Γκιβ δε πασγουόρντ

Καλώς ήρθες στο νέο μας σπιτικό! Το βρήκες εύκολα? Είχε κίνηση στο δρόμο? Σκούπισες τα πόδια σου στο χαλάκι? Μισό να φέρω γλυκό του κουταλιού και λίγο λικέρ να σε φιλέψω.

Παιδεύτηκα λίγο μέχρι να βρω τι παίζει με τις αμέτρητες επιλογές του blogspot αλλά νομίζω τα βασικά τα βόλεψα μια χαρά. Θα ξεπακετάρω τα πράγματα και θα ανοίξω τα παράθυρα στο νέο blogόσπιτο να αεριστεί. Πλέον δεν υπάρχει νοικάρης-admin πάνω από το κεφάλι μας να του γκρινιάζουμε γιατί μας αλλάζει τη διακόσμηση του σπιτιού ανάλογα με το γούστο του, ούτε athens voice να μας κλειδώνει απροειδοποίητα την πόρτα της πολυκατοικίας όποτε θέλει να κάνει εργασίες αφήνοντας τις σκέψεις μας άστεγες. Τώρα ο ιδιοκτήτης είμαι εγώ και μόνο εγώ, οπότε αν κάτι μου πάει στραβά θα ευθύνομαι εγώ και μόνο εγώ. Πλέον έχω αναλάβει προσωπικά τη διακόσμηση κι έχω και δικά μου κλειδιά για την είσοδο της πολυκατοικίας, η οποία θα είναι πάντα ανοιχτή για τις σκέψεις μου και τα σχόλια όλων. Απλά θα πρέπει να θυμάμαι να ποτίζω τα λουλούδια στον κήπο.

 Στεναχωριέμαι που έφυγα από την παλιά γειτονιά που με φιλοξενούσε τόσα χρόνια, αλλά νομίζω ήρθε η ώρα να εξελιχτούμε. Ή να χαθούμε στην αχανή γειτονιά των αμέτρητων άλλων blogs. Ό,τι και να γίνει σημασία έχει πως τα φτερά μας άνοιξαν. Κρατήσου γερά κι έλα να πετάξουμε μαζί.

Κατάφερα τουλάχιστον να επαναφέρω αυτό το τέλειο μαύρο φόντο πίσω από τις λευκές λέξεις που κουβαλάνε τα παραληρήματα μου! Once you go black, you never go back!

Για να ανοίξεις blog στο blogspot πέρα από το να έχεις κάτι να πεις χρειάζεσαι και e-mail στο gmail. Πριν χρόνια είχα δημιουργήσει ένα mail στο google κι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω αυτό. Έλα όμως που το ανήσυχο, αφηρημένο, τηλεορασο-καμένο μυαλό μου με είχε προδώσει για άλλη μια φορά. Δε μπορούσα να θυμηθώ το password. Κάτι που δεν πάθαινα για πρώτη φορά…

Περίμενα στην ουρά στην Εθνική Τράπεζα της Γλυφάδας όταν πρωτοσυνέβη. Ήθελα να τραβήξω λεφτά από το ATM για να αγοράσω ένα μπλουζάκι-δώρο για την ξαδέρφη-ράλι που ερχόταν να μας επισκεφτεί και βιαζόμουν γιατί σε 10 λεπτά περίπου τα διπλανά Bershka θα τελείωναν το ωράριό τους και θα έβαζαν λουκέτο. Μπροστά μου βρισκόταν ένας από αυτούς τους επαγγελματίες Εκνευριστικούς Αργόστροφους που καταφθάνουν στη ζωή σου τις στιγμές που βιάζεσαι περισσότερο.

Καθώς τα λεπτά κυλούσαν κι οι πωλήτριες των Bershka άρχιζαν να φωνάζουν από τα μεγάφωνα ότι το κατάστημα θα κλείσει σε 5 λεπτά ο τύπος μπροστά μου κοιτούσε με απορημένο βλέμμα τα κουμπιά του ATM λες και ήταν χειριστήριο ελικοπτέρου, ενώ η οθόνη τον βομβάρδιζε συνεχώς με πολύπλοκες ερωτήσεις όπως πόσα λεφτά θέλει να βγάλει κι αν ο λογαριασμός του είναι τρεχούμενος ή ταμιευτηρίου. Από τη βιασύνη και τον εκνευρισμό έσφιγγα τα δόντια μου που κόντευαν να σπάσουν σαν κιμωλία όσο αυτός στεκόταν με το χέρι του να αιωρείται διστακτικά πάνω από την οθόνη αφής, φοβούμενος να την αγγίξει, σαν κάποιον που προσπαθεί να αποφασίσει αν πρέπει να χαϊδέψει ένα λύκο που κοιμάται.

Κάποια στιγμή τον φώτισε ο καλός Θεός να πατήσει τα σωστά κουμπιά στο ΑΤΜ και να ολοκληρωθεί η συναλλαγή οπότε πήρε τα χρήματα και την απόδειξη και ξεκουμπίστηκε.  Ήταν η σειρά μου. Έβαλα την κάρτα στη σχισμή και καθώς σήκωσα το χέρι μου να πατήσω το πληκτρολόγιο μια φωνή στο κεφάλι μου ψιθύρισε: «Δε θυμάσαι το pin…». Και είχε δίκιο. Σκανάρισα το μυαλό μου αλλά το pin είχε εξαφανιστεί. Πουφ-είχε γίνει καπνός.

Δοκίμασα να πληκτρολογήσω κάτι που μου φαινόταν σχετικά οικείο.  «ΛΑΘΟΣ pin» μου φώναξε η οθόνη. Πήρα 2-3 βαθιές ανάσες για να καθαρίσει το μυαλό μου. Πληκτρολόγησα κάτι καινούργιο που πίστευα ότι μάλλον ήταν σωστό. «ΛΑΘΟΣ pin» είπε η αυστηρή ρομποτική γυναικεία φωνή. Bitch.

Η ουρά πίσω μου μεγάλωνε. Τώρα εγώ ήμουν ο Εκνευριστικός Αργόστροφος που τους καθυστερούσε. Μια τρίτη λανθασμένη επιλογή και το μηχάνημα θα κατάπινε την κάρτα μου μια και καλή, οπότε πάτησα «Ακύρωση συναλλαγής» τράβηξα την κάρτα από τη σχισμή, την έχωσα στο πορτοφόλι, έκανα μεταβολή επί τόπου κι έφυγα με το κεφάλι σκυμμένο και την ουρά στα σκέλια, νιώθοντας τα εκνευρισμένα βλέμματα των υπολοίπων να με κρίνουν ενώ εγώ προσπαθούσα να διατηρήσω cool υφάκι ότι και καλά δεν τρέχει τίποτα κι ότι το να μη βγάλω λεφτά ήταν το σχέδιό μου εξαρχής και πως δε συνέβαινε κάτι, mind your business please.

Προβληματισμένος ξέχασα το δώρο της ξαδέρφης και μπήκα στο αμάξι χώνοντας το κεφάλι μου στο τιμόνι προσπαθώντας να ανασύρω στην επιφάνεια τα περιεχόμενα του εγκεφάλου μου. Κάπου εκεί μέσα βρισκόταν το pin. Είχα μήνες να χρησιμοποιήσω την κάρτα αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να το ξεχάσω. Έλα όμως που όσο πιο πολύ προσπαθούσα να το θυμηθώ, τόσο περισσότερο ένιωθα να απομακρύνομαι από το νούμερο. Ήταν σαν γκόμενα που όσο πιο πολύ την πολιορκείς τόσο περισσότερο τσινάει και κάνει τη δύσκολη. Το μόνο που μπορούσα να θυμηθώ ήταν ότι είχε το νούμερο 5 μέσα. Δε βοηθάει και ιδιαίτερα. Το μυαλό μου για κάποιο άγνωστο λόγο το είχε διαγράψει.

Συζήτησα το πρόβλημα με φίλους. Ένας μου είπε να κλείσω τα μάτια και να θυμηθώ τις κινήσεις που έκαναν τα δάχτυλά μου πάνω στο πληκτρολόγιο. Το θέμα με αυτό είναι πως επειδή αγχώνομαι πολύ μην τυχόν έρθει κανένας κλέφτης και κρυφοκοιτάξει πάνω από τον ώμο μου έχω τελειοποιήσει την τέχνη του να κάνω το χέρι μου να φαίνεται πως πληκτρολογεί ένα διαφορετικό pin από αυτό που στην πραγματικότητα πληκτρολογεί. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να θυμηθώ την αλληλουχία των δαχτύλων μου, αλλά δε μου έρχεται τίποτα. Εκτός από τους επίδοξους κλέφτες κατάφερα να ξεγελάσω και τον ίδιο μου τον εαυτό μέσα στο ίδιο μου το κεφάλι.

Άλλος μου είπε να χαλαρώσω και να μην το σκέφτομαι καν, να γίνω Ζεν. Την επόμενη φορά που θα περάσω από ένα ΑΤΜ να χαλαρώσω και θα μου έρθει. Δε γίνεται να χαλαρώσω όμως όταν έχω ήδη «κάψει» τις 2 πρώτες μου προσπάθειες και με μια λάθος τρίτη το τέρας ΑΤΜ θα καταβροχθίσει την κάρτα μου στο γεμάτο στομάχι του από κάρτες κι άλλων ξεχασιάριδων. Είναι τόσο αγχωτικό όσο κι αν έπαιζες find it σε αυτές τις touch-screen οθόνες και σου έχει μείνει μόνο μια διαφορά που δεν έχεις βρει για να τερματίσεις και την τελευταία πίστα. Η λογική Ζεν την χαλάρωσης και της ηρεμίας ποτέ δεν μου ταίριαζε.

Τις επόμενες 2 μέρες πέρασα σκόπιμα έξω από καμιά δεκαριά ΑΤΜ με την ελπίδα να έχω κάποια αναλαμπή αλλά πάθαινα stage fright. Πάγωνα. Σαν να προσπαθείς να κατουρήσεις σε δημόσιες τουαλέτες ανάμεσα σε 2 τύπους με πέη σαν μάνικες να κατουράνε σαν άλογα. Σαν να θες να πηδήξεις μια πολύ όμορφη γκόμενα κι από την πολύ κάψα σου να μη μπορεί να σου σηκωθεί. Σαν να προσπαθείς να παρκάρεις το αμάξι ενώ πίσω σου όλοι κορνάρουν και να μην καταφέρνεις να «κουμπώσεις» την όπισθεν. Έτσι κι εμένα δε μου ερχόταν το pin. Τίποτα. Ήμουν ανίκανος.

Σήμερα το πρωί κάλεσα ντροπιασμένος την τράπεζα. Δεν επιτρεπόταν να διαβάσουν το pin μου φωναχτά αλλά ήταν πρόθυμοι να μου στείλουν μια υπενθύμιση. Αλλά επειδή είναι τράπεζα κι οι τράπεζες λειτουργούν σε άλλη διάσταση, μια απλή εργασία που δε θα έπαιρνε πάνω από 5 λεπτά στο δικό μας σύμπαν, στο δικό τους χρειάζεται «10 εργάσιμες». Μέχρι τότε θα ζω με τη μαύρη τρύπα στο μυαλό μου, όπου κάποτε κατοικούσε το pin. Τι άλλο θα ξεχάσω στην πορεία? Πώς να μασάω φαγητό?

Η πορεία επιβεβαίωσε τους φόβους μου. Είχα ξεχάσει και το password του gmail που χρειαζόταν για να ανοίξω λογαριασμό στο blogspot-αυτό που ξεκίνησα να σου λέω στην αρχή. Άρχισα να σιχτιρίζω την τεχνολογία και να νοσταλγώ τη μεσαιωνική εποχή, όπου οι έννοιες pin και password ήταν τόσο άγνωστες όσο άγνωστη έννοια είναι το «καθαρό πέναλτι» για τους γαύρους.

Την παλιά εποχή οι άνθρωποι είχαν λιγότερο ελεύθερο χρόνο γιατί δεν είχαν τις διευκολύνσεις της σημερινής εποχής. Θες να πλύνεις αυτό το φόρεμα? Πρέπει να περπατήσεις 3 χιλιόμετρα με την σκάφη στην πλάτη για να τη γεμίσεις στο πηγάδι, μετά να ξαναγυρίσεις στο χωριό να το τρίψεις 3 ώρες και μετά να το κρεμάσεις στο σύρμα να στεγνώσει. Μέχρι να ολοκληρωθεί το πλύσιμο θα έχει φτάσει βράδυ και θα είναι ώρα για ύπνο. Έχεις καθαρές πιτζάμες? Όχι? Έφυγες πάλι πίσω για το πηγάδι.

Θα νόμιζε κανείς ότι τώρα που φτάσαμε στο διαστημικό έτος 2010 η ζωή μας έχει διευκολυνθεί. Μπορεί οι υπολογιστές να μας έλυσαν το ένα χέρι, αλλά μας έδεσαν το άλλο. Στις μέρες μας πλέον όλα τα κάνουμε online, από το να σχεδιάζεις τη διακόσμηση της κουζίνας σου μέχρι το να βρίσκεις κάποιον άγνωστο, πρόθυμο να σε σκοτώσει και να σε φάει για την κοινή σας σεξουαλική ευχαρίστηση. Πράξεις που θα χρειαζόσουν χρόνια να οργανώσεις, τώρα μπορείς να τις κάνεις με ένα κλικ. Ή θα μπορούσες, θεωρητικά, αν κατάφερνες να θυμηθείς το password. Αλλά δε σου έρχεται γιατί το διάλεξες πριν πολύ πολύ καιρό- μπορεί και 3 μέρες πριν. Ενώ στο ενδιάμεσο έπρεπε να σκεφτείς άλλα 6 passwords για προγράμματα, sites ή e-mails.

Στις μέρες μας όπου παντού παραμονεύουν να μας κλέψουν τους κωδικούς και την ταυτότητά μας, όπου είναι θέμα χρόνου μέχρι κάποιος να κλέψει την αντανάκλασή σου στον καθρέφτη και να τη χρησιμοποιήσει για να διαπράξει διγαμία σε ένα παράλληλο σύμπαν, μας έχουν πει ότι μόνο ένας αυτοκαταστροφικός μανιακός θα χρησιμοποιούσε το ίδιο password για όλα. Τα passwords θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται μόνο από κατασκόπους και ιδιοκτήτες θησαυροφυλακίων. Αλλά τώρα ο καθένας μας είναι υποχρεωμένος να έχει διαφορετικό password για το καθετί. Και να γεμίζει το κεφάλι του με όλα αυτά. Νομίζω ότι η ταυτότητα μας έχει ήδη αλλοιωθεί.

Στο μεταξύ χρειάζεσαι νέο password για το καινούργιο site όπου έγινες μέλος. Ένα password ξεχωριστό σαν τις νιφάδες του χιονιού. Κι εξίσου όμορφο. Έχοντας απαιτήσει password για 30στη φορά μέσα σε ένα μήνα, η Μεγαλειότητα του Λάπτοπ κριτικάρει τις επιλογές σου. Συγκεκριμένες προσπάθειες ακυρώνονται αυτόματα χωρίς καν να μπει στον κόπο να στο αιτιολογήσει. Λιγότεροι από 6 χαρακτήρες? Invalid password. Καθόλου αριθμοί? Invalid password. Το παιχνίδι αρχίζει να γίνεται πολύπλοκο. Υπάρχουν κανόνες, πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή. Αυτή τη φορά όχι παρόμοια γράμματα με το username, όχι σύμβολα, όχι κενά. Όχι επανάληψη, δισταγμός ή αμφισβήτηση. Go.

Αν περάσεις τον προκριματικό γύρο τα πράγματα δυσκολεύουν. Οι πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις των passwords βαθμολογούν κάθε νέα σου προσπάθεια, κριτικάροντας το password που επέλεξες άψυχα και υπεροπτικά με μία μόνο λέξη. Ας υποθέσουμε ότι ψάχνοντας για το κατάλληλο password κοιτάς τριγύρω στο γραφείο σου να πάρεις μια ιδέα. Και βλέπεις ένα στυλό Parker. Πετάς κι έναν αριθμό στο τέλος έτσι για την ποικιλία οπότε έχεις δημιουργήσει το «Parker1». Υποβάλλεις την προσφορά στον Ψηφιακό Αυτοκράτορα κι αυτός το απορρίπτει σαν «Weak».

Μπορείς αν θες να το χρησιμοποιήσεις, είναι έγκυρο. Απλά θεωρείται «weak». Οπότε ξαναδοκιμάζεις. Αυτή τη φορά αλλάζεις μερικά γράμματα με αριθμούς ή σύμβολα (αντί για a βάλε @ ή αντί για i βάλε 1) ενώ γράφεις άλλα με κεφαλαία κι άλλα με μικρά σαν να είσαι σεφ με περιορισμένα υλικά που προσπαθεί να βάλει κάτι παραπάνω στην ομελέτα του για να εντυπωσιάσει τον κριτικό εστιατορίων. Το Παμμέγιστο Λάπτοπ εγκρίνει με το ζόρι. Ανέβηκες ένα βαθμό, σου λέει «OK». Μέσα σου ακόμα δε νιώθεις ικανοποιημένος.

Μπορείς και καλύτερα, παραδέξου το μέσα σου θες πολύ να σε αποδεχτεί το κομπιούτερ, θες να απεγνωσμένα να το εντυπωσιάσεις με το password σου και να δεχτείς την πιο ευνοϊκή μονολεκτική κριτική του. Θες να σου προσφέρει βραβείο αναγνώρισης για τη δημιουργία του πιο έξυπνου και προσεκτικά κατασκευασμένου password, ενός password που δεν είναι μόνο ασφαλές, αλλά και όμορφο. Ένα password που τραγουδά. Ένα password που θα έκανε τους αγγέλους να δακρύσουν. Θες να παρουσιάσεις στη Μεγαλειότητα των Κυκλωμάτων ένα έπος κρυπτογράφησης, μια δημιουργία που κόβει την ανάσα, κάτι που μεγεθύνεται από τη γνώση ότι κανείς άλλος άνθρωπος δε θα το κοιτάξει ούτε θα το μάθει ποτέ. Θες να φτιάξεις μια κρυφή σονάτα, ένα κρυπτογραφικό ποίημα, το προσωπικό μυστικό σου love letter προς τον υπολογιστή.

Έτσι παίρνεις τα προηγούμενα γράμματα, τα ανακατεύεις λίγο περισσότερο, ΒάΖεΙς ΑλΛού ΚεφΑΛαίΑ και ΑλλΟΥ ΜικρΆ, πετάς και μερικά σπάνια σύμβολα ενδιάμεσα και voila. Δημιούργησες αντίστροφη κρυπτογράφηση. Είσαι ένας άνθρωπος-μηχανή Enigma. Η προσφορά σου ευχαρίστησε το Θεό. Το λάπτοπ τη χαρακτηρίζει «Very strong». Είσαι ο ευνοούμενός του.

Λάμποντας από χαρά και ικανοποίηση δοκιμάζεις το νέο σου δημιούργημα, με ένα απαλό κλικ ο κωδικός είναι παραπάνω από επαρκής και το θησαυροφυλάκιο άνοιξε. Access granted. Είσαι πλέον μέλος της κοινότητας plunthria-me-ena-klik.gr. Άνοιξε το επιβεβαιωτικό mail κι είσαι έτοιμος. Πόσα παντελόνια σου θέλουν πλύσιμο? Πότε θέλεις να σου επιστραφούν?Η συναλλαγή ολοκηρώθηκε. Σε ευχαριστούμε πολύ, στο επανιδείν.

Τρεις βδομάδες αργότερα τα παντελόνια σου έχουν επιστραφεί αργοπορημένα και ποτισμένα με χειρότερους λεκέδες απότι πριν. Επισκέφτεσαι πάλι το plhnturia-me-ena-klik.gr για να διαμαρτυρηθείς. Αλλά δε μπορείς να θυμηθείς το password γιατί το διάλεξες πριν πολύ πολύ καιρό- και 3 βδομάδες πριν. Στο ενδιάμεσο έπρεπε να σκεφτείς άλλα 40 passwords για προγράμματα, sites ή e-mails.

Το όμορφο password σου πέθανε. Ήταν απλά πολύ πολύπλοκο για να επιβιώσει στο παραφορτωμένο μυαλό σου. Τώρα πρέπει να υποστείς την ταπείνωση του να κάνεις κλικ στο password reset κουμπί για 52στη φορά φέτος. Και καθώς ψάχνεις απογοητευμένος στα mail σου για το e-mail βοηθείας , νιώθεις τα κυκλώματα του Μεγαλειότατου Υπολογιστή να γελάνε μαζί σου. YOU HAVE FAILED HUMAN…

Κάποια στιγμή τελικά βρήκα κάπου γραμμένο το password του λογαριασμού μου στο gmail κι έτσι μπόρεσα κι έφτιαξα αυτό το blog και να’μαστε λοιπόν εδώ να τα λέμε. Καλές αναγνώσεις!