσεις: «Ιιιιιου, Κάποιος να καλέσει την fashion police! Ποιος τυφλός σε έντυσε εσένα?» οδηγώντας σε στο σημείο να βαρέσεις τέτοια κρίση λες και είσαι ο Κοτέντος και μόλις είδες ένα μοντέλο σου να έχει συνδυάσει κίτρινο με πράσινο ξέρω γω που δεν ταιριάζει, ή να είσαι ο Τρύφων Σαμαράς και να βλέπεις αποτυχημένη περμανάντ.

Τα βιβλία και τα DVD που αγοράζουμε χωρίζονται σε 2 κατηγορίες: σε αυτά που τα αγοράζουμε επειδή θέλουμε πολύ να τα δούμε/διαβάσουμε και σε αυτά που τα αγοράζουμε επειδή νομίζουμε ότι πρέπει να τα δούμε/διαβάσουμε. Έτσι την είχα πατήσει πριν καιρό με τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι. Το αγόρασα αφενός γιατί το Έγκλημα και Τιμωρία του ίδιου συγγραφέα με είχε συναρπάσει κι αφετέρου γιατί πίστευα ότι το βιβλίο αυτό ανήκει σε αυτά τα «αριστουργήματα» που σε κάνουν πιο έξυπνο (συλλογισμός ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με τον τίτλο του βιβλίου) ή τουλάχιστον σε κάνουν να φαίνεσαι πιο έξυπνος σε αυτόν που κάθεται δίπλα σου στο μετρό όταν το διαβάζεις ή σε αυτόν που το βλέπει στο κομοδίνο του δωματίου σου. Το αγόρασα, διάβασα τις πρώτες 15 σελίδες, το σκυλοβαρέθηκα και το παράτησα. Μετά από κάτι μήνες, είχα ξεχάσει ότι το είχα αγοράσει και απορρίψει οπότε το ξαναγόρασα. Αυτό σημαίνει ότι δεν το έχω διαβάσει 2 φορές.

Και δεν το έχω διαβάσει αφενός γιατί δε μου κέντρισε το ενδιαφέρον κι αφετέρου γιατί έχει ανταγωνισμό από άλλα σπουδαία βιβλία που δεν έχω διαβάσει. Αστυνομικά, επιστημονικής φαντασίας, βιογραφίες, ιστορικά, παραιατρικά, έχω αγοράσει ένα σκασμό βιβλία και αρκετά τα έχω μισοδιαβασμένα ή ανέγγιχτα. Άσε που δε μπορώ να αγοράσω μόνο ένα βιβλίο τη φορά, θα αγοράσω τουλάχιστον 3 μαζί. Είναι λες και αντί για βιβλία, αγοράζω τούβλα για να εντοιχίσουν τη βιβλιοθήκη μου, σαν χελιδόνι που χτίζει τη φωλιά του.

Πρόσθεσε σε όλα αυτά την επανάσταση που έφεραν τα torrents και καταλήγεις με gigabyte σκληρού δίσκου από μιλιούνια ωρών με σειρές, ταινίες και τραγούδια. Για παράδειγμα ξοδέψαμε μήνες παρακολούθησης, αναμονής και συζητήσεων για το Lost και τι καταλάβαμε με το τέλος του? Παπάρια, ήταν τόσο ακαταλαβίστικο όσο και το γιατί ο Hurley δεν είχε χάσει ούτε ένα κιλό όλον αυτό τον καιρό στο νησί με τόσες στερήσεις και ταλαιπωρίες. House, The Event, Supernatural, Dexter, How I met your mother, Harry Potter, τα άπαντα του Σερλοκ Χολμς, καμια κατοσταριά βιβλίων του Στήβεν Κινγκ, της πουτάνας γίνεται στο δωμάτιό μου, τέτοια υπερπροσφορά ψυχαγωγίας δε νομίζω ότι ξανάγινε.

Και είναι και αυτά τα κλασικά αριστουργήματα που ο περίγυρος σε θεωρεί βλάσφημο αν δεν τα έχεις δει λες κι άμα δεν έχεις δει τη διάσωση του στρατιώτη Ράιαν θα πρέπει να σου αφαιρεθεί το δικαίωμα να ψηφίζεις ας πούμε (η οποία ντάξει είναι και γαμώ τις ταινίες, απλά Im just saying). Την τριλογία ο Νονός? Δεν επιτρέπεται να μην το έχεις δει. Το Requiem for a dream με τις εκπληκτικές αλληγορίες του για τους εθισμούς και το επιβλητικό του soundtrack? Οπωσδήποτε κατέβασέ το τώρα. Και μετά βρίσκομαι εγώ στην άβολη θέση να πρέπει να επιλέξω ανάμεσα σε ένα 3ωρο πολεμικό ολοκαύτωμα ή σε 9 ώρες βιογραφίας μαφιόζικων οικογενειών ή σε μια δίωρη ψυχοπλακωματική ταινία όπου στο τέλος οι πρωταγωνιστές (WARNING: SPOILER AHEAD) παθαίνουν σήψη και ακρωτηριάζονται ή γίνονται πουτάνες ή τους κλείνουν στο ψυχιατρείο. Δεν επιλέγω κανένα από τα τρία, θα μου τα διέκοπταν με sms και τηλέφωνα ούτως ή άλλως και θα μου χάλαγαν το mood.

Οπότε να τα αγνοήσω και να δω κάτι πιο ελαφρύ όπως το νέο Shrek ή το Toy Story 3? Όχι, κάθονται κι αυτά και αραχνιάζουν σε μια γωνιά του σκληρού μου δίσκου γιατί νιώθω ένοχος που δεν έχω δει τον αριστουργηματικό Νονό πρώτα.

Τριγύρω μας ένας σκασμός από συνεχώς αυξανόμενα σε αριθμό βιβλία, ταινίες, σειρές, άλμπουμ, τραγούδια, εκπομπές, βιντεοπαιχνίδια, εφημερίδες, περιοδικά, site, νέα μπλογκς, νέα ποστ, e-mail, sms, τηλεφωνήματα, γράμματα, όλα αυτά ανταγωνίζονται μανιωδώς κι απεγνωσμένα για την προσοχή μας. Χωρίς να κουνηθώ εκατοστά από τη θέση μου έχω άμεση πρόσβαση μέσω του λάπτοπ μου να ακούσω την πλειοψηφία κάθε είδους μουσικής που έχει ηχογραφηθεί, να κατεβάσω και να δω κάθε φιλμ ή ερασιτεχνικό βίντεο που έχει γυριστεί ή να παραγγείλω οποιοδήποτε βιβλίο έχει γραφτεί.

Το αποτέλεσμα είναι ότι σχεδόν τίποτα από όλα αυτά δε μπορούμε να απολαύσουμε όπως πρέπει. Προτού καν ολοκληρώσεις τη μια σειρά/ταινία/βιβλίο έχεις μπριζωθεί από το μανιακό marketing κι έχεις βάλει να κατεβάζει την επόμενη σειρά/ταινία/βιβλίο. Υπάρχουν πάρα πολλά από το καθετί. Πληθώρα, υπερπροσφορά, υπερπαραγωγή. Κάνει το κεφάλι μου να γυρίζει.

Νομίζω πως αυτή η αχαλίνωτη υπερπαραγωγή είναι η λογοκρισία των καιρών μας. Σε μια εποχή που όλα επιτρέπονται και όλες οι φωνές ακούγονται, γεμίζουν τον κόσμο τριγύρω με κάθε λογής τσιχλόφουσκες-δημιουργίες, τριβελίζουν το μυαλό του πλήθους με συνεχές μάρκετινγκ και θάβουν οτιδήποτε αξιόλογο.

Well, there’s nothing we can really do about it οπότε ορίστε πώς είναι η νέα ανανεωμένη βιβλιοθήκη μου.
Έχει μόνο βιβλία της σχολής μου! (κι ένα κουκλάκι-τρελή αγελάδα κάτω από ένα κουκλάκι-γάιδαρο που χορεύει)

Κι εδώ το νέο μου λάπτοπ. 

Oh fucking yes, ξέρω ότι δε σε νοιάζει κι ότι σε απασχολούν σημαντικότερα πράγματα στη ζωή σου αλλά πήρα νέο ΟΛΟΔΙΚΟ μου λάπτοπ, χωρίς να χρειάζεται πλέον να το μοιράζομαι με τον αδερφό or anybody else for that matter (–οπότε αποθηκεύω άφοβα τα favourite links από youporn. :P)
                                                

Υ.Γ. Θα χρησιμοποιήσω αυτό το υστερόγραφο για να εκφράσω την οργή και την αγανάκτησή μου για μια αναίσχυντη κλοπή στην οποία έπεσα θύμα τις προάλλες. Πήγα κουνάμενος σινάμενος την Παρασκευή το βράδυ να φάω στο ιταλικό εστιατόριο Antonio στην πλατεία Εσπερίδων στη Γλυφάδα με όρεξη, κέφι και καλή διάθεση αλλά κατέληξα να σιχτιρίσω την ώρα που πάτησα το πόδι μου εκεί μέσα. Πολύ γλυκός ο χώρος, ευγενέστατος ο σερβιτόρος αλλά what the fuck man? Μου χρεώνεις 6 ευρώ δυο ψωροψωμάκια και μια κουταλίτσα από πολτό ελιάς με το καλημέρα σας? Έστω από ευγένεια ρώτα με πρώτα αν τα θέλω και μετά πέταξέ τα μου στο τραπέζι και καραχρέωσέ τα. Και μου ανοίγεις κι ένα Αύρα και μου το χρεώνεις 3 ευρώ. Δηλαδή με το που κάθεσαι έχεις χρεωθεί 9 ευρώ! Ας φόραγαν κουκούλες να μου έχωναν κι ένα πιστόλι στον κρόταφο και να μου τράβαγαν το πορτοφόλι, αυτό θα ήταν μια αξιοπρεπής ληστεία τουλάχιστον!

Θα μου πεις πληρώνεις το χώρο και το μέρος. Fuck me, είχε δέκα κάδρα πολύ ωραία σιγά τα αυγά, βάλε μου έστω στο λογαριασμό χρέωση για τα κάδρα μη μου βάζεις χρέωση για τα 2 ψωμάκια! Η βραδιά όπως θα φαντάζεσαι συνεχίστηκε στο ίδιο κλίμα με μια μικρή μαρουλοσαλάτα με ντομάτα και κρεμμύδι (στο μενού αυτή λεγόταν ανάμεικτη) η οποία χρεώθηκε 10 ευρώ και 4 ραβιόλια σαν κυρίως πιάτο από τα οποία έφαγα τα 3 με το ζόρι. I hate Antonio. -.-


16 σχόλια:

Unknown είπε...

Ξεκινάω να διαβάζω και εκεί που φτάνω στο σημείο με τους νεοσσούς λέω 'για να το υπεραναλύει μάλλον εννοεί ότι πήγε στο δίπλα διαμέρισμα που χωρίζεται με μια πόρτα' ξέρω'γω... Δεν έπεσα και πολύ έξω.

Όσο για την αστυνομικίνα, να ξέρεις ότι εμείς οι γυναίκες τρία πράγματα φοβόμαστε περισσότερο στον κόσμο
1. Τη ζυγαριά
2. Τους άντρες με άδειο πορτοφόλι
3. Τις κατσαρίδες.
Δεν πα να είσαι σούμο, καρατερίστρια, η κάθε μία από εμάς χλωμιάζει στη θέα ενός από τα παραπάνω.

Εκεί που περιγράφεις πως ανακαινίσατε το σπίτι στο μυαλό μου είχα σκηνή από ταινία που περνάει σε fast forward και δείχνει καναπέδες να πηγαίνουν αριστερά-δεξιά, πινέλα να κινούνται με τρομερή ταχύτητα, δύο ανθρώπους να στέκονται να πάρουν μια ανάσα πριν ξανα-ξεκινήσουν να καθαρίζουν το μπάνιο με υπερβολική γρηγοράδα και που εσύ, ο θεατής, τα βλέπεις όλα ωραία και εύκολα ενώ στην ουσία οι άλλοι έχουν ξεκωλοθεί.

DAMN IT, κι εγώ το έχω αυτό. Αυτή την αντίληψη ότι υπάρχουν βιβλία που 'πρέπει' να διαβάσεις απλά γιατί θα σε κάνουν εξυπνότερο. Όταν είχα πάει Πάσχα στα Χανιά ζήτησα από τον πατέρα μου να μου δείξει αν είχε βιβλία φιλοσοφίας και ότι συγκεκριμένα θα με ενδιέφερε να διαβάσω Μαρξ. ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΩ! Μου έδωσε εκεί 4-5 βιβλιαράκια και μου λέει 'Ξεκίνα με αυτά για να μάθεις τα βασικά'.
Δεν ξεπέρασα τις πέντε γραμμές ανάγνωσης μπορώ να πω.
Το ίδιο και με τις ταινίες. Έχω μια γνωστή η οποία θέλει να γίνει κριτικός κινηματογράφου (μάλιστα το σπουδάζει τώρα στην Αγγλία) οπότε φαντάζεσαι τι τρελή πόρωση έχει με τις ταινίες, τις έχει δει ΟΛΕΣ, τις έχει ΟΛΕΣ οποτε τις ζήτησα να μου κάνει μια λίστα με ποιες θεωρεί ότι πρέπει οπωσδήποτε να δω.
Ακόμα τις βλέπω...

Όσο για τον Αντόνιο, καλά να πάθεις ρε! Ελλάδα ρεεεεεεεεε!! (Η πορωμένη-φανατική Ελληνίδα ξέρω'γω που στο EURO κατεβαίνει στο κέντρο με μια τεράστια σημαία ζωγραφισμένη στη μούρη της και φοράει ρούχα με μπλε και άσπρες ρίγες για να ταιριάξει τη σημαία που κρατάει στο χέρι της).

Αιθεροβάμων είπε...

Συνομίληκέ μοου νεοσσέ, πολύ χαίρομαι που κατάλαβες το σημαντικότερο μάθημα που έχει να μας διδάξει η κάθε μετακόμιση: τα σπίτια μας είναι συνήθως γεμάτα μαλακιούλες, το πλήθος των οποίων είναι ευθέως ανάλογο με τα χρόνια που τα έχουμε κατοικήσει και ο αποτελεσματικότερος, έως τώρα γνωστός, τρόπος να τις ξεφορτωθούμε είναι να αλλάξουμε σπίτι. Πέραν αυτού, να ευχηθώ ευτυχισμένο ανεξάρτητο βίο και καλορίζικο το νέο σπίτι.

Επίσης να δηλώσω ότι ταυτίζομαι πλήρως στο θέμα των βιβλιοταινιομουσικοπαιχνιδιών. Και όχι, ούτε εγώ έχω δει το Νονό. Πλην όμως, πρόσφαατα κατάφερα να ξεπεράσω τις ενοχές μου και να δω το Toy Story 3. Καταπληκτική ταινία, ΠΡΕΠΕΙ να τη δεις, μα πού ζεις και δεν την έχεις δει κτλ κτλ κτλ.

Υ.Γ. Πάντως, όταν μετακόμισα στο 2ο μου φοιτητικό σπίτι, διά της υπερέκθεσης και μετά από μαζικές δολοφονίες που άγγιξαν το όριο της γενοκτονίας, (νομίζω πως) κατάφερα εν πολλοίς να δαμάσω το φόβο μου για τις κατσαρίδες. Τουλάχιστον για εκείνες τις καφέ τις μικρές που είχαν κάνει κατάληψη στο διαμέρισμα. Συμφωνώ πάντως ότι η κατσαριδοφοβία είναι τόσο καλά ριζωμένη στο γυναικείο ψυχισμό που η απόκτηση και χρήση όπλου δε δύναται να την αποβάλει. Το πολύ πολύ να αρχίσεις να πυροβολείς τις κατσαρίδες και να συγχύζεσαι περισσότερο όταν δεν τις πετυχαίνεις.

Ανώνυμος είπε...

se ligo kairo pou i Ellada tha baresei ptoxeysi kai kaneis de tha bgainei oxi sto whatever italiko itan auto, alla oute sto periptero gia tsixles, na deis pos tha diabaseis kai ton ilithio, tha deis kai to barbie i gorgona kai ola osa exeis sto pc/bibliothiki klp klp...krata dinameis mono os tote, apo to spitiko fagito tis manas sou... ;)

Lonely

Γαμάει και Δέρνει είπε...

Έχουμε την ίδια συλλεκτική Τρελή Αγελάδα και το ίδιο lap top.

Τυχαίοοοοοοοοοοο;;;;;

sourgelaki είπε...

me geieeeeeeeeeeees....
thelw post otan tha to kathariseis prwti fora :PPPPP

hahha
filiaaaaaaaaaaa

Μάγισσα Κίρκη είπε...

Το μόνο δηλαδή που λείπει απ' το δωμάτιό σου είναι η μπαλαρίνα, η ρόδα και το σφυρι του Village! :p
Επίσης δεν κατάλαβα πως η συζήτηση απ' το μεταμεσονύχτιο σκατό πάει στο πτυχίο αν και αυτά τα δύο λόγω της κατάστασης που επικρατει, μια σχέση μεταξύ τους την έχουν! Όσο για τη γυναίκα-κονκάρδα της φωτογραφίας δεν έχω λόγια, ίσως πάντως γι΄αυτο την είπαν τη σειρά Jumpstreet. Μόλις βλέπεις τη στιλιστική επιλογή κάνεις ένα jump μορτάλε απ' το παράθυρο και καθαρίζεις!
Άντε με γεια το σπίτι, το λάπτοπ και τα καινούρια σου pets (αν θες να δεις φως, φέρε απολυμαντική!).

Πασχαλίτσα Τιμωρός είπε...

Εδώ θα κάνω μια ερώτηση..Και επειδή είμαι το 7ο μόλις σχόλιο και όχι από τα τελευταία που τα τρώει μαρμάγκα, πιστεύω θα απαντήσεις..
Ποιος θα καθαρίζει το σπίτι; (εννοώ όλο το σπίτι...)Μην κάνεις το λάθος παρασυρμένος από το νεοσσιλίκι και αποφασίσεις αβίαστα να καθαρίζετε εσείς το σπίτι. Το να το κρατάς καθαρό επί μονίμου βάσεως είναι τεράστιο αγγούρι. Και ένας από τους κρυφούς λόγους που δεν θα παραδεχτεί ποτέ κοπέλα ότι την ξενερώνει σε περίοδο που έχει σχέση.
Και εγώ βρίσκω άσχετα στα συρτάρια μετά από χρόνια. Καμιά φορά κρατάω άσχετα και επίτηδες. Του τύπου "καλά, όταν θα βρω αυτό το χαρτάκι το 2017 θα γελάσω πάρα πολύ!!!"
(βαθμός ψυχαναγκασμού:άφταστος)

Kenny είπε...

Ανεξαρτησία σε διπλανό σπίτι των γονιών.. Μιλάμε για το όνειρο κάθε νέου.. Αρκεί να μην έχει η μάνα κλειδί.:)Και είμαι αντίθετος με την άποψη της πασχαλίτσας για το καθάρισμα..Να το καθαρίζεις μόνος για να παίρνεις γεύση από το μέλλον..

Όσο για το πλήθος αχρήστων πραγμάτων που κατάλαβες ότι έχεις, έχει μεγάλο δίκαιο ο αιθεροβάμων που λέει ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να ξεφορτωθείς μαλακίες που έχουν μαζευτεί είναι η μετακόμιση..Το συνειδητοποίησα αυτές τις μέρες που πακετάρω για Ολλανδία..

Για την υπερπληθωρα ταινιών, σειρών και μουσικής στο pc έχεις μεγάλο δίκαιο.. Προσωπικά ενώ τώρα έχω πλήρη πρόσβαση σε ότι θέλω να δω και να ακούσω, μου λείπει η εποχή που μάζευα λεφτά για να αγοράσω ένα cd και πραγματικά το έλιωνα..Τα βιβλιαράκια με τους στίχους είναι ακόμα φθαρμένα από τη χρήση..

Υ.Γ. Πότε θα πάρεις πτυχίο; Σε ρωτάω μιας και θα σου λείψει η ερώτηση τώρα που η μαμά λείπει δίπλα..:P

Tanila είπε...

πω ρε κακομοιρη! ξενιτεύτηκες

Ανώνυμος είπε...

Είχα καιρό να σε διαβάσω και πραγματικά το χάρηκα σήμερα. Με γεια το καινουργιο διαμέρισμα και το λαπτοπ. Μια συμβουλή: την επόμενη φορά Pasta Viva.

μάνα είπε...

Βλαμενάκι μου, αυτό που έκανες δεν λέγεται μετακόμιση, ούτε αυτονόμιση, λέγεται "φόρτωσα τη θυματάρα τη μάνα για καμιά 10ετία(και βάλε) με ένα σπίτι ακόμα στην πλάτη".Διότι βέβαια δεν μας είπες λέξη για το αν η καινούργια σου φωλίτσα έχει καλάθι απλύτων, πλυντήριο και σκοινί(Και σαπούνι θα έλεγα!), προφανώς δεν έχει. Όλα αυτά τα βρακιά και κάλτσες όλων των χρωμάτων και των σχεδίων και των τεχνοτροπιών, προφανώς θα καταλήγουν στη στοργική αγκαλιά της μάνας. Επίσης δεν μας λες αν έχει κουζίνα και πιατικά κλπ, κλπ., προφανώς δεν έχει γιατί κι εσύ κ ο πειναλέων αδελφός, θα στρωνόσαστε πρωί, μεσημέρι, βράδυ κ ενδιαμέσως, στην στοργική τράπεζα της μάνας. Επίσης δεν έχεις τα κότσια να πεις ότι κλειδί θα δώσεις μόνος σου στη στοργική μάνα για να περνάει 2 κ 3 φορές τη μέρα (όταν λείπεις)να σκουπίζει, να σφουγγαρίζει κλπ., κλπ., ώστε όταν θα φέρεις μια κοπέλα ή ένα φίλο να έχει μέρος να σταθεί κ να μη χρειάζεται να του κάνεις πρώτα 2, 3 ,4 έμβόλια (λόγω ειδικότητας)!Επίσης ξέχασες να πεις ότι το χέσιμο, δεν σε πιάνει στις 4 το πρωί ξυπνώντας, γιατί όπως πολύ καλά γνωρίζεις (πάλι λόγω ειδικότητας), ο σπασμός του εντέρου σε ξυπνάει, μόνο για παθολογικούς λόγους.Το χέσιμο σε πιάνει λοιπόν αυτή την ώρα, γιατί το έχεις γαμίσει το βιολογικό σου ρολόι καθήμενος από τις 11 το βράδυ, μέχρι τις 4 το πρωί στον υπολογιστή και μασουλώντας ό,τι υπάρχει κ δεν υπάρχει σ' αυτό το βαρετό και πληκτικό κ φρικαλέο σπίτι των γονιών(γέρων όπως τους λές).Επίσης θα έπρεπε να πεις, ότι τα σχολιανά σου για το πτυχίο στα λέει εκείνη την ώρα, γιατί όλες τις υπόλοιπες προσποιήσαι 'οτι διαβάζεις και δεν θέλει να σε ενοχλήσει και επιπλέον είναι και ο γέρος μπροστά, που θα πάρει μπρος κ θα στα πει πιο χοντρά από ό,τι θέλει να τα ακούσεις η θυματάρα η μάνα , για να μην πληγωθείς.Επίσης τώρα που πήρες την υπεροχότητά σου κ την πήγες σε μια γκαρσονιέρα όπου θα μπορείς να πηδηχτείς με την ησυχία σου (γιατί περί αυτού πρόκειται), μήπως γίνεται να αφήσεις στο πρώην σπίτι, τα κλειδιά του βαρετού, σιχαμερού κ πληκτικού σπιτιού των γονιών και να χτυπάς το κουδούνι κ να ειδοποιείς πότε θα πας μπας και μπορέσουν κι αυτοί και κάνουν το ίδιο επιτέλους με την ησυχία τους; Γιατί έχουν να αισθανθούν χαλαρά και ανθρώπινα από τον καιρό που γεννήθηκες!!! και σε διαβεβαιώ ζουν ακόμα κ ξέρουν και θυμούνται τι κάνουν καλίτερα από σένα.Αυτά με αγάπη και στοργή και ευχές για καλή κ ανεξάρτητη ζωή!!!!!

γυάλινο δάκρυ είπε...

"να έχεις έγνοια να μην σηκωθείς να κατουρήσεις στις 3 τα ξημερώματα γιατί θα ξυπνήσει η μάνα από το μέσα δωμάτιο και θα νομίζει ότι είσαι άρρωστος και μπορεί να σε πείραξε κάτι που έφαγες [........] δε μας αγαπάτε εμάς τους γονείς που χαλί γινόμαστε να μας πατήσετε εσείς οι αχάριστοι και πότε θα πάρεις πτυχίο."-> Μια απ' τα ίδια.

Απ' όλα τα βιβλία που έχεις κανονικά ή pdf προηγείται ο Stephen King. Θέλω κι εγώ 100 βιβλία του κατεβασμένα!!! Ο tracker που τα κατέβαζα έκλεισε κ αυτός που είμαι τώρα δεν ανεβάζει Stephen.

Κι εσύ τι το θελες το ιταλικό το κυριλάτο; Δεν πήγαινες καλύτερα για σουβλάκια; Και πιο φτηνά θα σου βγαιναν και πιο νόστιμα και θα χόρταινες.

Ανώνυμος είπε...

Γιατρέ μου......Ειμαι συγκινημένη....
Αποφάσισα σημερα να (ξανα)μπω στον χωρο (ή χορό, οπως θελεις παρ το...) των blogs και ξεκινησα με εσενα που σε εχω προχειρο και στο fb. Ναι ναι...ειμαι fan στο group σου~ Πώς θα μπορουσα αλλωστε.
Και συγκινηθηκα γιατρέ μου, ξαναλέγω. Πρωτον γιατί μου θυμισες πώς ειναι να διαβάζεις (αλλα αι να γράφεις...) τονους γραμμών. Δεύτερον γιατί κάπως ετσι ενιωσα κι εγω οταν μικρό ακομα γυρισα πισω στο Ασπρονήσι τελειώνοντας την Παντειο και μάζεψα τα ταπεινα πραγματάκια μου (καλη ωρα σαν εσενα.....μιλαμε για τονους...) και μετακόμισα δυο πορτες πιο δώθε από την μανα και τον πατέρα. (Αθανατη ελληνικη οικογενεια..Δε σπανε ποτες οι δεσμοί σου!!)Τρίτον συγκινήθηκα γιατί ειμαι ευαίσθητη γκόμενα. Τέταρτον γιατί προσπαθώ να καταλάβω πού πήγαν τελικά όλα αυτά τα αντικείμενα και έμεινα μονο τα βιβλία της κατα τα αλλα σοβαρής επιστημής (λεγε με ιατρικη...). Τα πέταξες? Δεν πιστευω να τολμησες....Πετιούνται βρε οι αναμνησεις μιας ζωής? Συγκινουμαι και αλλο.... Και τέλος θέλω να πω πως...μη σκας ρε γιατρέ. Εδω στο Ασπρονήσι είμαστε πιο ακριβοί από τον Antonio!!!!!
Σε φιλώ φανερά συγκινημένη....
Audrey (από πού αλλού?) από το Ασπρονήσι!!!!!!

elekat είπε...

Γιατρέ μου λατρεύω τα ποστς σου, στόχω πεί, αλλά σήμερα έχω πεθάνει στο γέλιο από τα σχόλια!!!

p.s Κάνε αναγνώστες να δείς καλό...
Α πα πα πα...

Ανώνυμος είπε...

Ή είσαι το Alter ego μου ή είμαστε και οι δύο πρόβατα. Αν δεν σε πειράζει ούτε εσένα να είσαι πρόβατο τότε είσαι το Alter ego μου!
ALL HAIL THE MASS!
Παναγιώτα

Angeliki είπε...

Πω πω εδώ έχω πολλά να σου γράψω και θα τα πάρω από το τέλος Βασίλη... (είδες? όσο πιο πίσω πάω μαθαίνω για σένα)
1) Μα καλά μένεις Γλυφάδα και δεν ξέρεις ακόμα που να πας να φας Ιταλικό?????Έλεος αγόρι μου!!!!!!!
Ένα είναι το Ιταλικό στην Γλυφάδα...VINCENZO στην Γιαννιτσοπούλου...τα φαγητά φέρνουν αρκετά προς Ιταλία, εσύ που είσαι άμαθος δεν θα καταλάβεις διαφορά (δεν θέλω να σε μειώσω απλά ζω στην Ιταλία και ο καλός μου είναι Ιταλός οπότε κάτι ξέρω παραπάνω). Αν θέλεις να απομακρυνθείς τώρα λίγο και να δοκιμάσεις όντως ιταλικές συνταγές πήγαινε:
Che Sara στον ταύρο Νοταρά 38 (πάρε γαριδομακαρονάδα και θα με θυμηθείς ή pasta με tartufo που δεν θα έχεις ξαναφάει σίγουρα ακόμα, αν και δεν ξέρω αν θα σου αρέσει διότι έχει πολύ ιδιαίτερη γεύση και δεν αρέσει σε όλους). Ο μάγειρας είναι από το Μπάρι οπότε κάτι ξέρει.
Επίσης μπορείς να πας στους Αμπελόκηπους στο Maltagliati, Βαρνακιώτη 6 αλλά καλύτερα να πάρεις τηλέφωνο πρώτα να κλείσεις τραπέζι διότι το μαγαζί είναι τρύπα.Προσοχή μην πας στο Maltagliati του Παλαιού Φαλήρου...και τέλος η μόνη αυθεντική ιταλική ναπολετάνικη pizza στην Αθήνα βρίσκεται αρκετά μακρυά.... DA CIRO Ευαγγελιστρίας και Κρήνης 16 στην Νέα Ερυθραία (αυτή την τελευταία την μάθαμε με τον καλό μου μετά από πολύ κόπο από Ιταλούς στην Ελλάδα)
ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ λοιπόν

2)Χαίρομαι απίστευτα που σου είμαι παντελώς άγνωστη διότι με την ίδια ευκολία που γράφεις εσύ στο blog σου, μπορώ και εγώ επίσης να σου πω το παρακάτω....ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΙΚΗ!!!!Αν είναι δυνατόν το πατάκι της εξώπορτας να είναι δίπλα στην βιβλιοθήκη!!!Το πρασινολαχανοδενξερωπωςνατοπεριγραψω έκτρωμα στους τοίχους μου θυμίζει εστία αστέγων!!!!Ειδικά με το κουραδί της πόρτας και το διαρροιέ της βιβλιοθήκης, δεν κάνουν τον καλύτερο συνδυασμό. Μόνο χέσιμο στην εξοχή μπορούν να θυμίσουν!!! (με αγάπη στα λέω βρε επειδή σε συμπάθησα)

3)Χαίρομαι τα μάλα που δεν σπατάλησα πότε τον χρόνο μου για να δω το Lost, εξ αρχής μου ακουγόταν τραγική σειρά που επιτέλους τελείωσε και με επιβεβαίωσε ακράδαντα!!!

4) Requiem for a dream...Μια από τις αγαπημένες μου (δεν το λέω ειρωνικά)ταινίες την οποία για να την προτείνω σε άνθρωπο δίνω τις εξής οδηγίες:
α) Πρέπει να έχεις φάει αρκετές ώρες πριν, να έχεις χωνέψει αλλά να μην πεινάσεις κατά την διάρκεια και πλακωθείς στο φάι, διότι σε βλέπω να βγάζεις το επόμενο μισάωρο μετά το τέλος της ταινίας αγγαλιά με την λεκάνη
β) Να μην έχεις τσακωθεί και να το έχεις μετανοιώσει με κανέναν κατα την διάρκεια της ημέρας
γ) Να μην είσαι μόνος
δ) Να μην έχεις κατάθλιψη
ε) Να μην έχεις τάσεις αυτοκτονίας ή υπαρξιακά προβλήματα.

5) Με το ίδιο σκεπτικό που αγόρασες εσύ κάτι σαβούρες πήγα και πήρα και εγώ 4 βιβλία του Charles Bukowski. Αν ξέρεις κανέναν που να του αρέσει αυτός ο τραγικός μέθυσος μαλάκας πέσμου να του τα στείλω ταχυδρομικώς (πληρώνω μέχρι και τα έξοδα αποστολής για να τα ξεφορτωθώ)

6) Απογαλακτισμός = Πλένω τα βρακιά μου μόνος μου, σιδερώνω, μαγειρευω, καθαρίζω ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΖΩ ΟΠΩΣ ΕΙΠΑΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ. Μέχρι τότε απλά μένεις σε έναν χώρο δύο βήματα από την μαμά και τον μπαμπά για να μπορούν και εκείνοι να το κάνουν ελεύθεροι σε όλους τους χώρους του σπιτιού χωρίς να σκέφτονται πότε θα γυρίσουν τα παιδιά στο σπίτι....