So much for my happy ending

Δεν είναι ότι αν μου ζητήσει κάτι κάποια γυναίκα θα τρέξω να το κάνω. Οκέι μπορεί καμιά φορά αυτό να συμβαίνει, επειδή συνήθως υπάρχει πονηρός σκοπός από πίσω, αλλά η σημερινή δεν ήταν μια από αυτές τις περιπτώσεις.

Κατέβηκα το πρωί στο νοσοκομείο να δώσω παρόν σε μια συγκεκριμένη κλινική γιατί σκοπεύω να δώσω το χρωστούμενο μάθημα κι ήθελα να κάνω λίγο αισθητή την παρουσία μου μπας και με θυμηθεί ο καθηγητής. Μαζί με άλλους 4 επι πτυχίω φοιτητές, μας είχαν εξορίσει στη lounge αίθουσα αναμονής επειδή το γραφείο ιατρών όπου οι θεράποντες συζητούσαν τα περιστατικά ήταν υπερπλήρες. So much for taking care of the students.

Με τους άλλους 4 δε γνωριζόμουν κι επειδή ξύπνησα άκεφος και δεν είχα όρεξη για κουβέντα είχα πιάσει μια άκρη στον καναπέ, έπινα Milko (so much for starting a diet) και διάβαζα το βιβλίο που σκοπεύω να δώσω περιμένοντας μπας και χρειαστούν κανέναν φοιτητή κι αξιωθούμε και κάνουμε κάτι χρήσιμο.

Καθώς ήμουν συγκεντρωμένος στη μελέτη, μια σκιά μου έκοψε το φως που έμπαινε από το παράθυρο. Ψάχνοντας αφορμή να κάνω διάλειμμα από το διάβασμα σήκωσα το βλέμμα μου. Μια παχουλή μεσήλικη κυρία είχε σκύψει από πάνω μου και μου χαμογελούσε.

«Νεαρούλη μου έχεις την καλοσύνη να με βοηθήσεις με κάτι?»

Η γυναίκα φαινόταν ταλαιπωρημένη κι απεριποίητη, το μέτωπό της γυάλιζε από τον ιδρώτα, στάλες του οποίου έμπαιναν στα μάτια της που τα κράταγε μισόκλειστα. Τα μάτια της ήταν κόκκινα. Αναρωτήθηκα αν ήταν εξαιτίας του ιδρώτα, εξαιτίας έλλειψης ύπνου ή επειδή έκλαιγε.

Οι φοιτητές στα νοσοκομεία δεν έχουμε τον αέρα του γιατρού. Κανείς φοιτητής δεν έχει ξεψαρώσει ακόμα κι οι ασθενείς που έχουν πολλά πάρε-δώσε με τα νοσοκομεία το γνωρίζουν αυτό και μπορούν και μας ξεχωρίζουν. Οι άμαθοι ψαρωμένοι ασθενείς μας φωνάζουν «Εεε… συγνώμη γιατρέ να σας ρωτήσω κάτι?», ενώ οι ξεψαρωμένοι μας ρίχνουν μια απαλή σφαλιαρίτσα στο μάγουλο και μας λένε: «Πιτσιρίκο πήγαινε φώναξε κανέναν καθηγητή σου που να ξέρει 5 πράγματα παραπάνω κι άντε πάενε παίξε με τα παιχνιδάκια σου εσύ» ή κάπως έτσι τελοσπάντων you get the picture. Αυτή η κυρία αντιλήφθηκε αμέσως ότι είμαι φοιτητής. Που σημαίνει ότι ή είχε πολλά πάρε-δώσε με νοσοκομεία ή είχε τη στοιχειώδη οξυδέρκεια να αντιληφθεί ότι ένας νεαρός καθιστός στην αίθουσα αναμονής που διαβάζει και πίνει Milko δεν παίζει να είναι busy μεγαλογιατρός με την καμία.

Again δεν είναι ότι θα κάνω όοοο,τι μου ζητήσει μια γυναίκα, αλλά come on όταν μια εμφανώς ταλαιπωρημένη ευτραφής καλοσυνάτη κυρία με στρογγυλό χαμογελαστό πρόσωπο κι επαρχιώτικη προφορά σε παρακαλεί να τη βοηθήσεις δε νομίζω ότι έχεις πολλά περιθώρια να αρνηθείς. Ζητούσε κάτι διαδικαστικό αλλά δεν ήξερε σε ποιόν να απευθυνθεί. Στο γκισέ των πληροφοριών της εξήγησαν αλλά δυσκολευόταν να καταλάβει κι επειδή καθυστερούσε τη σειρά των άλλων ασθενών την έδιωξαν άρον άρον.

Στα δημόσια νοσοκομεία χάνεται η αξιοπρέπεια. Οι άνθρωποι φωνάζουν ,σπρώχνονται, παρακαλούν, βρίζουν τους γιατρούς και βρίζονται και μεταξύ τους. Όταν κάποιος μπαίνει στο νοσοκομείο θέλει να εξυπηρετηθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να φύγει από εκεί μέσα το συντομότερο δυνατόν, ο άρρωστος άνθρωπος συνήθως βρίσκεται στα όρια της υπομονής και της ανεκτικότητάς του. Κανείς δεν έχει τη διάθεση ή την πολυτέλεια να περιμένει μια κυρία από χωριό να κατανοήσει ότι για να της αλλάξουν τη φαρμακευτική αγωγή (επειδή της προκαλεί εμετούς)πρέπει να ξαναβρεί το θεράποντα γιατρό που της είχε γράψει τα φάρμακα και να την επανεξετάσει.

Για να βρω το γιατρό της μου πήρε μισή ώρα και 3 ορόφους ανεβοκατεβάσματος σκαλιών γιατί το ασανσέρ άλλοτε αρνιόταν να έρθει κι άλλοτε ήταν υπερπλήρες σαν βαγόνι μετρό στην Ιαπωνία σε ώρες αιχμής. Χρειαζόταν και κάτι άλλα διαδικαστικά που της τα ετοίμασα, χρειάστηκε μέχρι να βρω κι έναν ειδικευόμενο που είχε βάρδια στην αίθουσα τοκετών.

Παρένθεση: (Δεν ξέρω πώς έχουν φανταστεί οι μέλλουσες μανάδες τον τοκετό αλλά η εικόνα που βλέπω εγώ κάθε φορά που παρευρίσκομαι σε έναν –όπως σ’αυτόν από τον οποίο πέρασα φευγαλέα σήμερα- είναι μια γυναίκα με ανοιχτά πόδια να σφίγγεται, να κλάνει, να χέζεται, να βγάζει αίματα και διάφορα άλλα ακατανόμαστα υγρά μπροστά σε καμία δεκαριά άγνωστους ανθρώπους με μάσκες.)  So much for the miracle of birth.

 Επειδή ο θεράποντας της κυρίας που έτρεξα να εξυπηρετήσω ήταν ένας καθηγητής μου που με γνώριζε δέχτηκε να την εξετάσει παρόλο που το επισκεπτήριό του για εξωτερικούς ασθενείς είχε τελειώσει (δεχόταν από τις 8.00-11.00 το πρωί κι αυτός συνήθως ερχόταν στο νοσοκομείο κατά τις 10.00). Όταν της είπα να ανέβει να την εξετάσει ο γιατρός, με ευχαρίστησε ευγενικά και πήγε. Δε φάνηκε να αντιλαμβάνεται τον κόπο στον οποίο είχα μπει αλλά δεν είχε σημασία. Αναρωτήθηκα πόση ώρα θα της είχε πάρει να κάνει όλες αυτές τις διαδικασίες αν εγώ που υποτίθεται ήξερα τα κατατόπια χρειάστηκα γύρω στα τρία τέταρτα. So much for a national health care system.

Γύρισα στους θαλάμους όπου έπρεπε να δώσω το παρόν αλλά όσο έλειπα οι υπόλοιποι 3 φοιτητές είχαν αναλάβει ό,τι δουλειές ήταν να γίνουν και ο τέταρτος την είχε κοπανήσει για το κυλικείο. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να πάρω 2 ιστορικά.

Η πρώτη ασθενής από την οποία έπρεπε να πάρω ιστορικό ήταν μια 20χρονη με πόνο στα νεφρά και πυρετό. Ενδεικτικά ουρολοίμωξης. Ήταν μαζεμένοι γύρω από το κρεβάτι της οι γονείς της, 3-4 συγγενείς και καμιά δεκαριά συνομήλικοι της με μπαλόνια «Get Well Soon», λουλούδια, γλυκά στα χέρια κι ανήσυχες εκφράσεις στα πρόσωπα. Όταν κάποιος με άσπρη ποδιά διασπά έναν τέτοιο κλοιό κι εισέρχεται να εξετάσει το «αντικείμενο λατρείας τους» όλοι τον κοιτάζουν λες και είναι ο Μεσσίας κι η στιγμή αυτή είναι η Δευτέρα Παρουσία. Κατά την είσοδό μου ακούστηκαν ερωτήσεις του στυλ: «Θα γίνει καλά γιατρέ?», «Αχ πείτε μας τι έχει», «Ω Θεέ μου είναι κάτι σοβαρό?» ανάμεσα στις οποίες πάντα θα υπάρχει ο χαλαρός-τυπάκος-φωνή-της-λογικής: «Αφήστε τον άνθρωπο ακόμα δεν την  εξέτασε πώς να σας πει τι έχει», ενώ σίγουρα θα ακούσεις και τον νευρικό αγανακτισμένο-φωνή-της-κατσάδας: «Μας έχετε τόσες ώρες και δε μας λέτε τι έχει, αν είστε άσχετοι και δε μπορείτε να βρείτε τι έχει πείτε το μας να την πάμε αλλού». So much for the voice of reason.

Τους εξήγησα πως δεν είμαι ο θεράποντας γιατρός της, εμένα απλά μου ανέθεσαν να της πάρω ιστορικό και τις απορίες τους να τις υποβάλλουν στους γιατρούς στην προγραμματισμένη επίσκεψη. Ζήτησα να βγουν όλοι από το δωμάτιο για να μπορέσω να της κάνω τις ερωτήσεις που απαιτούνται αλλά δεν έβγαινε κανείς. Δεν είχα καμία εξουσία πάνω σε αυτό το τσούρμο, μιλούσαν, γελούσαν, φώναζαν και κουνούσαν πέρα δώθε τα μπαλόνια και τους φραπέδες λες και κάναμε πάρτι. Damn it, είχα καιρό να πάω στο νοσοκομείο και είχα χάσει τη φόρμα μου στις τεχνικές χειραγώγησης πλήθους. So much for phantom’s famous manipulation techniques.

One way or another εγώ δε θα έφευγα χωρίς ιστορικό. Άρχισα να τη ρωτάω ερωτήσεις που αφορούσαν το πρόβλημά της και συγκεκριμένα σχετικές με το ουροποιητικό σύστημα όπως αν είχε ακράτεια, αν υπάρχει το αίσθημα ότι δεν αδειάζει η ούρηση, αν έχει επώδυνη ούρηση, αιματουρία, απώλειες σταγόνων στο τέλος της ούρησης, κολπικό έκκριμα, διαταραχές στην περίοδο. Το δωμάτιο άδειασε σε δευτερόλεπτα. Κανα δυο κοπελίτσες έφυγαν ξινίζοντας τα μούτρα τους και κάνανε: «Ίιιιιιου».

Μέσα σε 5 λεπτά από τότε που ξεκίνησα το ιστορικό είχαν φύγει όλοι κι έμειναν μόνο οι γονείς της και το αγόρι της. Ζήτησα να φύγουν κι αυτοί αλλά επέμεναν να μείνουν.

«Είχες σεξουαλικές επαφές το τελευταίο μήνα? τη ρώτησα σε κάποια φάση.

 «Όχι, έλειπα Αγγλία το τελευταίο δίμηνο και ήρθα χθες βράδυ» απάντησε το αγόρι της αντί γιαυτήν.

«Νομίζω ότι θα έπρεπε να είμαι μόνη μου όταν μου κάνετε αυτές τις ερωτήσεις…» πετάχτηκε η κοπέλα.

Τώρα το θυμήθηκε.

Τους έβγαλα όλους έξω. Η κοπέλα απάντησε στην ερώτηση που της έκανα... Never trust a woman.

Τελειώνοντας με αυτό το περιστατικό, ξεκίνησα να παίρνω το δεύτερο ιστορικό από έναν παππούλη με χόμπι τα ταξίδια του οποίου δεν κατάφεραν να του βρουν ελεύθερο κρεβάτι σε θάλαμο και τον είχαν τοποθετήσει σε ένα ράντζο στο διάδρομο δίπλα στις τουαλέτες. Τα συμπτώματα της πάθησής του προέρχονταν από το γαστρεντερικό αλλά είχε έναν παράξενο ερεθισμό στη μύτη του, ήταν κόκκινη κι εμφανώς ερεθισμένη.

«Αυτό πότε το εμφανίσατε αυτό?» τον ρώτησα δείχνοντας τη μύτη του.

«Από τότε που μπήκα εδώ μέσα» είπε.

«Έχετε κνησμό ή πόνο? Έχετε εμφανίσει κάτι παρόμοιο σε άλλα σημεία του σώματος?»

«Τι λες αγόρι μου, η μύτη μου είναι κόκκινη επειδή τα βράδια βάζω ένα μανταλάκι γιατί σκυλοβρωμάει εδώ δίπλα στις τουαλέτες που με έχετε βάλει!».

Το μανταλάκι που έβαζε στη μύτη του για να μην αναπνέει τη μπόχα ήταν ένα μεταλλικό από αυτά που φοράνε οι κολυμβητές κι αυτό είχε προκαλέσει τον ερεθισμό. Πήγα στην προϊσταμένη και της ζήτησα αν μπορούν να του βάλουν το ράντζο σε άλλο σημείο του διαδρόμου να μπορεί να αναπνέει σαν άνθρωπος. Η απάντησή της ήταν η εξής and I quote:

«Ο γέρος θα μείνει δίπλα στις τουαλέτες γιατί χέζεται συνέχεια, τον είχαμε πρωτοβάλει δίπλα στο μπαλκόνι να παίρνει αέρα και μέχρι να πάρει τα πόδια του να φτάσει στην τουαλέτα είχε χέσει όλο το διάδρομο. Ήταν τόσο χάλια το θέαμα που μια φοιτήτρια νοσηλευτικής ξέρασε κι εκτός από σκατά γεμίσαμε και εμετούς. Η καθαρίστρια πήρε άδεια μετά για μια βδομάδα μετά από αυτό.»

Ο παππούς με τις «διαταραχές της αφόδευσης» τελικά είχε λαμβλίαση, δηλαδή είχε προσβληθεί από ένα κοινό μαστιγοφόρο πρωτόζωο με το cool όνομα Giardia lamblia που μεταδίδεται κυρίως στα ταξίδια πιο συχνά εξαιτίας μολυσμένου νερού. Πάντα να πίνετε εμφιαλωμένα όταν ταξιδεύετε και ποτέ παγάκια στο νερό ή στα ποτά σας.

 Καθώς ξεφύλλιζα το φάκελο του ταξιδιώτη παππού καθισμένος στην άκρη του ράντζου του στο διάδρομο του θαλάμου παρατήρησα έναν ηλικιωμένο να εισέρχεται στον όροφό μας από τις πόρτες της εισόδου, κρατούσε ένα βιβλιάριο υγείας στα χέρια του και φαινόταν σαν χαμένος. Προφανώς έψαχνε κάποιον ή κάτι.

Σε γενικές γραμμές δε φημίζομαι για τη διαίσθησή μου, για το τρίτο μάτι μου, γι’αυτή τη μεταφυσική ενσυναίσθηση που έχουν συνήθως οι μανάδες και που αντιλαμβάνονται πράγματα που είναι αδύνατο να αντιληφθεί οποιοσδήποτε άλλος παρατηρητής. Hell, εδώ δε μπορώ να υπολογίσω καν αν χωράει το αμάξι μου σε θέση πάρκινγκ όπου χωράει άνετα φορτηγό. Παρόλο που σχεδόν ποτέ δεν έχω προαίσθημα για κάτι και τα περισσότερα συμπεράσματα τα βγάζω από στεγνή παρατήρηση και ανάλυση, όταν είδα τον κυριούλη κάτι μέσα μου με οδήγησε να συμπεράνω ότι είχε κάποια σχέση με τη μεσήλικη κυρία που είχα βοηθήσει να εξυπηρετηθεί το πρωί.

Στεκόταν και κοιτούσε μία τον γκισέ με τις πληροφορίες και μία την ουρά που υπήρχε. Τα χέρια του και το κεφάλι του έτρεμαν αμυδρά αλλά ανεξέλεγκτα από ήπιο Parkinson. Τον κοιτούσα με την άκρη του ματιού μου, προσπαθούσε να σταματήσει κάποιον γιατρό ή νοσοκόμα και να τους ρωτήσει κάτι  αλλά μες στη φούρια τους τον αγνοούσαν. Κοίταζα τα παρακαλετά χείλη του, τα τσαλακωμένο παντελόνι του, τα κόκκινα μάτια του. Πού αλλού σήμερα είχα δει τέτοια κόκκινα μάτια?

Όταν στα χείλη του διάβασα την ερώτηση: «Τη γυναίκα μου ψάχνω βρε παιδιά» σηκώθηκα μπας και μπορούσα να τον βοηθήσω.

Η αρχική μου εντύπωση ότι είχε κάποια σχέση με την κυρία που είχα εξυπηρετήσει το πρωί ήταν ο λόγος για τον οποίο δεν ξαφνιάστηκα όταν μου είπε πως ήταν ο σύζυγός της. Τη γυναίκα τη γνώρισα όταν μου έδειξε τη φωτογραφία από το κοινό τους βιβλιάριο. Την περίμενε στο αμάξι επειδή είχε διπλοπαρκάρει αλλά αυτή καθυστερούσε και ήρθε να τη βρει. Περίμενε πάνω από 1,5 ώρα και μου έκανε εντύπωση γιατί εγώ τη γυναίκα την είχα πάει στον καθηγητή μου πριν καμιά ώρα και θα έπρεπε να είχε ξεμπερδέψει.

Ξανανέβηκα στο γραφείο του καθηγητή, τον ρώτησα τι απέγινε η κυρία κι αυτός ενοχλημένος που τον διέκοψα από την κουβεντούλα του με έναν ιατρικό επισκέπτη (από αυτούς που τους στέλνουν οι εταιρίεςνα διαφημίζουν φάρμακα) μου είπε πως την είχαν στείλει για μαγνητική στο υπόγειο. Πήρα το σύζυγο και κατεβήκαμε στην αίθουσα μαγνητικής. Η κυρία μόλις έβγαινε από το γραφείο των ακτινολόγων που κοιτούσαν τις μαγνητικές.

Έκλαιγε.

Ο σύζυγος πλησιάσε γρήγορα και τι ρώταγε τι  συνέβη. Οι εμετοί δεν ήταν παρενέργειες των παλιών της φαρμάκων. Είχε διαγνωσθεί με κάτι άσχημο.

Οι άνθρωποι του χωριού δε μιλάνε για καρκίνους, για όγκους, για Ca, για καλόηθες ή κακόηθες. Οι άνθρωποι του χωριού το λένε απλά «Το Κακό». Η κυρία αυτή είχε «Το Κακό στο πάγκρεας», όπως την άκουσα να ψιθυρίζει στο σύζυγό της. Ο σύζυγος στην αρχή δεν καταλάβαινε, κρατούσε τη γνωμάτευση με χέρια που έτρεμαν, αυτή τη φορά όχι λόγω Parkinson αλλά λόγω ψυχικής αναστάτωσης, τη διάβαζε και τη ξαναδιάβαζε σαν να περίμενε να αλλάξει κάτι στη γνωμάτευση με κάθε νέα ανάγνωση. Στεκόμουν πίσω τους μην ξέροντας τι να κάνω με τα χέρια μου. Ο σύζυγος γύρισε αφηρημένα, με ευχαρίστησε που τον βοήθησα, έπιασε τη γυναίκα του κι έφυγαν να ζήσουν μόνοι τους το δικό τους Γολγοθά…

Όταν ανέβηκα στον όροφό μου, ένιωθα το νοσοκομείο να με πνίγει, πήγα στο γραφείο των γιατρών, έβγαλα την ποδιά κι άρχισα να μαζεύω τα βιβλία μου για να φύγω. Ένας τυπάκος από το τσούρμο της παρέας της κοπελίτσας με την ουρολοίμωξη ήρθε και με βρήκε.

«Να σε ρωτήσω κάτι φιλάρα? Έχει κεντρική κεραία το νοσοκομείο να συνδέσουμε μια τηλεόραση που φέραμε γιατί μ’αυτήν που έχει τώρα δεν πιάνει Mad?»

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου, τα αυτιά μου βούιζαν από τις φωνές και τα γέλια του χαρωπού τσούρμου των φίλων και των συγγενών από το δωμάτιο της κοπελίτσας. Γύρισα και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Είδα το αντρόγυνο των μεσήλικων που είχα βοηθήσει, να πηγαίνουν συντετριμμένοι προς το αμάξι τους με αργά βήματα κρατημένοι αγκαζέ και να μπαίνουν στο όχημα υπό τους ήχους κορναρισμάτων να τους βαραίνουν τα αυτιά επειδή έκλειναν μια λωρίδα του δρόμου και με τα άσχημα μαντάτα να τους βαραίνουν την καρδιά.

So much for a happy ending.

Υ.Γ.1 Στο τρίτο έτος, όταν εγώ κι οι συμφοιτητές που ήμασταν στην ίδια ομάδα είχαμε συναντήσει την πρώτη περίπτωση στην οποία ασθενής που είχαμε αναλάβει επρόκειτο να αποβιώσει το είχαμε πάρει λίγο βαρέως. Ένας καθηγητής είχε την ευγένεια να καθίσει να συζητήσει μαζί μας πώς νιώθαμε. Δε θυμάμαι τι είχαμε πει, το παίζαμε όλοι χαλαροί ότι δεν τρέχει τίποτα, και καλά γιατροί είμαστε. Μας είχε επηρεάσει όμως. Ο γιατρός αυτός μας έδωσε να διαβάσουμε μια παράγραφο σχετική με το θέμα από ένα ιατρικό σύγγραμμα. Μας το μοίρασε σε φωτοτυπίες.

Πέρασαν 5 χρόνια από τότε αλλά το χαρτί το έχω φυλαγμένο ακόμα. Έγραφε τα εξής:

«Ο θάνατος, αν και τραγικός, είναι ένας μηχανισμός ανανέωσης της φύσης. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η φύση απελευθερώνει «χώρο» και πειραματίζεται με νέους φαινοτύπους. Το σώμα και το μυαλό μας δεν είναι παρά ένας φαινότυπος που υποκλίνεται στις εντολές των γονιδίων. Και τα γονίδια αυτά δεν ανήκουν σε εμάς αλλά στη φύση την ίδια. Εμείς απλώς τα δανειζόμαστε για μερικές δεκαετίες. Η φύση φαίνεται να προτιμάει κάθε καινούργια προσπάθεια έκφρασής τους, προτιμώντας τα «αδέξια» νεογνά από εμάς τους έμπειρους επιστήμονες. Και παρακολουθώντας πόσο καλύτεροι γίνονται οι νεότεροί μας, πόσο περισσότερο εξελίσσονται αυτά τα νεογνά, δε μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε αυτό το δικαίωμα της φύσης και να υποκλιθούμε με ευλάβεια μπροστά της. Βεβαίως, οι μηχανισμοί της φύσης πέφτουν σε κάποια σφάλματα σπρώχνοντας ανθρώπους στο θάνατο με λανθασμένη σειρά. Αυτό είναι που εμείς οι γιατροί προσπαθούμε να διορθώσουμε κι όχι φυσικά τον ίδιο το θάνατο. Αν το καλοσκεφτείτε, ο θάνατος είναι μια πολύ καλή ιδέα της φύσης που σίγουρα δε θα μπορούσαμε να τη σκεφτούμε μόνοι μας.»

Υ.Γ.2 Για να ελαφρύνω λίγο το βαρύ κλίμα του ποστ, επειδή ξέρω ότι δε σε νοιάζει θα σου πω ότι μετά το προηγούμενο post αποφάσισα να κάνω μια εκκαθάριση στο facebook και να σβήσω όσα άτομα δε γνωρίζω ή δεν πολυμιλάω οπότε από 950 φίλους που είχα μέχρι πριν μια ώρα, τη στιγμή που μιλάμε έχω μόνο 139. Damn!

Νιώθω τόσο μόνος...

Υ.Γ.3 Αυτές τις μέρες γράφω ποστ μέρα παρά μέρα. Το παράκανα νομίζω. We’re going to take a little break.

Υ.Γ.4 Dreiko σου κλέβω τα Υ.Γ. (what are you gonna do about it?):P

Υ.Γ.5 Σου το είχα υποσχεθεί, κι εγώ τις κρατάω τις υποσχέσεις. Δικό σου λοιπόν (u know who):

I Just want you- Ozzy Osbourne

 There are no unlockable doors
There are no unwinable wars
There are no unrightable wrongs
Or unsignable songs
There are no unbeatable odds
There are no believable gods
There are no unnameable names
Shall I say it again, yeah
There are no impossible dreams
There are no invisible seams
Each night when the day is through
I don't ask much
I just want you
I just want you
There are no uncriminal crimes
There are no unrhymable rhymes
There are no identical twins or
forgivable sins
There are no incurable ills
There are no unkillable thrills
One thing and you know it's true,
I don't ask much
I just want you
I just want you
I just want you
I just want you
I'm sick and tired of bein' sick and tired
I used to go to bed so high and wired, yeah - yeah, yeah, yeah
I think I'll buy myself some plastic water
I guess I should have married Lennon's daughter, yeah - yeah, yeah, yeah
There are no unachievable goals
There are no unsaveable souls
No legitimate kings or queens, do
you know what I mean? Yeah
There are no indisputable truths
And there ain't no fountain of youth
Each night when the day is through,
I don't ask much
I just want you
I just want you
I just want you
I just want you
I just want you
I just want you.
Yeah, yeah, yeah
I just want you
I just want you,
Hey, yeah
I just want you.
Yeah, yeah, yeah
I just want you, hey
I just want you
I just want you