So I think I can write

  

  Tο κείμενο που διαβάζεις αυτή τη στιγμή γράφεται στο χέρι. Βασικά είναι ήδη γραμμένο στο χέρι ή πιο σωστά είναι γραμμένο στο χαρτί από το χέρι μου και μετά το πληκτρολόγησα στον υπολογιστή για να μπορεί να ανέβει στο μπλογκ. Αλλά εσύ φαντάσου με σαν να το γράφω δια χειρός αυτή την ώρα. Ουόου, τελείως άλλη αίσθηση το να γράφεις, μέχρι τώρα το περισσότερο γράψιμο το έκανα σε πληκτρολόγια και κόντευα να ξεχάσω την κανονική παλιομοδίτικη γραφή. Κοίταγα τα στυλό στο γραφείο και νόμιζα πως χρησιμεύουν μόνο για να υπογραμμίζεις τα sos στα βιβλία ή για να ξύνεις το αυτί σου όταν δεν υπάρχει μπατονέτα στον ορίζοντα.

  Γιατί ο phantom γράφει στο χαρτί? θα αναρωτιέσαι. Βασικά ή αυτό θα αναρωτιέσαι ή κάτι σημαντικότερο για τη ζωή σου όπως πώς θα αποπληρώσω το δάνειο/ μήπως με απολύσουν/ όντως βγήκε με τους κολλητούς του ή μου τα φοράει κτλ. Έχω απάντηση μόνο σε αυτό που αφορά εμένα, αν θες να μιλήσουμε για σένα μπες στο μπλογκ σου. Γράφω στο χαρτί λοιπόν αφενός γιατί τις ελάχιστες ώρες που κάθομαι στο λάπτοπ, βαριέμαι να ανοίξω το Word και να αποτυπώσω τις μίζερες σκέψεις μου στο λευκό φύλλο από πίξελ και αντ'αυτού βάζω να δω καμιά downloadαρισμένη ταινία την οποία θα βαρεθώ και θα παρατήσω στη μέση ή House. Οπότε είναι ευκαιρία τώρα που είναι πιασμένος ο υπολογιστής και δε μου κάθεται όρεξη να στρωθώ να διαβάσω, να πάρω έναν αραχνιασμένο Bic να τον τινάξω με δύναμη να κατέβει το αχρησιμοποίητο τόσο καιρό μελάνι και να αρχίσω να σου γράφω.

  

  Κάπου στην προηγούμενη παράγραφο χρησιμοποίησα τη λέξη "αφενός" που σημαίνει ότι αυτά που διάβασες ήταν ο ένας από τους δύο λόγους για τους οποίους γράφω στο χέρι. Technically, να κάνω μια σημείωση ότι γράφω ΜΕ το χέρι και όχι ΣΤΟ χέρι. Επειδή φημίζομαι για ποστ σεντόνια, αν έγραφα στο χέρι κυριολεκτικά, δε θα μου έφτανε μόνο ένα χέρι αλλά θα έγραφα και στο άλλο χέρι, στο πόδι, στο στομάχι (έχει χώρο για βιβλίο εκεί) στο στήθος, στην πλάτη, μέχρι και στο πέος (τον χώρο αυτόν θα τον άφηνα για τα πικρόχολα σχόλια).

  Έλεγα λοιπόν για το "αφενός". Είναι μια λεξούλα που συνοδεύεται πάντα με το "αφετέρου", είναι σαν μια ωραία κοπέλα που πηγαίνει παντού και πάντα με τον γκόμενό της, τον "αφετέρου", γιατί τη ζηλεύει και τη συνοδεύει όπου πάει μην του την κλέψουν. Αφετέρου λοιπόν, γράφω στο χέρι γιατί είναι ευκαιρία να προπονηθώ γιατί ειλικρινά είχα ξεσυνηθίσει και κόντευα να ξεχάσω πώς γράφουν. Ό,τι κείμενο χρειαζόταν να γράψω το έκανα σε υπολογιστή, οι σημειώσεις που κράταγα στις κλινικές ήταν μερικά ορνιθοσκαλίσματα σε ενα τσαλακωμένο μπλοκάκι (δε νομίζω οι πρόγονοι που ανακάλυψαν τη γραφή να είχαν κάτι τέτοιο στο μυαλό τους για τις μελλοντικές γραφές) κι οι περισσότερες εξετάσεις στη σχολή ήταν ή προφορικές, ή πολλαπλής επιλογής (όπου το γράψιμο περιοριζόταν στο να κυκλώνεις τις σωστές απαντήσεις -ή τις λάθος άμα ήσουν άσχετος), ή ερωτήσεις ανάπτυξης όπου δεν ήμουν καλά διαβασμένος και δεν έγραφα πολλές σελίδες.

  Μετά από μια μεγάλη περίοδο αυτοκριτικής, εσωτερικής αναζήτησης και αυπνιών λόγω άγχους για το πότε θα πάρω πτυχίο αποφάσισα σε αυτή την εξεταστική να διαβάσω σχετικά σοβαρά μπας και περάσω παραπάνω από 2 μαθήματα το μήνα και βρεθώ λίγο πιο κοντά σε αυτό το άπιαστο όνειρο που λέγεται πτυχίο. Με τέτοιους ρυθμούς που είχα, λίγοτερο άπιαστο όνειρο ήταν να δω μονόκερο στον κήπο του σπιτιού μου να κάνει μπάφους παρά να πάρω πτυχίο. Έτσι με έχασες για λίγο από το μπλογκ, διάβασα αξιοπρεπώς και εμφανίστηκα σε εξέταση μαθήματος όπου ήξερα 4 από τις 5 ερωτήσεις και τις ήξερα πλήρως! Έλα όμως που είχα να γράψω τόσο πολλές σελίδες από την εποχή που έδινα πανελλήνιες και το χέρι μου μετά από τόσα χρόνια ίδρωνε, πιανόντουσαν τα δάχτυλά μου και όσο περνούσε η ώρα τα γράμματά μου γινόντουσαν όλο και πιο άσχημα και δυσανάγνωστα. Ζούσα ένα μαρτύριο.

  Σκέφτηκα να ζητήσω ένα λάπτοπ να τα γράψω εκεί. Ή να προσποιόμουν ότι έπαθα οξεία δυσλεκτική κρίση κι έπρεπε επειγόντως να εξεταστώ προφορικά αλλά μετά σκέφτηκα ότι περιτριγυριζόμουν από γιατρούς και θα γνώριζαν ότι τέτοια κρίση δεν υπάρχει. Μου την έσπαγε που δε μπορούσα να κάνω delete λέξεις, να κάνω copy παραγράφους, να έχω αυτόματη διόρθωση ενώ άκουσον άκουσον αντί να μπορώ να κάνω scroll up ή down έπρεπε να γυρίζω σελίδα! Το μυαλό μου έτρεχε, οι λέξεις σχηματίζονταν στην οθόνη του εγκεφάλου μου αλλά ήθελα ένα τέταρτο να γράψω μια παράγραφο χώρια που με αποσπούσε ο αυξανόμενος πόνος στα δάχτυλα. Είναι σαν να θες απεγνωσμένα να καπνίσεις, να έχεις μαζί σου ένα γεμάτο πακέτο τσιγάρα, να βρίσκεσαι σε χώρο όπου επιτρέπεται το κάπνισμα και αντί για αναπτήρα να σου δίνουν ξερά χόρτα και τσακμακόπετρες ξέρω γω και να περιμένουν να ανάψεις με αυτά φωτιά για το τσιγάρο σου.

  Γι'αυτό λοιπόν προπονούμαι και γράφω στο χέρι. Και όλα αυτά ήταν η εισαγωγή του ποστ κι εκτός του ότι μου βγήκε μακρυνάρι μόνο ο πρόλογος, πιάστηκαν και τα δάχτυλά μου κιόλας από το γράψιμο και δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη να συνεχίσω.

  Σφίγγω τα δόντια και πάμε.

  Όλο αυτό τον καιρό που δεν έγραφα στο μπλογκ έκανα μερικές παρατηρήσεις-διαπιστώσεις μερικές από τις οποίες θα σου πω εδώ για να πάρεις μια ιδέα πώς πέρασα και τι βασάνιζε το μυαλό μου τόσες βδομάδες, επειδή ξέρω ότι δε σε νοιάζει αλλά δεν έχεις και κάτι καλύτερο να κάνεις αυτή τη στιγμή. Οι διαπιστώσεις μου είναι λοιπόν:

  - Οι γονείς μου έχουν ή τεράστια υπομονή ή βρίσκονται στα πρόθυρα της τρέλας με τα παιδιά που τους έλαχαν.

  Ο αδερφός μετά από μερικές συζητήσεις με ένα συνάδελφό του μανιακό με τα body building, τις υγιεινές διατροφές και τα γυμναστήρια αποφάσισε να βάλει μια τάξη στη διατροφή του, ποιός? αυτός που είναι 2 μέτρα και αθλείται καθημερινά, ενώ εγώ που είμαι πιο κοντός με ένα σωσίβιο στην κοιλιά λες και μόλις βούτηξα από τον Τιτανικό και ένα προγούλι λες και κατάπια κεφάλι μωρού και μου έκατσε στο λαιμό και παρόλαυτα συνεχίζω να τρώω το καταπέτασμα απροκάλυπτα και χωρίς τύψεις.

   

  Ο συνάδελφος λοιπόν με τις υγιεινές διατροφές και τα φουσκωμένα μπράτσα φούσκωσε και τα μυαλά του αδερφού και την ίδια μέρα που αυτός μας γέμιζε το ψυγείο με άπαχα τυριά, φυτικά βούτυρα, γαλοπούλες, χορταρικά, βασιλικούς πολτούς και μαύρα πολύσπορα ψωμάκια, εγώ κουβάλησα στο σπίτι ένα σκασμό από κουτιά με βγαλμένα-από-τον-παράδεισο γλυκά Max Perry που άνοιξε αυτές τις μέρες στη γειτονιά μας, λες και ήμουν αποφασισμένος να ξεκάνω κάποιον διαβητικό. Τα γλυκά Max Perry είναι ίσως η σπουδαιότερη ανακάλυψη μετά τον ηλεκτρισμό, την κιθάρα και τα μασαζοκαθίσματα.

  Άνοιγες το ψυγείο μας κι ερχόσουν αντιμέτωπος με μια τεράστια αντίφαση, έβλεπες ένα σκασμό από άνοστες, άπαχες, βιολογικές τροφές να έχουν περικυκλώσει μια μικρή περιοχή με σοκολατο-οργασμούς γεύσης και καταρρακτωδών θερμίδων.

  Τουλάχιστον υπάρχει ποικιλία στα γούστα της οικογένειάς μου, αυτό οφείλεις να μας το αναγνωρίσεις.

Εδώ καθώς έχω κλέψει τα απίστευτα κάσιους και τα σταφύλια του υγιεινιστή αδερφού και τσιμπολογάω, ενώ προσπαθώ να διαβάσω με φόντο το νέο μου ρολόι και τα αραχνιασμένα στυλό στα αριστερά μου.

  - Οι άνθρωποι γύρω μου πολιτεύονται.

  Ο φίλος Dreiko βάζει υποψηφιότητα για τοπικός σύμβουλος Ελληνικού και μια κοπέλα με την οποία κάααααποτε είχε παιχτεί κάτι για πάρα πολύ λίγο βάζει υποψηφιότητα για δημοτική σύμβουλος Ηλιούπολης. Μένει να δω τον Trikalo να βάζει για δήμαρχος Τρικάλων και τον swift για πρόεδρος των ταξί και κλείσαμε!

Η κάρτα του φίλου Dreiko. 

  Μιας και μίλησα για εκλογές αξίζει να αναφέρω το εξής. Στη Γλυφάδα όπου ψηφίζω έχουν περάσει ένα σωρό δήμαρχοι, διάσημοι και μη, έχουν φτιάξει πεζοδρόμια, έχουν μετατρέψει δρόμους σε πεζόδρομους, έχουν ξηλώσει και ξαναχτίσει πλατείες, έχουν φτιάξει θέσεις πάρκινγκ μέχρι και υπαίθριο δημοτικό γυμναστήριο είδαμε. Αναρωτιέμαι όμως πώς γίνεται όλα αυτά τα χρόνια να μην έχει βρεθεί κανείς να φροντίσει ένα δύσμοιρο άστεγο Γερμανό ο οποίος περιφέρεται για πάνω από 4 χρόνια απ'όσο θυμάμαι  στην πλατεία της Γλυφάδας ρακένδυτος, βρώμικος και αλλόφρων, να κοιμάται στην παραλία δίπλα από τη στάση του τραμ και να ζητά λεφτά από τους περαστικούς που περιμένουν στη στάση ενώ κάποιες φορές χαζεύει πεινασμένος τα ψυγεία και τα ράφια των περιπτέρων με τέτοια λαχτάρα και πόθο όσο κι οι νεόπλουτες λίγα μέτρα δίπλα του λαχταρούν τσάντες Burberry και Luis Vuitton στις βιτρίνες.

  - So I think I can dance.

  Πριν ξεκινήσω να σου αποκαλύπτω το οτιδήποτε θέλω να μοιραστώ μαζί σου την εξής πληροφορία: ο μοναδικός χορός που έχω κάνει στη ζωή μου είναι να σηκωθώ και να χτυπάω παλαμάκια όταν κάποιος άλλος χορεύει ζεϊμπέκικο. Ή να κρατάω ψηλά το χέρι μιας κοπέλας κι αυτή τριγύρω μου να περιστρέφεται και να χορεύει τσιφτετέλι λες και κάνουμε αναπαράσταση τους πλανήτες, εγώ τον ηλιο κι αυτή τη γη που έχει μπει σε τροχιά γύρω μου.

  Λαμβάνοντας αυτά υπόψιν και σκεφτόμενος ότι ακούω κατά κύριο λόγο μόνο ροκ κι ότι σαν macho αγορι έχω πάει σε muay thai, γυμναστήρια (και πινγκ-πονγκ), μάθε ότι πρόσφατα γράφτηκα σε σχολή χορού λάτιν.

(άβολη σιωπή συνοδευόμενη με επιφωνήματα σοκ και έκπληξης)

  Δεν πούστεψα ξαφνικά ούτε ερωτεύτηκα καμία κουβανέζα, υπάρχει λόγος και story πίσω από κάθε κίνηση του phantom.

  Όλα ξεκίνησαν όταν το κορίτσι μού ανακοίνωσε ότι σκέφτεται να ξεκινήσει λάτιν και τέννις. Όντας τρομερά ανασφαλές άτομο και άρα ζηλιάρης προσπάθησα να την αποθαρρύνω και της διηγήθηκα (με αρκετές υπερβολές) ιστορίες από ένα παλιό συμφοιτητή μου που πήγαινε λάτιν μόνο για να χουφτώσει ή να την πέσει σε γκόμενες κι από έναν Κουβανό δάσκαλο στη Θεσσαλονίκη όπου είχα ακούσει ότι είχε πηδήξει όλη τη σχολή (άντρες-γυναίκες). Γενικά προσπάθησα να την τρομοκρατήσω σε ό,τι είχε να κάνει με λάτιν, λίγο ακόμα δηλαδή και θα της έλεγα ότι στις σχολές χορού βιάζουν κοπέλες, τους βγάζουν τα νεφρά και τα θυσιάζουν στο Σατανά.

Εδώ καθώς προσπαθώ να πείσω το κορίτσι ότι οι χορευτές λάτιν είναι ικανοί για τα πιο αναίσχυντα πράγματα, όπως να σοδομίσουν (με assfuck) τον αθώο κι αξιολάτρευτο Winnie the Pooh!
(just kidding, απλά καβάλησα τον Winnie για να ποζάρω)

  Το κορίτσι όμως ήταν αποφασισμένο, ειδικά όταν έμαθε ότι στο τέννις του δήμου είχαν γεμίσει οι θέσεις. Βλέποντας ότι δε μπορώ να το αποφύγω αποφάσισα να αλλάξω τακτική και να ακολουθήσω το παράδειγμα του "αφετέρου". Δεν πάει πουθενά χωρίς το "αφενός".

  Έτσι κάνοντας διακριτικό manipulation και λέγοντας πράγματα του στυλ "θα έρχομαι απλά να βλέπω, μήπως τυχόν σου τρίβεται κανένας" μου πρότεινε να γραφτούμε και να πηγαίνουμε μαζί το οποίο και δέχτηκα  έχοντας πετύχει το σκοπό μου αφήνοντάς την να νομίζει πως ήταν δική της ιδέα, ενώ είχα το θράσος να κάνω και τον δύσκολο!

  Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής και λαμβάνοντας υπόψιν ότι καμιά φορά υπερβάλλω για να αυτοσαρκαστώ και να φανώ αστείος η αλήθεια είναι πως δε γράφτηκα για να ελέγχω το κορίτσι κάτι το οποίο από μόνο του θα ήταν αξιολύπητο. Με το χέρι στην καρδιά γράφτηκα γιατί θεώρησα ενδιαφέρον να κάναμε μαζί μια δραστηριότητα σαν ζευγάρι (και δεν έλεγε να τη φέρω να γραφτεί στο muay thai-δεν είναι ωραίο θέαμα να με ξυλοφορτώνουν) και γιατί ήταν ευκαιρία να κάνω κάτι τόσο διαφορετικό στην ιδιοσυγκρασία μου.

  Ήμουν αρκετά διστακτικός και αγχωμένος πριν το πρώτο μας μάθημα γιατί ανέκαθεν είχα τόση σχέση με το ρυθμό και το χορό όση κι η Μπεζαντάκου με τις νότες και το τραγούδι. Το κορίτσι με στήριζε με κουβέντες όπως "Η μάνα μου είπε ότι στο λάτιν πάνε μόνο κουνιστοί...κι η αδερφή μου συμπλήρωσε: και πέφτουλες!" και με τέτοια ενθάρρυνση ξεκινήσαμε.

  Ήμασταν 4 ζευγάρια, προφανώς οι κοπέλες είχαν αγγαρέψει τα αγόρια τους να έρθουν μαζί τους, κι ένας 55αρης ξέμπαρκος που έσκασε μύτη μόνος του μισή ώρα αφότου είχαμε ξεκινήσει με τζινάκι και ορειβατική μπότα, τελείως μες στο mood για λάτιν, έτσι? 

  Το μάθημα θα μας το έκανε γυναίκα δασκάλα apparently κουβανέζικης καταγωγής ή κάπου από εκεί γύρω. Φαντάσου μια σέξυ, ψηλή, πληθωρική, σκουρόχρωμη κουβανέζα με καμπύλες και έντονα προκλητικά χαρακτηριστικά. Φαντάσου τώρα την καχεκτική 20-χρονη κοντή αδύνατη κόρη της, η οποία δεν έπινε όλο το γάλα της μικρή. Ε, κάπως έτσι έμοιαζε η δασκάλα μας.

  Ξεκινήσαμε ζέσταμα με κάτι ασκήσεις όπου ανασηκώνεις τους ώμους λες και θες να τινάξεις τη σκόνη, μετά περάσαμε σε μερικές όπου κουνούσες αργά και αισθησιακά τους γλουτούς λες και ήσουν η Τζούλια πριν βάλει το μπουκάλι και κατέληγες σε κάτι τεντώματα χεριών με τέτοια χάρη σαν τον Ιωάννη Μελισσανίδη όταν πήρε το μετάλλιο στη γυμναστική.

  Στη συνέχεια αφού κάναμε σόλο μερικά βήματα, πιαστήκαμε ζευγάρια και ξεκινήσαμε τις βασικές κινήσεις. Έτσι όπως ήμασταν πιασμένοι άντρες γυναίκες μοιάζαμε λες και λαμβάναμε μέρος σε ένα ιδιαίτερο couples therapy. Έβρισκα άκρως διασκεδαστική την όλη διαδικασία και το κορίτσι δε φάνηκε να επηρρεάζεται από την αγαρμποσύνη μου και το γεγονός ότι με κάθε "νέο γύρο" κινήσεων έλεγα συνέχεια: "Αυτή τη φορά το'χουμε, το'χουμε!".

  Σε κάποια σημεία η δασκάλα φώναζε "αλλαγή!" κι έπρεπε να παρατήσεις τη ντάμα σου και να πας σε άλλη. Τα κορίτσια έτειναν τα χέρια τους λες και έδειχναν πόσο καλό μανικιούρ έχουν κάνει κι ο άντρας τα έπιανε σαν να ήθελε να ελέγξει το μανικιούρ, ενώ παράλληλα έκανε μπρος-πίσω ή δεξιά-αριστερά.

  Μια κοπελίτσα με την οποία έτυχε να χορέψω για πολύ λίγο ήταν τόσο ντροπαλή που με κρατούσε πολύ απαλά και είχε το βλέμμα της καρφωμένο μόνιμα στο πάτωμα που νόμιζα ότι αν συνεχίζαμε λίγο ακόμα θα έβαζε τα κλάμματα και θα έτρεχε με λυγμούς στα αποδυτήρια να χωθεί κάτω από το ντους προσπαθώντας να ξεπλύνει τη μυρωδιά μου από το κορμί της φωνάζοντας: "Νιώθω τόσο βρώμικη πλέον! Whyyyyyyyyyy?"

  Σε γενικές γραμμές ένας 80άρης με εγκεφαλικό και αρτηριοσκλήρυνση θα χόρευε με περισσότερη επιδεξιότητα και χάρη απ'ότι εγώ αλλά παραδόξως μπορώ με σιγουριά να πω ότι πέρασα πάρα πολύ ευχάριστα και (μην βγει παραέξω) ανυπομονώ για το επόμενο μάθημα! Αλλά πρέπει επειγόντως να κάνω κανα-δυο μαθήματα kick-boxing για να επανέλθουν στα ίσα τους τα testosterone levels μου!

Υ.Γ. Κορίτσι ακούς και κορίτσι δε βλέπεις. Για να μη σε αφήσω με την απορία, ορίστε ένα σκίτσο της το οποίο έφτιαξα καθώς διάβαζα και τη σκεφτόμουν!

Χμμμμ, ξέρει κανείς πού κάνουν δωρεάν μαθήματα ζωγραφικής?...

 - Τελευταία διαπίστωση: Αν είσαι βουλιμικό τοπ μόντελ και συνηθίζεις να ξερνάς μετά το φαγητό τότε πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίσεις τον swift.

  Μας έβγαλε για την καθιερωμένη πλέον Μάσα στα Καλύβια λόγω των γενεθλίων του, όπου ξεκοκκαλίσαμε τις χοιρινές σαν να ήταν το τελευταίο μας γεύμα, περάσαμε πολύ όμορφα (αν και διαπιστώθηκε ότι όταν πίνω λέω βλακείες) και στο δρόμο του γυρισμού ο swift έτρεχε λες και είχε ληστέψει τράπεζα και μας κυνηγούσαν περιπολικά, ενώ έπαιρνε τις στροφές σαν μανιακός και παραλίγο να του αφήσω στο πίσω κάθισμα μια χοιρινή μπριζόλα, μία πατάτες και μισό κιλό κρασί... επειδή θα τα ξέρναγα! Προτείνω πάντως να καθιερώσει τη Μάσα και για τη γιορτή του, μια φορά το χρόνο δεν είναι αρκετή!

Λατρεύω τους ανθρώπους με αυτοσαρκασμό κι ο swift έχει μια αξιοθαύμαστη στωικότητα στα ανάποδα της ζωής. Σημερινός μας διάλογος στο γυμναστήριο:
phantom: Σε θέλω για το Σάββατο να περάσουμε για ένα γεια από το Κατηχητικό που έχουμε να πάμε αιώνες.
swift: Δεν ξέρω ακόμα για το Σάββατο, ίσως κανονίσω καφέ, αν δε μου κάτσει αυτό, θα έρθω.
phantom: Με γκομενάκι προσπαθείς να κανονίσεις καφέ?
swift: Ναι.
phantom: Κατάλαβα. Άρα θα είσαι ελεύθερος για το Σάββατο!
Τον πείραζα και γέλασε. Φεύγοντας συναντάμε την κοπέλα που του άρεσε η οποία έρχεται στο ίδιο γυμναστήριο και με την οποία προσπαθεί να κανονίσει καφέ. Ο swift ήθελε να ανοίξει κουβέντα αλλά κατέληξαν να ανταλλάξουν ένα τυπικό γεια. Όταν βγήκαμε από το γυμναστήριο είπε: "Ναι, είμαι ελεύθερος για το Σάββατο!"

 Η πρόταση πάντως για το τοπ μόντελ και τη γνωριμία με τον swift ισχύει, είναι single αυτό τον καιρό και μου έχει υποσχεθεί κουμπαριά κι εγώ ψάχνω αφορμή να ξαναφορέσω το καινούργιο(και μοναδικό) καλό μου κοστούμι!

Εδώ με φοράει το κοστούμι σε γάμο ενός ξαδέρφου όπου πήγαμε με τον πατέρα μερικά Σαββατοκύριακα πριν.

  Προσοχή το τοπ μόντελ του swift να μην είναι σαν τη Βίκυ Καγιά, γιατί αυτή εκτός από καβαλημένο καλάμι έχει και βαρύ χέρι. Δες εδώ τα μαπίδια που έπεσαν στο Next Top Model τα οποία έχουν το θράσος να τα διαφημίζουν κιόλας για την επόμενη εκπομπή. Φάση θα είχε αν πλακωνόταν ο Κοτέντος με κάποια από τις κοπέλες. Θα είχε φάει αυτός το ξύλο!

Περισσότερα για το model combat και τα fatality της Καγιά θα δεις στις ειδήσεις του σταρ, στο ράδιο αρβύλα ή σε όλα τα μεσημεριανά. Μην αφήνεις να σου επιβάλλουν τους πρωταγωνιστές της καθημερινότητάς σου, πάρε τη ζωή στα χέρια σου, κλείσε την τηλεόραση κι άνοιξε ένα βιβλίο ή ακόμα καλύτερα βγες μια βόλτα και μίλα σε έναν άνθρωπο. Αλλά πρόσεξε να μην είναι χορευτής λάτιν, αυτοί είναι ή πούστηδες ή πέφτουλες!