17 Μαΐ 2010

So much for my happy ending


Δεν είναι ότι αν μου ζητήσει κάτι κάποια γυναίκα θα τρέξω να το κάνω. Οκέι μπορεί καμιά φορά αυτό να συμβαίνει, επειδή συνήθως υπάρχει πονηρός σκοπός από πίσω, αλλά η σημερινή δεν ήταν μια από αυτές τις περιπτώσεις.
Κατέβηκα το πρωί στο νοσοκομείο να δώσω παρόν σε μια συγκεκριμένη κλινική γιατί σκοπεύω να δώσω το χρωστούμενο μάθημα κι ήθελα να κάνω λίγο αισθητή την παρουσία μου μπας και με θυμηθεί ο καθηγητής. Μαζί με άλλους 4 επι πτυχίω φοιτητές, μας είχαν εξορίσει στη lounge αίθουσα αναμονής επειδή το γραφείο ιατρών όπου οι θεράποντες συζητούσαν τα περιστατικά ήταν υπερπλήρες. So much for taking care of the students.
Με τους άλλους 4 δε γνωριζόμουν κι επειδή ξύπνησα άκεφος και δεν είχα όρεξη για κουβέντα είχα πιάσει μια άκρη στον καναπέ, έπινα Milko (so much for starting a diet) και διάβαζα το βιβλίο που σκοπεύω να δώσω περιμένοντας μπας και χρειαστούν κανέναν φοιτητή κι αξιωθούμε και κάνουμε κάτι χρήσιμο.
Καθώς ήμουν συγκεντρωμένος στη μελέτη, μια σκιά μου έκοψε το φως που έμπαινε από το παράθυρο. Ψάχνοντας αφορμή να κάνω διάλειμμα από το διάβασμα σήκωσα το βλέμμα μου. Μια παχουλή μεσήλικη κυρία είχε σκύψει από πάνω μου και μου χαμογελούσε.
«Νεαρούλη μου έχεις την καλοσύνη να με βοηθήσεις με κάτι?»
Η γυναίκα φαινόταν ταλαιπωρημένη κι απεριποίητη, το μέτωπό της γυάλιζε από τον ιδρώτα, στάλες του οποίου έμπαιναν στα μάτια της που τα κράταγε μισόκλειστα. Τα μάτια της ήταν κόκκινα. Αναρωτήθηκα αν ήταν εξαιτίας του ιδρώτα, εξαιτίας έλλειψης ύπνου ή επειδή έκλαιγε.
Οι φοιτητές στα νοσοκομεία δεν έχουμε τον αέρα του γιατρού. Κανείς φοιτητής δεν έχει ξεψαρώσει ακόμα κι οι ασθενείς που έχουν πολλά πάρε-δώσε με τα νοσοκομεία το γνωρίζουν αυτό και μπορούν και μας ξεχωρίζουν. Οι άμαθοι ψαρωμένοι ασθενείς μας φωνάζουν «Εεε… συγνώμη γιατρέ να σας ρωτήσω κάτι?», ενώ οι ξεψαρωμένοι μας ρίχνουν μια απαλή σφαλιαρίτσα στο μάγουλο και μας λένε: «Πιτσιρίκο πήγαινε φώναξε κανέναν καθηγητή σου που να ξέρει 5 πράγματα παραπάνω κι άντε πάενε παίξε με τα παιχνιδάκια σου εσύ» ή κάπως έτσι τελοσπάντων you get the picture. Αυτή η κυρία αντιλήφθηκε αμέσως ότι είμαι φοιτητής. Που σημαίνει ότι ή είχε πολλά πάρε-δώσε με νοσοκομεία ή είχε τη στοιχειώδη οξυδέρκεια να αντιληφθεί ότι ένας νεαρός καθιστός στην αίθουσα αναμονής που διαβάζει και πίνει Milko δεν παίζει να είναι busy μεγαλογιατρός με την καμία.
Again δεν είναι ότι θα κάνω όοοο,τι μου ζητήσει μια γυναίκα, αλλά come on όταν μια εμφανώς ταλαιπωρημένη ευτραφής καλοσυνάτη κυρία με στρογγυλό χαμογελαστό πρόσωπο κι επαρχιώτικη προφορά σε παρακαλεί να τη βοηθήσεις δε νομίζω ότι έχεις πολλά περιθώρια να αρνηθείς. Ζητούσε κάτι διαδικαστικό αλλά δεν ήξερε σε ποιόν να απευθυνθεί. Στο γκισέ των πληροφοριών της εξήγησαν αλλά δυσκολευόταν να καταλάβει κι επειδή καθυστερούσε τη σειρά των άλλων ασθενών την έδιωξαν άρον άρον.
Στα δημόσια νοσοκομεία χάνεται η αξιοπρέπεια. Οι άνθρωποι φωνάζουν ,σπρώχνονται, παρακαλούν, βρίζουν τους γιατρούς και βρίζονται και μεταξύ τους. Όταν κάποιος μπαίνει στο νοσοκομείο θέλει να εξυπηρετηθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να φύγει από εκεί μέσα το συντομότερο δυνατόν, ο άρρωστος άνθρωπος συνήθως βρίσκεται στα όρια της υπομονής και της ανεκτικότητάς του. Κανείς δεν έχει τη διάθεση ή την πολυτέλεια να περιμένει μια κυρία από χωριό να κατανοήσει ότι για να της αλλάξουν τη φαρμακευτική αγωγή (επειδή της προκαλεί εμετούς)πρέπει να ξαναβρεί το θεράποντα γιατρό που της είχε γράψει τα φάρμακα και να την επανεξετάσει.
Για να βρω το γιατρό της μου πήρε μισή ώρα και 3 ορόφους ανεβοκατεβάσματος σκαλιών γιατί το ασανσέρ άλλοτε αρνιόταν να έρθει κι άλλοτε ήταν υπερπλήρες σαν βαγόνι μετρό στην Ιαπωνία σε ώρες αιχμής. Χρειαζόταν και κάτι άλλα διαδικαστικά που της τα ετοίμασα, χρειάστηκε μέχρι να βρω κι έναν ειδικευόμενο που είχε βάρδια στην αίθουσα τοκετών.
Παρένθεση: (Δεν ξέρω πώς έχουν φανταστεί οι μέλλουσες μανάδες τον τοκετό αλλά η εικόνα που βλέπω εγώ κάθε φορά που παρευρίσκομαι σε έναν –όπως σ’αυτόν από τον οποίο πέρασα φευγαλέα σήμερα- είναι μια γυναίκα με ανοιχτά πόδια να σφίγγεται, να κλάνει, να χέζεται, να βγάζει αίματα και διάφορα άλλα ακατανόμαστα υγρά μπροστά σε καμία δεκαριά άγνωστους ανθρώπους με μάσκες.)  So much for the miracle of birth.
 Επειδή ο θεράποντας της κυρίας που έτρεξα να εξυπηρετήσω ήταν ένας καθηγητής μου που με γνώριζε δέχτηκε να την εξετάσει παρόλο που το επισκεπτήριό του για εξωτερικούς ασθενείς είχε τελειώσει (δεχόταν από τις 8.00-11.00 το πρωί κι αυτός συνήθως ερχόταν στο νοσοκομείο κατά τις 10.00). Όταν της είπα να ανέβει να την εξετάσει ο γιατρός, με ευχαρίστησε ευγενικά και πήγε. Δε φάνηκε να αντιλαμβάνεται τον κόπο στον οποίο είχα μπει αλλά δεν είχε σημασία. Αναρωτήθηκα πόση ώρα θα της είχε πάρει να κάνει όλες αυτές τις διαδικασίες αν εγώ που υποτίθεται ήξερα τα κατατόπια χρειάστηκα γύρω στα τρία τέταρτα. So much for a national health care system.
Γύρισα στους θαλάμους όπου έπρεπε να δώσω το παρόν αλλά όσο έλειπα οι υπόλοιποι 3 φοιτητές είχαν αναλάβει ό,τι δουλειές ήταν να γίνουν και ο τέταρτος την είχε κοπανήσει για το κυλικείο. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να πάρω 2 ιστορικά.
Η πρώτη ασθενής από την οποία έπρεπε να πάρω ιστορικό ήταν μια 20χρονη με πόνο στα νεφρά και πυρετό. Ενδεικτικά ουρολοίμωξης. Ήταν μαζεμένοι γύρω από το κρεβάτι της οι γονείς της, 3-4 συγγενείς και καμιά δεκαριά συνομήλικοι της με μπαλόνια «Get Well Soon», λουλούδια, γλυκά στα χέρια κι ανήσυχες εκφράσεις στα πρόσωπα. Όταν κάποιος με άσπρη ποδιά διασπά έναν τέτοιο κλοιό κι εισέρχεται να εξετάσει το «αντικείμενο λατρείας τους» όλοι τον κοιτάζουν λες και είναι ο Μεσσίας κι η στιγμή αυτή είναι η Δευτέρα Παρουσία. Κατά την είσοδό μου ακούστηκαν ερωτήσεις του στυλ: «Θα γίνει καλά γιατρέ?», «Αχ πείτε μας τι έχει», «Ω Θεέ μου είναι κάτι σοβαρό?» ανάμεσα στις οποίες πάντα θα υπάρχει ο χαλαρός-τυπάκος-φωνή-της-λογικής: «Αφήστε τον άνθρωπο ακόμα δεν την  εξέτασε πώς να σας πει τι έχει», ενώ σίγουρα θα ακούσεις και τον νευρικό αγανακτισμένο-φωνή-της-κατσάδας: «Μας έχετε τόσες ώρες και δε μας λέτε τι έχει, αν είστε άσχετοι και δε μπορείτε να βρείτε τι έχει πείτε το μας να την πάμε αλλού». So much for the voice of reason.
Τους εξήγησα πως δεν είμαι ο θεράποντας γιατρός της, εμένα απλά μου ανέθεσαν να της πάρω ιστορικό και τις απορίες τους να τις υποβάλλουν στους γιατρούς στην προγραμματισμένη επίσκεψη. Ζήτησα να βγουν όλοι από το δωμάτιο για να μπορέσω να της κάνω τις ερωτήσεις που απαιτούνται αλλά δεν έβγαινε κανείς. Δεν είχα καμία εξουσία πάνω σε αυτό το τσούρμο, μιλούσαν, γελούσαν, φώναζαν και κουνούσαν πέρα δώθε τα μπαλόνια και τους φραπέδες λες και κάναμε πάρτι. Damn it, είχα καιρό να πάω στο νοσοκομείο και είχα χάσει τη φόρμα μου στις τεχνικές χειραγώγησης πλήθους. So much for phantom’s famous manipulation techniques.
One way or another εγώ δε θα έφευγα χωρίς ιστορικό. Άρχισα να τη ρωτάω ερωτήσεις που αφορούσαν το πρόβλημά της και συγκεκριμένα σχετικές με το ουροποιητικό σύστημα όπως αν είχε ακράτεια, αν υπάρχει το αίσθημα ότι δεν αδειάζει η ούρηση, αν έχει επώδυνη ούρηση, αιματουρία, απώλειες σταγόνων στο τέλος της ούρησης, κολπικό έκκριμα, διαταραχές στην περίοδο. Το δωμάτιο άδειασε σε δευτερόλεπτα. Κανα δυο κοπελίτσες έφυγαν ξινίζοντας τα μούτρα τους και κάνανε: «Ίιιιιιου».
Μέσα σε 5 λεπτά από τότε που ξεκίνησα το ιστορικό είχαν φύγει όλοι κι έμειναν μόνο οι γονείς της και το αγόρι της. Ζήτησα να φύγουν κι αυτοί αλλά επέμεναν να μείνουν.
«Είχες σεξουαλικές επαφές το τελευταίο μήνα? τη ρώτησα σε κάποια φάση.
 «Όχι, έλειπα Αγγλία το τελευταίο δίμηνο και ήρθα χθες βράδυ» απάντησε το αγόρι της αντί γιαυτήν.
«Νομίζω ότι θα έπρεπε να είμαι μόνη μου όταν μου κάνετε αυτές τις ερωτήσεις…» πετάχτηκε η κοπέλα.
Τώρα το θυμήθηκε.
Τους έβγαλα όλους έξω. Η κοπέλα απάντησε στην ερώτηση που της έκανα... Never trust a woman.
Τελειώνοντας με αυτό το περιστατικό, ξεκίνησα να παίρνω το δεύτερο ιστορικό από έναν παππούλη με χόμπι τα ταξίδια του οποίου δεν κατάφεραν να του βρουν ελεύθερο κρεβάτι σε θάλαμο και τον είχαν τοποθετήσει σε ένα ράντζο στο διάδρομο δίπλα στις τουαλέτες. Τα συμπτώματα της πάθησής του προέρχονταν από το γαστρεντερικό αλλά είχε έναν παράξενο ερεθισμό στη μύτη του, ήταν κόκκινη κι εμφανώς ερεθισμένη.
«Αυτό πότε το εμφανίσατε αυτό?» τον ρώτησα δείχνοντας τη μύτη του.
«Από τότε που μπήκα εδώ μέσα» είπε.
«Έχετε κνησμό ή πόνο? Έχετε εμφανίσει κάτι παρόμοιο σε άλλα σημεία του σώματος?»
«Τι λες αγόρι μου, η μύτη μου είναι κόκκινη επειδή τα βράδια βάζω ένα μανταλάκι γιατί σκυλοβρωμάει εδώ δίπλα στις τουαλέτες που με έχετε βάλει!».
Το μανταλάκι που έβαζε στη μύτη του για να μην αναπνέει τη μπόχα ήταν ένα μεταλλικό από αυτά που φοράνε οι κολυμβητές κι αυτό είχε προκαλέσει τον ερεθισμό. Πήγα στην προϊσταμένη και της ζήτησα αν μπορούν να του βάλουν το ράντζο σε άλλο σημείο του διαδρόμου να μπορεί να αναπνέει σαν άνθρωπος. Η απάντησή της ήταν η εξής and I quote:
«Ο γέρος θα μείνει δίπλα στις τουαλέτες γιατί χέζεται συνέχεια, τον είχαμε πρωτοβάλει δίπλα στο μπαλκόνι να παίρνει αέρα και μέχρι να πάρει τα πόδια του να φτάσει στην τουαλέτα είχε χέσει όλο το διάδρομο. Ήταν τόσο χάλια το θέαμα που μια φοιτήτρια νοσηλευτικής ξέρασε κι εκτός από σκατά γεμίσαμε και εμετούς. Η καθαρίστρια πήρε άδεια μετά για μια βδομάδα μετά από αυτό.»
Ο παππούς με τις «διαταραχές της αφόδευσης» τελικά είχε λαμβλίαση, δηλαδή είχε προσβληθεί από ένα κοινό μαστιγοφόρο πρωτόζωο με το cool όνομα Giardia lamblia που μεταδίδεται κυρίως στα ταξίδια πιο συχνά εξαιτίας μολυσμένου νερού. Πάντα να πίνετε εμφιαλωμένα όταν ταξιδεύετε και ποτέ παγάκια στο νερό ή στα ποτά σας.
 Καθώς ξεφύλλιζα το φάκελο του ταξιδιώτη παππού καθισμένος στην άκρη του ράντζου του στο διάδρομο του θαλάμου παρατήρησα έναν ηλικιωμένο να εισέρχεται στον όροφό μας από τις πόρτες της εισόδου, κρατούσε ένα βιβλιάριο υγείας στα χέρια του και φαινόταν σαν χαμένος. Προφανώς έψαχνε κάποιον ή κάτι.
Σε γενικές γραμμές δε φημίζομαι για τη διαίσθησή μου, για το τρίτο μάτι μου, γι’αυτή τη μεταφυσική ενσυναίσθηση που έχουν συνήθως οι μανάδες και που αντιλαμβάνονται πράγματα που είναι αδύνατο να αντιληφθεί οποιοσδήποτε άλλος παρατηρητής. Hell, εδώ δε μπορώ να υπολογίσω καν αν χωράει το αμάξι μου σε θέση πάρκινγκ όπου χωράει άνετα φορτηγό. Παρόλο που σχεδόν ποτέ δεν έχω προαίσθημα για κάτι και τα περισσότερα συμπεράσματα τα βγάζω από στεγνή παρατήρηση και ανάλυση, όταν είδα τον κυριούλη κάτι μέσα μου με οδήγησε να συμπεράνω ότι είχε κάποια σχέση με τη μεσήλικη κυρία που είχα βοηθήσει να εξυπηρετηθεί το πρωί.
Στεκόταν και κοιτούσε μία τον γκισέ με τις πληροφορίες και μία την ουρά που υπήρχε. Τα χέρια του και το κεφάλι του έτρεμαν αμυδρά αλλά ανεξέλεγκτα από ήπιο Parkinson. Τον κοιτούσα με την άκρη του ματιού μου, προσπαθούσε να σταματήσει κάποιον γιατρό ή νοσοκόμα και να τους ρωτήσει κάτι  αλλά μες στη φούρια τους τον αγνοούσαν. Κοίταζα τα παρακαλετά χείλη του, τα τσαλακωμένο παντελόνι του, τα κόκκινα μάτια του. Πού αλλού σήμερα είχα δει τέτοια κόκκινα μάτια?
Όταν στα χείλη του διάβασα την ερώτηση: «Τη γυναίκα μου ψάχνω βρε παιδιά» σηκώθηκα μπας και μπορούσα να τον βοηθήσω.
Η αρχική μου εντύπωση ότι είχε κάποια σχέση με την κυρία που είχα εξυπηρετήσει το πρωί ήταν ο λόγος για τον οποίο δεν ξαφνιάστηκα όταν μου είπε πως ήταν ο σύζυγός της. Τη γυναίκα τη γνώρισα όταν μου έδειξε τη φωτογραφία από το κοινό τους βιβλιάριο. Την περίμενε στο αμάξι επειδή είχε διπλοπαρκάρει αλλά αυτή καθυστερούσε και ήρθε να τη βρει. Περίμενε πάνω από 1,5 ώρα και μου έκανε εντύπωση γιατί εγώ τη γυναίκα την είχα πάει στον καθηγητή μου πριν καμιά ώρα και θα έπρεπε να είχε ξεμπερδέψει.
Ξανανέβηκα στο γραφείο του καθηγητή, τον ρώτησα τι απέγινε η κυρία κι αυτός ενοχλημένος που τον διέκοψα από την κουβεντούλα του με έναν ιατρικό επισκέπτη (από αυτούς που τους στέλνουν οι εταιρίεςνα διαφημίζουν φάρμακα) μου είπε πως την είχαν στείλει για μαγνητική στο υπόγειο. Πήρα το σύζυγο και κατεβήκαμε στην αίθουσα μαγνητικής. Η κυρία μόλις έβγαινε από το γραφείο των ακτινολόγων που κοιτούσαν τις μαγνητικές.
Έκλαιγε.
Ο σύζυγος πλησιάσε γρήγορα και τι ρώταγε τι  συνέβη. Οι εμετοί δεν ήταν παρενέργειες των παλιών της φαρμάκων. Είχε διαγνωσθεί με κάτι άσχημο.


Οι άνθρωποι του χωριού δε μιλάνε για καρκίνους, για όγκους, για Ca, για καλόηθες ή κακόηθες. Οι άνθρωποι του χωριού το λένε απλά «Το Κακό». Η κυρία αυτή είχε «Το Κακό στο πάγκρεας», όπως την άκουσα να ψιθυρίζει στο σύζυγό της. Ο σύζυγος στην αρχή δεν καταλάβαινε, κρατούσε τη γνωμάτευση με χέρια που έτρεμαν, αυτή τη φορά όχι λόγω Parkinson αλλά λόγω ψυχικής αναστάτωσης, τη διάβαζε και τη ξαναδιάβαζε σαν να περίμενε να αλλάξει κάτι στη γνωμάτευση με κάθε νέα ανάγνωση. Στεκόμουν πίσω τους μην ξέροντας τι να κάνω με τα χέρια μου. Ο σύζυγος γύρισε αφηρημένα, με ευχαρίστησε που τον βοήθησα, έπιασε τη γυναίκα του κι έφυγαν να ζήσουν μόνοι τους το δικό τους Γολγοθά…
Όταν ανέβηκα στον όροφό μου, ένιωθα το νοσοκομείο να με πνίγει, πήγα στο γραφείο των γιατρών, έβγαλα την ποδιά κι άρχισα να μαζεύω τα βιβλία μου για να φύγω. Ένας τυπάκος από το τσούρμο της παρέας της κοπελίτσας με την ουρολοίμωξη ήρθε και με βρήκε.
«Να σε ρωτήσω κάτι φιλάρα? Έχει κεντρική κεραία το νοσοκομείο να συνδέσουμε μια τηλεόραση που φέραμε γιατί μ’αυτήν που έχει τώρα δεν πιάνει Mad
Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου, τα αυτιά μου βούιζαν από τις φωνές και τα γέλια του χαρωπού τσούρμου των φίλων και των συγγενών από το δωμάτιο της κοπελίτσας. Γύρισα και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Είδα το αντρόγυνο των μεσήλικων που είχα βοηθήσει, να πηγαίνουν συντετριμμένοι προς το αμάξι τους με αργά βήματα κρατημένοι αγκαζέ και να μπαίνουν στο όχημα υπό τους ήχους κορναρισμάτων να τους βαραίνουν τα αυτιά επειδή έκλειναν μια λωρίδα του δρόμου και με τα άσχημα μαντάτα να τους βαραίνουν την καρδιά.


So much for a happy ending.

Υ.Γ.1 Στο τρίτο έτος, όταν εγώ κι οι συμφοιτητές που ήμασταν στην ίδια ομάδα είχαμε συναντήσει την πρώτη περίπτωση στην οποία ασθενής που είχαμε αναλάβει επρόκειτο να αποβιώσει το είχαμε πάρει λίγο βαρέως. Ένας καθηγητής είχε την ευγένεια να καθίσει να συζητήσει μαζί μας πώς νιώθαμε. Δε θυμάμαι τι είχαμε πει, το παίζαμε όλοι χαλαροί ότι δεν τρέχει τίποτα, και καλά γιατροί είμαστε. Μας είχε επηρεάσει όμως. Ο γιατρός αυτός μας έδωσε να διαβάσουμε μια παράγραφο σχετική με το θέμα από ένα ιατρικό σύγγραμμα. Μας το μοίρασε σε φωτοτυπίες.
Πέρασαν 5 χρόνια από τότε αλλά το χαρτί το έχω φυλαγμένο ακόμα. Έγραφε τα εξής:
«Ο θάνατος, αν και τραγικός, είναι ένας μηχανισμός ανανέωσης της φύσης. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η φύση απελευθερώνει «χώρο» και πειραματίζεται με νέους φαινοτύπους. Το σώμα και το μυαλό μας δεν είναι παρά ένας φαινότυπος που υποκλίνεται στις εντολές των γονιδίων. Και τα γονίδια αυτά δεν ανήκουν σε εμάς αλλά στη φύση την ίδια. Εμείς απλώς τα δανειζόμαστε για μερικές δεκαετίες. Η φύση φαίνεται να προτιμάει κάθε καινούργια προσπάθεια έκφρασής τους, προτιμώντας τα «αδέξια» νεογνά από εμάς τους έμπειρους επιστήμονες. Και παρακολουθώντας πόσο καλύτεροι γίνονται οι νεότεροί μας, πόσο περισσότερο εξελίσσονται αυτά τα νεογνά, δε μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε αυτό το δικαίωμα της φύσης και να υποκλιθούμε με ευλάβεια μπροστά της. Βεβαίως, οι μηχανισμοί της φύσης πέφτουν σε κάποια σφάλματα σπρώχνοντας ανθρώπους στο θάνατο με λανθασμένη σειρά. Αυτό είναι που εμείς οι γιατροί προσπαθούμε να διορθώσουμε κι όχι φυσικά τον ίδιο το θάνατο. Αν το καλοσκεφτείτε, ο θάνατος είναι μια πολύ καλή ιδέα της φύσης που σίγουρα δε θα μπορούσαμε να τη σκεφτούμε μόνοι μας.»
Υ.Γ.2 Για να ελαφρύνω λίγο το βαρύ κλίμα του ποστ, επειδή ξέρω ότι δε σε νοιάζει θα σου πω ότι μετά το προηγούμενο post αποφάσισα να κάνω μια εκκαθάριση στο facebook και να σβήσω όσα άτομα δε γνωρίζω ή δεν πολυμιλάω οπότε από 950 φίλους που είχα μέχρι πριν μια ώρα, τη στιγμή που μιλάμε έχω μόνο 139. Damn!
Νιώθω τόσο μόνος...
Υ.Γ.3 Αυτές τις μέρες γράφω ποστ μέρα παρά μέρα. Το παράκανα νομίζω. We’re going to take a little break.
Υ.Γ.4 Dreiko σου κλέβω τα Υ.Γ. (what are you gonna do about it?):P
Υ.Γ.5 Σου το είχα υποσχεθεί, κι εγώ τις κρατάω τις υποσχέσεις. Δικό σου λοιπόν (u know who):


I Just want you- Ozzy Osbourne
 There are no unlockable doors
There are no unwinable wars
There are no unrightable wrongs
Or unsignable songs
There are no unbeatable odds
There are no believable gods
There are no unnameable names
Shall I say it again, yeah
There are no impossible dreams
There are no invisible seams
Each night when the day is through
I don't ask much
I just want you
I just want you
There are no uncriminal crimes
There are no unrhymable rhymes
There are no identical twins or
forgivable sins
There are no incurable ills
There are no unkillable thrills
One thing and you know it's true,
I don't ask much
I just want you
I just want you
I just want you
I just want you
I'm sick and tired of bein' sick and tired
I used to go to bed so high and wired, yeah - yeah, yeah, yeah
I think I'll buy myself some plastic water
I guess I should have married Lennon's daughter, yeah - yeah, yeah, yeah
There are no unachievable goals
There are no unsaveable souls
No legitimate kings or queens, do
you know what I mean? Yeah
There are no indisputable truths
And there ain't no fountain of youth
Each night when the day is through,
I don't ask much
I just want you
I just want you
I just want you
I just want you
I just want you
I just want you.
Yeah, yeah, yeah
I just want you
I just want you,
Hey, yeah
I just want you.
Yeah, yeah, yeah
I just want you, hey
I just want you
I just want you

14 Μαΐ 2010

Όλα όσα πρέπει να ξέρεις για το facebook αλλά δε σου είπανε ποτέ!!!!


Πριν ενάμιση χρόνο και βάλε, όταν είχα πρωτοαναφέρει στο blog ότι είχα δημιουργήσει λογαριασμό στο facebook κι άρχιζα να εθίζομαι στα poke, στα farmville, στα car madness, στα tag και στην ανεύρεση παλιών γνωστών, μερικοί αναγνώστες αυτού του blog ή γενικά των blogs της athens voice με κάποιον τρόπο που άργησα να αντιληφθώ ανακάλυψαν το λογαριασμό μου στο facebook και μέσα στην πρώτη μόνο βδομάδα από τότε που το ανέφερα είχα καμια 40αριά άγνωστα friend request.

Όταν κάποιος που δε γνωρίζεις σου στέλνει friend request έχεις 3 επιλογές: "Confirm" με το οποίο τον δέχεσαι σαν "φίλο" σου, "Reject" του ρίχνεις άκυρο ή "Send a message" για να του μιλήσεις. Το να τους έκανα όλους confirm θα καθιστούσε δύσκολο να βρίσκω τους κανονικούς φίλους και γνωστούς μου, ενώ reject δε μου πήγαινε η καρδιά να πατήσω. Παραήταν άκαρδο. Οι περισσότεροι στις φωτό τους χαμογελούσαν.

Άφηνα τα friend requests να εκρεμμούν μέχρι που μετά από κανα δίμηνο ενημερώθηκα ότι δημιουργήθηκε fan page για το blog από τον καλύτερο "celebrity μάνατζερ" του κόσμου. Αποφάσισα λοιπόν να μην κάνω κανέναν accept αλλά να send a message σε όσους είχαν την ευγένεια ή τη βαρεμάρα να μου στείλουν πρόσκληση για να με κάνουν φατσαμπουκο-φίλο και να τους προσκαλέσω να γίνουν μέλη στη fan page. Μέγα λάθος. Αφού είχα στείλει γύρω στα 30 τέτοια copy paste μηνύματα το Facebook μπλόκαρε το λογαριασμό μου για 24 ώρες: πίστευε ότι είμαι spammer. Το χειρότερο είναι πως αρκετά από τα άτομα που έλαβαν τα μηνύματα-προσκλήσεις για την fan page εκνευρίστηκαν που δεν αποδέχτηκα το αίτημα φιλίας τους γιατί λέει ήθελα να ψαρέψω φίλους όταν ανέφερα ότι έφτιαξα λογαριασμό στο φεις και μετά δεν τους δεχόμουν αλλά τους προωθούσα σε μια fan page. "Ξεκαβάλα και λίγο" μου είχε στείλει κάποια πρωην-θαυμάστρια αναγνώστρια "δεν είσαι δα κι ο Τσιμιτσέλης που μου θες και fan page"!

Έτσι εν μία νυκτί και για χάρη ενός χαζού αθώου παιχνιδιού που είναι το facebook είχα δημιουργήσει ένα γκρουπ με wannabe friends τους οποίους δίσταζα να αποδεχτώ γιατί δεν τους ήξερα, κι άλλο ένα με άγνωστους τσαντισμένους αναγνώστες πεπεισμένους ότι είμαι ψωνάρα. Το μόνο καθησυχαστικό στην όλη υπόθεση είναι ότι η κοινωνική μου αδεξιότητα προσαρμόζεται και στην τεχνολογία. Μπορώ να καταστρέψω κάθε είδους σχέση, φιλική ή ερωτική, οπουδήποτε κι οποτεδήποτε. Ακόμα και μέσα από τα πίξελ της οθόνης δε μπορεί να με σταματήσει κανείς.

Έκτοτε άνοιξα τα σύνορα του facebook kι αποδέχτηκα σχεδόν όσους μου έστελναν request με αποτέλεσμα να έχω μαζέψει καμια 900αριά φίλους από τους οποίους ξέρω hardly τους 200, ενώ η fan page έχει ξεπεράσει τους 2000 αν και παραξενεύομαι αν είναι αναγνώστες όλοι αυτοί ή απλά τους άρεσε η ονομασία του group "Αυτό που δε θέλουν οι γυναίκες" κι έγιναν μέλη για το χαβαλέ. We'll never know.

Πλέον το facebook το έχω παραμελήσει, μπαίνω μόνο για να παίξω πόκερ οπότε δύσκολα θα με βρεις εκεί μέσα. Για μια μικρή περίοδο όμως ασχολιόμουν εντατικά μαζί του και σαν γνήσιο ανήσυχο παρατηρητικό άτομο που είμαι θα σου δώσω κάποιες συμβουλές που ανακάλυψα και που πρέπει να ακολουθήσεις αν θες να έχεις μια αξιοπρεπή παρουσία στην φατσαμπουκο-κοινωνία για να αποφύγεις όλες τις κακοτοπιές.

Στείλε τώρα τις αγελάδες σου στο farmville να βοσκήσουν, βάλε το ζωάκι σου για ύπνο στο pet society, φύλαξε στο γκαράζ το αμάξι σου από το car madness και δώσε βάση σ'αυτά που θα σου πω.

Συμβουλές προς όλα τα φατσαμπουκόπαιδα.

- Τι πρέπει να προσέχεις στις φωτογραφίες σου.

Απόφυγε πόζες με σουφρωμένα χείλη λες και είσαι ροφός


πόζες λες και διαφημίζεις κινητά ή ψηφιακές μηχανές

πόζες λες και διαφημίζεις αποσμητικά μασχάλης



πόζες όπου δήθεν τυχαία φαίνεται "κάτι παραπάνω"

πόζες λες και διαφημίζεις ντουλάπες ή πλακάκια μπάνιου και νεροχύτες

πόζες στυλ "έχω πονοκέφαλο"
(εδώ πονοκέφαλος μαζί με διαφήμιση ντουλάπας)

ή πόζες με συνδυασμούς όλων των παραπάνω

 εδώ φρέσκος ροφός με πονοκέφαλο διαφημίζει ψηφιακή φωτογραφική μηχανή


εδώ είναι πόζα-διαφήμιση αποσμητικού μασχάλης ΚΑΙ ντουλάπας

εδώ έχουμε 4 σε 1: α.χείλη ροφού, β.διαφήμιση ψηφιακής, γ. δήθεν τυχαία προβολή στήθους δ.διαφήμιση πλυντηρίου

κι εδώ έχουμε χείλη ροφού όσο δεν πάει, κι ένα φόρεμα που αναδεικνύει τα μάτια της κοπέλας.

Τέλος προσπάθησε στις φωτογραφίες σου να μην είσαι στημένος αλλά να βγαίνεις φυσικός, χαλαρός και άνετος
(ο τελευταίος νεαρός κοντεύει να γίνει μπλε από το πολύ ρούφηγμα)

- Το 60% του facebook αποτελείται από ανήλικα, το 30% από 20+ άτομα που προσπαθούν να την πέσουν στα ανήλικα (γκουχγκουχ ονόματα δε λέω, δυο-τρεις ξέρουν σε ποιους αναφέρομαι ;), το 8% από νορμάλ ανθρώπους ανω των 18 που δεν προσπαθούν να την πέσουν σε κανέναν και το 2% από μεσήλικες με σύνδρομο παλιμπαιδισμού.
Το να είσαι λοιπόν στα -ηντα και να προσπαθείς να ποζάρεις σαν παιδούλα χτυπάει κάπως...
εδώ σέξυ milf (ή gilf) -που κρατιέται μια χαρά- ποζάρει με φόντο το μακαρίτη το σύζυγο στο τραπεζάκι δίπλα της.

- Κάθε φορά που κάνεις σχέση δεν είναι απαραίτητο να τρέχεις να δηλώνεις I'm in a relationship with τάδε. Η συντριπτική πλειοψηφία των ατόμων που έχει facebook ψάχνεται για γκόμενο οπότε απομακρύνεις έτσι τους επίδοξους μνηστήρες, ενώ αν κάθε βδομάδα το status σου αλλάζει σε:
Kikitsa is in a relationship with Sakis 1 month ago
Kikitsa is now single 3 weeks ago
Kikitsa is in a relationship with Soulis 2 weeks ago
Kikitsa is now single 1 week ago
Kikitsa is in a relationship with Lelos today
τότε κατά πάσα πιθανότητα θα σε περάσουν ή για ανισόρροπη ή για νυμφομανή!

Όσες κοπέλες δηλώνουν It's complicated with τάδε σημαίνει ότι έχουν σχέση με τον τάδε αλλά πηδιούνται και με καμιά δεκαριά άλλους.
Μεγάλη πλάκα έχουν μερικά αγόρια (έχω και φίλους τέτοιους) που αναγκάζουν την κοπέλα τους να έχει στο profile picture κοινή τους φωτογραφία για να μην τολμήσει και τους την πέσει κανένας άλλος. Φυσικά μετά το χωρισμό (που σε τέτοιες καταπιεστικές σχέσεις συνήθως επέρχεται σύντομα) όλες οι κοινές φωτογραφίες γίνονται delete ή αντικαθιστούνται με τίποτα τέτοιες:

-Know your limits. Μάθε τα όριά σου. Αν στείλεις σε μια κοπέλα δέκα φορές friend requests κι αυτή εξακολουθεί να σε κάνει ignore ή δε σου απαντάει στα μηνύματα ή βάζει το γκόμενό της να σε απειλεί ότι θα μάθει την ip σου και θα έρθει να σου σπάσει τα πόδια, τότε "πιάσε το υπονούμενο" μην επιμένεις και προχώρα στην επόμενη.
Την ίδια τακτική ακολούθα κι αν θες να προωθήσεις το νέο σου γκρουπάκι. Δε χρειάζεται να στέλνεις κάθε μέρα invitations σε όλους τους φίλους σου για να γίνουν μέλη στο group: "Κι εγώ θα είμαι στα πάρτι γενεθλίων του Μάκη την Παρασκευή!" (είναι ακόμα πιο pathetic αν το έφτιαξες εσύ ο ίδιος ο Μάκης και δε μπορείς να βρεις κάποιον να έρθει στο πάρτι σου).
Enough επίσης και με τα γκρουπάκια που ξεκινούν με τη φράση:"Κι εγώ...", όπως "Κι εγώ σκίζω τα τραπεζομάντηλα στις ταβέρνες", "Κι εγώ έβλεπα μεξικάνικες σειρές όταν γύριζα από το σχολείο", "Κι εγώ έβαζα τις κούκλες να κάνουν σεξ όταν ήμουν μικρή", "Κι εγώ τραγουδάω στο μπάνιο" και άλλα τέτοια (όλα τα γκρουπάκια που ανέφερα είναι υπαρκτά, ψαξτα αν δε πιστεύεις).

phantom joined the group "Κι εγώ σιχτιρίζω κάθε φορά που βλέπω γκρουπάκι να ξεκινάει με τη λέξη Κι εγώ..!"
114 people like this

Τέλος μην κάνεις ποτέ join σε γκρουπάκια του στυλ "Δες ποιος βλέπει το προφίλ σου(δοκιμασμένο!!!)" τα οποία απαιτούν να κάνεις invite όλους τους φίλους σου και μετά να περιμένεις και θα σε ειδοποιήσουν αυτοί για το πότε θα μπορείς να δεις ποιοί σε επισκέπτονται. Φυσικά δεν έρχεται ποτέ καμία ειδοποίηση, άσε που κατά πάσα πιθανότητα αν δεν είσαι κορίτσι με πλούσιο στήθος και δεν έχεις ανεβάσει πολλές φωτογραφίες από την παραλία, τότε μάλλον κανείς δε βλέπει το προφίλ σου αλλά αγνοούν τελείως την ύπαρξή σου.
Ίδιας άσκοπης λογικής είναι και τα γκρουπάκια του στυλ "Αν καταφέρουμε να μαζέψουμε 100.000 μέλη τότε η Γερμανία θα βοηθήσει την Ελλάδα με τα χρέη της!!!" Δεν ήξερα ότι η Μέρκελ έχει facebook...

-Δε χρειάζεται να πλακώνεσαι στα like σε δικές σου δραστηριότητες, πχ Mhtsos joined the group "I can't live without porn!" -Mhtsos likes this. Νομίζω είναι αυτονόητο ότι σου αρέσουν τα status που βάζεις, τα γκρουπάκια στα οποία γίνεσαι μέλος ή τα τραγούδια που ανεβάζεις, οπότε είναι λίγο περιττό να δηλώνεις κάθε φορά ότι σου αρέσουν οι δικές σου δραστηριότητες. Δηλαδή αν δεν κάνεις like σημαίνει ότι δεν σου αρέσουν?

-Δε χρειάζεται να τα πρήζεις στους φίλους σου με invitations να κάνουν το τεστ "Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι?", "Πόσο κέρατο έχεις φάει στη ζωή σου?", "Πόσο καλές πίπες παίρνεις?" στα οποία τεστ έχει 3-4 τελείως άσχετες ερωτήσεις του στυλ ποιό είναι το αγαπημένο σου χρώμα, αν τρως την μπριζόλα σου καλοψημένη, αν κάνεις τη χωρίστρα σου προς τα δεξιά ή τα αριστερά και μετά σου βγάζει λεπτομερές πόρισμα με το ψυχογράφημά σου και τη σεξουαλική σου ζωή για τα επόμενα 20 χρόνια!

- Βλέπεις στην home page σου friend requests από άλλα άτομα? Beware! Μην δέχεσαι σαν φίλους όποιον κι όποιον γιατί θα καταλήξεις να έχεις καμια πεντακοσάρα αγνώστους όπως εγώ και να μη μπορείς να συνομιλήσεις με κανέναν. Πριν στείλεις friend request αν ο άλλος δε σε γνωρίζει ή υπάρχει περίπτωση να μη σε θυμάται καλό είναι να του αναφέρεις σε μήνυμα από πού γνωρίζεστε ή γιατί θες να γίνετε φίλοι. Πριν δεχτείς κάποιο αίτημα φιλίας που σου έχουν κάνει τσέκαρε το προφίλ του άλλου. Έχει παραπάνω από μία φωτογραφίες? Έχει κι άλλους φίλους? Του μιλάνε άλλα άτομα? Αν όχι, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι fake και τα fake προφίλ συνήθως μόνο κακούς σκοπούς έχουν.

-Ας υποθέσουμε ότι μιλάς καιρό με ένα γκομενάκι κι αποφασίζετε να βγείτε.Πρώτο και κυριότερον, τσέκαρε τις φωτογραφίες της (που φαντάζομαι θα το έκανες από την πρώτη στιγμή). Αν έχει τίποτα τέτοιες
τότε όπως καταλαβαίνεις δεν είναι αυτή στη φωτό και αν εσύ περιμένεις μοντέλο κατά πάσα πιθανότητα θα σου προκύψει κάτι τέτοιο
Αν έχει φωτογραφίες, μελέτησέ τις καλά. Μην εμπιστεύεσαι άτομα που στο λογαριασμό τους έχουν μόνο λουλουδάκια, καρτούν ή φωτογραφία από το αγαπημένο τους μέρος που πάνε διακοπές. Σιγούρεψε ότι οι φωτογραφίες της είναι πρόσφατες. Ένα παραπάνω θετικό είναι να την έχουν κάνει tag από άλμπουμ άλλων ατόμων, αυτό προσδίδει περισσότερη αξιοπιστία. Αν έχει φωτογραφίες μόνο το κεφάλι της, ή είναι φωτογραφημένο το σώμα της από παράξενες γωνίες σημαίνει ότι κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για παχουλή. Λαμβάνοντας αυτό υπόψη σου προχώρησε με δική σου ευθύνη ανάλογα με τα γούστα σου.

Να έχεις πάντα κατά νου ότι τα κορίτσια στη συντριπτικότατη πλειοψηφία είναι πιο άσχημα in person παρά απ'ότι φαίνονται στις φωτογραφίες.

Αν το κορίτσι με το οποίο μιλάς έχει nickname κάτι του στυλ "zouzouna", "beboula", "mwlaki", "kavlobeba" πρόκειται σίγουρα γι'ανήλικο κι αν δεν είσαι κι εσύ τότε φυλάξου γιατί ο Κορκολής μπορεί να τη γλίτωσε αλλά δε σημαίνει ότι θα συμβεί το ίδιο και με σένα! Τα nicknames που διάβασες είναι όλα υπαρκτά.

Αν τελικά ξεπεράσετε όλα τα εμπόδια και κανονίσεις να συναντηθείς με την κοπέλα, τότε ο Θεός μαζί σου, όσο να'ναι οι γνωριμίες μέσω internet εμπεριέχουν πολλά ρίσκα! Λάβε υπόψιν και το εξής τελευταίο: αν η κοπέλα είναι ιδιαίτερα πρόθυμη κι εύκολη στο να συναντηθείτε, χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερο "ψηστήρι" κι αν μάλιστα δεχτεί να συναντηθείτε στο σπίτι σου κατευθείαν "για πιο ευκολία" τότε κατα πάσα πιθανότητα η βραδιά σου θα καταλήξει στο κρεβάτι αλλά καλού κακού φόρα 2-3 προφυλακτικά μαζί κι έχε κι ένα φυλαχτό γιατί τόσα κυκλοφορούν!


Τώρα που ξέρεις τι πρέπει να αποφύγεις, feel free να ξεψαχνίσεις όλες τις δυνατότητες του facebook με σύνεση, προσοχή και αξιοπρέπεια. Αλλά να θυμάσαι ότι η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω κι όχι μέσα στην οθόνη του υπολογιστή και το να έχεις χίλιους φίλους στο φέις δε σε καθιστά απαραίτητα δημοφιλή, ούτε θα σε κάνει να νιώθεις λιγότερο μόνος. Take me for example...

Υ.Γ. Σημείωση (απαραίτητη): Οι φωτογραφίες των παραπάνω ατόμων (εκτός των μοντέλων και της Τζούλιας που τις βρήκα στο google) δεν ανήκουν σε άτομα που είναι φίλοι/ες μου στο facebook, ούτε τις πήρα από τον προσωπικό λογαριασμό των ατόμων, αλλά τις βρήκα εκεί που χάζευα σε κάτι ελληνικά groupάκια του facebook με wannabe μοντέλα (όπως greek next female/male facebook model). Οι φωτογραφίες εκτίθενται σε κοινή θέα προς όλους όσους έχουν internet, γι'αυτό τις δημοσίευσα κι εγώ παρόλο που θεώρησα καλύτερο να κρύψω τα πρόσωπά τους. Αν κάποιο από τα άτομα των φωτογραφιών τύχει και δει το ποστ αυτό και ενοχληθεί θέλω να δηλώσω πως όλα τα άτομα ανεξαιρέτως είναι πανέμορφα, δεν είχα σκοπό να προσβάλλω κανέναν κι η διάθεσή μου είναι καθαρά σατιρική, περιπαικτική και πλακατζίδικη. Αλλά guys and girls, next time γίνετε λίγο πιο προσεκτικοί πού και τι φωτογραφίες ανεβάζετε στο internet!

12 Μαΐ 2010

Ένα Mixtape – δοκιμασία για ζευγάρια



Σόρι αν ακουστώ σαν ξεμωραμένος γέρος συνταγματάρχης που αναπολεί τα ένδοξα νεανικά του χρόνια καθώς οδεύει αργά και σταθερά προς τον τάφο, αλλά έκανα μια εκκαθάριση σε κάτι παλιά πράγματα στο εξοχικό και βρήκα κάτι mixtape κασέτες που γράφαμε μικροί και ξύπνησαν αναμνήσεις. Ξέρω πως δε σε νοιάζει αλλά μου ήρθαν στο μυαλό οι μέρες που το να γράψεις σε κάποιον μια κασέτα C90 με τραγούδια δικής σου επιλογής ήταν μια σημαντική στιγμή που ένωνε κάθε είδους σχέση.
Έγραφες μια συλλογή από τα αγαπημένα σου τραγούδια, με μερικούς «αστείους» ήχους ή τραγούδια ενδιάμεσα σαν inside jokes για τους φίλους σου και μετά περνούσες την υπόλοιπη μία ώρα να σημειώνεις τους τίτλους και τα ονόματα των καλλιτεχνών στην λευκή εσωτερική καρτούλα από πίσω, η οποία σχεδόν ποτέ δεν είχε αρκετό χώρο για να τα χωρέσει όλα εκτός κι αν έγραφες με μικροσκοπικά κεφαλαία γράμματα  λες και φτιάχνεις χειροποίητη εφημερίδα για μυρμήγκια με πρεσβυωπία. Χρειαζόταν προσπάθεια και υπομονή. Είχε τόση αξία όσο και τα πλεκτά τα οποία έβγαζαν τα μάτια τους να πλέκουν οι γιαγιάδες μας. Έδειχνε ότι νοιάζεσαι.
Το να κάνεις ένα mixtape για φίλους ήταν κάτι σχετικά εύκολο. Τα πρώτα mixtapes μου τα είχε γράψει ο swift και περιείχαν σίγουρα Nirvana, μετά οι συμμαθητές Μ. κι ο Β. των οποίων ήταν τίγκα στους Megadeath και Cannibal Corpse, ενώ το πιο πολυπαιγμένο ήταν του Dreiko που μου το είχε γράψει λίγο πριν φύγω για τη ξενιτιά της Λάρισας να σπουδάσω. Μπορεί να μην το θυμάται καν, αλλά είχε μια συλλογή από μεταλιές κι επειδή ήταν το μοναδικό mixtape που είχε επιβιώσει από τις εκδρομές του λυκείου, αυτή η κασέτα ήταν η συντροφιά μου τους πρώτους μήνες στη Λάρισα, όπου δεν είχα τίποτα άλλο για παρέα εκτός από την τηλεόραση, ένα ραδιοφωνάκι, το mixtape του Dreiko και την παντρεμένη γειτόνισσα απέναντι που ξεντυνόταν με τις κουρτίνες ανοιχτές.
Από την άλλη το να κάνεις ένα mixtape όχι για φίλο, αλλά για κάποια που ήθελες να δεις γυμνή ήταν άλλη υπόθεση. Απαιτούσε λεπτούς χειρισμούς νευροχειρουργού. Ξεκίνα με κάτι αληθινά γλυκανάλατο και ρομαντικό (Αλκίνοο Ιωαννίδη ας πούμε και το χιλιοφορεμένο «Θα΄μαι κοντά σου όταν με θες»-όλοι το έχουμε αφιερώσει σε κάποια, δεν παίζει) και κατά πάσα πιθανότητα θα σε χαρακτήριζε ξενέρωτο. Αν έκανες το αντίθετο, αν ξεκινούσες ας πούμε με ένα ραπ τραγούδι όπου ο τραγουδιστής διηγείται 5000 πράγματα που μπορεί να κάνει με το πέος του στον «ass» μιας «bitch» θα την έχανες δυο φορές πιο γρήγορα. Αν διάλεγες τραγούδια που δεν είχαν κανένα ερωτικό υπονοούμενο αλλά έδειχναν το ευρύ φάσμα του ψαγμένου εκλεκτικού γούστου σου στη μουσική κι έβαζες μέσα από Michael Jackson μέχρι ένα 20-λεπτο «λατρεμένο από τους κριτικούς» ηλεκτρονικό έπος που θα ακουγόταν λες και χτυπάνε ένα γιγαντιαίο μεταλλικό γουρούνι με βρεγμένο χρυσό οδηγό καθώς ένα σπασμένο συνθεσάιζερ ζητά οδηγίες για το εργοστάσιο κονσερβών, τότε η κοπέλα θα έτρεχε μακριά σου πιο γρήγορα κι από ντοπαρισμένο Κεντέρη.
Παρά τις δυσκολίες τους, τα mixtapes ήταν μια γλυκιά περιπέτεια. Μετά η τεχνολογία προόδευσε και τα πράγματα περιπλέχτηκαν. Τα πρώτα CD άρχισαν να εκτοπίζουν τις κασέτες. Τώρα το 50% των ατόμων μεταξύ 15 και 25 διοργάνωναν τα δικά τους πάρτι όπου αυτοί ήταν ο DJ της βραδιάς, το οποίο ήταν ακριβώς σαν να γράφεις ένα mixtape, χωρίς να χρειάζεσαι μια ώρα να γράψεις τους τίτλους στην καρτούλα από πίσω συν το ότι έπρεπε να δείχνεις ότι το παίρνεις πιο σοβαρά και να προσποιείσαι ότι είσαι cool.
Ξενέρα. Μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα, όπου όλοι έχουν τα iPod τους και περιφέρονται τριγύρω με τα ακουστικά στα αυτιά σαν υπνωτισμένα ρομπότ. Οι μέρες των mixtapes είχαν παρέλθει.
Μπορεί και όχι όμως. Θέλοντας να ανεβάσω ένα τραγούδι στο blog, έψαξα διάφορα προγραμματάκια και ανακάλυψα το grooveshark. Αν δεν το γνωρίζεις είναι ένας συνδυασμός μεταξύ τζάμπα I-tunes και ιντερνετικό ραδιόφωνο. Είχα ακούσει καλά λόγια γιαυτό αλλά δεν έβλεπα προς τι ο ντόρος μέχρι που ανακάλυψα πως εκτός ότι μπορείς να κάνεις upload οποιοδήποτε τραγούδι, μπορείς επιπλέον να δημιουργήσεις μια playlist, να την κάνεις embed στο blog σου και να απολαύσουν κι οι άλλοι τις επιλογές σου. Είναι σαν να κάνεις μαζική παραγωγή mixtapes στο λεπτό, χωρίς να χρειάζεται να σου βγουν τα μάτια να σημειώσεις τους τίτλους από πίσω γιατί τους εμφανίζει αυτόματα. Οκέι μπορεί να ζητά το mail σου για login και να πετά καμιά διαφήμιση από δω κι από κει, αλλά hey, είναι απλό, γρήγορο και δείχνει να δουλεύει.
Αυτό σημαίνει ότι είμαι στην ευχάριστη θέση να προσφέρω σε σένα αγαπητέ αναγνώστη ένα mixtape με δικές μου προσωπικές επιλογές. Αφορά κυρίως τα ζευγάρια. Θα σου εξηγήσω αμέσως γιατί:
Έρχεται καλοκαιράκι. Οι περισσότεροι θα ξεχυθείτε στις παραλίες προς αναζήτηση ενός όμορφου, ηλιοκαμένου συντρόφου ενώ οι υπόλοιποι θα απολαύσετε τον όμορφο ήλιο και τις βρώμικες θάλασσες με τον/ην ήδη υπάρχοντα σύντροφο.
Πώς όμως μπορείς να ξέρεις αν ο άνθρωπος απέναντί σου είναι το άλλο σου μισό και το πάθος σας θα μείνει αναλλοίωτο εις τους αιώνας των αιώνων? Μα φυσικά προσπαθώντας να κάνετε σεξ ενώ ακούτε με τη θέλησή σας αποκρουστική μουσική. Κι εδώ έρχομαι εγώ κι η playlist μου.
Κάποτε στα early 20s μου, απολάμβανα μια απρογραμμάτιστη έκρηξη «ενήλικης διασκέδασης» με μια κοπέλα, ενώ το ραδιόφωνο ήταν ανοιχτό στο background. Ξαφνικά η μουσική διεκόπη από ένα δελτίο ειδήσεων –συγκεκριμένα από ένα live αστυνομικό ρεπορτάζ όπου δυο γονείς παρακαλούσαν ανάμεσα σε λυγμούς και τρεμάμενες φωνές να επιστραφεί ο γιος τους που τον είχαν απαγάγει. Το κοκομπλόκο που έπαθα ήταν ανάλογο με το να κοιτάς το πρόσωπο της κοπέλας και να το βλέπεις να έχει μετατραπεί στη μουτσούνα της Άνγκελα Μέρκελ η οποία βγάζει αισθησιακά τη γλώσσα της και προσπαθεί να τη χώσει στο λαρύγγι σου. Χωρίσαμε 2 χρόνια αργότερα. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι έφταιγε το ραδιόφωνο.
Το σύγχρονο mixtape ή playlist που δημιούργησα δεν περιέχει τίποτα τόσο τρομακτικό αλλά σίγουρα θα αποτελέσει μια κούρσα μετ’εμποδίων στην προσπάθειά σας να δημιουργήσετε ερωτικό mood. Στο τέλος του ποστ είναι η playlist. Πιάσε τον/την αγαπημένη σου από το χέρι , χαμήλωσε τα φώτα, βάλε λίγο κόκκινο κρασί, άναψε κάποιο κερί κι ετοιμάσου να υποβάλλεις τα αυτιά σου στην πιο σκληρή δοκιμασία. Κάνε κλικ κάπου τριγύρω και λογικά θα αρχίσει να παίζει. Θα πρέπει να επιτευχθεί ολοκληρωμένη ερωτική συνεύρεση υπό τους παρακάτω ήχους. Το πρώτο ζευγάρι που θα καταφέρει «να τη βρει» ακούγοντας όλη τη λίστα θα κερδίσει ένα βραβείο or something. Καμία νίκη δε θα γίνει δεκτή αν δεν έχετε υποστεί όλη τη λίστα των τραγουδιών. Αν «τελειώσετε» πριν ολοκληρωθεί η λίστα, πατήστε pause να πάρετε ανάσες και να αναπληρώσετε τα υγρά και μετά ξαναρχίστε από την αρχή.
Αν όλα αυτά φαίνονται ακατόρθωτα και πιστεύεις ότι ζητάω πολλά τότε δηλώνω πως θα προσδώσω απεριόριστο σεβασμό και ηθική καταξίωση σε όποιο ζευγάρι αντέξει έστω να φιληθεί με ειλικρινές ζωώδες πάθος καθ’όλη τη διάρκεια του Hot Dog από Limp Bizkit (το πιο ερωτικό τραγούδι ever-περιέχει γύρω στα 50 fuck). Για αποφυγή απατεώνων, παρακαλώ να ανεβάσετε αποδεικτικό βιντεάκι στο youtube.
Δε θα είναι εύκολο. Αν καταφέρεις και το επιτύχεις όμως, τότε συγχαρητήρια: η αγάπη σας θα ζήσει στον αιώνα τον άπαντα. Σαν μπόνους μπορείς να διαλέξεις κάποιο από τα τραγούδια της λίστας για το γαμήλιο τραγούδι σου.
Και μετά θα παρακολουθήσεις τους καλεσμένους σου να ξερνούν ένας-ένας.

Υ.Γ. Όλα τα παρακάτω τραγούδια είναι personal favourites και σχεδόν όλα έχουν ανέβει σε διάφορες στιγμές στο blog, σαν μουσικό υπόβαθρο σε ποστ. Καλή ακρόαση!




11 Μαΐ 2010

Άρτος και θεάματα



Στους χαλεπούς οικονομικούς καιρούς που διανύουμε έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ δύο μόνο εναλλακτικών: είτε να μειώσουμε τα περιττά έξοδα κάνοντας οικονομία, αποταμιεύοντας και αγνοώντας τις πολυτέλειες και την υπερβολική καλοπέραση, είτε ξοδεύοντας όσα περισσότερα μπορούμε μέχρι την οικονομική κατάρρευση και την αυτοκαταστροφή.
Ο phantom κι η παρέα του, βλέποντας τόσο μακροπρόθεσμα όσο κι ένας ετοιμοθάνατος ασθενής με 2 μέρες εναπομένουσα ζωή, αυτό το πουσουκού επέλεξε να το περάσει ακολουθώντας το δεύτερο σκεπτικό, ξοδεύοντας μέχρι να ακούσει τα καβούρια στις τσέπες του να κάνουν χαρακίρι. Όχι, δεν είμαι σπάταλο κακομαθημένο νεόπλουτο νιάτο. Κάθε άλλο. Απλά είμαι τηλεθεατής…
Ναι, για όλα φταίει η τηλεόραση, ποτέ εγώ. Εξηγώ. Έχω το σύνδρομο του «ξύπνιου τηλεθεατή ειδήσεων». Τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής μου που παρακολουθώ τηλεόραση και ειδήσεις καταλήγω συνέχεια απογοητευμένος. Ακούω για επικείμενους σεισμούς, πολέμους, καταστροφές, τρομοκρατικές ενέργειες, πλημμύρες, καύσωνες, μολυσμένες τροφές, ληστείες, δολοφονίες, αλλά δε συμβαίνει τίποτα από αυτά. Ή τελοσπάντων δε συμβαίνει όταν λένε αυτοί ότι θα συμβεί. Οι ειδήσεις λειτουργούν ακριβώς σαν τα δελτία καιρού. Αν σου πουν ότι θα βρέξει αύριο, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα έχει λιακάδα. Αν μιλήσουν για λιακάδα, τότε μάλλον θα βρέξει καρέκλες.
Οπότε ακούω τόσες μέρες για κρίση και κρίση και κρίση και γνωρίζοντας πόσο τα κανάλια λατρεύουν να καταστροφολογούν μου έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι σε λίγες μέρες θα τα έχουμε ξεχάσει όλα και θα τρέχουμε να σκάσουμε το 20ευρω στα περίπτερα για να αγοράσουμε το dvd της Ντούβλη. Καλύτερα να τη βιώσουμε την κρίση μπας και λογικευτούν οι μαγαζάτορες και ρίξουν λίγο τις τιμές, γιατί με 6 ευρώ φραπέ, 10 ευρώ ποτό, 9 ευρώ εισιτήριο σινεμά και 20 ευρώ τσόντα δεν παλεύεται η κατάσταση. Εδώ 40 ευρώ το άτομο χρεώνει ο Δεληβοριάς for Christs sake!
Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς λοιπόν εγώ πήγα την Παρασκευή στο Kitchen Bar για ρομαντικό δείπνο. Εκπληκτικό μαγαζί σε μια υπέροχη τοποθεσία με θέα τη μαρίνα και τις βάρκες των νεόπλουτων Γλυφαδιωτών (και όχι μόνο), το μαγαζί είναι τεράστιο, προσεγμένο, και χαλαρά χλιδάτο. Στη μέση έχει μια μεγάλη ανοιχτή κουζίνα, το μενού είναι απλό και όχι ακριβό και οι μερίδες είναι μεγάλες προς το τεράστιο. Ήταν η δεύτερη φορά που πήγαινα κι επειδή τα λεφτά που είχα δώσει ήταν ανάλογα με το φαί και τις γεύσεις που είχα φάει ήθελα να ξαναπάω. Δε θέλω να κλέψω τη δουλειά από τους ανερχόμενους Γευσιχώστες οπότε θα μπω κατευθείαν στο ψητό. Κυριολεκτικά στο ψητό.
Έχοντας πάει πεινασμένος λοιπόν και αποφασισμένος να φάω κάτι πολύπλοκο και ζόρικο, ξεφυλλίζοντας το μενού πριν παραγγείλουμε, το μάτι μου έπεσε στην τελευταία επιλογή κάτω-κάτω. Το Κότσι. Ένα κότσι μαριναρισμένο για 6 ώρες και ψημένο στο φούρνο με σάλτσα μπάρμπεκιου-μανιτάρια και κάτι άλλα που δε θυμάμαι, θα καταλάβεις γιατί. Έκανε γύρω στα 17 ευρώ, λίγο παραπάνω από τα άλλα πιάτα. Το παρήγγειλα, ανυποψίαστος.
Είκοσι λεπτά αργότερα και μετά από ένα υπέροχο ορεκτικό, ήρθε ο σερβιτόρος. Τον έβλεπα να πλησιάζει με το δίσκο πάνω στον οποίο ήταν τοποθετημένο κάτι αχνιστό και ογκώδες. Πλησιάζει στο τραπέζι μας, σηκώνει το πιάτο το οποίο τώρα από κοντά φαινόταν να περιέχει κάτι σε μέγεθος μπάλας μπάσκετ και το τοποθετεί μπροστά μου. Το Κότσι είχε καταφτάσει.
Για όποιον δεν ξέρει, κότσι είναι η περιοχή του αστραγάλου των ζώων. Το Κότσι που μου σέρβιραν προφανώς ήταν από υπερμέγεθες μαμούθ, ήταν πιο μεγάλο κι από το μπράτσο μου, αν σήκωνα το πιάτο και το έβαζα μπροστά μου θα έκρυβε το κεφάλι μου. Έμοιαζε λες και είχαν ακρωτηριάσει ελέφαντα και μου σέρβιραν το μηρό του. Το είχαν περιχύσει με μια παραλλαγή σάλτσας μπάρμπεκιου που έμοιαζε με παχύρευστο πηγμένο αίμα.
Dont get me wrong, Το Κότσι ήταν πεντανόστιμο, το κρέας μαλακό και η σάλτσα έδενε υπέροχα. Αλλά it was fucking huge. Ήταν αρκετό για να επιβιώσει ένας λόχος στα χιόνια για ένα μήνα. Αν το έτρωγες όλο θα χρειαζόσουν δυο ζωές για να το χωνέψεις. Εγώ όπως είπαμε είχα βγει για ρομαντικό δείπνο, το κορίτσι είχε πάρει το δικό της πιάτο (το οποίο έμοιαζε με ψίχουλο μπροστά Στο Κότσι) αλλά είχε σκοτωθεί κάθε διάθεση για κουβέντα μιας και κοιτούσαμε κι οι δυο σοκαρισμένοι Το Κότσι κι αναρωτιόμασταν πώς θα το φάω όλο αυτό.
Ένιωσα το βάρος της ευθύνης να μου λυγίζει τους ώμους, έπρεπε να φάω Το Κότσι αλλιώς θα πήγαιναν χαμένα τα 17 ευρώ. Αποφασίσαμε που αποφασίσαμε να τα ξοδέψουμε, μην πήγαιναν χαμένα.  Ξεκίνησα μεθοδικά την επίθεσή μου. Άρχισα να ξεπαστρεύω τα εξωτερικά του οχυρά, έκοβα αργά το κρέας που υπήρχε γύρω από Το Κότσι. Έκοβα, έκοβα και τελειωμό δεν είχα. Έκοβα κομμάτια και τα στούμπωνα στο στόμα μου, ξαναέκοβα ξαναστούμπωνα.
Μετά από ένα δεκάλεπτο μασήματος η κατάσταση στο πιάτο μου ήταν αυτή.

Το Κότσι δε φαινόταν να έχει λιγοστεύσει, απλά το είχα κάνει κομματάκια και με την κόκκινη σάλτσα μπάρμπεκιου από πάνω έμοιαζε λες και είχε εκραγεί γάτα στο πιάτο μου. Λες και τη μάζεψαν από το δρόμο ύστερα από μια αναμέτρηση με μια νταλίκα και την ξέρασαν στο τραπέζι. Στράφηκα στο κορίτσι για βοήθεια. Προσπαθούσα να της βάλω μερικά κομμάτια από Το Κότσι μου στο πιάτο της μπας και λιγοστεύσει, αλλά το είχα φέρει σε τέτοια αηδιαστική κατάσταση που κάθε φορά που πλησίαζα κομμάτι με Κότσι αυτή σήκωνε το μαχαίρι να αμυνθεί.
Έπινα αργές γουλιές νερό μπας και κατέβει, ενώ παραγγείλαμε και έξτρα Coka-Cola για ενίσχυση. Η κατάσταση στο πιάτο μου είχε ξεπεράσει τα level της αηδίας, ένας εμετός πάνω σε κουράδες σκύλου θα φαινόταν πιο νόστιμος από Το Κότσι έτσι όπως το είχα πετσοκόψει. Εντωμεταξύ είχαμε κάτσει σε κεντρικό σημείο  στο διάδρομο κι ο κόσμος που περνούσε έριχνε σοκαρισμένος ματιές Στο Κότσι μου, με ύφος σοκ και δέους σαν να λένε: «WTF? Ανατομία σε κεφάλι αλόγου κάνει αυτός? Ω Θεέ μου και το τρώει κιόλας?». Τους ένιωθα να ταχύνουν το βήμα τους, πιθανότατα για να προλάβουν να ξεράσουν στην τουαλέτα κι όχι καθ’οδόν.
Ανησυχούσα μήπως ερχόταν κανένας υπεύθυνος από το μαγαζί και με πετούσε έξω για προσβολή της δημοσίας αιδούς και για κακομεταχείριση στα ζώα. Αν και Το Κότσι αμφιβάλλω να ήταν από ζώο του πλανήτη μας. Παίζει και να έφαγα το παιδί του Κύκλωπα εκείνη την Παρασκευή το βράδυ…  Ήθελα να ενημερώσω τη διεύθυνση να γράψουν στο μενού δίπλα στο Κότσι: «ΠΡΟΣΟΧΗ! Κίνδυνος Θάνατος! Μην επιχειρήσετε να φάτε ολομόναχοι Το Κότσι!» Είναι για3 άτομα μίνιμουμ, κι αυτά ύστερα από 40 μέρες νηστεία αλλιώς δε θα το καταφέρουν.
Έχοντας φάει περίπου το μισό Κότσι με τα χίλια μύρια ζόρια, ζητήσαμε το λογαριασμό και φύγαμε.
Έχω βάλει στοίχημα στον Dreiko αν θα καταφέρει να το φάει ολομόναχος. Lets see!
Κάποια στιγμή, εγώ, η παρέα μου κι η τουρλωμένη κοιλιά μου γεμάτη απομεινάρια από Το Κότσι γυρίσαμε σπίτι για να πέσουμε για ύπνο.
Σημείωση φαινομενικά άσχετη: Όταν κοιμάμαι, συνήθως ροχαλίζω. Αρκετά δυνατά κιόλας, σύμφωνα με μαρτυρίες (και δικές μου γιατί έχει τύχει να ξυπνήσω από το ίδιο μου το ροχαλητό). Μου έχουν πει μάλιστα ότι μπορεί να έχω υπνική άπνοια, αυτό που ροχαλίζεις, σου κόβεται η ανάσα και ψιλοξυπνάς μετά από λίγο παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Αυτά από μόνα τους απαιτούν υπομονή για να κοιμηθεί κάποιος στο ίδιο κρεβάτι με μένα. Όταν κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι με κάποιον (συνήθως κορίτσια) τους γυρίζω την πλάτη. Είναι που είναι δύσκολο να αντικρίζω ανθρώπους τη μέρα, φαντάσου πόσο δύσκολο μου φαίνεται τη νύχτα. Όταν μοιράζομαι το κρεβάτι είναι δύσκολο να αποκοιμηθώ αν δεν έχω γυρίσει την πλάτη στην άλλον. Δε μπορώ να κάθομαι εκεί και να αναπνέω στο σώμα άλλου ατόμου. Μπορεί να κουνηθούν και να με κλωτσήσουν στο στόμα ή τίποτα τέτοιο. Ούτε μπορώ να κάθομαι ξαπλωμένος στην πλάτη ή στο στομάχι μου όλη νύχτα-αυτό θα μου προκαλούσε κλειστοφοβία. Δε θα μπορέσω να κοιμηθώ αν δε νιώσω ότι τα πλευρά ή η σπονδυλική μου στήλη έχουν κάποια διέξοδο. Επίσης, όσο κρύα κι αν είναι η νύχτα θέλω το 30% περίπου του σώματός μου να είναι ξεσκέπαστο (περίπου 30% δεν είμαι κανας ψυχοπαθής). Οπότε δεν είμαι ιδιαίτερα κρυουλιάρης-να και κάτι καλό. Βέβαια καμιά φορά έχω τη συνήθεια στον ύπνο μου να ουρλιάζω και να μαχαιρώνω ανθρώπους.
Όπως κατάλαβες από τη (φαινομενικά άσχετη) σημείωση το να κοιμηθείς στο ίδιο κρεβάτι με μένα είναι κάπως δυσάρεστη εμπειρία. Φαντάσου λοιπόν τι εμπειρία είναι να κοιμάσαι μαζί μου αφού έχω φάει και Το Κότσι.
Ούτε στον εχθρό μου δεν το εύχομαι.
Εκτός από τους εντερικούς ήχους που έδιναν την εντύπωση ότι μπουρλοτιέρηδες έκαναν επίθεση στη ναυαρχίδα του Κιουταχή και τα γουργουρητά που ακουγόντουσαν όλο το βράδυ λες και είχα αιχμαλωτίσει γατιά στον αναπαραγωγικό οίστρο τους μέσα στο στομάχι μου, σηκώθηκα δυο φορές για νερό, μία γιατί νόμιζα ότι ήθελα να ξεράσω και τρεις για κατούρημα, ούτε γέρος με προστάτη να ήμουν.

Το πρωί του Σαββάτου το στομάχι μου ήταν σε άθλια κατάσταση. Μου ερχόντουσαν καούρες λες και είχα καταπιεί οξυζενέ, ενώ η επίσκεψη στην τουαλέτα μόνο χειρότερα τα έκανε τα πράγματα. Παρόλαυτα πήρα τον Dreiko και τη φίλη Κ. και πήγαμε στο εξοχικό που σκοπεύαμε να ψήσουμε με τη φαμίλια και κάτι συγγενείς και φίλους. Θα ψήναμε μπριζόλες και λουκάνικα. Ακούγοντας καφρο-επιλογές του Dreiko στο cd-player ανεβήκαμε στο κάμπριο και ξεχυθήκαμε στην παραλιακή. Στο πρώτο πεντάλεπτο έψαχνα περίπτερο να πάρω σόδα. Σταμάτησα στον «Κουτάλα» τον γνωστό περιπτερά που βρίσκεται στο σημείο που ενώνεται η Βουλιαγμένης με την Ποσειδώνος κι επειδή βρίσκεται ακριβώς πάνω στην παραλιακή έχει σκεφτεί την πατέντα να χρησιμοποιεί μια τεράστια κουτάλα για να δίνει τα πράγματα και τα ρέστα στους οδηγούς χωρίς να χρειάζεται αυτοί να κατεβαίνουν από το αμάξι. Drive-in περίπτερο, respect για την ευρεσιτεχνία. Τη σόδα μου και γρήγορα!
Μια σόδα, 30 ρεψίματα και καμιά εικοσαριά κόκκινα φανάρια αργότερα, φτάσαμε στο εξοχικό. Μην έχοντας χωνέψει καλά καλά Το Κότσι και τον πρωινό καφέ, μας κάθισαν και μας σέρβιραν τα μπριζολο-λουκάνικα. All Hell broke loose. Κότσι ξεΚότσι η επίθεση εναντίον των κρεατικών ξαμολήθηκε.
3 ποτήρια Coka-Cola, 30 ρεψίματα και καμιά εικοσαριά κουταλιές από την τούρτα σοκολάτα που μας σέρβιραν αργότερα για επιδόρπιο ξεχυθήκαμε στον καναπέ με τις φουσκωμένες κοιλιές μας λες και ήμασταν έγκυες σε αίθουσα αναμονής για το γυναικολόγο.
Το Σαββατόβραδο επειδή δεν είχαμε ακούσει ακόμα τα καβούρια στις τσέπες μας να τινάζουν τα μυαλά τους από την αγανάκτηση αποφασίσαμε να αγνοήσουμε τις τζάμπα προσκλήσεις για το video art festival που είχα κερδίσει από την Athens Voice, γιατί αφενός θα επρόκειτο για «και-καλά-ψαγμένη-κι-εναλλακτική-παπάτζα» κι αφετέρου θα μάζευε αυτούς τους τρέντι εναλλακτικούς Αθηναίους με τα πολύχρωμα καρώ φαρδιά παντελόνια, τα all-star,τις  κόκκινες-μωβ αφέλειες και τους παράξενους σκελετούς γυαλιών κι αποφασίσαμε να σκάσουμε 20 ευρώ και να πάμε να δούμε ένα θεατρικό βασισμένο στον Αρκά.

Κανονικά θα πλήρωνα φοιτητικό εισητήριο με 15 ευρώ αλλά πριν κανά μήνα μου έκλεψαν το πορτοφόλι κι εκτός από λεφτά είχα μέσα και πάσο, δίπλωμα οδήγησης και την κάρτα από το καζίνο(γι’αυτό θα σου πω άλλη φορά-μεγάλη ιστορία). Πιο πολλές ελπίδες έχεις να φυλάξεις τα λεφτά σου αν τα δώσεις σε ένα κουκουλοφόρο ληστή τράπεζας παρά σε μένα.
Έσκασα λοιπόν 20 ευρώ, έκατσα τελευταία σειρά πίσω πίσω γιατί μόνο εκεί βρήκαμε θέσεις και στο πρώτο τέταρτο συνειδητοποίησα ότι κι αυτό ήταν παπάτζα. Η ιδέα ήταν πανέξυπνη, αλλά μετά το πρώτο τέταρτο όλα τα αστεία επαναλαμβάνονταν. Δύο εκ των τριών ηθοποιών ήταν εκνευριστικές καρικατούρες ενώ το δήθεν εναλλακτικό, ψαγμένο, «ποιοτικό» κοινό του θεάτρου Badminton όποτε άκουγε μια βρισιά του στυλ: «μαλάκα», «καριόλα», «αρχίδια» λυνόταν στα γέλια. Ήταν εντυπωσιακό με τι γελάνε οι δήθεν ψαγμένοι άνθρωποι.
Κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα να φύγουμε όταν λύθηκε όλο το θέατρο στα γέλια με την εξής ατάκα:
-Για να διορθωθεί η κατάσταση θα πρέπει να βάλουμε μυαλό επιτέλους.
- Αυτό ξαναπές το.
- Για να διορθωθεί η κατάσταση θα πρέπει να βάλουμε μυαλό επιτέλους.
(……………….)
Κάτι τέτοια αστεία λέγαμε στο δημοτικό. Ευτυχώς η παράσταση κράτησε μόνο μια ώρα, προφανώς ήταν ελεύθερη μεταφορά από τα κείμενα του Αρκά γιατί δε μου θύμισε σε τίποτα τις ατάκες και το δηκτικό χιούμορ του. Ένας μεσήλικας κύριος δίπλα μου κοιμήθηκε. Σοβαρά τον πήρε ο ύπνος, γύρω στα μισά του έργου. No more «ποιότητα» for phantom, thanks.

Την Κυριακή το πρωί ξαναπήγαμε στο εξοχικό να ψήσουμε οικογενειακά, ψάρι αυτή τη φορά για να αποτοξινωθούμε από τις κρεατοφαγίες των προηγούμενων ημερών. Καθώς η φαμίλια phantom έψηνε τις τσιπούρες, μας επισκέφτηκε μια παλιά γνωστή και γειτόνισσα, μαζί με την 4-χρονη κορούλα της. Η εν λόγω κυρία είναι από τις μοντέρνες υπερ-προστατευτικές μανάδες, και τι είχε κάνει? Είχε αγοράσει στην 4-χρονη κόρη της ένα κινητό τηλέφωνο. Ήταν μια απλή εκδοχή ενός κανονικού κινητού, με λιγότερα κουμπιά και την Barbie στο πίσω μέρος, αλλά μπορούσε κανονικά να κάνει κλήσεις.
Όσο κι αν νομίζεις ότι οι μανάδες δεν πρόκειται να χειροτερέψουν άλλο, αυτές συνεχίζουν να σε εκπλήσσουν. Δε μπορώ να φανταστώ ούτε ένα λόγο για τον οποίο μια μάνα θα πίστευε ότι ένα τετράχρονο θα πρέπει να έχει κινητό τηλέφωνο. Μπορώ να φανταστώ αρκετούς λόγους γιατί ΔΕΝ θα έπρεπε να έχει κινητό τηλέφωνο. Ορίστε μερικοί:
Είναι αδύνατο να διεξάγεις βασική τηλεφωνική συζήτηση με ένα 4-χρονο, όπως πολύ καλά θα ξέρουν όσοι το έχουν επιχειρήσει. Η συζήτηση καταλήγει συνήθως με εσένα να λες: «Πώς σε λένε βρε? Ε? Πες το ονοματάκι σου. Δε θα μου πεις το ονοματάκι σου? Όχι μην πατάς τα κουμπιά. Θα μου πεις πώς σε… σου είπα μην πατάς κουμπιά, είναι εκνευριστικό. Πες μου πώς σε λένε, πες κάτι τελοσπάντων. Μην πατάς κουμπ… πού είναι η μάνα σου? ΦΕΡΕ ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΡΕ ΖΟΝΤΟΒΟΛΟ!»
Τα 4-χρονα δεν έχουν καμία σημαντική πληροφορία να μοιραστούν μαζί σου ώστε να χρειαστείς να τα πάρεις τηλέφωνο.
Το κινητό Barbie κόστισε στην υπερ-προστατευτική μάνα 60 ευρώ. Χωρίς την κάρτα sim.
Το παιδί θα έπρεπε να βρίσκεται πάντα υπό την επίβλεψη κάποιου ενήλικα, του οποίου το κινητό τηλέφωνο δε χρειάστηκε να το πληρώσεις εσύ.
Ένα 4-χρονο με κινητό τηλέφωνο θα περάσει μια ολόκληρη μέρα προσπαθώντας να επικοινωνήσει με τον «Ποκοπίκο».
Τα 4-χρονα δεν το κλείνουν ποτέ.
Το 50% των παιδιών ανάμεσα στις ηλικίες 5 και 9 έχουν κινητό τηλέφωνο. Κατά πάσα πιθανότητα μόλις το παιδί κλείσει τα 6 θα σου ζητήσει καινούργιο υπερσύγχρονο κινητό τηλέφωνο κι όχι αυτό το ροζ μπιχλιμπίδι με την Barbie που δεν μπορεί καν να μπει στο Youtube.
Αν δεν ξέρεις πού είναι το 4-χρονο παιδί σου, δεν έχει νόημα να το πάρεις τηλέφωνο. Ούτε αυτό θα ξέρει να σου πει πού βρίσκεται.
Αν έχει χαθεί, με πολύ λιγότερα λεφτά μπορείς να τυπώσεις μπλουζάκια με τη φωτογραφία του παιδιού, το τηλέφωνό σου και τη λέξη ΑΜΟΙΒΗ από κάτω.
Τα 4-χρονα είναι που είναι μπελάς από μόνα τους. Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι να τους δώσουμε τα μέσα να οργανωθούν.
Το αποκορύφωμα ήταν όταν σε μια φάση η μικρή κάπου είχε αφήσει το κινητό της και δε μπορούσε να το βρει. Μας έλεγε «να της κάνουμε αναπ» για να χτυπήσει να δούμε πού είναι. Τελικά το είχε πάρει ο αδερφός για να μιλήσει με ένα γκομενάκι επειδή δεν είχε κάρτα. Δυο μέτρα γομάρι να μιλάει με γκόμενα από ένα μικροσκοπικό κινητό Barbie. Δε γίνεται να μην τον λατρέψεις.

Η αλόγιστη σπατάλη του χαρτζιλικιού έλαβε τέλος απόψε το βράδυ. Ο phantom θα έβγαινε να φάει σε ένα εστιατόριο βραβευμένο με Χρυσό Σκούφο. Το Αθηνόραμα είχε μια προσφορά για συγκεκριμένα διήμερα όπου παίρνεις τηλέφωνο στα βραβευμένα εστιατόρια, λες ότι είσαι αναγνώστης του Αθηνοράματος και κλείνεις τραπέζι για ένα προκαθορισμένο γεύμα το οποίο θα πληρώσεις στη μισή τιμή. Έτσι αντί για 54 ευρώ που έκαναν τα πιάτα για τον καθένα μας, δώσαμε από 27 ευρώ, τα οποία καταθέσαμε 4 μέρες πριν, στο λογαριασμό του μαγαζιού στην τράπεζα.
Φορέσαμε τα καλά μας και πήγαμε στο εστιατόρια «Απλά» στη Νέα Ερυθραία. Από μια γρήγορη ματιά στον κήπο του μαγαζιού είδα ανθρώπους γύρω στα πρώτα –ήντα με τα κοστούμια τους να τσιμπολογάνε. Δεν μπόρεσα να δω πολλά από τον κήπο γιατί μας κάθισαν στον εσωτερικό χώρο του μαγαζιού. ΚΑΙ έκπτωση ΚΑΙ τραπέζι στον κήπο προφανώς δε συμβαδίζουν.
Ξεπερνώντας το αρχικό μας άγχος για το αν θα πρέπει να τηρούμε το savoir vivre πχ να μην ακουμπάμε τους αγκώνες στο τραπέζι, να τοποθετούμε την πετσέτα στα πόδια μας, να μη λερώνουμε τριγύρω από το πιάτο (γιατί συνήθως εγώ τα κάνω όλα πουτάνα-γεμίζω ψίχουλα και σάλτσες όλο το μέρος μέχρι το πάρκινγκ), χαλαρώσαμε και αφεθήκαμε στις γεύσεις. Μας έφεραν κάτι γκουρμέ πιάτα που ήταν να γλύφεις τα δάχτυλά σου, αν και σπαζόμουν με το σερβιτόρο που ρώταγε συνέχεια «πώς σας φάνηκαν τα πιάτα?» μόνο αυτούς που είχαν έρθει ως κανονικοί πελάτες κι όχι εμάς που ήμασταν με την προσφορά του Αθηνοράματος. Savoir vivre my ass.
Την απόλυτη ηδονή τη βίωση την ώρα του γλυκού. Γαλακτομπούρεκο με ροδόνερο και σταφίδες, κάπως έτσι τελοσπάντων ήταν το πιάτο. Σερβιρίστηκε σε μια τεράααααστια πιατέλα περίπου 100 φορές μεγαλύτερη από το μέγεθος του γλυκού. Το γαλακτομπούρεκο στεκόταν στη μέση σαν κουράδα στο κέντρο μιας τεράστιας χιονισμένης (από ζάχαρη άχνη) κυκλικής πλατείας. Ξενερωμένος αρχικά από το μικρό μέγεθος το έφερα στο στόμα μου.

Σχεδόν αμέσως μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Βίωνα τον απόλυτο οργασμό γεύσης. Το ζεστό σιροπιασμένο γάλα με ροδόνερο κυλούσε με κάθε δαγκωματιά κι εγώ το στράγγιζα με τη γλώσσα μου όπως η Τζούλια στράγγιζε το πέος του Ίαν Σκοτ όταν τελείωνε. Ήταν εκπληκτικό πώς ένα τέτοιο μικρό πραγματάκι μπορούσε να προσφέρει μια τόσο έντονη απόλαυση.
Το μέγεθος δεν μετράει κορίτσια!
Με αυτή τη γλυκιά γεύση φύγαμε από το μαγαζί. Πλέον enough is enough με τα έξοδα και το φαί. Στα συγκαλά μου από τις πολυτέλειες με επανέφερε μια Lamborghini στο γυρισμό. Είχα σταματήσει ακριβώς πίσω της στο φανάρι κι επειδή ο οδηγός φασωνόταν με το γκομενάκι δίπλα του, τον πήρε η κατηφόρα κι έπεσε πάνω μου. Ήταν η σφαλιάρα  ενός αληθινού νεόπλουτου σε ένα ψευτο-σπάταλο άμυαλο μικροαστό. Ευτυχώς απλά τσουγκρίσαμε και δεν υπήρξε ίχνος ζημιάς. Αρκούσε όμως για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα και να μου θυμίσει πόσο αντιπαθώ τους καλοπερασάκηδες χωρίς σκοπό στη ζωή. Τώρα ξαναμπαίνουμε σε mood εξεταστικής, γυμναστηρίου και αποταμίευσης.
Τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή δε χρειάζονται ούτε λεφτά ούτε πολυτέλειες. Συνήθως βρίσκονται στους ανθρώπους γύρω μας και στα χαμόγελα που τους προκαλούμε. Keep smiling! :)