Αυτό που περιμένω

Παρακαλώ στο τέλος της παρακάτω κατηγορίας συμπλήρωσε το όνομά σου:

 «Κλέφτες πολιτικοί,

ρουφιάνοι δημοσιογράφοι,

παρτάκηδες Ελληνάρες,

πολυεθνικές που κάνουν κουμάντο,

στελέχη επιρρεπή στις μίζες,

υποκινούμενοι αναρχικοί,

συριζοκομμούνια κουκουλοφόροι,

ακροδεξιοί ρουφιάνοι

…....ΕΣΥ........

…...κι ΕΓΩ......»

Τι σχέση έχουμε εμείς με όλους τους παραπάνω?

Καμία. Εκτός από το ότι μοιραζόμαστε εξίσου την ευθύνη γι’αυτό που συμβαίνει στη χώρα.

Συνήθως όλους τους υπεύθυνους τους τσουβαλιάζουμε σε κατηγορίες που δε μας αγγίζουν. «Αυτοί μας κατάντησαν έτσι, εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς», «Εγώ δεν έκλεψα, δεν τους ψήφισα, δεν πληρώνω».

Αν πιστεύεις ότι δε φταις, είσαι γελασμένος, μια στρουθοκάμηλος που τρομαγμένη χώνει το κεφάλι της στην άμμο αντιμετωπίζει περισσότερο τις ευθύνες της απ’ότι εσύ. Αν δεν έχεις ζητήσει ποτέ ΡΟΥΣΦΕΤΙ, αν ποτέ δεν έχεις πασχίσει απεγνωσμένα να μπεις στο ΔΗΜΟΣΙΟ, αν ποτέ δεν έχεις χτυπήσει πόρτα πολιτικού, αν ποτέ δεν έχεις βάλει ΜΕΣΟ, ΒΥΣΜΑ ή ΚΟΝΕ, αν ποτέ δεν έχεις ψηφίσει με γνώμονα το ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ αλλά το καλό του τόπου τότε ναι έχεις δικαίωμα να λες ότι δεν ευθύνεσαι γι’αυτή την κατάσταση.

Οι υπόλοιποι πάρτε φτυάρι να σκάψουμε τους λάκκους των χθεσινών νεκρών. Και μαζί με αυτούς να ανοίξουμε κι ένα μεγάλο τεράστιο λάκκο για το μέλλον των παιδιών μας.

Η μπάλα χάνεται.

Όλη τη βδομάδα βίωσα μια κρίση μεγάλης αυτοκριτικής κι εσωτερικής αναζήτησης. Αφορμή ήταν το χαρτί που με καλούσε να παρουσιαστώ στο στρατό. Είχε λήξει η αναβολή μου κι έπρεπε να πάω στη στρατολογία να κάνω αίτηση για καινούργια. Πήρα μια αναλυτική κατάσταση για τις εξεταστικές και μια βεβαίωση σπουδών από τη σχολή μου, πήγα στους καραβανάδες και όλα καλά το σκαπουλάραμε το χακί μέχρι το 2012.

Βλέποντας το χαρτί με την αναλυτική κατάσταση των σπουδών πέρασε η φοιτητική ζωή μου μπροστά από τα μάτια μου. Τα 2 πρώτα έτη στην Ιατρική της Λάρισας ήμουν καυλωμένος που μπήκα στη σχολή που ήθελα, καυλωμένος που έμενα μόνος επιτέλους, νέα πόλη, νέα σχολή, νέες γνωριμίες. Νορμάλ διάβασμα, καφέδες, σουβλάκια, έξοδα, χάσιμο χρόνου. Μετά από 2 χρόνια πήρα μετεγγραφή για την Ιατρική της Αθήνας. Καυλωμένος που γύρισα στα πάτρια εδάφη, καυλωμένος που είχα πάλι τη γονική φροντίδα, παλιά πόλη, παλιοί γνωστοί, νέα σχολή, νέες γνωριμίες. Νορμάλ διάβασμα, καφέδες, σουβλάκια, έξοδα, χάσιμο χρόνου.

Μερικές χαμένες εξεταστικές αργότερα, κάμποσα χρωστούμενα μαθήματα και μπόλικους καφέδες φτάσαμε τα 26 έτη, χωρίς θητεία, πτυχίο ή σταθερό εισόδημα σε μια χώρα που γκρεμίζεται από τα θεμέλια. What the fuck happened with my life?

Με κατηγορούν ότι το μεγαλύτερο ελάττωμά μου είναι ότι είμαι αναβλητικός. Αναβλητικός ξέρεις ποιος είναι? Αυτός που ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ να έρθει μια καλύτερη μέρα και που ΑΝΑΒΑΛΛΕΙ τις προσπάθειες που θα διευκολύνουν ή θα οδηγήσουν στην έλευση αυτής της μέρας. Αναβλητικός δεν έγινα, με έκανε το «σύστημα». Είναι εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους ή «το σύστημα» για τη δυστυχία μας. Αν σου εξηγήσω όμως θα δεις που θα έρθεις στα λόγια μου.

Όλα ξεκίνησαν από το νηπιαγωγείο. Το σιχαινόμουν, δεν ήθελα να πάω, έκλαιγα και χτυπιόμουν κάθε πρωί. Μου έλεγαν κάνε υπομονή, ΠΕΡΙΜΕΝΕ να περάσει ο καιρός και θα πας σχολείο να μορφωθείς και να γίνεις σωστός άνθρωπος.

Πήγα σχολείο: δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο κι εκεί μου έλεγαν κάνε υπομονή, διάβαζε, ΠΕΡΙΜΕΝΕ θα περάσει ο καιρός θα γίνεις φοιτητής κι από κει κι έπειτα η ζωή ανοίγεται μπροστά σου, τα καλύτερα χρόνια έρχονται.

Πήγα Πανεπιστήμιο, σχολή Ιατρικής. Κατάφερα να περάσω στη μοναδική σχολή στην οποία θα μπορούσα να βρω κάποιο ενδιαφέρον και νόημα, τη μοναδική δουλειά που πίστευα πως θα εξασκούσα με κέφι και μεράκι. Από τη στιγμή που έμαθα τα αποτελέσματα των βάσεων ονειρευόμουν να φοράω την ποδιά και να εξετάζω αρρώστους. Αλλά όχι. Την πρώτη μέρα μου είπαν ΠΕΡΙΜΕΝΕ να φτάσεις στο τέταρτο έτος και μετά θα έχεις το δικαίωμα να ακουμπήσεις άρρωστο ή να μπεις σε νοσοκομείο.

Άρχισα να νιώθω εξαπατημένος, διάβαζα σαν σχολιαρόπαιδο 12 χρόνια για να ξαναμπλεχτώ σε ανούσια μαθήματα που μέχρι το έκτο έτος και το πτυχίο θα τα έχω ξεχάσει? Θεώρησα ότι κάτι παραπάνω θα ξέρουν οι καθηγητές μου και τους εμπιστεύτηκα. ΠΕΡΙΜΕΝΑ.

Στο τέταρτο έτος μάς έμπασαν σε θαλάμους. Επιτέλους, με έριξαν στον πόλεμο της αρρώστιας. Αντί για χακί φόρεσα την ποδιά, αντί για εχθρούς είχαμε ιούς και μικρόβια. Τα έτη που ακολούθησαν και που διανύω τώρα ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα της ζωής μου γεμάτα εμπειρίες και συγκινήσεις. Οι ελευθερίες όμως του φοιτητή πάνω στον άρρωστο είναι περιορισμένες, συναντούσαμε άπειρες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις αλλά από πρακτικής πλευράς καταλήξαμε να κάνουμε κυρίως ράμματα, αλλαγές τραυμάτων, αιμοληψίες και καρδιογραφήματα. Ό,τι κάνουν κι οι νοσηλεύτριες. Μου είπαν ΠΕΡΙΜΕΝΕ μέχρι να πάρεις το πτυχίο και θα έχεις όσες ελευθερίες θες.

Άρχισαν να με προβληματίζουν όλα αυτά τα ΠΕΡΙΜΕΝΕ και οι ΑΝΑΒΟΛΕΣ. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Πότε θα ερχόταν η πολυπόθητη μέρα που δε θα έπρεπε να ΠΕΡΙΜΕΝΩ άλλο? Άρχισα να ρωτάω τους μεγαλύτερους συναδέλφους τι επιφυλάσσει η πορεία. Παραμόνευαν στη γωνία κι άλλα ΠΕΡΙΜΕΝΕ?

Οι μεγαλύτεροι μου είπαν ότι τα ΠΕΡΙΜΕΝΕ δε θα τελείωναν. Μετά το πτυχίο ιατρικής πρέπει να ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ 4-5 χρόνια μίνιμουμ για να αρχίσεις να εκπαιδεύεσαι για την ειδικότητα. Μετά θα ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ άλλα 4-5 χρόνια που θα χρειαστούν για να κάνεις την ειδικότητα. Όταν μετά από χρόνια είσαι έτοιμος γιατρός θα πρέπει να ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ κι άλλο λίγο μέχρι να εδραιωθεί η πελατεία για να μεγαλοπιαστείς και να αρχίσεις να βγάζεις λεφτά.

Και όταν γίνεις μεγαλογιατρός η καθημερινότητά σου δε θα είναι σαν του Κλούνει στην εντατική ή του House. Οι περισσότεροι γιατροί δε σώζουν ζωές. Οι περισσότεροι κάνουν μια ρουτινιάρικη ασχολία γράφοντας φάρμακα, εξετάζοντας βαριεστημένα και με αγένεια τους αρρώστους χωρίς να σέβονται τον πόνο τους, μένοντας στάσιμοι σε εξειδικευμένες βαρετές τεχνικές. Όσο ενδιαφέρον βρίσκει ένας δημόσιος υπάλληλος βάζοντας σφραγίδες, άλλο τόσο βρίσκει ένας γιατρός όταν εξετάζει συνέχεια λαρύγγια ή στομάχια ή χιαστούς ή καταρράκτες, ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ να προκύψει κάτι καλύτερο στην καριέρα του που συνήθως δεν έρχεται.

Είναι τυχαίο που οι γιατροί του ΙΚΑ είναι οι αγενέστεροι δημόσιο υπάλληλοι ever?

Μέτρησες πόσα ΠΕΡΙΜΕΝΕ υπέμεινα? Και πόσα ΠΕΡΙΜΕΝΕ με ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ στην πορεία? Και μετά κατηγορούν εμένα ότι είμαι αναβλητικός κι ότι καθυστερώ το πτυχίο?  Αν κάποιος δεν ήταν αναβλητικός πώς θα άντεχε τόσα ΠΕΡΙΜΕΝΕ?

Υπήρξαν φορές που με πλησίασαν οι Σειρήνες. Τα κόμματα. Οι Σειρήνες-κόμματα έχουν τη δύναμη να εξαφανίσουν το ΠΕΡΙΜΕΝΕ. Αλλά με ένα τίμημα..  2 φορές το χρόνο όλο και κάποιος θα με προσέγγιζε. «Είσαι έξυπνος φοιτητής, με λέγειν, είσαι δημοφιλής, ο μπαμπάς σου ακούμε ότι έχει κονέ, έλα μαζί μας κι όλα θα είναι εύκολα, δες εμένα ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ καθόλου ούτε για ειδικότητα, ούτε για το πτυχίο, είμαι έτοιμος γιατρός.» Ξεπούλα την ψυχή στο κόμμα και το ΠΕΡΙΜΕΝΕ σταματά.

Τους γύριζα την πλάτη κάθε φορά, η οποία είχε πάνω ένα μεγάλο «Fuck Off» που αναβόσβηνε. Όσο κι αν τη σιχαινόμουν σαν λέξη, το ΠΕΡΙΜΕΝΕ πήγαινε συνυφασμένο με το «ΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΜΟΥ». Θα ΠΕΡΙΜΕΝΩ αλλά ό,τι καταφέρω θα το έχω καταφέρει ΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΜΟΥ. Μια φορά σε ένα μπέρδεμα της γραμματείας ζήτησα τη συμβουλή ενός από αυτούς κυρίως γιατί τον είχα συμπαθήσει και κάναμε παρέα. Μου γύρισε την πλάτη. Τους είχα ξεγράψει και με είχαν αποκηρύξει. No hurt feelings.

Αποφάσισα να περιμένω. Παράλληλα όμως θα έκανα πράγματα που θα με ευχαριστούσαν. Αν πρόκειται η ζωή μου να είναι μια τεράστια αίθουσα αναμονής για κάτι καλύτερο, θα φρόντιζα τουλάχιστον να περνούσα όμορφα. Δε χρειάζεται να περιμένω εγώ, ας με περίμενε και το σύστημα για αλλαγή.

Τα φοιτητικά χρόνια έκτοτε ήταν όμορφα και άσκοπα, άλλοτε βαριεστημένα κι άλλοτε δημιουργικά. Σίγουρα όχι όπως θα έπρεπε να τα ζήσει ένας σωστός φοιτητής. Αλλά τουλάχιστον όπως επέλεξα να τα ζήσω εγώ. Και χαίρομαι που μέσα από αυτά κατάλαβα πως τα νοσοκομεία τα αγαπώ και σαν καριέρα δε θα τα εγκαταλείψω ποτέ.

Με κατηγορούν ότι χρησιμοποιώ σαν δικαιολογία άσχημα πρότυπα, όταν λέω πως συμμαθητές της ηλικίας μου δεν έχουν πάρει ακόμα πτυχίο ακόμα κι αν έχουν σχολές με λιγότερα χρόνια από τη δική μου και με λιγότερα μαθήματα. «Υπάρχουν και άτομα που τέλειωσαν την ιατρική στα 6 χρόνια,  γιατί δεν παίρνεις σαν παράδειγμα αυτούς?» μου λένε. WTF? Υπάρχουν και παιδιά-θαύματα που τελειώνουν τη σχολή σε λιγότερα από 6 χρόνια, αν υπολογίσω κι αυτούς τότε πρέπει οι υπόλοιποι να πέσουμε να πνιγούμε. Και στην τελική πού έχεις περάσει εσύ είπαμε? Γιατί δεν παίρνεις σαν παράδειγμα εμένα που πέρασα ιατρική και να θεωρήσεις a priori τον εαυτό σου αποτυχημένο? Έχω κι ένα γνωστό που έγινε αστροναύτης, να πάρουμε μήπως αυτόν σαν παράδειγμα και να πέσουμε σε κατάθλιψη και οι 2?

Μπορεί να πιστεύεις ότι βρίσκοντας ενδιαφέρον μόνο μέσα στο νοσοκομείο, γράφοντας αρλούμπες στο blog, βγαίνοντας με τους φίλους μου, μαζεύοντας χρωστούμενα ή ζώντας ερωτευμένος μαζί με το κορίτσι να χάνω το χρόνο μου. Εσύ λες ότι χάνω τα χρόνο μου, εγώ λέω ότι ζω.

Η ζωή δεν κυλάει στο ρελαντί, δε βάζεις νεκρά και το αφήνεις να τσουλήσει. Βάζεις πρώτη και ανεβαίνεις την ανηφόρα. Η ζωή είναι ένα ταξίδι με προορισμό το θάνατο. Οι στάσεις που κάνεις στην πορεία είναι αυτές που σου δίνουν νόημα. Μη ψάχνεις να βολευτείς και μην ξεπουλάς τις συνειδήσεις σου για να διευκολυνθείς στη ζωή σου. Το βόλεμα είναι μια λιμνάζουσα κατάσταση, ένα βρωμερό έλος που πνίγει αργά και βασανιστικά τις ψυχές.

Δε θα σωθείς αν γλύψεις κατουρημένες ποδιές, παρακαλέσεις βουλευτές ή εγγραφείς σε καταλόγους κομμάτων. Ας μην μπεις στο δημόσιο, ας αργήσεις να πάρεις πτυχίο, ας βγάλεις λιγότερα λεφτά, ας σε θεωρήσουν αποτυχημένο. Το μυστικό είναι να τους γράψεις όλους στα αρχίδια σου και να ζήσεις τη ζωή σου όπως θες, με αξιοπρέπεια, καθαρό κούτελο και τη συνείδηση ότι δε στέρησες το ψωμί από μια άλλη οικογένεια για να το δώσεις στη δικιά σου.

Μην κάνεις την αδικία με τη δικαιολογία ότι «έτσι κάνουν όλοι». Fuck the system, ζω για τη στιγμή που θα σου προτείνουν να μπεις κάπου με «μέσο» και θα το αρνηθείς σθεναρά γιατί «έτσι κάνουν όλοι». Σε ένα κόσμο που βασίζεται στη λαμογιά, στη μίζα και στα κονέ, εσύ μπορεί να νιώθεις μαλάκας που κλείνεις την πόρτα στα βύσματα ή κορόιδο που πας «με το σταυρό στο χέρι». Καλύτερα όμως μαλάκας από επιλογή, παρά κάθαρμα επειδή έτσι σε έκαναν.

Γιατί αν δε ζεις τη ζωή που θες, αλλά τη ζωή όπως στην επιβάλλουν, τότε ποιος ο λόγος να ξυπνάς το πρωί?

Υ.Γ.1 Το ξέρω ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν αλλά for the record η δική μου άποψη για τα νέα μέτρα είναι πως καμία κυβέρνηση δεν πρέπει να δεχτεί πολιτικές που της επιβάλλουν να αφαιμάξει την οικονομία της για ένα ακαθόριστο χρονικό διάστημα μέχρι να καταφέρει κάποτε να επανέλθει.

Υ.Γ.2 Τις ώρες του χάους στην Αθήνα, αντί να είμαι καρφωμένος μπροστά σε μια τιβί, ακολουθήσαμε τη λογική «ζω τη ζωή μου» για κάποιους, «χάνω το χρόνο μου» για κάποιους άλλους, πήραμε τα βουνά στα μυστικά ερημικά και πανέμορφα λοφάκια της Ηλιούπολης. Μια τέτοια θέα σε βοηθά να αποστασιοποιηθείς, να δεις την big picture των πραγμάτων.

Κι η big picture των πραγμάτων είναι η εξής: Μπορεί η Αθήνα να είναι γεμάτη φωνές, διαμαρτυρίες, φασαρίες, στεναχώρια και άγχη αλλά αν απομακρυνθείς από τα πράγματα και τα δεις λίγο με μια συνολική, απομακρυσμένη, αισιόδοξη ματιά και με μια καλή παρέα θα διαπιστώσεις ότι είναι πανέμορφη η ρουφιάνα…

Στο χέρι μας λοιπόν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο. Απλά ζώντας τη ζωή μας όπως θέλουμε. Αν κάποιος είναι ευχαριστημένος με τη ζωή του ούτε τράπεζες θα καίει, ούτε ανάγκη να κλέβει το δημόσιο θα έχει, ούτε καούρα να αγοράσει Καγιέν για να μπει στο μάτι του γείτονα, οπότε δε θα κλέβει, δε θα παίρνει μίζες, δε θα ζητάει ρουσφέτια, θα αρκείται με τα λίγα και καλά, χωρίς άγχη, κόμπλεξ, φοβίες, χωρίς τίποτα.

 Ζήσε τη ζωή που θες, με τους ανθρώπους που αγαπάς, χωρίς φανφάρες, πολυτέλειες ή φοβίες κι αν στο τέλος ξεπεράσουμε τις δυσκολίες ή κατακρημνιστούμε στον γκρεμό δε θα έχει σημασία. Σημασία θα έχει ότι προσπάθησες να ζήσεις όπως επέλεξες εσύ. 
 

Αν είναι να πέσουμε, θα πέσουμε χαμογελώντας. :)