Κάτι που πρέπει όλοι να δούμε

Αν δεν έχεις δει τα παρακάτω βιντεάκια τότε μάλλον είσαι δημοσιογράφος του Mega ή βουλευτής του ΛΑΟΣ. Ή τελοσπάντων δεν ενημερώνεσαι σωστά. Τα ανεβάζω κι εδώ γιατί νομίζω πως πρέπει να κυκλοφορήσουν παντού και να τα δούμε όλοι. Είναι από τα πιο εξοργιστικά βίντεο που έχω δει.

Στο επόμενο φαίνεται πώς οι αστυνομικοί προστατεύουν τους δικούς τους κουκουλοφόρους. Να τελικά οι γνωστοί άγνωστοι, με τις ευλογίες της ΕΛ.ΑΣ.


Το παρακράτος εν δράσει - Σύλληψη Σ... by tvxorissinora

Κι οι δικοί μας δημοσιογράφοι ενδιαφέρονται να κάνουν ρεπορτάζ μόνο στα αποκαίδια του Μπουρνάζου. 

 

Τους δημοσιογράφους τους απαθανάτισα σήμερα που κατέβηκα μια σύντομη βόλτα από το κέντρο. Μια μέρα μετά κι η ατμόσφαιρα ήταν αποπνιχτική, οι περισσότεροι πεζοί του κέντρου ήταν δακρυσμένοι. Παρόλαυτα ο υπουργός προστασιας του Πολίτη ο Παπουτσής δήλωσε ξεδιάντροπα ότι την αποπνιχτική ατμόσφαιρα την προκάλεσαν τα καπνογόνα των αναρχικών κι όχι τα δακρυγόνα. Τα καπνογόνα σε κάνουν να κλαις μια μέρα μετά? Κοίτα να δεις, γι'αυτό στο Καραισκάκη κλαίνε μετά από τις ήττες του Ολυμπιακού?

Άντε την πήραμε τη δόση μας γι'αυτό το καλοκαίρι. Ραντεβού σε 3-6 μήνες για τα νέα μέτρα και τις νέες απειλές για: χρεωκοπία ή μνημόνιο 5. And going.

Come with me για να τη βρεις. Not!

Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Ευαγγελάτο? Δε θα αρχίσω πάλι το πόσο κατά διαόλου πάει η χώρα, αυτό είναι δεδομένο,  είτε ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο είτε όχι. Θα ασχοληθώ με μια άλλη τελείως άσχετη και..εεεχμμμ..«εντελώς υποθετική» περίπτωση. Πιθανότατα δε θα σε νοιάζει, αλλά εμένα με απασχολεί αυτή τη στιγμή οπότε πρόβλημά σου.

Ας υποθέσουμε ότι είσαι αγόρι. Κι έχεις ένα κορίτσι. Το κορίτσι έχει ένα αμάξι. Το αμάξι μένει από μπαταρία, κάτι που το παθαίνει συχνά. Καλά μέχρι εδώ? Τι κάνει ένα κορίτσι με ένα χαλασμένο αμάξι που δεν έχει γκόμενο της προκοπής να έρθει να της το φτιάξει? Καλεί την οδική βοήθεια.

«Ή μήπως πρέπει να πω SEXpress Service?» (if you know what I mean)

Μετά την κλήση έρχεται ο ίδιος τύπος που είχε έρθει και την προηγούμενη φορά που είχε χαλάσει το αμάξι. Μόλις αυτός αντιλαμβάνεται γκομενάκι στον ορίζοντα αρχίζει τα «έχω ξανάρθει εδώ, σ’έχω δειειει κάπουουου κάπουουου σε ξέρωωωω» κι άλλα τέτοια σούξου μούξου μανταλάκια. Μια απλή φόρτιση μπαταρίας εξελίχτηκε σε εξοντωτική ανάκριση αλά Τζακ Μπάουερ «Με τι ασχολείσαι? Εδώ μένεις? Πού δουλεύεις? Σε ποια οδό ακριβώς?» με χαλαρό δήθεν στυλάκι ότι «έλα μωρέ κουβεντούλα κάνουμε κι αν γουστάρεις έχει καλώς». Τις ξέρω αυτές τις κουβέντες από τους κάφρους φίλους μου. Κάθε δήθεν χαλαρή ερωτησούλα είναι τέλεια προμελετημένη για να ξεκλειδώνεις πορτούλα πορτούλα τις άμυνες της εκάστοτε κοπέλας και να κερδίζεις σιγά σιγά λάφυρα οικειότητας. Τα οποία εξαργυρώνονται σε δικαιώματα για περισσότερες αδιάκριτες ερωτήσεις. Μερικοί είναι τόσο ικανοί και αποφασισμένοι λες και στέλνεις τον Τζακ Μπάουερ undercover να βρει κλεμμένες πυρηνικές κεφαλές (όπου πυρηνικές κεφαλές=γυναικεία στήθη).

«Έχω κι ελικόπτερο, πάμε μια βόλτα?

Μετά τις δήθεν-χαλαρές-ερωτήσεις-για-να-περάσει-η-ώρα ο τύπος συνέχισε τις τακτικές εντυπωσιασμού ξεκινώντας μια λεπτομερέστατη ανάλυση των εξαρτημάτων που έχει η μηχανή και πώς δουλεύει το καθετί.  Ήταν τόσο λεπτομερής η ανάλυση που το κορίτσι μετά από αυτήν είναι σχεδόν σίγουρο πως απέκτησε όλες τις απαραίτητες γνώσεις για να δουλέψει στα κεντρικά εργοστάσια της Μερσεντές ως διευθυντής μηχανικός. Ο καθένας εντυπωσιάζει με όσα γνωρίζει.

«Αν ξεβουλώσεις αυτό το μπουλόνι, γρασάρεις λίγο αυτό το σωλήνα και στρίψεις αυτό το παξιμάδι, ίσως φτιάξει κάπως η μηχανή. Έλα σκύψε λίγο για να βλέπεις καλύτερα… Κάτσε να έρθω τώρα από πίσω σου…εεε για να σου δείχνω πιο άνετα…»

 

Τώρα θα μου πεις εσύ ότι ο τύπος μπορεί να ήταν λίγο παραπάνω φιλικός κι απλά είχε διάθεση να της δείξει 5 πράγματα, πού είναι το κακό? Ναι ε? Είναι σαν να έρχεσαι εσύ στο ιατρείο μου να σου κάνω ράμματα στο δάχτυλο που ξέρω γω τραυμάτισες όταν έκοβες το λάχανο κι εγώ να αρχίσω να σου αραδιάζω επιτόπου όλη την ανατομία του πρώτου και δευτέρου έτους για να σε εντυπωσιάσω αφού πρώτα σε έχω αναγκάσει με απανωτές ερωτήσεις να μου δώσεις τις ακριβείς google maps συντεταγμένες του σπιτιού και της δουλειάς σου.

«- Το ξέρεις ότι η παλάμη του χεριού σου αποτελείται από 8 διαφορετικά οστά? Το σκαφοειδές, το μηνοειδές, το πυραμοειδές, το πισοειδές, το μείζον πολύγωνο, το έλασσον πολύγωνο, το κεφαλωτό και το αγκιστρωτό.

-Γιατρέ, ή κάνε μου μια ολική αναισθησία για να μη σε ακούω, ή βούλωστο».

Μπορεί να μου πεις ότι καλά να πάθω αφού δεν ήμουν εκεί για να τη βοηθήσω. Θέλω να πω, «δεν ήταν εκεί το αγόρι να βοηθήσει το κορίτσι» αφού είπαμε ότι το σενάριο είναι "υποθετικό". Μπορεί ο τυπάς να σκέφτηκε ότι μια κοπέλα που δεν έχει κάποιον άντρα τριγύρω να της φορτίσει την μπαταρία, θα είναι μόνη της σε αυτό τον κόσμο.  Τι να κάνουμε, μερικοί άνθρωποι έχουν κι άλλες δουλειές στη ζωή τους (εξεταστικές, διαβάσματα, μπλόγκ, τάισμα χρυσόψαρου, σύγκαμα μπουτιών σε διάδρομο γυμναστηρίου) και δεν είναι πάντα επί ποδός όταν χαλάει ένα αυτοκίνητο να έρθουν να το φτιάξουν.

Κάτω από το σηματάκι του τύπου με το σηκωμένο δάχτυλο παλιότερα υπήρχε η εξής επιγραφή, η οποία τελικά αφαιρέθηκε:

«Smell my finger. Δε φαντάζεσαι που έχει μπει».

 

Θα μου πεις, αν δηλαδή ήσουν διαθέσιμος ρε phantom θα ήξερες να το φτιάξεις? Δε θα σου πω ψέματα, κατά πάσα πιθανότητα όχι, αν μου έλεγες εμένα να φορτίσω την μπαταρία του αυτοκινήτου θα σε ρώταγα πού είναι ο φορτιστής και θα σου έλεγα να το φέρεις πιο κοντά στο σπίτι για να φτάνει την πρίζα. Αφού πρώτα θα είχα ψάξει αν υπάρχει βιντεάκι με οδηγίες στο youtube. (Υπάρχει, το έψαξα) Αλλά ήμαρτον αν ένα αγόρι πρέπει να γίνεται μηχανικός, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος, ελαιοχρωματιστής, τζαμάς και ξυλουργός κάθε φορά που χαλάει κάτι.

Εκτός κι αν στις αφίσες τους λένε:

SEX-PRESS SERVICE – Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ 
(σε περίπτωση που δε μπορεί να σας βοηθήσει το αγόρι σας)

Εξάλλου γι'αυτό πληρώνεις την Express Service, για να σε "φροντίζει" στην ανάγκη. Άσχετα αν μερικοί ίσως αντιλαμβάνονται λίιιγο αλλιώς τη λέξη "φροντίδα".

 

Η φροντίδα ατυχήματος περιλαμβάνει μασάζ με χαλαρωτικά έλαια, ένα χάπι κεταμίνης κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί με λίγη στάχτη.

Όταν είχα χρειαστεί εγώ την οδική βοήθεια δε θυμάμαι τον τύπο να ήταν ιδιαίτερα φιλικός ή πρόθυμος να μου πει λεπτομέρειες. Με το ζόρι τον έπεισα να ρίξει μια ματιά στον προφυλακτήρα που είχα ξηλώσει. Το μόνο που μου έλεγε όταν κάποια στιγμή πιάσαμε την κουβέντα ήταν καναδυό ιστορίες από ατυχήματα που έχει δει, όπως ότι προχθές σε ένα τρακάρισμα είχε βρεθεί ο οδηγός ο μισός εδώ κι ο άλλος μισός σε μια στάση 100 μέτρα πιο πέρα.

Πάντως για να μην είμαι πολύ άδικος η συγκεκριμένη οδική βοήθεια στις αφίσες της αφήνει πολλά hints για τη «φιλικότητα» των υπαλλήλων της, όπως:

The fastest In & Out Auto Service (if you know what I mean)

πρόσεξε τις λέξεις-κλειδιά στην αφίσα:

ραντεβού

λιπαντικά

λάδια

Είχαν το θράσος να μιλήσουν μέχρι και για μπουζί. Οι ξεδιάντροποι.

Άκουσα επίσης ότι η Express Service σκέφτεται να αλλάξει το τηλέφωνό της από 1154 σε 090-1154. Λογικό.

Δε λέω, έχω υπάρξει κι εγώ πέφτουλας αλλά πάντα στοχευμένα. Τις σπάνιες φορές που ευθυγραμμίζονται οι πλανήτες και βρίσκω αυτή τη μία που θα μου ξυπνήσει τον πόθο, αν μάθω ότι είναι ελεύθερη ή δεν έχει αγόρι με ζώνη σε κάποια πολεμική τέχνη, τότε την παρενοχλώ σε Kathy-Bates-στο-Misery βαθμό μέχρι να ενδώσει ή να βουτήξει από τον πέμπτο από την απελπισία.

Κι αν σκεφτεί κανείς ότι στο κορίτσι πετάει «μπηχτές» ο αποθηκάριος στη δουλειά της, ενώ πολλά γερόντια-πελάτες λυσσάνε να της κανονίσουν προξενιό με κάποιο από τα κακοτυχισμένα μπακουρο-έγγονα τους, νομίζω ότι δικαιολογημένα έχω εκνευριστεί. 

Ίσως φταίει η δίαιτα που είμαι μες στα νεύρα.

Υπάρχει βέβαια κι η απίθανη περίπτωση να μην είναι όλοι πέφτουλες τριγύρω κι απλά εγώ να είμαι παράλογος και τρομερά ανασφαλής.  Σου φαίνομαι εγώ για ανασφαλής προσωπικότητα? Όχι πες σου φαίνομαι? Δε νομίζω να είμαι ανασφαλής. Ω Θεέ μου, μήπως είμαι?

Yποθετικό πάντα το σενάριο ε! Δεν είμαστε τίποτα κατίνες να βγάζουμε στη φόρα τα προσωπικά μας!

Υ.Γ. Νέο τραγούδι γεμάτο μίσος από ολοκαίνουργιους Limp motherfucking Bizkit. Αφιερωμένο στους πέφτουλες. Αν θες να βιώσεις σωστά την εμπειρία του τραγουδιού άνοιξε τέρμα τα ηχεία στο 02:17 και ξεκίνα να κοπανιέσαι τριγύρω στο δωμάτιό σου.

Οι πιο γρήγοροι και ξεκούραστοι τρόποι για να χάσεις κιλά μέσα από την καθημερινότητά σου!

Το να είναι κάποιος ωραίος δε σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να είναι και αδύνατος. Βασικά δεν καταλαβαίνω γιατί να προσπαθεί κάποιος να είναι ωραίος εξαρχής. Η ομορφιά είναι υποκειμενική και υπερεκτιμημένη. Και λυπάμαι που θα στο πω έτσι χύμα αλλά οι γυναίκες που τους αρέσουν οι ωραίοι άντρες είναι ηλίθιες. Τεκμηριωμένα. Σόρι αλλά δεν το λέω εγώ, το λέει η επιστήμη. Το να νιώθεις έλξη για κάποιον με αγγελικό πρόσωπο, γραμμωμένο στήθος και κοιλιακούς τόσο καλοσμιλεμένους που μοιάζουν με υπερμεγέθη πλήκτρα κινητού τηλεφώνου εγκατεστημένα στην κοιλιά του, είναι άσκοπο, χωρίς νόημα και αντιβαίνει στην ανθρώπινη φύση.

«Φίλε να δανειστώ λίγο την κοιλιά σου να κάνω ένα τηλεφώνημα?»

Όλα βασίζονται στην εξελικτική βιολογία. Την εποχή που ζούσαμε σε σπηλιές, που κυνηγιόμασταν μεταξύ μας κι επικοινωνούσαμε μόνο με ουγκ(τις 2 τελευταίες συνήθειες τις έχουν διατηρήσει μέχρι και σήμερα οι οπαδοί του Ολυμπιακού) το κάθε φύλο επέλεγε το σύντροφό του με γνώμονα τις προοπτικές για την ανάπτυξη οικογένειας. Οι άντρες διάλεγαν σύντροφο με βάση την εξωτερική της εμφάνιση: η γυναίκα θα έπρεπε να έχει μεγάλο στήθος και φαρδιά πύελο, δύο χαρακτηριστικά που υποδηλώνουν γονιμότητα, και να φαίνεται εύρωστη και υγιής ώστε να μπορεί να κυοφορήσει, να φροντίσει τα παιδιά και να διαιωνιστεί έτσι το ανθρώπινο είδος. Όσοι άντρες δεν είχαν την οξυδέρκεια ή την ικανότητα να βρουν μια τέτοια σύντροφο είχαν σαν αποτέλεσμα να κάνουν αδύναμους ή και καθόλου απογόνους και το γενετικό τους υλικό να χαθεί στα βάθη της ιστορίας.

Οι γυναίκες αντίθετα αδιαφορούσαν για την εξωτερική εμφάνιση του άντρα, γοητεύονταν μόνο από τον alpha male, τον αρχηγό της φυλής, τον άντρα που θα μπορούσε με τα μούσκουλα ή την εξυπνάδα να επιβληθεί έναντι των άλλων αρσενικών, να τις προστατεύσει από τις εχθρικές φυλές και να τους παράσχει τροφή και στέγη. Δεν έδιναν δεκάρα για «θεληματικά πηγούνια» και «βλέμματα γεμάτα υποσχέσεις», ίσως γιατί εκείνη την εποχή δεν είχαν δεκάρες ή ίσως γιατί ένα όμορφο λακκάκι στο πηγούνι και μια φουντωτή φράντζα στο μαλλί δε θα έδιωχνε τα άγρια ζώα που προσπαθούσαν να τους φάνε.

Στην προϊστορική εποχή ο Μαρτάκης θα ήταν ο άσχημος της φυλής. Ένα μαμούθ με σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου θα είχε περισσότερο σουξέ στις γυναίκες. Εκείνη την εποχή, ένας άντρας σαν τον Μαρτάκη που δε μπορεί να πέσει για ύπνο αν δεν βάλει πρώτα 3 διαφορετικές κρέμες νυκτός θα ήταν τόσο χρήσιμος στην κοινωνία όσο κι ένα ψυγείο σε έναν Εσκιμώο. Το πιο πιθανό σενάριο είναι να διάλεγε τον Μαρτάκη για σύζυγό του ο αρχηγός της φυλής.

Αλλά ακόμα και στη σημερινή εποχή, δε μπορώ να καταλάβω πώς άντρες σαν τον Μαρτάκη είναι δυνατόν να έχουν πέραση. Θα πρέπει να αρχίσεις να ψυλλιάζεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά όταν διαπιστώνεις ότι γυναίκες βγάζουν περισσότερη αρρενωπότητα στις φωτογραφίες τους απ’ότι άντρες.

 

 No, YOU are gay.

Anyway, το συμπέρασμα είναι αγαπητά κορίτσια ότι αν θέλετε να λέτε ότι έχετε τη στοιχειώδη εξυπνάδα ΔΕΝ πρέπει να σας αρέσουν οι ωραίοι άντρες, σύμφωνοι?

Μπορεί να βρεθεί κάποιος κακοπροαίρετος και να πει: «μήπως μας τα λες όλα αυτά για να δικαιολογήσεις τη δική σου ασχήμια, phantom?». Duh! Μα φυσικά, θέλει και ρώτημα? Αν ήμουν ωραίος θα υποστήριζα το εύκολο και προφανές, πηγαίντε με τους ωραίους. Στην πραγματικότητα είμαι πιο αποκρουστικός κι από τον Πάγκαλο όταν σφίγγεται στην τουαλέτα(now ΤΗΑΤ is an image that will haunt you forever), αν κάποιος περαστικός στο δρόμο με κοιτάξει για πάνω από 2 δευτερόλεπτα συνήθως ουρλιάζει και ρίχνεται οικειοθελώς στις ρόδες των λεωφορείων, τα βρέφη με το που με βλέπουν προσπαθούν να σκαρφαλώσουν πάλι πίσω στη μήτρα της μάνας τους. Γιατί νομίζεις ότι κρύβω το πρόσωπό μου όταν ανεβάζω φωτογραφίες στο blog? Για να διατηρήσω την ανωνυμία μου? Πφ μα φυσικά και όχι, προσπαθώ μόνο να προφυλάξω τα πίξελ της οθόνης σου να μην καούν. 

(Η παραπάνω παράγραφος γράφτηκε για να αποθαρρύνω τα τεράστια πλήθη των θηλυκών fans μου που με πολιορκούν, δηλαδή τις εξής 2: την phantomΙknowwhereulive@gmail.com και την psychopathyisthenewblack@killallthebloggers.gr)

Μπορεί ο phantom να το παίζει υπεράνω στα θέματα της ομορφιάς, παρόλαυτα όμως αναγκάστηκα κι εγώ να προσκυνήσω στα καθιερωμένα πρότυπα και να ξεκινήσω δίαιτα μαζί με εντατικό πρόγραμμα στο γυμναστήριο. Εν μέσω εθνικών αναταραχών και αγωνιώδους εξεταστικής, υπέβαλλα τον εαυτό μου σε επιπλέον μαρτύρια μπας και μπορέσω να πάω φέτος το καλοκαίρι στη θάλασσα χωρίς το φόβο μήπως μου ζητήσει κανένα παιδάκι να δανειστεί το σωσίβιο που έχω στην κοιλιά μου. Τουλάχιστον προπονούμαι από τώρα σε περίπτωση που έρθει χρεωκοπία και πεινάσουμε.

Ποτέ δεν ήμουν αυτό που λένε αθλητικός τύπος, από μικρός ήμουν πάντα συναχωμένος και με πλαδαρή κοιλίτσα. Μόνο όταν στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια ανακάλυψα το muay thai άρχισα κάπως να φτιάχνω κορμί, αλλά όταν μετά από 2-3 χρόνια το σταμάτησα κυρίως λόγω υποχρεώσεων της σχολής έκτοτε φυτοζωώ στα τοπικά γυμναστήρια. Συνήθως πληρώνω τον μήνα για να καταλήξω να πηγαίνω μόνο την πρώτη βδομάδα-όπου είμαι πωρωμένος που ξεκινάω δυναμικά-, και την τελευταία-γιατί συνειδητοποιώ ότι πήγε χαράμι ο μήνας επειδή δεν ξαναπάτησα μετά την πρώτη βδομάδα και καλό είναι να πάω έστω και τώρα στο τέλος για να κάνω μια μικρή απόσβεση στα λεφτά.

Δίαιτες και κουραφέξαλα δε θα τις αναλύσω εδώ, δε θέλω ούτε καν να τις πιάσω στο στόμα μου, η έννοια της δίαιτας είναι βγαλμένη από τα βάθη της κόλασης, είναι συνώνυμη του πόνου, της απόγνωσης και της μιζέριας. Στοιχηματίζω ότι στον Παράδεισο δε θα υπάρχουν δίαιτες και τα πράγματα θα είναι αντίστροφα, οι άπαχες τροφές με τα περισσότερα θρεπτικά συστατικά θα είναι οι σοκολάτες, τα χοιρινά, οι λιπαρές σάλτσες, τα σιροπιαστά γλυκά κι άλλα τέτοια όμορφα, ενώ τα λαχανικά, τα φρούτα, και τα όσπρια θα είναι βλαβερές τροφές.

Είμαι σίγουρος ότι η παρακάτω θα είναι μια τυπική σκηνή στον Παράδεισο: ένας γονιός θα κυνηγά το παιδί του για να το ταίσει και θα του φωνάζει...

«Ελενίτσααααα, άσε επιτέλους τα καρότα και τις ντομάτες κι έλα δω βρε σκασμένο να φας λίγο γύρο χοιρινό και μετά το σουφλέ σοκολάτας σου! Έλα να φάς έστω μόνο το σουφλέ, να πάρεις τις βιταμίνες να γίνεις μεγάλο κορίτσι, έλα μια μπουκιά για τη μανούλα...»  

 Ένα ευτυχισμένο παιδί.

Τις προάλλες έψαχνα στο internet για αποτελεσματικές δίαιτες και σωστές ασκήσεις για το γυμναστήριο και διάβασα ένα εκατομμύριο διαφορετικές απόψεις και προτάσεις, η μια πιο αποκρουστική από την άλλη, και μου γεννήθηκε η εξής απορία. Πώς θα μπορούσε κάποιος να κάνει τη γυμναστική πιο ευχάριστη? Να διατηρούσαμε με κάποιον τρόπο τις ευχάριστες καθημερινές μας συνήθειες και να γυμναζόμασταν παράλληλα.

Επιστράτευσα όλη την ιατρική τεχνογνωσία και την επιστημονική μου διάνοια και κατέληξα σε μερικούς πολύ απλούς, καθημερινούς και ευχάριστους τρόπους με τους οποίους μπορείς να γυμνάσεις το κορμί σου και να χάσεις κιλά, διώχνοντας εύκολα τα λίπη αλλά διατηρώντας το χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Ξέχνα τον Άτκινς με τους υδατάνθρακές του, ξέχνα τον Χάμπτονς με τα ωφέλιμα λιπαρά του και ακολούθησε τις αλάνθαστες συμβουλές του phantom για να αποκτήσεις γρήγορα κι εύκολα ένα τέλειο κορμί!

- Βλέπε τσόντες.

Μύες που γυμνάζονται: Δικέφαλος βραχιόνιος και σχεδόν όλοι οι μύες του πήχη(ο στρογγυλός πρηνιστής, ο επιπολής κοινός καμπτήρας των δακτύλων, ο κερκιδικός καμπτήρας του καρπού κι ο εν τω βάθει κοινός καμπτήρας των δακτύλων).

Για να είναι ολοκληρωμένη και αποτελεσματική η άσκηση δεν αρκεί μόνο να βλέπεις τις τσόντες αλλά και να συμμετέχεις ενεργά. Κλείδωσε την πόρτα του δωματίου σου, βεβαιώσου ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να σε δει από το παράθυρο κανένα παιδάκι που παίζει κάτω στην αυλή και στιγματίσεις για πάντα την αθώα παιδική του ψυχούλα, βάλε να παίζει ό,τι πιο αρρωστημένο και σεξοδιαστροφικό κυκλοφορεί στο internet και ξεκίνα το κλαρινέτο. Καλό είναι να εναλλάσεις τις επαναλήψεις και στα 2 χέρια, ενώ ενθαρρύνονται οι αυτοσχέδιοι μιμητισμοί πχ να αρπάξεις πάνω στην αντάρα σου ένα μαξιλάρι και να του δείξεις ποιός είναι ο άντρας. Στην τελευταία περίπτωση γυμνάζεις και τον κάτω κορμό με έμφαση στους μύες της μέσης.

Αν ο ρυθμός σου είναι πολύ γρήγορος, τότε η άσκηση «Βλέπε τσόντες»tm μετατρέπεται σε αερόβια και σε βοηθάει με αυτό τον τρόπο να κάψεις λίπος πιο γρήγορα. Επιπλέον μπόνους πλεονεκτήματα αυτής της άσκησης είναι η θωράκιση του ανδρικού οργανισμού ενάντια στον καρκίνο του προστάτη (όπως φαίνεται και σε αυτό το λινκ), ενώ αποτελεί και μια πολύ καλή εξάσκηση στο hand-eye coordination: χρήσιμη εξάσκηση για πολλά επαγγέλματα όπως πιλότοι, οδηγοί, χειριστές μηχανημάτων, χειρουργοί, αθλητές κτλ.

Θέλει μια μικρή προσοχή μόνο να μην το παρακάνεις γιατί η άσκηση «Βλέπε τσόντες»tm μπορεί να γίνει εθιστική και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να καταλήξεις κλεισμένος για μέρες σε ένα δωμάτιο, με κόκκινα μάτια από την αυπνία, αγκυλωμένα χέρια πάνω στον καβάλο σου κι ένα σώβρακο που έχει μετατραπεί σε γύψο από το ξεραμένο σπέρμα. 

-Φάε σουβλάκια.

  
Μύες που γυμνάζονται: Μασητήρας μυς, κροταφίτης μυς(ο ισχυρότερος από τους μυς που ανυψώνουν την κάτω γνάθο), έξω πτερυγοειδής μυς, αλλά ΚΑΙ δικέφαλος βραχιόνιος(κατά την ανύψωση του σουβλακιού για να το φέρεις στο στόμα).

Διατροφική αξία: Υδατάνθρακες για ενέργεια(από την πίτα),
πρωτείνη για ανάπτυξη των μυών(κρέας),
ασβέστιο, μεταλλικά άλατα, ενίσχυση της υγιούς χλωρίδας του εντέρου(με το γιαούρτι απ'το τζατζίκι),
κάλιο, μείωση της υπέρτασης και της χοληστερίνης(σκόρδο από το τζατζίκι),
πολύτιμο λυκοπένιο(από τη ντομάτα)
και φυσική ρύθμιση του σακχάρου(με το κρεμμύδι).

Η διατροφική αξία του σουβλακιού είναι αδιαμφισβήτητη, κατά τη γνώμη μου το σουβλάκι είναι η επιτομή της μεσογειακής διατροφής. Το κορίτσι έχει πει το εξής κορυφαίο ότι "ισορροπημένη διατροφή είναι ένα σουβλάκι σε κάθε χέρι". Για να λειτουργήσει σωστά η άσκηση είναι απαραίτητη προϋπόθεση να μασάς καλά τις μπουκιές σου για να δουλεύουν όλοι οι μύες του κρανίου, κι όχι να το κατεβάζεις αμάσητο λες και είσαι νηστικό ανακόντα. Επιπλέον για να δουλέψουν και οι δικέφαλοι του βραχίονά σου κάνε το εξής: κάθισε σε μια καρέκλα με ίσια πλάτη, πάρε ένα σουβλάκι σε κάθε χέρι και φέρνε μία το ένα στο στόμα σου και μία το άλλο, σαν παραλλαγή της κλασικής άσκησης για τους δικεφάλους, μόνο που αντί για βαράκια έχεις σουβλάκια. Γυμνάζεις τα μπράτσα σου και τα ταίζεις ταυτόχρονα. It's a win-win situation!



-Ποδόσφαιρο (όχι φυσικά να παίζεις, αλλά να βλέπεις)

 

Μύες που γυμνάζονται: Πρόσθιος κοιλιακός, τετρακέφαλος μηριαίος, τρικέφαλος γαστροκνήμιος, μεγάλος, μέσος και μικρός γλουτιαίος.

Η άσκηση αυτή εκτελείται όταν παρακολουθείς ντέρμπι και βασίζεται στις απότομες εκτινάξεις σου από τον καναπέ κάθε φορά που πρόκειται να βάλει γκολ η ομάδα σου, ή πάει να φάει γκολ, ή το κοράκι σφυρίξει κάποια κουλή απόφαση.

Τα επαναλαμβανόμενα σήκω-κάτσε από τον καναπέ κινητοποιούν όλους τους μυς των ποδιών σου ενώ η έκλυση αδρεναλίνης όσο παρακολουθείς την αγαπημένη σου ομάδα θα σου δίνει έξτρα ενέργεια και θα γυμνάζεσαι χωρίς να το καταλαβαίνεις. Ο κοιλιακός μυς ασκείται όταν είσαι ξεχυμένος πάνω στον καναπέ και ανασηκώνεσαι να πιάσεις την μπύρα από το τραπεζάκι στο οποίο ακουμπας τα πόδια σου.



- Κάπνισμα.

Ένα τσιγάρο συμβάλλει κατά 3% στην αύξηση κατανάλωσης ενέργειας μέσα σε μισή ώρα, δηλαδή αυξάνει το μεταβολισμό σου και σε βοηθά να καις θερμίδες πιο γρήγορα. Η νικοτίνη που περιέχει δρα σαν κατασταλτικό της όρεξης, ενώ ο θερμός αέρας που εισπνέει ο καπνιστής αδρανοποιεί τους νευρώνες της γλώσσας, αφαιρώντας ένα μέρος από την αίσθηση της γεύσης και κάνοντας έτσι όλες τις τροφές πιο "άνοστες".

Άσε που το κάπνισμα είναι ένα από τα πιο ισχυρά κίνητρα που ωθούν τον άνθρωπο στη γυμναστική. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι έχουν περπατήσει χιλιόμετρα μέσα στη μαύρη νύχτα, σε κακοκαιρίες και σε κακοτράχαλους δρόμους, μόνο και μόνο για να βρουν ένα μινι-μαρκετ ανοιχτό και να αγοράσουν ένα πακέτο τσιγάρα?

Τι πειράζει αν αυξάνεις σημαντικά τον κίνδυνο να πεθάνεις από καρδιακά εμφράγματα ή καρκίνο του πνεύμονα? Τουλάχιστον θα πεθάνεις αδύνατος.

Σημείωση: I'm fucking around, μην σκεφτείς καν να ξεκινήσεις το κάπνισμα. Το μόνο αδυνάτισμα που θα επιτύχεις με το κάπνισμα είναι το ολικό, δηλαδή να χάσεις το 100% της μάζας σου...επειδή σε στέλνει στον τάφο μια ώρα αρχύτερα. Don't.

- Κατέβα σε πορείες.

Μυϊκές ομάδες που γυμνάζονται: Όλα τα κάτω άκρα.

Η πορεία είναι μία από τις καλύτερες μορφές άσκησης. Ξεκινάς με χαλαρό περπάτημα για ζέσταμα. Τριγύρω οι υπόλοιποι συναθλητές εμψυχώνουν ο ένας τον άλλον με συνθήματα. Όσοι θέλουν να αυξήσουν την πρόκληση και να γυμναστούν λίγο παραπάνω συνδυάζουν το περπάτημα με άρση βαρών κρατώντας βαριά πλακάτ, πανό και σημαίες. Μετά από αρκετό περπάτημα (κι όταν η πορεία φτάσει κοντά στη Βουλή) ξεκινά το τρέξιμο, για να αποφύγεις τα δακρυγόνα από τα ΜΑΤ και τις μολότοφ από τους κουκουλοφόρους. 

Πρόκειται για έντονη αερόβια άσκηση, της οποία το tempo στο επιβάλλουν οι συνθήκες γύρω σου. Το ένστικτο για επιβίωση κι ο φόβος για να μην καείς ζωντανός μη σου ανοίξουν το κεφάλι ή μην πεθάνεις από ασφυξία από τα δακρυγόνα θα σου δώσουν έξτρα δύναμη στα πόδια και θα τρέχεις όπως δεν έχεις ξανατρέξει ποτέ. Ανεβάζοντας παλμούς από την τρομάρα βελτιώνεις τη φυσική σου κατάσταση κι αυξάνεις την αντοχή σου, ενώ όταν αθλείσαι σε συνθήκες μειωμένου οξυγόνου (φωτιές τριγύρω σου, αποπνικτική ατμόσφαιρα από δακρυγόνα, εκρήξεις από μολότοφ) εκπαιδεύεις τον οργανισμό σου να δεσμεύει καλύτερα το οξυγόνο, ακριβώς όπως κάνουν κι οι αθλητές που βγαίνουν για προπονήσεις σε μεγάλα υψόμετρα με λιγοστό οξυγόνο. Σε περίπτωση που βρεθείς σε συμπλοκές με τα ΜΑΤ και σε μάχες σώμα με σώμα, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι κάνεις και πολεμικές τέχνες. Αν και το τελευταίο δε θα στο συνιστούσα...

- Χρησιμοποίησε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Αντί να παίρνεις το αμάξι στη δουλειά, στη σχολή ή στη βόλτα σου προτίμησε να πας μέχρι την κοντινότερη στάση και να περιμένεις το λεωφορείο. Το λεωφορείο κατά πάσα πιθανότητα δε θα έρθει ποτέ (ή αν έχεις τη δική μου τύχη, την ώρα που θα πηγαίνεις στη στάση θα δεις το λεωφορείο να περνάει και δε θα το προλάβεις -μου έχει συμβεί αυτό 4 φορές μέσα στον τελευταίο μήνα) κι εσύ μη θέλοντας να αργήσεις στη δουλειά σου για να μη σε απολύσουν, θα αναγκαστείς να περπατήσεις μέχρι εκεί.

Μύες που γυμνάζονται: κάτω κορμός συν τα οφέλη της αερόβιας άσκησης (κάψιμο λιπους, αδυνάτισμα).

Αν τελικά φτάσεις στη δουλειά σου και παρόλαυτα σε απολύσουν, αυτό θα έχει συμβεί επειδή είσαι άχρηστος, αλλά τουλάχιστον όχι αργοροπορημένος. Be proud.

Στη σπάνια περίπτωση που το λεωφορείο περάσει από τη στάση, το πιο πιθανό είναι να είναι γεμάτο κόσμο. Μόλις μπεις προσπάθησε να πάρεις βαθιές ανάσες από τη μύτη, εισπνέοντας όλες τις μυρωδιές στο χώρο. Θα σε πιάσει τόση σιχαμάρα και αηδία που θα σου κοπεί κάθε όρεξη για φαγητό όλον τον επόμενο μήνα. Τσεκαρισμένο.

-Ταξίδεψε στο διάστημα.

Για ποιό λόγο ένας παχουλός να ταξιδέψει στο διάστημα? Μα φυσικά επειδή σε ένα μέρος με μηδενική βαρύτητα κανένας δε θα έχει πρόβλημα κιλών. Problem solved!

Όσοι συναγωνιστές εκεί έξω κάνουν δίαιτα, μην απελπίζεστε. Μπορεί να πρότεινα εγώ μερικούς εύκολους και ρεαλιστικούς(όπως το ταξίδι στο διάστημα) τρόπους για να αδυνατίσει κάποιος αλλά αν δε σας βολεύουν ούτε αυτοί υπάρχουν κι άλλοι ακόμα πιο πολλοί τρόποι να χάσεις κιλά γρήγορα κι εύκολα, αρκεί να έχεις θέληση και φαντασία...

Μπορείς ας πούμε να κόψεις το πόδι σου. Χάνεις 10 κιλά σε λιγότερο από μία ώρα. Ακόμα κι αυτό είναι πιο ευχάριστο από μια δίαιτα.

Υ.Γ.1 Όταν βλέπω ένα βιντεάκι στο youtube μετά πάντα ανατρέχω στα σχόλια για να διαβάσω τα 2 "κορυφαία σχόλια" που έχουν μαζέψει πολλά likes. Συνήθως αποτελούνται από καναδυο ατάκες και τίποτα παραπάνω, οι οποίες όμως είναι πολύ έξυπνες. Ανάμεσα στους στόχους που έχω βάλει στη ζωή μου (να πάρω πτυχίο, να κάνω παιδιά, να αδυνατίσω ή αλλιώς να πάω στο διάστημα, να ρίξω χυλόπιτα στη Τζέσικα Άλμπα) ένας από τους στόχους μου ήταν να γράψω ένα σχόλιο που να ανέβει στα κορυφαία. I made it και αν σε νοιάζει δες το ΕΔΩ. Μια ασήμαντη χαζοεξυπνάδα είναι αλλά still ο στόχος επετεύχθη. Αυτή η "κατάκτηση" είναι αφιερωμένη στη mafioza και στην οξυδέρκειά της, όπως φάνηκε από το σχόλιό της στο προηγούμενο ποστ.

 Υ.Γ.2 I'm here in outer space.

                                 The Muffs - Outer Space

I'm pathetic now
Want to take a ride with me
To another place
With my funny face

And if you say everything is alright
When you look in my eyes
Do I look away or am I telling lies
Do you know where I am
I really want you to
I'm here in outer space

Welcome to my world now
By myself but I don't care
If you think I'm funny
Talk to me when I'm not there

You won't get a lot out of me
I really want you to see
That I'm wasting away in a fantasy
Do you know where I am
I really want you to
I'm here in outer space

Well here I go again now
I might as well be dead
Why should I be living
When it's all in my head
Where should I go?
Where maybe baby I notice it (woo!)

And if you say ...

Εξωτικές κουζίνες

Το καλό με το να είσαι αναβλητικός είναι ότι αναπτύσσεις εντυπωσιακές ικανότητες στην άρνηση, στο denial, στην εθελούσια αποφυγή της δύσκολης πραγματικότητας. Γι’αυτό ακολούθησε το παράδειγμα μου, κλείσε για λίγο τα μάτια σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και ας ασχοληθούμε με κάτι άσχετο και ανάλαφρο. Τα εξωτικά φαγητά.

Αν δεν είσαι τελείως μπουρτζόβλαχος που τρώει μόνο ό,τι περιέχει τζατζίκι, τότε όλο και κάποια ξένη κουζίνα θα έχεις δοκιμάσει: κινέζικη, μεξικάνικη, γιαπωνέζικη, ταϋλανδέζικη, ινδική ή αλβανική (η αλβανική κουζίνα είναι ίδια με την ελληνική, μόνο που τα υλικά είναι κλεμμένα -politically incorrect αστείο, σόριιιιιι-).

Οι εξωτικές κουζίνες είναι σαν τα ψηλοτάκουνα παπούτσια στις γυναίκες. Τα επιβάλλει η μόδα, πιστεύουν ότι κάνουν το σώμα να φαίνεται πιο όμορφο αλλά όλες προτιμούν τα καθημερινά τους. Ο δυτικός κόσμος έχοντας μπουχτίσει από την υπερφαγία του καταναλωτισμού στράφηκε στις ασιατικές κουζίνες, σαν κάτι εναλλακτικό: έτσι, οι φραγκάτοι φοράνε τα καλά τους, μπαίνουν στα πανάκριβα αυτοκίνητά τους που σε ένα χιλιόμετρο καίνε περισσότερα καύσιμα απ’όσα χρειάζεται για να ζεσταθούν όλα τα χωριά στα βουνά της Κίνας το Δεκέμβρη, πηγαίνουν σε πολυτελή εστιατόρια με μεταξένια τραπεζομάντηλα και σερβιτόρους με τέτοιο τουπέ που νομίζεις πως μαζί με το λογαριασμό πρέπει να γονατίσεις, να του φιλήσεις το χέρι και να του πάρεις πίπα σαν ευχαριστώ που σε σερβίρισε, για να τους δώσουν να φάνε ρίζες, αχινούς, βατράχια, όστρακα, φύκια κι ό,τι άλλο εφύηραν οι δύσμοιροι άποροι ασιάτες που προσπαθούσαν να φτιάξουν φαγητό με ό,τι έβρισκαν ακόμα και με ρίζες ή φύκια, χωρίς να φανταστούν ότι εμείς μετά από χρόνια θα το υιοθετήσουμε, θα το υπερ-κοστολογήσουμε και θα το βαφτίσουμε γκουρμέ φαγητό υψηλής γαστρονομίας.

Ας μην είμαστε κακοπροαίρετοι όμως, μπορεί όντως ο δυτικός άνθρωπος να μπούχτισε με τη γρήγορη κουζίνα των μπέργκερ, των ακόρεστων λιπαρών οξέων και της ακατάσχετης κρεατοφαγίας, και να στράφηκε σε κάτι εναλλακτικό και υγιεινό μπας και σταματήσουν οι αρτηρίες μας να βουλώνουν πιο συχνά απ’ότι τα σιφόνια του νεροχύτη. Μέχρι τώρα πάντως η κατάσταση είχε ξεφύγει, οι μερίδες για τους κρεατοφάγους συνεχώς αυξάνονταν (και μαζί αυξάνονταν κι οι κοιλιές τους) σε σημείο να παραγγέλνεις ένα μπέργκερ και να φέρνουν στο πιάτο σου μια αγελάδα ανάμεσα σε δυο φραντζόλες ψωμί. 

Ειλικρινά τα σημερινά μπέργκερ είναι τεράστια, είναι τόσο μεγάλα ώστε για να τα φας υπάρχουν μόνο 2 τρόποι: α. να τα γκρεμίσεις σιγά-σιγά με πιρούνι και μαχαίρι (ο φλώρικος τρόπος) ή β. να εξαρθρώσεις το σαγόνι σου προσπαθώντας να χωρέσεις μια καλή μπουκιά στο στόμα σου, λες και είσαι βόας που προσπαθεί να καταπιεί μια αγελάδα.

«Αν πάρετε πατάτες και Coka-Cola μαζί με το μπέργκερ, σας δίνουμε για δώρο διαβήτη τύπου 2 και μια ευκαιρία να εκτοξεύσετε τη χοληστερίνη σας!»

 

Αφορμή γι’αυτό το ποστ είναι ένα θεσπέσιο πιάτο που έχω ανακαλύψει εδώ και πολύ καιρό και το οποίο αποφάσισα να σου αποκαλύψω κι εσένα φαγανέ reader. Πέτα λοιπόν το σακουλάκι με τα Cheetos που έχεις δίπλα σου, σήκω από το χιονισμένο με υπολείμματα Pringles πληκτρολόγιό σου, βγάλε τη βρώμικη πιτζάμα που έχει λεκέδες από σοκολάτα και πήγαινε μέχρι τον τελευταίο όροφο του Golden Hall να φας ένα από τα καλύτερα πιάτα που έβγαλε η ανθρωπότητα. Αυτό το πιάτο είναι απόδειξη ότι υπάρχει Θεός και φοράει άσπρα επειδή είναι σεφ. Το μαγαζί λέγεται Wagamama, δεν είναι μαγαζί με παιχνίδια για γιαπωνεζάκια αλλά εστιατόριο. Wagamama δεν ξέρω τι σημαίνει πιθανότατα να είναι κάποια βρισιά για τη μάνα σου, δεν έχει καμία σημασία. 

Στο Wagamama υπάρχει ένα πιάτο που η νοστιμιά του βασίζεται στη μεγαλοφυή απλότητα: Ένα σνίτσελ κοτόπουλο κομμένο σε κομματάκια περιτριγυρίζει ένα βουναλάκι ρυζιού κι όλα αυτά είναι περιχυμένα με την τελειότερη σάλτσα κάρι στον κόσμο. Η σάλτσα πρέπει να είναι φτιαγμένη από δάκρυα αγγέλων ανακατεμένα με αθώα γέλια παιδιών. Είναι ελαφρά καυτερή σαν τη ζέστη που ένιωθες τα ξέγνοιαστα καλοκαιρινά μεσημέρια σου στο χωριό. Είναι πρασινωπή υμνώντας το μεγαλείο της καταπράσινης φύσης. Είναι υγρή σαν τα προκαταρκτικά στον έρωτα. Στο πλάι, συνοδεύει το πιάτο μια δροσερή σαλατούλα.

Το πιάτο λέγεται Chicken Katsu Carry, δεν ξέρω αν το γράφω σωστά. Είναι καλή φάση ξεκουνήσου και πήγαινε ένα μεσημέρι πριν τις 6 για να προλάβεις και την προσφορά (15.00-18.00) που σου δίνει ένα κυρίως κι ένα ορεκτικό μόνο με 10 ευρώ. Το μόνο κακό είναι ότι βρίσκεται στο Golden Hall. Αν δεν ξέρεις τι εστί Golden Hall να σε ενημερώσω ότι είναι κάτι σαν το Mall αλλά για τους ξιπασμένους με λεφτά. Έχει όλα τα πανάκριβα υπερ-κοστολογημένα brands, είναι τίγκα στην ψευτο-χλιδή αφού τα πάντα είναι καλυμμένα με επίχρυσες ή δερμάτινες επιφάνειες και στις βιτρίνες παίζονται παραστάσεις μαύρης κωμωδίας μιας και βλέπεις κάτι τσάντες αξίας 4.000 ευρώ, φορέματα 5.000 ευρώ ή κουράδες μονόκερου 10.000 ευρώ. Υποθέτω ότι στις τουαλέτες το χαρτί υγείας θα έχει τυπωμένα πάνω 500ευρα, ενώ ο αέρας του στεγνωτήρα που σου στεγνώνει τα χέρια θα προέρχεται από τις ανάσες 500 μαύρων που φυσάνε από το υπόγειο μόλις εσύ πατήσεις το κουμπάκι.

Μια βόλτα να κάνεις εκεί θα σε πιάσει τόση σιχαμάρα που μετά θα θες να πας στην Ομόνοια να κοιμηθείς στο πεζοδρόμιο ρακένδυτος για ένα σαββατοκύριακο μπας και έρθεις στα ίσα σου. Για να καταλάβεις πόσο ξιπασμένο είναι το Golden Hall έχει μέχρι και κατάστημα Apple. Ω ναι. Δεν ξέρω τι άποψη έχεις εσύ αλλά εγώ τη μισώ την Apple. Μισώ τα Macs. Μισώ τα i-phones. Μισώ τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν έστω και ένα από τα παραπάνω. Μισώ ακόμα κι αυτούς που δεν χρησιμοποιούν τίποτα από τα παραπάνω αλλά θα ήθελαν. Όλα τα προϊόντα της Apple δεν είναι τίποτα άλλο από υπερ-κοστολογημένα Gameboy για ενήλικες. Κακέκτυπα υπολογιστών για ανθρώπους που φοβούνται να χειριστούν έναν κανονικό υπολογιστή.

Δε με νοιάζει αν τα προϊόντα της Apple δεν κολλάνε ποτέ, ο σωστός ο αντρικός υπολογιστής κολλάει κάθε τρεις και λίγο και χρειάζεται να του κοπανήσεις δυο φάπες για να ξαναπάρει μπροστά. Δε με νοιάζει αν τα i-phone είναι πολύ ανθεκτικά, το σωστό αντρικό κινητό όταν σου πέσει κάτω γίνεται κομμάτια λες κι είναι φτιαγμένο από Lego κι εσύ μετά ψάχνεις να βρεις την μπαταρία κάτω από το κρεβάτι και την πρόσοψη πίσω από τη βιβλιοθήκη. Δε θέλω να ακούσω κανένα επιχείρημα υπέρ της Apple, ακόμα κι αν φτιάξουν i-phone που θα έχει στο πλάι ένα μαγικό κουμπάκι που το πατάς και βγάζει χρυσά νομίσματα ή ανασταίνει τους νεκρούς ή βγάζει ήχους από τιτιβίσματα πουλιών. Τα μισώ. Ίσως φταίει η ενοχλητική ονειροπόλα γκριμάτσα που κάνουν οι κάτοχοι τους κάθε φορά που χαϊδεύουν τη γυαλιστερή επιφάνεια της συσκευής προσπαθώντας να δώσουν νόημα στη μίζερη ζωή τους. Κάθε φορά που περνάω έξω από το κατάστημα της Apple φαντάζομαι ότι το i-μαγαζί μέσα έχει αλουμινένιους τοίχους, με ένα φωτισμένο σήμα της Apple στην οροφή και οι υπάλληλοι θα είναι παραταγμένοι στη σειρά κι εσύ θα πρέπει να αγγίξεις κάποιον για να αρχίσει να σου μιλά. Πφφ, Apple.

Chicken Katsu Carry λοιπόν, κωλολέει trust me. Η πρώτη μπουκιά μπορεί να μη σε συναρπάσει αλλά δως του λίγο χρόνο. Μετά την πέμπτη μπουκιά η γεύση στο στόμα σου θα έχει εξαπλωθεί κι εσύ θα είσαι στο παρατσάκ να συγκρατηθείς για να μην πέσεις στα πατώματα βγάζοντας κραυγές ηδονής τρίβοντας με τη σάλτσα κάρι τα γεννητικά σου όργανα.

Μπορεί να με βλέπεις κατενθουσιασμένο με το πιάτο αυτό αλλά γενικά δεν έχω καλή σχέση με την ασιατική κουζίνα. Η πρώτη μου επαφή με κινέζικο έγινε σε σχετικά μεγάλη ηλικία, όταν για πρώτη φορά πήγα με ένα φιλικό μου ζευγάρι σε ένα κινέζικο εστιατόριο στην Αργυρούπολη. Αργότερα μάθαμε ότι αυτό το εστιατόριο ήταν από τα χειρότερα κινέζικα στον πλανήτη, έπρεπε ίσως να μας ψυλλιάσει το γεγονός ότι η σερβιτόρα μας ήταν ρωσίδα. Εκτός του ότι ήμουν παρθένος στην κινέζικη κουζίνα, εκείνη την περίοδο νήστευα κιόλας κάτι που δε βοηθούσε γιατί ήταν κομματάκι δύσκολο να καταλάβεις τι περιείχε το κάθε πιάτο και αν ήταν νηστίσιμο ή όχι.

Από εκείνη τη βραδιά θυμάμαι ότι είχα ξετρελαθεί με αυτά τα τσιπς γαρίδας που φέρνουν για ορεκτικό κι από τα οποία ζήτησα δεύτερη μερίδα. Μας σέρβιραν σε ένα μικροσκοπικό πιατάκι σαν συνοδευτικό μια καυτερή πράσινη σάλτσα, νομίζω την έλεγαν γουασάμπι. Υποτίθεται ότι έπρεπε να την αραιώσεις με σόγια ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων, που παρέλειψε να μας εξηγήσει η ρωσίδα σερβιτόρα. Τόσα λεφτά θα δίναμε, αν ήταν να μαγειρέψω εγώ το φαί  μου καθόμουν και στο σπίτι μου. Παίρνω ανυποψίαστος μια μεγάλη πιρουνιά γουασάμπι και την απλώνω πάνω στο τσιπ γαρίδας, σαν να άπλωνα τυροκαυτερή πάνω σε ψωμί. Με το που τρώω την πρώτη μπουκιά η γλώσσα μου λαμπάδιασε, τα μάτια μου άρχισαν να δακρύζουν και ο ουρανίσκος μου μούδιασε. Ήταν σαν να πάθαινα εγκεφαλικό και να μη μπορώ να φωνάξω βοήθεια. Ήταν τόσο καυτερό που φοβήθηκα ότι θα άνοιγε τρύπα στο στομάχι μου, θα έπεφτε στην καρέκλα, θα την έλιωνε, θα έλιωνε το πάτωμα, θα άνοιγε τρύπα στο έδαφος, θα έφτανε μέχρι τον καυτό πυρήνα της γης και θα τον έκαιγε και αυτόν! 

Σε χειρότερη κατάσταση βρέθηκε η κοπέλα της παρέας που έκανε το λάθος να πάρει πάπια με ανανά. Της σέρβιραν ένα κομμένο μισό ανανά μέσα στον οποίο ήταν η πάπια πνιγμένη σε κόκκινη σάλτσα. Ήταν λες και είχε πάρει κάποιος έναν ανανά, κοπάνησε με αυτόν μια πάπια μέχρι θανάτου και μετά τα έβαλε στο πιάτο. Η κοπέλα όταν φύγαμε ξέρασε. Αυτά που ξέρασε ήταν πιο ελκυστικά στην όψη από το πιάτο που της σέρβιραν.

Το προηγούμενο καλοκαίρι στη γιορτή του κοριτσιού αποφάσισα να τη βγάλω surprise dinner σε ένα από τα καλύτερα κινέζικα στη Γλυφάδα, το Far East. Κάνοντας οικονομίες όλο το χειμώνα, φορέσαμε τα καλά μας και πήγαμε. Κάτσαμε έξω σε ένα χλιδάτο χώρο με γρασίδι και μικρά ποταμάκια τριγύρω. Όταν σηκώθηκα να πάω στο μέσα χώρο για κατούρημα περπάτησα σε μια γέφυρα που περνούσε πάνω από ένα ποταμάκι με ψαράκια μέσα. Κοντοστάθηκα λίγο να χαζέψω τα ψαράκια και μετά αναρωτήθηκα αν τα βγάζουν κατευθείαν από το ποταμάκι και τα κάνουν επί τόπου σούσι. Οι βάρβαροι.

Άφησα το κορίτσι να παραγγείλει μην τυχόν εγώ έκανα καμιά γκάφα και καταλήγαμε με τίποτα πιάτα με πτερύγιο καρχαρία ή βατράχια σουβλάκι ή κοάλα με φράουλες. Δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα απ’όσα έφαγα εκείνη τη μέρα, μου ήταν όλα αδιάφορα. Μπορεί και να ήταν πεντανόστιμα ποιός ξέρει κι απλά ο ουρανίσκος μου να ήταν απαίδευτος και να μην μπορούσε να κάνει register τις γεύσεις. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι παραγγείλαμε ένα σούσι με αχινό, ή μήπως ήταν απλά αχινός, θα σε γελάσω. Είχε τη γεύση του τίποτα, σαν να έχεις πάρει ένα ψάρι και να το έχεις βράσει για 5 ώρες σε μια πισίνα με Εβιάν, αλλά κατάφερνε με κάποιον τρόπο να κάνει αυτό το τίποτα να είναι δυσάρεστο. Επιπλέον θυμάμαι ότι αφού παραγγείλαμε μας έφεραν κάτι ζεστές μαλακές υγρές πετσέτες τις οποίες δεν ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να τις κάνω. Να καθαρίσω με αυτές τα χέρια μου? Να πλύνω τις μασχάλες μου? Να τις βάλω στο σβέρκο μου? Είδα το κορίτσι να ξεπλένει με αυτές τα χέρια της. Έκανα το ίδιο.

Ο κρυπτονίτης μου όμως όσον αφορά στο φαγητό είναι το σούσι. Καλύτερα δώσε μου να φάω ένα πιάτο φασολάκια, αρακά και μπάμιες όλα μαζί πολτοποιημένα κι ανακατεμένα με λίγο λάσπη παρά να φάω ένα κομματάκι σούσι. Την τελευταία φορά που έφαγα σούσι, ήταν ένα έτοιμο που πήραμε από το Βασιλόπουλο για να το τσιμπήσουμε στο δρόμο σαν σνακ. Σταματάμε κάπου το αμάξι και παίρνω πρώτος μια ολόκληρη μπουκιά. Αμέσως με χτύπησε μια μπαγιάτικη ψαρίλα, λες κι έβαζα στο στόμα μου άπλυτο πέος. Καθώς μασούσα, το φύκι άρχισε να τυλίγεται γύρω από τη γλώσσα μου λες και προσπαθούσε να την στραγγαλίσει. Ήταν σαν να γλωσσοφιλούσα κάποιον που είχε φάει 2 κιλά μαρίδες και ο οποίος ρευόταν ταυτόχρονα. Άνοιξα την πόρτα και το έφτυσα με μανία, πρέπει να μου βγήκε και λίγος εμετός. Μετά από αυτό καταλαβαίνω πλήρως πώς ένιωσε η καμαριέρα όταν την υποχρέωσε ο Στρος Καν να της κάνει στοματικό έρωτα.

Έχω δοκιμάσει και noodles, από το Noodle Bar και είχα μείνει πολύ ευχαριστημένος. Είναι πολύ φθηνά, και στη γεύση είναι σαν σκληρά σπαγγέτι χωρίς τυρί. Actually είναι πολύ νόστιμα αν θες κάτι φθηνό κι ελαφρύ. Μόνο που θέλει προσοχή στην επιλογή μέτρια καυτερό ή καυτερό. Εγώ γενικά δεν έχω και τον πιο ανθεκτικό ουρανίσκο, φυλάω τους νευρώνες της γλώσσας μου σαν κόρη οφθαλμού, η γλώσσα μου είναι πιο ευαίσθητη στο κάψιμο απ’ότι είναι το δέρμα αλμπίνου εκτεθειμένο στον ήλιο και καθετί έστω κι ελαφρά καυτερό με κάνει να μη μπορώ να κουνήσω τη γλώσσα μου, μου τη μουδιάζει, μένει το στόμα μου ανοιχτό και τρέχουν τα σάλια μου στο τραπέζι. Μια φορά που είχα βγει με κορίτσι στο Noodle Bar θέλοντας να το παίξω μάγκας παρήγγειλα καυτερά noodles. Με την πρώτη πιρουνιά παραιτήθηκα, αν έτρωγα αυτό το πιάτο η κοπέλα θα έπρεπε να γυρίσει με ταξί και θα με ξαναέβλεπε μετά από ένα μήνα αφού θα είχα συνέλθει από το κώμα. Ανταλλάξαμε τα πιάτα, αυτή πήρε το δικό μου, το οποίο έφαγε χωρίς πρόβλημα κι εγώ έφαγα το δικό της. Ένα ονειρεμένο δείπνο με τον phantom…

Επειδή ο καμένος από τα νούντλς φυσάει και το γιαούρτι, όταν ένα βράδυ βγήκαμε με το κορίτσι σε ένα μεξικάνικο στη Γλυφάδα προτίμησα την ασφαλή επιλογή ενός μπέργκερ κι απέφυγα οτιδήποτε είχε και την παραμικρή υπόνοια ότι μπορεί να καίει. Το φιάσκο όμως ήρθε με την επιλογή του κοριτσιού: κοτόπουλο με ανανά. Αυτό που δεν ανέφερε το μενού και δεν το ήξερε το κορίτσι όταν παρήγγειλε ήταν ότι το κοτόπουλο με ανανά θα κολυμπούσε σε μια σάλτσα μπάρμπεκιου. Ανανάς με μπάρμπεκιου. ΑΝΑΝΑΣ ΜΕ ΜΠΑΡΜΠΕΚΙΟΥ! Είναι σαν να βάζεις στο ίδιο πιάτο σοκολάτα με κρεμμύδι, σπασμένα γυαλιά με μακαρόνια, κεφτεδάκια πασπαλισμένα με καστανόχωμα. Φαινόταν τόσο χάλια που θέλοντας να το παίξω τζέντλεμαν της πρότεινα να μοιραστούμε τα πιάτα μας γιατί δεν υπήρχε περίπτωση άνθρωπος με σώας τας φρένας να φάει όλο αυτό το τερατούργημα. Τζέντλεμαν ξετζέντλεμαν όμως δε μπόρεσα να φάω παραπάνω από 2 μπουκιές από το έκτρωμα, ήταν σαν να είχαν ξεγεννήσει τον Αντίχριστο πάνω στο πιάτο της, κάθε μπουκιά σου ξυπνούσε δυσάρεστες μνήμες από την παιδική σου ηλικία που νόμιζες ότι είχες απωθήσει για πάντα, το πιάτο αυτό έκανε ευχάριστη την προοπτική του θανάτου. Τελικά τσακωθήκαμε για το ποιός θα το φάει. Λέω αλήθεια, εγώ αρνιόμουν να το φάω κι αυτή παραπονιόταν ότι ενώ υποσχέθηκα να το μοιραστούμε, τώρα δεν το άγγιζα. Τσακωθήκαμε. Φύγαμε από το μαγαζί σκοτωμένοι. Και νηστικοί.

Πιο κοντά στα δικά μου γούστα πάντως πρέπει να είναι η ινδική κουζίνα. Όταν βρεθώ σε ινδικό συνήθως παίρνω ένα πιάτο που λέγεται butter chicken, σου φέρνουν σε ένα τσίγκινο κατσαρολάκι κομματάκια κοτόπουλο καλυμμένα με μια κόκκινη ελαφρά καυτερή βουτυρωμένη σάλτσα. Αυτή τη σάλτσα άνετα θα την έπινα μόνη της σαν ζεστό ρόφημα. Αν εξαιρέσεις τις καούρες που κατά 99% θα έχεις όλο το βράδυ, αυτό που θα σε προβληματίσει είναι το γεγονός ότι με τόσο καμουφλάζ που πέφτει στο φαγητό, όταν το τελειώσεις δε θα μπορείς να εγγυηθείς ότι αυτό που έφαγες, πριν πεθάνει έκανε κοκοκο κι όχι νιάου νιάου. Στο butter chicken για παράδειγμα, αν και πεντανόστιμο, τα κομματάκια του κοτόπουλου στην υφή θυμίζουν βραστό καλαμαράκι. Αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί είναι πολύ βρασμένο το κοτόπουλο ή γιατί είναι καλαμαράκι ή αντί για κοτόπουλο ή καλαμαράκι το ingredient είναι κάποιο τετράποδο με ουρά και μη μπορώντας ο εγκέφαλός μου να καταγράψει την άγνωστη γεύση να την εξισώνει με το πλησιέστερο γνώριμο, το καλαμαράκι. Έχει φάει κανείς γάτα? Ξέρει κανείς αν θυμίζει καλαμαράκι? Please, αν έχετε σκύλο ρωτήστε τον.

Καλές κι οι εξωτικές κουζίνες δε λέω, αλλά νομίζω τίποτα δε συγκρίνεται στη γεύση και στα θρεπτικά συστατικά με την παραδοσιακή ελληνική μεσογειακή κουζίνα…

Δηλαδή μπριζόλες στα κάρβουνα και πατάτες τηγανιτές.

Υ.Γ.1 Για να μη νομίζεις ότι ο phantom κάνει μεγάλη ζωή, το Chicken Catsu Carry αν το πάρεις την ώρα της προσφοράς κοστίζει μαζί με ένα ορεκτικό 10 ευρώ, ένα πιάτο στο Noodle Bar κάπου στα 6 και το butter chicken φτάνει τα 10.

 Υ.Γ.2 Παρακάτω το πιο cool βιντεάκι όλων των εποχών. Αυστηρά για άντρες. Εκτός κι αν οι γυναίκες θέλουν να πάρουν μια ιδέα τι (θα ήθελαν να) κάνουν οι άντρες όταν τους αφήνετε μόνους τους.