Άρτος και θεάματα

Στους χαλεπούς οικονομικούς καιρούς που διανύουμε έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ δύο μόνο εναλλακτικών: είτε να μειώσουμε τα περιττά έξοδα κάνοντας οικονομία, αποταμιεύοντας και αγνοώντας τις πολυτέλειες και την υπερβολική καλοπέραση, είτε ξοδεύοντας όσα περισσότερα μπορούμε μέχρι την οικονομική κατάρρευση και την αυτοκαταστροφή.

Ο phantom κι η παρέα του, βλέποντας τόσο μακροπρόθεσμα όσο κι ένας ετοιμοθάνατος ασθενής με 2 μέρες εναπομένουσα ζωή, αυτό το πουσουκού επέλεξε να το περάσει ακολουθώντας το δεύτερο σκεπτικό, ξοδεύοντας μέχρι να ακούσει τα καβούρια στις τσέπες του να κάνουν χαρακίρι. Όχι, δεν είμαι σπάταλο κακομαθημένο νεόπλουτο νιάτο. Κάθε άλλο. Απλά είμαι τηλεθεατής…

Ναι, για όλα φταίει η τηλεόραση, ποτέ εγώ. Εξηγώ. Έχω το σύνδρομο του «ξύπνιου τηλεθεατή ειδήσεων». Τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής μου που παρακολουθώ τηλεόραση και ειδήσεις καταλήγω συνέχεια απογοητευμένος. Ακούω για επικείμενους σεισμούς, πολέμους, καταστροφές, τρομοκρατικές ενέργειες, πλημμύρες, καύσωνες, μολυσμένες τροφές, ληστείες, δολοφονίες, αλλά δε συμβαίνει τίποτα από αυτά. Ή τελοσπάντων δε συμβαίνει όταν λένε αυτοί ότι θα συμβεί. Οι ειδήσεις λειτουργούν ακριβώς σαν τα δελτία καιρού. Αν σου πουν ότι θα βρέξει αύριο, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα έχει λιακάδα. Αν μιλήσουν για λιακάδα, τότε μάλλον θα βρέξει καρέκλες.

Οπότε ακούω τόσες μέρες για κρίση και κρίση και κρίση και γνωρίζοντας πόσο τα κανάλια λατρεύουν να καταστροφολογούν μου έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι σε λίγες μέρες θα τα έχουμε ξεχάσει όλα και θα τρέχουμε να σκάσουμε το 20ευρω στα περίπτερα για να αγοράσουμε το dvd της Ντούβλη. Καλύτερα να τη βιώσουμε την κρίση μπας και λογικευτούν οι μαγαζάτορες και ρίξουν λίγο τις τιμές, γιατί με 6 ευρώ φραπέ, 10 ευρώ ποτό, 9 ευρώ εισιτήριο σινεμά και 20 ευρώ τσόντα δεν παλεύεται η κατάσταση. Εδώ 40 ευρώ το άτομο χρεώνει ο Δεληβοριάς for Christ’s sake!

Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς λοιπόν εγώ πήγα την Παρασκευή στο Kitchen Bar για ρομαντικό δείπνο. Εκπληκτικό μαγαζί σε μια υπέροχη τοποθεσία με θέα τη μαρίνα και τις βάρκες των νεόπλουτων Γλυφαδιωτών (και όχι μόνο), το μαγαζί είναι τεράστιο, προσεγμένο, και χαλαρά χλιδάτο. Στη μέση έχει μια μεγάλη ανοιχτή κουζίνα, το μενού είναι απλό και όχι ακριβό και οι μερίδες είναι μεγάλες προς το τεράστιο. Ήταν η δεύτερη φορά που πήγαινα κι επειδή τα λεφτά που είχα δώσει ήταν ανάλογα με το φαί και τις γεύσεις που είχα φάει ήθελα να ξαναπάω. Δε θέλω να κλέψω τη δουλειά από τους ανερχόμενους Γευσιχώστες οπότε θα μπω κατευθείαν στο ψητό. Κυριολεκτικά στο ψητό.

Έχοντας πάει πεινασμένος λοιπόν και αποφασισμένος να φάω κάτι πολύπλοκο και ζόρικο, ξεφυλλίζοντας το μενού πριν παραγγείλουμε, το μάτι μου έπεσε στην τελευταία επιλογή κάτω-κάτω. Το Κότσι. Ένα κότσι μαριναρισμένο για 6 ώρες και ψημένο στο φούρνο με σάλτσα μπάρμπεκιου-μανιτάρια και κάτι άλλα που δε θυμάμαι, θα καταλάβεις γιατί. Έκανε γύρω στα 17 ευρώ, λίγο παραπάνω από τα άλλα πιάτα. Το παρήγγειλα, ανυποψίαστος.

Είκοσι λεπτά αργότερα και μετά από ένα υπέροχο ορεκτικό, ήρθε ο σερβιτόρος. Τον έβλεπα να πλησιάζει με το δίσκο πάνω στον οποίο ήταν τοποθετημένο κάτι αχνιστό και ογκώδες. Πλησιάζει στο τραπέζι μας, σηκώνει το πιάτο το οποίο τώρα από κοντά φαινόταν να περιέχει κάτι σε μέγεθος μπάλας μπάσκετ και το τοποθετεί μπροστά μου. Το Κότσι είχε καταφτάσει.

Για όποιον δεν ξέρει, κότσι είναι η περιοχή του αστραγάλου των ζώων. Το Κότσι που μου σέρβιραν προφανώς ήταν από υπερμέγεθες μαμούθ, ήταν πιο μεγάλο κι από το μπράτσο μου, αν σήκωνα το πιάτο και το έβαζα μπροστά μου θα έκρυβε το κεφάλι μου. Έμοιαζε λες και είχαν ακρωτηριάσει ελέφαντα και μου σέρβιραν το μηρό του. Το είχαν περιχύσει με μια παραλλαγή σάλτσας μπάρμπεκιου που έμοιαζε με παχύρευστο πηγμένο αίμα.

Don’t get me wrong, Το Κότσι ήταν πεντανόστιμο, το κρέας μαλακό και η σάλτσα έδενε υπέροχα. Αλλά it was fucking huge. Ήταν αρκετό για να επιβιώσει ένας λόχος στα χιόνια για ένα μήνα. Αν το έτρωγες όλο θα χρειαζόσουν δυο ζωές για να το χωνέψεις. Εγώ όπως είπαμε είχα βγει για ρομαντικό δείπνο, το κορίτσι είχε πάρει το δικό της πιάτο (το οποίο έμοιαζε με ψίχουλο μπροστά Στο Κότσι) αλλά είχε σκοτωθεί κάθε διάθεση για κουβέντα μιας και κοιτούσαμε κι οι δυο σοκαρισμένοι Το Κότσι κι αναρωτιόμασταν πώς θα το φάω όλο αυτό.

Ένιωσα το βάρος της ευθύνης να μου λυγίζει τους ώμους, έπρεπε να φάω Το Κότσι αλλιώς θα πήγαιναν χαμένα τα 17 ευρώ. Αποφασίσαμε που αποφασίσαμε να τα ξοδέψουμε, μην πήγαιναν χαμένα.  Ξεκίνησα μεθοδικά την επίθεσή μου. Άρχισα να ξεπαστρεύω τα εξωτερικά του οχυρά, έκοβα αργά το κρέας που υπήρχε γύρω από Το Κότσι. Έκοβα, έκοβα και τελειωμό δεν είχα. Έκοβα κομμάτια και τα στούμπωνα στο στόμα μου, ξαναέκοβα ξαναστούμπωνα.

Μετά από ένα δεκάλεπτο μασήματος η κατάσταση στο πιάτο μου ήταν αυτή.

Το Κότσι δε φαινόταν να έχει λιγοστεύσει, απλά το είχα κάνει κομματάκια και με την κόκκινη σάλτσα μπάρμπεκιου από πάνω έμοιαζε λες και είχε εκραγεί γάτα στο πιάτο μου. Λες και τη μάζεψαν από το δρόμο ύστερα από μια αναμέτρηση με μια νταλίκα και την ξέρασαν στο τραπέζι. Στράφηκα στο κορίτσι για βοήθεια. Προσπαθούσα να της βάλω μερικά κομμάτια από Το Κότσι μου στο πιάτο της μπας και λιγοστεύσει, αλλά το είχα φέρει σε τέτοια αηδιαστική κατάσταση που κάθε φορά που πλησίαζα κομμάτι με Κότσι αυτή σήκωνε το μαχαίρι να αμυνθεί.

Έπινα αργές γουλιές νερό μπας και κατέβει, ενώ παραγγείλαμε και έξτρα Coka-Cola για ενίσχυση. Η κατάσταση στο πιάτο μου είχε ξεπεράσει τα level της αηδίας, ένας εμετός πάνω σε κουράδες σκύλου θα φαινόταν πιο νόστιμος από Το Κότσι έτσι όπως το είχα πετσοκόψει. Εντωμεταξύ είχαμε κάτσει σε κεντρικό σημείο  στο διάδρομο κι ο κόσμος που περνούσε έριχνε σοκαρισμένος ματιές Στο Κότσι μου, με ύφος σοκ και δέους σαν να λένε: «WTF? Ανατομία σε κεφάλι αλόγου κάνει αυτός? Ω Θεέ μου και το τρώει κιόλας?». Τους ένιωθα να ταχύνουν το βήμα τους, πιθανότατα για να προλάβουν να ξεράσουν στην τουαλέτα κι όχι καθ’οδόν.

Ανησυχούσα μήπως ερχόταν κανένας υπεύθυνος από το μαγαζί και με πετούσε έξω για προσβολή της δημοσίας αιδούς και για κακομεταχείριση στα ζώα. Αν και Το Κότσι αμφιβάλλω να ήταν από ζώο του πλανήτη μας. Παίζει και να έφαγα το παιδί του Κύκλωπα εκείνη την Παρασκευή το βράδυ…  Ήθελα να ενημερώσω τη διεύθυνση να γράψουν στο μενού δίπλα στο Κότσι: «ΠΡΟΣΟΧΗ! Κίνδυνος Θάνατος! Μην επιχειρήσετε να φάτε ολομόναχοι Το Κότσι!» Είναι για3 άτομα μίνιμουμ, κι αυτά ύστερα από 40 μέρες νηστεία αλλιώς δε θα το καταφέρουν.

Έχοντας φάει περίπου το μισό Κότσι με τα χίλια μύρια ζόρια, ζητήσαμε το λογαριασμό και φύγαμε.

Έχω βάλει στοίχημα στον Dreiko αν θα καταφέρει να το φάει ολομόναχος. Let’s see!

Κάποια στιγμή, εγώ, η παρέα μου κι η τουρλωμένη κοιλιά μου γεμάτη απομεινάρια από Το Κότσι γυρίσαμε σπίτι για να πέσουμε για ύπνο.

Σημείωση φαινομενικά άσχετη: Όταν κοιμάμαι, συνήθως ροχαλίζω. Αρκετά δυνατά κιόλας, σύμφωνα με μαρτυρίες (και δικές μου γιατί έχει τύχει να ξυπνήσω από το ίδιο μου το ροχαλητό). Μου έχουν πει μάλιστα ότι μπορεί να έχω υπνική άπνοια, αυτό που ροχαλίζεις, σου κόβεται η ανάσα και ψιλοξυπνάς μετά από λίγο παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Αυτά από μόνα τους απαιτούν υπομονή για να κοιμηθεί κάποιος στο ίδιο κρεβάτι με μένα. Όταν κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι με κάποιον (συνήθως κορίτσια) τους γυρίζω την πλάτη. Είναι που είναι δύσκολο να αντικρίζω ανθρώπους τη μέρα, φαντάσου πόσο δύσκολο μου φαίνεται τη νύχτα. Όταν μοιράζομαι το κρεβάτι είναι δύσκολο να αποκοιμηθώ αν δεν έχω γυρίσει την πλάτη στην άλλον. Δε μπορώ να κάθομαι εκεί και να αναπνέω στο σώμα άλλου ατόμου. Μπορεί να κουνηθούν και να με κλωτσήσουν στο στόμα ή τίποτα τέτοιο. Ούτε μπορώ να κάθομαι ξαπλωμένος στην πλάτη ή στο στομάχι μου όλη νύχτα-αυτό θα μου προκαλούσε κλειστοφοβία. Δε θα μπορέσω να κοιμηθώ αν δε νιώσω ότι τα πλευρά ή η σπονδυλική μου στήλη έχουν κάποια διέξοδο. Επίσης, όσο κρύα κι αν είναι η νύχτα θέλω το 30% περίπου του σώματός μου να είναι ξεσκέπαστο (περίπου 30% δεν είμαι κανας ψυχοπαθής). Οπότε δεν είμαι ιδιαίτερα κρυουλιάρης-να και κάτι καλό. Βέβαια καμιά φορά έχω τη συνήθεια στον ύπνο μου να ουρλιάζω και να μαχαιρώνω ανθρώπους.

Όπως κατάλαβες από τη (φαινομενικά άσχετη) σημείωση το να κοιμηθείς στο ίδιο κρεβάτι με μένα είναι κάπως δυσάρεστη εμπειρία. Φαντάσου λοιπόν τι εμπειρία είναι να κοιμάσαι μαζί μου αφού έχω φάει και Το Κότσι.

Ούτε στον εχθρό μου δεν το εύχομαι.

Εκτός από τους εντερικούς ήχους που έδιναν την εντύπωση ότι μπουρλοτιέρηδες έκαναν επίθεση στη ναυαρχίδα του Κιουταχή και τα γουργουρητά που ακουγόντουσαν όλο το βράδυ λες και είχα αιχμαλωτίσει γατιά στον αναπαραγωγικό οίστρο τους μέσα στο στομάχι μου, σηκώθηκα δυο φορές για νερό, μία γιατί νόμιζα ότι ήθελα να ξεράσω και τρεις για κατούρημα, ούτε γέρος με προστάτη να ήμουν.

Το πρωί του Σαββάτου το στομάχι μου ήταν σε άθλια κατάσταση. Μου ερχόντουσαν καούρες λες και είχα καταπιεί οξυζενέ, ενώ η επίσκεψη στην τουαλέτα μόνο χειρότερα τα έκανε τα πράγματα. Παρόλαυτα πήρα τον Dreiko και τη φίλη Κ. και πήγαμε στο εξοχικό που σκοπεύαμε να ψήσουμε με τη φαμίλια και κάτι συγγενείς και φίλους. Θα ψήναμε μπριζόλες και λουκάνικα. Ακούγοντας καφρο-επιλογές του Dreiko στο cd-player ανεβήκαμε στο κάμπριο και ξεχυθήκαμε στην παραλιακή. Στο πρώτο πεντάλεπτο έψαχνα περίπτερο να πάρω σόδα. Σταμάτησα στον «Κουτάλα» τον γνωστό περιπτερά που βρίσκεται στο σημείο που ενώνεται η Βουλιαγμένης με την Ποσειδώνος κι επειδή βρίσκεται ακριβώς πάνω στην παραλιακή έχει σκεφτεί την πατέντα να χρησιμοποιεί μια τεράστια κουτάλα για να δίνει τα πράγματα και τα ρέστα στους οδηγούς χωρίς να χρειάζεται αυτοί να κατεβαίνουν από το αμάξι. Drive-in περίπτερο, respect για την ευρεσιτεχνία. Τη σόδα μου και γρήγορα!

Μια σόδα, 30 ρεψίματα και καμιά εικοσαριά κόκκινα φανάρια αργότερα, φτάσαμε στο εξοχικό. Μην έχοντας χωνέψει καλά καλά Το Κότσι και τον πρωινό καφέ, μας κάθισαν και μας σέρβιραν τα μπριζολο-λουκάνικα. All Hell broke loose. Κότσι ξεΚότσι η επίθεση εναντίον των κρεατικών ξαμολήθηκε.

3 ποτήρια Coka-Cola, 30 ρεψίματα και καμιά εικοσαριά κουταλιές από την τούρτα σοκολάτα που μας σέρβιραν αργότερα για επιδόρπιο ξεχυθήκαμε στον καναπέ με τις φουσκωμένες κοιλιές μας λες και ήμασταν έγκυες σε αίθουσα αναμονής για το γυναικολόγο.

Το Σαββατόβραδο επειδή δεν είχαμε ακούσει ακόμα τα καβούρια στις τσέπες μας να τινάζουν τα μυαλά τους από την αγανάκτηση αποφασίσαμε να αγνοήσουμε τις τζάμπα προσκλήσεις για το video art festival που είχα κερδίσει από την Athens Voice, γιατί αφενός θα επρόκειτο για «και-καλά-ψαγμένη-κι-εναλλακτική-παπάτζα» κι αφετέρου θα μάζευε αυτούς τους τρέντι εναλλακτικούς Αθηναίους με τα πολύχρωμα καρώ φαρδιά παντελόνια, τα all-star,τις  κόκκινες-μωβ αφέλειες και τους παράξενους σκελετούς γυαλιών κι αποφασίσαμε να σκάσουμε 20 ευρώ και να πάμε να δούμε ένα θεατρικό βασισμένο στον Αρκά.

Κανονικά θα πλήρωνα φοιτητικό εισητήριο με 15 ευρώ αλλά πριν κανά μήνα μου έκλεψαν το πορτοφόλι κι εκτός από λεφτά είχα μέσα και πάσο, δίπλωμα οδήγησης και την κάρτα από το καζίνο(γι’αυτό θα σου πω άλλη φορά-μεγάλη ιστορία). Πιο πολλές ελπίδες έχεις να φυλάξεις τα λεφτά σου αν τα δώσεις σε ένα κουκουλοφόρο ληστή τράπεζας παρά σε μένα.

Έσκασα λοιπόν 20 ευρώ, έκατσα τελευταία σειρά πίσω πίσω γιατί μόνο εκεί βρήκαμε θέσεις και στο πρώτο τέταρτο συνειδητοποίησα ότι κι αυτό ήταν παπάτζα. Η ιδέα ήταν πανέξυπνη, αλλά μετά το πρώτο τέταρτο όλα τα αστεία επαναλαμβάνονταν. Δύο εκ των τριών ηθοποιών ήταν εκνευριστικές καρικατούρες ενώ το δήθεν εναλλακτικό, ψαγμένο, «ποιοτικό» κοινό του θεάτρου Badminton όποτε άκουγε μια βρισιά του στυλ: «μαλάκα», «καριόλα», «αρχίδια» λυνόταν στα γέλια. Ήταν εντυπωσιακό με τι γελάνε οι δήθεν ψαγμένοι άνθρωποι.

Κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα να φύγουμε όταν λύθηκε όλο το θέατρο στα γέλια με την εξής ατάκα:

-Για να διορθωθεί η κατάσταση θα πρέπει να βάλουμε μυαλό επιτέλους.

- Αυτό ξαναπές το.

- Για να διορθωθεί η κατάσταση θα πρέπει να βάλουμε μυαλό επιτέλους.

(……………….)

Κάτι τέτοια αστεία λέγαμε στο δημοτικό. Ευτυχώς η παράσταση κράτησε μόνο μια ώρα, προφανώς ήταν ελεύθερη μεταφορά από τα κείμενα του Αρκά γιατί δε μου θύμισε σε τίποτα τις ατάκες και το δηκτικό χιούμορ του. Ένας μεσήλικας κύριος δίπλα μου κοιμήθηκε. Σοβαρά τον πήρε ο ύπνος, γύρω στα μισά του έργου. No more «ποιότητα» for phantom, thanks.

Την Κυριακή το πρωί ξαναπήγαμε στο εξοχικό να ψήσουμε οικογενειακά, ψάρι αυτή τη φορά για να αποτοξινωθούμε από τις κρεατοφαγίες των προηγούμενων ημερών. Καθώς η φαμίλια phantom έψηνε τις τσιπούρες, μας επισκέφτηκε μια παλιά γνωστή και γειτόνισσα, μαζί με την 4-χρονη κορούλα της. Η εν λόγω κυρία είναι από τις μοντέρνες υπερ-προστατευτικές μανάδες, και τι είχε κάνει? Είχε αγοράσει στην 4-χρονη κόρη της ένα κινητό τηλέφωνο. Ήταν μια απλή εκδοχή ενός κανονικού κινητού, με λιγότερα κουμπιά και την Barbie στο πίσω μέρος, αλλά μπορούσε κανονικά να κάνει κλήσεις.

Όσο κι αν νομίζεις ότι οι μανάδες δεν πρόκειται να χειροτερέψουν άλλο, αυτές συνεχίζουν να σε εκπλήσσουν. Δε μπορώ να φανταστώ ούτε ένα λόγο για τον οποίο μια μάνα θα πίστευε ότι ένα τετράχρονο θα πρέπει να έχει κινητό τηλέφωνο. Μπορώ να φανταστώ αρκετούς λόγους γιατί ΔΕΝ θα έπρεπε να έχει κινητό τηλέφωνο. Ορίστε μερικοί:

Είναι αδύνατο να διεξάγεις βασική τηλεφωνική συζήτηση με ένα 4-χρονο, όπως πολύ καλά θα ξέρουν όσοι το έχουν επιχειρήσει. Η συζήτηση καταλήγει συνήθως με εσένα να λες: «Πώς σε λένε βρε? Ε? Πες το ονοματάκι σου. Δε θα μου πεις το ονοματάκι σου? Όχι μην πατάς τα κουμπιά. Θα μου πεις πώς σε… σου είπα μην πατάς κουμπιά, είναι εκνευριστικό. Πες μου πώς σε λένε, πες κάτι τελοσπάντων. Μην πατάς κουμπ… πού είναι η μάνα σου? ΦΕΡΕ ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΡΕ ΖΟΝΤΟΒΟΛΟ!»

Τα 4-χρονα δεν έχουν καμία σημαντική πληροφορία να μοιραστούν μαζί σου ώστε να χρειαστείς να τα πάρεις τηλέφωνο.

Το κινητό Barbie κόστισε στην υπερ-προστατευτική μάνα 60 ευρώ. Χωρίς την κάρτα sim.

Το παιδί θα έπρεπε να βρίσκεται πάντα υπό την επίβλεψη κάποιου ενήλικα, του οποίου το κινητό τηλέφωνο δε χρειάστηκε να το πληρώσεις εσύ.

Ένα 4-χρονο με κινητό τηλέφωνο θα περάσει μια ολόκληρη μέρα προσπαθώντας να επικοινωνήσει με τον «Ποκοπίκο».

Τα 4-χρονα δεν το κλείνουν ποτέ.

Το 50% των παιδιών ανάμεσα στις ηλικίες 5 και 9 έχουν κινητό τηλέφωνο. Κατά πάσα πιθανότητα μόλις το παιδί κλείσει τα 6 θα σου ζητήσει καινούργιο υπερσύγχρονο κινητό τηλέφωνο κι όχι αυτό το ροζ μπιχλιμπίδι με την Barbie που δεν μπορεί καν να μπει στο Youtube.

Αν δεν ξέρεις πού είναι το 4-χρονο παιδί σου, δεν έχει νόημα να το πάρεις τηλέφωνο. Ούτε αυτό θα ξέρει να σου πει πού βρίσκεται.

Αν έχει χαθεί, με πολύ λιγότερα λεφτά μπορείς να τυπώσεις μπλουζάκια με τη φωτογραφία του παιδιού, το τηλέφωνό σου και τη λέξη ΑΜΟΙΒΗ από κάτω.

Τα 4-χρονα είναι που είναι μπελάς από μόνα τους. Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι να τους δώσουμε τα μέσα να οργανωθούν.

Το αποκορύφωμα ήταν όταν σε μια φάση η μικρή κάπου είχε αφήσει το κινητό της και δε μπορούσε να το βρει. Μας έλεγε «να της κάνουμε αναπ» για να χτυπήσει να δούμε πού είναι. Τελικά το είχε πάρει ο αδερφός για να μιλήσει με ένα γκομενάκι επειδή δεν είχε κάρτα. Δυο μέτρα γομάρι να μιλάει με γκόμενα από ένα μικροσκοπικό κινητό Barbie. Δε γίνεται να μην τον λατρέψεις.

Η αλόγιστη σπατάλη του χαρτζιλικιού έλαβε τέλος απόψε το βράδυ. Ο phantom θα έβγαινε να φάει σε ένα εστιατόριο βραβευμένο με Χρυσό Σκούφο. Το Αθηνόραμα είχε μια προσφορά για συγκεκριμένα διήμερα όπου παίρνεις τηλέφωνο στα βραβευμένα εστιατόρια, λες ότι είσαι αναγνώστης του Αθηνοράματος και κλείνεις τραπέζι για ένα προκαθορισμένο γεύμα το οποίο θα πληρώσεις στη μισή τιμή. Έτσι αντί για 54 ευρώ που έκαναν τα πιάτα για τον καθένα μας, δώσαμε από 27 ευρώ, τα οποία καταθέσαμε 4 μέρες πριν, στο λογαριασμό του μαγαζιού στην τράπεζα.

Φορέσαμε τα καλά μας και πήγαμε στο εστιατόρια «Απλά» στη Νέα Ερυθραία. Από μια γρήγορη ματιά στον κήπο του μαγαζιού είδα ανθρώπους γύρω στα πρώτα –ήντα με τα κοστούμια τους να τσιμπολογάνε. Δεν μπόρεσα να δω πολλά από τον κήπο γιατί μας κάθισαν στον εσωτερικό χώρο του μαγαζιού. ΚΑΙ έκπτωση ΚΑΙ τραπέζι στον κήπο προφανώς δε συμβαδίζουν.

Ξεπερνώντας το αρχικό μας άγχος για το αν θα πρέπει να τηρούμε το savoir vivre πχ να μην ακουμπάμε τους αγκώνες στο τραπέζι, να τοποθετούμε την πετσέτα στα πόδια μας, να μη λερώνουμε τριγύρω από το πιάτο (γιατί συνήθως εγώ τα κάνω όλα πουτάνα-γεμίζω ψίχουλα και σάλτσες όλο το μέρος μέχρι το πάρκινγκ), χαλαρώσαμε και αφεθήκαμε στις γεύσεις. Μας έφεραν κάτι γκουρμέ πιάτα που ήταν να γλύφεις τα δάχτυλά σου, αν και σπαζόμουν με το σερβιτόρο που ρώταγε συνέχεια «πώς σας φάνηκαν τα πιάτα?» μόνο αυτούς που είχαν έρθει ως κανονικοί πελάτες κι όχι εμάς που ήμασταν με την προσφορά του Αθηνοράματος. Savoir vivre my ass.

Την απόλυτη ηδονή τη βίωση την ώρα του γλυκού. Γαλακτομπούρεκο με ροδόνερο και σταφίδες, κάπως έτσι τελοσπάντων ήταν το πιάτο. Σερβιρίστηκε σε μια τεράααααστια πιατέλα περίπου 100 φορές μεγαλύτερη από το μέγεθος του γλυκού. Το γαλακτομπούρεκο στεκόταν στη μέση σαν κουράδα στο κέντρο μιας τεράστιας χιονισμένης (από ζάχαρη άχνη) κυκλικής πλατείας. Ξενερωμένος αρχικά από το μικρό μέγεθος το έφερα στο στόμα μου.

Σχεδόν αμέσως μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Βίωνα τον απόλυτο οργασμό γεύσης. Το ζεστό σιροπιασμένο γάλα με ροδόνερο κυλούσε με κάθε δαγκωματιά κι εγώ το στράγγιζα με τη γλώσσα μου όπως η Τζούλια στράγγιζε το πέος του Ίαν Σκοτ όταν τελείωνε. Ήταν εκπληκτικό πώς ένα τέτοιο μικρό πραγματάκι μπορούσε να προσφέρει μια τόσο έντονη απόλαυση.

Το μέγεθος δεν μετράει κορίτσια!

Με αυτή τη γλυκιά γεύση φύγαμε από το μαγαζί. Πλέον enough is enough με τα έξοδα και το φαί. Στα συγκαλά μου από τις πολυτέλειες με επανέφερε μια Lamborghini στο γυρισμό. Είχα σταματήσει ακριβώς πίσω της στο φανάρι κι επειδή ο οδηγός φασωνόταν με το γκομενάκι δίπλα του, τον πήρε η κατηφόρα κι έπεσε πάνω μου. Ήταν η σφαλιάρα  ενός αληθινού νεόπλουτου σε ένα ψευτο-σπάταλο άμυαλο μικροαστό. Ευτυχώς απλά τσουγκρίσαμε και δεν υπήρξε ίχνος ζημιάς. Αρκούσε όμως για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα και να μου θυμίσει πόσο αντιπαθώ τους καλοπερασάκηδες χωρίς σκοπό στη ζωή. Τώρα ξαναμπαίνουμε σε mood εξεταστικής, γυμναστηρίου και αποταμίευσης.

Τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή δε χρειάζονται ούτε λεφτά ούτε πολυτέλειες. Συνήθως βρίσκονται στους ανθρώπους γύρω μας και στα χαμόγελα που τους προκαλούμε. Keep smiling! :)