19 Φεβ 2012

Είσαι και γιατρός παναθεμά σε!

Χτες το μεσημέρι με πέτυχε γειτόνισσα έξω από το σπίτι μου και με κάλεσε για λίγο στο δικό της. Είναι από αυτές τις γειτόνισσες που δε δέχονται άρνηση για το αν θα ανέβεις στο σπίτι τους και είναι αποφασισμένες να το διαπραγματευτούν μέχρι να δεχτείς ή ένας από τους δυο σας να πεθάνει. Επιπλέον είναι από αυτές που έχουν συνήθειο κάθε φορά που σε βλέπουν να σε φορτώνουν με ένα σκασμό γλυκά και φαγώσιμα «έτσι για το καλό». Συνήθως την αποφεύγω, όχι απαραιτήτως γιατί είναι κακή, αλλά γιατί τι να συζητήσω εγώ με μια 50άρα γεροντοκόρη που μένει ακόμα με τους γονείς της? Καλύτερη συζήτηση θα έκανε ένας κωφάλαλος με έναν τυφλό.

Έτσι και lockάρει πάνω σου κι αρχίσει να σου μιλάει δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρεις να αρνηθείς ακόμα και κόψιμο να σε έχει πιάσει και να θες επειγόντως τουαλέτα. Χρησιμοποιώντας ειδικά επιλεγμένες και άκρως αποτελεσματικές φράσεις, δοκιμασμένες σε γείτονες  για χρόνια, όπως «έλα να σου δώσω κάτι για το σπίτι μέρα που είναι», «μην αρνηθείς και με στεναχωρήσεις μεγάλη γυναίκα», «αν δεν έρθεις θα στα φέρω εγώ αλλά πονάει το πόδι μου και υποφέρω» καταφέρνει να παρασύρει το γειτονικό θύμα στη φωλιά της χωρίς να του αφήνει περιθώρια να αντιδράσει. Ειλικρινά αν δούλευε διαφημίστρια για τα Bodyline θα με είχε πείσει χαλαρά να κλείσω διατροφή για ένα χρόνο, αποτρίχωση μπικίνι και μασάζ για κυτταρίτιδα.

Ανέβηκα στο σπίτι της και όσο ετοίμαζε αυτά που ήθελε να μου δώσει εγώ περίμενα όρθιος στην πόρτα επαναλαμβάνοντας τη φράση «θα καθόμουν αλλά με περιμένουν και πρέπει να φύγω» γύρω στο ένα εκατομμύριο φορές. Έβαλε ντολμαδάκια, κάτι ξεχασμένα βουτήματα που τα χρησιμοποιούσε ο Νώε για να πίνει το τσάι του στην Κιβωτό και λίγο σιτάρι. Το σιτάρι το είχε φτιάξει επειδή ήταν Ψυχοσάββατο για να «σχωρεθούν τα πεθαμένα» κι αφού μου έκανε μια μίνι ιστορική αναδρομή για τα λατρευτικά έθιμα και τις χριστιανικές γιορτές με τόσες λεπτομέρειες που δεν τις ξέρει ούτε ο Χριστός ο ίδιος, μου πέταξε την εξής φράση-συμβουλή η οποία έγινε αφορμή για να δημιουργηθεί αυτό το ποστ:

«Θα ρίξεις ζάχαρη μόνο στη μερίδα που θα φας εκείνη τη στιγμή, γιατί αν ρίξεις ζάχαρη σε όλο το σιτάρι και μετά το αφήσεις στο ψυγείο μετατρέπεται σε δηλητήριο!»

Σιτάρι + ζάχαρη + λίγες ώρες στο ψυγείο = δηλητήριο? Άκουγα το μυαλό μου να παίρνει τηλέφωνο τον ψυχοθεραπευτή του, τόσο βιασμένο ένιωσε. Από κάπου μακριά ακούστηκε ένα κροτάλισμα,  ήταν τα κόκκαλα του Παστέρ καθώς γύριζε στον τάφο του.

Είμαι ευγενικό παιδί, οπότε κράτησα poker face σαν να μην άκουσα μόλις μια κοτσάνα και απάντησα με ένα: «Σοβαρά? Δεν το έχω ξανακούσει αυτό.»

«Μα φυσικά, δεν το ήξερες? Είσαι και γιατρός παναθεμά σε!»

Μου την είπε κι από πάνω, κατάλαβες τώρα? Για να τεκμηριώσει τα λεγόμενά της μου διηγήθηκε ιστορία από το χωριό της όπου κάποια είχε φτιάξει σιτάρι, το είχε αφήσει με ζάχαρη στο ψυγείο και όταν μετά το μοίρασε χέστηκε όλο το χωριό. Εκείνη τη μέρα χύθηκαν τόσο σκατά από τις αποχετεύσεις τους στη θάλασσα που εξαφανίστηκαν 40 είδη ψαριών. Δημιουργήθηκε δεύτερη Μαύρη θάλασσα. Οι τσιπούρες ακόμα βλέπουν εφιάλτες. Υποθέτω.

Εκτός από ευγενικός είμαι και ψωρο-περήφανος οπότε προσπάθησα να σκεφτώ μήπως όντως υπάρχει κάποιος μηχανισμός που να μετατρέπει το σιτάρι και τη ζάχαρη σε κάτι βλαβερό. Τα βιβλία της χημείας που είχα διαβάσει κοκκίνισαν από την ντροπή τους για τη σκέψη που έκανα. Προσπάθησα να ψελλίσω κάτι επιστημονικό για να περισώσω την αξιοπρέπειά μου.

«Εεε… δεν ξέρω… ίσως τα σάκχαρα… εεεεχμ… αν ζυμωθούν με τον σίτο… να εεε… σε συνδυασμό με την υγρασία μήπως?... εεε… τα ντολμαδάκια είναι έτοιμα?»

«Για πήγαινε διάβασε τα βιβλία σου λίγο καλύτερα και θα το δεις που το λένε» μου την ξαναείπε.

Κάποια στιγμή κατάφερα και ξέφυγα από τη γειτόνισσα κρατώντας τα πεσκέσια που μου έδωσε και μέχρι να μπω στο σπίτι μου επαναλάμβανα από μέσα μου τη φράση «υδρογόνο δύο οξυγόνο» -τη χημική σύσταση του νερού- για να σιγουρέψω ότι θυμάμαι έστω τα βασικά. Στο σπίτι ο αδερφός μου έφαγε τα ντολμαδάκια πριν καν προλάβω να τα ακουμπήσω στο τραπέζι, αλλά του είπα καλού κακού να μείνει μακριά από το σιτάρι. Αργότερα συζητώντας το περιστατικό με το κορίτσι, μου είπε ότι το χωριό της γειτόνισσας δε δηλητηριάστηκε από τη ζύμωση του σιταριού με τη ζάχαρη αλλά από κάτι βρωμερό που μάλλον θα έριξαν μέσα. Μου είπε ότι και τα ντολμαδάκια που έφαγε ο αδερφός δεν ήταν καλή ιδέα.

Το θέμα δεν είναι αν τελικά η ζάχαρη και ο σίτος μετατρέπονται σε υδροκυάνιο ή σε date rape pill ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Το θέμα είναι η φράση «είσαι και γιατρός παναθεμά σε» που ξεστόμισε η γειτόνισσα και με την οποία έχω έρθει αντιμέτωπος ξανά. Οι άνθρωποι προϋποθέτουν ότι επειδή σπουδάζεις ιατρική θα ξέρεις τα πάντα γύρω από χημεία, βιολογία, φυσική, φαρμακολογία, μαθηματικά, αστροφυσική, κβαντομηχανική και τον πατέρα και τη μάνα του Stephen Hawking. Δεν ξέρω αν ο απλός κόσμος πιστεύει ότι χρειάζεται μια ιδιοφυία για να περάσει στην ιατρική, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις ενός νέου γιατρού λιγότερο συνέβαλλε το γεγονός ότι είναι έξυπνος και περισσότερο το ότι δεν είχε γκόμενα στο λύκειο και καθόταν και διάβαζε.

Λίγο πιο παλιά, είχα βρεθεί σε μια παρέα όπου τυχαία ξεκίνησε μια κουβέντα για τους αλχημιστές (ναι ντρέπομαι για τους φίλους μου). Οι αλχημιστές, αν δε γνωρίζεις, ήταν κάτι αργόσχολοι κάπου στον 17ο αιώνα που συνδύαζαν χημεία, ιατρική και παράνοια σε μια προσπάθεια να ανακαλύψουν το ελιξίριο της ζωής και να μετατρέψουν απλά μέταλλα σε χρυσάφι -μπας και ρίξουν καμιά γκόμενα θα πρόσθετα εγώ. Ανάμεσα σε ένα κάρο ανακρίβειες που λέγανε οι καμένοι φίλοι μου αναφέρθηκε κάποιος σε έναν αλχημιστή που έβραζε τα ούρα του για μέρες και το κατακάθι που έμεινε έλαμπε.

«Εύκολο» τους λέω. «Ανακάλυψε τον φώσφορο. Φώσφορος υπάρχει στα ούρα μας κι αυτό ήταν που λαμπύριζε». *Like a boss*

«Και πώς λεγόταν αυτό το μέταλλο που τελικά μετέτρεψαν σε χρυσό?» με ρώτησε ο ίδιος.

«Πού θες να ξέρω? Άσε που πιστεύω ότι κανείς αλχημιστής τελικά δεν κατάφερε να μετατρέψει τίποτα σε χρυσό.»

«Δεν τα ξέρεις καλά» μου απάντησε. «Είσαι και γιατρός τρομάρα σου!».

Μένει ακόμα να με ρωτήσουν τι πάθηση είχε ο Βόλντεμορτ και του έλειπε η μύτη, αν ο Γκάνταλφ ο Γκρίζος έπαθε την ασθένεια λεύκη και μετατράπηκε σε Γκάνταλφ ο Λευκός,  ή αν ο Darth Vader είχε καρκίνο στο λάρυγγα και μιλούσε πάντα από το μικρόφωνο. Κι αν δεν ξέρω να απαντήσω μου την λένε κι από πάνω!

Οι προσδοκίες από ένα γιατρό δε σταματούν μόνο στα επιστημονικά θέματα. Ένας γιατρός εξυπακούεται ότι θα ξέρει τα πάντα γύρω από τα ηλεκτρολογικά, θα μιλάει για πολιτική, θα είναι γνώστης κρασιών, θα ξέρει από λογοτεχνία. Για παράδειγμα, εγώ χάνομαι εύκολα όταν οδηγώ σε ξένο μέρος. Έχω αυτό το ελάττωμα δεν ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα να προσέχω τους δρόμους, μπορεί να έχω ξαναπεράσει δέκα φορές από το ίδιο σημείο και να χρειάζομαι κάθε φορά τις ίδιες οδηγίες, είτε επειδή βαριέμαι να προσέχω το δρόμο, είτε επειδή προτιμώ να συζητάω με τα άτομα εντός του αυτοκινήτου, είτε επειδή επαναπαύομαι στο ότι ο παντο-δρομο-γνώστης ταξιτζής swift θα με ξελασπώσει όπως κάνει πάντα κάθε φορά που χάνομαι. 

Ε, μια φορά που είχα χαθεί με το κορίτσι και της είχα σπάσει τα νεύρα καθώς πήγαινα και πήγαινα με το αμάξι κι αντί για τον προορισμό μας κοντεύαμε να φτάσουμε στην Κίνα, μου λέει μες στη σύγχυσή της «Απορώ πώς πέρασες ιατρική!». Έκτοτε κυκλοφορεί πάντα με χάρτες στη τσάντα της, τους οποίους συμβουλεύεται πριν καν προλάβω να χαθώ. Είμαστε σαν τους αγώνες ράλι όπου ο οδηγός αφοσιώνεται στην οδήγηση και ο συνοδηγός του δίνει συμβουλές κοιτώντας τον χάρτη, με τη μόνη διαφορά ότι δε φοράμε στολές κι ότι πηγαίνουμε καμιά εκατοστή χιλιόμετρα/ώρα λιγότερα.

Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς φαντάζεται ο κόσμος τους γιατρούς. Δηλαδή τον γνωστό καρδιολόγο Τούτουζα για παράδειγμα, τον φαντάζονται εκεί που χειρουργεί προσηλωμένος πάνω από μια ανοιχτή καρδιά, να έρχεται η προϊσταμένη και να του λέει «Γιατρέ, για να πάω μέχρι το βιντεοκλάμπ θα κάνω δεξιά στη Μιχαλακοπούλου και μετά θα το πάρω όλο ευθεία? Α κι επειδή θα καλέσω κόσμο το βράδυ, το κρασί Brunello di Montalicino ταιριάζει με το φιλέτο ψαριού? Όταν τελειώσετε πάντως, σας περιμένει κι αυτό το τραπεζάκι από το ΙΚΕΑ για να το συναρμολογήσετε».

Να εύχεστε να είναι καλοί στη δουλειά τους και αφήστε όλα τα υπόλοιπα. Εγώ προσωπικά δεν έχω τρελές προσδοκίες από τον κλάδο μας. Σκέψου μόνο ότι υπάρχουν γιατροί που πιστεύουν στην ομοιοπαθητική.


13 Φεβ 2012

Κάψτε τα όλα, κάψτε τα

Δε θέλω να κάνω το μέντιουμ αλλά δύο είναι τα ενδεχόμενα για το πώς πέρασες το χθεσινό βράδυ σου: ή έτρεχες κάπου στο κέντρο με ένα μαντήλι στο πρόσωπό σου προσπαθώντας να ανασάνεις από τα δακρυγόνα ή ήσουν σπίτι κι έβλεπες τις φασαρίες από την τηλεόραση.

Μιας και είναι αρχή μιας γιορτινής εβδομάδας θα προσπαθήσω να δω τα πράγματα θετικά. Γλιτώσαμε τη χρεωκοπία, ο κινηματογράφος Αττικόν υπέστη ένα Extreme Makeover Cinema Edition και στο κεντρικό κατάστημα Kosta Boda χθες το βράδυ μπήκαν για πρώτη φορά πελάτες. Βασικά, όταν σου κόβουν 100 δις χρέος και σου προσθέτουν 130 δις σε τόκους δεν το λες ακριβώς «γλιτώσαμε τη χρεωκοπία» αλλά τουλάχιστον τώρα το Αττικόν θα πάψει να βάζει ταινίες του Άκη Καουρισμάκι, ενώ μετά την επιδρομή στο Kosta Boda η φράση ταύρος σε υαλοπωλείο θα μετατραπεί σε αναρχικός σε υαλοπωλείο.

Δεν ξέρω αν έχεις κατέβει ποτέ σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που βλέπεις στην τηλεόραση. Αναρωτιέμαι αν πρόκειται για απλές υπερβολές των ΜΜΕ ή συντονισμένη προσπάθεια να τρομοκρατήσουν τον κόσμο για να μην κατέβει να διαμαρτυρηθεί. Σύμφωνα με την τηλεόραση πάντως, χθες στο κέντρο υπήρχαν μόνο χουλιγκάνοι με κουκούλες που πετούσαν πέτρες στην αστυνομία, έσπαγαν βιτρίνες, έβαζαν φωτιές και καλούσαν τον Σατανά να εμφανιστεί από το συντριβάνι του Συντάγματος. Έβλεπες ΣΚΑΙ και νόμιζες ότι αν κατέβεις στο κέντρο θα φας τόσο ξύλο που θα μελανιάσουν μέχρι και τα εγγόνια σου.

Δε λέω ότι δε συνέβησαν αυτά που δείχνουν στα δελτία. Απλά δε συνέβησαν μόνο αυτά. Η πραγματικότητα που αντίκρισα εγώ όταν πάτησα το πόδι μου έξω από το βαγόνι του μετρό στη στάση Πανεπιστήμιο στις 5.30 το απόγευμα της Κυριακής ήταν αρχικά η μυρωδιά των δακρυγόνων που βίαζε τα ρουθούνια μου. Τι διάλο, η συγκέντρωση ήταν προγραμματισμένη για τις 5 και η αστυνομία είχε ήδη ποτίσει το μέρος με δακρυγόνα? Ήταν κάποιου είδους pre-game show?

Βγαίνοντας έξω από την πλατφόρμα του μετρό βρεθήκαμε ανάμεσα σε ένα πλήθος απλών καθημερινών ανθρώπων. Δεν είδαμε πουθενά τίποτα Ούνους με κουκούλες και λοστούς στα χέρια. Να φανταστείς είδαμε μέχρι και 2 ζευγάρια με μωρά σε καροτσάκια. Εκτός κι αν τα μωρά είχαν μολότοφ στα μπιμπερό αντί για γάλα, δεν τους λες και ιδιαίτερα επικίνδυνους. Παρόλαυτα τη συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων την είχαν ποτίσει με τόσο δακρυγόνο που για τον επόμενο μήνα κάθε φορά που κλάνουν θα ρίχνουν και δάκρυα για κανα τέταρτο.

Καθώς προχωρούσαμε προς την πλατεία Συντάγματος η μυρωδιά των καπνογόνων έγινε πιο έντονη, μετατράπηκε σιγά σιγά σε αποπνικτική και κατελήξε να γίνει βασανιστικά ανυπόφορη. Αν δεν είσαι χρυσόψαρο που το έριξαν να κολυμπήσει σε σάλτσα τσίλι, δε θα μπορέσεις να καταλάβεις το αίσθημα που βιώσαμε. Πανικόβλητος απλός κοσμάκης σπρώχνονταν στα στενά της Ερμού μπας και μπορέσει να βρει κάποιο σημείο όπου η περιεκτικότητα του αέρα να υπερέχει σε οξυγόνο αντί για χημικά.

Αν πάντως θες να μάθεις πώς ξεκίνησαν τα επεισόδια, πάρε μια ιδέα βλέποντας αυτά τα βιντεάκια. Μόνο σε παρακαλώ μετά μην μου κάνεις τον έκπληκτο.




Και μετά από όλα αυτά βγαίνουν κάτι μεγαλοδημοσιογράφοι και φωνάζουν για τα κτίρια που κάηκαν. Η Παναγιωταρέα ας πούμε δηλώνει "περίλυπος η ψυχή μου έως θανάτου" και ανεβάζει θλιβερά λογύδρια στη σελίδα της στο facebook για το πώς κάηκε το Αττικόν και το δίπατο της Kosta Boda χωρίς να κάνει πουθενά καμία αναφορά στο μνημόνιο. ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΜΑΣ ΤΑ ΚΤΙΡΙΑ! Τι να τα κάνεις τα κτίρια όταν τα μαγαζιά που στεγάζουν κλείνουν? Τι να τις κάνεις τις βιτρίνες αν δεν πατάει άνθρωπος? Τι να τις κάνεις τις τράπεζες αν δεν έχεις μισθό να καταθέσεις? Και στην τελική ποιό ήταν το σημαντικότερο γεγονός χτες,  ότι κάηκε το Kosta Boda και το Αττικόν ή ότι χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν να διαμαρτυρηθούν όσο οι βουλευτές μέσα στη Βουλή έβλεπαν το ντέρμπι?
Οι οπαδοί βουλευτές καθώς παρακολουθούν το ντέρμπι μελετούν το μνημόνιο. ΙΝ PAO WE TRUST.

Κι αν αυτοί οι δημοσιογράφοι κόπτονται πια τόσο για την ομορφιά της Αθήνας και τα κτίρια της, γιατί δε φώναζαν τόσο καιρό και για το παρηκμασμένο κέντρο από την Ομόνοια και κάτω? Ένα κέντρο με σάπιες πολυκατοικίες, αστέγους, ζητιάνους, λαθρομετανάστες, ναρκομανείς και εγκληματίες? Έπρεπε να καεί το Kosta Boda για να θυμηθεί η Παναγιωταρέα το κέντρο της Αθήνας?

Εκτός κι αν υπάρχει κάποιο κοινό σχέδιο να μας κάνουν να συζητάμε για τις φασαρίες και όχι για το μνημόνιο.

Δεν ξέρω εσύ πού στέκεσαι σε όλα αυτά. Ίσως είσαι υπέρ του μνημονίου. Ίσως είσαι κατά. Ίσως είσαι σαν εμένα, ανίδεος ανυποψίαστος και φοβισμένος, μην ξέροντας τι να πιστέψεις από όλα αυτά που ακούγονται. Νομίζω όμως πως εδώ που φτάσαμε δεν έχει σημασία ΤΙ να πιστέψεις, αλλά ΠΟΙΟΥΣ. Θα εμπιστευτείς άραγε τη γνώμη του νομπελίστα οικονομολόγου Πωλ Κρούγκμαν που δηλώνει ότι το παρόν σχέδιο του ΔΝΤ είναι απάτη κι έχει σκοπό να μας ρίξει σε βαθύτατη ύφεση, τους 5 έλληνες πανεπιστημιακούς καθηγητές του συνταγματικού δικαίου που υποστηρίζουν επίσημα ότι το κείμενο που ψηφίστηκε χθες είναι αντισυνταγματικό, τον αρχισυντάκτη μιας γερμανικής οικονομικής εφημερίδας που δηλώνει ότι αν ήταν έλληνας θα είχε καταθέσει μήνυση εις βάρος των "γερμανών σωτήρων" του και μετά θα πήγαινε στο Σύνταγμα να διαμαρτυρηθεί, το επίσημο έγγραφο της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζα που αποκάλυψε χθες η Λούκα Κατσέλη στο οποίο δηλώνεται κατηγορηματικά ότι οι ΓαλλοΓερμανοί δεν έχουν τη δυνατότητα να αποπέμψουν μια χώρα-μέλους από την ευρωπαϊκή ένωση, τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους όπως ο Βαξεβάνης ο οποίος έγραψε ένα εκπληκτικό απλό και κατανοητό κείμενο για όλη αυτή την παράνοια που ζούμε? Ή θα εμπιστευτείς αυτούς που βεβαίωναν ότι λεφτά υπάρχουν, που δήλωσαν ξεδιάντροπα ότι δε μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν το μνημόνιο, που την ώρα της χθεσινής συνεδρίασης έβλεπαν το ντέρμπι και που τη μία διαμαρτύρονταν ότι το μνημόνιο είναι αντισυνταγματικό και την άλλη το υποστηρίζουν?

Οτιδήποτε πράσινο είναι link για του λόγου το αληθές.

Θα κλείσω το θέμα εδώ γιατί ό,τι ήταν να ειπωθεί έχει ειπωθεί από άλλους και καλύτερα απ'ότι τα γράφω εγώ. Θα σκάσω αν δε πω κλείνοντας ότι σιχαίνομαι και αυτούς που ΝαναΜουσχουρίζουν, αυτούς δηλαδή που λένε πως ό,τι συμβαίνει τώρα μας αξίζει και πως για όλα φταίνε οι κακοί Έλληνες, που ήταν μόνο λαμογιές, ρουσφέτια και μίζες. Φυσικά κι έχουν μερίδιο ευθύνης και οι Έλληνες, κάτι αγρότες ας πούμε που τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις τις έκαναν πόρσε αντί για καλλιέργειες, κάτι δημόσιοι υπάλληλοι που έπαιρναν 3000 ευρώ μισθό για ανύπαρκτες εργασίες, κάτι χρυσοπληρωμένοι διπλοθεσίτες που οδήγησαν σε διάλυση την Ολυμπιακή και τον ΟΣΕ. Δέχομαι ότι είναι προκλητικό να διαμαρτύρεσαι σαν «αγανακτισμένος» επειδή σου μείωσαν το μισθό από 3000 ευρώ σε 1000 όταν το μόνο που κάνεις είναι να βιδώνεις 2 λάμπες στη ΔΕΗ 4 ώρες τη μέρα. Αλλά ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, μπορεί να υπάρχουν τόσοι πολλοί σάπιοι, αυτό δε σημαίνει ότι δε δικαιούται κανείς να διαμαρτυρηθεί ούτε είναι αυτή δικαιολογία για να τα δεχόμαστε όλα αβίαστα.


Φτάνει όμως με αυτά τα δυσάρεστα. Ξεκίνησα το ποστ αποφασισμένος να πιάσω το θέμα ανάλαφρα και με χιούμορ, αλλά όσο τα σκέφτομαι τόσο πιο πολύ με ρίχνει. Τελοσπάντων, ο γέγονε, γέγονε που λέει και ο Ρουβάς (ή δεν το λέει ο Ρουβάς?). Η ιστορία θα μας κρίνει όλους. Εκτός κι αν αυτός που θα τη γράψει δουλεύει στο Mega ή στον ΣΚΑΙ.


Ας ξεχάσουμε λοιπόν για λίγο τα δυσάρεστα κοινωνικο-πολιτικά και ας επικεντρωθούμε στη γιορτή που πλησιάζει…

…ναι, σε αυτή τη συγκεκριμένη μέρα του Φλεβάρη που όλοι περιμένουμε… τη γιορτή που ενώνει όλους τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους. Ξέρεις σε ποιά γιορτή αναφέρομαι, σε αυτή την πασίγνωστη εμπορική γιορτή του Φεβρουαρίου όπου γιορτάζουμε και εξυμνούμε τα αντικείμενα του πόθου μας, όπου μαγαζάτορες και εστιάτορες θησαυρίζουν, όπου απολαμβάνουμε πλούσια ρομαντικά δείπνα είτε στο σπίτι είτε σε εστιατόρια με ειδικά μενού για την ημέρα, όπου όλοι βγαίνουν κατά συρροή να εκδηλώσουν ακομπλεξάριστα και χωρίς ταμπού τη βασική ανθρώπινη ορμή τους, αυτή την ορμή που πηγάζει από μέσα μας και ζητά συνεχώς να την ικανοποιήσεις, που τριγυρνά στο μυαλό μας από τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας το πρωί μέχρι το βράδυ που θα τα κλείσουμε.

Πλησιάζει επιτέλους αυτή η γιορτινή εμπορική μέρα η οποία πάντα καταλήγει σε μια βραδιά γεμάτη πράξεις ακόλαστες και ακατανόμαστες...όπου βογγητά απόλαυσης και ηδονής κατακλύζουν το χώρο...όπου οι σάρκες καίγονται και δαγκώνονται, χείλη και δάχτυλα υγραίνονται και βρωμίζουν...


Υπομονή λοιπόν παίδες γιατί αυτή η μέρα έφτασε σχεδόν...

Ναι, η Τσικνοπέμπτη είναι κοντά!


Υ.Γ.1 Αν μετά από αυτό τον επίλογο περίμενες αγιο-βαλεντίνικο ποστ, συμβιβάσου με το περσινό. Εξάλλου ήταν πολύ καλό για να διαβαστεί μόνο μία φορά. Και στο λέω αυτό τελείως αντικειμενικά, όχι επειδή εγώ το έγραψα.

Υ.Γ.2 Αυτές τις μέρες ανακάλυψα το twitter. Δεν το κατέχω πολύ το άθλημα, άσε που είμαι φαφλατάς στο γράψιμο και δε μπορώ με τίποτα να αυτο-περιοριστώ στους 140 χαρακτήρες. Πάντως όσοι τουιτάρουν κι ενδιαφέρονται μπορούν να με βρουν και στο https://twitter.com/#!/phantom_av. Το χειρίζομαι αποκλειστικά εγώ, αλλά μην περιμένεις ότι θα twittάρω κάθε τρεις και λίγο. Έχουμε και δουλειές.

Υ.Γ.3 Ήξερες εσύ ότι έχει και ο Παπαδήμος twitter? Μάλιστα χθες σε μια από τις δηλώσεις του κάποιος πήγε και του έκανε reply τη φράση ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ. Τρελό γέλιο.

Υ.Γ.4 Αφήνω για τελευταία αυτή την εικόνα για να σε στοιχειώσει.
Στη φωτογραφία απεικονίζεται ο Γλέζος, ένας εκ των δύο ηρώων που κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη κατά την περίοδο της κατοχής, καθώς του αποτίουν φόρο τιμής οι αστυνομικοί. Αυτοί οι άνθρωποι είναι η πολιτιστική μας κληρονομιά κι όχι τα κτίρια.

1 Φεβ 2012

Μερικά πράγματα που δε μπορώ να καταλάβω


Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι παράξενος. Οι άνθρωποι είναι άλλοτε σοκαριστικά απρόβλεπτοι κι άλλοτε εκνευριστικά προβλέψιμοι. Καθιερωμένες συμπεριφορές και παράλογες αντιλήψεις έχουν με τα χρόνια επικρατήσει, κι εμείς με τον καιρό τις έχουμε συνηθίσει και πλέον τις αποδεχόμαστε ως φυσιολογικές. Παρακάτω είναι μια μικρή συλλογή από μερικά απλά πράγματα που κάνουν οι άνθρωποι και που εγώ αδυνατώ να καταλάβω γιατί να συμβαίνουν.


Δε μπορώ να καταλάβω γιατί τα καταστήματα τον χειμώνα ανεβάζουν τόσο πολύ τη θέρμανση. Δώσε βάση πώς έχει η κατάσταση: κάθεσαι στο σπιτάκι σου κι ετοιμάζεσαι να βγεις έξω. Τραβάς την κουρτίνα να δεις τι καιρό κάνει έξω, ίσως ανοίγεις δύο δάχτυλα το παράθυρο και βγάζεις δειλά άλλα δύο δάχτυλα για να νιώσεις λίγο τη θερμοκρασία. Το πόρισμα από τη σύντομη μετεωρολογική σου έρευνα είναι ότι έξω κάνει: ΠΑΓΕΤΟ. Φοράς το χοντρό σου τζιν, κατεβάζεις το βαρύ μάλλινο πουλόβερ που σε κάνει να νιώθεις τόση ζεστασιά και προστασία όση ένιωθε κι ο Ηρακλής όταν φόραγε το δέρμα του λιονταριού της Νεμέας, ξεναφθαλινιάζεις το βαρύ χειμωνιάτικο παλτό σου που το έχεις μόνο γι’αυτές τις περιπτώσεις και βγαίνεις έξω.

Όσο είσαι έξω χώνεις τα χέρια στις τσέπες, εξαφανίζεις το λαιμό σου μες στο γιακά και περπατάς κυριλέ και άνετος στο κρύο γιατί με τόση μόνωση πάνω σου, ακόμα και να έρθει κάποιος να σε μαχαιρώσει αποκλείεται να καταφέρει να φτάσει στο δέρμα κάτω από τόσα στρώματα ρούχων. Όλα καλά και ωραία μέχρι τη στιγμή που αποφασίζεις να μπεις μέσα σε μια καφετέρια/ κατάστημα/ εμπορικό κέντρο. Τη στιγμή που η πόρτα ανοίξει και κάνεις το πρώτο βήμα μέσα στο χώρο…ΜΠΑΜ!

Ένα θερμό κύμα ζέστης έρχεται και σου χτυπάει τα μάγουλα. Στην αρχή το υποδέχεσαι ευχάριστα, ίσως με ένα επιφώνημα του τύπου «αααααχ, τι ωραία ζέστη…». Σύντομα όμως η ζέστη μετατρέπεται σε δυσφορία. Όσο το αίμα ξαναγυρίζει στα παγωμένα αυτιά και στα μάγουλά σου, η υπερβολική ζέστη του καταστήματος αρχίζει να σε πνίγει. Το βαρύ χειμωνιάτικο παλτό πλέον το νιώθεις σαν μια μεγάλη αρκούδα που σε έχει τυλίξει, το χοντρό πουλόβερ σου σε τσιμπάει, το κεφάλι σου σε φαγουρίζει, ενώ ένας απροσδιόριστος εκνευρισμός αρχίζει να εξαπλώνεται σε όλο σου το είναι. Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ τα περνάω όλα αυτά τα στάδια ένα προς ένα. Η υπερβολική ζέστη μου δημιουργεί τόση δυσφορία και ένταση που έχει τύχει να έρθει πωλήτρια δίπλα μου να με ρωτήσει «θέλετε να σας βοηθήσω με κάτι?» κι εγώ να της απαντήσω: «ΟΧΙ ΜΩΡΗ ΣΚΡΟΦΑ! ΑΠΛΑ ΚΟΙΤΑΩ! ΤΡΑΒΑ ΝΑ ΔΙΠΛΩΣΕΙΣ ΚΑΝΑ ΡΟΥΧΟ ΚΙ ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ!».

Ντάξει, δεν το έχω πει αυτό ακριβώς αλλά θα μπορούσα. Σε έναν τέτοιο χώρο λοιπόν, σε χρόνο dt έχεις πετάξει το παλτό, έχεις βγάλει το πουλόβερ, έχεις μείνει μόνο με το εσωτερικό φανελάκι, κι από την τεράστια διαφορά θερμοκρασίας μέσα-έξω αρχίζουν να σου δημιουργούνται παραισθήσεις ότι έχεις τηλεμεταφερθεί σε μια καλοκαιρινή παραλία και γύρω σου όλοι πίνουν καϊπιρίνιες και κάνουν ηλιοθεραπεία. Σοβαρά, η διαφορά θερμοκρασίας ξεπερνά τα όρια του γελοίου και φτάνει στα όρια του αρρωστημένου. Είναι δυνατόν έξω να κάνει μείον 5 βαθμούς και μέσα να ανεβάζουν την ένταση στους 35 βαθμούς? 40 βαθμοί διαφορά θερμοκρασίας! Αν μετά από αυτή τη ζέστη βγεις ξανά έξω στο κρύο, θα αρχίσουν να ξεκολλάνε τα αυτιά σου και θα τα μαζεύεις από το έδαφος!


 
Άλλο που δε μπορώ να καταλάβω είναι για ποιο λόγο οι περισσότερες κουζίνες, οι κάπως πιο παλιές, έχουν από αυτές τις λάμπες που αργούν να ανάψουν. Ξέρεις ποιές λέω: αυτές τις μεγάλες κυκλικές λάμπες που ενώ έχεις πατήσει το διακόπτη του ρεύματος, κάνουν μερικά τσαφ, ανάβουν και σβήνουν 2-3 φορές σαν να μην μπορούν να αποφασίσουν αν θέλουν να μείνουν αναμμένες ή σβηστές και τελικά σου κάνουν τη χάρη και σε φωτίζουν. Ποιός ο λόγος ύπαρξής τους και γιατί να μπαίνουν στην κουζίνα συγκεκριμένα? Είναι άραγε κάποια σκευωρία των διαιοτολόγων, να σου κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη αν αποφασίσεις να πας στην κουζίνα για ένα βραδινό σνακ? Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω.

 

Δε μπορώ να καταλάβω τους Έλληνες που φωνάζουν υπέρ της δημιουργίας ενός ισλαμικού τεμένους στο κέντρο της Αθήνας. Είμαι σίγουρος ότι εκφράζουν αυτές τις «ανθρωπιστικές» απόψεις τους από τα όμορφα ασφαλή σπίτια τους στα βόρεια προάστια(ή κάπου πολύ μακριά από το κέντρο) χωρίς να έχουν ιδέα τι γίνεται στα σκοτεινά σοκάκια κάτω από την Ομόνοια. Συγγνώμη αλλά δεν είναι ρατσιστικό αυτό που λέω, είναι μια απλή διαπίστωση: αν περπατήσεις βράδυ στο κέντρο υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να σε ληστέψει μετανάστης, αυτό είναι δεδομένο που δε μπορεί να το αρνηθεί κανείς, όπως στην Κρήτη κινδυνεύεις να πυροβοληθείς από αδέσποτες μπαλωθιές κρητικών, ή όπως στην Καρδίτσα κινδυνεύεις να πεθάνεις από χοληστερίνη από τα νόστιμα καρδιτσιώτικα λουκάνικα.

Πιστεύω ακράδαντα ότι όσοι φωνάζουν υπέρ του τεμένους είναι απάνθρωποι υποκριτές. Για να καταλάβεις πού το πάω, έλα λίγο στη θέση ενός από τους πολλούς λαθρομετανάστες της Αθήνας και σκέψου: τι θα είχες περισσότερο ανάγκη? Μήπως μια δουλειά που να μην περιλαμβάνει καθάρισμα τζαμιών στα φανάρια, διακίνηση ναρκωτικών ή ανασφάλιστο χαμαλίκι με ανταμοιβή ψίχουλα? Μήπως μια στέγη που να μην είναι τρώγλες όπου ζουν 50 άτομα σε 10 τετραγωνικά μέτρα? Ή τελικά αυτό που θα είχες ανάγκη είναι μόνο ένας χώρος να μπορείς να προσεύχεσαι? Ας λύσουμε πρώτα τις βασικές ανάγκες αυτών των ανθρώπων και μετά ας προχωρήσουμε στα περαιτέρω. Γιατί ανοίγοντας ένα τέμενος είναι σαν να αποδέχεσαι την υπάρχουσα άθλια κατάσταση, σαν να λες «οκέι το μόνο που τους έλειπε ήταν ένα τέμενος, τσουπ το χτίσαμε άρα είμαστε φιλάνθρωποι, τώρα θα είναι ευτυχισμένοι οι μετανάστες κι όλα καλά όλα ωραία».

Εκτός κι αν αυτοί που υποστηρίζουν τη δημιουργία του τεμένους θεωρούν τη θρησκεία και τους λατρευτικούς χώρους σαν πρώτιστη ανάγκη… Γιατί όμως εγώ έχω διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι που θέλουν το τέμενος δηλώνουν συνήθως άθεοι και έχουν να πατήσουν σε εκκλησία από τότε που βαφτίστηκαν? Αυτό είναι πιο οξύμωρο κι από το να διαμαρτύρεται καραφλός για το πρόβλημα της ψαλίδας στα μαλλιά. Εκτός κι αν η θρησκεία είναι μια πολύ σημαντική ανάγκη, αλλά μόνο όταν πρόκειται για τη θρησκεία των άλλων κι όχι τη δική μας. Μιλάμε για υποκρισία μεγαλύτερη κι από όλα τα Όσκαρ ηθοποιίας του Ρόμπερτ Ντε Νίρο!

Εγώ δεν είμαι αντίθετος στο να ανοίξει τέμενος. Αλλά ας λύσουμε πρώτα όλα τα άλλα προβλήματα της μετανάστευσης, ας σταματήσουμε τη γκετοποίηση και την εγκληματικότητα του κέντρου, ας κρατήσουμε όσους λαθραίους μπορεί να βοηθήσει η χώρα και μετά συζητάμε και για το τέμενος. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, για την εγκληματικότητα δεν ευθύνονται οι μετανάστες, αλλά εμείς σαν κράτος. Γιατί κι εσύ αν δεν είχες να φας κλέφτης θα γινόσουν. Το κράτος φταίει που επέτρεψε να δημιουργηθούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ευοδώθηκαν τα κυκλώματα εκμετάλλευσης των μεταναστών, κυκλώματα που κατά κύριο λόγο έχουν δημιουργηθεί από Έλληνες.

 
Και μιας και μιλήσαμε για υποκριτές δε μπορώ να καταλάβω αυτά τα άτομα που κάνουν φιλανθρωπία ή επανάσταση μέσω διαδικτύου. Ξέρεις για ποια άτομα μιλάω: αυτούς που υπογράφουν σε online petitions για τα παιδάκια στην Αφρική και για να επιστραφούν τα μάρμαρα του Παρθενώνα, αυτούς που αναμεταδίδουν παμπάλαια chain letters για τον τάδε που χρειάζεται αίμα και για το δείνα παιδάκι που πεθαίνει και με κάθε share η οικογένεια του παιδιού παίρνει 1 ευρώ, ή για αυτούς που ανεβάζουν συνεχώς σαν status στο facebook κειμενάκια του στυλ «ανέβασέ το κι εσύ στον τοίχο σου αν θες να καταπολεμήσεις τον καρκίνο του μαστού».

Το πιο πρόσφατο που κυκλοφόρησε ήταν αυτό:

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΛΥΘΗΚΕ! Βοηθάμε όλοι τους αστέγους με το να μην ευχόμαστε να χιονίσει!

Το ξέρω ότι τώρα γίνομαι κάπως υπερβολικός, γιατί η παραπάνω φωτογραφία είχε αγνά κίνητρα μιας και ήταν στα πλαίσια μιας ευρύτερης καμπάνιας για τη διάδοση ενός τηλεφωνικού αριθμού για το κέντρο στέγασης αστέγων, το 1960, που μπορείς να το καλέσεις όταν δεις έναν άστεγο και θα έρθει μια υπηρεσία του δήμου να τον μεταφέρει σε ένα ζεστό μέρος ή να του προσφέρει μια κουβέρτα.

Το πρόβλημα όμως με την όλη φάση είναι ότι οι άνθρωποι που κάνουν αυτά τα share, βάζουν τις υπογραφές , τα ανεβάζουν στον τοίχο τους ή κάνουν τα «φιλανθρωπικά» κλικ, στη συντριπτική τους πλειοψηφία επαναπαύονται μόνο σε αυτά. Τρέχουν να προωθήσουν την έκκληση για αίμα, αλλά δε σηκώνονται να πάνε για αιμοδοσία.  Πόσοι ας πούμε από αυτούς που ανέβασαν τη φωτογραφία με τον άστεγο στο λογαριασμό τους στο facebook κάλεσαν όντως το νούμερο μόλις συνάντησαν έναν άστεγο? Και στην τελική γιατί να μείνεις μόνο στο νούμερο? Πρόσφερέ του εσύ μια κουβέρτα. Πρόσφερέ του εσύ μια ζεστή γωνιά. Αντί να διαδίδεις μια συγκινητική φωτογραφία που δείχνει πόσο κοινωνικά ευαίσθητος είσαι -ανάμεσα στις άλλες φωτογραφίες σου που παρτάρεις με τους κολλητούς ή σουφρώνεις τα χείλη μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου ενώ φαίνεται τυχαία λίγο στήθος-, δώσε εσύ το καλό παράδειγμα και φιλοξένησε εσύ έναν άστεγο σε μια ζεστή γωνιά στο σπίτι σου ή έστω πήγαινε στο κέντρο αστέγων και πρόσφερε λεφτά ή τρόφιμα. Όμως η απόσταση ανάμεσα στα κλικ και στην πραγματική πράξη βοηθείας είναι τεράστια.

 
Και μιας και πιάσαμε τους ιντερνετάκηδες, δε μπορώ με τίποτα να καταλάβω αυτούς που τσακώνονται συστηματικά μέσα από το internet. Ειλικρινά, οι τσακωμοί μέσω internet είναι πιο άσκοποι κι από το να παραγγέλνεις coca-cola light όταν έχεις ήδη φάει δύο χοιρινές μπριζόλες, τρείς μερίδες πατάτες και ένα καρβέλι ψωμί.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υποτιμάω τη μεγάλη αξία που έχει ένας ανώνυμος διαδικτυακός τσακωμός μια στο τόσο, γιατί πολλές φορές μπορεί να σε ανακουφίσει και να σε κάνει να εκτονωθείς. Μιλάω όμως για τους επαγγελματίες αντιφρονούντες, γι’αυτούς που τρέχουν να χώσουν τη μύτη τους και να πουν την άποψή τους στην πρώτη αντιμαχία που θα εντοπίσουν. 

Όλοι σίγουρα έχουμε από ένα- δυο φίλους στο facebook που τους βλέπουμε τακτικά να λογομαχούν διαδικτυακά.  Θα βριστούνε με αυτούς που εκθειάζουν τον Αγγελόπουλο χωρίς να έχουν δει ούτε μια ταινία του, μπορεί να βριστούνε με αυτούς που θυμήθηκαν να κράξουν τις αργές ταινίες του Αγγελόπουλου τώρα που πέθανε, θα τρέξουν να υποστηρίξουν τον Χριστιανόπουλο που την έλεγε στην Τσαπανίδου ή θα τρέξουν να υποστηρίξουν την Τσαπανίδου που άντεξε τον Χριστιανόπουλο, θα βρίσουν τον pitsiriko που άφησε να εννοηθεί ότι είναι πουτάνα ο Τατσόπουλος ή θα υποστηρίξουν τον Τατσόπουλο που τον έβρισε ο pitsirikos. Γενικά για να μην σε κουράζω, όλο και θα βρούνε κάποια ανούσια αφορμή για να διατυπώσουν την ηλίθια άποψή τους.

Αυτά τα άτομα πολλές φορές δε χρειάζονται καν αφορμές για να διατυπώσουν τις απόψεις τους. Μπορούν κάλλιστα, έτσι στο άσχετο, να αρχίσουν να διαμαρτύρονται για κάτι που τους συνέβη.  Βρίστηκαν με υπάλληλο της εφορίας? Status: ΤΙ ΜΑΛΑΚΕΣ ΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΗΣ ΕΦΟΡΙΑΣ! Κάνει θόρυβο η από πάνω? Status: ΤΙ ΠΟΥΤΑΝΑ Η ΑΠΟ ΠΑΝΩ! Της κάνει παρατήρηση η από κάτω να κάνει λίγο πιο ησυχία? Status: ΤΙ ΚΑΡΙΟΛΑ Η ΑΠΟ ΚΑΤΩ! Δεν της έκοψαν απόδειξη στο κατάστημα? Status: ΤΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ! Συνήθως όλα αυτά τα ξεσπάσματα συνοδεύονται και με τη λέξη: ΜΗΝΥΣΗ!, καθώς και με ένα σκασμό από σχόλια συμπαράστασης του στυλ « ναι πολύ πουτάνα η από πάνω, κι εγώ τα ίδια τραβάω», «ναι πολύ καριόλα η από κάτω κι εγώ τα ίδια τραβάω», «ναι πολύ κλέφτες οι τάδε κι εγώ θα τους κάνω μήνυση».


 
Δε μπορώ να καταλάβω το κανάλι MTV. Κατ’αρχάς να σου εξηγήσω ότι από την ελληνική τηλεόραση έχω πλέον παραιτηθεί γιατί συνειδητοποίησα ότι η κατάσταση έχει γαμηθεί πιο πολύ κι απ’όσο χρειάστηκε η Μπεζαντάκου για να γίνει τραγουδίστρια, κάτι που το αντιλήφθηκα τη στιγμή που παρέλασαν μπροστά στα μάτια μου: 

α)το Laugh Attack -μια εκπομπή που απαιτεί από τον τηλεθεατή να κάτσει στον καναπέ του και να δει δύο άτομα τα οποία κάθονται στον καναπέ τους και βλέπουν εκπομπές που παίχτηκαν πριν 12 χρόνια,
 
β)το Junior Master Chef -όπου 3 κριτές και μια λαϊκιά μιλάνε αργά σε παιδάκια γιατί προφανώς κάποιος τους είπε ότι τα παιδιά σε καταλαβαίνουν μόνο αν τους μιλάς σε slow motion, και τα κρίνουν στο ποιο θα σωτάρει καλύτερα τα κρεμμυδάκια χωρίς να τους κόψει το αυγολέμονο, αντί να κάθονταν σπίτι να διαβάσουν τα μαθήματά τους και να περιμένουν τη μαμά πότε θα ετοιμάσει το φαγητό, 

γ)το Black Out -μια εκπομπή που φοράει κολλητές φόρμες σε γκέι και που μας μαθαίνει ότι ο καλύτερος τρόπος για να αναγνωρίσεις κάτι στο σκοτάδι είναι να το χτυπάς συνεχώς με το χέρι σου ενώ ξεφωνίζεις και χοροπηδάς
 
και φυσικά δ)τα τούρκικα.

Πάνω λοιπόν στο ζάπινγκ των ψηφιακών καναλιών μπας και ανακαλύψω τίποτα διαφορετικό βρέθηκα στο MTV. Η ελληνική τηλεόραση μπροστά του φαντάζει σαν κυριακάτικη λειτουργία στην εκκλησία.

Η πιο παράξενη εκπομπή του MTV είναι μακράν το Paris Hilton’s BFF (best friend forever). 
 

Είναι ένα reality όπου η Πάρις Χίλτον τραβολογάει μια 12αδα από τσόλια και γκέι για να διαλέξει ποιός/ποιά θα γίνει η κολλητή της. Το δείχνει μεσημεριάτικα κατά τις 5, την ώρα που όλα τα παιδιά(εκτός από αυτά που μαγειρεύουν στο Master Chef) είναι σπίτι και βλέπουν τηλεόραση. Είναι τόσο αισχρό που αν είχε ανακαλυφθεί η τηλεόραση στα Σόδομα και στα Γόμορα, το ίδιο reality θα βλέπανε. Δύο επεισόδια να παρακολουθήσεις και είναι σίγουρο ότι θα αποκτήσεις κονδυλώματα και έρπη. Σε κάθε επεισόδιο οι συμμετέχοντες διαγωνίζονται στο ποιός θα αντέξει να παρτάρει περισσότερο (όπου παρτάρει=να χορέψει σε μπάρα στριπτιτζάδικου, να φασωθεί με αγνώστους, να δείξει το στρίνγκ του/της) και στο ποιος θα γλύψει πιο καλά την Πάρις Χίλτον. Πέντε λεπτά να κάτσεις να δεις και θα αρχίσει η ανάσα σου να βρωμάει βότκα, τις προάλλες είδα ολόκληρο ένα επεισόδιο και την επόμενη μέρα είχα μια ακατανίκητη επιθυμία να αγοράσω ένα τσιουάουα, να φορέσω γκλίτερ στα βλέφαρα και να βγω να φωνάξω partyyyyyy!

Εκτός από το παραπάνω αριστούργημα, το MTV έχει κι άλλες εκπομπές όπως:

α)το Teen Mom όπου μια στρατιά από 15χρονα (ναι 15χρονα) έχουν γκαστρωθεί και συζητάνε τι να κάνουν με το παιδί τους,
 
β)το Cribs όπου ξιπασμένοι διάσημοι παντελώς άγνωστοι σε μένα κάνουν μια ξενάγηση στις σπιταρώνες στις οποίες ζούνε και διηγούνται πόσο σπάζονται που η πισίνα τους είναι μόνο ένα στρέμμα ή πώς δε μπορούν να αποφασίσουν ποια από τις 10 Ferrari να διαλέξουν για να οδηγήσουν,
 
γ)το Next όπου τσόλια και ποζέρια βγαίνουν μισάωρα ραντεβού για να διαλέξουν με ποιόν θα γαμηθούν βγουν ραντεβού απόψε,
 
δ)μια άλλη εκπομπή όπου οι γονείς διαλέγουν με ποιόν/α θα γαμηθεί βγει ραντεβού το παιδί τους
 
στ)μια εκπομπή όπου αγόρια και κορίτσια γνωρίζουν μόνο τους γονείς και με βάση αυτούς κρίνουν αν θα γαμηθούν βγουν ραντεβού με τον/την απόγονό αυτών

και ζ)μια εκπομπή όπου ένα αγόρι ή κορίτσι βλέπει τα δωμάτια των διαγωνιζομένων και με βάση το δωμάτιο αποφασίζει με ποιον/α θα γαμηθεί βγει ραντεβού το ίδιο βράδυ.

Σου λέω ειλικρινά, μισή ώρα να χαζέψεις στο MTV θα νιώσεις περήφανος που είσαι Έλληνας. Για τέτοια παρακμή πρόκειται.

Οι μόνες εκπομπές που αξίζουν είναι το Pimp My Ride όπου ο Xzibit παίρνει τα σαράβαλα από κάτι καρμίρηδες φτωχομπινέδες και τα μετατρέπει σε υπερ-γαμάτα ποζέρικα οχήματα που αν τα οδηγούσες θα έριχνες άνετα γκόμενα στο Μπουρνάζι, και το Punk’d όπου ο Άστον Κούτσερ κάνει φάρσες σε διάσημους. 



Δε μπορώ να καταλάβω γιατί κατηγορούν μόνο τους Έλληνες ότι είμαστε τεμπέληδες, ότι δε δουλεύουμε κι ότι τόσα χρόνια ξοδεύαμε τα λεφτά των ξένων (όπως δήλωσε η Νανά Μούσχουρη) από τη στιγμή που κι άλλες χώρες πολύ πιο συνεπείς κι «εργατικές» από εμάς αντιμετωπίζουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα. Μήπως τελικά ο γιαλός μας δεν είναι στραβός αλλά αυτοί στραβά αρμενίζουν?



Δε μπορώ να καταλάβω πώς καταφέραμε να εξελιχτεί και να αλλοιωθεί τόσο πολύ το σύμβολο του σταυρού ανά τους αιώνες. Από όργανο βασανιστηρίου


έγινε σύμβολο λατρείας

για να καταλήξει να γίνει θεμέλιο πάνω στο οποίο δημιουργήθηκαν εκατομμύρια ευρώ και off-shore εταιρίες
(η εικόνα είναι από το http://ecoleft.wordpress.com)

αλλά έγινε και ευκαιρία για να δείξουν κομμουνιστές δήμαρχοι την αντρειοσύνη τους όταν πέφτουν να πιάσουν τον σταυρό στα Θεοφάνεια

(Γκλέτσος παρέα με άλλον έναν προφανώς αριστερό σύντροφο με τατουάζ του Τσε –και λογικά άθεο- που φαίνεται στα δεξιά)



Τέλος, και με αυτό κλείνουμε, δε μπορώ να καταλάβω αυτό το φανάρι που είδαμε χθες βράδυ.
Πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο ήταν και τα 3 αναμμένα!



Υπάρχουν κι άλλα πολλά που δε μπορώ να καταλάβω, όπως ας πούμε τη διάκριση διιδρώματος και εξιδρώματος στην Πνευμονολογία την οποία θα έπρεπε να διαβάζω τώρα αντί να γράφω αυτό το ποστ, αλλά θα σταματήσω εδώ για την ώρα. Αυτά αρκούν σαν μια μίνι-συλλογή πραγμάτων που δεν καταλαβαίνω. Τελικά ο κόσμος πρέπει να είναι πολύ παράλογος. Ή εγώ ηλίθιος. Μπορεί και τα δύο.